ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Plan
Stage 5. Plan
(จิตใจมนุษย์ยากเข้าถึง)
ผมเปิดทีวีทุกช่องเพื่อเช็คข่าวคราวความวุ่นวายคราวนี้ ซ่า...ซ่า...สิ่งที่ได้มีเพียงภาพซ่าๆซึ่งปกติไม่เคยมี มันบอกได้ว่าสถานีเปิดทำการแต่ไม่มีคนคอยดำเนินการดูแล... ผมเช็คเข้าไปในอินเตอร์เน็ตทุกเว็บ ทุกอย่างนิ่งสงบไปหมด จำนวนเลขผู้เข้าชมมีเพียงไม่กี่คนก่อนจะดับหายไป แต่ก็ยังดีที่อินเตอร์เน็ตกับสายโทรศัพท์ใช้ได้ ผมสามารถติดต่อนายท่านกับนายหญิงผ่านโน้ตบุ๊คหรือ ISL ได้
“ฮัลโหลๆ คุณนายครับ” เสียงสัญญาณอู้อี้ดังขึ้นที่ปลายสายยังกับมีคลื่นรบกวน มันลากยาวต่อเนื่องไม่มีเสียงพูดอะไรทั้งที่รับสายแล้ว และเมื่อโทรไปหานายท่านก็มีผลลัพน์เหมือนกัน
“แย่ล่ะสิ” ผมวางหูตัดการติดต่อ ในใจรู้สึกพรั่นพรึงถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ผมประมวลเหตุการณ์ที่น่าจะเกิดกับนายทั้งสอง ห้าสิบเปอร์เซ็นที่จะมีชีวิตอยู่ เพราะอย่างน้อยทั้งสองก็ทำงานอยู่ในตึกสูงที่มีระบบนิรภัยแน่นหนา แต่ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้มีสาเหตุมาจากเชื้อโรค ทั้งสองก็ยังมีโอกาสติดเชื้อถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็น ซึ่งนับว่าความเสี่ยงสูงมาก
นีน่าขนหมอนลงมาอยู่กับผมที่ชั้นล่าง ผมต้องปิดม่านและล็อคประตูแน่นหนาทั้งหลัง บ้านหลังนี้มีสัญญาณกันขโมยที่มีประสิทธิภาพสูงก็จริง แต่ถ้าไม่มีตำรวจเหลือประจำกรมก็คงไม่มีประโยชน์ ผมจึงต้องปิดเสียงมันและเชื่อมการทำงานเข้ากับตัวเอง
“แมป มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ...”เด็กหญิงถามขณะที่หนุนตักผม บ้านใจกลางเมืองหลังนี้ไม่เคยเงียบขนาดนี้ โลกภายนอกที่มักจะส่งเสียงหนวกหูเงียบงันมีแต่เสียงแกรกกรากของคนมากมายที่เดินอยู่ข้างนอก
“ผมก็ไม่รู้ครับคุณหนู คนที่น่าสงสารพวกนั้นคงติดโรคที่ทำให้คลุ้มคลั่งน่ะครับ”
“โรค? แล้วพ่อกับแม่จะติดรึเปล่า”
“ผมก็ไม่ทราบครับ พวกท่านอาจจะยังปลอดภัยอยู่ในบริษัทหรืออาจจะติดเชื้อไปแล้ว หรืออีกทางก็คือพวกท่านอาจจะตายไปแล้ว” ผมเอ่ย “ผมว่าคุณหนูใส่หน้ากากเผื่อเอาไว้ดีกว่าครับ ผมไม่รู้ว่าถ้ามันเป็นโรคแล้วจะติดต่อทางอากาศหรือเปล่า” ผมยื่นหน้ากากกรองอากาศแผ่นบางให้เธอ มันมีสีขุ่นมัวทอจากเทคโนโลยีนาโน
“อื้อ” เด็กหญิงใส่อย่างว่าง่าย “แล้วพ่อกับแม่ล่ะ”
