คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {SH0T:fic'}
“เห้ านยอล!”
เวลา่วบ่ายสามรึ่
เป็นเวลาที่นัศึษาี้เลิเรียน และแบฮยอนผู้ที่เป็นุำเนิอ้นเสีย
ะโนเรียเพื่อนร่วมะอย่าานยอลเสียัลั่น
“ว่าไ เรียะนหันมอันเ็ม”
“เอ้า ็ลัวนายะไม่ไ้ยิน”
นัวเล็ว่าอบโ้้วยเสียเื้อยแ้วพร้อมยิ้มาหยี
อวฟันาวเรียัวสวย
“แล้วเรียนี่มีอะไร
ะให้พาไปิน้าวเหรอ?”
นัวสูว่าถาม
เพราะว่า้อพาหมาไปิน้าวทุวัน
“หูย นี่รู้ไ้ไอ่ะ พาไปิน้าวเสร็ินไอิม้วยนะ”
“โอเ เลยนอ้วน”
“โอ้ย! เราไม่ไ้อ้วนสันิ”
นัวเล็เถียลับพร้อมเอามือปิมูัวเอ
เพราะโนเพื่อนัวสูแล้เพราะวามหมั่นเี้ยว
“เหรอ ไม่อ้วนแล้ว้อนรพุนี้ืออะไร
เห็นมันเ้ั้แ่ระยะแปร้อยเมรนู่น รู้เลยว่าแบฮยอน”
“านยอลเวอร์ วันนี้านยอล้อเลี้ย
โทษานว่าเรา!”
เป็นเ่นนี้ทุวันที่านยอละ้อหาเรื่อมาแหย่แบฮยอน
แล้วแบฮยอนะเบะปาแล้วโมเมให้านยอลเลี้ย หึ้ย มันน่ารัะริๆนะแบฮยอนเนี่ย
ร้านไอศรีม
หลัาที่ทั้สอนไ้เอาอาหารใส่ลระเพาะเรียบร้อย
านทัพ่อไปอแบฮยอน็เป็นที่นี่ ร้านไอศรีม หวานๆ เย็นๆที่แบฮยอนอบนัอบหนา
“็อโแลที่ วานิลาที่รับ”
เป็นานยอลนั่นเอที่สั่ไอศรีมมาสอถ้วย
“านยอลสั่ินสอถ้วยเลยเหรอ” แบฮยอนถาม้วยวามสสัย
“ปล่าวหรอ
็ปินอ้วนอบิน็อโแลเลยสั่ให้เลย ไม่้อินาน”
“ย่าห์ นี่ว่าเราอีแล้วนะานยอล!”
“ว่าแล้วไ ะทำอะไรนเลี้ยไอศรีมเหรอ
หื้ม?”
านยอลนี่านยอลริๆ
่อล้อ่อเถียนแบฮยอนเถียลับไม่ไ้ น้อพอแ้ม เบะปา พร้อมับมอแร
แ่็อนไ้ไม่นานหรอ เมื่อ ..
“ไอศรีมมาแล้ว่ะ”
พนัานร้านเินมาเสริฟไอศรีมที่โ๊ะ
แบฮยอนที่ำลัโรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เปลี่ยนมาเป็นลูหมาา่ำมออหวาน้วยาหยย้อย เห้ย
นเรามันเปลี่ยนไปไ้เร็วนานี้เลยเหรอ?
“ไม่้อรีบินนะ ินเบาๆ
เ้าไม่ยร้านหนีหรอ”
“เียบแล้วินไปเลย!”
ถึแม้ว่าแบฮยอนะั้ใิน
แ่พอานยอลพูออมาแบบนี้ อเถียพร้อมส่สายาแรๆให้สัทีเถอะ
“เอ้า ็นี่หวัีนะรับ”
านยอล็ไม่ลละเลิที่ะแล้นอ้วนโมโหหิว
สรุปนี่แบฮยอนท้อหรือว่าอะไร ทำไมมูมมามะนานั้น ?
