คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4
3
“ะไปไหนนะเน”ผมหันไปถามนที่ำลัถือะร้าหวายใบเล็ๆที่เินออไปทาประูบ้าน
“ไป...สวน นายะไป้วยไหมละ”เนหันมาอบผม่อนะส่ยิ้มหวานมาให้
“ันออาบ้านไ้หรือไ เี๋ยว็โนพวลาระเวนมาสอยไปพอี ฮ่าๆ”ผมหัวเราะออมาับำอบ
อัวเอ
“ันว่าอยู่ในบ้านน่าลัวว่าอี ถ้าพวนั้นมาแล้วไ้ลิ่นนายเ้า ลูอิส ทอมลินสัน นายโนับประาน
ลาหมู่บ้านแน่”เนเินมาับมือผมแล้วึผมึ้น
“ั้นไป้วยไ้...”ผมรีบลุึ้นยืนแล้วหัน้ายหันวา่อนะระับมือเนแน่น นัวเล็เยหน้าึ้นมามอ
ผม้วยวาสใส
“ไปสิ”เนพยัหน้า่อนะเินนำไป
เนพาผมเินลัเลาะไปทาหลับ้านามูน้ำที่ไหลผ่าน้าๆบ้านอเน น้ำที่โลอเธอูเหมือนะ
ไม่เหมือนน้ำในลอนอนหรือโลอผมเท่าไหร่ มันูสะอานสามารถ้มลไปื่มไ้ทันทีโยไม่้อนำไป
่าเื้อหรือเ้าระบวนารอะไรเลย็ว่าไ้ เมื่อเราเินผ่านูน้ำมา็มาถึป่านาให่ทีู่ะไม่เหมือนป่า
รๆอะไรนั้น มันูเป็นป่าโปร่ที่แสแยามเ้าพอะสาส่อเ้ามาไ้ ใบไม้ทุใบเริ่มสั่นไหวเพราะแรลม
อ่อนๆที่พอะทำให้ผิวหนัรู้สึเย็นสบายพัผ่านมา ใบหน้าสวยอเนมอรไป้านหน้า่อนะพาผม
เินไปทาเส้นทาอย่าำนา าเล็ๆ้าว้าวอใบไม้ที่ทับถมันอย่ารวเร็วนเราเินทาพ้นป่า
ให่ เผยให้เห็นทุ่อไม้นาลาที่ั้อยู่บนเนินเาที่ไม่สูนั เนหันมายิ้มให้ผม
“อีนิเียวนะ นายไหวใ่ไหม เ็บแผลหรือเปล่า”เนใ้สายาสำรวไปามผ้าพันแผลอผมว่ามีเลือ
ออหรือไม่
“ไม่เ็บ ไปเถอะ ันอยาไปนั่อยู่บนเนินนั่นแล้ว ท่าทามันสบายไม่น้อย”ผมับมืออเนแล้วเิน่อ
ไปนเรามาหยุอยู่ลาทุ่อไม้ลาเนินเา อไม้สีเหลือเริ่มผลิบานทั้ทีำลัะเ้าฤูหนาว ้น
ห้าเล็ๆึ้นเป็นพรมให้เรานั่ ท้ายสุอทุ้อไม้มีหลุบาอย่าั้อยู่
“นายรอรนี้นะ เี๋ยวันมา”เนบอผม่อนะเินรไปยัหลุมที่ั้อยู่ท้ายสวนอไม้ ผมยืนมอเธอ
ไลๆ เนนั่ลับพื้น่อนะหยิบอออมาาะร้าหวายที่เธอนำมา้วย มือเรียวาวอเนหยิบ
อไม้่อเล็ๆึ้นมา่อนะวาลไปที่หน้าหลุมนั้น....ผม้าวายาวอัวเอเ้าไปหาเน่อนะนั่ล
้าๆ วาสีฟ้าอเธอเอ่อลอ้วยน้ำสีใสๆที่ผมิว่ามันไมู่่วรับวาอเธอเท่าไหร่
“เป็นอะไรเน”ผมึัวเนมาอ นัวเล็บหน้าลที่ไหล่อผม
“.......”
“ไม่ร้อไห้นะ โแล้วเาไม่ร้อไห้ันหรอ”ผมลูบหัวอนในอ้อมอัวเอเบาๆ
“.........”
