[Yaoi - จบแล้ว] ภาพวาดรักในรอยทราย

ตอนที่ 3 : การต่อสู้กลางทะเลทราย สองหนุ่มนอนชิดใกล้

ภาพที่ 3 การต่อสู้กลางทะเลทราย สองหนุ่มนอนชิดใกล้ 

 

บางทีนี่อาจเป็นอะไรที่มากกว่านีโอจะรับได้...

 

อากาศในยามดึกหนาวแถมยังมืดสนิท กองไฟที่ถูกจุดให้ความอบอุ่นดับไปแล้วด้วยการโจมตีจากผู้บุกรุกยามค่ำคืน

 

ท่ามกลางแสงจันทร์อันน้อยนิด เขาเห็นเดเรคเคลื่อนไหวไปมาเพื่อปกป้องเขาจากสิ่งอันตรายเบื้องหน้า

เงาตะคุ่มอันใหญ่ยักษ์ของผู้ที่มารบกวนการนอนหลับทำให้นีโอขนลุกเกรียว ใครจะนึกได้ว่านอกจากมืออสุระแล้วยังมีสิ่งมีชีวิตในทะเลทรายอีกอย่างที่น่ากลัวไม่แพ้กัน...

 

................

 

ก่อนจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ตอนนั้นกลางคืนก็มาเยือนทะเลทรายอีกครั้ง แสงแรงกล้าของดวงอาทิตย์ค่อยๆ ถูกปกคลุมด้วยความมืดทีละนิด กระทั่งทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความมืดสนิท เมื่อสิ้นแสงจากดวงอาทิตย์ ดินแดนอันแห้งแล้งก็เริ่มอากาศเย็นลง

 

หลังจากเดินทางมาทั้งวันพวกเขาก็ตัดสินใจค้างแรมที่นี่ก่อนจะเริ่มออกเดินทางต่อในตอนเช้ามืด ก่อกองไฟเสร็จทั้งสองก็นั่งกินเนื้อตากแห้งไปเงียบๆ ผิงไฟให้ร่างกายอบอุ่น

การเดินทางกับเดเรคมาทั้งวันทำให้นีโอรู้จักโลกที่เขาอยู่มากขึ้น 

ทะเลทรายแห่งนี้มีชื่อว่าทะเลทรายโรฮานอยู่กึ่งกลางระหว่างสี่ราชอาณาจักร

โดยทางเหนือเป็นที่อยู่ของราชอาณาจักรคารีน่า แหล่งรวมของจอมเวทย์ เวทมนตร์และของวิเศษทั้งหลาย ทิศตะวันตกเป็นของราชอาณาจักรชารุ เผ่าแห่งนักรบที่เดเรคอยู่ ทิศตะวันออกเป็นราชอาณาจักรบาจัน มีพวกครึ่งคนครึ่งสัตว์และสัตว์วิเศษอาศัยอยู่ ส่วนทางทิศใต้เป็นแหล่งแห่งศิลปะ การร่ายรำ ขับร้องและดนตรี นั่นคือราชอาณาจักรวีร์

 

เดเรคเล่าให้ฟังว่าอาณาจักรชารุ บาจันและวีร์เป็นมิตรที่ดีต่อกัน ส่วนอาณาจักรคารีน่าชอบทำสงครามกับพวกเขา ครั้งล่าสุดพวกนั้นจับคนของเผ่าวีร์ไปเป็นทาสและล่าเผ่าบาจันเพื่อเอาเลือดเนื้อของพวกเขาไปทำยาและของวิเศษจึงเตือนนีโอให้ระวังตัวไว้

 

"แล้วอาณาจักรกรุงเทพฯ ของเจ้าเป็นเช่นไร"

 

เดเรคถามขึ้นด้วยความใคร่รู้เมื่อพวกเขาทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

"ยังไงน่ะเหรอครับ..."

 

นีโอทำท่าลำบากใจกับคำถามที่เกี่ยวกับบ้านเกิดของตน จึงพยายามนึกเรียบเรียงคำพูดให้อีกฝ่ายเข้าใจอยู่ครู่หนึ่ง

 

"เป็นเมืองใหญ่ ผู้คนเยอะแยะ มีสิ่งก่อสร้างมากมายสูงเกือบระฟ้า มีของให้กินให้ใช้ตลอดเวลาขอแค่มีเงิน ยานพาหนะมากมายแล่นอยู่บนถนนจนแน่นขนัด มีวัฒนธรรมเป็นเอกลักษณ์ของตนเองดี คงประมาณนี้ล่ะมั้ง..."

