คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #58 : [Fic Harry Potter] เรื่องราวในยามฟ้ากระจ่าง XVI

แฮร์รี่บ่นว่าปวดแผลมาตั้งแต่เช้า พระพายพยายามสรรหาหยูหายาจากในกระเป๋าเป้มาช่วย แต่เขาก็ไม่ได้บรรเทาอาการลงไปเลยแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มผู้รอดชีวิตเกิดนึกบางสิ่งขึ้นมาได้ เมื่อเขาได้ยินเสียงขลุ่ยของแฮกริด  เขาร้องครางก่อนจะมุ่งตรงไปหาคนตัวโตในทันที

“จริงด้วย”

“อะไรงั้นเหรอ?”พระพายร้องถาม

“ไม่คิดแล้วว่ามันแปลกนะ?”

“สิ่งที่แฮกริดอยากได้นักหนาคือมังกร แต่อยู่ๆกลับมีคนแปลกหน้าโผล่ออกมาพร้อมกับไข่ แบบว่าจะมีสักกี่คนที่ถือครองไข่ของมังกรร่อนเร่ไปมานะ”พระพายสะอึก เด็กสาวยิ้มแห้งกับคำพูดของแฮร์รี่ที่เหมือนกับต่อว่าเธอทางอ้อม ก็เธอนี่แหละคนหนึ่งที่ร่อนไปร่อนมาพร้อมมังกรในกระเป๋า...

“โธ่!! ทำไมฉันถึงไม่เฉลียวใจนะ”

“แฮกริด!!!”เจ้าของชื่อหยุดเป่าขลุ่ยระลึกความหลังกับเจ้ามังกรตัวน้อยในทันที

“มีอะไรหรือ?”

“คนที่ให้ไข่คุณมีหน้าตาเป็นยังไง?”แฮร์รี่ร้องถามปนเสียงหอบ แฮกริดขมวดคิ้วก่อนจะยักไหล่ไปเล็กน้อย

“ไม่รู้สิ ฉันไม่เห็นหน้าเขาหรอก เขายกฮู้ดบังเอาไว้”

“ชายแปลกหน้ากับคุณน่าจะคุยกันนะคะ? คุยเรื่องอะไรกันเหรอคะ?”พระพายเป็นฝ่ายร้องถาม เด็กสาวทั้งตื่นเต้นและเหนื่อยอ่อน แฮกริดช้อนตามองฟ้าคล้ายกับนึก

“เขาถามว่าฉันเลี้ยงสัตว์ชนิดไหน? ฉันเลยบอกเขาไปว่า “เลี้ยงปุกปุยยังได้ เลี้ยงมังกรจะมีปัญหาอะไร? แนวๆนั้นนะ”

“แล้วเขาได้ถามอะไรเกี่ยวกับปุกปุยหรือเปล่าคะ?”

“แน่นอน เขาสนใจปุกปุยมาก จะบ่อยสักแค่ไหนละที่เราจะเจอสุนัขสามหัว ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ในวงการก็ตาม แต่ฉันบอกเขาเกี่ยวกับกลวิธีเลี้ยงสัตว์นั่นก็คือทำให้มันสงบลง ดูปุกปุยเป็นตัวอย่างสิ แค่ฉันเล่นเพลงให้มันฟัง มันก็ผล็อยหลับแล้ว”

ทั้งสี่มองหน้ากันอย่างตื่นตระหนก ในตอนนี้พวกเขารู้และสามารถเชื่อมต่อเรื่องราวต่างๆได้หมดแล้ว พวกเขาวิ่งกลับเข้าไป มุ่งไปหาศาสตราจารย์ประจำหอที่แลดูน่าไว้ใจอย่างมักกอนนากัลขอให้นางบอกวิธีไปหาศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์

“เกรงว่าศาสตราจารย์ในตอนนี้จะไม่อยู่”ทั้งสี่มองหน้ากันในทันที รู้สึกได้ถึงคำว่า ซวย เดินเข้ามากอดคอทักทายอย่างสนิทสนมในทันที

