FIC: Yaio SJ Hate X Love แค้นรักปักหัวใจ EP.2

ลำดับตอนที่ #4 : ศัตรูกลุ่มใหม่ & การกลับมา... 100%

"ห้อง 401 อยู่ไหนวะโธ่เว้ย"  คำสบถที่นับครั้งไม่ถ้วนดังลั่นสายตากวาดมองไปทั่วและแล้วก็ผมห้องที่เค้าต้องการ...

ขายาวรีบวิ่งไปตามทาง

ปัง!!  เสียงเท้าถีบประตูจนประตูสวยของโรมแรมแทบจะหลุดติดเท้าไปแต่ฮันกยองก็ไม่สนใจ รีบวิ่งเข้าไปในห้อง

ดวงตาคมที่ฉายแววแข็งกร้าวเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันเมื่อเห็นสภาพคนที่...เค้ารัก...

เลือดเปรอะเต็มขอบผ้าปูที่นอนคราบน้ำที่ยังคงชื้นแสดงให้รู้ว่าเพิ่งเสร็จภารกิจกันไม่นาน ตามเนื้อตัวสีขาวมีรอยแดงช้ำจนเขียวไปแทบทั้งตัว มุมปากมีเลือดซิบน้ำตาที่ยังคงไปเหือดแห้งไปจากดวงตาคู่สวย  ภาพคนที่ถวิลหานอนหมดสติอยู่บนเตียงเล่นเอาคนที่ยืนดูแทบจะเป็นบ้า

"...อีกแล้ว...นายต้องเจ็บปวดอีกแล้ว..."  เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้เค้าอ่อนแอเหลือเกิน

เพียงแค่เห็นน้ำตาคนตรงหน้าเค้าก็แทบจะหยุดหายใจ

เพียงแค่เห็นสีหน้าเจ็บปวด หัวใจเค้าก็เจ็บเจียนตาย

"ขอโทษ...ขอโทษนะฮยอกแจที่ฉัน...ไม่สามารถปกป้องนายได้อีกแล้ว..."  สายตาคมหรุบต่ำ
หัวใจเค้ากำลังอ่อนแอ
หัวใจเค้ากำลังเหงา
หัวใจเค้ากำลังเจ็บปวด

โน้ตสีฟ้าที่ไม่คุ้นตาปลิวลงมาตรงตกปลายเตียง ฮันกยองหยิบมันขึ้นมาดู

"นี่มัน..."

...คนของนายแจ๋วกว่าที่คิดนะฮันกยอง...ถึงว่านายติดใจนักครั้งนี้แค่ทำเบาะๆไปก่อน แต่ครั้งหน้าพวกฉันไม่ให้จบแบบนี้หรอกนะ
แต่ถ้านายไม่อยาหให้เด็กนี่เจ็บปวด...ปิดบริษัทฮัน ซะ

ชอง กรุ๊ป

"อะไร...ชองกรุ๊ป...บ้าฉิบ!!!"  ฮันกยองสบถลั่นพลางฉีกโน้ตทิ้งอย่างไม่เหลือชิ้นดี

+++++++++++++++++++++30%+++++++++++++++++++

"ชอง กรุ๊ป...บริษัทยักษ์ใหญ่ในเครือญี่ปุ่น...มันต้องการอะไรทำไมถึงบุกมาที่นี่"  ฮันกยองพูดอย่างไม่เข้าใจ  มือหนาทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

"จะ..เจ็บ...ฮัน...ฮึก...อยู่ไหน"  เสียงละเมอดังมาจากด้านหลังเรียกสติของฮันกยองกลับมา  ร่างบางที่สลบไม่ได้สติเพ้อออกมา  ร่างสูงกัดฟันแน่นก่อนค่อยๆถอดเสื้อคลุมมาโอบหุ้มร่างบอบบางตรงหน้าเอาไว้แล้วช้อนขึ้นมา

...นายยังนึกถึงฉันเป็นคนแรกสินะ...ขอบคุณ...


ฉันขอสาบานจะไม่ปล่อยให้นายต้องเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว...ฉันสาบาน

___________________________________________

- คฤหาสถ์ ฮัน -

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr  เสียงดทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาคนที่กำลังง่วนอยู่กับงานอย่างคยูฮอนขมวดคิ้มจนเป็นปม
ก่อนคิ้วคมนั้นจะคลายออกช้าๆเมื่อเจอกับรายชื่อคนบนหน้าจอ

"ว่าไงซองมิน"  ร่างสูงกรอกเสียงเข้าไปทัน

"คยูวันนี้นายว่างไหม...ฉันอยากชวนนายๆไปที่ๆหนึ่ง" 

"อื้มว่างๆจะไปไหนละหืมบอกได้ไหมคนดี..."  คยูฮยอนล้อเล็กๆกลับไป

"เอาน่าเดี๋ยวฉันไปหาแล้วจะบอกแค่นี้แหละ บาย"   อีกฝ่ายดูรีบเร่งจนคนที่นั่งรออดสงสัยไม่ได้

10 กว่านาที

ติงต่องๆๆๆ เสียงกดออดหน้าประตูรัวๆแบบนี้มีอยู่คนเดียว ร่างสูงอมยิ้มก่อนจะเดินมาเปิดประตูรับ

"เข้ามาก่อนสิฉันซื้อขนมฟักทองมารอนายด้วยละ"  คยุฮยอนยิ้มให้ ร่างเล็กที่พึ่งมากระดี๊กระด๊าเข้าบ้านทันที

"ว่าแต่จะพาไปไหนละ"  คยูฮยอนเปิกประเด็น

"อ่า...สนามบิน..."  ซองมินค่อยๆพูดเสียงเบาลงอย่างกลัวคนได้ยิน

"รับใคร?"

