คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Distance [YonggukxSehun]
Distance[YonggukxSehun]
ความห่างไกล....
สิ่งที่หลายคนมักบอกว่ามันเป็นบทลงโทษจากพระเจ้าเพื่อแยกคนสองคนที่รักกันให้ห่างกันแสนไกล
แต่ถ้าลองคิดดูอีกที... อาจจะไม่ใช่บทลงโทษก็ได้นะ
มันอาจจะเป็นบททดสอบจากคนบนฟ้า เพื่อคลายความสงสัยว่าคนสองคนนั้นรักกันจริงหรือเปล่า
ความรักความผูกพันนั้นมากพอจะชนะระยะทางที่ไกลห่างนั่นได้หรือไม่
ลุงกุกกี้ :
>เด็กงอแง~ พี่เพิ่งจะได้พักเอง...คงหลับแล้วสินะ TT TT
>วันนี้ดื้อรึเปล่า? ซ้อมหนักมั้ย?ดูแลตัวเองดีๆนะรู้รึเปล่า?
>ส่วนพี่ก็ทำงานทั้งวัน เหนื่อยแต่ก็สนุกดี
>อย่าหักโหมมากนะไม่ไหวก็ต้องบอกพี่ๆเค้ารู้มั้ย เป็นห่วงนะ
เด็กงอแง :
< สั่งซะยาวเหยียด -^-
ลุงกุกกี้ :
>อ้าว..ยังไม่นอนเหรอ
เด็กงอแง :
< นอนแล้วแต่ว่าตื่นเพราะเสียงเตือนมันดัง =_=
ลุงกุกกี้ :
>อ่า...พี่ขอโทษ TT TT
>เซฮุนนอนต่อเถอะพี่ไม่กวนแล้ว ^^;
เด็กงอแง :
< พี่ขี้เกียจคุยกับผมแล้วใช่มั้ยล่ะ -*-
< ไม่คุยก็ได้ บาย - -)/
ลุงกุกกี้ :
>ไม่ใช่นะเซฮุน อย่างอนสิ
>พี่แค่ไม่อยากกวนเวลานอนของนายเฉยๆ
>พี่อยากคุยกับนายจะแย่
เด็กงอแง :
< แต่ผมจะนอนแล้ว
ลุงกุกกี้ :
>อย่าโกรธพี่เลยนะ TT TT
เด็กงอแง :
< ไม่ได้โกรธ แต่จุนมาฮอดุแล้ว ผมต้องนอน
ลุงกุกกี้ :
>อ่า..ถ้างั้นฝันถึงพี่นะ จะได้ฝันดี
เด็กงอแง :
< นั่นอ่ะฝันร้ายแระ :P
ลุงกุกกี้ :
>คิดถึงเด็กงอแงนะ ^3^
เด็กงอแง :
< ได้เวลาพัก พี่ก็พักบ้างล่ะ
< คิดถึงเหมือนกัน........ล่ะมั้ง :P
< อย่าลืมของฝากผมนะ!! ผมไปนอนแระ บาย^^)/
ลุงกุกกี้ :
>บายยยยย ^3^)/
เด็กหนุ่มตัวผอมบางหัวเราะคิกคักกับหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ส่องแสงสว่างท่ามกลางความมืดภายในห้อง เป็นผลให้รูมเมทหนึ่งในสองเงยหน้าขึ้นมาจากผ้าห่มพูดด้วยเสียงเฉียบขาด
“เซฮุนนี่~นอนได้แล้ว!”
“รู้แล้วน่า~ฮยองนี่ขี้บ่นจริง” ว่าแล้วก็จัดการปิดเครื่องมือสื่อสารก่อนจะนึกสนุกกระโดดเข้าไปแทรกกลางระหว่างฮยองที่รักทั้งสอง โดยไม่สนว่าฮยองที่หลับไปแล้วจะตื่นขึ้นมารึเปล่า
ตึง!!!!
“งื่อ!”
“ฮิๆ”
“เซฮุนน่า~!!!เดี๋ยวลู่ฮันตื่นพอดี!!”
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
ภายในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่แม้จะเปิดแอร์เย็นฉ่ำ แต่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้นกลับรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ท่ามกลางแสงแดดในช่วงบ่ายยังไงอย่างงั้น บ้างก็ระเนระนาดเหมือนเพิ่งผ่านการซ้อมรบมาอย่างหนักหน่วง บ้างก็ยังอุตส่าห์ใช้เวลาพักอันน้อยนิดคว้าเครื่องมือสื่อสารคู่ใจมากดเกมส์เล่นทำลายสถิติตัวเองอย่างเมามันส์ = =
โอ เซฮุน น้องเล็กตัวผอมบางก็เป็นคนนึงที่มีอวัยวะที่33เป็นเจ้าอุปกรณ์สื่อสารอันนี้ แต่ไม่ได้ติดเล่นเกมส์หรอกนะ...