“พวกเขาได้รับนกฮูกด้วยจากกระทรวงเวทย์มนตร์ รีบร้อนเดินทางเข้าไปในลอนดอน”

“ไปแล้ว!!”แฮร์รี่ร้องเสียงดัง “แต่เรื่องนี้สำคัญมากนะครับ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับศิลาอาถรรพ์”

“เธอรู้เรื่องนั้นได้ยังไง?”ศาสตราจารย์มักกอนนากัลร้องถาม

“มีใครบางคนพยายามหาทางขโมยมันไป”

“ฉันไม่แน่ใจว่าเธอรู้เรื่องศิลาได้ยังไง แต่จงมั่นใจเถอะว่าสิ่งนั้นได้รับการคุ้มครองอย่างดี กลับไปพักผ่อนในหอพักเสียเถิด”ทั้งสี่ถอดใจก่อนจะเดินกลับไปด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย พวกเขาพูดคุยและปรึกษากันเกี่ยวกับชายแปลกหน้าที่แฮกริดได้พบ พวกเขาสันนิฐานกันว่าอีกฝ่ายคือสเนปอย่างแน่นอน

“พวกเราจะทำยังไงดีละ?”

“ไปประตูกล ไปกันเลยในคืนนี้...”

ตกดึกสงัด ที่สี่หายเดินลงมาจากบนหอด้วยเสียงที่พยายามเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แฮร์รี่ตกใจเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งอยู่บนแขกพักโซฟาเบื้องหน้า มันคือคางคก ตัวเดียวกันกับที่เฮอร์ไมโอนี่เคยเดินไปทั่วเพื่อค้นหามัน ตัวเดียวกันกับที่เจ้าของตัวอ้วนกลมพระพายได้ช่วยเอาไว้

“เทรเวอร์”พระพายร้อง

“มันไม่ควรมาอยู่ที่นี่”รอนว่า “ไปซะเจ้าหนู”

“พวกเธอเองก็เหมือนกัน”ปรากฏร่างของเนวิวล์ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา สี่สหายตกใจกันจนอ้าปากค้าง เขาเดินมาประจันหน้าพวกเธอ ดวงตาคู่นั้นพยายามเค้นเอาความจริงจากปากของทั้งสี่ “พวกเธอคิดจะออกไปกันอีกแล้วใช่ไหม?”

“เดี๋ยวก่อนนะเนวิวล์-- ฟังพวกเราก่อนนะ”แฮร์รี่พยายามอธิบาย

“ไม่!! ฉันจะไม่ยอมหรอก เดี๋ยวพวกเธอจะสร้างปัญหาให้กับกริฟฟินดอร์อีก ฉันขอขัดขว้าง”เนวิวล์กางมือกางไม้ เฮอร์ไมโอนี่หมดความอดทน เด็กสาวผมฟู่ตั้งท่าล้วงมือเข้าไปหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาแต่พระพายห้ามปรามเอาไว้ก่อน ส่งสัญญาเป็นเชิงว่าหากเจรจาไม่สำเร็จ ปิดปากเขาซะ!!

“เนวิวล์ฟังฉันก่อนนะ พวกเราต้องออกไปจริงๆ เธอลองคิดดูนะ ถ้าเกิดพวกเราไม่ออกไป จะมีคนอีกมากมายต้องเดือดร้อนนะ”พระพายพยายามใช้เหตุผลในการพูดคุย

“ไม่ ฉันไม่สน”เนวิวล์ปฏิเสธเสียงสั่น

“เนวิวล์ฉันขอร้องละนะ พวกเราต้องออกไป ได้โปรดละ”พระพายช้อนดวงตาของตัวเองมองดูอีกฝ่าย เด็กชายมองดูดวงตาสีน้ำผึ้งคู่นั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน เด็กชายผู้รอดชีวิตยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

“ก็ได้ แต่เธอต้องรีบๆกลับมาแล้วอย่าให้ใครจับได้นะ”

“แน่นอน”

“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”

“แน่นอนจ๊ะ”พระพายยิ้ม ก่อนเธอจะวิ่งออกไปในทันทีพร้อมกับพ้องเพื่อน โดยมีเนวิวล์มองตาม เขาระบายลมหายใจออกไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาต้องยอมรับจริงๆว่าแพ้ดวงตาคู่สีน้ำผึ้งกลมโตคู่งามคู่นั้น เนวิวล์คิดว่ามีใครอีกไหมที่แพ้ดวงตาคู่นั้น?

