ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Nina Rayard
Stage 2. Nina Rayard
(การเรียกชื่อของคนเราคือการย้ำเตือนถึงการมีอยู่)
แสงแดดยามเช้าลอดผ้าม่านเนื้อบางเข้ามาสู่ห้องนอน ร่างเล็กๆของเด็กหญิงคุดคู้ขดตัวภายใต้ผ้าห่มหนา ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งว่ากำลังอยู่ในอาการหลับลึก บริเวณหัวเตียงของเธอเต็มไปด้วยเหล่าตุ๊กตามากมายหลายแบบยังไม่นับสติกเกอร์นานาลักษณะที่แปะเต็มผนังสีครีมรอบห้อง โต๊ะหนังสือตั้งอยู่มุมห้องมีแต่สมุดกับเครื่องเขียนสีน้ำวางระเกะระกะ
ผมดูเวลาไปพลางขณะเก็บของบนพื้นเข้าที่เดิม
อีกเดี๋ยวก็ปลุกได้แล้วมั้ง...
เป็นเวลากว่าสิบสองปีนับตั้งแต่นีน่าเกิดมาผมก็ทำงานอยู่ในบ้านหลังนี้ ดูแลเธอในฐานะหุ่นยนต์พี่เลี้ยงแทนนายท่านกับนายหญิงซึ่งทำงานตลอดจนแทบจะไม่ได้กลับมาเหยียบย่างบ้านตัวเอง ผมเปิดม่านให้แสงเข้าไล่บรรยากาศซึมเซาง่วงงุน
“ตื่นเถอะครับคุณหนู”ผมเอ่ย เขย่าตัวเธอเบาๆ
“อือ...อื้อ”เธอครางลืมตาตื่นอย่างไม่สู้เต็มใจนัก แต่ก็ลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย
“ไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวผมจะได้ไปเตรียมอาหารเช้าให้”
“อืม...” นีน่าตอบรับก่อนจะเดินสะโหลสะเหลเข้าห้องน้ำ
ตัวผมนั้น เป็นหุ่นยนต์ดัดแปลงไซบอร์กรุ่น D1 ใช้ระบบโปรแกรมแบบ AI(*) ในการทำงาน โดยภายนอกจะดูเหมือนมนุษย์รูปร่างสูงธรรมดาหากแต่สังเกตแผงเชื่อมต่อบริเวณคอได้ ที่เรียกมนุษย์ดัดแปลงนั้นเป็นเพราะรุ่นผมถูกออกแบบมาให้มีอวัยวะเช่นคนจริงๆ(ผมรู้ดี เพื่อที่ผู้สร้างจะได้ทำลายทิ้งหรือฆ่าโดยง่ายถ้าผมมีปัญหา) ผมยอมรับว่าตกรุ่นมานานโขแล้ว ถึงจะพยายามอัพเดตแค่ไหนก็ยังมีสมรรถนะต่ำกว่าหุ่นรุ่นใหม่ๆอยู่ดี นายท่านกับนายหญิงเห็นแก่นีน่าที่ติดผมแจไม่ยอมให้ทิ้งซื้อตัวใหม่ผมถึงยังคงมีตัวมีตนอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ต้องโดนถอดเป็นเศษเหล็กยิบย่อย
“นี่ วันนี้มีอะไรกินบ้างเหรอแมป?” เสียงนีน่าถามดังขึ้นข้างตัว ผมสะดุ้งเล็กน้อย... น่าขำจริง เป็นหุ่นยนต์ยังอุตส่าห์ตกใจเป็นด้วยแฮะ ผมหันไปมองเธอ
เด็กหญิงสวมชุดกระโปรงเอี๊ยมลายสก็อตทับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ใบหน้าแจ่มใสยิ้มทักทายยามเช้าเหมือนครั้งแรกที่ผมเห็นเธอครั้งยังเป็นทารกเมื่อสิบสองปีที่แล้ว ผมน้ำตาลอ่อนนุ่มมัดเป็นหางม้ารอเวลาให้ผมไปถักเปียให้
