คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #49 : [Fic Harry Potter] เรื่องเล่าในยามฟ้ากระจ่าง VII

“พาย พาย”

“พาย”

พระพายสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียก เฮอร์นี่เองที่มาปลุกเธอ เด็กสาวผมฟูอยู่ในชุดนักเรียนฮอกวอร์ตในมือถืออุปกรณ์การเรียน เด็กสาวชาวไทยสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มแบบงัวเงียให้สาวชาวมนุษย์เช่นเดียวกับเธอ

“อรุณสวัสดิ์เฮอร์”

“ตายแล้วพระพาย!!”เฮอร์ไมโอนี่อุทาน “--นี่เธอนอนอยู่ตรงนี้ตลอดเลยเหรอ?”

พระพายไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูด แต่เมื่อมองดูเธอจึงรู้ได้ว่าเมื่อคืนเธอเผลอหลับไปบริเวณที่นั่งริมหน้าต่าง โชคดีที่เธอไม่ร่วงตกลงไป เฮอร์ไมโอนี่จับนู่นจับนี่จนแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายนั่นไข้ไม่ขึ้นทั้งที่เมื่อคืนอากาศออกจะหนาวเหน็บ ขนาดเธอที่นอนอยู่ใต้ผ้าน่วมผืนหนายังสั่นเลย

“อืม— คงงั้นแหละ”

“เช้าแล้ว เธอควรจะไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปเรียน เพราะนี่มันใกล้จะสายแล้วนะ”เฮอร์ไมโอนี่ว่า ทำเอาพระพายตาสว่าง เด็กสาวชาวไทยกระวีกระวาดเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะออกมาด้วยเวลาไม่ถึงสิบนาที จัดการแต่งเสื้อแต่งผ้าให้เรียบร้อย

“ไปกันเถอะเฮอร์”

“แล้วหนังสือเธอละ!”เฮอร์ไมโอนี่ร้องถามเมื่อเห็นพระพายเดินตัวเปล่า สาวชาวไทยตบไปยังย่ามที่สะพายเอาไว้อยู่ “อยู่ในนี้หมดแล้ว อุปกรณ์ต่างๆนะ”

“เดี๋ยวก่อนนะเฮอร์”พระพายเบรก เด็กสาวสอดส่องมองไปทั่วทั้งห้องเรียนวิชาแปรงร่างเบื้องต้น ผู้สอนคือศาสตราจารย์มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล เธอไม่เห็นรอนและแฮร์รี่ นึกขึ้นมาได้ว่าปีแรกของการเรียนการสอน สองคู่หูนั้นจะทำเรื่องเด็ดคือมาสายตั้งแต่วันแรก

“ฉันต้องไปตามแฮร์รี่กับรอน ฉันไม่เห็นพวกเขา”

“แต่หากเธอไปตาม เธอจะสายนะพาย อีกอย่างหนึ่งคือศาสตราจารย์มาแล้วด้วย”เฮอร์ไมโอนี่สะกิดให้พระพายดูไม่ยังหลังห้อง ที่ในตอนนี้ปรากฏร่างของหญิงชราในชุดคลุมสีดำเดินย่างก้าวเขามา เธอกล่าวทักทายนักเรียนด้วยรอยยิ้มก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีที่นั่งว่างอยู่...

“ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนมาสายนะ”หญิงสาวกล่าวเช่นนั้น เธอจัดการสั่งงานคือการสรุปเนื้อหาจากในหนังสือลงบนม้วนกระดาษ พระพายก้มหน้าก้มตาลอกงานก่อนจะชำเลืองตามองไปทั่ว เธอสะดุดเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งมองมายังเธอ เขาอยู่ด้านหน้าและมีเรือนผมสีบรอนซ์อ่อนมักเยิ้มเป็นเอกลักษณ์ เดรโก มัลฟอย... เขาแอบยิ้มให้เธอเล็กน้อยเป็นการทักทาย “อรุณสวัสดิ์” เช่นเดียวกับพระพาย

พระพายนั่งจดงานกับเฮอร์ไมโอนี่ต่อไปถึงครึ่งชั่วโมง บานประตูถูกเปิดผัวะออกมาปรากฏร่างของสองคู่หูผมต่างสีอย่างรอนและแฮร์รี่ ทั้งสองกระวีกระวาดวิ่งเข้ามา เด็กสาวผมฟูกรอกตาขึ้นอย่างเอือมระอา แฮร์รี่กับรอนหอบแฮ่กก่อนจะเปลี่ยนเป็นเดินเร็วเมื่อเห็นว่าบนโต๊ะไม่มีใครอยู่นอกจากแมวสีเทาตัวหนึ่งเท่านั้น...