ทั้งสี่ซ่อนอยู่ในผ้าคลุมล่องหน เพราะมันไม่ได้ใหญ่มากนักทำให้พวกเขาต้องเบียดเสียดกันเดินไป เฮอร์ไมโอนี่อุทานเมื่อมีใครบางคนเหยียบเท้าเธอเข้าไปเต็มๆ ไม่ใช่คนอื่นคนไกล รอนนี่เอง... พระพายและแฮร์รี่รั้งท้าย ทั้งหมดเลิกผ้าคลุมออกเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูเรียบร้อยแล้ว

“อาโลโฮโมรา”เฮอร์ไมโอนี่ผู้เก่งกาจรับอาสาเป็นคนร่ายคาถาเอง บานประตูกลถูกเปิดออกก่อนจะปิดลงอย่างเงียบสงัด ทั้งสี่รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นว่าเจ้าปุกปุยนั้นแทนที่จำคำรามใส่พวกเขาแต่มันกลับนอนหลับ... ข้างนั้นคือพิณที่ร่ายเวทย์ให้บรรเลงเอง

“มาเถอะก่อนที่มันจะตื่น”พระพายว่า เด็กสาวหยิบไม้กายสิทธิ์มาร่ายเวทย์หากินเพื่อยกเท้าของเจ้าปุกปุยที่ขว้างประตูเอาไว้ให้ออกอย่างเบามือ เสียงพิณยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆนั้นถือได้ว่าเป็นเรื่องดีเพราะดูท่าว่าเจ้าปุกปุยยังคงไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆอย่างแน่นอน

แฮร์รี่ยกบานประตูขึ้น ทั้งสี่มารออยู่หน้าบานประตูด้วยความกลัวนิดๆ เพราะด้านในมันค่อนข้างมืดและพวกเขาเองก็ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ด้านในบ้าง

“ฉันจะเข้าไปก่อน”แฮร์รี่เป็นคนอาสาลงไป “อย่าพึ่งตามจนกว่าฉันจะให้สัญญาณแล้วกันนะ ถ้ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ให้รีบหนีออกไป”

“ลงไปพร้อมๆกันนั่นแหละ!!”พระพายหวีดร้อง

“ทำไมละ?”

“ปุกปุยตื่นแล้วนะสิ”สิ้นประโยคเจ้าปุกปุยตัวโตคำรามเสียงดังลั่นอย่างดุร้าย มันตื่นขึ้นมาไม่ใช่เพราะเสียงของทั้งสี่ที่คุยกันแต่เป็นเพราะเสียงพิณที่เงียบหายไปแล้วต่างหาก พระพายคว้ามือของแฮร์รี่ แฮร์รี่คว้ามือของเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่คว้ามือของรอน กันเป็นทอดๆก่อนจะกระโดดลงไปในทันที

ทั้งสี่ร่วงหล่นบนต้นอะไรสักอย่างที่รองรับพวกเขาเอาไว้ ทำให้ลดการบาดเจ็บไปได้มากทีเดียว รอนร่วงหล่นลงมาเป็นคนสุดท้ายระบายลมหายใจออกมาอย่างหวาดเสียว “โชคดีจริงๆที่มีไอ้นี่คอยรองรับ ไม่งั้นต้องตายแน่ๆเลย”

“ฉันไม่คิดแบบนั้นนะรอน”พระพายหน้าซีด เมื่อเถาไม้ที่อยู่โดยรอบค่อยเคลื่อนเข้ามาตวัดรัดพันพวกเธอเอาไว้ หลายคนพยายามดิ้นเพื่อให้หลุด รอนกรีดร้องออกมาอย่างเสียขวัญจนเฮอร์ไมโอนี่ต้องพ่นลมหายใจ เธอที่อยู่ใกล้เขาตบหน้าอีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติ

“ใจเย็นก่อนนะทุกคน นี่คือต้นกับดักมาร อยู่นิ่งๆแล้วเราจะไม่เป็นอะไร”

“แน่ใจได้ยังไงละว่าเราจะไม่เป็นอะไรนะ?”