ลุงกุกกี้ :
>กู๊ดมอร์นิ่ง~ เด็กงอแง กินข้าวเยอะๆนะ
>ตั้งใจซ้อม แต่อย่าหักโหม แล้วก็อย่าดื้อล่ะ
>คิดถึงนะ ^3^
นิ้วยาวเลื่อนดูข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือพร้อมรอยยิ้ม ก่อนนะทำหน้ายู่เล็กน้อยเพราะรู้สึกเหมือนโดนอีกฝ่ายทำเหมือนกับเป็นเด็กประถม
เด็กงอแง :
< ลุงนี่ขี้บ่นจริง
< บอกผมให้กินข้าวเยอะๆ ตัวเองอ้วนตายล่ะ :P
< วันนี้ผมโดนดุด้วยล่ะ ไม่ได้ดื้อนะบอกไว้ก่อน! ช่วงนี้ซ้อมหนัก
ใกล้จะต้องคัมแบ็กแล้วอาจจะไม่ค่อยได้ตอบพี่นะ ไม่ได้โกรธหรืองอนนะ
< พี่ก็คงทำงานหนักเหมือนกัน พยายามเข้านะ ^^)v
เมื่อพิมพ์ยิกๆเป็นข้อความยาวเหยียด เด็กน้อยก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และก่อนที่จะวางโทรศัพท์มือถือลงบนกระเป๋าก็มีสัญญาณเตือนว่ามีการตอบรับจากคนอีกฝั่งฟ้า...ที่เขากำลังคิดถึง..
ลุงกุกกี้ :
>ชื่นใจจัง~ แต่คงชื่นใจกว่านี้ถ้าอนุญาตให้พี่คอลหา
เด็กงอแง :
< ผมไปกดปิดเครื่องพี่ไว้หรอไงกัน? ;P
กดส่งไปยังไม่ทันครบนาที สัญญาณคอลก็โผล่ขึ้นมาทันที เซฮุนหัวเราะคิกคักกับหน้าจอก่อนจะกดรับสายทั้งๆที่ยังไม่หยุดขำ
~ยังไม่ทันคุยกันก็หัวเราะใส่พี่แล้วนะเด็กดื้อ
“ผมไม่ได้หัวเราะใส่พี่ซะหน่อย..ผมหัวเราะใส่มือถือ” ลงท้ายด้วยแลบลิ้นทีนึงอย่างน่ารัก
~ต่อปากต่อคำนะเราน่ะ ตอนนี้พักอยู่หรอ? เหนื่อยมั้ย?
“ก็อื้ม~ แล้วพี่ล่ะ?”
~พี่อยู่บนรถกำลังจะไปซ้อมแหละ..... ((เซฮุนอันยอง~~~~ )) เงียบหน่อยซิวะ! เห้ย!เอาคืนมา!!! ไอ้พวกนี้นี่!~
แล้วก็มีเสียงโหวกเหวกโวยวายแทรกเข้ามาเรียกเสียงหัวเราะของเซฮุนมากขึ้นไปอีก และนั่นก็ทำให้ฮยองทั้งหลายในห้องซ้อมเบนความสนใจมาที่น้องเล็กตัวแสบของพวกเขา...
เพ็กฮยอนกับคยองซูหันมาสบตากันคล้ายตกลงเป็นอันรู้กันว่ามีอะไรเล่นในช่วงระหว่างพักนี้แล้ว สองเมนวอยซ์ตัวน้อยลุกขึ้นมุ่งหน้าเข้าไปประกบซ้ายขวาน้องเล็กตัวโตของเขาอย่างพร้อมเพรียง
“อ๊ะ~พวกฮยองเนี่ย!”
