คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 15
Tel’s Part
“ันอยาให้แ่ามันทิ้...”ร่าสูรหน้าออำสั่ับผมะที่เินเ้ามาในห้ออผม ่อนที่เาะ
ยันแนับโ๊ะทำานอผม
“หมายวามว่ายัไ ไหนอนแรแ...”ผมแย้แอเรียนไปแ่เาลับสวนมาทันวัน
“ันบอให้แทำ็ทำะ ถ้าวันหนึ่มันย้อนลับมา่าแ แะทำยัไ”แอเรียนใ้วาสีน้ำเิน
ราวับัรวาลในยาม่ำืน้อผมเิบัับ ผม้อเื่อฟัเาอีรั้ มัน็ริถ้าเิเนมันย้อน
ลับมา่าพวผมะทำอย่าไร
“แล้วะให้ันทำอะไรบ้า”ผมวาปาาที่ำลัเ็นเอสารในมือลับโ๊ะแล้วเยหน้าึ้นมาฟัพี่าย
ที่แสนีอัวเอ แอเรียนแสยะยิ้มให้ผม่อนะทิ้ัวลับเ้าอี้นวมัวให่ที่ั้อยู่รหน้าผม
“ไม่ยาหรอ ันะเรียมันมาเอ ส่วนแแ่รอัารมัน...”แอเรียนยัไหล่ให้ผมราวับเาำลัะ
ทำเรื่ออะไรที่มัน่ายๆ ผมไม่รู้ว่าในสมิเาบรรุไป้วยอะไรบ้าเหุใึิแผนารไ้มามายนา
นี้ ึ่บาเรื่อ็เป็นเรื่อที่ผมาไม่ถึ
“ล ว่าแ่..เรื่อมันู่ายมาเลยนะ ทำไมนายไม่ทำเอละ”ผมถามเาลับ แอเรียน้อหน้าผมนิ่
่อนะยิ้มบาๆให้ เาะมายิ้มให้ผมทำไม?
“ถ้าันทำเอเรื่อมัน็่ายไปหมนะสิ อีอย่า...แเป็นนเอแอรีน ัน็อยาให้แไ้ิมเลือ
หอมๆอยัยนั่นไ ไม่ีหรือไ”
“เี่ยวอะไรับแอรีน...”
“แมันโ่...โ่มา้วย ็ถ้าแ่าไอ้เนไ้ แ็ะไ้ัารแอรีนเลย้วยไ เลือหอมๆ แไม่อยา
ิมเลยหรอ...”แอเรียนพู้วยน้ำเสียแผ่วเบา ผมลืนน้ำลายลอ้าๆเมื่อนึถึลิ่นหอมอแอรีน
สมออผมเริ่มัารรับรู้ทุสิ่ทุอย่าออไป้าๆ แล้วนึถึเพียลิ่นหอมนั่น มันึูผมเสีย
เหลือเิน
“ลามนี้นะ แหาโอาสัารมันไ้เลย...”เสียอแอเรียนึสิผมลับมา ผมหันลับไป
สนใับเา
“แล้วันะ่ามันไ้ยั....”
“แล้วันะเอาที่ัารมันมาให้ นายไม่้อห่วหรอ แ่่ามันให้ไ้็พอ”แอเรียนลุึ้นยืน่อนะ
เินออไปาห้อ เาหันลับมายิ้มบาๆให้ผมแล้วเินาไป รอยยิ้มที่ผมไม่รู้ว่ามันหมายวามว่า
ยัไ ไม่รู้ว่ามันือรอยยิ้มที่ริใหรือมันือรอยยิ้มเย้ยหยันันแน่
ผมเินรไปที่หน้า่าบานให่ที่เปิโล่นเห็นวิวมุมสูอลอนอน สายฝนที่สามาระทบ
ระใส หยน้ำที่่อยๆไหลลมาผ่านแ้วใสรหน้าผม ผมทอมอไปนอหน้า่า...