“แพนเค้ก แฮม แล้วก็นมสดครับคุณหนู”ผมตอบ ก่อนจะโยนแพนเค้กลงบนจานอย่างแม่นยำ เสิร์ฟลงบนโต๊ะ จัดที่ให้นีน่านั่ง
“อี้ แอป...หยับๆ”
“เคี้ยวให้เสร็จก่อนสิครับคุณหนู ไม่น่าดูเลย”
“อึ้ก เดี๋ยวไปวาดรูปที่พิพิธภัณฑ์ต้นไม้กันนะ”
“ครับ”
วันเสาร์เช่นนี้ นีน่ามักขอให้ผมพาไปวาดรูปเล่นนอกบ้านจนหมดวัน หลังจากจัดแจงอาหารเช้าเสร็จ ผมและเธอก็ออกเดินทางไปยังพิพิธภัณฑ์
ที่นี่เป็นโดมกระจกขนาดใหญ่ ต้นไม้นานาชนิดจะถูกกั้นรั้วลวดอย่างดีเพื่อป้องกันมิให้คนมือบอนเด็ดทึ้งเล่น แต่ละชนิดห้อยป้ายบอกที่มา ชื่อรวมถึงสายพันธุ์อย่างละเอียด มีหุ่นยนต์รุ่นล่ายืนอยู่ข้างๆคอยตอบคำถามและแนะนำ ยิ่งต้นที่ไกล้สูญพันธุ์แล้วยิ่งถึงขั้นกั้นกระจกหนาล้อมรอบเพราะมูลค่าของต้นไม้นั้นสูงมาก หาได้ยากเต็มทีในค.ศ. 2079 เช่นนี้ คนที่มาที่นี่น้อยจนแทบจะนับได้ มุมโปรดของนีน่าก็คือสวนส่วนแปลงดอกไม้
เราหนึ่งคนกับอีกหนึ่งหุ่นยนต์นั่งเล่นอย่างสบายอารมณ์ท่ามกลางดอกไม้หลากสีภายในตู้กระจก
“นี่น้องมาทำอะไรที่นี่จ้ะ? มาเที่ยวกับคุณพ่อเหรอ...” เสียงแตกห้าวของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง พวกมันมาเป็นกลุ่มหลายคนยืนล้อมรอบโต๊ะที่ผมกับนีน่านั่ง ทรงผมสีฉูดฉาดลานตาของแต่ละคนไม่ได้เข้ากับใบหน้าอันอุดมไปด้วยสิวของพวกมันเลยซักนิด
คงเห็นว่ามีแค่สองคนมานั่งในที่อับ เลยคิดจะมาไถเงินสินะ...ผมคิดพลางหันไปเผชิญหน้าอยู่ในสภาพพร้อมปกป้องนีน่า เผื่อสถานการณ์จะไม่สู้ดี
“เอ๊ะ อ้าว ไม่ใช่คุณพ่อนี่นา หุ่นยนต์พี่เลี้ยงเรอะ” คนที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเอ่ย “แต่ก็ไม่เป็นไร คนอย่างพี่ใจดีกับเด็กอยู่แล้ว...แถวนี้มันมีคนไม่ดีอยู่เยอะนา ถ้ายังไงจ่ายมาซักห้า-หกเม็กกะไบท์พี่จะคอยดูแลให้” เด็กหนุ่มแสร้งยิ้มจริงใจ แบมือขอเงินอย่างหน้าด้านๆ
“อย่ามาเรียกแมปว่าหุ่นยนต์นะ!!” นีน่าตวาดใส่หน้าเด็กหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว เธอโกรธจนหน้าแดง ไม่ได้ฟังที่เด็กหนุ่มพูดไปแม้แต่นิดเดียว
“หา? ก็มันเป็นหุ่นกระป๋องจริงๆนี่หว่า ดูแล้วก็ตกรุ่นมานานนมเนซะด้วยสิ พี่พูดอะไรผิดรึไงเล่าน้องสาว...” เด็กหนุ่มกล่าว หางคิ้วเริ่มกระตุกนิดๆด้วยความโกรธ “แล้วยังตั้งชื่อให้มันอีกเรอะ เฮอะ...มันไม่มีชีวิตซะหน่อย”
“อย่าครับคุณหนู!!”