“ดูอะไรน่ะ..แบ่งกันดูมั่ง” เพ็กฮยอนเบนหน้าจอสี่เหลี่ยมให้หันมาทางตัวเองเพื่อดูว่าไอ้ที่น้องเล็กของเขาหัวเราะคิกคักๆนั่นอ่ะมันคืออะไรกัน
~((โอ้ เพ็กฮยอน อันยองงงงงงงงงงงงงงงงง))((คยองซูอันยองงงงงงงงงงงงงงงงงงง))
“อันยองงงงงงงงงงงงงงงง” เพ็กฮยอนกับคยองซูเบียดหน้าเข้าไปอยู่ในเฟรมพลางทักทายเพื่อนต่างวงอย่างสนิทสนม
~เอาคืนมาว้อย! โอ่ะ เพ็กฮยอน คยองซู อันยอง^^
“อันยองฮะ~พี่คุยกับเซฮุนอยู่หรอออออ” เพ็กฮยอนทักทายแบบลงท้ายเสียงยาวล้อเลียน ทำเอาน้องเล็กขี้อายตีผั๊วะๆใส่ไหล่ของพี่ชายจอมล้อเลียนแก้เขิน
“พี่ยงกุกอันยองครับ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ แล้วก็รีบกลับมานะครับ...คนแถวนี้เค้าคิดถึง” คยองซูพูดเหมือนจะไม่ล้ออะไรน้อง แต่ไอ้ตอนท้ายนี่ยังไงอยู่นะ
“พวกฮยองนี่!” เซฮุนทำหน้ามู่ พลางโบกมือไล่ฮยองจอมล้อทั้งสองให้ออกไปจากเฟรม ก่อนจะหันมามองค้อนคนที่อยู่บนหน้าจอ
~อ้าว~งอนพี่เรื่องอะไรล่ะเนี่ย
“ก็แล้วพี่หัวเราะผมทำไม?”
~ไม่ได้หัวเราะเซฮุนนะ พี่หัวเราะมือถือ
“พี่อ่ะ!!!!!!!!!!”
~รักเด็กดื้อนะ
“พี่!!!!!!!!”
~เด็กดื้อล่ะรักพี่มั้ย
“................”
~อ่า..พี่ต้องไปแล้ว คิดถึงนะครับ
“...............”
สัญญาณคอลตัดไปแล้ว แต่อีกคนก็ยังคงเม้มริมฝีปากเล็กของตัวเองอย่างครุ่นคิด นิ้วเรียวยาวพิมพ์ข้อความบางอย่างก่อนจะรีบเอาใส่กระเป๋าแบบไม่อยากเห็นสัญญาณตอบรับอะไรทั้งนั้น
เด็กงอแง :
< อยากรู้ก็รีบกลับมาดิ ;P
“เซฮุนน่า~เป็นอะไรอ่ะหน้าแดงๆ”
“เปล่าซะหน่อย ฮยองอ่ะมั่ว!”
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
มักเน่น้อยตัวขาวเดินขยี้ผมออกมาจากห้องน้ำ มองไปยังมือถือของตนที่ยังนิ่งสนิทอยู่บนเตียงที่มีพี่ชายสุดที่รักนอนแก้ผ้าผึ่งพุงอยู่ท่ามกลางเสียงบ่นของฮยองอีกคนที่กำลังเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเกลื่อนพื้น
“เสี่ยวจู! เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยเหวี่ยงเสื้อผ้าซักที..รกไปหมดแล้วเนี่ย แล้วน้ำยังไม่อาบขึ้นไปนอนบนเตียงได้ไงห๊า!!!”
“ก็คนมันง่วงแล้วเสี่ยวลู่อ่า ถ้าอยากให้อาบก็อาบให้หน่อยสิ~” จุนมยอนแกล้งทำตาปรือประกอบท่าทางงัวเงียแล้วอ้าแขนสองข้างราวกับเด็กหกขวบ
“นายเป็นเด็กประถมเรอะไง? อาบเองไม่เป็นก็ไม่ต้องอาบ นอนเน่าไปเลย! ชั้นไปอาบน้ำแระ” ว่าแล้วก็เดินดุ่ยๆไปพร้อมผ้าเช็ดตัวในมือโดยไม่สนว่าอีกคนจะตามไปรึเปล่า เป็นผลให้คนสำออยเลิกแอ็คอาร์ตรีบผุดลุกจากเตียงวิ่งตามไปแทบจะทันที
“เสี่ยวลู่อ่า~รอด้วยยยยยยยยยยยย”
เซฮุนมองพี่ชายทั้งสองของตนพลางส่ายหน้ายิ้มๆ พลางละมือจากการขยี้ผมมาหยิบมือถือคู่ใจขึ้นมาเปิดดูความเคลื่อนไหว แล้วก็เห็นว่ามีเมนชั่นเตือนขึ้นมา...
ฮิมชานฮยอง :
>เซฮุนน่า...พี่เอารูปมาฟ้อง
>>LOADING IMAGE….
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยขณะที่สายตาก็ยังคงจับจ้องกับภาพที่กำลังค่อยๆขึ้นมาทีละนิดๆอย่างตั้งใจ.. และเมื่อภาพปรากฏมักเน่น้อยก็บู้ปากแทบจะทันที เพราะว่าเป็นรูปของคนที่ตัวเองคิดถึงกำลังยิ้มเริงร่าท่ามกลางสาวฝรั่งสวยอึ๋มขนาบซ้ายขวา ปากเล็กบ่นแช่งคนในรูปอย่างมีน้ำโห แต่แล้วก็ต้องหัวเราะออกมาเพราะข้อความถัดไป
ฮิมชานฮยอง :
> มันเป็นการถ่ายรูปเล่นๆกัน ไม่มีอะไรนะเซฮุน
> พี่อ่ะล้อเล่นนะ จะแกล้งยงกุกมัน ฮิๆ
> ช่วยแกล้งโมโหมันหน่อยสิ เดี๋ยวพี่ถ่ายคลิปตอนมันตกใจให้ดู ฮ่าๆ
เซฮุน :
< พี่ฮิมชานรอถ่ายคลิปได้เลย ^^
เซฮุนวางมือถือลงแล้วเดินไปพาดผ้าขนหนูไว้ที่ราวข้างๆตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเก็กหน้าบูดบึ้งที่กระจกบานใหญ่พลางหัวเราะชอบใจออกมาเมื่อนึกถึงแผนการแกล้งคนแก่ที่ตนเองกำลังคิดจะทำ...
มักเน่น้อยเดินกลับมายังเตียงนุ่มแล้วตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์ข้อความตามแผนร้ายที่เพิ่งคิดได้ในหัว...
เด็กงอแง :
< พี่ทำอะไรอยู่
ลุงกุกกี้ :
>มาทานข้าวเที่ยงอ่ะ เซฮุนล่ะ?
เด็กงอแง :
< เหรอ...
ลุงกุกกี้ :
> เป็นอะไรรึเปล่า?
เด็กงอแง :
< เปล่า...
ลุงกุกกี้ :
> เด็กงอแง~ โกรธอะไรพี่หรอ?
เด็กงอแง :
< สาวๆที่นั่นสวยมั้ย
ลุงกุกกี้ :
> ก็สวยแหละ เหมือนสาวฝรั่งทั่วไป
เด็กงอแง :
< เหรอ แต่ดูพี่มีความสุขดีนะ
ลุงกุกกี้ :
>เดี๋ยวนะเซฮุน นายเป็นอะไร?
เด็กงอแง :
< เป็นเด็กผู้ชาย
ลุงกุกกี้ :
>เป็นเด็กงอแงต่างหากล่ะ
เด็กงอแง :
< อืม..เป็นเด็กผู้ชาย แถมยังงอแงเอาแต่ใจด้วย
< ไม่น่าคุยด้วยเหมือนสาวๆพวกนั้น
< ผมไปนอนแระ บาย
ลุงกุกกี้ :
>เดี๋ยวเซฮุน... เซฮุนน่า~~~~~~
เซฮุนหัวเราะชอบใจกับไดอะล็อกดราม่าที่เพิ่งทำลงไป ทำเอาพี่ชายทั้งสองที่เดินออกมาจากห้องน้ำเกิดอาการงงกับท่าทีของน้องเล็กที่เหมือนกำลังขำอะไรซักอย่างจนตัวงออยู่บนเตียง...
“เซฮุนนี่~เป็นอะไรไป?” ลู่ฮันถามขึ้น
“นั่นสิ..ไปอารมณ์ดีอะไรมา?” จุนมยอนเดินเข้ามาใกล้ๆน้อง พลางชะโงกดูในมือถือของเซฮุน ซึ่งก็เห็นว่าเปิดหน้าโปรแกรมแชทที่กำลังมีการคอลหาอยู่ แต่เจ้าตัวไม่มีท่าทีจะรับ
“อ้าว..มีคอลมาหนิเซฮุน..ไม่รับล่ะ”
“ฮิๆ”
“เซฮุนน่า~เล่นอะไรบอกกันมั่งดิ” ลู่ฮันที่เอาผ้าขนหนูไปพาดไว้เรียบร้อยแล้ว รีบกระโดดขึ้นเตียงเพื่อไปส่องดูว่าน้องเล็กเล่นอะไรอยู่
“แกล้งคนอยู่แหละ”
“แกล้งคน?ใครอ่ะ?” จุนมยอนเลิกคิ้วขึ้น
“เพื่อนฮยองแหละชวนผมแกล้ง อิๆ”
“ฮิมชานน่ะหรอ? เหอๆ อย่าไปฟังมันมาก แล้วนี่แกล้งอะไรกัน” ลีดเดอร์ตัวน้อยเอื้อมมือไปนวดๆท้ายทอยน้องรักพลางหัวเราะ
“แกล้งโมโหพี่ยงกุกถ่ายรูปกับสาวๆ”
“เล่นแรงนะ แล้วนี่คือแกล้งงอนอยู่ใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าๆ”
“อื้มมมมม”
“น่าสนุกนะ ให้ช่วยแกล้งป่ะ?” เสี่ยวลู่หัวเราะและยักคิ้วกวนๆใส่เซฮุน
“เอาสิ” ว่าแล้วก็ส่งมือถือให้ ซึ่งเมื่อรับมาลู่ฮันก็กดรับ แล้วก็เก็กหน้านิ่ง...
