คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : start
Start
ผมรัเธอ เธอรัเา เารัเธอ แล้วอนบอทุอย่าะเป็นอย่าไร
แสาพระอาทิย์สาส่อเ้ามาทา่อหน้า่าบานเล็ๆ แสสีทอ แยเ้ามาในาผม ผม
ระพริบาถี่ๆ่อนะยันัวลุึ้นนั่แล้ววาามอไปรอบ ห้อสี่เหลี่ยมผนัถูทา้วยสีาวสะอาา
ผม้มลมอที่มือัวเอเหมือนรู้สึถึอเหลวบาอย่าที่มือผมสัมผัสมันอยู่่อนะพบับน้ำสีแสสี
เปื้อนอยู่เ็มมืออผมและเสื้อล้ามสีาวที่ผมสวมใส่
“อะไรวะเนี่ย”ผมพำพัมับัวเอะที่สำรวไปถามราบเลือที่แห้รัิามร่าาย
แปะ....แปะ.....แปะ
อเหลวสีแเ้มหยลมารหน้าอผม ผม่อยๆเยหน้าึ้นไปมอ้านบน้าๆ วาสีน้ำาล
หวานประายทอเบิออว้า่อนร่าหนาะยับหนีออมา หลัแร่นเ้าับผนัเ็มๆ เสียลืน
น้ำลายัอึเมื่อสายาที่มออเหลวที่เริ่มหยลมาถี่ว่าเิม
เลือสีแสเลือบผนัสีาวไว้ทั่ว่อนอเหลวำนวนมาะไหลเ้ามาหาัวผม้าๆ ผมอเ่าัว
เอแน่นๆสูหายใอย่าแล้วผ่อนอออย่าแร
“เน..”
ผมยันัวลุึ้นยืน่อนะ้าวถอยหลัไปนิมุมห้อ
“เน....เน”
ผมำมือแน่น ผนัห้อเริ่มเลื่อนัวบีบเ้ามาหาัน
“เน.....”
ผนัสีแสเพราะถูเลือบ้วยเลือลิ่นาวลุ้บีบนาบัวผมเ้ามา ผมรู้สึเหมือนระูในร่า
ารอัวเอำลัและเอียออเป็นเสี่ยๆเ่นเียวับแ้วที่ลาที่สู
“เน.....เน........เน”
ผมเ้ัวลุที่เียอย่ารวเร็ว เหื่อเม็ให่ผุพรายึ้นบนใบหน้าอผม ผมยมือึ้นปามันออ
่อนะสูหายใเ้าลึๆ มือหนาอัวเอลูบใบหน้ามเ้มอัวเอไปมา
“ว่าะื่นไ้นะ ันเรียั้นาน”เสียใสนุ่มเรียผม่อน้าๆเียอผมะยุบลไปเพราะมีนนั่
หิสาวใบหน้าาวใส เส้นผมน้ำาลเ้มอเธอถูรวบไว้เป็นปมบนศีรษะ ิ้วเ้มสีเียวับเส้นผมอ
เ้าัว วาลมสีเทาเิน้อมอมายัผม้วยสายาที่ไม่สบอารม์เท่าไหร่ มูโ่เป็นสัน ริมฝีปา
สีมพูระเรื่อเบ้ออ่อนนิ้วเรียวยาวอเธอะิ้มมาที่แ้มอผม
“ันเรียั้นานว่านายะื่น ี้เา..”หิสาวบ่นพึมพำ่อนะเินไปหิผ้าเ็ัวสีเทาเ้มแล้วโยนมา
ให้ผม ผมรับมันไว้
“เพิ่แปโมเอ มาปลุทำไม วันนี้ไม่มีเรียนสัหน่อย”ผมล้มัวลนอน่อนะยหมอนึ้นมาปิหูเอาไว้
“เนนนนน”เสียนุ่มใสที่ผมเพิ่ล่าวมะหวาเสียั่อนเสียฝีเท้าะเินเ้ามาระาหมอนออมา
หัวผมแล้วโยนมันออไปทาอื่น
“แอ...ันื่นเ้ามาสามวันแล้วนะ วันนี้อเถอะ”ผมึผ้าห่มึ้นมาลุมโปร่ัวเอไว้ แ่เธอ็ไม่ลวาม
