ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เพียงแค่เอ่ยบางคำ 100%
คนตัวดล็กขยับตัวน้อยๆบนผ้าห่มผืนใหญ่ มือเล็กจัดการดันกายให้ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะนไปเห็น
ถาดอาหารเช้า ที่มีอาหารอยู่พูนจานวางอยู่ข้างเตียงพร้อมกับนม อีก 1 ถ้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร มีโน้ตสีส้มสด แปะไว้ด้านข้าง
'ทานข้าวด้วยนะ...นายยังไม่หายดี...พอดีฉันมีงานต้องทำเลยอยู่ดูแลนายไม่ได้ ต้องขอโทษจริงๆ...แต่ฉันเป็นห่วงนายนะ...ฮยอกแจ
ฮันกยอง '
"ขอโทษ...อีกแล้ว...ฉันฟังมันจนเบื่อแล้ว..." ฮยอกแจสบถน้อยๆแต่ก็อดชื้นใจไม่ได้ มือเล็กจัดการลงมือกินข้าวในถ้วยนั้นทันที
"ว่าแต่...จุนซูเป็นไงบ้างเนี่ย..." ร่างเล็กนึกได้ถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่ได้ข่าวคราว
มือบางรีบกดหมายเลขโรงพยาบาลที่จุนซูประจำอยู่อย่างเร่งรีบ
รู้สึกสังหรใจไม่ดีเท่าไร...คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนายนะ...จุนซู
"ฮัลโหลครับ...ขอสายคุณหมอ จุนซูหน่อยฮะ" ฮยอกแจกรอกเสียงไปในโทรศัพท์
"อ้อ...คุณหมอ คิม ไม่ได้เข้าโรงพยาบาลมา 3 วันแล้วค่ะ ไม่ลาด้วยนะคะเนี่ยแปลกมากๆเลยค่ะ ปกติมีอะไรคุณหมอก็จะลาเสมอ..." เสียงพยาบาลตอบด้วยความสุภาพแต่ก็เล่นเอาคนฟังใจหายวาบ
เพราะเค้ารู้น่ะสิว่าจุนซูเป็นคนยังไง
ไม่ว่าจะเกิดอะไรการมาทำงานสำคัญเสมอ...ไม่ว่าจะล้มป่วยหรือลุกไม่ขึ้นยังไงหมอนั่นก็ไม่เคยละหน้าที่...แต่นี่มันอะไร...
"แล้วได้ติดต่อ จุนซูบ้างรึเปล่าครับ"
"คุณหมอ คิมปิดเครื่องค่ะ...ช่วงนี้คนไข้โรคซึมเศร้าเยอะขึ้นเรื่อยๆ คุณหมอคิมเองก็มาหยุดแบบนี้ทางเราเองก็แย่ค่ะ...ว่าแต่นี่คุณเป็นใครหรือคะ"
"อ่าผมเป็นเพื่อนจุนซูฮะ ชื่อ ฮยอกแจ...งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ" ฮยอกแจกล่าวลาแล้วตัดสายทิ้ง ใจเค้ารู้สึกแม่งๆเหมือนมีบางอย่าง
ฮยอกแจไล่เบอร์มือถือเพื่อนสนิท อย่างรีบร้อน จนเจอ
เจ้าคนรับใช้ ชื่อที่เค้าตั้งเล่นๆไว้ให้เพื่อนสนิทก่อนโทรออกอย่างเร่งรีบ
ตรู๊ดด มีเสียงสัญญาณให้รอ ร่างเล็กเริ่มใจชื้น
อย่างน้อยก็ไม่ได้ปิดครื่อง
"ฮัลโหล" เสียงที่ไม่คุ้นกรอกเข้ามาตามสาย ถึงแม้น้ำเสียงจะดูนุ่มนวลแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์
"เอ่อ...ผมขอสายจุนซูหน่อยฮะ..." ฮยอกแจพูดหวาดๆ
"จุนซู?...ตอนนี้กำลัง..." ชายอีกคนกำลังพูดแต่ก็มีเสียงแทรกเข้ามา พอที่จะทำให้ร่างเล็กจำได้ว่านั่น
มันเสียงเพื่อนของเค้า
"ช่วยด้วยใครก็ได้ อื้ออออออออ" เสียงเพื่อนถูกขัดไปด้วยอะไรสักอย่าง เล่นเอาคนฟังแทบเป็นบ้า
"จุนซูเกิดอะไรขึ้น...จุนซู" ฮยอกแจพยายามตะโกนเรียก แต่เสียงเพื่อนสนิทเค้าก็ได้เงียบหายไปกลับกลายมาเป็นเสียงทุ้มตามเดิม
"จุนซูหลับไปแล้วน่ะ...คงให้คุยด้วยไม่ได้..." ปลายสายหัวเราะคิกคัก
"นาย...นายทำอะไรเพื่อนฉัน!!" ร่างเล็กตวาด
"เพื่อนนาย...หือ...หรือว่านาย...ลี ฮยอกแจ..." ปลายสายทำเสียงครุ่นคิด เล่นเอาร่างเล็กสะอึก
รู้จักฉัน?
"นายเป็นใคร..."
