คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 :
“ลับบ้านันเถอะลูอิส..”เนผละออาผม่อนะลุึ้นยืนแล้วปัเศษินออาระโปรยาวอเธอ
“ลับแล้วหรอ...?”ผมเยหน้าึ้นไปถามเน
“ลับสิ นี้มันะ่ำแล้วนะ”เนยื่นมือหาผมเป็นเิว่าะึึ้น
“ูพระอาทิย์่อนไม่หรือไ”ผมึัวเนให้ลมานั่ับผมที่พื้นห้าสีเียวอ่อนที่อนนี้เริ่มถูวามมื
ปลุมเนื่อาแสอาทิย์เริ่มลับอบฟ้าไป
“แ่ว่าเี๋ยวพวลาระเวน็ะเริ่มรวแล้วนะ”เนหันมามอหน้าผม
“เธอบอรนี้ไม่มีใรรู้ัไม่ใ่หรอ แล้วพวนั้นะมาไ้ยัไ”ผมยิ้มับอาารไปไม่ถูอนรหน้า
เนถอนหายใออมา
“ยัไ็้อูใ่ไหม”เนเยหน้าึ้นไปมอท้อฟ้าที่เริ่มลายเป็นสีส้มอมม่วเมื่อแสสุท้ายอ
พระอาทิย์่อยๆลับอบฟ้าไป
“นายเยไ้ยินำนานอพระันทร์ับพระอาทิย์ไหม”เนหันมาถามผม อนนี้รที่นั่ไม่มีแสา
พระอาทิย์ที่ะให้แสสว่ามาแล้ว อนนี้มีเพียแสาวาวที่เริ่มสุสว่าเ็มท้อฟ้าราวับาเพร
เราหลบนพื้นสีน้ำทะเล วาวมามายส่อแสล้อมรอบวันทร์วให่เ็มวสีเหลือนวล
“ไม่เย เธอเล่าให้ฟัหน่อยสิ”ผมส่ายหน้าไปมาแล้วเยหน้ามอท้อฟ้า่อไป
“นายเห็นวันทร์ใ่ไหม นายรู้ไหมทำไมวาว้ออยล้อมรอบวันทร์ไว้”เนี้ไปที่วันทร์ร
หน้าอเราทั้สอน
“ทำไมละ ลัววันทร์หนีหรือไ”ผมหัวเราะออมาน้อยๆแล้วหันไปมอหน้าเน ใบหน้าสวยไ้รูประทบ
ับแสันทร์ที่สาส่อลมา ผิวเนียนาวราวับสีอวันทร์เยหน้าึ้นมอบนฟาฟ้า
“ใ่...วาวลัวพระันทร์ะหนีไปหาพระอาทิย์”เนยิ้มออมา
“ยัไ ็พระันทร์ับพระอาทิย์อยู่นละเวลา”ผมมวิ้วเ้ามาหาัน
“็ำลัะเล่านี่ไ”เนล้มัวลนอนับพื้นห้านิ่มๆที่ลายเป็นเียั้นยอให้เราทั้สอน
“หมู่บ้านอันมีำนานเรื่อพระอาทิย์ับพระันทร์ว่า เมื่อหลายล้านปี่อนที่ะมีมนุษย์เิึ้นมาบน
โลนี้ เทพีแห่วันทร์ับเทพแห่อาทิย์เป็นู่รััน.....ทั้สอมัะลมาบนันที่พื้นโล แ่นายรู้ไหม
ไม่ว่าเมื่อไหร่็ามทีเทพีพยายามะเ้าใล้เทพแห่วอาทิย์ผิวหนัอนาะถูไหม้เพราะวามร้อน
าแสอเทพวอาทิย์ทุรั้ แ่นา็ยัพยายามเ้าหาเทพวอาทิย์....แม้ว่าะถูวาว
และเทพวอาทิย์ห้ามแ่ไหน นา็ไม่ฟั”เสียหวานถูเอ่ยออมาอย่าเื้อยแ้ว เนเล่าเรื่อำนานไป
พร้อมับอมยิ้มไป้วย
“แล้วเทพีับเทพะทำยัไละ”
“เทพีแห่วันทร์พยายามทนพิษบาแผลเพื่อให้ไ้เ้าใล้เทพผู้เป็นที่รัอนาให้มาที่สุ นสุท้าย
วาวที่ลายล้อมทัู้่และเทพแห่วอาทิย์ทนเห็นวามเ็บปวอเทพีไม่ไหว เทพแห่วอาทิย์ึ
ืนนาให้แ่เหล่าวาวแล้วั้ให้วาวพาเทพีออมาเพาะเวลาลาืนเท่านั้น และัวเาเอะ
ออมาเพาะเวลาลาวัน.....”เสียใสเริ่มสั่นลอเล็น้อย...่อนเนะหันมายิ้มให้ผม
“ะทรมานนะถ้าเรา้อพราับนที่รั”ผมหันไปมอเนแล้วพู้วยน้ำเสียเศร้าาม
“แ่ถ้าทำเพื่อให้นที่เรารัปลอภัยมัน็ุ้ม่านะ”ผมยับเ้ามาหาเนนอนนี้เราสอนนอนิันน
ไม่เหลือ่อว่าระหว่าสอเรา....