พยายาม
“ไม่ไ้ ไม่ไ้ วันนี้ัน็อเถอะ”มือบาออแรึผ้าห่มอผมออแ่ผม็ยื้อมันไว้
“แอรีนนน....อย่ามายั่วโมโหันนะ”ผมเริ่มโวยวายบ้า
“เนนน....็บอว่าวันนี้อวันหนึ่ไเล่า”แอรีนระาไปผ้าห่มไปหาเธอไ้สำเร็
“แล้วถ้าันไม่ยอมละ ห้ะ!เธอะทำยัไ”ผมระามันลับมา
“้อยอมสิ อร้อละเน วันเียวเอ”เธอ็ึลับไป
“็บอว่าไม่ให้ ไม่ให้ไเล่า โอ้ยย”ผมออแรระาผ้าห่มมาอย่าแรนร่าบาที่ับผ้าห่มไว้อี้านเ
ถลาเ้ามาไปผม
ร่าเล็เมาที่ัวผมอย่าแรนผมล้มลไป้านหลัพร้อมับมือที่เี่ยวเอาเอวบาให้ล้มามลมา้วย
หลัแร่อผมปะทะเ้าับพื้นแ็เ้าเ็มๆ ผมหลับาสนิท่อนะ่อยๆเปิออ
วาสีเทาราวับเรื่อเินประายสบาับผมพอี ผมอึ้ไปั่วะ ใบหน้าอผมอยู่ใล้เธอน
สัมผัสไ้ถึลิ่นหอมาแมพูที่เธอใ้ ผมลืนน้ำลายลออย่าอยาลำบา
“แอ ันว่าเธอลุไ้แล้วนะ”ผมพูับเธอ้วยเสียเบาๆ แอรีนพยัหน้าแล้วยันัวลุึ้น ผมึลุึ้น
าม
“ทีนี้นาย็ไปอาบน้ำไ้แล้วมาลิ ันะลไปรออยู่้าล่าับแม่”แอรีนยืนผ้านหูมาใส่มือผม่อนะลา
ผมเ้าไปที่ห้อน้ำ แล้วปิประูล แม่ที่เธอพูถึ็ือแม่อผมนั้นแหะรับ วันนี้ท่านมาเยี่ยมผม
“อ้อ สามสิบนาทีนะ้ะ”เธอหันลับมาเปิประูแล้วยิ้มให้ผม
“ยัยเผ็าร”ผมะโนเสียัออไปเมื่อไ้ยินเสียประูห้ออผมปิล
“ันไ้ยินนะเว้ยย”เสียนุ่มะโนลับมา นผมอยิ้มับเธอไม่ไ้
‘แอรีน บรูเอร์ สมิธ’เพื่อนสนิทั้แ่สมัยเ็อผม บ้านอเราอยู่ิันั้แ่ที่แบฟอร์ เธอเป็น
เ็หิัวเล็ เธออบวาภาพเหมือนผม นเราบไฮสูลผมและเธอเลยเลือเรียนะศิลปรรม
ศาสร์ที่มหาลัยิส์อลเลที่ลอนอน เราลื้อบ้านหลัเล็ๆอยู่้วยันแล้วแร์เินันออ นานๆที
พ่อแม่อเราะมาเยี่ยม แ่...ที่ผมื้อบ้านอยู่ับแอรีนน่ะ เราไม่ไ้เป็นอะไรันหรอรับ ถึผม...ะอยา
เป็นแ่ไหน็าม...
ผม้าวาลมาาบันไเพราะับสวมเสื้อยืสีาวไปพร้อมัน
“เน แม่ับแอรีนนั่อยู่รนี้ทำไมไม่ใส่เสื้อให้มันเรียบร้อย่อนแล้ว่อยลมา”หิสาวเสียนุ่มหวานเอ่ย
ปาุับผม ผมหัวเราะออมาเบาๆแล้วเินไปอแม่ไว้
“โธ่แม่รับ!แอรีนไม่ถือหรอ มาว่านี้ยัยนี่ยัเยเห็นเลย ฮ่าๆ”ผมหอมแ้มแม่แล้วนั่ลที่เ้าอี้้าๆเธอ
“หมายวามว่าไน่ะเน...”แม่หันมามอหน้าผมทันที “ลูับแอรีน...เอ่อ...”