“บอันไ้ไหมเน ยัไเรา็...เพื่อนันนะ”ผมึัวเนออ รอบอบาอเธอลายเป็นสีแเ่นเียว
ับมู เนใ้มือเล็อัวเอปาน้ำาที่เปรอะอยู่บนใบหน้าออ
“เล่าให้ันฟัไ้ไหม”
“....”เนไม่ไ้อบอะไร เพียแ่พยัหน้ารับ่อนเ้าัวะสูหายใลึๆแล้วพ่นมันออมา
“รนี้เป็นหลุมศพอพ่อับแม่ันเอ.....ท่านเสียเมื่ออนันไ้สิบวบน่ะ ันเลยโนาับยายเลี้ยมา
ลอ ทุเือนันะมาที่นี่ รนี้ไม่่อยมีนรู้ัเท่าไหร่หรอ เพราะันสร้ามันึ้นมาเอ”เนเล่าให้ผม
ฟัะที่น้ำเสียอัวเอยัสั่นเลืออยู่
“แล้วพ่อแม่เธอเสียยัไ”พ่อโพ่ถามออไป เนหน้าเสียไปเล็น้อย โธ่เอ้ยยย!ผมอยาะบปาัวเอ
ริๆผมไม่รู้ะแ้นิสัยปาไวอัวเอยัไแล้วนะรับ... ;_;
“เอ่อ....ไม่้ออบ็ไ้นะ ันอโทษที”ผมเา้นอแ้เ้อแล้วยิ้มแหยๆให้เน
“ฮึๆ ไม่เป็นไรหรอ เราเพื่อนันนิ”เนยิ้มให้ผม
“นายำ้อห้ามที่นี่ไ้ไหมละ ว่านที่โลอนายห้ามเ้ามาในโลอัน”เนเอียหน้ามอผม ผมพยั
หน้า
“พ่อันเป็นนที่เินทามาาโลอนาย”ผมเบิาว้าอย่าใ ผม็นึว่ามีผมนเียวเสียอีที่มา
ที่นี่ไ้
“แล้ว...ท่าน้ามมาไ้ยัไ”ผมถาม
“็แม่ันแอบหนีออไปโลอนายแล้วท่านสอน็มาพบัน แม่เลยพาพ่อหนีมาที่นี่โยารแอบเ้ามา
ทาประูมิิเหมือนที่ันพานายเ้ามาไ”เนอบ่อนะหันลับไปมอทาหลุมศพสอหลุมที่วาอยูู่่ัน
“แล้วยัไ่อ...”
“ท่าสอนแอบบันนมีัน ท่านสอนแอบสร้าบ้านึ้นมา ็บ้านหลัที่ันอยู่ทุวันนี้นี่แหละ นวันที่
ันอายุรบสิบวบพอี พวลาระเวน็มา พวนั้นพัประูบ้านเราเ้ามา พวเาลาัวพ่อออไป
โยไม่สนันับแม่ว่าเราำลัทำอะไรอยู่....”เสียอเนาหายไป่อนะามมา้วยน้ำใสๆที่หยาล
มาาวาที่ทอมอไป้านหน้าอย่าเ็บปว
“ใเย็นๆนะ ไม่้อเล่าแล้ว”ผมใ้มือปาน้ำาออาใบหน้าสวยแล้วึัวเนมาอไว้แน่น
“เาพาพ่อออไปาบ้าน แล้วหลัานั้น็ไม่มีนพบพ่ออีเลย นแม่ทนไม่ไหวแม่เลยไปหาพ่อ....แม่หาย
ไปนาน..นานมา นันออไปามหาท่าน ลูอิสนายรู้ไหมันเออะไร นายรู้ไหม”เนินิ้วลที่แผ่นหัล
อผมราวับระบายวามโรธออมา
“ันเห็นแม่ับพ่อนอนอยู่ลาป่ารนี้ รนี้ลูอิส”เนี้นิ้วไปที่ั้อหลุมศพ “ไม่มีใรรู้ว่าพ่อับแม่หาย
ไปไหน ทุนเ้าใว่าพ่อับแม่แอบหนีลับไปที่โลอพ่อแล้วทิ้ันไว้ พวเาโทษพ่อ แ่ไม่มีใรฟััน
ว่าทุอย่าที่เิึ้นเป็นเพราะพวลาระเวน.....”เนออผมไว้แน่น่อนะยับเ้ามาใล้ๆผม ผม
อเธออบไว้แน่นพอๆัน นัวเล็ที่อผมอยู่ร้อไห้นัวอเธอสั่น
“อย่าร้อไห้สิ ร้อไห้ไม่่วยอะไรนะ”ผมพูับเน
“พูเหมือนพ่อเลย”เนอบผม้วยน้ำเสียแหบพร้า
“ฮึๆ ันเป็นเพื่อนเธอนะ ไม่ใ่พ่อ”ผมันัวเนออ่อนะหัวเราะออมา เนยิ้มาม ผมูหัวแม่มือึ้น
แล้วลที่หน้าผาเนียนาวอเน่อนะยิ้มให้สาวน้อยรหน้า
“นายลอัน..”เนยิ้มออมาน้อยๆ่อนะใ้มืออเธอแะที่หน้าผาผมลับ
“ันไม่ไ้อยาไ้ำลัเสียหน่อย....”
