คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4
4
“ใ้ยัยนั่นเป็นัวล่อะ...”ใบหน้าาวราวับรูปปั้นในวิหารแสยะยิ้มแล้วหันมาทาผม
“ัวล่อหรอ น่าสนใ ว่าแ่วิธีอนายะทำยัไ”ผมเินเ้าไป่อยเ้าที่ไหล่อแอเรียนเบาๆ
“ทำให้มันมาเป็นพวอเรา แ่นี้มัน็ไม่ทำอะไรเราแล้ว ่ายๆ”แอเรียนีนิ้วแล้วี้มาที่หน้าผม “ส่วน
ผู้หินายะเอาไปทำอะไร็เิ ามสะว”
“หัวแหลมว่ะ...พี่ายใรวะเนี่ย”ผมเินเ้าไปออแอเรียนแล้วระุยิ้มที่มุมปาออมา อนนี้ใน
สมออผมาวโพลนมีเพียภาพินนาารถึวามหอม วามหวานอแอรีน
“ั้นแลับไปหาแอรีนไ้ละ ันะไปหาอันบ้า”แอเรียนพู่อนะผละออไป ผมยืนยิ้มอยู่ร
ที่เิมนเียว่อนะ้าวายาวอัวเอรไปยัห้ออาหารอย่ารวเร็วว่าที่นธรรมาะมอทัน
Zayn’s Part
ผม่อยๆะโหน้าออมาาอึที่อยู่้านในอมุมสูบบุหรี่แล้วเี่ยหูฟัายสอนที่ำลั
สนทนาันอย่าเร่เรีย่อนายนหนึ่ะปาที่เี่ยบุหรี่ลพื้นอย่าแร ผมพยายามั้ใสิ่ที่พว
เาพูัน แ่มันแทบะไม่ไ้ยินเสียอะไรเลย เพียแ่รู้ว่าพวเาำลัโมโหอะไรบาอย่าอยู่
ายร่าสูที่ื่อ อาเรียน.....แอเรียน อะไรนั่นฝามือลับผนัอย่าแร ่อนรอยยิ้มเ้าเล่ห์ไม่ไ้
ะปราึ้นบนใบหน้าอเาและายอีน พวเาระิบระาบันแล้ว็ผละออาันแอเ
รียนเินาไป ปล่อยทิ้ไว้เพียเทลให้ยืนอยู่นเียว ผม้าวาออมาาอึเพื่อะเินเ้าไปหา
เา
ผมรีบวิ่ออมาหาเทลรที่ผมเห็นเาทั้สอนยืนุยัน แ่เา็หาไปแล้วทิ้ไว้เพียเศษระเบื้อที่
แระายและ...รอยร้าวที่ำแพระยะรพอีับที่มือหนาอแอเรียมฟาล เพียแ่แรอน
ะทำให้ผนัปูนอย่าีอโรแรมหรูห้าาวร้าวไ้เลยหรือ ผมั้ำถามับัวเอ่อนะเินเ้าไปู
รอยนั่นใล้ๆ มันไม่ใ่เพียรอยร้าวแ่มันลับเป็นรอยยุบลไปราวับถู้อนปอน์ฟาลมาเลย็ว่า
ไ้
ผมเินลับไปที่โ๊ะพร้อมับวามสสัยที่เิึ้น รอยร้าว ท่าทาแปลๆอพี่น้อระูลเมเอร์สัน
และ.....ารหายัวไปอย่ารวเร็วอเทล เมเอร์สัน
ถ้าผมไม่โหแอรีนว่ามาเ้าห้อน้ำ แ่ลับเินเลยไปยัมุมสูบบุหรี่อโรแรมผมไม่ไ้เห็นเรื่อ
แปลๆพวนี้
“หาไปะนานเลยนะเน”เสียใสเอ่ยับผม ผมหันหน้าไปสนใหิสาวที่นั่อยู่้าๆ
“อ้อ...พอี รอิวเ้าห้อน้ำน่ะ”ผมโหแอรีนลับไป ผมไม่โ่นาพูในสิ่ที่ผมยัไม่สามารถ
อธิบายให้เธอฟัไ้หรอ
