คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พี่น้องคนล่ะท้องเดียวกัน
ตั้งแต่จำความได้ชิสึนะก็มีที่เล่นเป็นสวนสวยกว้างใหญ่และร่มรื่น ต้นไม้ทุกต้นถูกออกแบบและจัดแต่งไว้อย่างดี สนามหญ้าสีเขียวมีดอกไม้บานประดับตลอดทุกฤดู สวนสวยแห่งนี้ล้อมรอบบ้านหลังใหญ่ทรงยุโรป 3 ชั้น สีขาวเด่นเป็นสง่า ซึ่งชาวโยโกฮาม่าเรียกว่า คฤหาสน์ตระกูลไค ชิสึนะรู้จากแม่ว่าเธอเกิดที่นี่ ตอนนั้นแม่ท้องแก่มากแต่ก็ยังอุตส่าห์มาเยี่ยมน้ามาริโกะ(เพื่อนสนิทของแม่)ซึ่งตอนนั้นไม่สบายหนัก พ่อห้ามแล้วแต่แม่ยืนยันจะมาที่นี่ให้ได้ จนกระทั่งเกิดเจ็บครรภ์คลอดขึ้นมาในห้องนอนน้ามาริโกะนั่นเอง น้ามาริโกะลืมป่วยจะช่วยพ่อทำคลอดให้แม่เองเลยด้วย(ต้องห้ามกันยกใหญ่) ผลที่ได้ คือ เด็กน้อยชิสึนะที่เกิดในคฤหาสน์แสนสวยกับน้ามาริโกะที่ไข้ขึ้นหนักกว่าเก่าเกือบตาย (พ่อและลุงไค=สามีน้ามาริโกะช่วยกันบ่นใหญ่เลย แต่ชิสึนะที่ตอนนั้นเป็นเพียงทารกตัวน้อยไม่ทราบหรอก) หลังจากนั้นชิสึนะก็มาที่นี่อีกนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ยังจำความไม่ได้
สิ่งที่ดีที่สุดของบ้านที่เสมือนประสาทหลังนี้ก็คือ ที่นี่มี “พี่สาว”และ “พี่ชาย” ให้กับเธอ อาคิโกะกับโคชิกิ สองพี่น้องตระกูลไคที่เติบโตมาพร้อมๆกับชิสึนะ ทำให้เธอไม่เคยเหงาหรือร้องขอน้องจากพ่อแม่อย่างเด็กคนอื่นๆที่เป็นลูกคนเดียวชอบทำให้พ่อแม่ต้องกลุ้มใจ ตรงกันข้าม ชิสึนะในวัยเด็กคิดว่าเธอมีพี่น้องอยู่จริงๆเพียงแต่ต้องอยู่คนละบ้าน ตอนอายุได้ 4 ขวบเธอเคยถามพ่อกับแม่ด้วยความแปลกใจตามประสาเด็ก
“คุณพ่อคะ ทำไมพวกพี่ๆไม่อยู่บ้านเดียวกับหนูล่ะ”
ชินทาโร่สบตากับอูโนะงงๆ
“เพราะว่าพี่ๆเขาก็ต้องอยู่บ้านเดียวกับคุณพ่อของเขา นั่นก็คือลุงไคไงลูก”
ชิสึนะน้อยขมวดคิ้ว
“แสดงว่าคุณแม่มีลูกกับลุงไคหรือคะ?”
