ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SF :: ฝัน (เรื่องสั้นคั่นเวลา มิเกี่ยวข้องอันใดกับเนื้อเรื่อง)
ผมไม่รู้เหมือนันว่าาผมมันพาผมเินเ้ามาที่นี่ไ้ยัไ แ่เมื่อสายาอผมพบับบาอย่า ผม็รู้สึว่าหัวใอผมมันะนำทาผมมา
"นาฟ้าัๆเลย" นั่นือสิ่ที่หลุออมาาปาอผมเมื่อผมไ้พบับนนหนึ่ ใบหน้าเรียวไ้รูป ผมสั้นสีน้ำาลอ่อนที่ถูอยประบ่ารับับรูปหน้า มูเรียวเป็นสัน ปาับแ้มออสีมพูระเรื่อโยธรรมาิ ผิวาวใสราวับเ็แรเิ วาลมโน่ารั หาแ่ิอยู่รที่มีน้ำใสๆลออยู่ในวาลมๆนั้น เฮ้อ...เรื่ออะไรันนะที่ทำให้นาฟ้าอผมเศร้าไ้นานี้ ิแบบนั้น าอผม็พาผมมาหยุอยู่้าๆนาฟ้าะแล้วผมัสินในั่ล้าๆ หันไปมอหน้านาฟ้าอผม เอื้อมมือไปปาน้ำาให้เธออย่าเบามือ เธอหันหน้าลับมาหาผมยิ่ผมไ้เห็นหน้าเธอใล้แบบนี้มันยิ่ทำให้ผมรู้สึเหมือนว่าใผมมันะทะลุออมาอยู่้านอเสียแล้ว
"ุน่ะน่าะเหมาะับรอยยิ้มมาว่าน้ำานะ" ปาอผมเอ่ยสิ่ที่ผมิออไปให้เธอฟั ทำไมันนะเวลาผมเห็นเธอผมถึวบุมัวเอไม่ไ้เลย
""..............." เธอนิ่เียบ
"ุร้อไห้ทำไมเหรอ ?" ผมเอ่ยถามเธอหลัาที่เรานั่เียบันอยู่นาน
"อันหน่อยไ้รึเปล่า" เธอถามผม นั่นทำให้ผมอึ้เสียอเธอไพเราะเหลือเิน แ่สิ่ที่เธอถาม..................ทำไมะไม่ไ้ล่ะ^__^ริไหมรับ
ผมึเธอเ้ามาอวามเปียื้นที่ไหล่ทำให้ผมรู้ว่าเธอร้อไห้ วามรู้สึอผม ผมอยาให้เธอไ้รับรู้เหลือเินว่าผมอยาปป้อเธอ ปป้อรอยยิ้มอเธอ ไม่อยาเห็นเวลาที่เธอร้อไห้ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เธอผละัวออาผมพลาลุึ้น
"อบุนะ" เธอเอ่ยหลัาที่เราผละออาัน
"ผมะไ้เอุอีไหม" ผมถามเธอ ผมอยาเอเธออี อยารู้ัับเธออี
"ันไม่รู้" เธอบอับผมแล้วเินาไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr เสียานาฬิาปลุ ปลุให้ผมลุออมาาภวั์อันแสนหวาน เรื่อราววามฝันาเิมๆ ้ำๆที่ผมฝันถึมันมาลอ 10 ปี ที่ทำให้ผมรู้สึอบอุ่นและมีวามสุทุรั้ที่ฝัน...........ฝันเห็นาฟ้าอผม
"เ้านายะ เย็นนี้มีานเลี้ยที่หัวหินเ้านายะไปรึเปล่าะ?" เลาสาวล่าวถามเ้านายหลัาเลิาน
"ไปรับ"
"ิันเรียมอวัเอาไว้ให้แล้ว อยู่บนโ๊ะนะะ"
"รับ อบุรับ"
------------- ายหาหัวหิน --------------
ภาพวามทรำทีุ่้นเย วิ่วนลับไปลับมาราวับเิเาวู ทำไมันนะทำไมัน ผมถึรู้สึุ้นเยับที่แห่นี้ั ลมทะเลเย็นๆ แสอาทิย์ลับอบฟ้าไปนานแล้ว แ่นั่น็ไม่ไ้ทำให้วามามอทะเลลลเลยแม้แ่น้อย หาแ่ลับามไปอีแบบ ผมเินไปเรื่อยๆ ภาพวามทรำัเนึ้นเรื่อยๆ บุลทีุ่้นเย นที่ผมฝันเห็นลอ 10 ปี นาฟ้าอผม วันนี้ผมำลัะไ้พบเธอแล้ว ิันั้น หัวใอผม็รู้สึราวลับมีใรมาีลอัหวะร็ออยู่ในนั้น มันเ้นัะนผมลัวว่ามันะระเบิออมา และแน่นอนไม่้อใ้ส่วนใๆในสมอไร่รอนาน ผม้าวเท้าอย่ารวเร็วไปหยุอยู่้าๆเธอ ผมัสินในั่ลไป้าๆ
"ุว่าันเหมาะับน้ำาไหมะ?" เสียหวานเอ่ยถามผมทันทีที่ผมสัมผัสับพื้นทราย
"ผมว่าุเหมาะับรอยยิ้ม"
"เยมีนบอันอย่านั้นเหมือนัน"
"ผมรู้ัเาไหมรับ"
"น่าะนะะ"
"ุไม่ร้อไห้แล้วเหรอรับ?"