 

พูดมาถึงตรงนี้นีโอก็คิดขึ้นมาได้ว่าทั้งที่มาจากคนละที่กันแต่เดเรคกลับพูดภาษาไทยเหมือนเขา ทั้งๆ ที่ชื่อหรือหน้าตาของชายหนุ่มก็ไม่ใช่คนไทยสักนิด ชื่อจริงๆ ของเขามันยาวกว่านี้ เด็กหนุ่มบอกชื่อเล่นของตนเองให้เดเรคไปเพราะคิดว่ามันสะดวกในการเรียกมากกว่า

 

"ดูเป็นเมืองที่วุ่นวายไม่น้อยนะ"

 

ชายหนุ่มออกความเห็น นีโอยิ้มน้อยๆ

 

"มันก็วุ่นวายจริงๆ ล่ะครับ ตอนกลางวันก็ยุ่ง กลางคืนก็ยังคึกคักนี่แหละกรุงเทพฯ ครับ"

 

"เจ้าชอบอาณาจักรของตัวเองมากสินะ"

 

เดเรคว่าพลางโยนถ่านหินอีกก้อนเข้าไปในกองไฟ

 

"ไม่มีใครเกลียดบ้านเกิดของตัวเองหรอกครับ ถึงจะเจอเรื่องไม่ดีมามากแต่ชีวิตเราก็เป็นแบบนี้ ผมอยู่เสียจนชินแล้วล่ะครับ"

 

พูดไปนีโอที่จ้องมองเปลวไฟก็เอามือปิดปากหาว เห็นดังนั้นเดเรคจึงลุกขึ้นหยิบเสื่อออกมาปูลงบนพื้นและวางหมอนใบเล็กๆ สองใบรวมทั้งผ้าห่มสองผืนวางกองบนที่นอน

 

"นี่ก็ดึกแล้วมานอนกันเถอะ"

 

"ครับ"

 

นีโอตอบรับเพราะง่วงนอนเต็มทน แต่พอเห็นชายหนุ่มเข้ามานอนที่เดียวกัน ร่างบางก็ชะงัก

 

"เอ๊ะ? ที่นอนมีแค่อันเดียวหรือครับ"

 

"ใช่แล้ว"

 

เดเรคตอบด้วยสีหน้างุนงง นีโออ้าปากค้าง

 

"ที่มีแค่นี้ ผมจะนอนด้วยได้ยังไงกันล่ะ!?"

 

"จะเป็นอะไรไป เมื่อคืนเจ้ากับข้ายังนอนด้วยกันเลย"

 

"เมื่อคืนเหรอ..."

 

"ข้ามาเจอเจ้านอนสลบอยู่กลางทะเลทรายตอนดึกมากแล้ว อากาศก็หนาวข้ากลัวว่าเจ้าจะเป็นหวัดเลยให้นอนด้วยกัน อีกอย่างข้าก็มีที่นอนแค่ผืนเดียวด้วย ไม่งั้นเจ้าจะให้ข้าไปนอนที่ไหนล่ะ"

 

ชายหนุ่มอธิบาย คราวนี้นีโอถึงกับกุมขมับ เขาดันเข้าใจผิดไปว่าเดเรคพกที่นอนมาสองชุดเสียอีก นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะนอนร่วมเตียงกับอีกฝ่ายได้

 

แย่ล่ะ! ระหว่างที่เขาหลับคงจะไม่นอนดิ้นรบกวนเดเรคหรอกใช่ไหม!?

 

นีโอหน้าซีดเผือด ชายหนุ่มสังเกตเห็นจึงเอ่ยว่า

 

"หรือจะให้ข้าไปนอนกับพื้นทรายก็ได้นะ ถ้าเจ้าไม่ชอบล่ะก็..."

 

เดเรคใจดีมากจนเด็กหนุ่มตื้นตันใจ รีบส่ายหน้ารัวๆ

 

"ไม่ต้องหรอกครับ! คุณเดเรคเป็นเจ้าของที่นอน ผมต่างหากที่ควรไปนอนพื้นน่ะ!"