ปลายสายนิ่งไปมีเสียงหัวเราะรอดไรฟันออกมาเบาๆ ฮยอกแจกัดปากจนแดงช้ำ
"นายเป็นพวกเดียวกับเจ้า ชิม ชางมินใช่ไหม" ร่างเล็กโพล่งออกไป
"อ้าวรู้จักแบบนี้พูดไปคงไม่เสียเที่ยว...หึหึ" ปลายสายทำเสียงแปลกใจน้อยๆแต่ก็หัวเราะชอบใจ
"บอกมานายเป็นใคร!!!" ฮยอกแจขึ้นเสียงเรื่อยๆ
"ปาร์ค ยูชอน ประธานบริษัท ปาร์ค กรุ๊ป ยินดีที่รู้จัก คุณ ลี ฮยอกแจ" ร่างสูงแนะนำตัว
"งั้นคงต้องวางสายแต่เพียงเท่านี้" ยูชอนตัดบท ก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กที่เค้าจัดการเอาผ้ามาผูกปากไว้
จุนซูดิ้นไปมาพลางพูดเสียงอู้อี้ มือหนาเลยจัดการกระชากผ้าออก
"ไอ้ทุเรศ!!" คำก่นด่าที่เค้าได้ยินมานับไม่ถ้วนจากปากอวบอิ่มนั้น เลยทำให้เค้าไม่หยี่ระ
"อดไปจุนซู...หมดคนช่วยแล้ว หึหึ" ยูชอนหัวเราะร่า
"ไม่...ฮยอกแจต้องมาช่วยฉันหมอนั่นรู้จักกับคุณฮันกยอง...แถมคุณซีวอนด้วยพวกนายไม่รอดแน่" จุนซูเถียงกลับแต่รอยยิ้มจากอีกฝ่ายก็ยังคงอยู่แบบไม่สะทกสะท้าน
"แล้วไง...นายพอจะรู้เกี่ยวกับพวกฉันแค่ไหนกัน" ปากหยักพูดเสียงเรียบ ร่างเล็กได้แต่นั่งขัดใจ
"...พวกฉันน่ะ...มหาอำนาจโลกนะ"
___________________________________________
"โธ่เว้ย!!!" ฮยอกแจเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งจนแตกละเอียด
ฉันจะทำยังไงดี...ทำไมต้องเอาจุนซูมาเกี่ยวด้วย...
"ทำไงดีวะ!!" ฮยอกแจตะโกนเหมือนคนบ้า เพื่อนที่เค้ารักที่สุด คนที่ให้กำลังใจเค้าเสมอกำลังตกอยู่ในอันตราย
ที่เกิดขึ้นเพราะตัวเค้า
ฮันกยอง...
ความคิดแรกแวบเข้ามาในหัวร่างบาง
ไม่สิ...เราต้องไม่พึ่งเจ้านี่...เราจะไม่ไปอ่อนข้อ หรือทำตัวหน้าสมเพชอีก...
ร่างเล็กส่ายหัวไปมาไล่ความคิด
"..................................." สายตาบางหรี่อ่อนลง ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัว ออกไปหาคนที่เค้านึกถึง
แค่ขอให้ช่วยหรอกนะ...ไม่ได้มีเจตนาอื่นอะไรนี่...
ฮยอกแจเตือนสติตัวเอง เหมือนย้ำลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ
__________________________________________
เอกสารกว่า 20 กองที่รวมสุมๆอยู่ท่วมหัวโต๊ะ ประธานบริษัท ที่ตอนนี้เจ้าตัวนั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้หรู
นายจะเป็นไงมั่งเนี่ย...ปล่อยไว้คนเดียวแบบนี้จะดีไหมละน่ะ
"คุณฮันกยองคะ...เอ่อ..." เสียงพนักงานสาวดังมาจากหน้าห้องทำงาน เรียกให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆต้องขานตอบ
"มีอะไร"
"เอ่อ...คุณ...คุณฮยอกแจมาหาค่ะ" พนักงานคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเก้ๆกัง ร่างสูงลุกพรวดแทบจะทันทีเมื่อได้ยินชื่อ คนที่ตั้งใจมาหาเค้า
"อืม...เข้ามา..." ฮันกยองพยายามปรับเสียงให้ดูน่าเกรงชามก่อนจะจัดการนั่งเก้าอี้และรอการเข้ามาของ อีกฝ่าย
ฮยอกแจเดินหน้านิ่งเข้ามาด้านใน ดวงตากลมแดงก่ำเล็กน้อยบ่งบอกว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
เกิดอะไรขึ้นกับนายอีก...
อยากจะเข้าไปกอดร่างเล็กๆนั้น แต่ก็ไม่กล้า...
กลัวนายจะรังเกียจกันมากไปกว่านี้
อยากจะมอบไออุ่นให้นายบ้าง
แต่ก็กลัว...
ฉันทำอะไรให้นายไม่ได้เลยรึไงกัน...
"....................." ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบฮยอกแจก้มหน้าเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักแต่ก็ไม่พูดสักที
พาให้ร่างสูงอดกระวนกระวายใจไปเองไม่ได้
"มีอะไร" เป็นฮันกยองที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
เหมือนตอนนั้น...เหมือนเมื่อก่อน
เค้าพยายามจะไม่แสดงอะไรออกไปมากกว่านี้อีก เพียงเพราะกลัวคนตรงหน้าจะไม่พอใจ
แต่ร่างสูงก็ไม่ทันสังเกตุ ว่า
ร่างเล็กเงยหน้ามองอึ้งๆ ในน้ำเสียงนั้นของเค้า ดวงตาเล็กสั่นระริกฉายแววเจ็บปวดน้อยๆก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ในที่สุด....ก็กลับเป็นเหมือนเดิม...
