คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
1
“ลูอิส ลูอิส ื่นมาิน้าว่อน”เสียหวานใสปลุผมึ้นในอนเ้า ผม่อยๆเปิเปลือาึ้น
“อะไรนะเน”ผมัวเียพูับเน
“ือ...ันะเรียลูอิสให้มาิน้าว”เนพูับผม่อนะยื่นานินเผามารหน้า้านในมีอาหารประเภท
เส้นใส่อยู่ในานและ้อนส้อมที่เป็นไม้
“ินไ้ใ่ไหม หรือยัปวแนอยู่”วาสีฟ้าแมเทา้มลมอแผลที่หัวไหล่ผม่อนะิ้มๆมันู
“โอ้ย...เธอะบ้าหรือเปล่ามาิ้มแผลันเนี่ย”ผมเอ็ใส่เน
“อโทษ อโทษไม่ไ้ั้ใ”เนรีบเอามือึ้นมาประสานัน่อนะสสาราน่าสสารมาหาผม
“อือๆ ไม่เป็นไร”ผมปัมือเนออ่อนะยื่นมือไปออาน้าว
“นายถือไหวนะ”เนยื่นาน้าวใส่มือผม่อนะึมันลับ
“ไหวสิ...”
“ไม่เอา..ันป้อนนายีว่า”เนยิ้มร่าออมา่อนะใ้้อนัเส้นสีเหลือๆใส่้อนแล้วเป่ามันเล็น้อย่อน
ะยื่นมารหน้าผม
“ไม่้อ ันินเอไ้”ผมพยายามับ้อนมาเ้าปาัวเอ
“ไม่เอา ไม่เอา เนป้อน”เนเอา้อนหนีผม
“ันโแล้ว ันินเอไ้”ผมถอนหายใออมาเสียั
“โน้วววเวย์...ให้เนป้อนนะ เนอยาูแลเพื่อนอเน”เนเสียอ่อนลเล็น้อย่อนะ้มหน้าุไม่ยอม
เยึ้นมา
“เป็นอะไร”ผมหันไปมอหน้านัวเล็ที่นั่้มหน้า้าๆัวเอ
“......”
“ป้อน็ไ้”ผมเอ่ยออมาลอยๆ ทันทีที่ำพูอผมออาปาเน็เยหน้าึ้นพร้อมับรอยยิ้มทันที
“ริหรือเปล่า”เนถามผม้วยวาสีฟ้าสุสว่า
“อื้อ...”ผมพยัหน้าเล็น้อย นัวเล็ยิ้มว้าออมาราวับไ้รับอวัวันริสมาส็ว่าไ้
มือเล็ๆัอาหารเ้าปาผมที่ละำ เนูั้ใับารป้อนอาหารผมมา ปาเล็ๆสีแ่อยๆเปา
อาหารเพื่อลายวามร้อน่อนะยืนมาที่ปาผม ผม่อยๆอ้าปาินอาหารในานทีละำ ทีละำนมัน
หม
“เ่มาลูอิส ินหมแบบนี้เี๋ยว็หายแล้ว”เนูหัวแม่มือให้ผม่อนะแะมันลลาหน้าผาอผม
“ทำอะไรนะ”ผมับมือเนออ่อนะมอมันอย่าๆ
“็ให้ำลัใไ”เนอธิบาย
“ยัไ?”ผมำมือเนไว้แน่น เพราะอะไร็ไม่รู้มือเธอูนุ่ม...หอม....