 

"ถ้าเจ้าคิดจะนอนตรงบริเวณทรายล่ะก็ ระวังหน่อยนะ อาจจะมีตัวอะไรโผล่มาจากทรายก็ได้"

 

ชายหนุ่มไม่ได้พูดขู่ เขาแค่เตือนว่าอาจจะเจอพวกแมลงมาก่อความรำคาญ ทว่านีโอกลับเข้าใจผิดไพล่คิดไปถึงมือประหลาดเมื่อวาน ขนลุกซู่โดยไม่ต้องพึ่งพาลมเย็นๆ ของทะเลทราย เปลี่ยนท่าทีรีบคลานมานอนกับเดเรคอย่างรวดเร็ว

 

"เอ่อ... ถ้าอย่างนั้นเรานอนด้วยกันดีกว่าครับ"

 

ระหว่างเจอสัตว์ประหลาดกับนอนด้วยกันกับคนแปลกหน้า เขาขอเลือกอย่างหลัง!

 

"ตามใจเจ้า"

 

เดเรคกล่าวอย่างว่าง่าย เขาเขยิบอีกหน่อยให้มีพื้นที่สำหรับนีโอ เด็กหนุ่มนอนหันหลังให้อีกฝ่ายเอาผ้าห่มมาห่อตัวไว้และพยายามนอนสุดริมเสื่อให้มากที่สุด ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะเขารังเกียจเดเรค แต่กลัวว่าตัวเองจะนอนดิ้นรบกวนการพักผ่อนของชายหนุ่ม

 

ผ่านไปพักใหญ่ ทุกอย่างก็เงียบสนิท เดเรคไม่ขยับตัวเลย นีโอเองก็นอนนิ่งๆ เช่นกันแต่ตายังสว่างโร่ 

การอยู่แปลกที่แปลกถิ่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขานอนไม่หลับ แต่สาเหตุอีกอย่างก็คือเขาไม่เคยชินกับการมีคนนอนร่วมเตียงด้วย นอนห้องเดียวกันยังพอทนแต่นอนเตียงเดียวกัน เขากลับรู้สึกแปลกๆ

 

แม้จะหันหลังให้อยู่นีโอก็รู้สึกถึงลมหายใจเป่าอยู่เหนือศีรษะ เป็นการหายใจที่สม่ำเสมอดีบ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าถึงห้วงนิทราแล้ว

 

นีโอซึ่งนอนไม่หลับค่อยๆ พลิกตัวหันไปประจันหน้ากับเดเรค แอบมองใบหน้ายามหลับ หน้าตาอันหล่อเหลา ผิวสีเข้ม เมื่อมองดีๆ จะเห็นรอยแผลเป็นจางๆ เหมือนโดนมีดบาดบริเวณแก้ม ขนตายาว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปที่เย้ายวน องค์ประกอบเลิศเลอทำให้คนคนนี้มีเสน่ห์สั่นคลอนหัวใจได้ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม 

ช่างน่าอิจฉาจริงๆ ถ้าเขามีใบหน้าเป็นแบบนี้อยากจะรู้ว่าคนคนนั้นจะตกหลุมรักเขาขึ้นมาบ้างหรือเปล่านะ

 

เขามองหน้าของเดเรคเพลินไปหน่อยจนในที่สุดก็รู้สึกง่วงขึ้นมา นีโอปิดตาลงสติล่องลอยไปในห้วงแห่งความฝันอันแสนสุข...

 

....................

 

แกร่ก... แกร่ก...

 

ไม่รู้ว่านีโอหลับไปนานเท่าไหร่ สติของเขาค่อยๆ กลับคืนมาเมื่อหูของเขาก็ได้ยินเสียงผิดปกติดังขึ้น

 

แกร่ก... แกร่ก...

 

ไม่ใช่แค่เด็กหนุ่มที่สะดุ้งลืมตาขึ้นมา เดเรคเองก็เช่นกัน ชายหนุ่มมีท่าทางหงุดหงิดที่ถูกปลุกขึ้นมาจากการนอนอันแสนสบาย

ร่างสูงจ้องมองผ่านความมืดไปยังต้นเสียงและเอื้อมมือหยิบดาบขึ้นมา

 

"มาหลบข้างหลังข้าซะ"

 

เดเรคสั่ง นีโอรีบทำตามในทันที เมื่อมีบางสิ่งกำลังเคลื่อนที่ใกล้เข้ามา

 

แกร่ก... แกร่ก...