"ฉัน...เอ่อ..." ฮยอกแจทำท่าจะพูดแต่ก็เก็บมันเอาไว้อีก พาให้ฮันกยองที่อยากรู้อยู่แล้วกระชากเสียงแบบที่ไม่เคยทำมาในรอบ 2 เดือน
"อะไรล่ะ...มีอะไรก็พูดมา!!"
เกิดอะไรขึ้นอีก...
"เอ่อ...ฉัน...จะมา...ให้นายช่วย.."
"ช่วยอะไร!!!" เพียงแค่ได้ยินคำร้องขอยิ่งทำให้ร่างสูงตื่นตระหนกเป็นห่วงคนตรงหน้า
แต่ร่างเล้กกลับไม่ได้คิดแบบนั้นเพียงสักนิด
นาย...คงไม่ได้อยากช่วยคนอย่างฉันอีก...นายคงจะรำคาญฉันอีก...
นายจะสมเพชฉันอีกใช่ไหมฮันกยอง
ทั้งคู่นิ่งงันมีเพียงสายตาอยากรู้อยากเห็นของร่างสูงที่พยายามคาดคั้น คนตรงหน้าที่น้ำตาเริ่มรื้นกลับมาอีกครั้ง
ฉันกลัว...กลัวต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม...ไม่เอาอีกแล้ว ฮันกยองแบบนั้น...ไม่เอาแล้ว...คนที่คอยแต่ทำร้ายกัน...ฉันไม่อยากได้อีกแล้ว...
ฮยอกแจหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ น้ำเสียงท่าทาง สายตา ทุกอย่างเริ่มกลับมาเหมือนเดิม
ส่วนตัวเค้า
ก็จะกลับเป็นตุ๊กตาเหมือนเดิม...ใช่ไหม?
ฮันกยองมองคนตรงหน้าแบบไม่เข้าใจ
ทำไม...คิดว่าฉันไม่สามารถช่วย..ไม่สามารถปกป้องนายได้รึไง
แค่เพียงได้พูดมา เอ่ยร้องขอมา
ฉันจะทำให้...ฉันทำให้ได้ทุกอย่าง
แม้แต่มอบชีวิตนี้ให้นาย...ฉันก็จะทำ
คนตัวเล็กก้มหน้าปล่อยอารมณ์ไปตามแรงสะอื้นที่โถมทับ จนฮันกยองเอยังตกใจไม่คิดว่าจะได้เห็น
น้ำตาของคนตรงหน้าอีก มือแกร่งทำท่าจะเดินเข้าไปโอบกอดไว้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ จากในลำคออีกฝ่าย
"ไม่...อย่า...อย่ามาแตะต้องตัวฉัน...ฮึก..." ร่างเล็กพูดด้วยเสียงที่สั่นระรัว ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว
"..........................." ร่างทั้งร่างชากับคำพูดที่ได้รับ มือใหญ่ค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะกระชับลงอย่างเสียไม่ได้ สายตาคมฉายแววเจ็บปวดเกินกลั้น
และก็เป็นอีกครั้ง...ที่นายปฏิเสธ ความหวังดีของฉัน...
"ฮึกกก ฮืออออออออ..." ฮยอกแจร้องไห้เสียงดังลั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นเล่นเอาหัวใจร่างสูงกระตุกวูบ
รังเกียจกันขนาดนั้นเลยหรือไง...แม้แต่เพียงแค่ช่วยนายยามอ่อนล้า ...ก็ยังไม่ได้เชียวเหรอ... นายใจร้ายมากเลยนะฮยอกแจ
ฮันกยองกุมขมับแน่น ด้วยแรงน้อยใจบวกกับความเหนื่อยลล้าในการทำงาน ทำให้เกิดโทสะขึ้นมาเงียบๆแต่มันกลับมากขึ้นเรื่อยๆตามเสียงสะอื้นของร่างเล็ก
"เงียบ..." เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆตอนนี้เค้าเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
"ฮึกกกกก ฮืออออ อึก...ฮืออออ"
"ฉันบอกให้เงียบ!!!!!!!" ร่างสูงตะโกนลั่นพลางทุบโต๊ะจนเอกสารทั้งหมดกระจายออก คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว แววตาฉายความกลัวจับใจ
"นายมาที่นี่มีอะไรงั้นเหรอ...ไม่เห็นพูดสักที....หรือว่าอยาก!ฉันจะได้สงเคราะห์ให้!!!" วาจาเสียดแทงจากโทสะร่างสูงเล่นเอาคนตัวเล็กวาบชาไปทั้งตัว ความรู้สึกเดิมๆเริ่มกัดกินที่หัวใจ
"อะ..." ไม่ทันได้พูดอะไร ร่างสูงจัดการช่วงชิงกลีบปากเล็กทันที มือสากกระชากเสื้อออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
"ห่างหายไปนานแค่ไหนแล้วนะ...มารื้อฟื้นกันหน่อยไหม...คุณเลขา!!" ฮันกยองแสะยิ้ม แบบที่เคยทำเล่นเอาร่างเล็กนิ่งอึ้ง
กลับมาแล้ว...มัจจุราชที่เค้า...ไม่ต้องการ
กลับมาแล้ว...คำพูดเสียดแทง...ที่เค้าไม่เคยอยากฟัง
กลับมาแล้ว...แววตาชิงชัง...ที่เค้าไม่อยากสบ
กลับมาอีกแล้ว...ฮันกยองที่เค้ารู้จักดี
ที่ผ่านมาฉันฝันไปใช่ไหม...ที่นายทำดีกับฉัน...ทำเหมือนรักฉัน...