ชินทาโร่มีสีหน้าตกใจ “หือ!” อูโนะส่ายหน้ายิ้มๆ
“แม่ของพวกพี่ๆก็คือน้ามาริโกะ ภรรยาของลุงไคที่หน้าตาสวยๆคนนั้นไงจ๊ะ”
คิ้วของชิสึนะขมวดมากขึ้นอีกจนหน้าผากเล็กๆย่น
“อ้าว! แล้วหนูล่ะ”
ชินทาโร่ที่เริ่มตั้งหลักได้ตอบลูก
“หนูก็เป็นลูกของพ่อกับแม่ไง ดูสิ..” ชินทาโร่อุ้มชิสึนะไปนั่งบนตักของอูโนะ
“หนูออกจะหน้าเหมือนแม่ขนาดนี้ แถมมีไฝที่เท้าเหมือนพ่อด้วย (เกี่ยวอะไรเนี่ย) ไม่ใช่ลูกเรา แล้วจะเป็นลูกลิงที่ไหนล่ะจ๊ะ”
ชิสึนะนิ่งคิด แล้วเริ่มเบะปากจะร้องไห้
“งั้นพี่ๆก็ไม่ใช่พี่ของหนูอ่ะสิ หนูต้องเหงาอยู่คนเดียวใช่ไม้คะ”
อูโนะกอดลูกรักไว้ในอ้อมแขน แล้วหอมแก้มลูกเบาๆ
“ลูกรัก หนูจะไม่มีวันอยู่คนเดียวจ้ะ พ่อกับแม่จะอยู่กับหนู คอยดูแลหนูตลอดไป และถึงแม้ว่าพวกพี่ๆจะไม่ได้เป็นพี่แท้ๆของหนู แต่แม่แน่ใจว่าพวกเขาก็รักหนูเหมือนน้องสาวจริงๆ”
“จริงหรือคะ” ชิสึนะเริ่มยิ้มออก อารมณ์ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวหนูไปถามพวกพี่ๆดีกว่า ว่ารักหนูมากหรือเปล่า” ว่าแล้วชิสึนะก็ผละจากตักของแม่ วิ่งปราดไป
ชิสึนะจำไม่ได้แล้วว่าจริงตอนนั้นพวกพี่ๆตอบเธอว่าอย่างไร “อาคิจัง” คงจะต้องตอบเอาใจน้องสาวขี้แยคนนี้แน่นอน เพราะขี้เกียจฟังน้องร้องไห้ว่างั้น งานอดิเรกของพี่อาคิโกะก็คือคอยหยอกล้อชิสึนะให้หัวเราะจนท้องเกร็งอยู่แล้ว (ส่วนอีกอย่างคือทำให้กับทำให้พี่โคชิกิต้องปวดกะโหลก)
“โอ้ย! พี่อาคิรักชิสะมากๆๆๆๆๆๆ จริงๆน้า ถ้าโกหก ขอให้โคจังเตี้ยลงแถมไม่หล่อด้วยเอ้า!”
ส่วนโคจังก็คงตอบประมาณว่า (ขมวดคิ้วเล็กน้อย) ถามทำไม ไม่รู้รึไงฮึ ทำนองนั้น
พี่สาวอาคิโกะ อายุมากกว่าชิสึนะ 2 ปี เป็นเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ชิสึนะจะเรียกว่า“อาคิจัง” เธอเป็นลูกสาวน้ามาริโกะกับลุงไคที่มีหน้าตาสวยน่ารักราวกับนางฟ้า คนอื่นที่ไม่ได้ใกล้ชิดจะมองอย่างชื่นชมว่าช่างน่ารักเรียบร้อยนักหนา แต่ความจริงแล้วเป็นคนที่พาชิสึนะไปปีนต้นไม้ เก็บดอกไม้ วิ่งเล่นไล่จับ ซ่อนหา หรือจับจิ้งหรีดตัวด้วงมาสู้กัน(จับได้หมด) อาคิโกะตัวน้อยเต็มไปด้วยพลังและเปี่ยมไปด้วยความสร้างสรรค์ ช่างซุกซนและกระตือรือร้นเสมอ เวลาอยู่กับอาคิโกะจะเต็มไปด้วยความสนุกและแปลกใหม่ แต่ละวันจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าแม่จะเคยบอกชิสึนะว่าพี่อาคิโกะไม่ค่อยแข็งแรง ให้ชิสึนะคอยดูแล แต่เด็กน้อยชิสึนะก็ไม่ทราบว่าจะดูแลยังไงไหว ในเมื่ออาคิจังออกจะแข็งแรงกว่าเธอด้วยซ้ำ(วิ่งได้เร็วมากๆด้วย) และตอนนี้ จากเด็กสาวสวยน่ารัก ได้เติบโตขึ้นเป็นสาวงามสะพรั่ง รูปร่างสมส่วนมีน้ำมีนวล ผิวขาวละเอียด ริมฝีปากบางสีกลีบกุหลาบ มีทั้งความงามสง่าและบอบบางน่าทะนุถนอม(แต่ภายนอก)ที่ผสมกันอย่างลงตัว อาคิโกะจังมีเสน่ห์แม้กระทั่งกับผู้หญิงด้วยกัน อย่าว่าแต่กับผู้ชาย คงเป็นเพราะได้ส่วนดีจากทั้งคุณแม่(น้ามาริโกะ ที่ว่าตอนสาวๆสวยราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ) และคุณพ่อ (ลุงไค เป็นคนที่มีบุคลิกที่เชื่อมั่นและดึงดูดใจ)รวมกัน แต่สำหรับชิสึนะแล้วอาคิโกะก็ยังคงเป็นพี่สาวแสนซนคนสวยคนเดิมนี่แหล่ะ เวลาที่ผ่านไปทั้งสองก็ยังคงสนิทสนมกันไม่เปลี่ยน แม้ว่าช่วงนี้ชิสึนะจะไม่ได้เจอเธอคนนี้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว(มัวแต่อ่านหนังสือเตรียมสอบไล่) แต่ชิสึนะก็นึกภาพออกว่าอาคิจังตอนนี้คงกำลังขมักเขม้นซ้อมเปียโนอย่างหนัก เพื่อเตรียมแสดงในงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ของเธอ (อาคิจังเป็นนักเปียโนที่เก่งมากๆ มีอาจารย์ฝรั่งมาสอนให้ที่บ้านตั้งแต่เด็ก เมื่อโตขึ้นก็สามารถเล่นเปียโนได้ระดับมืออาชีพ ถึงขั้นจัดการแสดงขึ้นบ่อยๆและเป็นที่นิยมมากของโยโกฮาม่า) ชิสึนะยิ้มนิดๆเมื่อนึกไปถึงว่าอาคิจังคงจะต้องเหนื่อยกับการไล่บรรดาแฟนคลับไม่ให้มารบกวนการฝึกซ้อมของเธอ (ส่วนมากก็เป็นบรรดาคุณชายทั้งหลายที่มาสมัครเป็นลูกเขยลุงไคนั่นแหล่ะ)
....แล้วพี่ชายอีกคนล่ะ ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่หนอ...
พี่ชายโคชิกิ อายุมากกว่าชิสึนะ 4 ปี ตอนเด็กๆก็มีรูปร่างสูงกว่าเด็กผู้ชายในวัยเดียวกัน ตอนนี้โตมายิ่งสูงใหญ่(สูงกว่าคุณพ่อซะอีก) มีผิวที่ขาวเหมือนกับน้องสาว (ออกจะขาวไปหน่อยสำหรับผู้ชายชาวโยโกฮาม่า ทำให้โคจังพยายามเล่นกีฬากลางแจ้งอยู่เสมอ แต่ก็ไม่เห็นจะคล้ำขึ้นเลย กลับได้กล้ามเนื้อที่แขนและหน้าท้องมาแทน) พี่ชายคิ้วเข้มตาคมจัดจนดูเหมือนว่าดุอยู่เสมอ (สำหรับน้องสาวทั้ง 2 คน) แต่หากมองให้ดี จะเห็นความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ พี่ชายคนนี้ตอนเด็กๆยังวิ่งไล่จับกับน้องๆอยู่เลย ทั้งโคชิกิและชิสึนะเป็นพวกเส้นตื้นทั้งคู่ ส่วนอาคิโกะก็เป็นคนพูดเก่ง ชอบเล่นเรื่องตลก หรือคิดการแสดง(การกลั่นแกล้ง) มาทำให้ทั้งสองคนได้หัวเราะงอหายกันเป็นประจำ
ชิสึนะจำได้ว่าเมื่อโตขึ้นมาหน่อย พอพี่โคชิกิเริ่มเข้ามัธยมต้น ก็เริ่มกลายเป็น “ผู้ใหญ่”มากขึ้น จากที่เคยวิ่งไล่ซนด้วยกันสามคนกลายเป็นว่าหนึ่งคนต้องคอยวิ่งตามเพื่อไปดูแลเด็กอีกสองคน พี่โคชิกิจะคอยห้ามไม่ให้พวกเธอทำนู่นทำนี่ (ทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นหัวหน้าแก๊งด้วยซ้ำ) จากที่เคยยิ้มกว้างหัวเราะง่าย กลายเป็นเงียบ สุขุมมากขึ้น สิ่งที่พี่โคชิกิทำจะต้องถูกต้องมีเหตุผลไปเสียหมด