 

"นั่นมัน...!"

 

นีโออุทานเมื่อเจ้าของเสียงแปลกๆ เข้ามาใกล้ในระยะสายตาและเท่าที่แสงจากกองไฟจะส่องถึง

 

มันคือแมงป่องที่มีขนาดใหญ่พอๆ กับรถยนต์สักคัน ตาสีแดงลุกวาวแฝงแววดุร้าย หางยาวแล้วตรงปลายแหลมแสดงถึงความคม หางของมันวาววับเคลือบพิษร้ายชวนให้น่ากลัวอยู่ไม่น้อย

 

นีโออ้าปากค้างกับสัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้า

 

ให้ตายสิ! โลกในภาพวาดนี้มันสุดแสนจะแฟนตาซีเกินไปแล้ว!

 

อูฐที่เห็นแมงป่องส่งเสียงร้องออกมาด้วยความกลัว เดเรคทำเสียงชู่สองสามครั้งและลูบตัวมันเพื่อปลอบให้สงบลง

 

"ไปอยู่ข้างอูฐก่อน เดี๋ยวข้าจะจัดการเจ้านี่เอง"

 

"ครับ"

 

เดเรคลุกขึ้นยืนตวัดดาบหนึ่งครั้งไปที่แมงป่องยักษ์อย่างอาจหาญ เด็กหนุ่มรีบย้ายสถานที่ไปนั่งข้างๆ อูฐ เอามือลูบตัวมันไปมาเพื่อปลอบขวัญ 

เขาจ้องมองเดเรคด้วยใจระทึกขณะที่ชายหนุ่มยืนประจันหน้ากับแมงป่องยักษ์อย่างไร้ความเกรงกลัว

 

"บังอาจมารบกวนการนอน จงเตรียมตัวเตรียมใจไว้ซะ!"

 

เดเรคพุ่งตัวเข้าไปหาแมงป่องแบบไม่ลังเลพร้อมกับตวัดดาบตัดขาของมันจนแมงป่องล้มลงส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด มันขยับหางฟาดไปที่เดเรคอย่างแรงแต่ก็พลาดเพราะชายหนุ่มก้มตัวหลบได้ทัน 

 

เดเรคอาศัยจังหวะที่แมงป่องกำลังตั้งตัวเงื้อดาบฟันไปที่สีข้างเรียกเลือดสีเขียวกลิ่นคลื่นเหียนพุ่งออกมาจากปากแผล

 

แมงป่องส่งเสียงร้องอีกครั้ง มันเอาปลายหางแทงไปที่เดเรคแต่ก็โดนดาบสกัดเอาไว้ได้  

ด้วยความโมโหมันจึงฟาดหางสะเปะสะปะไปบนพื้นทรายจนฝุ่นฟุ้งไปหมดและเป่ากองไฟมอดดับ เป็นผลให้การมองเห็นของทั้งสองพลอยแคบลง

 

แสงจันทร์มีไม่มากพอจะมองเห็นการต่อสู้ของเดเรคและแมงป่องตัวนั้นนอกจากเงาที่เคลื่อนไหว และเสียงดาบฟัน เสียงคำรามกับเสียงหางฟาดไปมาประกอบฉาก

 

"นีโอ!"

 

เสียงนั้นเต็มไปด้วยความตระหนก เจ้าของชื่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ร่างกายเคลื่อนไหวไปเองตามสัญชาตญาณ

เด็กหนุ่มรู้สึกว่าที่ที่ตัวเองอยู่นั้นอันตรายจึงขยับย้ายที่ แล้วทันใดนั้นเองหางของแมงป่องเสียบตรงตำแหน่งที่นีโอเคยนั่งอยู่ทะลุผืนเสื่อขาดเป็นรู!

 

ซีด... เขาเกือบตายอนาจแล้วสิ...

 

"บังอาจมาก!"

 

เดเรคคำรามด้วยความโกรธจัด อุณหภูมิรอบตัวลดต่ำลง เด็กหนุ่มหนาวจนต้องคว้าผ้าห่มข้างตัวขึ้นมา ฟันกระทบกันเสียงดังกึกๆ ทำไมจู่ๆ อากาศถึงได้หนาวเฉียบพลันขึ้นมากัน!