“ไม่ใ่ะแม่ ไม่ใ่ ไม่ใ่”นัวเล็ที่้มหน้า้มาอยู่ับหนัสือเล่มหนาเยหน้าึ้นมาพร้อมับปิเสธ
พัลวัน่อนะหันมามอหน้าผมที่ำลัยันมปัเ้าปา้วยสายาไม่่อยเป็นมิรเท่าไหร่
“แม่็นึว่าเราบันะอี เห็นไปไหนัวิันลอ”แม่หันไปลูบหัวแอรีนเบาๆแล้วยิ้มอย่าอ่อนโยนให้
เธอ
“โอ้ย...แม่ะ ให้หนูบับเนเนี่ยส่หนูไปทาร์ทารัสีว่าะ”แอรีนเบ้ปาออมา่อนะหัวเราะเสียั
ผมหุบยิ้มล่อนะั้หน้าั้าิน้าว่อไป ำพูที่ออมาาปาสวยไ้รูปนั่นอย่าไม่ั้ใแ่มัน
ลับทำให้หัวใผมแทบหยุเ้นเลย็ว่าไ้
ผมเินไปเ็บานอาหารอผม แม่และแอรีนให้เรียบร้อย่อนะเินออมาหาหิสาวที่นั่ไว่ห้า
อ่านหนัสืออยู่ที่เ้าอี้นวมัวให่ที่ั้อยู่มุมห้อ ในมือเธอถือหนัสือเล่มหนาที่ผมเห็นเธออ่านไปแล้ว็อ่าน
มานไม่รู้ว่าบไปแล้วี่รอบ
“แอ ลวันนี้มีอะไร”ผมเินไปหยุรหน้าแอรีน่อนะถามเธอ แอรีน่อยๆเยหน้าึ้นมามอผม
แล้วยิ้มให้ หิสาววาหนัสือที่หน้าปเป็นรูปแอปเปิ้ลสีแสที่อยู่ในอุ้มือสวยอใรนหนึ่ไว้ที่โ๊ะ
้าๆัวเธอ
“วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้วเน...”แอรีนหยิบปิทินั้โ๊ะึ้นมาแล้วยืนมาให้ผมู ผมรับมันมาแล้วนึถาม
“สิบห พฤศิ”ผมยืนมันืนไปให้เธอ
“นายนัอะไรไว้ับัน”เธอไม่ยอมเลือเล่นเมยี่สิบำถามับผม ผมถอนหายใออมาเมื่อนึถึสัาที่
ผมให้ับเธอไว้ไ้
“ทไวไลท์...”ผมรอาไปมาอย่าเบื่อหน่าย่อนะทิ้ัวลทีเ้าอี้้าๆเธอ “แอ...ไมู่ไม่ไ้หรือไ”
“เนแ่นายสัาแล้วนะ”แอรีนยับัวเ้ามาับแนแร่อผมไว้แน่น
“แ่เธอ็ไปูมาทุภาแล้วนิ ไมู่สัภาะเป็นอะไร”ผมแะมือบาออ
“เน!”เสียหวานเริ่มแ็ึ้น่อนแอรีนะยับัวออห่า ผมลืนน้ำลายลอ้าๆเมื่อรู้ถึสถานาร์ที่
ำลัมาุ
“็...มันเป็นหนัอะไร็ไม่รู้นิ ผีิบับหมาป่าแย่ผู้หิัน...”ผมเอ่ยเสียอ่อย่อนะเบ้ปาเธอ
“ลนายะไม่พาันไปู?”แอรีนลุึ้นยืน่อนะระับระเป๋าที่เธอสะพานไว้ับมือ
“อยาูนิ”ผมไหวไหล่เบาๆแล้วเบ้หน้าให้เธอ
“โอเ...”แอรีนระแทส้นรอเท้าเินออไปาบ้านอย่ารวเร็ว ผมรีบยันัวลุึ้นาม ทำไมผม้อ
ามใแอรีน้วยว่ะ!! ็นมันรันิ...เฮอะ!
ผมรีบวิ่ามายาวเรียวที่เินออมาาบ้านอย่ารวเร็ว่นะเอื้อมมือไปึแนอแอรีนไว้ น
ร่าบาหันมาเผิหน้าับผม
“โอเๆ ยอมแล้ว พาไปู็ไ้”ผมยมือึ้นอย่าหมท่าแล้วหัวเราะออมาเบาๆ แอรีนหรี่ามอผมอย่า
่าใ่อนใบหน้าสวยะยิ้มออมาอย่าพอใ
“เนน่ารัที่สุเลย..”แนเรียววัโอบอผมไว้่อนนัวเล็ะึผมเ้ามาอ หัวใผมเ้นไม่เป็นระ
ส่ำเลยรับยิ่ใบหน้าสวยห่าไม่ถึห้าเนิเมรแบบนี้
“ั้น..ะ..ั้นเราไปันเถอะ”ผมรีบผละออาเธอแล้วับระับมือบาให้เินรไปยัรถยน์ันหรูที่อ
ไว้หน้าบ้าน
“สนุเนอะเน เอบหล่อมา...”หิสาวัวเล็เินทำหน้าเพ้อฝันออมาาโรภาพยนร์พร้อมับ
ูมือผมออมา ผมถอนหายใเป็นรอบที่สิบหลัออมาาโรภาพยนร์
“นิ!ถามอะไรหน่อยสิ”ผมืนัวไว้หลัาถูลามานาน แอรีนหลัมามอผม วาสีเทาเบิว้าอย่า
สสัย
“ถ้าเลือเอ็เวิร์ับเอบเลือใร...”
