คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 02 , Name
Chapter 02 , Name
“เฮ้ย ไม่เข้าใจรึไงวะ ออกไป กูจะกลับบ้าน” ผมชักจะรำคาญเอามากจริงๆ ก็ไอ้คนพวกนี้น่ะสิครับ คนจะกลับบ้าน คนกำลังอารมณ์เสีย ดันมายืนขวางไว้อีก อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ...
“อะไรกันน้อง พวกพี่พูดดีๆด้วยแล้วนะ ไปเที่ยวกับพี่ต่อหน่อยสิ” ชายคนหนึ่งพูดกับผม จะพูดอะไรช่วยนึกถึงหน้าตาตัวเองนิดนึง มหาโจรเรียกพี่แบบนี้ใครเค้าอยากจะไปด้วย - -
“ดูปากกูนะ กูไม่ไป หลีกๆ” ผมดันไอ้คนตัวใหญ่ออกไปให้พ้นทาง แต่ก็อีกนั่นแหละ มันคว้ามือผมไว้แน่นเลย
ผมหันหลังกลับมามองมันอย่างเอือมๆ ไม่อยากออกกำลังกายตอนนี้นะ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พวกมันอยากกวนตีนผมก่อน ทำเป็นยักคิ้วหลิ่วตา คชาคนนี้ไม่ใช่ไก่กานะครับ
“เฮ้ย ไม่ยอมเล่นด้วยว่ะ จัดการดิ๊” ชายอีกคนมันพูดส่งสัญญาณ ผมคงไม่รอให้มันมาทำอะไรผมหรอกนะ...
“จัดการพ่อมึงดิ” ผมตะโกนเสียงดังเรียกความสนใจจากมัน และนั่นก็ได้ผล มันหยุดฟังผมครู่นึง ผมใช้โอกาสนี่จับที่ข้อมือมันให้พลิก เสียงร้องโอดครวญช่างไม่เหมาะกับหน้าตาโหดอย่างมันทำเอาเพื่อนของมันหันมามอง
ผมคงไม่รอให้มันโกรธและจัดการผมจริงๆหรอกนะ ผมกระโดดถีบไอ่คนที่ตัวใหญ่สุดจนมันล้มหงาย ก่อนจะกระแทกศอกใส่อีกคนที่มาข้างหลัง เหอะ แค่นี้ก็หมดแรงกันแล้วรึไง ผมเดินออกมาอย่างเร็ว คือตอนนี้มันเริ่มเจ็บๆที่มือกับเท้าแล้ว พวกมันตัวโคตรแข็ง ต่อยไปนี่เจ็บเหมือนกันนะครับ
“มึง !” ให้ตายเถอะจอร์จ ผมว่าจะหันกลับไปต่อยหน้ามันให้หงาย แต่มันเล่นของมีคม มันเหวี่ยงมีดมาที่ผม เอาตามตรง สมองผมสั่งการไม่ทัน ผมรู้แน่ว่าผมหลบไม่พ้นวิถีการเหวี่ยงของมัน แต่อยู่ๆก็มีคนมาดึงตัวผมให้ไปอีกทาง ทำให้มีดมันถากแค่แขน จากนั้น ไอ่คนขาวๆที่มันมาช่วยผมก็จัดการซัดมันซะน่วม แล้วรีบวิ่งมาหาผม
“เฮ้ย เป็นไงบ้าง เฮ้ยอะไรวะ พูดบ้างดิ แค่เฉียดๆถึงกับตายเลยหรอมึง” โหย ไอ้เอ๋อนี่แช่งผม
“ตายบ้านมึงดิ กูขี้เกียจตอบมึงเฉยๆ” ผมยืนเซไปเซมา คือมันก็เจ็บนะ
“เลือดไหลเยอะเลยว่ะ ดูดิ” มันจับแขนผมขึ้นมาดู แต่ว่าไงนะ เลือด !
“เลือด...” ผมก้มลงมองแขนตัวเอง เลือดไหลเต็มเลย ผมไม่ไหวแล้ว ผมกลัวเลือด TT
“อ่าวเฮ้ยๆ เป็นอะไรวะ”
“...” ผมลืมตาขึ้นมา ที่นอนนิ่มมากขอบอก สบายสุดๆไปเลย ว่าแต่...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ผมขยับตัวเล็กน้อยเพื่อยันตัวเองให้ลุกขึ้น โห ห้องโคตรหรู หรูมาก หรูกว่าห้องผมเยอะ ทำไงผมถึงจะมีห้องสวยๆแบบนี้เนี้ย
ผมมองไปรอบๆห้องอย่างตื่นตาตื่นใจ ก่อนสายตาจะสะดุดกับกรอบรูปที่แสดงความเป็นเจ้าของของห้องนี้ รูปไอ้เอ๋อนี่ !!