“ก็คงอยู่ที่บริษัทน่ะครับ ผมไม่ทราบเหตุการณ์ที่เกิดกับทั้งสองเลย คุณหนูกับผมรอให้มีหน่วยช่วยเหลือมาหาที่นี่ดีกว่า” ผมพูดพลางยิ้มให้เด็กหญิงสบายใจ แต่เธอก็อด ขมุ่นคิ้วเป็นห่วงไม่ได้
“แล้วถ้าพ่อแม่กำลังอยู่ในอันตรายล่ะ ระหว่างที่เรารอหน่วยช่วยเหลือท่านอาจจะตายก็ได้ ไปช่วยกันเถอะแมป” เด็กหญิงเอ่ยเสียงสั่น ผุดลุกขึ้นยืนอย่างมุ่งมั่น
“ไม่ได้หรอกครับคุณหนู ผมได้รับคำสั่งจากสองท่านมาว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องปกป้องดูแลคุณหนูให้ถึงที่สุด ที่สำคัญเปอร์เซ็นไม่ติดเชื้อน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เราไปไม่คุ้มเสี่ยงครับคุณหนู”
“บ้าเหรอแมป แล้วเธอจะปล่อยให้พ่อกับแม่ ตายไปทั้งอย่างนั้นเนี่ยนะ เธอมีอะไรรับประกันมั้ยล่ะว่าหน่วยช่วยเหลือจะมา”
หน่วยช่วยเหลือเป็นหน่วยงานของรัฐที่คอยดูแลเมืองร่วมกับหน่วยปราบปราม เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นหน่วยทั้งสองจะประสานงานกันทำงาน ตามระยะเวลาแล้ว ด้วยวิทยาการกู้ภัยขั้นสูง ทั้งสองหน่วยสามารถแก้ปัญหาหนักสาหัสได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง แต่นี่ยังไม่มีวี่แววความช่วยเหลือเลย...ผมเงียบไป ไม่มีอะไรจะพูด...
“ถ้าเธอไม่ไปฉันไปเอง” เด็กหญิงเอ่ย หันหลังเดินเข้าครัวพร้อมกับเป้ใบใหญ่
เด็กหญิงโกยอาหารและน้ำทุกอย่างในตู้ลงเป้ เธอวิ่งขึ้นไปเอาอุปกรณ์ที่คิดว่าจำเป็นอย่างมีดพก เชือกไฟฉาย ไฟแช็ครวมถึงเสื้อผ้าเล็กน้อย ก่อนจะเข้าไปในห้องนอนพ่อและหยิบกล่องสีดำมะเมื่อมออกมาจากเซฟ เป้หนักอึ้งหลายกิโลจนยกแทบไม่ขึ้นแต่นีน่าก็กัดฟันสะพายขึ้นหลังไปที่โรงจอดรถ
“คุณหนูยังไปไม่ได้ครับ” เด็กหญิงหันมองผมที่ยึดไหล่เธอเอาไว้
“คุณหนูต้องใส่เสื้อหนาๆกันไว้ก่อนเผื่อโดนข่วนโดนกัดนะครับ เอากล่องพยาบาลไปด้วยก็ดี” ผมเอ่ย อัดของเหล่านั้นลงในเป้บวมเป่ง
“เออน่า ปล่อยได้แล้วฉันจะไป” นีน่าพูดอย่างหงุดหงิด กระชากเสื้อไปจากมือผมเดินปึงปังไปที่ประตูรถ
“ยังครับ”
“มีอะไรอีกเล่า ฉันลืมเอาอะไรไปอีก” เด็กหญิงถามกระชากเสียง อารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด
“คุณหนูลืมเอาผมไปด้วยไงครับ”
NINA AND CYBORG
สองเรื่องควบนี่สนุกดีครับ เบื่อเรื่องนึงก็ไปเเต่งอีกเรื่องนึงได้
สลับไปสลับมา เริ่มจนคำคมเเล้วครับ เหอๆ
จะเปิดเทอมเเล้วนี่นะ เพิ่งจะรู้สึกว่าปิดเทอมมันมีค่าขนาดนี้
หลังจากที่กินๆนอนๆอยู่บ้านเฉยๆมานาน
เฮ้อ...
การ์ตูนสั้นที่ว่าจะเเต่งก็ไม่ได้เเต่ง
เฮ้อ...
