ห้องเก็บข้าวของส่วนตัว

ลำดับตอนที่ #2 : คำสาปอสูร::ตอนที่ 1 (22%)

“เอ๋! ไอ้หมู่บ้านที่ว่านี่มันอยู่ไหนวะ”เด็กสาวร่างสูงบ่นงึมงำกับแผนที่ที่ผู้จ้างวานให้มานั้นทำให้เธองง มือบางยกเกาหัวที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ยาวสลวยถึงกลางหลังถูกรวบไว้อย่างลวกๆด้วยโบว์สีขาวสะอาด ดวงตาสีฟ้ามนกลมโตไล่ดูในแผนที่เรื่อยๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเพื่อไล่ความเหนื่อยล้าและหนักใจออก เธอสวมเป็นเสื้อคอเต่าแขนยาวสีดำ กระโปรงสั้นสีดำสนิทเพื่อสะดวกในการวิ่งทับกางเกงสามส่วนสีดำ รองบู๊ทสีดำยาวถึงหน้าแข่ง เธอเดินไปนั่งที่ก้อนหินใหญ่สีเทา

“ยูเรก้า!! ไม่มีเวลาว่างมานั่งเล่นน้า~ รีบๆไปที่หมู่บ้านนั่นเร็วๆเข้า”เสียงหนึ่งดังจากบนฟ้า เด็กสาวนาม ยูริ มองขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะพบร่างของเด็กสาวอีกคนนั่งอยู่บนกิ่งไม้ที่งอกออกมาจากต้นของมัน หล่อนมีเรือนผมสีแดงยาวสลวยถึงกลางหลังถูกรวบไว้ครึ่งหัวนอกนั้นปล่อยให้สยายไปตามสายลม ดวงตาสีส้มราวกับดวงอาทิตย์ในยามเย็นกลมโตแฝงไปด้วยความเย็นชาเกินเด็กอายุ15 เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวปล่อยชายเสื้อออกปลดกระดุมเม็ดบนออกสามเม็ด กระโปรงสั้นฟู่ฟ่องสีน้ำเงินเข้ม ถุงเท้าลายทางขาวดำยาวขึ้นมาเหนือเข่าถึงคืบหนึ่ง รองเท้าสั่งตัดมาให้เฉพาะเธอ ยูริขว้างก้อนหินเล็กๆแต่น้ำหนักและความแรงของมันมากพอที่จะทำให้เด็กสาวบนต้นไม้นั้นหัวแตกได้ เด็กสาวบนต้นไม้นั้นเอียงตัวหลบพียงเล็กน้อยทำให้ความประสงค์ของยูริที่จะทำให้เธอนั้นตกต้นไม้นั้นพลาดไปอย่างน่าเสียดาย

“โว้ย!! ยัยบ้าทำไมไม่ลงมาดูแผนที่เองเล่า แผนนี้มันดูยากนะโว้ย!! อีกอย่างฉันชื่อยูริโว้ย!! ไม่ยูเรก้าเซเว่น!!”ยูริตะโกนอย่างเดือนดาล เด็กสาวบนต้นไม้กรอกตาขึ้นฟ้าก่อนจะแสยะยิ้มแล้วยืนขึ้นอย่างช้าๆ

“เอางี้ไหม ฉันจะไปดูแถวๆนี้ให้เพื่อมีหมู่บ้านอยู่”เด็กสาวยื่นข้อเสนอให้เพื่อนของตน แต่ดูท่าว่ายูริกำลังลังเลอยู่เพราะหากเธอรับข้อเสนอของเพื่อนแต่ว่าความกลัวก็พุ่งขึ้นมาจับใจ กลัวว่าจะต้องเสียอวัยวะอย่างใดอย่างหนึ่งเด็กสาวคนนี้ ระหว่างที่ยูริกำลังนึกอยู่นั้นไม่รู้เลยแม้สักนิดเลยว่าเด็กสาวบนต้นไม้นั้นหายตัวมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เด็กสาวรู้ว่าเพื่อนของตนนั้นคิดเรื่องอะไรอยู่ เธอยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหูของยูริ

“ไม่ต้องห่วงฉันเต็มใจทำนะ~♥”เธอพูด ก่อนจะกระโดดถอยตัวออกห่างยูริสามก้าว ใต้รองเท้าสั่งตัดของเด็กสาวเรืองแสงสีฟ้าเล็กน้อย ลมมากมายพัดวูบเข้ามาปะทะใบหน้าของยูริ เศษกิ่งไม้ใบหญ้าเล็กๆถูกพัดเข้าตาทำให้เธอต้องหรี่ตาลงอย่างช่วยไม่ได้ พอลืมตามายูริกลับไม่เห็นเพื่อนของเธอยืนอยู่ที่เดิม หล่อนหายไปราวกับล่องหนตัวเอาไว้ไม่ให้ใครได้เห็น ยูริพบเพียงขนนกสีแดงอมส้มที่กำลังร่วงหล่นมาจากท้องผ้า มันสวยงามจับใจราวกับอัญมณีที่หามูลค่าไม่ได้ นั่นก็คือ ‘ขนนกแห่งเปลวเพลิง’ ปีกสีเพลิงที่ใครๆก็เล่าขานว่ามันทั้งสวยและงดงามยิ่งกว่าอัญมณีใดๆบนโลกนี้
=====================================
ยังไม่หมดเดี๋ยวมาต่อให้ละกัน(-_-) ง่วงชะมัด แล้วก็อย่าลืมติชมหน่อยละกัน