ห้องเก็บข้าวของส่วนตัว

ลำดับตอนที่ #6 : ฝ่าวิกฤติอันตรายเหล่ามนุษย์ผีดิบ ตอนที่ 1

...หมายที่ท่านเรียกอยู่ในขณะนี้ไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาลองใหม่ในภายหลังค่ะ...

ภายในห้องที่ถูกแต่งด้วยโทนสีดำ-ขาวแบบเรียบๆแต่ว่ามีสไตร์ในแบบของตัวเอง มีเพียงแสงจันทร์วันเพ็ญที่สอดส่องเข้ามาจากหน้าต่างทำให้เห็นร่างของเด็กสาวคนหนึ่งผู้มีเรือนผมสีแดงราวกับดวงอาทิตย์ในยามอัสดงซอยสั้นระดับบ่า ดวงตาสีแดงเหมือนกับเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำอย่างไม่มีสิ้นสุด ผิวสีขาวราวกับหิมะนั่นออกซีกเล็กน้อย เธอสวมเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีดำสนิทกลืนกินไปกับรัตติกาลเช่นด้วยกับกระโปรงสั้นสีดำ พันน้ำตาสีใสก็ไหลรินอาบแก้มนวลเธอปล่อยให้มันไหลไปเช่นนั้นโดยไม่คิดจะเช็คเลยแม้แต่น้อย

*---ปล่อยให้ความมืดมิดค่อยๆกลืนกินจิตใจและร่างกายไปนั่นแหละดีแล้ว---*

“หน่วยแพทย์พยาบาล? ทหาร? ตำรวจ? นี่มันอะไรกัน”เด็กสาวร่างเล็กพึมพำ ดวงตาสีทองสุกสกาวราวกับดวงดาวปรือลงเหมือนคนที่ใกล้จะหลับตลอดเวลา เรือนผมสีน้ำเงินเข้มราวกับท้องทะเลในห้วงมหาสมุทรซอยสั้นระดับบ่าฟู่ฟ่องนิดๆคาดด้วยที่คาดผมสีชมพูเข้มติดริบบิ้นสีเดียวกัน ผิวสีขาวเนียนราวกับหิมะ บนกลางหน้าผากนั้นปรากฏรูปไม้กางเขนสีดำ สร้อยรูปไม้กางเขนสีเงินถูกล้อมด้วยกุหลาบ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตรงกลางมีระบาย คอเสื้อถูกตั้งขึ้น ผูกด้วยริบบิ้นที่จับมัดเป็นโบว์สีแดงเล็กๆ แขนเสื้อและชายเสื้อถูกตัดเป็นแฉก ชายเสื้อถูกปล่อยออกนอกกระโปรงสั้นสีน้ำเงินอ่อนๆทับกระโปรงสุ่มด้านในที่ยาวออกมา ถุงเท้าลายขว้างสีดำสลับม่วงเข้ม รองท้าส้นสูงสีดำ ข้อเท้าทั้งสองประดับด้วยกำไลสีดำเข้ม เธอเท้าคางบนหน้าต่าง ดวงตาสีทองจับจ้องไปยังบรรดานักเรียนทั้งหมดที่ถูกเกณฑ์ให้ไปตรวจอะไรสักอย่าง บางคนได้ออกมา บางคนไม่ได้ออกมา ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นประตูห้องไม่สักถูกถีบออกดังปังพร้อมกับปรากฏร่างของทหารสองสามคนวิ่งเข้ามาเรียงหน้ากระดาน ปืน G36 ถูกจ่อขึ้นมาเล็งเตรียมยิงผู้ที่อยู่ในห้อง เด็กสาวผมฟู่ไม่ได้สนใจมั่วแต่เหมอมองออกนอกหน้าต่าง