“แ่มัน็ยาอยู่ีนั่นแหละถ้าะ้อบอลานที่เรารั....ันเลียาราลาที่สุเลย”เนเยหน้าึ้นมา
สบาับผม
“ัน็ไม่อบ....สสารทั้สอนั”ผมถอนหายใออมาทั้ทีใบหน้ายัทอมอไปยัท้อฟ้า...
“ะลับไ้หรือยั”เนััหวะึ้น่อนะลุึ้นยืน
“........”ผมไม่อบเพียแู่มือึ้นเป็นเิให้เนึ
“ลูอิสัวโ เนึไม่ไหวหรอ”
“.........”ผมยัูมือ่อไปแล้วเบ้หน้าเหมือนะร้อไห้ใส่เน
“โอเๆ”เนยมือึ้นสอ้าเหมือนยอมแพ้แล้วเปลี่ยนมาึัวผมให้ลุึ้นแทน แ่ับมือผมแล้วพาเิน
ลาเนินนั่นผ่านทาป่าให่แล้วทะลุออไปทาหลุบ้านอเน อนนี้มันมืพอวร าน้ำใสเมื่ออน
ลาวันเราะเห็นปลาัวเล็ว่ายันไปแ่อนนี้เราแทบะมอไม่เห็นอะไรเลย เนเินไปยัะเีย้า
บ้าน่อนะุมัน แสไฟาะเียเล็ๆ่อยๆสว่าออมา เสียิ้หรีเริ่มร้อันระมและเสียสู
หายใฝึฝัอสัว์ัวโ หมาป่าัวโสีาวปนเทาเินเ้ามาหาผมและเน ลารอย์เินผ่านผมไปเน
แล้วหมอบลใล้ัวเธอ เนใ้มือเล็ๆลูบนนุ่มๆอลารอย์ หมาป่าัวโ่อยๆปิเปลือาลแล้ว
หลับไป....
“เธอเป็นเพื่อนับลารอย์มานานเท่าไหร่แล้ว”ผมเินามเนเ้ามาในบ้านแล้วถามเธอ
“ั้แ่ันไ้ ห้าวบ แม่พาลารอย์มาหาัน อนนี้ลารอย์ามันเ็บแม่ับพ่อเลยเลี้ยมันให้เป็นเพื่อน
เล่นัน”เนอบ่อนะวาะร้าหวายลที่โ๊ะไม้ใล้ๆัว
เนเินเ้าไปในรัวแล้วหยิบเศษฟื้นออมาเรียม่อไฟ ผมเินไปนั่ล้าๆเน แ่เนหันมาแล้วส่
สายาเิบอว่าให้ผมออไปรอ
“หิวแล้วใ่ไหม เี๋ยวันทำอาหารให้ิน ไปรอเถอะ”
“เอิ่มมมม..........”ผมเลิิ้วึ้น่อนะรอาไปมาเหมือนำลัิอยู่
“ว่าไ หรือไม่หิวะไ้ไม่้อทำ”เนถามผม้วยวาใสๆอัวเอ แ่ผม็ยัทำเสีย...เอิ่ม...่อไป น
เนถอนหายใออมาแล้วเินเลี่ยาผมไป ผมใ้มือหนารวบเอวเนมาแล้วึให้เนลับมายืนร
หน้า่อนะส่ยิ้มให้เน
“เป็นอะไรอนายเนี่ย”เนถามผม่อนะหลุบาล่ำเาท้ายทอยแ้เิน
“เปล่า ันะบอว่า หิวแล้วนะ”ผม้มลไประิบเบาๆที่้าหูอนัวเล็ที่ำลั้มหน้าอยู่...แล้วเิน
ออไปาห้อรัว
“ุปร้อนๆมาแล้ว....”เนเินเ้ามาในห้อทานอาหารพร้อมับถ้วยใบให่สอใบแล้ววามันล้าหน้าผม
ุปมันฝรั่หน้าาหน้าทานที่อยู่ในานให่ส่ลิ่นหอมยิ่วน้ำลายผมไ้เป็นอย่าี
“ะอร่อยไหมเนี่ย...”ผมเยหน้ามอเน่อนะ้มลัุปเ้าปา “ร้อน ร้อน ร้อน!!!”ผมสำลัุปร้อนๆ
ออมาาปา่อนะวานหาน้ำที่อยู่ใล้ๆ เนเินไปหยิบน้ำมาให้ผม ผมรีบรับมันมาแล้วระเ้า