มันคือความฝันใช่ไหม
แล้วตอนนี้คืออะไรล่ะ
หรือว่ามันคือความเป็นจริงในใจของนาย
นายสมเพชฉันมากสินะ...
"อื้มมมม..." ลิ้นเล้กหลบตาเกี่ยวรัดที่ร้อนแรงของร่างสูงแต่ก็ถูกไล่ต้อนอยู่ดี ดวงตาสวยไม่ขาดน้ำใสๆเลย
มือหนาจัดการบดดขยี้ติ่งชันเล่นจนคนตัวเล็กครางเสียงหวาน
"อ่า!! อย่า...ฮึก...อะ" ลิ้นร้อนจัดการกวาดดุลเหมือนโหยหามานาน มืออีกข้างยันคนตัวเล็กลงนอนกับโต๊ะทำงาน
มืออีกข้างยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม ติ่งสีชมพูหวานบัดนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ร่างเล้กแอ่นอกรับความเสียวซ่านนั้นทั้งที่ใจร้องปรามไม่หยุด
ลิ้นร้อนลากไล้ลงมาที่รอยสีชมพูจางๆ ก่อนกดทับมัน ฟันขาวกดลงอย่างจงใจ
"อะ!!เจ็บ..." เลือดไหลซึมเลอะๆ ตัวซีดของฮยอกแจ ลิ้นร้อนจัดการละเลงรสจูบหวานนั้นไปทั่วแผ่นอกเนียน
กลื่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ร่างบางเบะปากด้วยความเจ็บปวด
ทั้งกาย...และใจ
ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นเมื่อริมฝีปากร้อนมาโลมเลียตรงติ่งสีชมพูระเรื่อของเค้า ลิ้นสากจัดการขบเม้ม จนเกิดรอยแดง และเลียวันรอบติ่งนั้นจนเกิดความช้ำ
"อะ...อา...." ร่างเล็กบิดเร้าแทบทนไม่ไหว กับสัมผัสที่เร่าร้อนเกินจะบรรยายของคนข้างบน
มือเล้กพยายามดันตัวร่างสูงให้ออกห่างแต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อร่างสูงจัดการใช้สายโทรศัพท์ รัดข้อมือทั้ง 2 ของเค้าไว้เหนือหัว
ไร้ทางขัดขืนอีกต่อไป
"ร่างกายนายนี่...ยังตอบรับดีเหมือนเดิมนะ...แล้วมันยังคับเหมือนเดิมรึเปลาเนี่ย..." คำพูดที่เล่นเอาคนตัวเล็กเบิกตากว้าง
ไม่!! ความคิดแรกและความคิดเดียวที่หลั่งไหลเข้ามาในโสตประสาท
แต่ไม่ทันเสียงแล้วกางเกงเล็กถูกปลดลงข้างล่างอย่างไม่ทันตั้งตัว
แก่นกายเล็กสั่นระริกด้วยแรงอารมณ์ ร่างสูงรูดมันขึ้นลงอย่างรู้หน้าที่
"อ่า!!" ร่างเล้กครางกระเซ่าไม่หยุดปากคมยังคงโลมเลียติ่งด้านบนไม่หยุดมืออีกข้างจัดการรูดขึ้นลงด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น คนตัวเล็กตัวสั่นระริกเมื่อใกล้จะเสร็จ แต่ก็ต้องกระตุกวาบ เมื่อมือหนากลับหยุดเอาเสียดื้อๆ
ใบหน้าคมแสะยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนาจัดการปลดซิบกางเกงลงพร้อมปลดเสื้อเผยให้เห็นร่างกายกำยำที่ยังคงตราตรึงใจคนตัวเล็ก
แก่นกายขนาดใหญ่เริ่มขยายตัวบ่งบอกอารมณ์ที่กำลังปะทุในร่างกายคนตัวสูง
"อย่างนายนี่...ไม่ต้องเบิกทางหรอก...ใช่ไหม...บ่อยอยู่แล้วนี่..." ร่างสูงประชดประชัน พร้อมกับยัดแก่นกายเข้าแบบไม่ทันตั้งตัว
"อ่า!!" ฮยอกแจหวีดร้องลั่นเลือดกระเซ็นออกจากช่องทางนั้น เป็นแนวกว้าง เนื่องจากเนื้อฉีกขาดกว้างกว่าที่เคยเป็น
"อ้าว...ไม่น่าเชื่อ...รูนายน่าจะใหญ่แล้วนะ...นี่ยังไม่พอกับของฉันอีกเหรอ...ไม่เป็นไรเดี๊ยวก็จะทำให้มันใหญ่เท่าเลยคอยดูสิ..."
ฮันกยองยิ่มร่า
รอยยิ้มของปิศาจ...