ขอบคุณที่ติดตามครับ
(จิตใจมนุษย์ยากเข้าถึง)
ผมเปิดทีวีทุกช่องเพื่อเช็คข่าวคราวความวุ่นวายคราวนี้ ซ่า...ซ่า...สิ่งที่ได้มีเพียงภาพซ่าๆซึ่งปกติไม่เคยมี มันบอกได้ว่าสถานีเปิดทำการแต่ไม่มีคนคอยดำเนินการดูแล... ผมเช็คเข้าไปในอินเตอร์เน็ตทุกเว็บ ทุกอย่างนิ่งสงบไปหมด จำนวนเลขผู้เข้าชมมีเพียงไม่กี่คนก่อนจะดับหายไป แต่ก็ยังดีที่อินเตอร์เน็ตกับสายโทรศัพท์ใช้ได้ ผมสามารถติดต่อนายท่านกับนายหญิงผ่านโน้ตบุ๊คหรือ ISL ได้
“ฮัลโหลๆ คุณนายครับ” เสียงสัญญาณอู้อี้ดังขึ้นที่ปลายสายยังกับมีคลื่นรบกวน มันลากยาวต่อเนื่องไม่มีเสียงพูดอะไรทั้งที่รับสายแล้ว และเมื่อโทรไปหานายท่านก็มีผลลัพน์เหมือนกัน
“แย่ล่ะสิ” ผมวางหูตัดการติดต่อ ในใจรู้สึกพรั่นพรึงถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ผมประมวลเหตุการณ์ที่น่าจะเกิดกับนายทั้งสอง ห้าสิบเปอร์เซ็นที่จะมีชีวิตอยู่ เพราะอย่างน้อยทั้งสองก็ทำงานอยู่ในตึกสูงที่มีระบบนิรภัยแน่นหนา แต่ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้มีสาเหตุมาจากเชื้อโรค ทั้งสองก็ยังมีโอกาสติดเชื้อถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็น ซึ่งนับว่าความเสี่ยงสูงมาก
นีน่าขนหมอนลงมาอยู่กับผมที่ชั้นล่าง ผมต้องปิดม่านและล็อคประตูแน่นหนาทั้งหลัง บ้านหลังนี้มีสัญญาณกันขโมยที่มีประสิทธิภาพสูงก็จริง แต่ถ้าไม่มีตำรวจเหลือประจำกรมก็คงไม่มีประโยชน์ ผมจึงต้องปิดเสียงมันและเชื่อมการทำงานเข้ากับตัวเอง
“แมป มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ...”เด็กหญิงถามขณะที่หนุนตักผม บ้านใจกลางเมืองหลังนี้ไม่เคยเงียบขนาดนี้ โลกภายนอกที่มักจะส่งเสียงหนวกหูเงียบงันมีแต่เสียงแกรกกรากของคนมากมายที่เดินอยู่ข้างนอก
“ผมก็ไม่รู้ครับคุณหนู คนที่น่าสงสารพวกนั้นคงติดโรคที่ทำให้คลุ้มคลั่งน่ะครับ”
“โรค? แล้วพ่อกับแม่จะติดรึเปล่า”
“ผมก็ไม่ทราบครับ พวกท่านอาจจะยังปลอดภัยอยู่ในบริษัทหรืออาจจะติดเชื้อไปแล้ว หรืออีกทางก็คือพวกท่านอาจจะตายไปแล้ว” ผมเอ่ย “ผมว่าคุณหนูใส่หน้ากากเผื่อเอาไว้ดีกว่าครับ ผมไม่รู้ว่าถ้ามันเป็นโรคแล้วจะติดต่อทางอากาศหรือเปล่า” ผมยื่นหน้ากากกรองอากาศแผ่นบางให้เธอ มันมีสีขุ่นมัวทอจากเทคโนโลยีนาโน
“อื้อ” เด็กหญิงใส่อย่างว่าง่าย “แล้วพ่อกับแม่ล่ะ”
“ก็คงอยู่ที่บริษัทน่ะครับ ผมไม่ทราบเหตุการณ์ที่เกิดกับทั้งสองเลย คุณหนูกับผมรอให้มีหน่วยช่วยเหลือมาหาที่นี่ดีกว่า” ผมพูดพลางยิ้มให้เด็กหญิงสบายใจ แต่เธอก็อด ขมุ่นคิ้วเป็นห่วงไม่ได้