~เซฮุน... อ่ะ ลู่ฮัน ขอคุยกับเซฮุนหน่อยสิ
“เซฮุนไม่อยากคุยกะนายอ่ะ โทษทีนะ”
~เอ่อ..นะ นายช่วยพูดกับเซฮุนให้หน่อยได้มั้ย ว่าให้มาคุยกันที
สีหน้าร้อนรนสุดๆของปลายสายทำเอาลู่ฮันกำมือแน่น(กลั้นขำ) ก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกไป จุนมยอนเลยรีบคว้ามือถือสีขาวมาพูดเอง
“แล้วนายไปทำอะไรให้เซฮุนโกรธล่ะ ดูท่าทางจะโกรธมากเลยนะ”
~ฉันก็ไม่รู้ คือเซฮุนเหมือนจะประชดว่าเค้าดื้อเค้าเป็นเด็กผู้ชาย ไม่เหมือนสาวฝรั่งไรงี้ ฉันงงไปหมดแล้ว
“งั้นเดี๋ยวจะถามให้ก็แล้วกันนะ แค่นี้ก่อนละกัน” จุนมยอนรีบกดตัดสาย เพราะตัวเองก็รู้สึกว่าจะกลั้นขำไม่ไหวแล้วเช่นกัน และเมื่อตัดสายไปแล้วทั้งสามคนก็หัวเราะก้ากขึ้นมาพร้อมกันทันที
“โอยยยย ตลกอ่ะ พวกฮยองนี่เอาออสการ์มั้ย?”
“ก็พี่เรียนการละครหนิ ฮ่าๆๆๆ”
“สนุกอ่ะ ฮ่าๆ แต่เค้าน่าสงสารมากเลยนะ อย่าแกล้งนานเลย เค้าดูตกใจจริงๆนะ”
“อื้อ นั่นสิ ไปคุยกับเค้าดีๆได้แล้ว เดี๋ยวจะกลายเป็นโกรธกันใหญ่นะ”
“อื้มๆ อิๆ” น้องน้อยยังรู้สึกสนุกอยู่ แต่ก็เห็นด้วยกับพี่ชาย ว่าถ้าเล่นนานไปกว่านี้เราอาจจะทะเลาะกันจริงๆก็ได้ นิ้วยาวกดส่งรูปภาพต้นเหตุ ก่อนจะพิมพ์ข้อความตามไป...
เด็กงอแง :
<< LOADING IMAGE….
< พี่มีอะไรจะบอกผมมั้ย
ลุงกุกกี้ :
>เซฮุนน่า~~~
>นั่นเป็นสต๊าฟนะ พี่ถ่ายเล่นกัน ไม่มีอะไรจริงๆนะเซฮุนนะ
เด็กงอแง :
< เหรอ
ลุงกุกกี้ :
>เซฮุนน่า~~~
>เชื่อพี่นะ เชื่อใจพี่นะ มันไม่มีอะไรจริงๆ
เด็กงอแง :
< อื้อ ผมเชื่อพี่
ลุงกุกกี้ :
>เซฮุนน่า~~~
แล้วสัญญาณคอลก็ขึ้นมาอีกครั้ง... เซฮุนทำหน้างง ก็บอกว่าเชื่อแล้วไง จะคอลมาทำไมอีก? แต่มักเน่น้อยก็กดรับ
~เซฮุนน่า~ เชื่อพี่นะ ไม่มีอะไรจริงๆ
“อื้อ ผมก็บอกว่าเชื่อพี่แล้วไงอ่ะ”
~จริงๆนะเซฮุนน่า~
“อื้อ ผมเชื่อพี่จริงๆนะ ก็พี่บอกว่าไม่มีอะไร ผมก็เชื่อไง” พูดแล้วก็หัวเราะ
~ทำไมหายโกรธพี่เร็วจัง?
“ผมโกรธพี่เมื่อไหร่หรอ? ฮิๆ”
~นี่แกล้งพี่ใช่มั้ยเนี่ย?
“หรือว่าพี่จะให้ผมโกรธจริงๆล่ะ เอ๊ะ~หรือว่ารูปนั้นไม่ใช่รูปถ่ายเล่น?”
~ไม่ใช่นะ! เซฮุนน่า~ พี่ตกใจหมดเลยนะ
“ฮิๆ”
~เด็กดื้อวันนี้ซนใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวกลับไปพี่จะลงโทษนาย!