____________________________________________
อัพจบแล้วนะคะ เปิดเทอมคงลงช้านะ อย่าว่ากาน
ลงชื่อจองเล่มหนึ่งได้แล้วนะคะตอนนี้
เดี๊ยวในรวมเล่มจะมีเซต ที่แถมพร้อม PV ภาค 1 นะคะ สนใจลงชื่อจองได้แล้วค่ะ
ถาดอาหารเช้า ที่มีอาหารอยู่พูนจานวางอยู่ข้างเตียงพร้อมกับนม อีก 1 ถ้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร มีโน้ตสีส้มสด แปะไว้ด้านข้าง
'ทานข้าวด้วยนะ...นายยังไม่หายดี...พอดีฉันมีงานต้องทำเลยอยู่ดูแลนายไม่ได้ ต้องขอโทษจริงๆ...แต่ฉันเป็นห่วงนายนะ...ฮยอกแจ
ฮันกยอง '
"ขอโทษ...อีกแล้ว...ฉันฟังมันจนเบื่อแล้ว..." ฮยอกแจสบถน้อยๆแต่ก็อดชื้นใจไม่ได้ มือเล็กจัดการลงมือกินข้าวในถ้วยนั้นทันที
"ว่าแต่...จุนซูเป็นไงบ้างเนี่ย..." ร่างเล็กนึกได้ถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่ได้ข่าวคราว
มือบางรีบกดหมายเลขโรงพยาบาลที่จุนซูประจำอยู่อย่างเร่งรีบ
รู้สึกสังหรใจไม่ดีเท่าไร...คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนายนะ...จุนซู
"ฮัลโหลครับ...ขอสายคุณหมอ จุนซูหน่อยฮะ" ฮยอกแจกรอกเสียงไปในโทรศัพท์
"อ้อ...คุณหมอ คิม ไม่ได้เข้าโรงพยาบาลมา 3 วันแล้วค่ะ ไม่ลาด้วยนะคะเนี่ยแปลกมากๆเลยค่ะ ปกติมีอะไรคุณหมอก็จะลาเสมอ..." เสียงพยาบาลตอบด้วยความสุภาพแต่ก็เล่นเอาคนฟังใจหายวาบ
เพราะเค้ารู้น่ะสิว่าจุนซูเป็นคนยังไง
ไม่ว่าจะเกิดอะไรการมาทำงานสำคัญเสมอ...ไม่ว่าจะล้มป่วยหรือลุกไม่ขึ้นยังไงหมอนั่นก็ไม่เคยละหน้าที่...แต่นี่มันอะไร...
"แล้วได้ติดต่อ จุนซูบ้างรึเปล่าครับ"
"คุณหมอ คิมปิดเครื่องค่ะ...ช่วงนี้คนไข้โรคซึมเศร้าเยอะขึ้นเรื่อยๆ คุณหมอคิมเองก็มาหยุดแบบนี้ทางเราเองก็แย่ค่ะ...ว่าแต่นี่คุณเป็นใครหรือคะ"
"อ่าผมเป็นเพื่อนจุนซูฮะ ชื่อ ฮยอกแจ...งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ" ฮยอกแจกล่าวลาแล้วตัดสายทิ้ง ใจเค้ารู้สึกแม่งๆเหมือนมีบางอย่าง
ฮยอกแจไล่เบอร์มือถือเพื่อนสนิท อย่างรีบร้อน จนเจอ
เจ้าคนรับใช้ ชื่อที่เค้าตั้งเล่นๆไว้ให้เพื่อนสนิทก่อนโทรออกอย่างเร่งรีบ
ตรู๊ดด มีเสียงสัญญาณให้รอ ร่างเล็กเริ่มใจชื้น
อย่างน้อยก็ไม่ได้ปิดครื่อง
"ฮัลโหล" เสียงที่ไม่คุ้นกรอกเข้ามาตามสาย ถึงแม้น้ำเสียงจะดูนุ่มนวลแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์
"เอ่อ...ผมขอสายจุนซูหน่อยฮะ..." ฮยอกแจพูดหวาดๆ
"จุนซู?...ตอนนี้กำลัง..." ชายอีกคนกำลังพูดแต่ก็มีเสียงแทรกเข้ามา พอที่จะทำให้ร่างเล็กจำได้ว่านั่น
มันเสียงเพื่อนของเค้า
"ช่วยด้วยใครก็ได้ อื้ออออออออ" เสียงเพื่อนถูกขัดไปด้วยอะไรสักอย่าง เล่นเอาคนฟังแทบเป็นบ้า
"จุนซูเกิดอะไรขึ้น...จุนซู" ฮยอกแจพยายามตะโกนเรียก แต่เสียงเพื่อนสนิทเค้าก็ได้เงียบหายไปกลับกลายมาเป็นเสียงทุ้มตามเดิม
"จุนซูหลับไปแล้วน่ะ...คงให้คุยด้วยไม่ได้..." ปลายสายหัวเราะคิกคัก
"นาย...นายทำอะไรเพื่อนฉัน!!" ร่างเล็กตวาด
"เพื่อนนาย...หือ...หรือว่านาย...ลี ฮยอกแจ..." ปลายสายทำเสียงครุ่นคิด เล่นเอาร่างเล็กสะอึก
รู้จักฉัน?
"นายเป็นใคร..."