“พวกเธอถูกเกณฑ์ให้ไปตรวจทำไมถึงไม่ไป”ผู้บัญชาการกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดัน เขาก้าวออกมาจากเหล่าทหารที่ยังคงยืนถือปืน เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีทองสุกสกาวดั่งดาวตะวันที่กำลังนั่งไขว้ห้างอ่านหนังสือเรียนอยู่บนเก้าอี้หวาย ดวงตาสีฟ้าเรียวยาวก็ยังคงจับจ้องไปยังตัวหนังสือโดยไม่สนใจว่าจะมีคนบุกเข้ามาเมื่อไร่ ผิวสีขาวเนียนอมชมพูตามประสาคนสุขภาพดี เธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้านปลดกระดุมออกสามเม็ดเผยให้เห็นผิวสีขาวที่ถูกฝังด้วยพลอยอความารีนเม็ดโต ถูกคลุมไหล่ด้วยเสื้อนอกสีดำของโรงเรียน กระโปรงนักเรียนสีดำถูกตัดเสียจนสั้น รองเท้าบู๊ทสีดำยาวขึ้นมาจนถึงต้นขา ดวงตาสีฟ้าใสเหลือบขึ้นมองผู้บัญชาการหนุ่มอย่างเรียบเฉย

“อาชูร่าเอาไง?”หญิงสาวถามเพื่อนตัวเล็กที่ยังคงนั่งเท้าคางบนหน้าต่าง

“นั่นมันก็แล้วแต่เธอละกัน ฉันไม่ชอบ ฆ่า เองเพราะมันจะเปื้อนเสื้อสวยๆหมด”เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีน้ำเงินฟู่ฟ่องกล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่สามารถข่มขวัญของบรรดาทหารเกือบทั้งหมดได้ หญิงสาวผมทองเผยยิ้มเล็กน้อย เธอหัวเราะเบาๆด้วยน้ำเสียงที่สดใสดั่งนกไนติงเกลก่อนนัยน์ตาสีฟ้าจะค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เด็กสาวผมสีน้ำเงินเข้มฟู่ฟ่องนาม อาชูร่า มองเหล่าบรรดาทหารที่ยกปืนขึ้นเตรียมยิงเมื่อเห็นร่างของเพื่อนสาวยืนขึ้น สัญลักษณ์ไม้กางเขนกลับหัวปรากฏขึ้นบนหน้าผากพร้อมกับผิวสีขาวอชมพูนั่นจะเปลี่ยนเป็นขาวราวกับหิมะออกซีดนิดๆ เขี้ยวยาวทั้งสองโผล่พ้นออกมาจากผิวฝีปากบาง ปีกค้างคาวสีดำปรากฏขึ้นกลางหลังท่ามกลางความนิ่งอึ้งของบรรดาทหาร เมื่อทั้งหมดได้สติก่อนเริ่มกระหน่ำยิงไปยังร่างโปรงบางที่ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากทันที หญิงสาวแสยะยิ้มพลางค่อยๆเคาะนิ้วที่ริมฝีปาก ลูกกระสุนสีเงินถูกหยุดค้างอยู่กลางอากาศสักพักก่อนมันจะร่วงลงสู่เบื้องล่างแต่ทว่าไม่ทันได้แตะพื้น กระสุนนั้นก็กลายเป็นฝุ่นผงสีเงินเล็กๆลอยออกไปนออกหน้าต่าง

“อาชูร่าไม่ชอบให้ใครมารบกวนน้า~~♥ เพราะฉะนั้นช่วยออกไปกันก็ได้ไหม♥”เด็กสาวผมทองพูดด้วยรอยยิ้มแต่ทหารทั้งหมดยังคงไม่ขยับไปไหนทั้งสิ้นจนกระทั่งร่างของทหารทางซ้ายมือจะหยุดชะงัก ทำเอาเพื่อนๆทั้งหมดสงสัยว่ามันเป็นอะไร? เขาร้องควาญครางด้วยความเจ็บปวดก่อนร่างจะเริ่มสลายหายกลายเป็นฝุ่นผงตามลูกกระสุนนั้นไป เด็กสาวผมทองหันไปหาอาชูร่าที่บัดนี้เลิกเท้าคางบนหน้าต่างกลับมานั่งชันเข่าทั้งสองข้าง หน้าตากมีหนังสือการ์ตูนเรื่อง ดีเกรย์แมน ดวงตาปรือสีทอง
=================================
ยังไม่จบนะจ๊ะ คุคุ