“รอดตัว”รอนพ่นลมหายใจ กระซิบกระซาบกับแฮร์รี่อยู่สองคน “นายวาดสีหน้าของยายเฒ่ามักกอนนากัลออกไหม? ถ้านางเห็นเรามาสายนะ”

พระพายทำสัญญาณมือบอกใบ้แฮร์รี่ว่าเจ้าแมวตัวน้อยที่อยู่บนโต๊ะนะคือศาสตราจารย์สาวที่รอนกำลังนินทาอยู่ แต่เด็กชายผู้รอดชีวิตกลับเข้าใจผิดคิดว่าเธอโบกมือทักทายเขายามเช้า ทุกอย่างเฉลยเมื่อเจ้าแมวสีขี้เถ้านั้นตั้งท่าแล้วกระโจนออกมากลายเป็นหญิงสาววัยชราเดินมาประจันหน้ากับทั้งสองที่มองอย่างอึ้งๆ

“แบบนั้นปราดเปรื่องมากเลยครับ”รอนที่ตั้งสติได้ก่อนแล้วรู้ตัวว่าตัวเองนินทาอีกฝ่ายกับแฮร์รี่ไว้เสียเยอะจึงจัดการชมอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะรับรางวัลแรกสำหรับการมาสายและอีกหนึ่งข้อหาสำหรับการนินทาอาจารย์...

“ขอบคุณมากสำหรับการประเมินคุณวีสลีย์”ศาสตราจารย์ยิ้มแย้มประชดประชันให้ทันที ก่อนจะกล่าวต่อว่า “บางทีอาจเป็นประโยชน์กว่าถ้าหากฉันเปลี่ยนเธอคนใดคนหนึ่งเป็นนาฬิกาพก แบบนั้นใครคนใดคนหนึ่งอาจจะมาตรงเวลา”

“เราหลงทาง”แฮร์รี่กล่าวไปตามความจริง เพราะบันไดที่สับเปลี่ยนได้เองอยู่ตลอดเวลามันทำให้เขาโผล่ไปชั้นผิด ห้องผิด กว่าจะมาได้เลยล่อเอาเสียสายโด่ง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลจัดการสวนขึ้นมาในทันที “ถ้าเช่นนั้นเป็นแผนที่ดีไหม? พวกคุณจะได้หาที่นั่งเจอเหมือนเพื่อนๆ” หญิงสาวยอมความไม่หักคะแนนซึ่งได้ว่าโชคดีมาก

หลังจบวิชาพระพายจัดการกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาแฮร์รี่ทันที เธอกล่าวอรุณสวัสดิ์กับเขาก่อนจะสอบถามว่าเหตุใดที่มาสาย ต่อว่าเล็กน้อยแล้วเน้นย้ำอีกครั้งว่าอย่ามาสาย สองหนุ่มขานรับเต๊ะท่าเลียนแบบทหารอย่างกวนๆทำให้เด็กสาวหลุดหัวเราะออกมา

เดรโก มัลฟอยไม่ชอบใจเอาซะเลย... ทำไมเจ้าวีสลีย์ เจ้าพอตตี้นั่นถึงได้โอกาสสนิทสนมกับเธอละ? ทั้งที่เขาเจอเธอก่อนแท้ๆ (?)

“เป็นอะไรหรือเดรโก?”แครบเอ่ยถาม

“ไม่”เดรโกปัด ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกหน “ฉันเปล่าเป็นอะไร”

เขาคิด... บางทีเขาน่าจะนัดพระพายมาคุยกันสักหน่อย ก่อนที่เธอจะลืมเขาไป...

วิชาต่อไปคือปรุงยาเรียนร่วมกับสลิธีรินอีกหนหนึ่ง ผู้สอนคือศาตราจารย์เซเวอร์รัส สเนป ชายหนุ่มร่างผมสูงผมยาวประบ่าสวมใส่ชุดสีดำทุกครั้ง สถานที่เรียนคือคุกใต้ดินที่หนาวเย็นและน่าขนลุก พระพายได้ยินรอนบ่นให้ฟังว่าเขาได้ยินเสียงกรีดร้องแว่วมาตามลม แน่นอนว่าเขาคิดไปเอง... เพราะว่าพระพายไม่เห็นอะไรเลยทั้งนั้น

เด็กสาวกับเพื่อนพ้องเลือกจับจ้องที่นั่งใกล้ๆกันเอาไว้ รอนมีสีหน้าเซ็งเป็ดเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้างพระพายคือยายจอมขี้โม้ที่หักหน้าเขาบนรถไฟนั่นเอง ไม่ทันที่เขาได้กล่าวอะไร บานประตูถูกเปิดผัวะเข้ามาปรากฏร่างชายหนุ่มร่างสูงผอมแห้งสวมใส่ชุดสีดำ เรือนผมสีดำยาวประบ่า เขาเดินก้าวฉับๆเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงหน้าห้องระหว่างนั้นปากก็พร่ำถึงกฏในห้องเรียน