“็เวลาที่เราะให้ำลัใใรเรา็วานิ้วหัวแม่โป้มือลไปที่หน้าผา มันะถ่ายทอวามรู้สึอเราไป
หาเา”เนลอแะอีรอบเธอยับหน้าเามาใล้ผมมา มาเสียใ หัวใอผมมัน้นแรราวับะ
หลุออมาเ้น้านอ็ว่าไ้
“ใรสอนเธอเนี่ย?”ผมยิ้มออมาเล็น้อย
“....”เนไม่อบแ่ี้มือมาที่ัวเอ “ันนี่แหละเป็นนิ”
“โธ่เอ้ยยย!เรา็นึว่าเรื่อริที่แท้็ิเอไว้เล่นับเพื่อน”ผมใ้มือันหัวเนเบาๆ่อนะหัวเราะออมา
“อันที่ริะพูว่าเล่นับเพื่อนมัน็ไม่ถูหรอ...”เนพำพัมเบาๆ
“หมายวามว่าไ”
“็หมายวามว่า...”เนถอนหายใออมาเฮือให่ วาสีฟ้าอมเทาหมอลอย่าเห็นไ้ั
“เร็วๆ แมไ้ลิ่นแล้วามมาๆ”เสียัเอะอะโวยวายัมาา้านนอ ผมหันหลัลับไปเอื้อมมือไปเปิ
ผ้าม่านู ายร่าสูประมาหถึเ็นำลัมุ่หน้ามาที่บ้านอเนพร้อมับหมาป่านฟูสอัวที่
ำลัทำท่าเหมือนมอะไรสัอย่าอยู่
“ายล่ะ!ามันมานี่”เนระาัวผมไปพร้อมับเธอโยไม่สนใอาารเ็บแผลอผมเลยแม้แ่น้อย
“ไปไหนเน”ผมึัวเธอไว้่อนะหยุยืน
“ามเนมาเถอะ”เนหันมาทำหน้าุใส่ผม่อนะพาผมเินเ้าไปในห้อเล็ๆห้อหนึ่ที่มีประูบานไม่
ให่นัิอยู่ับผนัลาห้อ เนเปิมันออเผยให้เห็น้นไม้นาให่ที่เริ่มไม่มีใบ แสแอ่อนๆ
ส่อมาระทบับลำธารใสนเห็นเป็นประายระยิบระยับ
“วยแล้ววย วย”เนหัน้ายหันวาไปมาเหมือนนำลัะสิแ
“ลมันเิอะไรึ้น”ผมับใบหน้าอเนให้หันมา้อผม วาสีฟ้าแสวามแื่นออมา่อนะ
ีนิ้วึ้นมา
“ลารอย์ ลารอย์”เนะโนเรียหมาป่าัวยัษ์ที่อยู่ไม่ไลให้เ้ามาัวเอ ลารอย์เินเ้ามาหาเน้าๆ
ราวับลูสุนัแรเิ
“ระ..ระ....เรียลารอย์มาทำไม”ผมลืนน้ำลายลอเมื่อนึถึอนที่ถูเหวี่ยไประแทับ้นไม้
“ลารอย์นั่ล”เนออำสั่ับสุนัป่านปุย “ส่วนนาย..ลูอิสมุไปใ้ท้อลารอย์”นิ้วเรียวี้เ้าไปที่ใ้
ท้ออเ้านปุยัวยัษ์
“มะ..มะ....ไม่ลนะเน”ผมส่ายหน้าไปมา่อนะ่อยๆถอยหลัออมา
“เร็วลูอิส”เนเินมาันหลัผมให้เ้าไปใล้ท้ออลารอย์มาึ้น ผมเลยืนัวไว้
“ถ้านายไม่เ้าเราะายันหมนะ”เนออแรผลัเ็มที่
“ถ้าันเ้าไปแล้วเิมันทับันระูหัละ”ผมหา้ออ้า
“เน....เน.........”เสียเรียื่อเนัมาาหน้าบ้าน่อนเ้าัวะหยุผลัผมแล้วหันลับไปั้สิ
“โอเเนใเย็นๆ นิ่ไว้ๆ.......ลูอิส ถือว่าันอร้อละนะ”เนสสาราอ้อนวอนมาที่ผม
“เน....เธออยู่ไหน...”เสียะโนัมาอีเนหันลับไปู “น่าะอยู๋หลับ้านวะ ามไปูเถอะ”เสียาย
หนุ่มทุ่ม่ำเหมือนเป็นหัวหน้าำลัออำสั่ ผมหันไปามเสียมือบาใ้ัหวะที่ผมเผลอผลัผมลไปที่
ใ้ท้ออลารอย์เรียบร้อย ผมพยายามยีบัวออแู่เหมือนเ้าหมาป่าแสนรู้นี่มันะรู้เรื่อมาเินไป
เลยยับัวมาบัผมไว้.....
