คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8
ือผมว่าบาทีนัวเล็ในห้ออาะเป็นห่วผมมาเินไปเลยนผ้าห่มมาให้ผมเยอะนานี้ ผมยมัน
ออาัว่อนะเินามเสียันั่นไป ผมว่าห้อที่เิเสียือห้อรัว และมันถูสร้ามาา
นัวเล็ที่มือ้ายถือหม้อและมือวาถือระทะเป็นนทำเสียันผมื่นนี่เอ
ผมเินเ้าไปใล้เอลล่า่อนะเรียื่อเธอเบาๆ “เอลล่า” นที่ถูเรียื่อสะุ้่อนะปล่อย
ระทะเปล่าๆในมืออเธอ ผมเอื้อมมือไปว้ามันไว้่อนที่มันะหล่นลพื้น เอลล่าหลับาสนิท่อนะ่อยๆ
หรี่าึ้นมอ
“เลียม...”เสียหวานเรียื่อผมเบาๆ่อนะถอนหายใ “มีอะไรหรอะ”
“เธอทำอะไร”ผมถามพลามออในมืออเอลล่า ใบหน้าที่เปื้อนผแป้สีาวเ็มแ้มไปหม
ผมที่หล่นร่วลมาาิ๊ฟที่ิไว้บนหัว
“ันทำ...แพนเ้”เอลล่าอบ่อนะี้ไป้าหลัอผม ผมหันไปมอามมือ โ๊ะทำอาหารที่
เ็มไป้วยผแป้ เปลือไ่ และเนยที่อเลอะอยู่เ็มโ๊ะ่อนะหันลับมามอเธอ
“แล้วหม้อ? มันใ้ทำแพนเ้้วยหรอ”
“แล้วมันไม่ใ่หรอ...ะ”เอลล่ามอภานะในมือ่อนะมวิ้ว ผมหลุหัวเราะออมาเบาๆ
“เธอทำแพนเ้ไม่เป็นหรือไ”ผมถาม หิสาวส่ายหน้าไปมา “ั้นเี๋ยวผมมา” ผมส่ระทะืน
ในเธอ่อนะเินไปล้าหน้าแปรฟัแล้วเินลับมาหาเอลล่าที่ำลัมอระแรร่อนแป้สลับับ
หนัสือสูรทำนมอเธอ ใบหน้าใสูเร่เรียว่าเวลาทำานให้ผมหลายเท่า เธอทำเหมือนแพนเ้
อเธอเป็นานระับาิ ผมเินรเ้าไปหาเธอ่อนะึเอาที่ร่อนแป้อเอลล่ามา
“เลียม”เอลล่าเรียื่อผม ผมมอหน้าเธอ
“เรียื่อผมทำไม”เอลล่าส่ายหน้าไปมา “ุทำเป็นหรอะ”ผมพยัหน้าและวาอที่เอลล่า
ผสมทั้หมใส่ถุยะที่อยู่ใล้ๆ ่อนะลมือทำใหม่ทุอย่า
“ุไปหัทำมาาไหน”เอลล่าะโหน้าเ้ามามอผม้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยแป้สีาว
“ ริ้าร์สอนผม”ผมถอนหายใเมื่อ้อพูถึื่ออริ้าร์ อใหายไม่ไ้ถ้าผมไปหาเธออนนั้น
ทุอย่า็ไม่ลายเป็นแบบนี้ ทุอย่ามันือวามผิอผม ผมเียบไปนบาทีเอลล่าอาะสัเไ้
“แหม!ถ้าุริ้าร์ฟื้นึ้นมาแล้วรู้ว่าุทำามที่เธอสอนเ่นานี้ใีน่าูเลยนะะ”เอลล่า
ยิ้มให้ผม่อนะหยิบนมปัแรเอร์ในมืออเธอใส่ปา
“ุทำแพนเ้ไม่เป็นแล้วะทำทำไม”ผมถาม เพราะาสภาพอเอลล่าแล้ว เธอไม่เย
แม้แ่ะเ้ารัวเลย...