 

สายลมพัดดังหวีดหวิวนำเอาละอองสีขาวมาด้วย ความเย็นที่กระทบกับใบหน้าของเด็กหนุ่มทำให้รู้ว่าละอองนั้นคือเกล็ดน้ำแข็งแวววาว มันถูกพัดไปรวมอยู่รอบๆ ตัวชายหนุ่ม น้ำแข็งเกาะพราวที่ดาบและพื้นดิน อุณหภูมิติดลบเรื่อยๆ กระทั่งจะหายใจยังลำบาก นีโอต้องขดตัวอยู่ในผ้าห่ม แม้แต่อูฐก็ยังมาร่วมด้วย เนื้อตัวสั่นเทา

 

แมงป่องรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงบังเกิดความกลัวโดยสัญชาตญาณ มันจึงล่าถอย ทว่าเดเรคที่โกรธจัดต้องการระบายไม่ยอมปล่อยแมงป่องยักษ์ไปง่ายๆ

 

"มาถึงขั้นนี้คิดหรือว่าจะหนีได้!"

 

เดเรคยกดาบขึ้นแล้วตวัดไปทีเดียว น้ำแข็งแหลมหลายสิบแท่งก็โผล่มาจากพื้นทรายแทงทะลุทั่วร่างของแมงป่องยักษ์ เลือดสีเขียวเหม็นคาวสาดกระจายพร้อมกับเสียงกรีดร้องสั่นสะเทือนแก้วหู

 

กี๊ซซซซ!!!

 

นีโอยกมือปิดหูได้ทันก่อนที่คลื่นเสียงจะทำร้ายหูของเขา เด็กหนุ่มมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ทะเลทรายจะมีน้ำแข็งได้ยังไง มันผิดธรรมชาติเกินไปแล้ว! นี่หรือว่ามันคือเวทมนตร์...

 

เดเรคกระตุกยิ้ม "มันยังไม่จบเท่านี้หรอกนะ"

 

เปรี๊ยะ... เปรี๊ยะ...

 

แท่งน้ำแข็งที่เสียบร่างแมงป่องเพิ่มไอเย็นเข้าไปอีก น้ำแข็งสีขาวกลืนกินร่างของแมงป่องทีละนิด แช่แข็งร่างของมันกลายเป็นประติมากรรมกลางผืนทราย

 

นีโออึ้งค้างไป มันคือเวทมนตร์แบบในนิยายแน่นอน ขนาดนกที่มีขนเป็นเพลิงพ่นไฟได้ยังมีเลย ที่นี่จะไม่มีเวทมนตร์ได้อย่างไร!?

 

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น เดเรคก็รีบตรงเข้ามาหานีโอ ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

 

"เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า!?"

 

"ผมไม่เป็นไรครับ"

 

เขาตอบเสียงหนักแน่นเพื่อให้อีกฝ่ายคลายกังวล เดเรคกวาดตามองไม่เห็นร่องรอยบาดเจ็บจึงโล่งใจ จากนั้นก็หยิบเสื่อที่ขาดเป็นรูกับผ้าห่มคลุกทรายกับเลือดของแมงป่องขึ้นมา

 

"เราคงต้องไปนอนข้างๆ อูฐแล้วล่ะ ที่นอนเละขนาดนี้"

 

"แต่ผ้าห่มยังอยู่ดีนะครับ"

 

นีโอชูผ้าห่มที่เขาคว้ามาให้อีกฝ่ายดูว่าไม่ค่อยเปื้อนจากทรายมากนัก

 

"แต่นั่นมันผ้าห่มของเจ้าไม่ใช่เหรอ ของข้ามันเปื้อนหมดแล้ว"

 

"ไม่เป็นไรครับ ใช้ด้วยกันก็ได้"ร่างบางคลี่ผ้าห่มออก คิดว่ามันใหญ่เพียงพอจะห่มด้วยกันสองคนได้

 

"ถ้าแค่มีผ้าห่มก็คงนอนได้นะครับ"

 

นีโอไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำขนาดทนเห็นคนที่ช่วยชีวิตนอนหนาวได้

 

"ถ้าเจ้าไม่รังเกียจที่จะต้องนอนเบียดกันยิ่งขึ้น ข้าก็ตกลง"