"ันิว่าันร้อนพอแล้วล่ะ่ะ ถึเวลาที่ันะยิ้มบ้าสัที"
"ผมะไ้เห็นรอยยิ้มอุไหมรับ?"
"ไม่รู้สิะ ุิว่าไล่ะ"
"ผมรอรอยยิ้มอุมาสิบปี"
"ัน็รอนที่ะมาปป้อมัน รอมาลอสิบปี"
"เป็นผมไ้ไหมรับ? ที่ะปป้อรอยยิ้มอุ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ุะ ื่นไ้แล้ว วันนีุ้มีประุมเ้าไม่ใ่เหรอ" เสียหวานๆปลุผมให้ื่นออาภวั์อันแสนหวาน ผมฝันถึเรื่อนี้อีแล้ว เรื่อราววามมหัศรรย์เล็ๆน้อยๆอวามฝันที่ทำให้ผมไ้พบับเธอ เธอผู้ที่ผมะปป้อรอยยิ้มอเธอไปลอีวิ เธอที่เป็น.......ภรรยาอผม
"นาฟ้าัๆเลย" นั่นือสิ่ที่หลุออมาาปาอผมเมื่อผมไ้พบับนนหนึ่ ใบหน้าเรียวไ้รูป ผมสั้นสีน้ำาลอ่อนที่ถูอยประบ่ารับับรูปหน้า มูเรียวเป็นสัน ปาับแ้มออสีมพูระเรื่อโยธรรมาิ ผิวาวใสราวับเ็แรเิ วาลมโน่ารั หาแ่ิอยู่รที่มีน้ำใสๆลออยู่ในวาลมๆนั้น เฮ้อ...เรื่ออะไรันนะที่ทำให้นาฟ้าอผมเศร้าไ้นานี้ ิแบบนั้น าอผม็พาผมมาหยุอยู่้าๆนาฟ้าะแล้วผมัสินในั่ล้าๆ หันไปมอหน้านาฟ้าอผม เอื้อมมือไปปาน้ำาให้เธออย่าเบามือ เธอหันหน้าลับมาหาผมยิ่ผมไ้เห็นหน้าเธอใล้แบบนี้มันยิ่ทำให้ผมรู้สึเหมือนว่าใผมมันะทะลุออมาอยู่้านอเสียแล้ว
"ุน่ะน่าะเหมาะับรอยยิ้มมาว่าน้ำานะ" ปาอผมเอ่ยสิ่ที่ผมิออไปให้เธอฟั ทำไมันนะเวลาผมเห็นเธอผมถึวบุมัวเอไม่ไ้เลย
""..............." เธอนิ่เียบ
"ุร้อไห้ทำไมเหรอ ?" ผมเอ่ยถามเธอหลัาที่เรานั่เียบันอยู่นาน
"อันหน่อยไ้รึเปล่า" เธอถามผม นั่นทำให้ผมอึ้เสียอเธอไพเราะเหลือเิน แ่สิ่ที่เธอถาม..................ทำไมะไม่ไ้ล่ะ^__^ริไหมรับ
ผมึเธอเ้ามาอวามเปียื้นที่ไหล่ทำให้ผมรู้ว่าเธอร้อไห้ วามรู้สึอผม ผมอยาให้เธอไ้รับรู้เหลือเินว่าผมอยาปป้อเธอ ปป้อรอยยิ้มอเธอ ไม่อยาเห็นเวลาที่เธอร้อไห้ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เธอผละัวออาผมพลาลุึ้น
"อบุนะ" เธอเอ่ยหลัาที่เราผละออาัน
"ผมะไ้เอุอีไหม" ผมถามเธอ ผมอยาเอเธออี อยารู้ัับเธออี