ผัวะ!...นีน่ากระโดดชกเด็กหนุ่มเต็มแรง ถึงแม้แรงเด็กผู้หญิงตัวน้อยอาจจะไม่มาก แต่นี่เธอพุ่งตัวขึ้นมาจากเก้าอี้เพิ่มแรงส่ง
“หนอย!!! นังเด็กอวดดี ตอนแรกเห็นว่าเป็นเด็กจะไม่ลงมือแท้ๆ!! ถ้าไม่ให้เงินดีๆก็ต้องใช้กำลังบังคับแล้ว” นักเลงอ่อนวัยกลุ้มรุมหมายจับเด็กหญิงขึงกับพื้น ผมดึงเธอมาไว้ในอกกระชับแน่น ออกวิ่งหนีฝ่าหมัดและเท้าออกมา กลุ่มอันธพาลรุ่นเยาว์วิ่งตามอย่างไม่ลดละ แต่แรงคนมีหรือจะสู้แรงเครื่องจักรได้ สักพักเด็กหนุ่มเหล่านั้นก็วิ่งไล่ไม่ทันและหายลับไปจากสายตา
“ปลอดภัยแล้วครับคุณหนู...”ผมปล่อยเธอลงบนพื้น “เสื้อคุณหนูยับหมดเลย เดี๋ยวผมจัดให้ ยืนนิ่งๆสักพักนะครับ”
นีน่าปัดมือผมออกไม่ยอมให้จัดเสื้อ
“บ้าไปแล้วเหรอแมป! ทำไมเมื่อกี้ถึงไม่ตอบโต้” เด็กหญิงเงยหน้าตะเบ็งเสียงใส่ผม น้ำตาไหลพรากอาบแก้มใส
“คุณหนูก็น่าจะรู้... ผมมีโปรแกรมคำสั่งสามข้อที่เจาะจงว่าห้ามทำร้ายมนุษย์ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม ผมตอบโต้ไม่ได้...”
“โง่ๆๆๆๆๆที่สุด!โปรแกรมบ้าอะไรนั่นน่ะ” เธอร้องอย่างเหลืออด “ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย ดูสารรูปเธอสิ...ฮือ...” นีน่าร้องให้พลางดึงผมให้นั่งลงบนพื้น เธอลูบใบหน้าและเสื้อผ้าที่มอมแมมเลอะเทอะจากการโดนรุมของผม ผมไม่รู้สึกเจ็บก็จริง แต่เธอก็ยังยืนกรานจะขอพันผ้าพันแผลให้เมื่อกลับไปถึงบ้าน
“มันว่าๆเธอไม่ใช่คน แย่ที่สุด ฮึก...”
“ก็มันจริงนี่ครับคุณหนู ผมไม่ใช่คน ทำอย่างไรก็ไม่มีทางเป็นคน ผมเป็นแค่หุ่นยนต์ดัดแปลงที่ตกรุ่นหาได้เกลื่อนกลาดก็เท่านั้น” ผมเอ่ยพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ไม่ได้มีเกลื่อนกลาดนะ! แมปมีเพียงคนเดียวสำหรับฉันเท่านั้น ชื่อนี่ไงบอกถึงการมีตัวตนคงอยู่ของเธอ แมป!” นีน่าพูดใส่อารมณ์ น้ำตาหยาดเล็กๆคลอรอบดวงตาสีนิลสดสวย นัยน์ตาที่สบกับดวงตากลสีเขียวของผมบอกถึงความรู้สึกทุกอย่างที่เธอมี
...สมองกลของผมเต้นแผ่วเบาด้วยท่วงทีสงบนิ่ง มันคืออะไรกันนะ สิ่งที่เกิดผุดขึ้นมาภายในโปรแกรมซับซ้อน...