“นึว่าลับบ้านไปแล้วะอี นั่ๆ”แอรีนยับเ้าอี้ให้ผม ผมหันไปมอหน้าายที่นั่อยู่ร้ามับเธอ
ใบหน้านิ่สบอเาไม่แสอารม์อะไรออมา ราวับว่าเมื่อเือบสิบนาทีที่แล้วไม่มีอะไรเิึ้นทั้
ที่เาและพี่ายู่อน้าโรธั
“นั่สิเน”แอรีนระุแนผมให้นั่ล ผมนั่ลที่เ้าอี้้าๆเธอ แ่วายัไม่ละาใบหน้าอเทล
“ว่าแ่...เมื่อี้เราุยันถึไหนแล้วนะะ”แอรีนถามายรหน้า้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามสนใ
เทลยิ้มบาๆให้เธอ
“เรื่อ...สาาที่ผมเรียนรับ ผมเรียนบริหารับ แล้วุับเน?”เทลเลิิ้วึ้น
“เอ้อ..ันับเนเรียนศิลปรรมะ บแล้วปีนี้”แอรีนหันมาสะิผมให้หลุาภวั์
“ว่าไนะ..?”ผมถามเธอลับเพราะไม่ไ้ฟัประเ็นที่เาสอนุยัน ในัวผมอนนี้มีแ่ำถามเ็มไป
หม
“ทำไม้อหน้าเทลเหมือนะูเลือเาแบบนั้นละ”หิสาวมวิ้วเ้ามาัน ผมยิ้มแหยๆให้แอรีน
นี่ผม้อเานแอรีนรู้เลยหรือเนี่ย
“็...แ่มอ ไม่เห็นมีอะไรน่า้อ”ผมไหวไหล่แล้วเบ้ปาให้แอรีน
“่านายนี่เถอะ ว่าแ่เทลบบริหารนานหรือยั”ร่าบาลับไปสนใายรหน้า
“็สัสอสามปีแล้วนะ”
“ั้น็แ่ว่าพวเรานะสิ”ิ้วบาเลิึ้น
“เอ่อ.....ผม..็อายุเท่าพวุแหละรับ ยี่สิบ”วาสีฟ้าอ่อนลอแลไปมา่อนะอบำถามอ
แอรีน
“เ่ันะ เรียนเร็วไปั้เือบสอปี”ผมเอ่ยึ้นมาแล้วระุยิ้มให้เทล
“ไม่หรอรับ ผม็นปินี่แหละ”เทลยมือหนาเาท้าทอยแ้เ้อแล้วส่ยิ้มบาๆให้ผม หลายนอา
ะมอว่ามันเป็นพฤิรรมอายหนุ่มทั่วไป แ่ับผม...แสแสร้รับ เาำลัแสแสร้ใส่ผม แสแสร้
ใส่แอรีน เพื่อ...อะไรบาอย่าที่ผม็ไม่รู้
“นเาม็รับๆไปเถอะ ะมานี่นั่นโน้นทำไม”ผมอลับ รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา่อยๆหุบล
่อนวาที่เ็มไป้วยวามสใสนั่นะวัมอผม้วยวามไม่พอใ แล้วเปลี่ยนลับไปเป็นปิ
ามเิม
“เน..ทำไมนายพูแบบนั้น ไม่มีมารยาท”แอรีนใ้ศอระทุ้แนผมเบาๆ “ันว่าเราทานอาหารเถอะ
มันะเย็นหมแล้ว”
ร่าเล็้าผมัเส้นสีเหลือยาววาลบนาน่อนะใ้้อนัมันเ้าปาอย่าเอร็อร่อย วา
สีเทาไม่ไ้ับ้อที่ผมหรือายหนุ่มที่เธอหลใหล ผม่อยๆใ้มือหันเนื้อไ่ในานอัวเอในิ้มมันเ้า
ปา
“นายไม่ินหรอ”ผมถามเทลที่นั่นิ่มอเราสอนินโยไม่แะอาหารอะไรบนโ๊ะเลย แม้แ่น้ำเปล่า...