“ฉันรับรอง”พระพายยิ้มก่อนจะหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวผมฟู่จมลงไปในรากไม้รวดเร็วกว่าใคร ในตอนนี้เธอร่วงหล่นลงไปบนพื้นด้านล่างแล้ว ตามมาติดๆคือพระพาย เด็กสาวหล่นบนพื้นอย่างสวยงาม บอกให้สองหนุ่มทำตามพวกเธอ แฮร์รี่ทำตามยกเว้นรอนที่ยังคงตื่นตกใจไม่เลิก

“เขาใจเย็นไม่เป็นว่าไหม?”พระพายร้องถามมองดูรอนที่ยังร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ

“ก็เห็นๆกันอยู่”เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่

“มันฆ่าเขาแน่ เราต้องทำอะไรสักอย่าง”แฮร์รี่ว่า พระพายครุ่นคิดก่อนเด็กสาวจะหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา เด็กสาวชาวไทยยื่นไม้ออกไปเบื้องหน้าใกล้กับต้นไม้กับดับมาร ก่อนเธอจะเปล่งเสียงคาถาที่ได้เรียนรู้มาจากในหนังสือ

“ลูมุสโซเล็ม”ปรากฏแสงสีเงินจากปลายไม้ของพระพาย แสงนั้นปกคลุมร่างของรอนทำให้ต้นกับดักไม้นั้นกรีดร้องออกมา มันถดตัวหนีจากเขาในทันทีปล่อยให้ร่างของรอนร่วงหล่นลงมา

“เธอรู้ได้ไงนะว่าต้นกับดักมารแพ้แสงแดด?”เฮอร์ไมโอนี่ร้องถาม

“ฉันชอบพวกสมุนไพร เลยไปขอยืมมาอ่าน ไม่ก็จิ๊กหนังสือจากเธอมาอ่านนะ”พระพายสารภาพพร้อมกับยิ้มแห้งๆ แน่นอนว่าเธอโดนเฮอร์ไมโอนี่มองค้อนไปตามระเบียบให้ข้อหาค้นของในกระเป๋าเธอโดยไม่ขออนุญาต

“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหมรอน?”ทั้งสามร้องถาม

“ใช่ๆ ฉันไม่เป็นอะไร”รอนถูกแฮร์รี่พยุงให้ลุกขึ้นยืน ก่อนทั้งสี่จะเดินทางต่อไปตามเสียง มันเป็นเสียงคล้ายกับปีกที่กระพือถี่ยิบ คล้ายกับเสียงเจ้าลูกโกล์ดเด้นสนิช พวกเขาเปิดประตูออกก่อนะอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นกุญแจมีปีกบินกันให้ทั่วห้อง พระพายแน่ใจว่านี่คงเป็นการทดสอบของมารดามฮู้ดอย่างแน่นอน

“ฉันไม่เคยเห็นนกแบบนี้มาก่อน”เฮอร์ไมโอนี่ว่า

“มันไม่ใช่นกนะเฮิร์ม มันคือกุญแจมีปีกต่างหาก แปลกพิลึก”พระพายร้องบอกเธอหันมาแฮร์รี่ หยิบไม้กวาดขึ้นมาแล้วยื่นให้เขา “หน้าที่ของเธอต้องไปเก็บมันมา ช่วยหน่อยนะแฮร์รี่”

“แน่นอน”เด็กชายรับมันไป

“อย่าลืมนะเก็บกุญแจดอกที่เก่าและดูมีอายุที่สุดนะ”แฮร์รี่พยักหน้า เขาจัดการบินขึ้นฟ้าในทันที มองหากุญแจเพียงไม่นานก็เจอ เขาคว้ากุญแจมาก่อนจะโยนให้พระพายที่รอรับอยู่ด้านล่าง เด็กสาวเหวี่ยงให้เฮอร์ไมโอนี่ไปเปิด

