คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #67 : Mirage Online Chapter 1 เพราะฉันไม่มีวันจะปล่อยเธออย่างแน่นอน

ณ เวลา 03: 02 น. พุทธศักราช 7991

เมืองใหม่ เขตที่ 1

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ พระพาย ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอน ทั้งที่อากาศนั้นอออกจะเย็นสบายเพราะเปิดแอร์ แต่ร่างกายของหญิงสาวในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ สาวน้อยอายุเพียงสิบหกปีนั่งกอดเข่า วางใบหน้านั้นลงบนหัวเข่า มันเป็นกริยาที่เธอมักทำเป็นประจำเวลาเศร้าหรือท้อแท้ และในตอนนี้พระพายกำลังเศร้าแบบสุดๆ

ราวสามปีก่อนพระพายซึ่งเป็นเพียงสาวน้อยวัยมัธยมต้นที่ได้รับเลือกเป็นหนึ่งในคนจำนวนเพียงน้อยนิดให้ไปทดสอบเกมคลื่นสมองประเภทออนไลน์ของบริษัท Thai World เธอในตอนนั้นรู้สึกโชคดีอย่างมากและตอบรับไปในทันทีโดยไม่รีรอ ในภายหลังพระพายเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองนั้นโชคดีหรือเปล่า

พระพายต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดมากมาย ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นเพียงแค่ AI ในเกม แต่เธอก็รู้สึกผูกพันกับพวกเขาเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะชายนาม เจวา เขาเป็นคนงานในหมู่บ้าน อดีตนั้นคือเทพนักรบผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ แต่เขากลับต้องตายลงเพราะต้องมาปกป้องเธอ... พระพายเสียใจมาตลอด หลังจากการตายของเขา พระพายจึงพัฒนาตัวเองมาโดยตลอด จนเธอกลายเป็นอันดับหนึ่งของเกมและถูกเรียกขานว่า นักเดินทาง

แต่มันก็แค่เรื่องสมัยอดีตเท่านั้น...

ช่วงทดลองจบลงไปแล้วตามเงื่อนไขคือต้องปราบปีศาจที่อาละวาดทำลายบ้านเมืองให้หมดสิ้น ใครที่ได้แต้มมาที่สุดและเป็นคนจบเกมจะได้รับเงินรางวัลเป็นจำนวนมหาศาล พระพายได้เงินรางวัลนั้นมา เธอไม่ใช่คนฆ่าปีศาจมากที่สุด แต่เธอเป็นคนเคลียร์เกมลงเพราะนิสัยใจดี ใจอ่อนกับเด็ก สตรี และคนชรา ทุกครั้งที่เธอไปช่วยเหลือคนอื่น ทำภารกิจออกนอกทะเลอยู่เสมอ แทนที่จะเลือกหนทางง่ายๆกลับไปเลือกหนทางยากๆ เพราะแบบนี้หลายคนถึงเรียกเธอว่านักเดินทางไงละ จนทุกอย่างมายุ่งเหยิงอลเวงไปหมด แต่สุดท้ายเรื่องทุกอย่างก็จบลงด้วยดีเพราะเจวา...

“ฉันอยากให้นายอยู่ด้วยจังเจวา...”

พระพายจำได้ดี ทุกครั้งที่เธอนอนแล้วฝันร้าย เจวาจะตื่นขึ้นมาลูบศีรษะของเธอแล้วกล่าวซ้ำๆว่า “ไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันอยู่ตรงนี้... ฉันจะไม่ทึ้งเธอ” มันคือคำพูดที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนเหลือเกินสำหรับเด็กสาวที่ต้องเผชิญหน้ากับความสูญเสียมานับครั้งไม่ถ้วน แต่สุดท้ายแล้วเจวาก็ไม่สามารถทำตามคำพูดของตัวเองได้...

ณ เวลา 09: 42 น. พุทธศักราช 7991

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่แสนน่าเบื่อหน่าย พระพายสมควรจะนอนหลับอุตุอยู่ที่ห้องพักนักศึกษาห้อง E. End แล้วตื่นขึ้นมาในเวลาเที่ยงตรงหรือไม่ก็บ่ายคล้อย อาบน้ำแล้วทบทวนบทเรียนเพื่อเตรียมตัวไปเรียนภาคค่ำ แต่เธอกลับโดนเพื่อนห้อง S สุดแสนเลิศประเสริฐศรีลากออกมาเสียนี่ โดนให้เหตุผลว่า

“หากเธอไม่ออก ผมจะไปหาเธอถึงห้องเรียน ไปรับเธอทุกเช้าทุกเย็น ตามประกบติดเธอทุกวันและเวลา... เมื่อนั้นเธอคงจะรู้นะครับว่าเกิดอะไรขึ้น?”