มือหนาโทรศัพท์เรื่อบาหารายื่อ่อนะโทรออ
Ashreen
ุ๊ ุ๊ ุ๊
(สวัสีะ แอรีนะ) เสียปลายสายอบผมลับมา
“สวัสีรับ ผมเทลเอนะ อีสอวันุพอะว่าไหม”
(อีสอวันหรอะ ว่าะว่า..)แอรีนอบลับมา้วยน้ำเสียร่าเริ
“ีเลยรับผมว่าะวนุไปื้ออ้วยหน่อย”
(เอ่อ..ือ ัน......เนเา....)แอรีนอึอั ะทำไมหรอรับ็พ่อหนุ่มัวีอเธอนั่นแหละ ยิ้มแอบยิ้มน
เียว
“วนเนไป้วยสิรับ พอีมันเป็นวันเิผมพอี ผมะพาไปปาร์ี้้วย”
(เอ่อ.....)
“นะรับ ผมอร้อ...”ผมใ้น้ำเสียทุ้ม้ำที่ใรๆไ้ยินเป็น้อละลายอัวเออ้อนหิสาวที่ถือ
ปลายสาย
(.......)
“ผมไม่ไ้ลอวันเิมาะสามปีแล้วนะรับ อร้อเถอะ...ผมมีเพื่อนไม่ี่นเอ นะรับ”
(็ไ้ะ)แอรีนอบลับมา้วยเสียเนือยๆ ฟั็รู้ว่าเธอไม่อยาะมาเท่าไหร่ แ่...่วยไม่ไ้ ยัไ
เธอ็้อมา
“อบุมารับ วนเนมา้วยนะรับ อบุมา อีสอวัเอันที ิ อิมเพอร์ โฮเทลนะรับ สอ
ทุ่มเอัน...”
ผมัสายทันที่อนที่ปลายสายะปิเสธอะไรลับมา ิูสิ อีแ่สอวันผม็ะไ้ลิ้มรสเลือ
หอมๆอแอรีนแล้ว ผมไม่อยาะเื่อมันะหวานแ่ไหนันนะ...
Aedrian’s Part
ผม้าวออมาาห้อเทลพร้อมับรอยยิ้มบาๆแล้วรไปที่ห้ออัวเอ ไม่อยาะเื่อว่าน้อ
ายอผมะโ่นานี้ โ่มา ถึเวลาสัทีที่ทุอย่าะเป็นอผม ทุอย่า...
ผมอุส่าห์ลมือ่านที่สร้าีวิใหม่ให้ผม ยอมเปลี่ยนเนเพื่อให้มันมา่าเทล ยอมโห ยอมั่ว
ยอมเลว...
อีแ่สอวันทุอย่า็ะเป็นอผม โย
สมบูร์แบบ...
ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรหาหมาัวที่สอในเมส์อัวเอ นที่ะมาเป็นมัุราที่พรา
อมะไปาเทลแล้ว็นที่เทละพราวามเป็นอมะไปามัน
Zayn
“สวัสีเน มาลิ...”ผมทัทายปลายสายอย่าอารม์ีสุี
(มีอะไร...)เนอบลับมา้วยน้ำเสียหุหิเล็น้อย ผมหลุหัสเราะเบาๆออมา
“ฮึๆ อย่าเพิ่อารม์เสียสิ ันมี่าวมาบอ”
(่าวอะไร)
“แอรีน ่าวเี่ยวับแอรีน....”ผมแสร้ทำเสียใ
(อะไร แอรีนอะไร)เนะโนใส่โทรศัพท์นผม้อึมันออห่าาหูแล้วเบ้หน้าใส่มัน โ่!
“ือ...ันรู้มาว่าอีสอวันเทลมันะหลอแอรีนมา...่า!”ผมระิบับโทรศัพท์เบาๆ
(อะไรนะ!!!!)
“เทลมันะหลอแอรีนมา่า ันแอบไ้ยินมาุยโทรศัพท์ับแอรีนมาันเลยมาเือนนาย แ่...นาย
อย่าบอใรเลยนะว่าันบอ ไม่ั้นันโนเทลเล่นานแน่...แ่นี้่อนนะเทลมาแล้ว”ผมัสายไป
อย่ารวเร็วแล้วโยนเรื่อมือสื่อสารเื่อบาไปที่โฟาอย่าไม่ไ้สนใอะไร ฮึ!อะไรมันะสบาย
นานี้ ไ้ทั้ึ้นทั้ล่อ
ผมเินไปหยิบล่อำมะหยี่ที่อยู่ในลิ้นั้าๆโ๊ะทำานออมา ล่อำมะหยี่สีน้ำเินเ้ม ผม
่อยๆลูบเอาไรฝุ่นออาัวล่อ้า ่อนะเปิมันออ...