“แฮร์รี่เธอต้องกระโดดลงมาเร็วเข้า”พระพายร้องบอก ประจวบเหมาะกับที่เฮอร์ไมโอนี่ไขกุญแจออกได้ เด็กสาวอ้าแขนออกรับแฮร์รี่ที่กระโดดลงมาก่อนจะพยุงให้เขาลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านประตูทันที

ด่านต่อมาเป็นหมากรุก ที่เฮอร์ไมโอนี่ออกอาการไม่ชอบใจเท่าไรนัก เพราะมันทั้งเงียบเชียบและน่ากลัว แม้แต่แฮร์รี่จะร้องขึ้นมาว่า “นี่คือสุสาน” เพราะมีรูปปั้นมากมายวางเรียงกันไว้อย่างเป็นระเบียบคล้ายกับสุสานที่เขาเคยเห็น รอนส่ายศีรษะเขาเดินนำไปมองและสำรวจ

“นี่มันไม่ใช่”รอนร้องอุทาน หลังจากเขามองดูดีๆแล้ว “นี่มันคือหมากรุกพ่อมด”

สิ้นประโยคพลันห้องที่เคยมืดมิดกลับสว่างโล่ขึ้นมา เปิดเผยทุกสิ่งให้ได้เห็นคือหมากรุกสีขาวและดำ ตัวเดียวกันกับที่รอนและแฮร์รี่เล่นในช่วงวันคริสต์มาสแต่นี่มันใหญ่กว่ากันเยอะเลย บริเวณรอบลานนั้นคือหมากรุกที่ถูกพังทลายจนไม่มีเหลือนั้นเป็นการบอกได้ชัดว่ามีคนเข้ามาเล่นไปแล้วก่อนหน้าที่พวกเขาจะเข้ามานี้

“นั่นประตู”แฮร์รี่ร้องเมื่อเห็นบานประตูอยู่ตรงหน้าไกลลิบๆ ทั้งสี่พากันเดินไปแต่กลับโดนขัดขว้างด้วยเหล่าเบี้ยที่ชักดาบออกมา

“ดูเหมือนว่าเราต้องเล่นเกมนะ”พระพายร้องขึ้นมา เด็กทั้งสี่ถอยออกมาเหล่าทหารพวกนั้นเก็บดาบของตัวเองลงในทันทีเป็นการยืนยันคำพูดของแม่มดสาวชาวไทย “รอนนายเล่นเก่งนี่นา ช่วยหน่อยแล้วกันนะ”

“มันแน่อยู่แล้วละ”รอนแสยะยิ้มเล็กน้อย เขาเดินมาจัดวางระเบียบให้เรียบร้อย โดยให้เฮอร์ไมโอนี่เป็นควีนแทนตัวที่ว่าง ให้แฮร์รี่แทนบิชอป ส่วนตัวเขาเป็นอัศวิน ส่วนพระพายเป็นราชาถือได้ว่าเป็นตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในกระดาน และรอนเชื่อว่าเด็กสาวต้องปกป้องมันได้อย่างแน่นอน เธอขมวดคิ้วรู้สึกลางสังหรณ์แปลกๆ

“นี่มันไม่ใช่หมากรุกพ่อมดใช่ไหม?”เฮอร์ไมโอนี่ร้องถามขึ้นมาอย่างหวาดกลัวเมื่อเห็นเบี้ยสีขาวเคลื่อนตัวออกมา รอนนิ่งก่อนจะทดสอบโดยส่งเบี้ยตัวหนึ่งออกไป เบี้ยของเราโดนทำลายไปในพริบตาโดยมีทั้งสี่อ้าปากค้าง

“ใช่แล้วละเฮอร์ไมโอนี่ มันคือหมากรุกพ่อมดจริงๆ”