“ตื่นแล้วหรอจ๊ะที่รัก” มันทักทายผมอย่างกวนที่สุดในโลก ใครที่รักมึงห๊ะ
“ที่รักบ้างมึงดิ กูมาอยู่นี่ได้ไง”
“ก็มึงเป็นลม ผู้ชายอะไรวะ แค่เห็นเลือดก็เป็นลม แบบนี้ไปเกิดเป็นผู้หญิงซะดีกว่า”
“เชี่ย งั้นกูไม่รบกวนมึงละ ส่วนค่าใช้จ่ายเดี๋ยวกูมาจ่ายให้ รับรองกูไม่หนี” ผมพูดแล้วลุกออกจากเตียงที่แสนนุ่ม
“เฮ้ยไม่ต้อง มึงนอนอยู่นี่แหละ เงินก็ไม่ต้องให้” มันดันตัวผมให้นั่งลงไปกับเตียง
“อ๋อ มึงคงรวย ไม่ต้องการเศษเงินหรอก”
“ไม่ใช่ กูก็แค่ อยากชดใช้ให้มึงเรื่องที่กู...” มันยิ้มกริ่ม เรื่องอะไรวะ บอกให้มันดีๆนะเฟร้ย
“เรื่องที่กู...จูบมึง” แล้วคุณมึงจะพูดหาพระแสงอะไรอีกวะ กูอุตส่าห์ลืมมันไปแล้วนะเนี่ย - -
“เชี่ย...”
“ว่าแต่มึงชื่อไร กูชื่อเต๋า”
“คชา”
“ชื่อน่ารักดีแฮะ”
“หยุดเลย ไม่งั้นกูต่อย”
“กลัวจริ๊งงงงง” โอ๊ยยยย ทำไมมันกวนตีนแบบนี้ห๊ะ ถ้าไม่เห็นว่ามันช่วยชีวิตผมไว้ ผมจะเอามีดมาแทงมัน
“ไอ้เอ๋อ !”
“กูชื่อเต๋า”
“ก็กูจะเรียกเอ๋อ”
“งั้นกูเรียกมึงว่าทอม”
“กูไม่ให้เรียก เพราะกูเป็นผู้ชาย”
“ก็กูจะเรียก” โอ๊ยยยย ผมขยำหัวตัวเอง ทนไม่ไหวจริงๆแล้วครับ ผมลุกขึ้นยืนจ้องหน้ามันที่ส่งรอยยิ้มกวนๆกลับมา ก่อนที่หมัดของผมจะลอยไปเข้าหน้ามัน แต่มันรับไว้ทัน จะต่อยอีกมือก็ไม่ได้ เจ็บอยู่ แต่ระหว่างที่ผมกำลังหาทางทำร้ายร่ายการมันอยู่...
ไอ้เต๋าเอ๋อมันดึงตัวผมเข้าไปก่อนจะเอามือข้างที่ว่างโอบเอวผม แล้วมันก็ยื้นหน้าขาวๆของมันมาใกล้ผม อ๊ากกกกกกก ผมหนีมันไม่ได้ครับ TT
“ปากแม่งน่าจูบว่ะ”
“อย่านะเว้ย ไอ้เอ๋อ” ผมดิ้นมากไม่ได้ เจ็บแขน มันสะเทือน TT
“เรียกเต๋าก่อนดิ”
“...”
“ตามใจนะ” มันเลื่อนใบหน้าหล่อๆเข้ามาใกล้ผม ทำไมใจมันเต้นแรงขนาดนี้ ผมไม่เคยหวั่นไหวกับผู้ชายนะ กลัวอีกคนจะรู้จังว่าตอนนี้ผมเป็นยังไง...