และเหมือนกับว่าจะทำทุกๆอย่างที่ทำให้พวกผู้ใหญ่พอใจ พี่อาคิโกะตอนนั้นเลยต่อต้าน ชอบแกล้งชอบล้อพี่โคชิกิ จากเดิมที่เคยเป็นเด็กซน(หรือจะเรียกว่าดื้อก็คงไม่ผิด)อยู่แล้วก็ยิ่งซนมากขึ้นไปอีก จากที่สามคนเคยเป็นแนวร่วมทำทุกอย่างด้วยกัน กลายเป็นสองคนที่ชอบขัดแย้งกัน ส่วนอีกคนก็ได้แต่ลำบากใจอยู่เรื่อย ชิสึนะในตอนเด็กยังไม่เข้าใจอะไรมากนัก เมื่อโตขึ้นและนึกย้อนกลับไปก็พอจะอธิบายได้ว่า ความจริงแล้ว อาคิจังคงจะรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง จากพี่ชายที่เคยตามใจไปเสียทุกอย่างและเห็นดีเห็นงามไปกับสิ่งที่น้องสาวทำไปหมด กลายมาเป็นคนเข้มงวด รักความถูกต้อง และไปมีสังคมใหม่ๆความคิดใหม่ๆที่เธอไม่รู้จัก ในใจของอาคิจังคงจะเหงามากๆนั่นเอง จึงต้องทำตัวขัดแย้งมีปัญหาเพื่อให้พี่ชายสนใจตน
ส่วนชิสึนะน่ะหรือ แม้ว่าโคจังตอนนั้นจะเปลี่ยนไปเพียงไร ความที่ยังเป็นเด็กมากกว่า (ช่วงนั้น โคชิกิอายุได้ประมาณ 13 ปี, อาคิโกะอายุ 11 ปี ส่วนตัวเธออายุ 9 ปี) จึงไม่ได้รู้สึกขัดแย้งสับสนใจอะไรเช่นเดียวกับอาคิจัง รู้เพียงแต่ว่าพี่ชายดุขึ้นแฮะ แต่สายตาของพี่ก็ยังเต็มไปด้วยความอบอุ่นและห่วงใยให้พวกเธอเหมือนเดิม เพราะงั้นก็ไม่เป็นไร ถ้าถูกว่าก็อ้อนซะเลย ประมาณว่าเข้าไปกอดแขน ขอโทษซะงั้น
ด้วยความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปเช่นนี้ เวลาที่ผ่านไปกลับยิ่งเพิ่มความแตกต่างและความขัดแย้ง โคจังที่ถูกคุณลุงริวสุเกะเข้มงวดมากขึ้น กลายเป็นคนที่เคร่งขรึม ไม่ค่อยพูดจา มุ่งมั่นที่จะเรียนอย่างหนัก จนเรียนจบด้วยคะแนนสูงสุด เข้าทำงานในบริษัทของลุงริวสุเกะรับตำแหน่งสำคัญตั้งแต่อายุยังน้อยแต่ได้มาจากความสามารถที่แท้จริง ในขณะที่อาคิจังกลับได้รับการดูแลเอาใจใส่ เอาอกเอาใจ และได้รับการเอ็นดูจากลุงริวสุเกะมากกว่า ทำให้ความห่างเหินของสองพี่น้องดูจะมากขึ้นไปอีก ทั้งคู่เคยทะเลาะกันรุนแรงเกี่ยวกับเรื่องการเรียนต่อมหาวิทยาลัยของอาคิโกะเมื่อ 2 ปีก่อน โดยที่อาคิโกะต้องการจะเรียนต่อด้านดนตรีอย่างจริงจัง แต่โคจังไม่เห็นด้วย ชิสึนะไม่ทราบรายละเอียดมากนัก แต่ก็รู้สึกเสียใจแทนอาคิโกะจังเพราะรู้ว่าความจริงแล้วอาคิโกะนั้นรักและภูมิใจในตัวพี่ชายมากๆ เพียงแต่เธอไม่สามารถแสดงออกได้ไม่ว่าจะด้วยเพราะทิฐิหรืออะไรก็ตาม ส่วนชิสึนะนั้นยังคงสนิทสนมกับทั้งสองพี่น้องดังเดิม (ทำให้ดูเหมือนว่าเธอสนิทกับโคชิกิมากกว่าอาคิโกะที่เป็นน้องสาวแท้ๆไป)
ชิสึนะที่เริ่มง่วงขึ้นมาคิดว่า พรุ่งนี้ตอนเช้า เธอจะไปเยี่ยมสองพี่น้องที่บ้าน เพื่อแบ่งปันข่าวดีที่น่าตื่นเต้นของเธอ
ที่คฤหาสน์ตระกูลไค
ความคิดเห็น