...ไม่รู้สิ...
....รู้แต่เพียงว่า...อยากจะอยู่กับเด็กคนนี้เท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ
ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม อยากจะปกป้องทุกสิ่งทุกอย่างของเธอเอาไว้ไม่ให้สูญสลาย โอบอุ้ม คอยดูแลจนกว่าเธอจะเติบโต สามารถอยู่ได้ด้วยตนเองอย่างเข้มแข็งในอนาคต...
ผมลูบหัวนีน่าอย่างแผ่วเบา
“คุณหนู เย็นนี้เดี๋ยวผมทำพายเนื้อของชอบให้ทาน กลับบ้านกันเถอะครับ”
NINA AND CYBORG
เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องหลัก ISL ครับ เป็นเรื่องที่คนเขียนอยากเเจมโดยตรง
อ่านไปก็อย่าคิดมากครับ เอ้อ...เเล้วก็เครื่องหมาย(*)นี้หมายถึงมีคำอธิบายด้านล่างนะครับ
AI(*) หรือ Artifical Intelligence ก็คือโปรเเกรมที่มีการพัฒนาทางด้านเทคโลยีปัญญาประดิษฐ์ ช่วยให้คอมพิวเตอร์
สามารถคิดตัดสินใจได้ไกล้เคียงกับมนุษย์ โดยอาศัยระบบของฐานความรู้(Knowledge Base) ที่มาจากการ
รวบรวมเเละสร้างความรู้สั่งสมไว้ในคอมพิวเตอร์
อ้างอิงจาก หนังสือก้าวทันโลกคอมพิวเตอร์ สาโรจน์ เกษมสุขโชติกุล
ขอบคุณครับที่ให้กำลังใจ
(การเรียกชื่อของคนเราคือการย้ำเตือนถึงการมีอยู่)
แสงแดดยามเช้าลอดผ้าม่านเนื้อบางเข้ามาสู่ห้องนอน ร่างเล็กๆของเด็กหญิงคุดคู้ขดตัวภายใต้ผ้าห่มหนา ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งว่ากำลังอยู่ในอาการหลับลึก บริเวณหัวเตียงของเธอเต็มไปด้วยเหล่าตุ๊กตามากมายหลายแบบยังไม่นับสติกเกอร์นานาลักษณะที่แปะเต็มผนังสีครีมรอบห้อง โต๊ะหนังสือตั้งอยู่มุมห้องมีแต่สมุดกับเครื่องเขียนสีน้ำวางระเกะระกะ
ผมดูเวลาไปพลางขณะเก็บของบนพื้นเข้าที่เดิม
อีกเดี๋ยวก็ปลุกได้แล้วมั้ง...