“ันส่ำลัใันให้นาย นายะไ้มีำลัใส่ให้ันไ”เนหัวเราะออมา ่อนเราะลมือลาหน้า
ผาอันและัน เนล้มัวลที่ห้าที่เียวนุ่มๆที่ึ้นอยู่บนพื้น สอแนาออ
“นานๆะไ้มานอนแบบนี้ ลูอิสร้อเพลให้ฟัหน่อยสิ”เนหันหน้ามามอผม ผมยิ้มให้เธอ่อนะล้มัวล
นอน้าๆเน
“ถ้าร้อราวนี้ห้ามหลับนะ”ผมบีบมูเล็ๆอเนไปมา เนสั่นหัวแล้วูนิ้ว้อยมาให้ผมเป็นเิสัา
…………..Cause there'll be no sunlightif I lose you, baby……….
…………….There'll be no clear skies if I lose you, baby…………..
……………….Just like the clouds,my eyes will do the same if you walk away………………..
………….Everyday, it will rain.......rain.......rain…………….
ผมหันไปส่ยิ้มให้เนที่หันมามอหน้าผม วาสีฟ้าอมเทาอเธอเมื่อถูแสสะท้อนลับลายเป็น
สีม่วอ่อนอย่าน่าประหลาใ แ้มสีแอมมพููเ้าับรอยยิ้มาปาที่เ้ารูปอเน เธอไม่ไ้สวย
เหมือนผู้หิในเมือ แ่เธอ็ทำให้ผมยิ้มามไ้ แบบนี้มันเรียว่าอะไรัน.......
“ลูอิส สอนเนร้อไ้ไหม”เนลุึ้นนั่้อมาที่ผม
“ห้ะ? สอนเนร้อ”ผมเ้ัวลุึ้นมานั่ามเน
“ทำไมละ สอนเนไม่ไ้หรอ”เนออแล้วหันหน้าไปทาอื่น
“สอนไ้สิ หันหน้ามาอย่าอนันสิ”ผมเอื้อมมือไปับใบหน้าาวให้หันมาสบาับผม ผมร้อเพลประโย
แรให้เนฟั็ปาเล็ะร้อามออมา เสียหวานใสราวับเสียนัร้อมืออาีพอเนทำให้ผมอึ้ไป
เล็น้อย เนำเนื้อเพลไ้เร็วมา นอนนี้ผมลายเป็นนนั่ฟัแทนนร้อแล้วนะรับ....
“Just like the clouds,my eyes will do the same if you walk away......” เนหันมายิ้มให้ผม
“Everyday It will rain…rain…..rain……..”ผม่อท่อนสุท้ายให้เน ผม้อใบหน้าอเธอนิ่แล้ว่อยๆยับเ้า
ไปใล้ๆเน มือหนาอผมเลี่ยผมที่อยู่บนใบหน้าเนออาใบหน้าอเธอ เนหลุบาล่ำผมหัวเราะ
ออมาเล็หน้า่อนะใ้มือับาอเนเยึ้นมาแล้วประบูบลไป...........
สายลมอ่อนๆพัผ่านเราทั้สอนไป ปรายผมอเธอปลิวไปามแรลม เสียนส่เสียร้อราวับ
บทเพลทำนอไพเราะโยไม่ำเป็น้อมีนัร้อนำ ริมฝีปาอเาและเธอแนบิิับราวับะ
ละลายลายเป็นนๆเียวัน วาสอาปิลรับูบที่แสนอ่อนหวานอันและัน ราวับโลนี้มี
เพียเาเพียสอน
-อนนีู้อ่อนโยน อ่อนโยน โรแมนินะ แ่มีนแอบูอะ ใรแอบู อย่าลืมมาิามัน่อนะะ
✖ qual ity
ความคิดเห็น