คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8
“เธอฝันไม่ี...ฝันร้ายนะหรอ”ผมถามแอรีนที่นั่หน้าเรียอยู่รหน้า เธอพยัหน้ารับ่อนะถอน
หายใออมา
“ฝันร้าย ร้าย มาๆ้วย”แอรีนฟุบหน้าลับมือที่วาอยู่บนโ๊ะ “ันไม่ไ้นอนมาะสามืนแล้วเน
เพราะฝันบ้าๆนี้แหละ”
“เธอฝันว่าอะไร เล่าไ้ไหม”ผมยื่นมือไปุมมือ้าที่ยื่นออมาอเธอแล้วลูบมันเบาๆ ในใอแปลใ
ไม่ไ้ว่าแอรีนะฝันว่าอะไร เพราะเท่าที่รู้ััน เธอไม่เยฝันร้ายนนอนไม่หลับเสียที
“ันฝันว่า...ันยืนอยู่ที่หน้าผา ำลัมอนายอยู่...”แอรีนยืัวลุึ้นมานั่ปิแล้วเริ่มเล่าเรื่อวาม
ฝันให้ผมฝั หน้าผาหรอ หน้าผามอผม!
“นายนั่อยู่รที่ผายื่นออมา สัแป๊ปนาย็ยับัวถอนออห่า่อนะลุึ้นยืนแล้วหันหลัเินออ
ไป ันเรียนายไว้ นาย็หันลับมา ันะโนเรียให้นาย้ามมาหาันแ่นาย็ไม่มาหา...”ิ้วสีำเ้ม
เส้นบาอแอรีนมวเ้าหาัน ริมฝีปาเม้มเ้าหาัน ผมลอนึภาพามที่เธอเล่าไป้วย เหมือน
รับ...เหมือนที่ผมฝันไม่มีผิเลย
“ัน็เลยพยายามะ้ามไปหานาย....”
“แ่ันมาห้ามไว้ แล้วบอว่าะ้ามไปหาเธอแทน ใ่ไหม?”ผมเล่า่อาเธอามที่ผมฝันออไป
แอรีนเบิาว้า่อนะพยัหน้า ผมึเล่า่อ
“พอันะ้ามไป อยู่ีๆผามัน็แยออาัน ันลไปแ่เธอับมือันไว้..”
“ันไม่ยอมปล่อยมือนาย นายบอให้ันปล่อยมือนาย แ่ัน็ไม่ยอมปล่อย”
“สุท้ายเธอ็ล่วลไปับัน...เธอล่วลไปเพราะัน”
“ไม่ใ่เพราะนายสัหน่อย เพราะัน่าหา”แอรีนเอื้อมมือมาุมมือผมไว้ วาสีเทาอแอรีน
มอมาที่ผม ริมฝีปาหยัสวยยิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยน ผมุมมือเธอลับแล้วส่ยิ้มให้เธออีเหมือนัน
ทำไมอนนี้ผมรู้สึแปลๆเหมือนเวลาวามสุำลัะหมลยัไแปลๆ ่าเถอะรับ ผมรู้แ่อน
นี้ ผู้หิรหน้าใล้ใอ่อนเ็มทีแล้ว
ใบหน้าสวยระทบแสนวลอวันทร์ที่สาส่อลมาระทบผิวเนียนอหิสาวที่ยืนอยู่้าๆ
ผม เปลือาอเธอปิสนิทปล่อยให้ลมอ่อนๆพัเส้นผมอเธอปลิวไปามแรลม ลิ่นหอมอ่อนๆ
อมพูที่เธอใ้ส่ลิ่นมาแะมูผม แอรีนยืนหลับาอย่านี้มาเือบะสิบนาทีแล้ว ึ่หมายวาม
ว่าผม็ยืนมอเธอมาสิบนาทีแล้ว แ่วามรู้สึเหมือนมันเพิ่ผ่านไปไม่ี่วินาที
“นายรู้ไหมว่าวันนี้มีาว”เสียอแอรีนึสิผมให้ลับมา
“ไม่รู้ เธอรู้ไ้ไ”ผมเอียหน้ามอเธอ แอรีนลืมาึ้นมา่อนะหันมามอผม ริมฝีปาสีมพูธรรมาิ
ียิ้ม
“ันเป็นศาสราารย์แอรีนัลเบิ้ลอร์นะ”แอรีนพูพร้อมับออแล้วหันัวเอไปยืนร “นายรอ
ูนะ อีห้าวิะมีาว”แอรีนี้ไปบนท้อฟ้าที่ำสนิท ่อนะเริ่มนับ
“ห้า”
“สี่”
“สาม”
“สอ”
“หนึ่”
แสสว่าพุ่ัวลมาเป็นเส้นรทามลาท้อฟ้าที่มื ผมเบิาว้าไม่เื่อว่าแอรีนะพูริ แอ
รีนหันมามอผม่อนะยัิ้วให้ ผมปรบมือให้เธอเบาๆสอสามรั้แล้วหัวเราะออมา
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ”แอรีนมอหน้าผมอย่าไม่เ้าใ อนนี้เรื่อหมายเวั่นมาร์เ็มหน้าเธอไป
หม
“หัวเราะศาสราารย์แอรีนับเบิ้ลอร์ไ”ผมยื่นมือไปับหัวแอรีนแล้วโยมันอย่าแร
“โอ้ยเน...มึนหัว”เธอปัมือผมออแล้วัทรผมให้เป็นทร่อนะ้อหน้าผม”ทำไม้อหัวเราะ
ศาสราารย์?”