“กลัวแย่แระ แบร่!!”
~โดนดีแน่โอเซฮุน! ว่าแต่นี่ร่วมมือกับไอ้ฮิมชานมันใช่มั้ย?
“ทำไมพี่คิดงั้นล่ะ ฮิๆ”
~ก็มันหัวเราะไปถ่ายรูปพี่ไปเนี่ย เดี๋ยวพี่ไปจัดการมันก่อน เดี๋ยวมา... ไอ้ฮิมชาน!!!!!! เดี๋ยวเหอะแก!!!!!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากไปฮยองอ่ะ!!!”
เสียงโวยวายจากมักเน่น้อยของวงดังขึ้นมากลางห้องซ้อมส่งผลให้ลีดเดอร์ตัวขาวของวงได้แต่พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“น่า~เซฮุนน่า ไปเอาของให้ฮยองหน่อยนะ แค่หอนี่เองนะ”
“ไม่!!ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะ” เซฮุนยังคงหน้าบูด งอแงเดินไปเกาะแขนลู่ฮันซึ่งมักจะตามใจเขาที่สุด
“เสี่ยวลู่~ช่วยหน่อยสิ ผมไม่อยากไปอ่ะ”
“เอ่อ....” พี่ชายคนสวยได้แต่มองซ้ายทีขวาทีก่อนจะยิ้มแหยๆ
“แค่นี้ทำให้ฮยองไม่ได้ใช่มั้ย โอเค ฮยองไปเองก็ได้” จุนมยอนพูดตัดพ้อ พลางเดินไปหยิบเป้คู่ใจของตนทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกไปก็เหมือนจะหน้ามืดกะทันหัน
“จุนมยอนอ่า~นายไม่ค่อยสบายอยู่นะ” ลู่ฮันร้องห้ามก่อนจะหันมามองเซฮุนด้วยสายตาอ้อนวอนสุดๆ
“ฮยองอ่ะ!!!!” เซฮุนขมวดคิ้วมุ่น เดินไปจับพี่ชายสุดรักของตัวเองให้นั่งลงบนโซฟา เหวี่ยงเป้ในมือพี่ชายทิ้งไว้ข้างๆ ทำเอาจุนมยอนแอบอมยิ้ม เพราะรู้ว่าใช้ไม้นี้ยังไงน้องน้อยของเขาก็ต้องใจอ่อน
“ผมไปให้เองก็ได้ ฮยองอ่ะนั่งพักไปเลย!”
“ขอบใจนะเซฮุนน่า นายน่ารักที่สุดเลย ฮยองรักเซฮุนนะ” ลีดเดอร์ตัวขาวยิ้มแป้นพลางจับน้องเล็กมาหอมแก้มซ้ายแก้มขวา
“ไม่ต้องมาพูดเลย! นี่ถ้าผมกลับมาฮยองยังไม่หายป่วยล่ะน่าดู!~” เซฮุนทำแก้มป่องบ่นอุบอิบอย่างแสนงอน
“เซฮุนน่าใจดีที่สุดเลย~” กวางน้อยของวงก็จับน้องน้อยมาหอมแก้มซ้ายขวาให้รางวัลเด็กดีเช่นกัน เซฮุนแอบยิ้มแต่ก็ทำเป็นเก็กหน้างอนอยู่ ก่อนหยิบหมวกใบเก่งมาใส่และเดินออกไปจากห้อง เลยไม่ทันเห็นว่าสองฮยองสุดรักของเซฮุนนั้นหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างมีความหมาย...
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
มักเน่น้อยตัวบางปั่นจักรยานมาด้วยความเร็วสูงก่อนจะจอดลงที่หน้าหอพัก ดวงตารีมองไปยังหน้าต่างของห้องพักพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย นี่ถ้าไม่เห็นแก่จุนมยอนฮยองที่ไม่สบายนี่ไม่ยอมมาให้หรอกนะ ว่าแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นเดินกระแทกเท้าเข้าไปในหอด้วยท่าทีแสนงอนตามนิสัย
ประตูสีน้ำตาลอ่อนถูกเปิดออกกว้างโดยเจ้าของห้องที่อายุน้อยที่สุด มักเน่ตัวโตถอดรองเท้าระเกะระกะอย่างเคยชินก่อนจะมองซ้ายมองขวาเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติของห้อง...