ปา
“บอแล้วว่ามันร้อน มันร้อน”เนเอ็ผม่อนมือบาะลูบหลัผมไปมา
“ใระไปิละว่าะร้อยนานี้”ผมใ้มือพัปาระบายวามร้อพร้อมับบ่นไป้วย
“นายนี่น้าาา....ไม่รู้ัระวัอะไรเลย”เนเินลับมานั่้านหน้าผมเหมือนเิม่อนะัุปในถ้วยัวเอ
แล้วยึ้นมาเป่าลายวามร้อน
“นายนี่ไม่รู้ัระวััวเอะเลย...”ผมแล้ัเสียล้อเลียนเน เนส่ายหัวไปมา่อนะยื่นุปมารหน้า
ผม
“เอาินสิ ันเป่าให้แล้ว ไม่ร้อนหรอ”เนบอแล้วยื่ยมือมารปาผม ผมมอน้าเนสลับับุปใน้อน
่อนะอ้าปายอมให้เนป้อน
“อร่อยไหม”เนถาม ผมพยัหน้ารับ่อนะัุปในถ้วยัวเอึ้นมาินบ้า บรรยาาศบนโ๊ะอาหารเ็ม
ไป้วยเสียหัวเราะอผมับเน รอยยิ้มาปาเล็ผมมพูที่ผมเพิ่สัมผัสอนนี้มันรอบรอหัวใผม
ไปทั้วแล้ว้วย้ำทั้ที นผมแทบไม่ทันั้ัว....
“อิ่มแล้วใ่ไหม ะเ็บแล้วนะ”เนเอื้อมมือมาเ็บถ้วยุปที่หมเลี้ยนไม่มีอะไรเหลือเลย่อนะเินไป
เ็บที่ห้อรัว ผมเินามเนไปถึห้อรัว มือเล็ำลัใ้น้ำใสสะอาเทลบนถ้วยไม้สีน้ำาลแล้วล้า
าบุปออ ผมเินไปนั่ล้าๆเนแล้วใ้มือเลี่ยผมที่ปรบนใบหน้าเนออ
“เยมีใรบอเธอไหมว่าเธอสวย...”ผมเอ่ยับเน เนหันหน้ามามอผมแล้วส่ายหัว
“ันมอมแมมั้แ่เ็ ไม่่อยมีใร เอ่ออ รีบว่าไม่มีะีว่านะ ไม่มีใรบอันหรอ”เนหัวเราะออมา
เล็น้อย เธอิว่ามันเป็นเรื่อลอเธอแ่เธอรู้ไหมว่าแ่ารที่เธอหัวเราะมัน็ทำให้ผมลั่เธอไ้
“ั้นัน็เป็นนแรนะสิ้”
“อื้อ”เนพยัหน้ารับ
“แล้วันเป็นูบแรอเธอ้วยหรืเปล่าละ”ผมระิบที่้าๆหูอเน้วยน้ำเสียแผ่วเบา เนหลับาล
แล้วพยัหน้า ใบหน้าาวใสลับลายเป็นสีแ
“ฮึๆ เินหรอ”ผมแล้เน่อไป
“...”เนไม่ไ้อบอะไรแ่ลุึ้นยืนแล้วทำท่าะเินเลี่ยออไป
“หนีทำไม บอัน่อนสิว่าเิน”ผมเอื้อมมือไปโอบเอวเนแล้วระาร่าบาให้เ้ามาอยู่ในอ้อมอ
“ะ..เิน ใ่ันเิน”เนพยัหน้า่อนะพยายามแะมือออ ผมหัวเราะออมาัลั่น แล้วันัวเนให้ไป
ิับำแพห้อรัว ่อนะ้มหน้าลไปหาใบหน้าสวยเ้าอริมฝีปาาม
“เน เน เปิประูให้าับยายที”
-อบุที่ิามนะะ เรา็อยาแ่แนวๆนัเรียนแลเปลี่ยนอะไรแบบนั้นนะ แ่เห็นว่านแ่เยอะแล้วเลยไม่ีว่า(ลัวแ่แล้วไปสู้นอื่นไม่ไ้ เพราะเรา็แ่ไม่เทพนานั้น)
-อ้อออ...เราลืมบอำนานพระันทร์พระอาทิย์ไม่มีรินะะ เราิึ้นมา ^________^
ความคิดเห็น