“เปื้อนหมแล้วเห็นไหม บอแล้วทำไมไม่ฟั”
นัวสูบ่น
พร้อมับหยิบทิู่ไปเ็ราบ็อโแลที่มุมปาออให้
นนัวเล็้อเยหน้าึ้นมาแล้วเอ่ยอบุพร้อมรอยยิ้มหวานๆ
เอาะนในร้านโลมพูไปามๆัน นี่เพื่อนเหรอ?
“อร่อยมาๆเลยานยอล
วันหลัเรามาินันอีไ้ไหม?”
แบฮยอนพูพร้อมๆเลียไอศรีมที่ิมือมาอี
1 ไม้
“แล้วปิเสธ ะยอมเหรอ?”
“ไม่ยอมแน่นอน ิ”
พูอย่าอารม์ีแล้วเินลับบ้าน้วยัน
วันนี้เป็นอีวันที่แสนพิเศษ แ่ในวามเป็นริ็พิเศษสำหรับานยอลทุวัน
เพราะทุวันมีแบฮยอนอยู่้วยยัไล่ะ
“วันนี้นอนที่ไหนเหรอแบ”
“ะนอนับานยอลอ่ะ หอไล เนื๊อยเหนื่อย”
“นานี้แล้ว ลาออาหอนั้น
แล้วมาอยู่ถาวรเลยีไหม”
“หูย!
านยอลลาอ่ะ ทำไมไม่บอั้แ่แร ะไ้รีบลาออมาอยู่้วย”
ให้ายสิแบฮยอน บ้าี้หรือพูริ
พูแบบนี้นัวโว่านี่ใบินไปเ็บ้าวอในห้อนอน
แบ่ส่วนรึ่หนึ่ให้แบฮยอนเอาอมาวาเลยนะรู้ไหม
“๊ว่วอ่ะานยอล”
นัวเล็พูหลัาอาบน้ำเสร็แล้ว
็สวมเสื้อนอนนอนเป็น้อนอยู่ที่เียานยอล ไม่้อถามว่าเสื้อผ้าเรียมมาเหรอ
เปล่าเลย มา้านรึู่้เสื้อผ้าเป็นุอแบฮยอน
“่ว็นอนหลับไปเลยนะ
เี๋ยวยอลไปอาบน้ำแปบ”
“ือ..”
หลับไปแล้ว
หลับพร้อมลับเสียราเป็นหมาเียว านยอลหัวเราะแล้วเินเ้าห้อน้ำไป
หลัาอาบน้ำเรียบร้อย ็ปิไฟแล้วมานั่ที่เีย้านที่นอนเป็น้อนลม
“หนาวแล้วทำไมไม่ห่มผ้าล่ะนเรา”พูพร้อมๆับึผ้าไปห่มให้
านยอลล้มัวลนอนแล้วพลิัวหันมามอหน้าแบฮยอนแล้วอมยิ้ม
นอะไรน่ารั น่ารัมา แถมยัใสื่ออี เยรู้อะไรบ้าไหมว่ามีใรเ้าแอบอบอยู่
ื่อบื้อเอ้ย แ่็น่ารั .. มาๆเลย
ิเป็นุเป็นะอยู่นเียว
านั้น็โน้มัวลหอมแ้มแบฮยอน
“ทำไมานยอล้อหอมแ้มเราทุวันเลยอ่ะ”
นถามลืมามอานยอลาแป๋วพร้อมับแ้มที่มีเลือฝาาๆ
“เอ่อ.. ือ .. ือ ยอล แบบ..”
“ทำไมอ่ะ แ่บอมาเยๆ”
“บอแล้วอย่าเลิเป็นเพื่อนนะ”
“เราไม่รับประันอ่ะานยอล”
“ั้นเราไม่บอ”
“ถ้าไม่บอ็ไม่้อเป็นเพื่อนันอีเลยนะ”
“ไม่เอาิ ทนไม่ไ้นะ ถ้าไม่ไุ้ย้วย”
“็บอมาสิว่าทำไม้อหอมแ้มเรา้วย!”