ปลายสายนิ่งไปมีเสียงหัวเราะรอดไรฟันออกมาเบาๆ ฮยอกแจกัดปากจนแดงช้ำ
"นายเป็นพวกเดียวกับเจ้า ชิม ชางมินใช่ไหม" ร่างเล็กโพล่งออกไป
"อ้าวรู้จักแบบนี้พูดไปคงไม่เสียเที่ยว...หึหึ" ปลายสายทำเสียงแปลกใจน้อยๆแต่ก็หัวเราะชอบใจ
"บอกมานายเป็นใคร!!!" ฮยอกแจขึ้นเสียงเรื่อยๆ
"ปาร์ค ยูชอน ประธานบริษัท ปาร์ค กรุ๊ป ยินดีที่รู้จัก คุณ ลี ฮยอกแจ" ร่างสูงแนะนำตัว
"งั้นคงต้องวางสายแต่เพียงเท่านี้" ยูชอนตัดบท ก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กที่เค้าจัดการเอาผ้ามาผูกปากไว้
จุนซูดิ้นไปมาพลางพูดเสียงอู้อี้ มือหนาเลยจัดการกระชากผ้าออก
"ไอ้ทุเรศ!!" คำก่นด่าที่เค้าได้ยินมานับไม่ถ้วนจากปากอวบอิ่มนั้น เลยทำให้เค้าไม่หยี่ระ
"อดไปจุนซู...หมดคนช่วยแล้ว หึหึ" ยูชอนหัวเราะร่า
"ไม่...ฮยอกแจต้องมาช่วยฉันหมอนั่นรู้จักกับคุณฮันกยอง...แถมคุณซีวอนด้วยพวกนายไม่รอดแน่" จุนซูเถียงกลับแต่รอยยิ้มจากอีกฝ่ายก็ยังคงอยู่แบบไม่สะทกสะท้าน
"แล้วไง...นายพอจะรู้เกี่ยวกับพวกฉันแค่ไหนกัน" ปากหยักพูดเสียงเรียบ ร่างเล็กได้แต่นั่งขัดใจ
"...พวกฉันน่ะ...มหาอำนาจโลกนะ"
___________________________________________
"โธ่เว้ย!!!" ฮยอกแจเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งจนแตกละเอียด
ฉันจะทำยังไงดี...ทำไมต้องเอาจุนซูมาเกี่ยวด้วย...
"ทำไงดีวะ!!" ฮยอกแจตะโกนเหมือนคนบ้า เพื่อนที่เค้ารักที่สุด คนที่ให้กำลังใจเค้าเสมอกำลังตกอยู่ในอันตราย
ที่เกิดขึ้นเพราะตัวเค้า
ฮันกยอง...
ความคิดแรกแวบเข้ามาในหัวร่างบาง
ไม่สิ...เราต้องไม่พึ่งเจ้านี่...เราจะไม่ไปอ่อนข้อ หรือทำตัวหน้าสมเพชอีก...
ร่างเล็กส่ายหัวไปมาไล่ความคิด
"..................................." สายตาบางหรี่อ่อนลง ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัว ออกไปหาคนที่เค้านึกถึง
แค่ขอให้ช่วยหรอกนะ...ไม่ได้มีเจตนาอื่นอะไรนี่...
ฮยอกแจเตือนสติตัวเอง เหมือนย้ำลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ
__________________________________________
เอกสารกว่า 20 กองที่รวมสุมๆอยู่ท่วมหัวโต๊ะ ประธานบริษัท ที่ตอนนี้เจ้าตัวนั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้หรู
นายจะเป็นไงมั่งเนี่ย...ปล่อยไว้คนเดียวแบบนี้จะดีไหมละน่ะ
"คุณฮันกยองคะ...เอ่อ..." เสียงพนักงานสาวดังมาจากหน้าห้องทำงาน เรียกให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆต้องขานตอบ
"มีอะไร"
"เอ่อ...คุณ...คุณฮยอกแจมาหาค่ะ" พนักงานคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเก้ๆกัง ร่างสูงลุกพรวดแทบจะทันทีเมื่อได้ยินชื่อ คนที่ตั้งใจมาหาเค้า
"อืม...เข้ามา..." ฮันกยองพยายามปรับเสียงให้ดูน่าเกรงชามก่อนจะจัดการนั่งเก้าอี้และรอการเข้ามาของ อีกฝ่าย
ฮยอกแจเดินหน้านิ่งเข้ามาด้านใน ดวงตากลมแดงก่ำเล็กน้อยบ่งบอกว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
เกิดอะไรขึ้นกับนายอีก...
อยากจะเข้าไปกอดร่างเล็กๆนั้น แต่ก็ไม่กล้า...
กลัวนายจะรังเกียจกันมากไปกว่านี้
อยากจะมอบไออุ่นให้นายบ้าง
แต่ก็กลัว...
ฉันทำอะไรให้นายไม่ได้เลยรึไงกัน...
"....................." ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบฮยอกแจก้มหน้าเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักแต่ก็ไม่พูดสักที
พาให้ร่างสูงอดกระวนกระวายใจไปเองไม่ได้
"มีอะไร" เป็นฮันกยองที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
เหมือนตอนนั้น...เหมือนเมื่อก่อน
เค้าพยายามจะไม่แสดงอะไรออกไปมากกว่านี้อีก เพียงเพราะกลัวคนตรงหน้าจะไม่พอใจ
แต่ร่างสูงก็ไม่ทันสังเกตุ ว่า
ร่างเล็กเงยหน้ามองอึ้งๆ ในน้ำเสียงนั้นของเค้า ดวงตาเล็กสั่นระริกฉายแววเจ็บปวดน้อยๆก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ในที่สุด....ก็กลับเป็นเหมือนเดิม...