มันคือคำขู่แสนน่ากลัวสำหรับเด็กสาวผู้ปรารถนาต้องการใช้ชีวิตเรียบๆและสงบสุขภายในโรงเรียน แม้ว่าหนทางนี้จะถูกคนอื่นดูถูกเหยียดหยามสักแค่ไหนก็ตาม... พระพายจินตนาการอนาคตได้เลือนราง เพื่อนชายคนนี้นอกจากจะเก่งกาจจนสามารถอยู่ในห้อง S ที่สงวนเอาไว้ให้เด็กร่ำรวย เด็กเรียนดีเรียนเก่งแล้วนั้น พ่อตัวดียังมีหน้าตาหล่อเหล่าคมคาย แม้จะไม่ติดหนึ่งในห้าหนุ่มหล่อของโรงเรียน แต่เจ้าตัวก็มีแฟนคลับจำนวนไม่ใช่น้อย...

ตบท้ายด้วยประโยคเดิมๆที่มักจะต่อท้ายเวลาขู่ใคร

“ผมไม่ได้ขู่นะครับ แต่ผมทำจริงแน่”

ไอ้เวรซันไลท์!!

พระพายจัดการสรรเสริญชายหนุ่มไปถึงโคตรเหง้าบรรพบุรุษกันเลยทีเดียว ชายหนุ่มข่มขู่เธอไม่พอ ยังจัดการมาสายอีกต่างหาก นัดมาตอนแปดโมงครึ่งจนตอนนี้เก้าโมงเช้าปาจะไปสิบโมงอยู่แล้ว ยังไม่เห็นหัวเลย พระพายสาบานได้เลยว่าหากพ่อตัวดีโผล่มา เธอจะสวดไม่เลี้ยงเลย...

หรือเปล่า?

“นั่นมันยายวิญญาณนี่นา”

“ใช่จริงด้วยยายวิญญาณ”

“อย่าบอกนะว่าพี่ซันมีนัดกับยายวิญญาณนี่นะ!!”

เสียงแจ๋นๆอันเป็นเอกลักษณ์ที่พระพายไม่ต้องเดาก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร น้องสาวของซันไลท์ เนโกะ หญิงสาวผมสั้นหน้าตาสะสวยอยู่หากแต่กลับชอบแต่งหน้าเกินวัย ครั้งแรกที่ซันไลท์มาแนะนำอีกฝ่ายให้รู้จัก เธอเองก็นึกว่าเนโกะนั้นเป็นน้าหรือพี่สาวของซันไลท์เสียอีก เลยเผลอไหว้ไป พอซันไลท์แนะนำอีกฝ่ายแล้วเน้นย้ำนักหนาว่า เธอเป็นรุ่นน้อง มันเล่นเอาพระพายช็อกไปหลายชั่วโมงเลยทีเดียว คงเป็นตั้งแต่นั้นละมั้งที่เนโกะไม่ชอบใจเธอ แสดงท่าที่ไม่เคารพต่อตัวเธอออกมาอย่างชัดเจนแม้จะโดนซันไลท์ปรามแล้วก็ตาม

“เนลพี่บอกแล้วไงว่าให้เคารพต่อรุ่นพี่หน่อยนะ”

“ยายนี่ไม่เห็นมีอะไรให้น่าเคารพเลยนี่คะพี่ หน้าตาก็สวยสู้พี่พลอยไม่ได้ เรียนเหรอ? ก็ไม่เก่งเท่าพี่กรแฟนเนลเลย”เจ้าตัวร่ายยาวออกมาเป็นชุดโดยไม่คิดจะปิดหรือรักษาน้ำจิตน้ำใจกันเลยแม้แต่น้อย เล่นเอาคนโดนนินทาในระยะเผาขนที่กับคิ้วกระตุก

“แต่พายเป็นรุ่นพี่เรานะเนล”

“เป็นแล้วไงละคะ? ไม่ใช่พี่ชายพี่สาวของเนลสักหน่อย”เนโกะว่าแบบนั้นก่อนจะกอดแขนกำยำของพี่ชายในทันที ใบหน้าขาวผ่องซุกไซ้ลงบนหน้าอกแกร่งแต่ก็ไม่วายหันมาแล่บลิ้นปริ้นตาหลอกเธอ พระพายเอือมระอากับเด็กคนนี้ เธอเคยพยายามพรำสั่งพรำสอนเรื่องกริยามารยาทให้อีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เข้าหัวของเด็กคนนี้เลยแม้แต่น้อย