“เลือ....เอบสิ”แอรีนออแน่นแล้ว้อหน้าผม “นายถามทำไม”
“็อยารู้เยๆ ว่าแ่ทำไมไม่เลือเอ็เวิร์ละ”
“็เอ็เวิร์่านนิ เป็นาร ส่วนเอบไม่...”แอรีนยิ้มให้ผม “ไปเถอะ...โอ้ยย”ร่าเล็เลับพื้นเมื่อ
นเ้าับายัวสูที่อยู่รหน้า
Ashreen’s Part
ันเล้มลไปับพื้นอย่าแรเมื่อัวเอนเ้าับร่าให่ ันเยหน้าึ้นไปมอัวปัหาที่ันนเ้า
ายร่าสูนัยน์าสีฟ้าประาย ใบหน้าสมส่วนไ้รูปพร้อมับล้ามเนื้อที่แนที่โผล่ออมาพ้นเสื้อยืสีาว
บาๆที่เาสวมไว้ ันยมือ้าวาึ้นมาทาบลที่หัวใอัวเอ
ึ ึ ึ
หัวใอันมันเ้นแรอย่าไม่เยเป็นมา่อน
“เฮ้ย!!เินประสาอะไรวะ”ายใบหน้ามเ้มที่ยืนอยู่้าัน เินรเ้าไปหาเา่อนะระาอเสื้อ
อายนัยน์าสีฟ้าึ้นมา
“เน เน..ไม่เป็นไรๆ”ันะโนเสียันนรอบ้า่าหันมามอพวเรา เน่อยๆลายมือออา
เสื้ออเาแล้วเ้ามาพยุัน
“เอ่อ....ผมอโทษริๆนะรับ ไม่ไ้ั้ใ”เาเอ่ยำอโทษ้วยน้ำเสียทุ่ม่ำ โอ้ย...อยาะทิ้ัวริๆ
“ไม่เป็นไระ”ันยิ้มบาๆให้เา
“ูุล้มแรนะรับ ผมื่อเทล นี่นามบัรผม มีอะไร็โทรมานะรับ”มือหนายืนระาษเล็ๆมาให้ัน ัน
รับมันไว้
“อบุะ เทล เมเอร์สัน”ัน้มลมอนามบัรที่มีอัษรัวเล็ๆเียนไว้่อนะเยหน้าึ้นมามอเา
แล้วยิ้มออมาอีรอบ
“ลูายเ้าอโรแรมให่ลารุลอนอน”
“ฮ่าๆ รับ นั่นแหละผม”เาส่ยิ้มมาให้ัน รอยยิ้มที่อบอุ่น....ูท่าันะลั่นนี่มานะ
“แอไปหาหมอันเถอะ ถ้าแนมันหัึ้นมาะยุ่”เนที่ประอันส่สายาที่ันูไม่ออมาทาัน
“ล้มแ่นี้แนไม่หัหรอเน”ันเอ่ยับเนเบาๆ่อนะหันลับไปสนใเทล่อ
“ว่าแ่สุสวยื่ออะไรรับ”เทลยืนมือมาับมือันไว้้าหนึ่
“ันหรอ...ัน อ้อ ันแอรีน...”
“แอรีนลับบ้านไ้แล้ว”เนระาัวันออมา่อนะพาเินออไปอย่ารวเร็ว....
- W R I T E R -
- ยินีับนที่เาถู้วยยยยย ส่วนใรที่ยัเาไม่ถูไม่เป็นไร รอเรื่อ่อไปนะ้ะ 555555
-นำเสนอนที่เทลมานะ ล้ามฮีนี่แบบ อนเราหารูปแทบละลาย เาื่อริๆือ Alexanda Ludwig ุ้นๆหน้าสินะ เโ้ในเอะ ฮัเอร์เมไ
-อ่านเรื่อนี่แล้ววิาร์้วยนพว่าเป็นยัไ
อบ
-ไม่เศร้าหรอะพี่ เรื่อนี่น่าะออแนว......(มิบอหรอ) 55555
ความคิดเห็น