“ันำไ้ว่าเล..ุอบินแพนเ้เลยะทำให้ิน” เอลล่ายิ้มแหยๆให้ผม ผมยิ้มให้เธอ่อนะ
ร่อนแป้่อไปโยอยู่ในสายาอเอลล่าลอเวลา เสียใสๆอเธอมัะถามผมลอว่าผมำลัทำ
อะไร ไม่ว่าะเทผฟู ีไ่ หรือแม้แ่ผสมทุอย่าเ้า้วยัน นัวเล็็ูะสนใไปหม
“ันลอทำไ้ไหม?”เอลล่ายืนมอผมที่ำลัะเทแพนเ้ใส่ระทะ ผมยืนระบวยไปให้เอลล่า
่อนะยิ้มให้เธอ เอลล่ารับไป่อนะเทแป้แพนเ้ใส่ระทะ “แล้วมันะสุเหมือนไหร่ะ”เอลล่าใ้ส้อมที่
อยู่ใล้ๆิ้มไปที่ลาแพนเ้่อนะหันมามอผม
“ถ้ามันมีฟออาาศึ้นรอบอันเหมือนไหร่ ็สุ”ผมอบ เอลล่าหันมายิ้มให้ผม รอยยิ้มที่ผมำไ้
เสมอ “ยิ้มเหมือนอนเธอเป็นเ็เลย”ผมยมือึ้นปัแป้ที่แ้มอเอลล่าออ แล้วเอาผมที่ลมาเะะ
บนหน้าอเธอไปทัที่หูอเอลล่า “เธอเหมือนอนเ็ๆเลยนะ รู้ไหม”
“ะ?”ิ้วเ้มๆอเธอเลิึ้น
“เธอยัเหมือนอนเป็นเ็เลยนะ น”
“นี่ันไม่ไ้นเลย”เอลล่าเถีย
“แล้วแป้ที่มันเ็มหัวไปหมนี่ืออะไรห้ะ?”ผมใ้มือเย่าหัวอเธอ่อนเศษแป้ะร่วลมาเ็ม
หน้าอเอลล่า าวโหรี่ล่อนะใ้มือป้ายไปบนใบหน้าอัวเอ “เห็นไหม น!”
“นหรอ?”เอลล่าทวนำ ่อนะใ้มือที่เ็มไป้วยแป้อเธอป้ายมาที่หน้าผาอผม “ั้นุ็
นเหมือนัน”เอลล่าหัวเราะเสียั ผมวัโทรศัพท์อัวเอออมา่อนะูสภาพหน้าัวเอ ึ่อนนี้
หน้าผมับเอลล่า็ไม่่าันเท่าไหร่
“เปื้อนนเียวไม่พอหรือไ”ผมะอใส่เอลล่า เธอยืนนิ่่อนที่ผมะ....
ฟู่!
แป้เ็มถ้วยวร่วลบนหัวอเอลล่า ผมระเบิหัวเราะออมาัลั่นเอลล่าพ่นแป้ออมาา
ปาอเธอ่อนะปัแป้ให้ออาผม
“เลียม!!”เอลล่าอ้าปา้าะที่ผมำลัหัวเราะ แนยาวๆอเธอเอื้อมไป้านหลัผมแล้ว
ัแป้ในโถที่ยัไม่ไ้ผสมไ่ับนมราลมาเหมือนที่ผมทำับเธอ “ั้น้ำมันแล้วทอเลยไหมเลียม”
“นี่แน่ะ!”ผมเทแป้ทั้ถุใส่หัวอเอลล่า อนนี้สภาพอแ่ละนเหมือนอะไรัอย่าที่โน
ุบแป้แล้วพร้อมเอาลทอเ็มที่
“โอ้ย”เอลล่ายี้มูไปมาอย่าแร นเศษแป้ปลิวมาใส่ผม “เลียม เอลหายใไม่ออ”ำพู
แบบเ็ๆที่เอลล่าอบพูัึ้น และมัน็อาะเป็นสัาาอผมเหมือนันที่อนเ็ๆไม่ว่าะไ้
ยินเอลล่าร้อไห้เพราะเรื่ออะไระ้อรีบวิ่เ้าไปหาเธอ ่อนะนึออว่าเอลล่าเป็นโรภูมิแพ้
“ไปล้าหน้าไป เี๋ยวพี่หายาให้ิน”ผมพยุเอลล่าไปที่ห้อน้ำ ่อนะเปิฝับัวให้น้ำท่ำลัไหลล
มาะเอาฝุ่นแป้ออไปาทั้ัวผมและเอลออไป “ีึ้นไหม”ผมถาม เอลล่าพยัหน้า ผมใ้มือถูฝุ่นแป้
