คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3
New
Aedrian Mederson
3
ันนั่อออยู่ที่โฟาในุเสื้อเิ้อปสีม่วและาเหนัสีำัวเ่ ผมสีน้ำาลเ้มถูปล่อย
ยาวไว้โยไม่ไ้มัรวบแ่อย่าใ ันถอนหายใออมาเป็นรอบที่สิบหลัาทีุ่ยับายรบ
“ลนายะไป้วยริๆใ่ไหม”ันถามเน้วยน้ำเสียริั เาพยัหน้าพร้อมับส่ยิ้มให้ ัน
รอาไปมาอย่าเบื่อหนา่อนะยาเรียวึ้นมาไว่ห้า
“ไป้วยแ่นี้ไม่ไ้หรือไ้ะ”เนถามัน้วยน้ำเสียระแนะระแหนนันอปายามอเา้วยหา
าไม่ไ้
“ฮึ!เอารๆนะ ไม่ไ้”ันระแทเสียใส่เน ายใบหน้ามเ้มยัไหล่แล้วเสามอไปทาอื่น
เฮอะ...ให้มันไ้อย่านี้สิ
“ทำไมันไป้วยแล้วเธอะิน้าวไม่ลเลยหรือไ”เาหันมาถามัน
“ใ่...ิน ไม่ ล เบื่อหน้า”ันเบ้ปาใส่เน่อนมือหนาะับลที่หัวอันแล้วมันอย่าแร
“โอ้ยย...เ็บ”ันปัมือเนออแล้วทำหน้าบึ้ใส่ แ่เาลับส่ยิ้มหวานมาให้ันเยเลย...
Tel’s Part
ผมวาโทรศัพท์หลัานัแนะับหิสาวใบหน้าสวย วาสีเทาประายราวับเรื่อเิน
ราาแพ มูโ่รั้น ริมฝีปาสีแอมมพูราวับหมเลือที่หลลบนใบหน้าสีาวที่ถูใส่มาไ้
อย่าลัว ผมโยนโทรศัพท์เรื่อบาลไปที่โฟา่อนะทิ้ัวลบนเ้าอี้ยาวัวให่ในห้อนอนอ
ผม
ผมนอนยิ้มเมื่อนึถึใบหน้าอเธอและเรื่อราวที่เิึ้นไปเมื่อวาน
เวลาเย็นอวันศุร์ที่ 16 พฤศิายน ผมไปนั่ิน้าวามประสาผู้ายับเพื่อนที่ห้าัลา
มหานรลอนอน ลิ่นหอมอ่อนๆราวับลิ่นน้ำหอมยี่ห้อีอย่าิออร์ลอยมาเ้ามูผม วาสีฟ้า
อผมหันมอไปามทาที่ลิ่นลอยมา มูโ่อัวผมเอสูลิ่นนั้นเ้าไปนเ็มปอ่อนะรีบ
ลุึ้นมาาเ้าอี้ในร้านอย่ารวเร็วแล้วเินรไปามทาที่ลิ่นหอมนั้นลอย ผม้าวายาวไป
เรื่อยๆนผมพบัวาร...หิสาวใบหน้าสวย วาสีเทาประายน่าับ้อ ทุอย่าบนัวเธอ่า
‘ลัว’ เธอหันไปุยับายหนุ่มใบหน้ามเ้มที่เิมับมือเธอมา้วย วาสีเฮเลหวานที่ระทบับ
แสไฟในห้าสรรพสิน้าแล้วลับลายเป็นสีทอส่า มันทำให้ผมอึ้ไป่วะ
.....ายผิวสอสี นัยน์สีน้ำาลประายทอามส่า ริมฝีปาสีแสราวับสีเลืออมนุษย์......