“เนลหากเรายังก้าวร้าวกับพายอีก พี่จะส่งเรากลับนะ”ซันไลท์ที่เหลืออดกับน้องสาวคนนี้เหลือเกินจึงงัดไม้เด็ดออกมาที่ทำให้เนโกะร้องชิชะในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นเป็นเชิงงอนแง่น

ซันไลท์ถอนหายใจออกมาอีกรอบก่อนจะหยิบเครดิตออกมาหนึ่งใบแล้วยื่นไปให้เด็กสาว เนโกะตาลุกวาวด้วยความยินดี

“พี่ให้นี่ แล้วเราไปซื้อเสื้อผ้าแล้วกันนะ”

“เนลรักพี่จ๋าจัง ขอบคุณมากนะคะ”

อย่างน้อยก็สงบไปอีกสองสามชั่วโมง...

“ขอโทษทีนะ”ซันไลท์หันมายิ้มแหยะให้พระพาย หญิงสาวจึงพอเดาลู่เดาทางได้ว่าอีกฝ่ายคงโดนแม่ตัวดีออดอ้อนหรือไม่ก็ขู่บังคับให้พามาด้วย เพราะคิดว่าซันไลท์มีนัดกับพลอยไพลิน ดาวโรงเรียนอันดับหนึ่งอย่างแน่นอน

จะมาเป็นแม่สื่อให้พี่ชายเหรอ? เด็กไปหน่อยไหมยายหนู?

“อืม ไม่เป็นไรหรอก”พระพายโบกมือไปมาอย่างไม่ถือสา อันที่จริงแล้วเธอเอือมระอาจนขี้เกียจพูดมากกว่า “แล้วนายนัดฉันออกมามีอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่าหรอก... แค่อยากเดินเที่ยวด้วยนะ”

“งั้นฉันกลับละ”

“เดี๋ยวก่อนสิ”ซันไลท์ยิ้มแหยะ รู้ได้ในทันทีว่าเวลานี้เพื่อนสาวของเขายังไม่อยู่ในอารมณ์ที่พร้อมจะเล่นลิ้นกับเขา ชายหนุ่มฉุดเจ้าของมือนุ่มนิ่มนั้นให้หันมามอง พระพายจ้องมองชายหนุ่มด้วยความไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ

“หากนายยังเล่นแบบนี้อีก ฉันจะกลับแล้วนะ”

“ผมแค่ล้อเล่นนะ”ชายหนุ่มยิ้มกรุ่มกลิ้มที่มีลับลมคมในจนพระพายอดเลิกคิ้วขึ้นมาไม่ได้ “ผมอยากมาเที่ยวกับเธอ อีกอย่างเห็นช่วงนี้เธอเครียดๆ เลยจะพามาหาอะไรแก้เครียดทำนะ”

“อะไรละ? อย่าบอกนะว่าโค้กกับน้ำแข็ง?”

“จะบ้าเหรอ!!”ชายหนุ่มแหวใส่หญิงสาวเสียงดังลั่นด้วยใบหน้าซีดเซียว “เธอนี่จะเอาคุกเอาตะรางมาให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะ...”

“ถือเป็นของขวัญวันเกิดไงละ”พระพายตอบกลับด้วยรอยยิ้มแสนสดใสที่ชวนให้ซันไลท์ขนลุกซู่ซ่ายิ่งกว่าโดนคุณแม่โกรธแบบเงียบๆเสียอีก...

“วันเกิดฉันเลยไปนานแล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่เคยให้ของขวัญฉันเลยสักครั้ง”

“ก็มันลืมนี่นา อย่างอนเลยนะ ผู้ชายงอนแล้วมันไม่น่ารักเท่าผู้หญิงนะ”พระพายที่ดูเหมือนว่าจะอารมณ์ดีขึ้นมามากเมื่อได้กวนประสาทเพื่อนชาย ซันไลท์เบ้ปากเล็กน้อย เขาในตอนนี้เริ่มคิดแล้วสิ... ว่าผิดหรือถูกที่ชวนหญิงสาวมาเนี่ย...

