ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : God
Stage. 1 God
(พระเจ้าอาจสร้างมนุษย์ได้ แต่พระองค์ไม่สามารถควบคุมได้)
ลึกลงไปภายใต้เสียงเอ็ดอึงคะนึงของเมืองหลวงหลายไมล์ ห้องใต้ดินสี่เหลี่ยมปิดอับเล็กๆห้องหนึ่งกำลังถูกใช้งาน ไฟสลัวในห้องสาดทับร่างของคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังต่อสู้กัน แต่ละคนถือมีดสปาต้าร์ด้ามยาวไว้ในมือ เลือดสดสาดกระเซ็นทุกครั้งเมื่อใครก็ตามสะบัดด้ามคมเข้าชำแรกผิวเนื้อของอีกฝ่าย ความเจ็บปวดที่แล่นปราดเข้าสู่สมองเร่งเร้าความหวาดกลัวจับเข้าไปในขั้วหัวใจ ยิ่งกระตุ้นให้ภาวะสู้เพื่อปกป้องตนเองสูงถึงขีดสุด การต่อสู้บ้าคลั่งราวกับฝันร้ายดำเนินไปราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งร้องให้ฟูมฟายที่มุมห้องก่อนจะปลิดชีวิตตนด้วยการปาดคอตัวเอง เสียงโอดโอยร่ำให้ยังคงดังระงม หากแต่ไม่มีใครใส่ใจ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ร่างไร้ชีวิตก็ก่ายเกยบนพื้นมากขึ้น สุดท้าย...ชายร่างใหญ่ผู้กำชัยชนะก็ครางออกมาอย่างยินดีเมื่อเขาเป็นหนึ่งเดียวที่รอด เขาปลอดภัยแล้ว!!
ฟิ้ว !
เลเซอร์ความเร็วแสงพุ่งออกจากปากกระบอกปืน ทะลุกลางหัวชายหนุ่มอย่างแม่นยำ! ร่างของเขาลอยคว้าง สิ้นใจเสียก่อนจะล้มลงกระแทกพื้น
“นี่เป็นแค่ต้นแบบ... หากท่านต้องการ ผมจะไปเร่งการผลิตให้เต็มอัตรา...” เสียงยานคางแหบแห้งเอ่ยขึ้นจากชายร่างเล็กผอมเกร็ง นิ้วมือสกปรกของเขารีบกดปิดบานกระจกที่ด้านในมองไม่เห็นอีกครั้ง กลิ่นเลือดน่าสะอิดสะเอียนไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบนัก หากแต่นัยน์ตากับน้ำเสียงก็ยังพยายามประจบสอพลอเอาใจคนอีกคนในห้อง
“ดีมาก แวงซ์ ผมต้องการ ”ชายหนุ่มผู้มีอำนาจเหนือกว่าตอบเสียงนุ่ม มือควงปืนเลเซอร์เล่นไปมา เขาเสตามองเข้าไปในห้องนึกถึงกิจกรรมหฤโหดเมื่อกี้อย่างพึงพอใจ
“แวงซ์ เปิดกระจกซิ ทั้งบานนั่นแหละ”
“หา...?”แวงซ์เผลออุทานด้วยความตกใจ เขาอุตส่าห์มองไปทางอื่นเพื่อหลีกเลี่ยงภาพชิ้นส่วนมนุษย์เละเทะในห้องแล้วแท้ๆ แต่...ก็ต้องทำตามคำสั่งอย่างขัดเสียมิได้
ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้ เดินตรงเข้าไปในห้องไม่สะทกสะท้าน เขาเอาเท้ากวาดหัวชายคนหนึ่งให้พ้นทาง ย่ำผ่านกองเลือดแดงฉานและเศษเนื้อไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่กลางห้อง มองแวงซ์ที่เดินตามเข้ามาตัวสั่นงันงก
“แวงซ์... พระเจ้าอาจสร้างมนุษย์ แต่นายรู้มั้ยว่าพระองค์ทำผิดพลาดไปข้อนึง”ชายหนุ่มเอ่ย
“อะ...อะไรเหรอครับท่าน...”แวงซ์เกร็งหลอดคอตอบกลับมาแบบงึมงำๆ สีหน้าชายหนุ่มชั่วพริบตาเดียวที่ทำให้เขารู้สึกกลัวจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น ถ้าไม่ติดว่ามันยังมีกองเลือดอยู่ วิปลาสชัดๆ!!
...รอยยิ้มอ่อนโยน...ท่ามกลางซากศพที่ตนเองเป็นผู้จัดฉากให้เริ่มต้นและปิดท้าย...