"ันไม่รู้" เธอบอับผมแล้วเินาไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr เสียานาฬิาปลุ ปลุให้ผมลุออมาาภวั์อันแสนหวาน เรื่อราววามฝันาเิมๆ ้ำๆที่ผมฝันถึมันมาลอ 10 ปี ที่ทำให้ผมรู้สึอบอุ่นและมีวามสุทุรั้ที่ฝัน...........ฝันเห็นาฟ้าอผม
"เ้านายะ เย็นนี้มีานเลี้ยที่หัวหินเ้านายะไปรึเปล่าะ?" เลาสาวล่าวถามเ้านายหลัาเลิาน
"ไปรับ"
"ิันเรียมอวัเอาไว้ให้แล้ว อยู่บนโ๊ะนะะ"
"รับ อบุรับ"
------------- ายหาหัวหิน --------------
ภาพวามทรำทีุ่้นเย วิ่วนลับไปลับมาราวับเิเาวู ทำไมันนะทำไมัน ผมถึรู้สึุ้นเยับที่แห่นี้ั ลมทะเลเย็นๆ แสอาทิย์ลับอบฟ้าไปนานแล้ว แ่นั่น็ไม่ไ้ทำให้วามามอทะเลลลเลยแม้แ่น้อย หาแ่ลับามไปอีแบบ ผมเินไปเรื่อยๆ ภาพวามทรำัเนึ้นเรื่อยๆ บุลทีุ่้นเย นที่ผมฝันเห็นลอ 10 ปี นาฟ้าอผม วันนี้ผมำลัะไ้พบเธอแล้ว ิันั้น หัวใอผม็รู้สึราวลับมีใรมาีลอัหวะร็ออยู่ในนั้น มันเ้นัะนผมลัวว่ามันะระเบิออมา และแน่นอนไม่้อใ้ส่วนใๆในสมอไร่รอนาน ผม้าวเท้าอย่ารวเร็วไปหยุอยู่้าๆเธอ ผมัสินในั่ลไป้าๆ
"ุว่าันเหมาะับน้ำาไหมะ?" เสียหวานเอ่ยถามผมทันทีที่ผมสัมผัสับพื้นทราย
"ผมว่าุเหมาะับรอยยิ้ม"
"เยมีนบอันอย่านั้นเหมือนัน"
"ผมรู้ัเาไหมรับ"
"น่าะนะะ"
"ุไม่ร้อไห้แล้วเหรอรับ?"
"ันิว่าันร้อนพอแล้วล่ะ่ะ ถึเวลาที่ันะยิ้มบ้าสัที"
"ผมะไ้เห็นรอยยิ้มอุไหมรับ?"
"ไม่รู้สิะ ุิว่าไล่ะ"
"ผมรอรอยยิ้มอุมาสิบปี"
"ัน็รอนที่ะมาปป้อมัน รอมาลอสิบปี"
"เป็นผมไ้ไหมรับ? ที่ะปป้อรอยยิ้มอุ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ุะ ื่นไ้แล้ว วันนีุ้มีประุมเ้าไม่ใ่เหรอ" เสียหวานๆปลุผมให้ื่นออาภวั์อันแสนหวาน ผมฝันถึเรื่อนี้อีแล้ว เรื่อราววามมหัศรรย์เล็ๆน้อยๆอวามฝันที่ทำให้ผมไ้พบับเธอ เธอผู้ที่ผมะปป้อรอยยิ้มอเธอไปลอีวิ เธอที่เป็น.......ภรรยาอผม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น