เป็นเวลากว่าสิบสองปีนับตั้งแต่นีน่าเกิดมาผมก็ทำงานอยู่ในบ้านหลังนี้ ดูแลเธอในฐานะหุ่นยนต์พี่เลี้ยงแทนนายท่านกับนายหญิงซึ่งทำงานตลอดจนแทบจะไม่ได้กลับมาเหยียบย่างบ้านตัวเอง ผมเปิดม่านให้แสงเข้าไล่บรรยากาศซึมเซาง่วงงุน
“ตื่นเถอะครับคุณหนู”ผมเอ่ย เขย่าตัวเธอเบาๆ
“อือ...อื้อ”เธอครางลืมตาตื่นอย่างไม่สู้เต็มใจนัก แต่ก็ลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย
“ไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวผมจะได้ไปเตรียมอาหารเช้าให้”
“อืม...” นีน่าตอบรับก่อนจะเดินสะโหลสะเหลเข้าห้องน้ำ
ตัวผมนั้น เป็นหุ่นยนต์ดัดแปลงไซบอร์กรุ่น D1 ใช้ระบบโปรแกรมแบบ AI(*) ในการทำงาน โดยภายนอกจะดูเหมือนมนุษย์รูปร่างสูงธรรมดาหากแต่สังเกตแผงเชื่อมต่อบริเวณคอได้ ที่เรียกมนุษย์ดัดแปลงนั้นเป็นเพราะรุ่นผมถูกออกแบบมาให้มีอวัยวะเช่นคนจริงๆ(ผมรู้ดี เพื่อที่ผู้สร้างจะได้ทำลายทิ้งหรือฆ่าโดยง่ายถ้าผมมีปัญหา) ผมยอมรับว่าตกรุ่นมานานโขแล้ว ถึงจะพยายามอัพเดตแค่ไหนก็ยังมีสมรรถนะต่ำกว่าหุ่นรุ่นใหม่ๆอยู่ดี นายท่านกับนายหญิงเห็นแก่นีน่าที่ติดผมแจไม่ยอมให้ทิ้งซื้อตัวใหม่ผมถึงยังคงมีตัวมีตนอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ต้องโดนถอดเป็นเศษเหล็กยิบย่อย
“นี่ วันนี้มีอะไรกินบ้างเหรอแมป?” เสียงนีน่าถามดังขึ้นข้างตัว ผมสะดุ้งเล็กน้อย... น่าขำจริง เป็นหุ่นยนต์ยังอุตส่าห์ตกใจเป็นด้วยแฮะ ผมหันไปมองเธอ
เด็กหญิงสวมชุดกระโปรงเอี๊ยมลายสก็อตทับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ใบหน้าแจ่มใสยิ้มทักทายยามเช้าเหมือนครั้งแรกที่ผมเห็นเธอครั้งยังเป็นทารกเมื่อสิบสองปีที่แล้ว ผมน้ำตาลอ่อนนุ่มมัดเป็นหางม้ารอเวลาให้ผมไปถักเปียให้
“แพนเค้ก แฮม แล้วก็นมสดครับคุณหนู”ผมตอบ ก่อนจะโยนแพนเค้กลงบนจานอย่างแม่นยำ เสิร์ฟลงบนโต๊ะ จัดที่ให้นีน่านั่ง
“อี้ แอป...หยับๆ”
“เคี้ยวให้เสร็จก่อนสิครับคุณหนู ไม่น่าดูเลย”
“อึ้ก เดี๋ยวไปวาดรูปที่พิพิธภัณฑ์ต้นไม้กันนะ”
“ครับ”
วันเสาร์เช่นนี้ นีน่ามักขอให้ผมพาไปวาดรูปเล่นนอกบ้านจนหมดวัน หลังจากจัดแจงอาหารเช้าเสร็จ ผมและเธอก็ออกเดินทางไปยังพิพิธภัณฑ์
ที่นี่เป็นโดมกระจกขนาดใหญ่ ต้นไม้นานาชนิดจะถูกกั้นรั้วลวดอย่างดีเพื่อป้องกันมิให้คนมือบอนเด็ดทึ้งเล่น แต่ละชนิดห้อยป้ายบอกที่มา ชื่อรวมถึงสายพันธุ์อย่างละเอียด มีหุ่นยนต์รุ่นล่ายืนอยู่ข้างๆคอยตอบคำถามและแนะนำ ยิ่งต้นที่ไกล้สูญพันธุ์แล้วยิ่งถึงขั้นกั้นกระจกหนาล้อมรอบเพราะมูลค่าของต้นไม้นั้นสูงมาก หาได้ยากเต็มทีในค.ศ. 2079 เช่นนี้ คนที่มาที่นี่น้อยจนแทบจะนับได้ มุมโปรดของนีน่าก็คือสวนส่วนแปลงดอกไม้