มีปลายแหมมริบที่ถูทำมาาเหล็สีเินมันวาวอย่าี ้ามถูทำมาาไม้เนื้อีถูแะสลั
เป็นลายโบราถูวาไว้ในล่อำมะหยี่อย่าระมัระวั ผม่อยๆหยิบมันออมาแล้วูมันึ้น้าๆ
ปลายมีสะท้อนเ้าับแสาหลอไฟในห้ออผม นลายเป็นประายน่ามอ ้านปลายมีที่
ิับ้ามับอมันมีรอยาบสีำาๆเาะอยู่ ไม่แปลหรอรับ เพราะมีเล่มนี้แหละที่ผมใ้
่า...พ่อ นที่เปลี่ยนีวินั่นเอ
ผมเ็บมันลล่ออย่าทะนุถนอมแล้วเ็บเ้าลิ้นัที่เิม อีแ่สอวันผม็ะไ้ใ้มันอีรั้หนึ่
อีเพียแ่สอวันทุอย่า็ะเป็นอผม
Zayn’s Part
ผมปาโทรศัพท์ลับพื้นอย่าแรนมันและเอียอยู่รหน้า เสียัอมันทำให้ร่าเล็ที่ผมเพิ่
พูถึเธอับแอเรียนรีบวิ่เ้ามาในห้อทันที
“เิอะไรึ้นเน..”แอรีนถามผม่อนะมอเศษิ้นส่วนอโทรศัพท์ที่ระเ็นระอนอยู่ที่พื้น าเล็
่อยๆ้าว้ามมันมาอย่ายาลำบา ผมเินเ้าไปหาร่าบา็ะอุ้มเธอให้้ามมาแล้ววาเธอล
“เปล่า พอีโมโหนิหน่อย”ผมยิ้มบาๆให้แอรีน แล้วพยายามีหน้าให้ปิที่สุเพื่อไม่ให้เธอสสัย
“นายโอเนะ”แอรีนหรี่ามอผม้วยสายาไม่มั่นใเท่าไหร่ ผมพยัหน้าให้เธออีรั้เพื่อยืนยัน แอ
รีนถอนหายใออมา”ือ...ันะมาวนนายไปื้ออับเทลนะ อีสอวัน นายว่าไหม”
เป็นริแบบที่แอเรียนบอ
“ื้ออะไร..”ผมถามลับ
“ไม่รู้สิ แ่เาบอว่าื้อเสร็ะวนไปานวันเิ้วย ันเลยลไป เาให้วนนายไป้วยนะ”
“ไม่ไปไม่ไ้หรือไ”ผมเินไปนั่ลที่เ้าอี้ที่วาอยู่ใล้ๆ
“ไม่ไ้ รับปาไปแล้ว”แอรีนเินลนั่ล้าๆ ผมถอนหายใออมาพลารอาไปมา
“ยัไ็้อไปใ่ไหมละ”
“ใ่!”
“ั้น็ไปสิ”ผมยิ้มพร้อมับพยัหน้าให้แอรีน่อนะึร่าบาเามาอไว้แน่น ผมยัไม่ไ้บอเธอ
เรื่ออแอเรียนับเทล ผมอร้อเธอไม่ให้ถามผมไปมาว่านี้...
“แอำไว้นะว่าันะูแลเธอให้ีที่สุเท่าที่ันะทำไ้ ไม่มีใรทำอะไรเธอไ้แน่นอน”ผมพูพร้อมับ
รริมฝีปาลที่ระหม่อมบาอแอรีน...
ทุอย่า่อานี้ำลัะเปลี่ยนไป...ลอาล
- W R I T E R -
- สวัสีเิ้บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ เราหายไปนานป่าววว อโทษทีเรียนหนัมา แ่ะพยายามมา่อให้เร็วที่สวนะะ
- อบุทุนที่แปะเมลไว้ ใรยัไม่ไ้็บอเราไ้นะ ะทวในทวิ ในเพ หรือในนี้็ไ้ ^____________^
- อบุที่ิามแล้ว็อยู่้วยันนะ ิามแบบนี้ลอไปนะะ
✖ qual ity
ความคิดเห็น