“เอ~... ทำไมรู้สึกว่ามันแปลกๆ?” เซฮุนบ่นกับตัวเอง ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆห้องอีกทีหนึ่ง
“สงสัยจะคิดไปเองมั้ง?......ว่าแต่ฮยองเอาไอแพดไปไว้ไหนเนี่ย?... อ้าวเฮ้ยยยยย” ยังไม่ทันจะได้มองหาสิ่งที่ฮยองฝากมาเอาจู่ๆไฟก็ดับพรึ่บ เด็กน้อยกำลังเผชิญกับความมืด...เพียงลำพัง
“อะไรอีกล่ะเนี่ย?” เสียงแง๊วๆบ่นอย่างหงุดหงิด เด็กน้อยขี้โมโหใช้แสงจากมือถือคู่กายส่องหาทางเดิน ก่อนจะไปนั่งนิ่งๆบนโซฟากดเบอร์โทรศัพท์หาฮยองสุดที่รักให้ได้รับรู้ถึงปัญหาที่ตนเองกำลังเผชิญอยู่
แต่...ก็ไม่รับสาย
-*- โมโหแล้วนะ!!!!!!!
“ฮยองนิสัยไม่ดี!!โทรไปก็ไม่รับ ฮึ่ย! ...อ๊ะ?!!!” ขณะที่ลุกขึ้นยืนโวยวายกับตัวเองอยู่นั้น จู่ๆก็เหมือนถูกแรงดึงจากที่ไหนซักที่กระชากแบบกะทันหันทำให้เสียหลักจนเกือบจะล้ม... ไม่สิ ล้มแล้วแหละ เพียงแค่ไม่ได้ล้มลงไปกองกับพื้นแข็งๆ....
แต่ดันล้มลงไปทับใครบางคนนี่สิ..
จะไม่อะไรเลยถ้าคนๆนั้นไม่ใช่...
“อา...หนักจัง อ้วนขึ้นรึเปล่านะเด็กงอแงของพี่”
“พี่ยงกุก!?!!!!!!!!!!!”
“พี่กลับมาแล้ว...คิดถึงจังเลย” รอยยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวที่พอจะเห็นได้รางๆในความมืด ทำเอาหัวใจดวงน้อยของเด็กดื้อเต้นแรงขึ้นมาด้วยความดีใจ แต่จะให้ยิ้มรับแล้วโผเข้าในอ้อมแขนอีกคนน่ะหรอ?... ไม่ใช่โอเซฮุนคนนี้แล้วแหละ
“มันใช่เวลามาพูดป่ะเนี่ย เล่นอะไรของพี่อ่ะ ไปเปิดไฟเดี๋ยวนี้เลยนะ มันมืดจนผมจะมองไม่เห็นพี่แล้ว!!”
“นี่ว่าพี่ดำหรอเด็กดื้อ”
“ใช่!! เปิดไฟเดี๋ยวนี้เลย พี่มืด!!”
“นี่..เซฮุนน่า”
“อะไรอีก? ยังไม่รีบเปิดไฟอีก”
“...............” ไม่ตอบไม่พอยังมายิ้มอีก
“อะไรของพี่เนี่ย?”
สาบานได้ว่าโอเซฮุนคนนี้ไม่ได้เขินเลยแม้แต่น้อย
เมื่อพี่ยงกุกพูดกลั้วหัวเราะว่า....
“ก็นายนอนทับพี่อยู่แบบนี้ พี่จะลุกไปเปิดไฟได้ไงล่ะ?”
ไม่เขินซักนิด...
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ที่แรก!!!!!!!”
=//////////////=
ไม่เขินเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เชื่อสิ!!!
>//////////////<
เมื่อแสงสว่างกลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง เด็กงอแงคนเก่งก็นั่งบ่นอุบอิบไม่เป็นภาษาอยู่บนโซฟาตัวโตเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากอีกคนได้เป็นอย่างดี.. จนเด็กน้อยค้อนขวับ
“พี่คงคิดว่าผมดูตลกสินะ”
“เปล่าซะหน่อย พี่กำลังคิดว่า...”
“ว่า...???”
“ว่าแฟนพี่น่ารักจัง”
>////////////<
ตาลุงบ้านี่!!! จะหยอดอีกนายม๊ายยยยย
เขินนะเฟ้ย พูดเลย
“ไม่ต้องมาพูดเลย พี่อ่ะแกล้งผม”
“เซฮุนยังแกล้งพี่เลย”
“พี่อ่ะ!”
“ถือว่าหายกันเนอะ... นี่พี่รีบมาหาทันทีที่ถึงเกาหลีเลยนะ ไม่ให้รางวัลกันหน่อยหรอ?”
“ของฝากยังไม่ให้ แถมยังแกล้งกันอีกเนี่ยนะกล้ามาทวงรางวัลจากผมเนี่ย” เด็กน้อยทำปากมู่ กอดอกนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางอวดดีจนน่าตี แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ดูน่ารักในสายตาอีกฝ่ายอยู่ดีล่ะนะ ยงกุกเดินเข้าไปนั่งข้างๆเด็กดื้อที่น่ารักของเขา ก่อนจะเอนซบที่บ่าบางๆนั้นราวกับคนเหนื่อยอ่อนซะเต็มประดา...