“ในที่สุ็เอนไ้สินะ”ผมเอ่ยออมาอย่าแผ่วเบา “ยิปืนนัเียว ไ้นสอัวุ้มนิ”
ผมรีบสาวเท้าเ้าไปหาเธออย่ารวเร็ว แ่...ถ้าผมเินเ้าไปหาเธอเยๆ ผมไม่ไ้สัมผัสลิ่นหอม
นั่นแน่ ผมระุยิ้มออมา่อนะทำเป็นเินเ้าไปหาเธอ ร่าเล็เินเ้าไปนปะทะับอแร่อ
ผมอย่าแรนล้มลไปนั่ับพื้น...เอ่อ... นั่นหมายถึเธอน่ะนะ เพราะสำหรับผมมันแทบะไม่ระาย
ผิวเลย้วย้ำ
“เฮ้ย เินประสาอะไรวะ”ผู้ายใบหน้ามเ้มรเ้ามาหาผมอย่ารวเร็ว่อนะระาอเสื้อผมึ้น
“เน เน ไม่เป็นไร”หิสาวรีบะโนห้ามเา ื่อเนหรอ...ผมเลิิ้วึ้นเมื่อมือหนาอเาเริ่มลล
แล้วหมุนัวลับไปประอหิสาวอย่าหัวเสีย แ่ไม่วาย้อนาึ้นมามอผม
“เอ่อ...ผมอโทษริๆรับ ผมไม่ไ้ั้ใ”ผมล่าวับเธอ้วยน้ำเสียสุภาพ ลิ่นหอมอเธอลอยเ้า
มาในสมออผมนผมแทบะอใไม่ไหว
“ไม่เป็นไระ”ริมฝีปาสีแีออให้ผม ผมพยายามลั้นหายใเพื่อที่ลิ่นนั่นะไ้ไม่เ้าไปทำลาย
วามอทนอผม
“ุูล้มแรนะรับ ผมเทล นี่นามบัรผม มีอะไรโทรมานะรับ”ผมหยิบนามบัรที่ผมเ็บไว้ในเสื้อสูท
ให้เธอ มือบายื่นมารับมันไป โยไม่พ้นสายามริบอายน้าๆที่เหล่มอ้วยวามไม่พอใ
“อบุะ เทล เมเอร์สัน”เธอเยหน้าึ้นมาสบาผม “ลูายเ้าอโรแรมให่ลารุ
ลอนอน”
“ฮ่าๆรับ นั่นแหละผม”ผทแสร้หัวเราะหยอล้อับเธอ
“แอไปหาหมอันเถอะ ถ้าแนหัึ้นมามันะยุ่”ร่าสู้าาย้มลพูับเธอ
“ล้มแ่นี้แนไม่หัหรอเน”เธอหันไปเอ็หมอนั่น
“ว่าแ่สุสวยื่ออะไรรับ”ผมเอ่ยถามื่อเธอ
“ันหรอ อ้อ ันแอรีน”เธอล่าวพร้อมับส่ยิ้มอีรอบให้ผม
“แอรีนลับบ้านไ้แล้ว”เสียทุ้ม่ำพูเิออำสั่่อนะพยุร่าเล็ให้เินออไป ผมยืนมอเาทั้
สอเินออไปนลับา ่อนะหมุนัวลับแล้วเินลับไปยัร้านอาหารที่ผมนัับเพื่อนไว้...
“แอเรียน นายไปหาเบอร์นที่ื่อ...แอรีนให้ันหน่อย”ผมบอับายผมสีน้ำาลเ้มที่ำลัระ
ไวน์สีแเ้มเ้าปา แอเรียนหันมามอหน้าผมเล็น้อย
“สาวนใหม่...?”ิ้วหนาอเาเลิึ้น
“ใหม่ที่สุ สที่สุ”ผมหัวเราะออมาเบาๆ่อนะยแ้วใสึ้นมามอสีแสอไวน์ในแ้วแล้วหมุน
มันไปมา น้ำหมัผลไม้พวนี้แทบไม่ไ้ับน้ำสีสวยในัวอพวเลือสีแเลย้วย้ำ
“แล้วเอไ้ยัไ”เสียทุ่มล่าวับผม ผมละสายาาแ้วไวน์แล้วหันไปมอเา
“ลิ่นเธอไ มันหอมว่าอะไรที่ันเยไ้ลิ่นมาเสียอี”
“ั้นันะหาให้ละัน ไอ้น้อาย”แอเรียนบบ่าอผมเบาๆ่อนะลืนน้ำหมัในแ้วลอไป ผมไม่
เ้าใทำไมเาถึลืนมันลไปไ้ ทั้ที่รสาิมันแสนะระาลำอเินว่าะลืนลไปไ้
......หโมเย็น........
........ิ อิมเพอร์ โฮเทล.........