“ผมอิ่มแล้ว”เาอบผมลับ้วยน้ำเสียนิ่เ่นเียวับสีหน้า
“อ้อรับ แ่ว่ามันเสียมารยาทนะรับ ที่วนสาวมาเแุ่ลับปล่อยให้เธอทานนเียว”ผมันแ้ว
น้ำใสที่วาอยู่้าๆเาให้เ้าไปใล้ัวเามาึ้น
“มันวระเรียว่าเั้นหรือรับ ถ้ามีนอื่นมานั่ร่วมโ๊ะ้วย”
“อู้วว แร...แ่ไม่เ็บ”ผมยัไหล่แล้วส่ยิ้มวนๆไปให้เา
“ุโน่านินเสียละมั้รับ”ปาสวยไ้รูปนั่นระุยิ้มอย่าเือเือนให้ผม มันน่า่อยปา
ริๆ
“เฮ้ย มาไปปะวะ”ผมลุึ้นยืน่อนะเื้อมือึ้นสุแนเรียมหย้าหล่อๆอมัน แ่มือเล็อแอรี
น็เอื้อมึ้นมาับผมไว้่อน
“เน!”เสียอแอรีนปรามผมไว้
“เียบไปแอ ไม่เห็นไ๊ว่ามัน่าัน”ผมสะบัแนออแล้วี้หน้าเทลพร้อมับะโนเสียันนทั้
ห้ออาหารหันมาับ้อเรา
“นายพอไ้แล้วเน ลับบ้านไ้แล้ว”แอรีนหยิบระเป๋าสพายใบเล็ๆอเธอึ้นมาแล้วลาัวผมออ
มาาเ้าอี้ราาแพ
“อัว่อนะ อโทษที่เพื่อนันเสียมารยาท”แอรีนพูอย่ารีบเร่่อนะเินออมาาห้ออาหาร
รไปที่รถอย่ารวเร็ว ผมพยัพยามสะบัแนให้หลุานมือเล็ที่ำแนผมไว้แน่น
“แอ ปล่อย”ผมสะบัแนแล้วในที่สุมัน็หลุนไ้ ผมถอยหลัให้ห่าาเธอ่อนะมวิ้วเ้าหา
ัน้วยวามไม่เ้าใ “ลาันออมาทำไม”
“ยัะมีหน้ามาถามอีนะเน..”แอรีนถอนหายใออมา่อนเธอะเสยผมย่าลวๆ
“็ันทำไมอะไรผิล่ะ ทำไม้อลาันออมา”
“เน...นายหาเรื่อเทล โอเไหม ันไม่อยาให้พวนายทะเลาะันลาห้ออาหาร รู้แล้วทีนี้็ลับบ้าน
ะ”แอรีนเินรไปที่รถ่อนะระาประูรถออแล้ว้าวึ้นไปนั่ล ผมเินามเธอไป ผมเปิ
ประูรถออแล้วนั่ลที่ำแหน่นับ่อนะ่อยๆัยรถออมา
“แ่มัน็่าัน เธอไม่ไ้ยินหรือไ”ผมพูึ้นท่ามลาวามเียบที่แอรีนสร้าึ้น ถึแม้เราะเปิเพล
ในรถ็เถอะ
“แ่นายเริ่ม่อนไเน”หิสาวที่นั่อยู่้าๆผมหันมาอธิบายับผม
“ไม่เห็นเี่ยว ใรเริ่ม็ใราม ยัไ็ผิทัู้่ แล้วทำไมเธอไม่่ามันบ้าละ”
“อย่ามาพาลหาเรื่อนอื่นเาเน ถ้านายไม่เริ่มะมีนามไหม...เพราะะนั้นนายเริ่ม่อน นาย็ผิ
ที่สุ”
“แ่มันวน....เอ้อ ันผิที่สุ ผิลอแหละ ็ันมันแ่เพื่อนนิ ไม่ใ่.......”ผมถอนหายใเมื่อแอรีน
หันมา้อหน้าผม ผมเบี่ยหน้าออไปทาอื่น่อนะระแทำปั้นใส่พวมาลัยรถเบาๆ
“อย่ามาใส่อารม์เน”แอรีนพูหันมามอผมอีรอบ่อนะหันไปมอนอหน้า่า
ลอทาลับบ้านไม่มีบทสนาอะไรที่หลุออมาาปาอผมและแอรีนอีนถึบ้าน พอรถ
อผมอสนิทร่าเล็็รีบ้าวาลารถแล้วเินเ้าไปบ้านอย่ารวเร็ว ผม่อยๆเินามลมา
ทำไมแอรีนูโมโหั ธรรมาเธอไม่เยโรธผมมานานี้ เทลมันเป่าหูอะไรเธอหรือเปล่า...
อนนี้ในหัวผมมีแ่ำถามเ็มไปหม ผมรีบเินเ้าไปในบ้านเพื่อะไปเลียร์ับแอรีนแ่ลับไม่พบ
ใรอยู่้านล่า ผมเลยเินึ้นที่บนห้ออเธอ
“แอรีน แอ เปิประูหน่อย”ผมทุบประูเธอัลั่นแ่ลับไปมีเสียอบรับ
“แอ ันบอให้เปิประูให้ที”
“ไวุ้ยันพรุ่นี้ วันนี้ันะนอนแล้ว”เสียอเธอะโนลับมา ผมรอาไปมา่อนะยอมเินลับ
ไปที่ห้ออัวเอ แอรีนเป็นอะไร.....
- W R I T E R-
-เราหายไปสี่ห้าวันนอ่านอย่าเพิ่หายไปนะ มีใรยัอยู่บ้าเนี่ยยยยย ^^ อบเราที~
✖ qual ity
ความคิดเห็น