เราหนึ่งคนกับอีกหนึ่งหุ่นยนต์นั่งเล่นอย่างสบายอารมณ์ท่ามกลางดอกไม้หลากสีภายในตู้กระจก
“นี่น้องมาทำอะไรที่นี่จ้ะ? มาเที่ยวกับคุณพ่อเหรอ...” เสียงแตกห้าวของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง พวกมันมาเป็นกลุ่มหลายคนยืนล้อมรอบโต๊ะที่ผมกับนีน่านั่ง ทรงผมสีฉูดฉาดลานตาของแต่ละคนไม่ได้เข้ากับใบหน้าอันอุดมไปด้วยสิวของพวกมันเลยซักนิด
คงเห็นว่ามีแค่สองคนมานั่งในที่อับ เลยคิดจะมาไถเงินสินะ...ผมคิดพลางหันไปเผชิญหน้าอยู่ในสภาพพร้อมปกป้องนีน่า เผื่อสถานการณ์จะไม่สู้ดี
“เอ๊ะ อ้าว ไม่ใช่คุณพ่อนี่นา หุ่นยนต์พี่เลี้ยงเรอะ” คนที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเอ่ย “แต่ก็ไม่เป็นไร คนอย่างพี่ใจดีกับเด็กอยู่แล้ว...แถวนี้มันมีคนไม่ดีอยู่เยอะนา ถ้ายังไงจ่ายมาซักห้า-หกเม็กกะไบท์พี่จะคอยดูแลให้” เด็กหนุ่มแสร้งยิ้มจริงใจ แบมือขอเงินอย่างหน้าด้านๆ
“อย่ามาเรียกแมปว่าหุ่นยนต์นะ!!” นีน่าตวาดใส่หน้าเด็กหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว เธอโกรธจนหน้าแดง ไม่ได้ฟังที่เด็กหนุ่มพูดไปแม้แต่นิดเดียว
“หา? ก็มันเป็นหุ่นกระป๋องจริงๆนี่หว่า ดูแล้วก็ตกรุ่นมานานนมเนซะด้วยสิ พี่พูดอะไรผิดรึไงเล่าน้องสาว...” เด็กหนุ่มกล่าว หางคิ้วเริ่มกระตุกนิดๆด้วยความโกรธ “แล้วยังตั้งชื่อให้มันอีกเรอะ เฮอะ...มันไม่มีชีวิตซะหน่อย”
“อย่าครับคุณหนู!!”
ผัวะ!...นีน่ากระโดดชกเด็กหนุ่มเต็มแรง ถึงแม้แรงเด็กผู้หญิงตัวน้อยอาจจะไม่มาก แต่นี่เธอพุ่งตัวขึ้นมาจากเก้าอี้เพิ่มแรงส่ง
“หนอย!!! นังเด็กอวดดี ตอนแรกเห็นว่าเป็นเด็กจะไม่ลงมือแท้ๆ!! ถ้าไม่ให้เงินดีๆก็ต้องใช้กำลังบังคับแล้ว” นักเลงอ่อนวัยกลุ้มรุมหมายจับเด็กหญิงขึงกับพื้น ผมดึงเธอมาไว้ในอกกระชับแน่น ออกวิ่งหนีฝ่าหมัดและเท้าออกมา กลุ่มอันธพาลรุ่นเยาว์วิ่งตามอย่างไม่ลดละ แต่แรงคนมีหรือจะสู้แรงเครื่องจักรได้ สักพักเด็กหนุ่มเหล่านั้นก็วิ่งไล่ไม่ทันและหายลับไปจากสายตา
“ปลอดภัยแล้วครับคุณหนู...”ผมปล่อยเธอลงบนพื้น “เสื้อคุณหนูยับหมดเลย เดี๋ยวผมจัดให้ ยืนนิ่งๆสักพักนะครับ”
นีน่าปัดมือผมออกไม่ยอมให้จัดเสื้อ
“บ้าไปแล้วเหรอแมป! ทำไมเมื่อกี้ถึงไม่ตอบโต้” เด็กหญิงเงยหน้าตะเบ็งเสียงใส่ผม น้ำตาไหลพรากอาบแก้มใส
“คุณหนูก็น่าจะรู้... ผมมีโปรแกรมคำสั่งสามข้อที่เจาะจงว่าห้ามทำร้ายมนุษย์ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม ผมตอบโต้ไม่ได้...”