 

เดเรคกล่าว พวกเขานอนลงข้างๆ อูฐโดยให้นีโอนอนอยู่ตรงกลาง ชายหนุ่มให้เหตุผลว่าเผื่อเกิดอะไรขึ้นเขากับอูฐที่นอนอยู่ริมจะได้เป็นตัวกันอันตราย นีโอจึงไม่ได้แย้งอะไร รู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำที่อีกฝ่ายใส่ใจเขาขนาดนี้

 

พอไม่มีเสื่อปู ที่นอนที่ทำจากทรายก็ดูนิ่มดีแต่สัมผัสมันชวนจั๊กจี้ นีโอขดตัวสั่นเบียดร่างเข้าหาไออุ่นจากอูฐ ทว่าเนื้อตัวมันมีกลิ่นสาบจางๆ เป็นกลิ่นที่ไม่หอมชวนดมอย่างยิ่ง เขาจึงเข้าไปนอนใกล้ๆ ไม่ได้เพราะรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังขาดออกซิเจน

 

ทันใดนั้นเดเรคก็เอื้อมมือมาโอบร่างของเด็กหนุ่ม นีโอชะงัก ตัวแข็งทื่อ

 

"คุณเดเรคทำอะไรครับ!"

 

"ข้าเห็นเจ้าตัวสั่นก็เลยกอดเจ้าเพื่อที่จะได้ตัวอุ่นขึ้น"

 

เดเรคตอบอย่างซื่อๆ ทว่าเด็กหนุ่มกลับดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน

 

"ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่เป็นอะไร!"

 

"เจ้าโกหก"เดเรคกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น "ถ้าเจ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ร่างกายก็คงไม่เย็นขนาดนี้หรอก"

 

เป็นจริงอย่างที่เดเรคว่านีโอรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่แตกต่าง ร่างกายของเดเรคร้อนมากแต่ก็อุ่นดี มันบรรเทาอาการสั่นจากอากาศหนาวได้ 

แม้จะขัดใจแต่เขาไม่อยากปฏิเสธความอุ่นสบายนี้ เพื่อให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ เขาจะยอมให้เดเรคกอดแล้วกัน

 

นีโอพลิกตัวมาประจันหน้ากับชายหนุ่ม ท่ามกลางความมืดที่มีแค่แสงจันทร์ส่องเรืองลาง มองเห็นนัยน์ตาคู่นั้นของเด็กหนุ่มวาวราวกับไข่มุกดำ คนมองพลอยนิ่งอึ้งไปดั่งโดนสายตานั้นสะกด

 

"ผมจะยอมให้คุณนอนกอดก็ได้ แต่ช่วยอย่ากอดแน่น ผมอึดอัด"

 

"เข้าใจแล้ว"

 

เดเรคยอมทำตามที่ขอเพราะนึกหวั่นกับสายตาที่แฝงเร้นอำนาจบางอย่างไว้ รีบคลายอ้อมกอดลง

พอไม่โดนกอดรัดนีโอจึงสบายขึ้นสามารถจะนอนพลิกตัวไปมาได้ และในตอนนี้เขาเลือกที่จะนอนซุกกับแผ่นอกของเดเรค

 

คนโดนแนบชิดพลันใจสั่น ลมหายใจของร่างบางเป่าอย่างสม่ำเสมอที่ซอกคอเขาบ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว แต่เดเรคกลับประสบปัญหานอนไม่หลับเสียเอง

 

“บ้าจริง...”

 

หลังจากมีนีโอมานอนอยู่ข้างกาย เขาก็กลายเป็นโรคนอนไม่หลับเสียแล้ว ต่อให้เหนื่อยล้ามากเพียงใดลองมีร่างแบบบางมานอนใกล้ๆ เป็นใครก็พาลนอนไม่หลับกันทั้งนั้น

 

ฟืด...

 

อูฐทำเสียงฟืดฟาดคล้ายกับรู้ว่าเจ้านายกำลังคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่ เดเรคถลึงตาใส่มัน งึมงำตอบไปว่า

 

“รู้น่า แค่หลับๆ ไปก็พอใช่ไหม”

 

แต่ต่อให้ข่มตาหลับก็ใช้เวลานานกว่าชายหนุ่มจะหลับได้