“็เธอมั่วแล้วมันันถูนิ ันไม่เื่อหรอว่าเธอะมีเวทมน์น่ะ”
“เอ๊า นี่พูเรื่อริแล้วไม่เื่อระวัันะเสให้นายลายเป็นบนะ”
“หรอ..ลัวัเลย”ผมพู่อนะทำหน้าาล้อเลียนเธอ แอรีนส่เสียไม่พอใในลำอ ผม้าวเท้ายับ
เ้าไปหาเธอให้ใล้ึ้น
“แล้วรู้ไหมว่าอนนี้ันะทำอะไร”ผมระิบับเธอเบาๆ แอรีน้าวเท้าถอยะหนี แ่ผมใ้มือรั้เอว
บาอเธอไว้ วาสีเทาหลุบล่ำไม่ยอมสบาับผม
“รู้สิ...ันเป็นศาสราารย์แอรีนับเบิ้ลอร์เลยนะ”แอรีนผลัผมออ ผมหัวเราะเบาๆแล้วยับเ้าไป
หาแอรีนอี
“รู้แล้วหนีทำไม...”ผมยิ้มเ้าเหล่ให้เธอ แอรีนสูหายใลึๆใบหน้าสวยเริ่มลายเป็นสีแระเรื่อ
“ไม่ไ้หนี แ่มาั้หลั”สียหวานบ่นพำพัมแล้วเยหน้าึ้นสบาับผม
“ล เธอิยัไับันันแน่ เธอ...รัันบ้าไหม”ผมเริ่มเ้าเรื่อที่้าใัวเอ แอรีนเียบไปสั
พั
“ทำไมเธอถึห่วันนานั้นอนที่ันหายไป ทำไมเธอ...ลับมาบ้านเร็ว ทั้ที่เธอออไปิน้าวับเทล
ทำไม..”ผมรัวำถามในใใส่เธอ ะว่าผมิเ้า้าัวเอ็ไ้นะรับ ผมแ่ิว่าอนที่เธอเป็นห่วผม
มันมาว่าที่เธอเป็นห่วัน วามริมันเป็นแผนอผม่าหา ผมแ่อยารู้ว่าถ้าผมหายไปแบบ
ไม่มีปี่ไม่มีลุ่ยเธอะเป็นอย่าไร แล้วมัน็...ไ้ผล แอรีนโรเป็นห่วผม แผนนีุ้้มสมับที่วาแผน
ับเลียมริๆ
“ัน....”