“ช่างมันเถอะ”ซันไลท์ปัดอย่างไม่ถือสา  ชายหนุ่มเดินเข้าไปจูงมือหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ พระพายไม่ว่าไม่ทำอะไรใดๆทั้งสิ้นนอกจากเดินตาม เพราะเธอรู้ดีถึงแม้ว่าจะบ่น จะดุ จะด่า อีกฝ่ายไปอย่างไร ยังไงเสียซันไลท์ก็จะจูงมือเธอให้ได้อยู่ดี

“ไปกันเถอะ”

พระพายถูกลากกึ่งจูงโดยซันไลท์มาหยุดอยู่หน้างานฉลองอะไรสักอย่าง จากที่เธอสังเกตตามป้ายดิจิตอลระหว่างทางจึงพอรู้ได้ว่า คงเป็นงานเปิดตัวเกมคลื่นสมองใหม่ๆอย่างแน่นอน เพราะหลังจากช่วงทดสอบเกมของบริษัท TW สิ้นสุด หลังจากนั้นเพียงไม่ถึงเดือน พวกเขาก็ผลิตเกมออนไลน์นาม The War Online ออกมาพร้อมกับเครื่องเล่นขนาดใหญ่และแพงหูฉีก แน่นอนว่ามันตีตลาดเกมออนไลน์เป็นอย่างมาก เหล่าเกมส์เมอร์ชื่อดังต่างยกนิ้วและโหวตให้มันเป็นเกมที่ดีที่สุดเลยทีเดียว ก่อนบริษัทอื่นๆจะเริ่มทำการวิจัยและผลิตออกมาบ้างเช่นกัน...

แต่แล้วที่สุด เกมที่สามารถตีตลาดได้กลับมีเพียงแค่ The War Online (TWO) และ Dream Online ของบริษัท My Dream เท่านั้นเอง My Dream เป็นค่ายเกมขนาดกลางที่เพิ่งเป็นที่กล่าวขานได้ไม่นาน หลังจากที่บริษัท Thai World กับทีมวิจัยตัวเองเกม ทีมวิจัยกลุ่มนั้นลาออกมาก่อนจะโดนบริษัท My Dream ดึงตัวไป หลังจากนั้นราวปีครึ่ง บริษัท My Dream ก็ได้จัดงานโปรโมทเกม Dream Online ขึ้นมา

“จับมือฉันเอาไว้แน่นๆนะ จะได้ไม่หลง”

ซันไลท์ที่มองเห็นฝูงคนจำนวนมากยืนอ้อกันอยู่หน้างาน จึงกระชับมือของพระพายให้แน่นขึ้นเพื่อนกันหลง ชายหนุ่มหันไปคลี่ยิ้มบางให้หญิงสาว ดวงตาของพระพายเบิกกว้าง ชั่วขณะหนึ่งที่เธอเห็นภาพของเจวาซ้อนทับกับซันไลท์

พระพายจำค่ำคืนวันนั้นได้ดี...

ค่ำคืนนี้ช่างแสนสงบสุข ไม่มีนักฆ่าหรือนักล่าค่าหัวมาตามตัวให้ต้องหลบต้องซ่อน ประจวบเหมาะกับที่หมู่บ้านนี้มีงานเทศกาลชมจันทร์ เจวาจึงชักชวนเธอไปเดินชมงานเทศกาล พระพายที่อยากไปเที่ยวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่รีรอที่จะตอบตกลงไป

“แล้วเธอไปไหมละ?”

“ไม่ปฏิเสธอยู่แล้วละ”

ในงานเทศกาลนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมายและหลายเผ่าพันธุ์จนแทบล้นสถานที่ เพื่อเป็นการป้องกันเด็กหาย เจวาจึงต้องจับมือเธอไปชมงาน ประโยคที่เขาบอกกับเธอมันช่างอบอุ่นจนทำให้หัวใจของพระพายสั่นระรัวเหมือนหลายๆครั้งที่เกิดขึ้นมา

“จับมือฉันเอาไว้แน่นๆนะ จะได้ไม่หลง”

“อืม”

และหลังจากคืนนั้น มือกับเขาและเธอไม่เคยหลุดออกจากกันจวบจนกระทั่งเจวาตายในที่สุด มือของเจวาในยามใกล้สิ้นลมมันเย็นเฉียบเสียจนน่าใจหาย มือที่ทั้งใหญ่และกร้านนั้นไม่ยอมกุมมือเธอ เธอต้องไปเป็นฝ่ายกุมมือข้างนั้นและร่ำร้องขอให้กุมมือเธอตอบกลับมา

“ได้โปรดจับมือฉันเถอะนะ เจวา”

“เดี๋ยวมันก็หลุด”พระพายพูดขึ้นมาลอยๆเชิงตัดเพ้อเล็กน้อยกับเหตุการณ์ในอดีต เธอไม่ได้หวังให้คนจูงนั้นตอบกลับเธอมา แต่ซันไลท์กลับหันมามองเธอแล้วส่งยิ้มแสนอ่อนโยนมาให้

“ไม่หลุดหรอก”ซันไลท์ตอบแบบนั้นที่ทำให้หัวใจเธอเต้นระทึก

“เพราะฉันไม่มีวันจะปล่อยเธออย่างแน่นอน”