“พระองค์ควบคุมมนุษย์ไม่ได้ขนาดนี้ยังไงล่ะ”
สาล์นจาก NINA AND CYBORG
ยินดีที่ได้รู้จักครับทุกคน ผมไซบอร์กมาพร้อมกับนีน่าเลยอยากจะขอขอบคุณคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมกัน
ถึงเเม้เรื่องนี้อาจจะไม่สนุกมากที่สุด เเต่ผมกับนีน่าก็พยายามอย่างที่สุดเเล้วครับ
อ่านเล้วรู้สึกอย่างไร ต้องการเเนวไหน ภาษาโอเคมั้ย
ผมอยากได้ความคิดเห็นพวกนี้มากเลย ผมอยากให้ผู้อ่านได้ทีส่วนร่วมน่ะครับ
cyber_map@hotmail.com เมล์ผมเองครับ cyborg
mink_me_mink@hotmail.com เมล์ของ nina ครับพ้ม
(พระเจ้าอาจสร้างมนุษย์ได้ แต่พระองค์ไม่สามารถควบคุมได้)
ลึกลงไปภายใต้เสียงเอ็ดอึงคะนึงของเมืองหลวงหลายไมล์ ห้องใต้ดินสี่เหลี่ยมปิดอับเล็กๆห้องหนึ่งกำลังถูกใช้งาน ไฟสลัวในห้องสาดทับร่างของคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังต่อสู้กัน แต่ละคนถือมีดสปาต้าร์ด้ามยาวไว้ในมือ เลือดสดสาดกระเซ็นทุกครั้งเมื่อใครก็ตามสะบัดด้ามคมเข้าชำแรกผิวเนื้อของอีกฝ่าย ความเจ็บปวดที่แล่นปราดเข้าสู่สมองเร่งเร้าความหวาดกลัวจับเข้าไปในขั้วหัวใจ ยิ่งกระตุ้นให้ภาวะสู้เพื่อปกป้องตนเองสูงถึงขีดสุด การต่อสู้บ้าคลั่งราวกับฝันร้ายดำเนินไปราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งร้องให้ฟูมฟายที่มุมห้องก่อนจะปลิดชีวิตตนด้วยการปาดคอตัวเอง เสียงโอดโอยร่ำให้ยังคงดังระงม หากแต่ไม่มีใครใส่ใจ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ร่างไร้ชีวิตก็ก่ายเกยบนพื้นมากขึ้น สุดท้าย...ชายร่างใหญ่ผู้กำชัยชนะก็ครางออกมาอย่างยินดีเมื่อเขาเป็นหนึ่งเดียวที่รอด เขาปลอดภัยแล้ว!!
ฟิ้ว !
เลเซอร์ความเร็วแสงพุ่งออกจากปากกระบอกปืน ทะลุกลางหัวชายหนุ่มอย่างแม่นยำ! ร่างของเขาลอยคว้าง สิ้นใจเสียก่อนจะล้มลงกระแทกพื้น
“นี่เป็นแค่ต้นแบบ... หากท่านต้องการ ผมจะไปเร่งการผลิตให้เต็มอัตรา...” เสียงยานคางแหบแห้งเอ่ยขึ้นจากชายร่างเล็กผอมเกร็ง นิ้วมือสกปรกของเขารีบกดปิดบานกระจกที่ด้านในมองไม่เห็นอีกครั้ง กลิ่นเลือดน่าสะอิดสะเอียนไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบนัก หากแต่นัยน์ตากับน้ำเสียงก็ยังพยายามประจบสอพลอเอาใจคนอีกคนในห้อง
“ดีมาก แวงซ์ ผมต้องการ ”ชายหนุ่มผู้มีอำนาจเหนือกว่าตอบเสียงนุ่ม มือควงปืนเลเซอร์เล่นไปมา เขาเสตามองเข้าไปในห้องนึกถึงกิจกรรมหฤโหดเมื่อกี้อย่างพึงพอใจ
“แวงซ์ เปิดกระจกซิ ทั้งบานนั่นแหละ”
“หา...?”แวงซ์เผลออุทานด้วยความตกใจ เขาอุตส่าห์มองไปทางอื่นเพื่อหลีกเลี่ยงภาพชิ้นส่วนมนุษย์เละเทะในห้องแล้วแท้ๆ แต่...ก็ต้องทำตามคำสั่งอย่างขัดเสียมิได้
ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้ เดินตรงเข้าไปในห้องไม่สะทกสะท้าน เขาเอาเท้ากวาดหัวชายคนหนึ่งให้พ้นทาง ย่ำผ่านกองเลือดแดงฉานและเศษเนื้อไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่กลางห้อง มองแวงซ์ที่เดินตามเข้ามาตัวสั่นงันงก
“แวงซ์... พระเจ้าอาจสร้างมนุษย์ แต่นายรู้มั้ยว่าพระองค์ทำผิดพลาดไปข้อนึง”ชายหนุ่มเอ่ย
“อะ...อะไรเหรอครับท่าน...”แวงซ์เกร็งหลอดคอตอบกลับมาแบบงึมงำๆ สีหน้าชายหนุ่มชั่วพริบตาเดียวที่ทำให้เขารู้สึกกลัวจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น ถ้าไม่ติดว่ามันยังมีกองเลือดอยู่ วิปลาสชัดๆ!!
...รอยยิ้มอ่อนโยน...ท่ามกลางซากศพที่ตนเองเป็นผู้จัดฉากให้เริ่มต้นและปิดท้าย...
“พระองค์ควบคุมมนุษย์ไม่ได้ขนาดนี้ยังไงล่ะ”
สาล์นจาก NINA AND CYBORG
ยินดีที่ได้รู้จักครับทุกคน ผมไซบอร์กมาพร้อมกับนีน่าเลยอยากจะขอขอบคุณคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมกัน
ถึงเเม้เรื่องนี้อาจจะไม่สนุกมากที่สุด เเต่ผมกับนีน่าก็พยายามอย่างที่สุดเเล้วครับ
อ่านเล้วรู้สึกอย่างไร ต้องการเเนวไหน ภาษาโอเคมั้ย
ผมอยากได้ความคิดเห็นพวกนี้มากเลย ผมอยากให้ผู้อ่านได้ทีส่วนร่วมน่ะครับ
cyber_map@hotmail.com เมล์ผมเองครับ cyborg
mink_me_mink@hotmail.com เมล์ของ nina ครับพ้ม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น