“ต๋าววววววว” ผมหลับตาปี๋พลางเรียกชื่ออีกคนเสียงยาว ให้เค้าได้ยินชัดๆว่าผมพูดแล้ว
“ก็แค่นั้น” นายนั่นพูด แต่มันยังไม่ปล่อยผมเลย จะเอาอะไรอีก
“ปล่อยได้ยัง กูอึดอัด”
“ปล่อย...ดีมั้ย” มันยิ้มแบบนี้อีกแล้ว อย่าเอาหน้ามาใกล้ได้มั้ย รู้สึกแปลกๆ โอ้ย จะเป็นลม - -
“เพื่อนเต๋า เพื่อนเต๋ายู้ฮู เพื่อนเต๋าสุดที่รัก เจมส์มาหา...” ไอ้คนสูงๆที่ผมจำได้ว่าเข้ามาเจรจาเรื่องของผมกับเต๋าเมื่อวันนั้น เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะหยุดชะงักและทำหน้าตกใจ ผมกับเต๋าผละตัวออกอย่างรวดเร็ว โดยที่ผมก้มหน้ามองพื้นอย่างอายๆ ส่วนไอ้เต๋ามันก็ทำเป็นสนใจผนังรอบๆห้อง - -
“อ้าว เจมส์ เข้ามาตอนไหนวะ”
“ก็ตอนที่มึงกับน้องทอมหน้าหวานกำลัง...” ไม่พูดเปล่า คนที่ชื่อเจมส์มันเอามือมาประกบกัน 2-3 ที ไอ้บ้า ผมไม่ได้จะปั่มปั๊มกับไอ้หน้าขาวนี่หรอกนะ คชายังไม่พร้อมมมม > <
“ไม่ใช่แล้ว มึงมีอะไร”
“กูแค่จะบอกว่า ต้นเป็นแฟนกับกูแล้ว โคตรน่ารักเลยอะมึง มึงคิดดูนะ ตอนกูขอต้นเป็นแฟน ต้นแม่งโคตรเขิน พอกูขอเป็นแฟนเสร็จใช่มั้ย กูก็เลยหอมแก้มต้นทีนึง อายม้วนเลยมึง แล้วทำเป็นตีกู แต่ก็สมยอม ต่อจากนั้นนะ กูเลยขอจับมือ แล้วมึงรู้ใช่มั้ย ว่าต้นเป็นเดือนคณะBJM คนมองกันเป็นแถบ แต่กูไม่สนใจตรงนั้นไง แค่ต้นรับรักกู แล้วต้นก็รักกู แค่นี้กูก็พอใจแล้ววววว”
ผมมองหน้าเจมส์อย่างอึ้งสุดขีด พูดได้ยังไงตั้งเยอะตั้งแยะ เกิดมาผมยังไม่เคยเจอใครพูดมากเท่านี้มาก่อนเลย เหมือนเต๋าจะเข้าใจผมนะ มันก็ทำหน้าปลงๆ สงสัยคงชินมั้ง ถ้าผมเป็นเพื่อนกับนายคนนี่ผมคงหูชาไม่ก็เสื่อมเข้าซักวัน นึกๆแล้วก็อดเห็นใจคนที่เพิ่งได้เป็นแฟนกับเจมส์ไม่ได้ แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมซักหน่อย
“เต๋า มึงฟังกูอยู่ป่ะ”
“เออๆ ฟัง สรุปคือมึงได้เป็นแฟนกับต้นสมใจมึงแล้ว”
“ถูก”
“ความจริงมึงพูดแค่นั้นก็ได้ ไม่ต้องบรรยายหรอก” ผมเห็นด้วยกับคำพูดเต๋าสุดๆ - -
“เออ จำไว้นะมึง ว่าแต่พวกมึงเถอะ ทำไมถึงมาอยู่ในห้องกันได้” เจมส์ชี้มาที่ผมกับเต๋าอย่างสงสัย
“คชาเค้าโดนทำร้ายต่อหน้าต่อตากู แล้วกูไม่รู้ว่าบ้านคชาอยู่ไหน กูเลยพามานี่เฉยๆ”
“มึงพาน้องเค้ามาแบบนี้ น้องเค้าก็เสียหายดิวะ น้องเค้าเป็นผู้หญิงนะโว้ย”
“เจมส์” ผมเรียกชื่อเค้า
“ครับผม”
“ผมเป็นผู้ชาย”
“0[]0”
“เออ เจมส์ก็ว่างั้นแหละ ดูยังไง๊ยังไง ชื่อไรนะ อ่อ คชาใช่ป่ะ ยังไงก็เป็นผู้ชาย ที่พูดไปเมื่อกี้ แค่หยอกเล่นเฉยๆ” ผมอยากถามเจมส์มากว่า เจ็บมั้ย แถจนถลอกหมดแล้ว - -
“ไปดีกว่า ต้นรออยู่ ไปแล้วนะเว้ยเต๋า เอ่อ คชาด้วย” เจมส์โบกมือหยอยๆให้ สงสัยจะกลัวผมมั้ง เพราะตอนนี้ผมทำหน้านิ่งสุดๆ
เงียบ..
เป็นอะไรที่เงียบมาก คงเพราะเราสองคนไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ผมน่ะไม่เป็นไรเพราะผมชินกับบรรยากาศเงียบๆแบบนี้ แต่ดูอีกคนคงจะอึดอัดนิดหน่อย เลยยอมเป็นฝ่ายพูดก่อน
“หิวยัง”
“ยัง อยากกลับบ้านแล้ว กลับนะ”
“เดี๋ยว อยู่ด้วยกันก่อนดิ”
----------------------
แฮ่ๆ มาอีกแล้ว วู้ววววววววววววววววววววว
ความคิดเห็น