Jane’S Part
ันรีบเินไปรหน้าลารอย์พร้อมับทำทีเป็นลูบหัสมันอยู่ มือบา่อยๆปาเหื่อออาใบหน้า
สวย
“เน....มาอยู่นี่เอเรียเสียนานไม่อบ”ายหนุ่มที่สูที่สุเินเ้ามาหาัน
“เอ่อ...ันเล่นับลารอย์อยู่น่ะเลยไม่ไ้ยิน อโทษทีนะ”ันแล้ทำหน้าสำนึผิใส่เา
“ไม่เป็นไรๆว่าแ่่วนี้ไ้ยิน่าวเรื่อมีนอีมิิหนึ่หลุเ้ามาบ้าไหม?”ายนเิมถามัน้วยน้ำเสียไม่
ไว้ใ่อนะเินวรอบๆัวัน
“ไ......ไม่ ไม่เห็นรู้เรื่อเลย”ันส่ายหน้าไปมา่อนะส่ยิ้มลับไปให้
“แน่ใ แ่ลิ่นที่ิัวเธอับลารอย์มัน.....ือลิ่นอนมิินั่นิอยู่นะ”เาเริ่มยับใบหน้ามาแถว
บริเวลำออัน
“เอ่อ.....มาไปไหม”ันยับออมาห่าๆหมอนั่น
“ที่ลารอย์็มีลิ่น ส่แมมามสิ”เาวัมือเรียหมาป่าัวสีน้ำาลัวให่ให้มาหาัวเอ่อนะพู
อะไรับมันสัอย่า แมรมายัลารอย์ที่นอนอยู่ับที่ภายใ้ท้ออลารอย์เป็นที่่อนอเา...ลูอิส
ทอมลินสัน...
หมาป่าสีน้ำาลัวให่่อยๆใ่มูมันมไปามัวอลารอย์้าๆ นันอใเ้นแรไม่ไ้ แม
หยุมที่ใ้ท้ออลารอย์่อนะเินลับไปหาเ้านายอมัน
“ลิ่นแรมา....”
“ือ......ลารอย์มันเพิ่ไปฟัับนมิิโน้นมานะ ลิ่นน่าะิมา้วย”ันทำทีเป็นโหเินไปลูบหัวลา
รอย์แล้วภาวนาให้ลุ่มที่มาับผิเื่อ....
“ั้นหรอ....”ายผิวล่ำอีนเินออมายืน้าๆแม
“แน่นอน หลานสาวอหัวหน้าหมู่บ้านะโหไ้ยัไ...”ันออแล้วเิหน้าึ้น่อนะปายามอทุ
น้วยหาา
“ราวนี้เธอรอไปไ้เพราะเราไม่มีหลัาน แ่ถ้ามีเมื่อไหร่....เน เธอโนลโทษแน่นอน”ายลุ่มให่
่อยๆหันหลัแล้วเินลับไป หมาป่าัวให่อเาทำเสียู่เล็น้อย่อนะเินามนายออไป
“เฮ้อออ..............”ันถอนหายใออมาโล่ยาว....เือบไปแล้วนะเน ันเินไปลูบหัวลารอย์เล่นๆ่อนะ
หันหลัลับ
“เฮ้!เน เน”เสียเรียื่อันัึ้น “ันออไปไ้ยั?”
“ันลืมๆ อโทษ ออมาสิ”ันเินลับไปหานที่ำลัลานออมาาใ้ท้ออลารอย์ ลูอิสใ้มือ้า
ที่ไม่ไ้รับบาเ็บปัเศษนอผมสีน้ำาลเ้มอเา
“ัน่วย....”ันเินเ้าไปหาลูอิส่อนะหยิบนบาส่วนออาหัวอเา
“ไม่้อๆ เธอวระอธิบายมาว่าว่านี้มันเรื่ออะไร”ลูอิสปัมือันออ่อนะมอหน้าันอย่าเอาเรื่อ
ัน็ไ้แ่ยิ้มแหยๆลับไปพร้อมับเาท้ายทอยแ้เ้อ
-อเม้นหน่อยนะะ เม้นเยอะอัพเร็วนะ
✖ qual ity
ความคิดเห็น