“เรานี่ช่างทวงจังน๊า~ งั้นพี่ทวงบ้างดีกว่า”
“พี่จะมาทวงอะไรผมอ่ะ?”
“ก็เซฮุนพิมพ์บอกอะไรพี่ไว้ล่ะ...”
“อะระ...0////0..” กำลังตั้งท่าจะเถียง แต่ก็นึกได้ว่า...สิ่งที่ยงกุกทวงนั้นคืออะไร ใบหน้าน่ารักก็เริ่มขึ้นสีระเรื่อขึ้นมาแทบจะทันที..
“นึกออกแล้วสินะ..”
“อะไร..ผม..ผมนึกไม่ออกซักหน่อย.. ลืมไปแล้ว” เด็กน้อยเซฮุนตั้งท่าจะลุกหนี แต่ก็โดนกอดไว้ทั้งตัว แถมยังรั้งให้มานั่งจุ่มปุ๊กบนตัก กดคางลงกับบ่าล็อกไว้ไม่ให้ไปไหนได้อีกตะหาก
“งั้นพี่ทวนให้..”
“...........”
“พี่รักเซฮุนนะ...เซฮุนล่ะรักพี่มั้ย?”
“...........”
>//////////<
“...อื...อ...”
“หือม์?.....”
“...........งือ...อ...” เสียงงึมงำของคนบนตัก กับอาการพยักหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบที่เซฮุนทำเต็มที่แล้วนะ บอกเลย
“หือม์? ว่าไงนะ”
“อื้มมมมมม รัก!!! รักตาแก่!! พอใจยัง!!!” เมื่อเห็นว่าอีกคนลีลาทำเป็นไม่ได้ยิน เด็กดื้อเลยเริ่มจะเปลี่ยนจากเขินเป็นงอนแทน นิสัยไม่ดี ขี้แกล้ง!
“พอใจที่สุดเลย ตาแก่ก็รักเด็กดื้อนะ”
“.....” อิตาแก่บ้านี่!!! =/////////=
“คิดถึงจังเลย จุ๊บทีสิ....นะ”
“อื้ม...จุ๊บ!” ปากเล็กหันมาจุ๊บเร็วๆที่ริมฝีปากของอีกคน...
“อีกทีได้มั้ย?”
“...โลภนี่.. ให้ก็ได้ เห็นว่าคิดถึงหรอกนะ... จุ๊บ!จุ๊บ!” คราวนี้แถมให้เป็นสองจุ๊บเลย โอเซฮุนเป็นคนใจดี...ฮิฮิ
“ชื่นใจจังเลย...” คนแก่ยิ้มฟินบ่งบอกความสุขมากมาย ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลแทบจะหายไปหมด การมีแฟนเด็กนี่สดชื่นแบบนี้นี่เอง...
“พี่ดูเหนื่อยๆนะ ผมว่าพี่กลับไปพักเถอะ” เซฮุนมองหน้าคนแก่ของตนด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ใจร้ายจัง ไล่พี่อีกแล้ว”
“ผมไม่ได้ไล่นะ!”
“ฮ่าๆ..พี่รู้”
“พี่อ่ะ!แกล้งผมอีกละ”
“ฮ่าๆๆ”
“ว่าแต่...ผมสงสัย...”
“หือม์?”
“ที่ผมต้องกลับมาเอาของให้ฮยองแล้วมาเจอพี่เนี่ย ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มะ?”
“...........” ไม่ตอบ... มีเพียงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบกลับมา
“พี่วางแผนกับฮยองใช่มั้ย?”
“คิดว่าไงล่ะ^^”
คราวหน้าจะประมาทไม่ได้ซะแล้ว เห็นนิ่งๆเรื่อยๆแบบนี้...
ชักจะร้ายกาจเกินไปแล้วนะลุงกุกกี้!!!
บางที...ระยะทางที่ห่างไกลระหว่างความรักของคนสองคน
ก็ใม่ได้เป็นอุปสรรคที่ทำให้จบลงด้วยความเศร้าเสมอไปหรอก
ถ้าความรักของเราแข็งแรงมากพอจะข้ามผ่านระยะทางไกลๆนั้นไหวล่ะนะ
จริงมั้ย?
“พี่รักเซฮุนนะ เด็กดื้อของพี่”
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ให้มานั่งเขินมาราธอนแบบนี้..
โอเซฮุนไม่ทนหรอกนะพูดเลย...
>//////////////<
===END===
ความคิดเห็น