คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 :
7
.....วันทร์ วอาทิย์.....
า ลูอิส ทอมลินสัน
ันใ้มือเสยผมลวๆ่อนะำระาษแผ่นนั้นแล้ววิ่ออาบ้านไป นายไปไหนอนาย อนนี้เป็น
เวลาเือบสอทุ่ม วามมืเ้ารอบลุมบริเวรอบๆัวบ้านอันและบริเวป่า ้นไม้้นให่สั่นไหว
เพราะลมหนาวที่เริ่มพัผ่านมาเยือนเรา ันมอฝ่าวามมืไปรอบๆัว แ่็ไม่มีวี่แววอเา นายอย่าเพิ่
ทิ้ันไปนะ.... นั่นือวามิแรที่ปราในหัวสมออัน วันทร์ วอาทิย์ หมายวามว่าอย่าไร
เาะทิ้ันไปเหมือนวอาทิย์หรือไัน
“ลูอิส ลูอิส”ันเินฝ่าวามมืเ้าไปในป่าทา้านหลับ้าน ลมเย็นๆพัมาระทบับผิวหนัอัน
“นายอยู่ไหนอนาย อย่าทิ้ันไปนะ”ันะโนเรียลูอิส แ่ลับไม่มีเสียานรับอเาลับมา ันรีบ
เินให้พ้นป่านี้ไป พลันในหัวพลานึไ้เี่ยวับเรื่อเล่าำนานวันทร์ วอาทิย์ หรือะเป็นที่นั่น....
ร่าสูยืนมอวันทร์อยู่ลาทุ่อไม้ที่ันมัะเห็นเป็นสีเหลือในยามลาวัน แสันทร์สาส่อ
ลมาระทบับร่าายอเา ันเินเ้าไปใล้ๆลูอิส่อนะเรียื่อเาเบาๆ
“ลูอิส”
“นึว่าเธอะไม่มาเสียแล้ว”ลูอิสหันมามอหน้าันพร้อมับรอยยิ้มหวานอาวุธประำัวอเา
“นายเล่นอะไรไม่รู้เรื่อเลย”ันส่ายหน้าไปมาแล้วอลูอิสไว้แน่น
“ถ้าพวลาระเวนมาเอนายแล้วับนายไป ันะทำยัไ”ันฝัหน้าไปับอแร่อลูอิส
“็ไม่ไ้หายไปไหนแล้วนิอนนี้”ลูอิสลูบผมอันเบาๆ่อนะหัวเราะออมา
“มันไม่น่าำเลยนะ”ันปละออาลูอิสแล้วทำหน้าบึ้ใส่เา ลูอิสหุบยิ้มแล้วทำาละห้อยใส่ัน
“.......”
“แล้วมาที่นี่ทำไม”ันเห็นท่าไม่ีเลยเปลี่ยนเรื่อ่อนนัวโใเล็รหน้าะร้อไห้ออมา
“ือ ันะ....”ลูอิสเว้นวรรไปสัพัแล้วสูลหายใเ้าปอลึๆ
“ว่าไ”
“ือ.....ันมีเรื่อะบอเนน่ะ เธอมีเวลาฟัไหม”มือหนาอลูอิสเาท้ายทอยแ้เ้อ ันพยัหน้ารับ
“........”ลูอิส้าวาอัวเอเ้ามาใล้ับันนหน้าผาอเราสอนิิัน
Louis’s Part
ผม้อลึลไปที่วาสีฟ้าอมเทารหน้า แสาวันทร์ลอผ่าน่อว่าระหว่าใบหน้าอเรา
สอนเ้ามาระทบลที่วาอเนที่ำลั้อมอผมยิ่ทำให้ผมแทบลั่ อนนี้หัวใผมเ้นไม่เป็น
ัหวะ ลมหายใิๆัๆ ในท้อเหมือนมีอะไรบาอย่าวิ่วนไปมา
“ันรัเธอ”ผมเอ่ยับเนอย่าแผ่วเบาแล้วยิ้มออมา
“ันไม่รู้ว่ามันเิึ้นไ้ยัไ ันไม่รู้ว่าเวลาเพียสามสัปาห์นอื่นะรันที่เพิ่รู้ัไ้มาแ่ไหน แ่
สำหรับัน...ผู้หิรหน้านี้ ือ ทุอย่าอัน ันพร้อมะทำทุอย่าเพื่อนรหน้า เน แฟนลิ้”ผม
้มหน้าลนปลายมูอผมับเนิันเหมือนับหน้าผาอเราทั้สอ
“.........”