ผมระับเสื้อสูทสีำสนิท่อนะเปิประูห้อทำานแล้วเินลไป้านล่าเพื่อรอรับ แนสำั
อผม ทีู่เหมือนะมาันถึสอน มันไม่ยาหรอนะรับถ้าเราะเาใใร...ถึแม้ะไม่มีพลั
วิเศษ์็เถอะ ู็รู้ว่าถ้าผมวนแอรีนมายัไเน็้อมา้วย ฮึๆ
“แอรีน ุเน”ผมปรับสีหน้าให้เป็นปิ่อนะเอ่ยทัทายเธอ้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามเป็นมิร
ามประสาเ็หนุ่มวัยยี่สิบ้นๆ
“สวัสีะ อโทษที..ที่เ...”แอรีนพูับผมแ่ยัไม่ทันพูบาย้าๆเธอ็แทรึ้น
“รู้ื่อผมไ้ยัไไม่ทราบรับ”เนัึ้น
“็ผมเยไ้ยินแอเรียื่อุอนที่ผมเินนเธอ”ผมหันไปยิ้มให้เาอย่าใสื่อ
“สนิทนาเรียแอไ้แล้วหรอรับ ุยันบ่อย”วามเ้มรอไปมา่อนมือเรียวอหหิ
สาวที่อยู่ใล้ๆะฟาลที่แนอเาเบาๆ
“เอ่อ...อโทษแทนเน้วยนะะ เา่อน้าเป็นนร..”แอรีนยิ้มแหยๆให้ผม
“ไม่เป็นไรหรอรับ ผมอบนรๆ”ผมหันไปสบาับร่าสูที่สูพอีับผม
“หิว หิว หิว อยาิน้าวไม่ไ้อยาินน้ำาล หาทานเอไ้...”เนพูออมาเสียั่อนะเินรไป
ยัห้ออาหารในโรแรม
ร่าเล็สวมเสื้อเิ้อปสีม่วอ่อนและาเหนัรัรูและรอเท้าส้นสูที่ยิ่ทำให้เธอสูึ้น
มาว่าเิม ผมยาวถูปล่อยลมาแ่มัน็ไม่ไ้ทำให้ลิ่นหอมอเธอาไป ส่วนายที่เินู่มาับ
เธอ็อยู่ในเสื้อแนยาวสีำและาเยีนส์สีเทาราวับาเเ่า แ่มันลับูีมีสไล์ามแบบอ
เา ผมเินามหลัทัู้่ไปยัห้ออาหาร เนและแอรีนรับเมนูมาแล้วสั่อาหาร ะที่ผม้อแอรีน
ไม่วาา ยิ่เธออยู่เพียรหน้าลิ่นหอมอเธอยิ่ทำให้สิอผมใล้ะาเ็มทน
“เทล...”เสียเรียื่อผมัึ้นมา่อนที่ผมะสู่ภวั์แห่วามระหายไปมาว่านี้ัึ้น
“ว่าไ”ผมหันไปมอร่าสูที่ยืนอยู่้าๆผม เนและแอรีนหันไปมอเาเป็นนาเียว
“เพื่อนนายหรอ ไม่เห็นเยรู้ั”
“เอ้อ...ันลืมเลย เนับแอรีนนี่ พี่ายันแอเรียน เมเอร์สัน แล้วนี่็เน ับ แอรีน”ผมแนะนำให้ทั้
สามนรูััน แอรีนยิ้มบาๆให้แอเรียนเ่นเียวับพี่ายอผม ่าาเนที่มอแอเรียน้วย
สายาที่เ็มไป้วยวามรัเีย ฮึ!ไม่แปลหรอรับ ในเมื่อเาเิมาเพื่อำัพวเราอยู่แล้วนิ
“แอ ันไปเ้าห้อน้ำนะ”เนันเ้าอีออแล้วเินรไปยัทาเ้าห้อน้ำ
“นี่หรอ..ที่พูถึ มิน่าละ!เป็นันัารไปนานแล้ว”แอเรียน้มลระิบับผมแล้วระุยิ้มให้
ผม้อนาึ้นมอเา่อนะลุึ้นยืน
“แอรีน เราอเวลาสิบนาที พอีมีานนิหน่อย”ผมเินออมาาโ๊ะพร้อมับลาแอเรียนให้มา
้วย
ผมเินรไปยัปลายสุอทาเินอโรแรมที่เป็นที่พัสูบบุหรี่ ที่อนนี้มันไม่มีนอยู่เลย
“เห็นไอัวนั่นไหม..”ผมเอ่ยับแอเรียน้วยน้ำเสียแผ่วเบา
“เน..?”เาถาม ผมพยัหน้ารับ่อนะเินไปยัโ๊ะัวเล็ๆที่มีที่เี่ยบุหรี่วาไว้แล้วโยนมันทิ้
“มันนั่นแหละ...มัน”ผมำมือแน่นแล้วมอไปยัแอเรียน นัยน์าสีฟ้าที่เ้มว่าผมเบิว้าแล้วเินเ้า
มาหาผม
“มัน...ิบหายแล้ว!แล้วะทำยัไละที่นี้”แอเรียนเินไปมา่อนะฝามือลับำแพนเิเป็นรอย
ร้าวึ้นมาผมส่ายหน้าไปมาเพราะิไม่ออเหมือนัน
“แ่ันว่า....ันมีวิธีวะ”แอเรียนหยุเินแล้วหันมามอหน้าผม สายาเ้าเล่ห์ปายามอไปนอ
หน้า่า
“ใ่ยัยนั่นเป็นัวล่อะ...”
- W R I T E R -
- อ่านมา็ั้เยอะแล้วนะ ยัไม่เยถามเลยว่าอ่านรู้เรื่อันไหม 5555555555 มีอะไร็บอเราไ้นะ ถ้าพิมพ์ผิยัไ็อโทษริๆนะะ ถ้าภาษามันอาะไม่ไหลัเท่าไหร่ ^______<
- ัวละรัวใหม่มาเป็นไบ้า หน้าา...หล่อป่าวว
✖ qual ity
ความคิดเห็น