คู่มือบ่าวรับใช้ในวังอ๋อง ฉบับปรับปรุง (END)

ข้าเป็นกงนู่ที่ถูกคัดเลือกเข้ามาในวังตั้งแต่ครั้งแรกที่ถูกส่งมาคัดเลือก บิดาของข้าเป็นแค่ขุนนางต่ำต้อยไม่ควรค่าให้นึกถึง ที่แทบไม่มีบทบาทหน้าที่อะไรให้ใครจดจำ ด้วยเหตุนี้ยามที่ฝึกอบรมมารยาทสำเร็จเพียงไม่นานก็ถูกส่งมารับใช้ต้าอิงผู้หนึ่งที่เพิ่งเข้าวังมาเช่นกัน

โลกแห่งวังหลังเปลี่ยนแปรผู้คนไปหลากหลาย ข้าหวังเพียงจะใช้ชีวิตเรียบง่ายไปจนสุดทาง หากแต่ในวันนั้นข้าหยิบยื่นน้ำใจให้องค์ชายน้อยไร้อันดับ ไม่ค่อยได้รับการดูแล จะเปลี่ยนแปลงชีวิตข้าไปจนไม่อาจจะหวนกลับ

“...กูกูบอกว่า วังหลังคือสถานที่กลืนกินผู้คน บ่าวไม่เคยเชื่อจนวันนี้...บ่าวอยากออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ เสียจริง อ๊ะ! ขออภัยเพคะ” ข้ารีบเอ่ยกับคนข้าง ๆ เมื่อรู้ว่าหลุดพูดอะไรไม่สมควรออกไป องค์ชายน้อยมองข้านิ่ง ๆ ก่อนเอ่ย

“...ถูกแล้ว เจ้าไม่ควรจะอยู่ที่นี่”

เขาเป็นเพียงองค์ชายไร้มารดา ถูกเลี้ยงมาอย่างทิ้งๆ ขว้างๆ มีเพียงนางที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ น้ำใจครั้งนั้นเขาจดจำไม่รู้ลืม

แรกเริ่มเขาคิดว่าเพียงอยากตอบแทนน้ำใจอันงดงามของนาง แต่กลับไม่รู้เลยว่าที่แท้แล้วภาพนางประทับอยู่ในใจ และหัวใจเขาก็วางไว้ในมือนางตั้งแต่วันนั้น

หลังจากหามาสักพักก็ได้ Image ของนายบ่าวคู่นี้มาค่ะ รู้สึกว่าใช่เลย

แต่ถ้าใครไม่ชอบจะเปลี่ยนเป็นใครก็ได้นะคะ แค่Imageคร่าว ๆ ประกอบการอ่านค่ะ

เมิ่งอวิ๋นจื่อ เต้าหู้ก้อนน้อย

จ้าวหลี่เหิง ชายเจ็ดสายนัว

人常說 天涯地角 步步有窮時

ผู้คนล้วนกล่าวไว้ ใต้หล้านี้ล้วนมีที่สิ้นสุด

為何窮盡 挨不過這相思

หากแต่ความโหยหานี้กลับไม่มีที่สิ้นสุด 

霜融成字 花開寫詩

เกล็ดหิมะละลายเป็นอักษร บุปผาบานร่ายบทกลอน

惟我不善這言辭

มีเพียงข้าที่มิอาจหาถ้อยคำบอกความรู้สึกของตนเอง

誰送我 寒冬落魄 春暖逢生時

ฤดูหนาวเยือกเย็นตกต่ำทรมาน ใครที่มอบฤดูใบไม้ผลิอบอุ่นให้พานพบในช่วงนั้น

一次 便作廢了生死

แค่พบเพียงครั้งเดียว ความเป็นตายก็ไม่สำคัญ

飛鴻跨雪追日添白絲

เฟิ่งหวงเหินข้ามหิมะ ไล่คว้าแสงอาทิตย์ เช่นข้าที่ติดตามเจ้า

痛戛然而止

เสียงคร่ำครวญหยุดลงในทันใดเพราะเจ้า

愛是指尖生悅的刺

รักดั่งหนามแหลมและความสุขที่ทิ่มแทงปลายนิ้ว

為我心心念念幾個字 淺情人不知

ข้าสรรหาถ้อยคำซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ไม่มีใครรู้ถึงความรักตื้นเขินของข้า

赴不盡 這撲火退羽 幾成癡

ข้าไม่รู้ต้องทำเช่นไร เหมือนแมงเม่าที่สละปีกบินเข้ากองไฟด้วยความลุ่มหลง

倘若唯唯諾諾在這彈指 怕枉費一世

หากข้าเจียมตัวยอมแพ้ในตอนนี้ และหวาดกลัวความตาย

不浴火 不成詩

บทกวีความรักที่ข้ามีต่อเจ้าคงไม่ก่อตัวขึ้นจากเถ้าถ่าน

在這顛顛倒倒的亂世 淺情人不識

บนโลกที่สับสนวุ่นวาย แต่ไม่มีใครรู้ถึงความรักตื้นเขินของข้า

看不破 這撲火退羽 幾成癡

ข้าไม่รู้ว่าทำไมต้องทำเหมือนแมงเม่าที่สละปีกบินเข้ากองไฟด้วยความลุ่มหลง

沁于山川湖海燃於筆紙

ความรักที่มีต่อเจ้าดั่งภูเขาและแม่น้ำทุกสาย ถูกเผาไหม้ด้วยพู่กันและกระดาษ

再寫你一次

ข้าอยากร่ายบทกวีถึงเจ้าอีกครา

不浴火 不成詩

เพราะบทกวีความรักที่ข้ามีต่อเจ้าจะก่อตัวขึ้นจากเถ้าถ่าน

不浴火 怎成詩

หากเรายังไม่เคยประสบกับความทุกข์ทรมานจากเปลวเพลิง บทกวีความรักของเรานี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร

B
E
R
L
I
N
?