ออาใบหน้าอเอลล่าะเินออมาหยิบผ้านหนูให้เธอและอัวเอ “นั่นี่แหละ เี๋ยวพี่ไปทำให้ิน”
“เลียม...”เอลล่าเรียผมไว้
“ว่าไ”
“เมื่อี้ ุพูว่าอะไรนะ”
“พี่...”ผมะัปาัวเอ อยาะบมันัร้อยรั้ ไม่ไ้ ไม่ไ้ผมะไม่แทนัวเอแบบนี้ ผม้อ
เว้นระยะห่าเพราะเอลล่าืนลู้าและผมือเ้านายอเธอ “ผมะ...ไปหาอมาให้ิน รอนี่แหละ”ผม
รีบเินออมาทันที ใมันเ้นแปลๆ เหมือน...อนเวลาที่อยู่ับเอลล่าอนเ็ๆ มันีใแบบบอไม่ถู
และผมะลับไปรู้สึแบบอนเ็ๆไมไ้
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลับไปทำอาหารให้เสร็พอสำหรับ 2 น ไม่รู้ว่าผมะทำแพนเ้ับไ่วน
โ่นี่นานเินไปหรือเปล่า แ่พอลับมาหิสาวที่รอผมลับนอนหลับไปับโฟาที่เป็นเียั่วราวอผม
ไปเรียบร้อยแล้วทั้หัวเปียๆและุเปียๆอเธอนั่นแหละ
ผมเินเ้าไปปลุเอลล่า
“เอลล่า”ผมยับัวเธอ
“เอล!”ร่าบาสะุ้ัวื่น่อนะปัมืออผมออ “ไปินไ้แล้ว ะไ้ินยา” เอลล่าลุเินไป
ที่โ๊ะอาหาร่อนะนั่ลร้ามับผม
“อบุนะะ ที่อุส่าห์ทำให้”เอลล่ายิ้มบาๆให้ผม ผมพยัหน้า “ันว่าะทำใหุ้ินแท้ๆ
สุท้ายุ็้อมาทำนไ้”เอลล่าพูพลาิ้มแพนเ้ใส่ปาแล้วเี้ยว
“วันนี้...เราไม่้อไปหาผู้หินนั้น็ไ้นะ”ผมแทรึ้นมา เอลล่าหยุิน่อนะเยหน้าึ้นมา
มอผม หน้าอเธอเ็มไป้วยเรื่อหมายเวั่นมาร์ “ือวันนี้เธอป่วย ันว่าอีสั3-4วัน็ทัน ผู้
หินนั้นไม่หนีไปไหนหรอ...ใ่ไหม”
“ะ เธอไม่หนีไปไหนหรอ”เอลล่าพยัหน้าแล้วเลื่อนานออมาห่าาัว
“อิ่มหรอ”เอลล่ายัหน้า “ินให้หมสิ ผมทำใหุ้ินเลยนะ”เลื่อนันานลับไปที่เิม “ถ้าินไม่
หมแม่มะมาสาปนะ”
“ันโแล้ว หลอแบบนี้ไม่ไ้หรอ่ะ”เอลล่ายิ้มให้ผมแ่็ยอมินแพนเ้ในานนั่น่อนหม
เราสอนนัุ่ยันในหลายๆเรื่อ เรื่ออ พี.แฮมเมอร์ อเอลล่าที่เยอรมนี เรื่ออผมอนที่เธอไม่อยู่
และ…
“ุไปเอุริ้าร์ที่ไหนหรอะ”
“...”
“ถ้าุไม่เล่า็ไม่เป็นไรนะ ัน็ไม่ไ้อยาฟัเท่าไหร่”
“ผมำลัะโนรถน อน...”ผมเียบไป ผมะบอเธอีไหม ีไหม?
“อน?”เอลล่าย้ำ ะย้ำทำไมวะ!
“อนที่...วิ่เล่นับเพื่อน ผมโนรถนแล้วแม่อริ้าร์็มา่วย ผมเลยรู้ัเธอและ เธอเป็นนี
ใี น่ารั สวย เรารู้ัันอนอายุ15 แล้วเรา็บัน เธอีมาๆแล้วเธอ็าผมไป”ผมยิ้มบาๆให้เอลล่า
นัยน์าสีน้ำาลอนรหน้าสั่นระริ ทำไมผมะไม่รู้ว่าเธอิยัไับผม แ่ถ้านที่ใ่แ่เอในเวลาที่
ไม่ใ่ ผมะเรียเธอว่าใ่ไ้ยัไ?