“ถ้าเราบอว่าเราอบแบฮยอน
แบฮยอนะเลิเป็นเพื่อนับเราไหม”
อบ.. อบ้วยเสียะาน
แ่วาสั่นไหว
“เลิ..”
เปรี้ยะ.. เสียผ่าฟ้าใส่หัวใานยอล
ทำไมล่ะ แบฮยอนอยาเลิเป็นเพื่อนับเาั้แ่้นั้นเหรอ แบฮยอนะรู้สึี
ถ้าไม่มีัวเออยู่ในีวิสินะ
“ยอลอโทษแบ แ่ะทำยัไให้เราลับมาเป็นเพื่อนันเหมือนเิม”
“มันไม่มีทาเป็นเหมือนเิมหรอานยอล
ไม่เหมือนเิมั้แ่ที่เราานยอลหอมแ้มเรารั้แร”
“อโทษ..” อโทษ้วยเสียสั่นเรือ
ไม่น่าเลยานยอล ไม่น่าเลย..
“อโทษแล้วมันไ้อะไรึ้นมาเหรอ
เ้านโ่”
“ะ่าะว่ายอลยัไ็ไ้ ยอลผิเอ
แ่อย่าเลิเป็นเพื่อน อย่าเลิุยันไ้ไหม”อ้อนวอนเธอผู้นี้
เพื่อให้อยู่ ไม่อยาให้าไปไหน
“แล้วอนนี้เลิุยรึไเล่าเ้าบ้า!”
“็ยั..”
“ถ้าไม่อบเรื่อหอมแ้ม
เรา็โวยวายั้แ่รั้วแรแล้วล่ะ เ้านโ่ พาโบย่า!”
านยอลผู้โ่เลาำลัประิประ่อเรื่อราว
แบฮยอนพูแปลๆ
“อเราเป็นแฟนัที เราอยามีสิทธิ์หึ
สิทธิ์หวเหมือนนอื่นบ้า นี่มาล่วเินร่าายเราแล้วะิ่เหรอ!”
แล้ว็เป็นแบฮยอนที่ทำเสียฟึฟั
หุหิเ้าเพื่อนโ่นี ไม่ไ้ั่ใเอาะเลย!
“แบฮยอน .. านยอลไปหมแล้ว..”
“อะไรนัหน้าล่ะ!”
“็แบฮยอนบอะเลิเป็นเพื่อน
แล้วทำไมพูเหมือนะให้อยู่้วยัน่อ..”
“เลิาเพื่อนมาเป็นแฟนไ
านยอลื่อบื้อ พาโบย่า!” เบะปาะโนเสียั
านยอลผู้โ่เลาเมื่อเ้าใ็ยิ้มว้าอนัวเล็ไว้แน่น
“ีใัที่แบฮยอนิรัน”
“รันแล้วไเล่า!”
“ลัวนะ ถ้าบอไปลัวะไม่ไ้เป็นเพื่อน
ไม่ไุ้ย ไม่ไ้อยู่้วยัน ิไป็ไม่ล้าบอวามในใเลย”
“็รแล้วนี่ ะเรียอะไรอีเล่า!”
“นั่นแหละ ีใั”
“แล้วเมื่อไหร่ะอเราเป็นแฟนเ้านั่”
“ฮะๆ อโทษ.. เป็นแฟนันนะ”
“แ่นี้็สิ้นเรื่อ!”เบะปาพร้อมุเ้าที่ออุ่นๆอานยอล
“ไหนล่ะรับ ำอบอำถาม”
“อื้อ” พูเสียอู้อี้้วยวามอาย
านยอลยิ้มว้าอย่ามีวามสุ
ในที่สุ็มีวันนี้ วันที่นที่เราแอบอบ มาอบเรานไ้มาเป็นแฟนัน
“แบฮยอน รันะรับ”
“อื้อ รัเหมือนัน”
ทัู้่็หลับฝันีที่สุั้แ่เิมา
ความคิดเห็น