รอนเริ่มเอาจริง พระพายต้องยอมรับว่าเด็กชายผมแดงแม้จะขี้ตกใจและตื่นง่ายราวกับกระต่ายตื่นตูม แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องพึ่งพอเขาแล้ว รอนถือได้ว่าเป็นผู้ชายที่เก่งกาจและใจแน่วแน่คนหนึ่งเลยทีเดียว เด็กหนุ่มสั่งการหมากรุกฝั่งตัวเองได้อย่างเฉียบขาด หมากตัวแล้วตัวเหล่าถูกพังทลายลงไปจนกระทั่งมาถึงช่วงเวลาสำคัญ

“เดี๋ยวก่อนนะ”แฮร์รี่รู้สึกเอะใจกับตำแหน่งของตัวเองร้องขึ้นมา

“หัวไวดีนี่นาแฮร์รี่”รอนชมเชย “เมื่อฉันเริ่มเดินตัวของฉัน ตัวควีนจะกินฉัน และในตอนนี้นายก็จะรุกราชาได้”

“ไม่นะรอน!! อย่าเชียวนะ”แฮร์รี่ห้ามปรามโดยมีพระพายช่วยด้วยอีกแรงหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่มองตามอย่างไม่เข้าใจ ตามประสาคนที่เนหมากรุกไม่เป็น

“หมายความว่ายังไงนะแฮร์รี่ พาย?”

“เขาจะยอมเสียสละตัวของเขาเอง”เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ร้องห้ามด้วยอีกแรง เด็กสาวพยายามเกลี่ยกล่อม เธอมั่นใจว่าต้องมีวิธีการอีกทางอย่างแน่นอน รอนปฏิเสธด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนัก เขายกเหตุผลก็คือศิลาอาถรรพ์มาอ้าง

“แฮร์รี่ ตานายที่ต้องเดินไปต่อนะ ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ทั้งเฮอร์ไมโอนี่ แต่เป็นพวกเธอสองคน”รอนสบสายตากับทั้งสอง ทั้งพายทั้งแฮร์รี่ต่างพยักหน้าขึ้นลงแม้ในใจจะไม่อยากยอมก็ตาม เด็กชายผมเพลิงระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย

“ม้าไปถึงเอชสาม”รอนหลับตาลงเพื่อเตรียมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น เขาอาจต้องตาย... น้อยหน่อยก็ได้รับบาดเจ็บ แต่เพื่อปกป้องผู้อื่น ไม่ให้ลอร์ดโวลเดอร์มอร์กลับมามีอำนาจอีกเขาก็ยอม ม้าสีดำเริ่มเคลื่อนตัวโดยมีพระพายมองตาม ก่อนมันจะหยุดลงอยู่ตรงหน้าควีนสีขาว

“รุก”

ควีนที่เคยประจันหน้ากับแฮร์รี่และสร้างความหวาดกลัวไปนั้นเริ่มหมุนกายกลับ มันหมุนตรงไปหารอน ค่อยๆเคลื่อนเข้าหาอย่างแช่มช้าซึ่งทำให้เด็กชายผมเพลิงถึงกับขวัญดีหนีฟ่อเลยทีเดียว มันยกอาวุธของตัวเองขึ้นมาและจวกแท่งเข้าไปในทันที จังหวะเดียวกับที่มือและดวงตาของพระพายส่องประกายสีฟ้าใส เด็กสาวร้องเสียงดังฟังชัดเป็นภาษาที่ไม่คุ้นหูเอาซะเลย ม่านพลังสีฟ้าปกป้องร่างของรอนเอาไว้ ทำให้อาวุธจากควีนนั้นพลาดไปโดนตัวหมากรุกแบบเส้นยาแดงผ่าแปดเลยทีเดียว

เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นมา แต่พวกเขารู้ได้ว่ารอนปลอดภัยอย่างแน่นอน เด็กสาวผมฟู่วิ่งเข้าไปหมายจะเข้าไปดูอาการของรอน แต่แฮร์รี่ร้องเสียงดังลั่นซะก่อน

“อย่าขยับนะเฮอร์ไมโอนี่”เขาชี้ไปยังเฮอร์ไมโอนี่ที่หยุดชะงักฝีเท้าเอาไว้ “อย่าลืมสิว่าเราต้องเล่นต่อนะ”