“โง่ๆๆๆๆๆที่สุด!โปรแกรมบ้าอะไรนั่นน่ะ” เธอร้องอย่างเหลืออด “ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย ดูสารรูปเธอสิ...ฮือ...” นีน่าร้องให้พลางดึงผมให้นั่งลงบนพื้น เธอลูบใบหน้าและเสื้อผ้าที่มอมแมมเลอะเทอะจากการโดนรุมของผม ผมไม่รู้สึกเจ็บก็จริง แต่เธอก็ยังยืนกรานจะขอพันผ้าพันแผลให้เมื่อกลับไปถึงบ้าน
“มันว่าๆเธอไม่ใช่คน แย่ที่สุด ฮึก...”
“ก็มันจริงนี่ครับคุณหนู ผมไม่ใช่คน ทำอย่างไรก็ไม่มีทางเป็นคน ผมเป็นแค่หุ่นยนต์ดัดแปลงที่ตกรุ่นหาได้เกลื่อนกลาดก็เท่านั้น” ผมเอ่ยพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ไม่ได้มีเกลื่อนกลาดนะ! แมปมีเพียงคนเดียวสำหรับฉันเท่านั้น ชื่อนี่ไงบอกถึงการมีตัวตนคงอยู่ของเธอ แมป!” นีน่าพูดใส่อารมณ์ น้ำตาหยาดเล็กๆคลอรอบดวงตาสีนิลสดสวย นัยน์ตาที่สบกับดวงตากลสีเขียวของผมบอกถึงความรู้สึกทุกอย่างที่เธอมี
...สมองกลของผมเต้นแผ่วเบาด้วยท่วงทีสงบนิ่ง มันคืออะไรกันนะ สิ่งที่เกิดผุดขึ้นมาภายในโปรแกรมซับซ้อน...
...ไม่รู้สิ...
....รู้แต่เพียงว่า...อยากจะอยู่กับเด็กคนนี้เท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ
ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม อยากจะปกป้องทุกสิ่งทุกอย่างของเธอเอาไว้ไม่ให้สูญสลาย โอบอุ้ม คอยดูแลจนกว่าเธอจะเติบโต สามารถอยู่ได้ด้วยตนเองอย่างเข้มแข็งในอนาคต...
ผมลูบหัวนีน่าอย่างแผ่วเบา
“คุณหนู เย็นนี้เดี๋ยวผมทำพายเนื้อของชอบให้ทาน กลับบ้านกันเถอะครับ”
NINA AND CYBORG
เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องหลัก ISL ครับ เป็นเรื่องที่คนเขียนอยากเเจมโดยตรง
อ่านไปก็อย่าคิดมากครับ เอ้อ...เเล้วก็เครื่องหมาย(*)นี้หมายถึงมีคำอธิบายด้านล่างนะครับ
AI(*) หรือ Artifical Intelligence ก็คือโปรเเกรมที่มีการพัฒนาทางด้านเทคโลยีปัญญาประดิษฐ์ ช่วยให้คอมพิวเตอร์
สามารถคิดตัดสินใจได้ไกล้เคียงกับมนุษย์ โดยอาศัยระบบของฐานความรู้(Knowledge Base) ที่มาจากการ
รวบรวมเเละสร้างความรู้สั่งสมไว้ในคอมพิวเตอร์
อ้างอิงจาก หนังสือก้าวทันโลกคอมพิวเตอร์ สาโรจน์ เกษมสุขโชติกุล
ขอบคุณครับที่ให้กำลังใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น