"ฉัน...เอ่อ..." ฮยอกแจทำท่าจะพูดแต่ก็เก็บมันเอาไว้อีก พาให้ฮันกยองที่อยากรู้อยู่แล้วกระชากเสียงแบบที่ไม่เคยทำมาในรอบ 2 เดือน
"อะไรล่ะ...มีอะไรก็พูดมา!!"
เกิดอะไรขึ้นอีก...
"เอ่อ...ฉัน...จะมา...ให้นายช่วย.."
"ช่วยอะไร!!!" เพียงแค่ได้ยินคำร้องขอยิ่งทำให้ร่างสูงตื่นตระหนกเป็นห่วงคนตรงหน้า
แต่ร่างเล้กกลับไม่ได้คิดแบบนั้นเพียงสักนิด
นาย...คงไม่ได้อยากช่วยคนอย่างฉันอีก...นายคงจะรำคาญฉันอีก...
นายจะสมเพชฉันอีกใช่ไหมฮันกยอง
ทั้งคู่นิ่งงันมีเพียงสายตาอยากรู้อยากเห็นของร่างสูงที่พยายามคาดคั้น คนตรงหน้าที่น้ำตาเริ่มรื้นกลับมาอีกครั้ง
ฉันกลัว...กลัวต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม...ไม่เอาอีกแล้ว ฮันกยองแบบนั้น...ไม่เอาแล้ว...คนที่คอยแต่ทำร้ายกัน...ฉันไม่อยากได้อีกแล้ว...
ฮยอกแจหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ น้ำเสียงท่าทาง สายตา ทุกอย่างเริ่มกลับมาเหมือนเดิม
ส่วนตัวเค้า
ก็จะกลับเป็นตุ๊กตาเหมือนเดิม...ใช่ไหม?
ฮันกยองมองคนตรงหน้าแบบไม่เข้าใจ
ทำไม...คิดว่าฉันไม่สามารถช่วย..ไม่สามารถปกป้องนายได้รึไง
แค่เพียงได้พูดมา เอ่ยร้องขอมา
ฉันจะทำให้...ฉันทำให้ได้ทุกอย่าง
แม้แต่มอบชีวิตนี้ให้นาย...ฉันก็จะทำ
คนตัวเล็กก้มหน้าปล่อยอารมณ์ไปตามแรงสะอื้นที่โถมทับ จนฮันกยองเอยังตกใจไม่คิดว่าจะได้เห็น
น้ำตาของคนตรงหน้าอีก มือแกร่งทำท่าจะเดินเข้าไปโอบกอดไว้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ จากในลำคออีกฝ่าย
"ไม่...อย่า...อย่ามาแตะต้องตัวฉัน...ฮึก..." ร่างเล็กพูดด้วยเสียงที่สั่นระรัว ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว
"..........................." ร่างทั้งร่างชากับคำพูดที่ได้รับ มือใหญ่ค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะกระชับลงอย่างเสียไม่ได้ สายตาคมฉายแววเจ็บปวดเกินกลั้น
และก็เป็นอีกครั้ง...ที่นายปฏิเสธ ความหวังดีของฉัน...
"ฮึกกก ฮืออออออออ..." ฮยอกแจร้องไห้เสียงดังลั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นเล่นเอาหัวใจร่างสูงกระตุกวูบ
รังเกียจกันขนาดนั้นเลยหรือไง...แม้แต่เพียงแค่ช่วยนายยามอ่อนล้า ...ก็ยังไม่ได้เชียวเหรอ... นายใจร้ายมากเลยนะฮยอกแจ
ฮันกยองกุมขมับแน่น ด้วยแรงน้อยใจบวกกับความเหนื่อยลล้าในการทำงาน ทำให้เกิดโทสะขึ้นมาเงียบๆแต่มันกลับมากขึ้นเรื่อยๆตามเสียงสะอื้นของร่างเล็ก
"เงียบ..." เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆตอนนี้เค้าเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
"ฮึกกกกก ฮืออออ อึก...ฮืออออ"
"ฉันบอกให้เงียบ!!!!!!!" ร่างสูงตะโกนลั่นพลางทุบโต๊ะจนเอกสารทั้งหมดกระจายออก คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว แววตาฉายความกลัวจับใจ
"นายมาที่นี่มีอะไรงั้นเหรอ...ไม่เห็นพูดสักที....หรือว่าอยาก!ฉันจะได้สงเคราะห์ให้!!!" วาจาเสียดแทงจากโทสะร่างสูงเล่นเอาคนตัวเล็กวาบชาไปทั้งตัว ความรู้สึกเดิมๆเริ่มกัดกินที่หัวใจ
"อะ..." ไม่ทันได้พูดอะไร ร่างสูงจัดการช่วงชิงกลีบปากเล็กทันที มือสากกระชากเสื้อออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
"ห่างหายไปนานแค่ไหนแล้วนะ...มารื้อฟื้นกันหน่อยไหม...คุณเลขา!!" ฮันกยองแสะยิ้ม แบบที่เคยทำเล่นเอาร่างเล็กนิ่งอึ้ง
กลับมาแล้ว...มัจจุราชที่เค้า...ไม่ต้องการ
กลับมาแล้ว...คำพูดเสียดแทง...ที่เค้าไม่เคยอยากฟัง
กลับมาแล้ว...แววตาชิงชัง...ที่เค้าไม่อยากสบ
กลับมาอีกแล้ว...ฮันกยองที่เค้ารู้จักดี
ที่ผ่านมาฉันฝันไปใช่ไหม...ที่นายทำดีกับฉัน...ทำเหมือนรักฉัน...
