คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #41 : Fix Online II

“พาย... พระพาย... พาย”

“พระพาย...”

เจ้าของชื่อสะดุ้งพรวดลุกขึ้นนั่งทันที มองซ้ายมองขวานึกใจเสียที่ไม่เห็นใครเลย เด็กสาวมั่นใจว่าเธอได้ยินเสียงของใครบางคนที่กำลังเรียกชื่อเธออย่างอ่อนแรง เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเศร้า ความผิดหวัง และความคิดถึงท่วมท้น และเธอก็จำเสียงนั้นได้ดี เสียงของคุณแม่ของเธอนั่นเอง

พระพายน้ำตาคลอเบ้าก่อนจะเปล่งเสียงร้องไห้ดังลั่นด้วยความหวาดกลัว เธอในตอนนี้อยู่ในความมือเดียงคนเดียว มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใครเลย เด็กสาวถวิลหาผู้เป็นพ่อและแม่ เมื่อใดที่เธอร้องไห้ พวกท่านมันจะเปิดประตูเดินเข้ามาโอบกอดเธอปลอบขวัญเธอว่า “ไม่เป็นไรนะคนดี พ่อกับแม่อยู่ตรงนี้แล้ว” แต่นี่ไม่ว่าเธอจะกรีดร้องและร้องไห้มากแค่ไหน ก็ไม่มีใคร ใช่ไม่มีใครเลยได้ยินเสียง

“แม่คะ!!”

แม่คะ อย่าร้องไห้ ได้โปรด...

หนูอยู่นี่คะ เพราะฉะนั้น... ได้โปรดอย่าร้องไห้เลย

พระพายไม่แน่ใจว่าวันเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ที่แน่ๆคือเธอเลิกสนใจวันเวลาไปแล้ว ล้มเลิกที่จะหาทางออกไปจากที่นี่ เลิกเดิน เลิกวิ่ง จมอยู่กับความท้อแท้และความสิ้นหวัง นั่งกอดเขาตัวเองร้องไห้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของแม่ที่ร้องไห้และเสียงกระซิบพร่ำบอกว่า “ขอโทษ” ของพระเพลิง... เธออยากจะตะโกน อยากให้พวกเขาได้รับรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่... ได้ยินและรับรู้อยู่เสมอว่าพวกเขาเศร้าและเสียใจถึงการจากไปของเธอมากแค่ไหน...

เมื่อพระพายลองระงับสติอารมณ์ลง ทำใจให้เย็นแล้วนั่งคิดย้อนกลับไป เมื่อนั้นเธอจึงได้รู้ว่าตัวเองนั้นตายแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ความเจ็บที่กลับกลายเป็นความด้านชาในชั่วพริบตาเธอยังจำถึงความรู้สึกเหล่านั้นได้เป็นอย่างดีก่อนความง่วงจะถาโถมเข้าใส่ เธอตั้งใจว่าจะหลับตาไปสักครู่เดียว... แต่พอรู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่งกลับมาอยู่ที่แสนแปลกประหลาดที่เต็มไปด้วยความมืดมิด มองไปทางไหนก็เห็นเพียงแค่ความมืด ได้ยินเพียงแค่เสียงของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเสียงฝีเท้า เสียงของลมหายใจ มันทำให้เธอแทบจะกลายเป็นบ้า กว่าจะปรับตัวเข้ากับมันได้ก็ใช้เวลาพอสมควร ไม่สิ... ไม่ใช่ปรับตัว ต้องเรียกว่า “ชิน” เสียมากกว่า เพราะว่าเธอไม่คิดจะปรับตัวรับมือกับมัน นานวันเข้ากลับกลายเป็นความชินชา

พระพายฆ่าเวลาทั้งหมดไปโดยการนอนหลับ ตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้ แล้วก็นอนหลับ หมุนเปลี่ยน หมุนเวียนเช่นนี้ไม่แน่ใจว่ามันจะสิ้นสุดเมื่อไร่ นี่ก็เป็นอีกหนหนึ่งที่เธอได้ยินเสียงของแม่และน้องชาย เสียงในหนนี้ไม่ได้แสดงถึงอารมณ์ของความเศร้า หากแต่กลับแสดงความยินดีอะไรสักอย่างที่เธออดระบายลมออกมาไม่ได้ ทั้งสุขและเศร้าในคราวเดียวกัน สุขก็คือพวกเขาเลิกโทษตัวเองและเลิกร้องไห้กันแล้ว เศร้าก็คือพวกเขามีความสุขโดยที่เธอไม่มีวันได้รับรู้ว่าพวกเขาสุขเรื่องอะไร?

เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกหน ความทรงจำก่อนเข้านอนไหลย้อนกลับคืนมานั้นทำให้เธอได้รู้ว่าเป็นอีกครั้งหนึ่งที่พระพายนอนหลับไปทั้งน้ำตา เธอนึกสบถเมื่อเจอแสงสีขาวแสบตาแทนที่จะเป็นความมืดมิดเหมือนครั้งที่เป็นมา พยายามเหลือบตาขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เธอไม่ ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีแสงสีขาวแทนความมืดมิดดั่งที่เคยชิน

“อ้อ ขออภัยครับ”เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นทำให้พระพายตกใจจนแทบลืมหายใจไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง “ผมคงลืมไปว่าคุณคงยังไม่คุ้นชินกับแสงสว่าง ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ”

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ”พระพายส่ายศีรษะเล็กน้อย “แต่ว่าคุณเป็นคนจริงๆใช่หรือเปล่าค่ะ? ไม่ใช่...”

“ครับผมเป็น เอ่อ... คน ไม่ใช่แค่เสียงครับ”

แสงสีสว่างเริ่มหรี่ลงก่อนจะดับลงไป พระพายจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเธอพล่ามัวเพราะแสงสว่างที่แสบตา ใช้เวลาไม่นานนักก็ปรับสายตาได้ ที่เธอเห็นตรงหน้านั้นคือชายหนุ่มร่างสูงในชุดสีดำ เขามีผิวสีขาวผ่องและเรือนผมสีดำ เด็กสาวมองไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายเพราะว่าเขาสวมใส่หน้ากากอยู่ ถามว่าทำไมเธอถึงเห็นเขาได้ท่ามกลางความมืด ง่ายมากเพราะเนื้อตัวเขาดูเหมือนเปล่งแสงสว่างสีนวลอ่อนสบายตาที่ไม่ทำให้เธอแสบตาอยู่นี่นั่นเอง

คำตอบของอีกฝ่ายทำพระพายอดระบายยิ้มออกมาทั้งน้ำตาไม่ได้ ‘พระเจ้าทรงเห็นใจเธอแล้ว...’ ใบหน้าใต้หน้ากากตัวตลกน่าหัวเราะระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ครับ พระเจ้าเห็นใจคุณแล้วครับ”

“เอ๊ะ? คุณ?”พระพายทำหน้าเหรอหราทันทีเมื่อพบว่าเธอไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย เพียงแค่คิดในใจ แต่อีกฝ่ายกลับสามารถรู้ได้

“ผมเป็น เอ่อ... จะว่ายังไงดีล่ะ?”

“คุณเป็นสาวกของพระองค์เหรอคะ?”เด็กสาวร้องถามด้วยแววตาใสซื่อที่พาให้เขาหัวใจอ่อนยวบ ‘ให้ตายสิ เขาไม่ใช่โลลิค่อนน่ะ!’ แต่ว่าต้องยอมรับเลยว่าเด็กคนนี้น่ารักน่าหยิกจริงๆ

“ก็ประมาณนั้นแหละ”ชายหนุ่มหัวเราะแห้งๆ

“ว้าว”ดวงตาของพระพายเป็นประกายด้วยความยินดี หลังจากที่เธอเผชิญหน้ากับนรกมานานหลายปี ในที่สุดพระเจ้าก็ทรงเห็นใจเธอ ส่งสาวกของพระองค์ พาเธออกจากนรกขุมนี้เสียที ชายหนุ่มมองดูเด็กสาวตัวน้อยที่พนมมืออยู่ในระดับหน้าอกตามประสาสาวน้อยไร้เดียงสาที่ยึดมั่นกับพระผู้เจ้า

เขาเคยอ่านประวัติเธอมาคล่าวๆ จึงพอรู้ได้ว่าครอบครัว พิชญเดชา แม้จะถูกยกย่องจากจังหวัดให้เป็นครอบครัวตัวอย่าง แต่ภายในนั้นไม่ได้อบอุ่นเหมือนในรูปถ่ายหรือที่รู้มาเลย... พ่อกับแม่ทำงานหามรุ่งหามค่ำเพียงเพราะคำว่า “ต้องการให้ลูกสบาย” โดยไม่ได้รับรู้ถึงความต้องการที่แท้จริงของลูกทั้งสี่คนเลยแม้แต่น้อย... พระพาย พระเพลิง สองพี่น้องฝาแฝดถูกเลี้ยงดูโดยหญิงชราเคร่งศาสนา ในตอนนี้หัวอ่อนจึงยังพอหลอกล่อได้อยู่ แต่ในอนาคตเธออาจจะเกิดความสงสัยได้ว่า “พระเจ้าคืออะไร?” “ศาสนาคืออะไร?” เมื่อไม่มีใครหาคำตอบให้เธอได้ เธอก็จะกลายเป็นพวก “ไร้ศาสนา” ไปในที่สุด เหมือนกับเขา...

ชายหนุ่มส่ายศีรษะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยังไงเสียมันก็ไม่เกี่ยวกับเขาอยู่แล้ว หน้าที่เขาคือพาเธอไป “ที่นั่น” ดูแลและรอคอยเวลาที่เหมาะสมเพียงเท่านั้นเอง

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”พระพายที่เห็นท่าทีแปลกๆของอีกฝ่าย อดร้องถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ เธอเพิ่งได้ความรู้ใหม่ตอนนี้ว่าสาวกของพระผู้เป็นเจ้าเองก็ป่วยได้เหมือนกันนะ