“แล้วเธอละ”ผมถามนรหน้า เมื่อไม่ไ้ยินอะไรอบลับ
“ัน...ันไม่รู้ว่ามันวระเรียอะไร นายมันมาว่าำว่ารั้วย้ำ”เนอบผมลับ ริมฝีปาสีบาร
หน้า่อยๆลี่ออเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุเท่าที่ผมเยผมมาเลย็ไ้ ผม่อยๆเลื่อนใบหน้าลไปนริมฝีปา
อัวเอประบลที่ริมฝีปาอเน ผมเอื้อมมือไปว้าเอวอเนเ้ามาอไว้แน่น แนยาวอเธอ็
โอบอผมไว้แน่นเ่นเียวัน ผมและเน่อยๆหลับาลลิ้มรสูบที่แสนหวานที่เรามอบให้ัน
“ฮึ!”เสียทุ่ม่ำมาาวามมื้านในป่า ผมและเนผละออาันแล้วหันไปามเสีย ผู้ายราวๆสิบ
ถึสิบห้านเินออมาาวามมืพร้อมับหมาป่าัวโอีหนึ่ัวทีู่ะำลัลุ้มลั่อ่อนๆ
“า...”เนเบิาว้า่อนะระาแนผมให้ลับหลัหันแล้ววิ่ไปเธอ แ่ยัไม่ไ้ทันะวิ่ายอี
ประมาสี่น็โผล่ออมาัเราไว้่อน เนและผมเินถอยหลัออมา
“เป็นาบอรัที่าประทับใที่สุเลย หลานสาวสุที่รั”ผู้ายแ่เินเ้าไปหาเนอระอเนไว้
แน่น
“ปล่อยลูอิสนะะา หนูอ”เนประสานมือเล็ๆอเธอไว้แล้วุเ่าลับพื้น วา้อนมอผู้ายที่เธอ
เรียว่า...า....
“มันะไม่ีเท่าไหร่นะเน มาับัวเนไป”ายแ่หันไปบอายรร์แถวหลั ายร่าให่สอนเิน
มาหาเน่อนะับแนอเนแล้วึเธอึ้น
“ไม่....าะ หนูอร้อ”เนิ้นไปมาแนเล็ๆปัมือายัวโออ ใบหน้านอใบ้วยน้ำา
“ปล่อยเนนะ”ผมวิ่เ้าไประาไอ้ยัษ์สอนที่ำลัแบเนออไป ผมระาแนมันนหนึ่ให้หัน
มา่อนะปล่อยหมัลุ่นๆไปที่หน้าอมันรโหนแ้ม นเิรอยปริและเลือไหลออมารแผล มัน
นที่โน่อยสะบัมือออาแนอเนแล้วหันมามอผม วามสูอมันับผม็ห่าันไม่มาเท่าไหร่
หรอรับ น่าะประมา.....สิบถึสิบหน้าเนิเมร มือหนาๆอมันฟาลที่หน้าผมนผมเล้มไป ไม่
นานท่อนาให่ๆอมัน็ามมา มันแะลที่ระูสี้าอผม นผมรู้สึถึอาารปวราวับระู
รนั้นมันเิอาารร้าว
“โลออ ถอยมา”เสียัึ้นั่อนเท้าหนัๆอมันะเหยียบลมาบนัวผม นที่โนเรียื่อหันมามอ
ามเสีย ผมเลยใ้โอาสนี้ยันที่ยออมันไป นโลออเถอยหลัออไป ผมยันัวลุึ้นมายืน
“โลออ...”เสียาาอเนเรียมันไว้อีรั้ โลออวัามามอทาผมเล็น้อย่อนะเนลับที่ไป
อย่าหัวเสีย
“แ่ออมาล่าสัว์ ันไม่ิเลยนะว่าะเอสัว์ัวโนานี้”าเินเ้ามาหาผม้าๆ “้ออบุเสีย
ะโนัลั่นอหลานสาวสุสวยอัน”เาหันลับไปแสยะยิ้มให้เน
“าะ หนูอร้อ ทำอะไรหนู็ไ้ ปล่อยลูอิสให้ลับโลเาไปเถอะ”เนะโนเสียัเ้ามา ่อนะทรุ
ัวลับพื้น น้ำใสๆไหลออมาาวาอเธอย่าหนั
“ฮึ!ปล่อยไปแบบพ่อับแม่แนะหรอ ปล่อยให้โ่สิ”าเินลับไปหาเน่อนะใ้มือฟาลที่ใบหน้าาว
อเน ผมำมือแน่นแล้วพุ่ัวเ้าไปหาายแ่
“เบทับมันไว้”ายแ่ะโนสั่ใรบาน ่อนัวผมะถูระาไป้วยแรอน้านหลั แนแร่
ล็ออผมไว้นผมแทบะหายใไม่ออ
“ันเยถามแแล้วว่าเอนโลโน้นบ้าไหม แ็อบว่าไม่มี ีนะที่เบทมาเอแับมันที่นี้เมื่อสอ
อาทิย์่อน”าเินเ้าไปหาเนแล้วทรุัวลนั่้าๆ
“ หนูอโทษ”เสียใสสะอื้นออมานัวโย
“แรู้ไหมทำไมันถึเลียพวโลโน้นนั เพราะันลัวไ ันลัวลัวว่ามันะมาพรานที่ันรัไปเป็น
รั้ที่สอ”า้มลอเนไว้แน่น ผมยืนูภาพรนั้นนิ่ๆ
“ันรัแมาแ่ไหนรู้ไหม แ่ันแ่เลียเลืออพ่อแในัวแแ่นั้นเอ”าอเนลูบหัวอเธอ
เบาๆ่อนะผละออาัน
“ทีนี้....็เอาัวไอ้สวะนี้ไปเ็บไว้ในรัะ แล้วพรุ่นี้เราะมาูหน้าันัๆ ส่วนเนลับบ้านับา”าย
ราประอร่าบาให้ลุึ้น เนหันมามอหน้าผม่อนะพำพัมบาอย่าที่ผมับใวามไ้ว่า
...อโทษ.....ผมยิ้มบาๆลับไปให้เน่อนนัวเล็ะหันหลัลับไปแล้วเินออไป ห่าออไป และ
ห่าออไป ผมหลับาลพรุ่นี้ผมะ้อเออะไรบ้า.....
ความคิดเห็น