“จะไม่มีการโบกไม้กายสิทธิ์ หรือร่ายเวทย์มนตร์คาถาในชั้นนี้ ดังนั้นฉันจึงไม่คาดหวังว่าหลายคนจะปลื้มต่อวิทยาศาสตร์กับศิลปะในการปรุงยานี้ ถึงอย่างไร ถ้าเธอไม่ใช่พวกสมองนิ่มที่ฉันเคยเจอมา ฉันสามารถสอนเธอให้สะกดจิตใจ ควบคุมความรู้สึกรับรู้ ฉันจะสอนให้เธอสร้างความโด่งดัง กลั่นความรุ่งโรจน์ และแม้แต่สกัดความตายได้”

พระพายรู้สึกขนลุก... เสนปกล่าวฉอดๆร่ายยาวด้วยน้ำเสียงแสนเย็นยะเยือกที่พาให้คุกน้ำแข็งนี้หนาวเหน็บขึ้นไปอีก เขาจับจ้องไปยังเดรโก ไม่ผิดเพราะพวกเขาทั้งสองเป็นพ่อลูกทูนหัวของกันและกัน

“แต่ก็อีก...”ดวงตาของเขาเลื่อนขึ้นมา จับจ้องไปยังแฮร์รี่ที่ยังปั่นงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่เสร็จ เพื่อนหลายคนส่งไปแล้วรวมทั้งพระพายเองก็เช่นกัน เด็กหนุ่มเลยต้องเร่งมือบ้าง... เด็กสาวสะกิดแฮร์รี่ให้เขารับรู้ว่าตอนนี้สเนปกำลังประชดประชันเขาอยู่...

“พวกเธอบางคนมาที่ฮอกวอร์ตอย่างผู้ครอบครองความสามารถเต็มเปี่ยมจนรู้สึกมั่นใจเพียงพอที่จะ... ไม่สนใจต่อการศึกษา”แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองพระพายอย่างไม่เข้าใจ เด็กสาวพยักหน้าไปทางด้านหน้าเป็นเชิงกล่าวว่าให้ดูสิ! เด็กหนุ่มวาดปากกาขนนกลง

“คุณพอตเตอร์”น้ำเสียงเย็นยะเยือกราวกับซากศพนั้นเรียกชื่อเขา “คนดังคนใหม่ของเรา”

“บอกฉันหน่อยได้หรือไม่ว่าฉันจะได้อะไรถ้าเอาผงจากรากอัสโฟเดลผสมน้ำกระสายของต้นเวิร์มวู้ด”ชายหนุ่มจัดการรั่วคำถามใส่แฮร์รี่ทันที แน่นอนว่าเด็กชายไม่รู้ เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ เธอรู้คำตอบนี้และต้องการจะตอบมันแทนแฮร์รี่ แต่สเนปเลือกที่จะเมินเธอไป... พระพายรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการคำตอบจากแฮร์รี่ถึงแม้ว่าเขาจะตอบได้หรือไม่ก็ตาม

“คุณไม่รู้หรือ? ถ้าเช่นนั้นลองดูใหม่นะคุณพอตเตอร์ คุณจะหาต้นบิซัวร์มาจากไหนถ้าฉันขอให้นำมันมา...”เป็นอีกครั้งที่เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นแต่สเนปเลือกที่เมินเธอแล้วจ้องมองแฮร์รี่จาเขม็ง

“ผมไม่ทราบครับ”

“เช่นนั้น... แล้วมองส์ฮู้ดกับวูฟส์เบนแตกต่างกันอย่างไร?”

“ไม่ทราบครับ”

“แย่จริงๆ”สเนปกล่าวเสียงเย็น “เห็นได้ชัด... ว่าชื่อเสียงไม่ได้ช่วยอะไรเลย คุณพอตเตอร์...”

แฮร์รี่คิดว่าตัวเองเกลียดวิชาปรุงยา อันที่จริงเขาไม่ได้เกลียดมันหรอกนะ ออกจะชอบมันเสียด้วยซ้ำแต่เขาไม่ชอบศาสตราจารย์ประจำวิชาอย่างสเนปที่เอาแต่จ้องคอยจะกัด จะแดกดันเขาทุกนาทีเสียให้ดี เด็กหนุ่มรู้สึกดีใจมากที่ในที่สุดก็พักกลางวัน