แฮร์รี่เดินก้าวต่อไปในทันที พระพายมองดูรอนที่นิ่งไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย เฮอร์ไมโอนี่เริ่มใจเสีย เด็กสาวผมฟู่กล่าวขอโทษรอนต่างๆนานากับสิ่งที่เธอได้กระทำมันลงไปกับรอน ภาวนากับพระผู้เจ้าที่ติดเป็นนิสัยจากพ่อกับแม่ ...ขอให้เขารอด…

“รุกฆาต”แฮร์รี่ประกาศเสียงดังฟังชัดที่ทำให้เจ้าหมากรุกสีขาวนั้นถึงกับปล่อยดาบในมือ เหมือนเป็นการสิ้นสุดการเล่นเกม เฮอร์ไมโอนี่พุ่งเข้าไปประครองร่างของรอนในทันที เช่นเดียวพระพายที่วิ่งเข้าไปหาแฮร์รี่ ทั้งสองเดินตามมาที่หลัง

“เดี๋ยวฉันตรวจให้เอง”

พระพายแตะลงไปที่บริเวณหน้าอกของรอน ใช้พลังของตัวเองตรวจจับจนแน่ใจว่ารอนไม่เป็นไร เมื่อเห็นเด็กสาวชาวไทยระบายยิ้มออกมาก็ทำให้รอนและเฮอร์ไมโอนี่ใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

“เขาไม่เป็นไร แค่สลบไปเท่านั้นเอง”เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

“ดูแลรอนด้วยนะ”พระพายหันไปฝากฝังกับเฮอร์ไมโอนี่ เด็กสาวชาวไทยหยิบของบางอย่างออกมาจากในสาปเสื้อ ส่งให้เด็กสาวผมฟู่รับมันเอาไว้

“สิ่งนี้จะทำให้เธอไปห้องพยาบาล เมื่อถึงแล้วให้ไปที่โรงนกฮูกส่งข่าวให้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์นะ รอนพูดถูกพวกเราต้องไปต่อ”พระพายสบสายตากับแฮร์รี่ ทั้งสองพยักหน้าคล้ายกับรู้กันก่อนจะลุกขึ้นยืน ประจวบเหมาะกับลูกแก้วเด็กสาวชาวไทยยื่นให้เปล่งแสงสีฟ้าใส ครอบคลุมร่างของเฮอร์ไมโอนี่และรอน แสงนั้นจางหายไปเหลือทึ้งเอาไว้แต่เพียงความว่างเปล่า

“นั่นมันอะไรนะพาย?”

“ของเล่นชิ้นหนึ่งที่ฉันทำมันขึ้นมานะ”พระพายยิ้ม เธอไม่ได้กล่าวเกินจริง มันเป็นของเล่นที่เธอสร้างขึ้นมาตามนิสัยความขี้เกียจของเธอ มันสามารถส่งเธอวาร์ปไปที่ใดก็ได้ตามจุดหมายที่ได้กำหนดเอาไว้ และพระพายได้กำหนดจุดหมายให้ไปมันไปยังห้องพยาบาล มันใช้ได้เพียงแค่ครั้งเดียว เพราะลูกแก้วของเล่นของชาวมนุษย์รับพลังเวทย์มนตร์เอาไว้ไม่ได้ พระพายพยายามแก้ตรงจุดนี้อยู่

“มันสะดวกดี”

“วันหลังเดี๋ยวฉันส่งให้เธอเล่นแล้วกัน รับรองใช้ได้แม้กับโลกมักเกิ้ล”พระพายยิ้ม แฮร์รี่ดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นเป็นอย่างมา ทั้งสองมาหยุดอยู่หน้าบานประตู แฮร์รี่รู้สึกหวาดกลัวเกินจะเข้าไป เด็กสาวชาวไทยวางมือข้างซ้ายในบานประตูอีกข้าง มือขวากุมมือของเขาเอาไว้ราวกับต้องการจะกล่าวว่า “ฉันอยู่เคียงข้างนายเสมอ...”