“แล้วถ้าพ่อแม่กำลังอยู่ในอันตรายล่ะ ระหว่างที่เรารอหน่วยช่วยเหลือท่านอาจจะตายก็ได้ ไปช่วยกันเถอะแมป” เด็กหญิงเอ่ยเสียงสั่น ผุดลุกขึ้นยืนอย่างมุ่งมั่น
“ไม่ได้หรอกครับคุณหนู ผมได้รับคำสั่งจากสองท่านมาว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องปกป้องดูแลคุณหนูให้ถึงที่สุด ที่สำคัญเปอร์เซ็นไม่ติดเชื้อน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เราไปไม่คุ้มเสี่ยงครับคุณหนู”
“บ้าเหรอแมป แล้วเธอจะปล่อยให้พ่อกับแม่ ตายไปทั้งอย่างนั้นเนี่ยนะ เธอมีอะไรรับประกันมั้ยล่ะว่าหน่วยช่วยเหลือจะมา”
หน่วยช่วยเหลือเป็นหน่วยงานของรัฐที่คอยดูแลเมืองร่วมกับหน่วยปราบปราม เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นหน่วยทั้งสองจะประสานงานกันทำงาน ตามระยะเวลาแล้ว ด้วยวิทยาการกู้ภัยขั้นสูง ทั้งสองหน่วยสามารถแก้ปัญหาหนักสาหัสได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง แต่นี่ยังไม่มีวี่แววความช่วยเหลือเลย...ผมเงียบไป ไม่มีอะไรจะพูด...
“ถ้าเธอไม่ไปฉันไปเอง” เด็กหญิงเอ่ย หันหลังเดินเข้าครัวพร้อมกับเป้ใบใหญ่
เด็กหญิงโกยอาหารและน้ำทุกอย่างในตู้ลงเป้ เธอวิ่งขึ้นไปเอาอุปกรณ์ที่คิดว่าจำเป็นอย่างมีดพก เชือกไฟฉาย ไฟแช็ครวมถึงเสื้อผ้าเล็กน้อย ก่อนจะเข้าไปในห้องนอนพ่อและหยิบกล่องสีดำมะเมื่อมออกมาจากเซฟ เป้หนักอึ้งหลายกิโลจนยกแทบไม่ขึ้นแต่นีน่าก็กัดฟันสะพายขึ้นหลังไปที่โรงจอดรถ
“คุณหนูยังไปไม่ได้ครับ” เด็กหญิงหันมองผมที่ยึดไหล่เธอเอาไว้
“คุณหนูต้องใส่เสื้อหนาๆกันไว้ก่อนเผื่อโดนข่วนโดนกัดนะครับ เอากล่องพยาบาลไปด้วยก็ดี” ผมเอ่ย อัดของเหล่านั้นลงในเป้บวมเป่ง
“เออน่า ปล่อยได้แล้วฉันจะไป” นีน่าพูดอย่างหงุดหงิด กระชากเสื้อไปจากมือผมเดินปึงปังไปที่ประตูรถ
“ยังครับ”
“มีอะไรอีกเล่า ฉันลืมเอาอะไรไปอีก” เด็กหญิงถามกระชากเสียง อารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด
“คุณหนูลืมเอาผมไปด้วยไงครับ”
NINA AND CYBORG
สองเรื่องควบนี่สนุกดีครับ เบื่อเรื่องนึงก็ไปเเต่งอีกเรื่องนึงได้
สลับไปสลับมา เริ่มจนคำคมเเล้วครับ เหอๆ
จะเปิดเทอมเเล้วนี่นะ เพิ่งจะรู้สึกว่าปิดเทอมมันมีค่าขนาดนี้
หลังจากที่กินๆนอนๆอยู่บ้านเฉยๆมานาน
เฮ้อ...
การ์ตูนสั้นที่ว่าจะเเต่งก็ไม่ได้เเต่ง
เฮ้อ...
ขอบคุณที่ติดตามครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น