“ุรัเธอมา”
“็...มา ใ่!ผมรัริ้าร์มา”ผมรีบอบลับไป ผมะ้อไม่ใอ่อน ผมะ้อ่วยริ้าร์ ริ้าร์
ริ้าร์ ไม่ใ่เอลล่า
“น่าอิาุริ้าร์นะะ”เอลล่ายิ้มให้ผม่อนะลุึ้น “ันไปเ็บานีว่า”เอลล่าเ็บานอ
ผมไปพร้อมับานอเธอ เธอหายไปสัพั สัพัพอให้ผมไ้ัารับวามิอัวเอ
ผมะทำยัไับอนนี้ อนที่ำแพที่ผมำลัสร้ามันำลัะพัเพราะรอยยิ้มบ้าๆ
อเธอ ับารระทำอเธอ และเพราะอีอเรา ผมะ่าเอลล่าไ้ริๆหรอ ำถามที่ผมั้ำถาม
ั้แ่เห็นโปรไฟล์อเอลล่าที่ส่มาที่บริษัท ผมำไ้ไม่มีวันลืมับเ็หินนี้ ถึมันะผ่านไปเป็น 10 ปี
นัยน์าสีน้ำาลู่เิมที่ไม่เยเปลี่ยน ผมพยายามเว้น เว้นระยะห่าาเธอ เว้นระยะห่าสร้าำแพึ้นมา
ั้นเธออาวามรู้สึอผม เพราถ้าผมลับไปหลรัเธอเหมือนอนเ็ๆ ผมไม่มีทาใ้วามผิ
อัวเอที่ทำให้ริ้าร์เป็นแบบนี้ไ้แน่ๆ ที่ผมรับเอลล่าเ้าทำานมีเพียเพราะเหุผลเียวเท่านั้น เพราะ
เธอมีปานแรูปพระันทร์เธอือผู้หิที่ผมามหา สร้อยพระันทร์นั่นบอผมั้แ่วันที่เธอมาสมัร แ่
ผมแ่...อยาะเ็บวามทรำับเธอให้มาที่สุ วันหนึ่ที่เธอ้อหายไปเพราะผม ผมะไ้ิถึเธอ
แ่ทำแบบนี้...มันยุิธรรมับเธอหรอ แล้วผมะทำใไ้หรอ ถ้าผมเป็นน่าเธอเอ
เพล้!
ผมหลุออาภวั์วามิอัวเอทั้หม า้าวไปามเสียโยอัโนมัิ ร่าบายืนพิ
อ่าล้าาน หายใหอบ ผมรีบวิ่เ้าไปูเอลล่า
“หายใไม่อออีแล้วหรอ”ผมถาม เอลล่าพยัหน้า ผมพาเธอเินไปนั่ลโ๊ะอาหาร่อนะเิน
ไปหยิบยาแ้แพ้าู้ยามาให้เธอ เอลล่ารับไปพร้อมับินมันอย่าว่า่าย
“ินยาแล้ว็ไปนอนะ ะไ้หายไว้”ผมพยุเอลล่าไปที่ห้อนอน
เอลล่านอนหลับแล้วแ่ผมยันั่อยู่้าๆเธอ นี่แ่เธอภูมิแพ้ำเริบ ผมยัห่วเธอมานานี้
แล้วถ้าอี 2 อาทิย์้าหน้ามาถึ ผมะทำไ้ยัไ.....
- W R I T E R -
สวัสีทุๆนะ เราลับมาแล้ว ิถึเราม้ายย
แหมลับมา็่อแ่นี้ แ่่อานี้ะมาอัพบ่อยึ้น
เพราะสอบหมแล้ว ่อม.4็สบายใแล้ว ิอย่าเียว...
ไม่รู้ว่ามีนรอมั๊ย
และสวัสีพี่ไหมะ ิถึพี่ไหมมา อนที่พี่ไหมหายไป หนูแบบเห่ยพี่ไหมไปไหน
พี่ไหมเลิอ่านแล้วหรอ นิยายหนูห่วยหรอ พอพี่ไหมลับมาแบบ เห่ยยพี่ไมลับมาแล้ว ีใมาๆ
อีอย่าเรื่อรวมเล่ม ีพิมพ์ทำไม่ไหวหรอะพี่
ฟิหนูยัาเินไปและไม่มีนื้อ้วย T^T
แ่ยัไ็อบุนะะที่พี่ไหมแนะนำ ไว้ถ้าโว่าน้ เ่ว่านี้ ไม่แน่ๆ
แล้ว็เพล Mirrors ็อบีะเพลเพราะีนะ J
ความคิดเห็น