“เธอ...ทำไม พูมาิ”ผมเร่นที่ยืนอยู่รหน้า แอรีน้อหน้าผมนิ่่อนะเม้มปาแน่นเหมือนำลั
ิอะไรอยู่
“ิว่า....”แอรีนเียบไปอี เธออยาให้ผมหัวใวายายใ่ไหม แอ!ะพูอะไร็รีบๆพูมาเถอะ
รับ
“ิว่าอะไรแอ”
“ิว่า...”น้ำเสียอเธอแผ่วเบาลนผมแทบะไม่ไ้ยิน ่อนวาที่้อมอผมะาบไป้วย
วามเสียใ อนนี้ผมรู้ำอบแล้วละ
“ันว่าันรู้แล้วละ”ผมผละออมาแ่อยู่ๆแนเรียวอแอรีน็วัมาโอบอผมไว้ ผมนิ่วหน้า้วย
วามไม่เ้าใ ร่าบารหน้าที่สูเือบเท่าผม เย่ัึ้น่อนะทาบริมฝีปาลับริมฝีปาอผม
ผมใับารระทำอเธอ แ่เอาเหอะ ไหนๆเธอ็รุละ ผมโอบเอวเธอเ้ามาให้แน่นึ้น
ลมเย็นๆรอบัวอผมับแอรีนพัเอื่อยๆผ่านเราทั้สอนไปเรื่อย ผมยืนูบอย่าูื่มอยู่ับแอ
รีนทามลาแสส่ออวันทร์ เวลาอนนี้เป็นเวลาที่ผมมีวามสุที่สุ ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึทำ
แบบนี้แ่ที่ผมรู้ือ ผมรัผู้หิรหน้าอย่าหมหัวใ รัมานานแล้ว รันลายเป็นวามผูพัน
อยาปป้อ อยาเ็น้ำาให้เธอ และะไม่มีวันทำร้ายเธอ
แอรีน่อยๆันแผออผมออ ผมยอมถอนูบออโยี่อนเราะยิ้มให้ัน วาสีเทาไม่ไ้
หลบาสายาอผมอีแล้ว ราวนี้เธอยอม้อาับผมโยี
“ว่าไ ำอบ”ผมเลิิ้วึ้นแล้วโอบเอวเธอเ้ามา
“รู้แล้วนิ”
“ยัไม่มีใรบอเลย มีแ่เินเ้ามาแล้ว็...ูบ”ผมเน้นำสุท้ายะว่าะให้นรอาย แ่ผิรับเธอ
หัวเราะออมา่อนะเย่เท้าึ้นมาให้ปาอเธอสัมผัสับผมอีรอบแล้วปละออ
“ันรันาย ทีนี้รู้แล้วนะ เน มาลิ”แอรีนพู้วยน้ำเสียริั
“รู้แล้ว แอรีน มาลิ”ผมยิ้มเ้าเหล่ให้เธอ แอรีนหรี่ามอผม่อนะแะมือที่โอบเอวเธออแล้วเิน
ไปอีฝาอระเบีย
“ันยัไม่ไ้แ่านับนายเลยนะมาลิ ะมาเรียแบบนี้ไ้ไ”หิสาวระุยิ้มให้ผม ผมเลยเิน
เ้าไปหาเธอ
“เี๋ยว็แ่ เื่อิ”
“เื่อ...”แอรีนพู ผมหัวเราะออมาับท่าทาอเธอ แบบนี้ไผมถึรัเธอ
“ยัไ็แ่ มัำไ้ไหม?”ผมเินเ้าไปหาเธอ่อนะ้อนัวเธอึ้นแล้วพาเินรไปที่ห้อนอนอัว
เอ ร่าบาในอ้อมแนิ้นไปมา
“เน ปล่อย!! ไม่เล่นแบบนี้นะ”แอรีนโวยวายเสียัแล้วิ้นพล่าน ผมเลยระับอ้อมแนแ่เธอ็ยั
ไม่หยุิ้น
ผมวาเธอลที่เีย วาสีเิน้อผมไม่วาา่อนะยับให้ห่าผม ผมหัวเราะออมาเสียั แอ
รีนมอหน้าผม้วยวามไม่เ้าใ
“ไม่้อลัว ไม่ทำอะไรหรอ”ผมล้มัวลนอนบนเียอีฝั่ แล้วบที่นอนเป็นเิให้เธอนอน
แอรีนนั่นิ่
“ไม่นอนันปล้ำริๆนะ”ผมลาแนแอรีนลมาให้นอนล เธอยอมนอนลโยี
“...”
“เียบทำไมอะ ไม่รี๊แล้วหรอ”ผมอเธอไว้แน่น แอรีนนอนนิ่เหมือนเิม “เป็นอะไรแอ”
“เียบๆไ้ไหม นะนอน”แอรีนเอ็ผม”อยู่แบบนี้นานๆนะ มันมีวามสุี”
“ัน็มีวามสุ”
“ภาวนาอให้มันผ่านไป้าๆนะ”แอรีนพู่อนเราทั้สอนะนอนหลับไป...
ภาวนาให้มันผ่านไป้าๆ
- W R I T E R -
- ฮั่นนนแหนนนน!อนนี้ยัไม่มี NC หรอ ฮ่าๆ ้อิามแล้วละว่าะมาอนไหน เพราะเรา็ยัไม่รู้ว่าะมาอนไหน /อย่า่าเรา ;^;
- อบุที่ิามแล้ว็ที่เม้นันนะะ ุ้บๆ
ความคิดเห็น