มันคือความฝันใช่ไหม
แล้วตอนนี้คืออะไรล่ะ
หรือว่ามันคือความเป็นจริงในใจของนาย
นายสมเพชฉันมากสินะ...
"อื้มมมม..." ลิ้นเล้กหลบตาเกี่ยวรัดที่ร้อนแรงของร่างสูงแต่ก็ถูกไล่ต้อนอยู่ดี ดวงตาสวยไม่ขาดน้ำใสๆเลย
มือหนาจัดการบดดขยี้ติ่งชันเล่นจนคนตัวเล็กครางเสียงหวาน
"อ่า!! อย่า...ฮึก...อะ" ลิ้นร้อนจัดการกวาดดุลเหมือนโหยหามานาน มืออีกข้างยันคนตัวเล็กลงนอนกับโต๊ะทำงาน
มืออีกข้างยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม ติ่งสีชมพูหวานบัดนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ร่างเล้กแอ่นอกรับความเสียวซ่านนั้นทั้งที่ใจร้องปรามไม่หยุด
ลิ้นร้อนลากไล้ลงมาที่รอยสีชมพูจางๆ ก่อนกดทับมัน ฟันขาวกดลงอย่างจงใจ
"อะ!!เจ็บ..." เลือดไหลซึมเลอะๆ ตัวซีดของฮยอกแจ ลิ้นร้อนจัดการละเลงรสจูบหวานนั้นไปทั่วแผ่นอกเนียน
กลื่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ร่างบางเบะปากด้วยความเจ็บปวด
ทั้งกาย...และใจ
ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นเมื่อริมฝีปากร้อนมาโลมเลียตรงติ่งสีชมพูระเรื่อของเค้า ลิ้นสากจัดการขบเม้ม จนเกิดรอยแดง และเลียวันรอบติ่งนั้นจนเกิดความช้ำ
"อะ...อา...." ร่างเล็กบิดเร้าแทบทนไม่ไหว กับสัมผัสที่เร่าร้อนเกินจะบรรยายของคนข้างบน
มือเล้กพยายามดันตัวร่างสูงให้ออกห่างแต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อร่างสูงจัดการใช้สายโทรศัพท์ รัดข้อมือทั้ง 2 ของเค้าไว้เหนือหัว
ไร้ทางขัดขืนอีกต่อไป
"ร่างกายนายนี่...ยังตอบรับดีเหมือนเดิมนะ...แล้วมันยังคับเหมือนเดิมรึเปลาเนี่ย..." คำพูดที่เล่นเอาคนตัวเล็กเบิกตากว้าง
ไม่!! ความคิดแรกและความคิดเดียวที่หลั่งไหลเข้ามาในโสตประสาท
แต่ไม่ทันเสียงแล้วกางเกงเล็กถูกปลดลงข้างล่างอย่างไม่ทันตั้งตัว
แก่นกายเล็กสั่นระริกด้วยแรงอารมณ์ ร่างสูงรูดมันขึ้นลงอย่างรู้หน้าที่
"อ่า!!" ร่างเล้กครางกระเซ่าไม่หยุดปากคมยังคงโลมเลียติ่งด้านบนไม่หยุดมืออีกข้างจัดการรูดขึ้นลงด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น คนตัวเล็กตัวสั่นระริกเมื่อใกล้จะเสร็จ แต่ก็ต้องกระตุกวาบ เมื่อมือหนากลับหยุดเอาเสียดื้อๆ
ใบหน้าคมแสะยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนาจัดการปลดซิบกางเกงลงพร้อมปลดเสื้อเผยให้เห็นร่างกายกำยำที่ยังคงตราตรึงใจคนตัวเล็ก
แก่นกายขนาดใหญ่เริ่มขยายตัวบ่งบอกอารมณ์ที่กำลังปะทุในร่างกายคนตัวสูง
"อย่างนายนี่...ไม่ต้องเบิกทางหรอก...ใช่ไหม...บ่อยอยู่แล้วนี่..." ร่างสูงประชดประชัน พร้อมกับยัดแก่นกายเข้าแบบไม่ทันตั้งตัว
"อ่า!!" ฮยอกแจหวีดร้องลั่นเลือดกระเซ็นออกจากช่องทางนั้น เป็นแนวกว้าง เนื่องจากเนื้อฉีกขาดกว้างกว่าที่เคยเป็น
"อ้าว...ไม่น่าเชื่อ...รูนายน่าจะใหญ่แล้วนะ...นี่ยังไม่พอกับของฉันอีกเหรอ...ไม่เป็นไรเดี๊ยวก็จะทำให้มันใหญ่เท่าเลยคอยดูสิ..."
ฮันกยองยิ่มร่า
รอยยิ้มของปิศาจ...
____________________________________________
อัพจบแล้วนะคะ เปิดเทอมคงลงช้านะ อย่าว่ากาน
ลงชื่อจองเล่มหนึ่งได้แล้วนะคะตอนนี้
เดี๊ยวในรวมเล่มจะมีเซต ที่แถมพร้อม PV ภาค 1 นะคะ สนใจลงชื่อจองได้แล้วค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น