"อ่า...นายต้องไม่เชื่อแน่ๆ...ขอโทษนะที่ปิดเรื่องนี้มาตลอด"  ซองมินดูกระวนกระกระวายขึ้นมา  ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

"ใคร?"

"........คิบอม............"   เสียงที่แผ่วเบาเล่นเอาคนฟังเบิกตากว้าง

เค้าฟังผิดรึเปล่านะ...

"อะ...ไรนะ...คิบอม...คิม คิบอมน่ะเหรอ"  ร่างสูงโพล่งออกมาเสียงดัง ซองมินรีบเข้ามาตระคลุบปากคยูฮยอนทันที แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อคนที่ไม่อยากให้รู้เรื่องนี้ที่สุดกลับกำลังเดินลงมา

"อะไรนะ....."  เสียงที่ดูโหวงเหวงดังขึ้นคยูฮยอนรีบหันกลับไปดูพบสภาพพี่ชายเค้ากำลังยืนอึ้งกำลังบทสนทนาดังกล่าว

"อ่า...ดงแฮฟังนะ...คือว่า"  ซองมินพยายามจะอธิบาย

"คิบอมกำลังจะกลับมาจริงๆใช่ไหมเค้าอยู่ที่ไหนฉันจะไปรับเค้าอยู่ไหนเหรอซองมิน คยูฮยอน คิบอมอยู่ไหน"  ดงแฮถลาวิ่งเข้ามากลอดร่างเล็กน้ำเสียงดีใจอย่างสุดกลั้น 

ในที่สุดพี่ก็ยิ้มได้สักทีนะ...ผมละนึกว่ารอยยิ้มมันจะตายไปจากใบหน้าพี่แล้ว...

"เซ็งงะกะจะเซอไพร์ซะหน่อย "  ซองมินทำหน้ามู่  ร่างสูงหัวเระอย่างขำๆที่ให้เค้าพูดเบาๆนี่คือกะเซอไพร์ดงแฮ เป็นงั้นไป

++++++++++++++++++++++50%+++++++++++++++++

- สนามบิน -

"ไฟล์ KM 7256  กำลังลงนี่หว่าไปเถอะๆ"  ซองมินหยิบกระดาษรายละเอียดต่างๆออกมา ทั้งหมดรุดหน้าไปตรงผู้โดยสารขาออก

...อีกไม่กี่นาทีฉันจะได้เจอนายแล้วนะ คิบอม ...

นายไม่ต้องรอคำว่ารักแล้วนะ...ฉันจะบอกกับนาย...

"พี่อมยิ้มใหญ่เชียวนะ..."   คยูฮยอนแซวรุ่นพี่ตน ในใจเองก็รู้สึกยินดีไปด้วย

...ในที่สุดพี่เค้าก็มีความสุข ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณที่ท่านยังเมตตา...

"คยูฮยอน...ไอ้บ้าอย่ามาล้อฉันนะ"  ดงแฮแหวลั่นใบหน้าเล็กเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม...
อย่างที่ไม่เคยมีมาตลอด 2 เดือน

2 เดือนแห่งความอ้างว้าง
2 เดือนแห่งความเจ็บปวด...

เวลาเหล่านั้นกำลังจะจบลง หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะ

"ตรงนี้แหละทางออกเครื่องเจ้านั่นอ่ะ รอกันตรงนี้แหละเนาะ"  ซองมินหันมายิ้มให้ก่อนทั้ง 3 จะนั่งรอตรงโซฟาข้างๆ

ไม่ทันที่ทั้งหมดจะนั่งลง ซองมินเหลือบไปเห็นบุคคลที่เค้าคุ้นตาก่อนจะตะโกนเรียกเสียงดัง

"คิบอม!!"   ร่างเล็กหันขวับไปทันทีสายตาพลันพบกับคนที่เค้าคนึงหามาแสนนาน น้ำใสๆเริ่มชื้นขึ้นมาอีกครั้ง  ดงแฮจัดการปาดน้ำตานั้นออกไป

...ไม่ได้ๆเราจะร้องไห้ให้คิบอมเห็นไม่ได้....เดี๋ยวเค้าจะไม่สบายใจเราต้องยิ้มให้เค้าสิ...

แต่สิ่งที่ทำให้ดงแฮแทบจะหุบยิ้มลงทันทีเมื่อเห็น  ร่างสูงกับหญิงสาวอีกคนเดินควงกันมาทางพวกเค้า  หญิงสาวคนนั้นเอาหัวซวบลงไหล่คมอย่างออดอ้อน

ซองมินจ้องทั้งคู่อย่างมึนงง แถมแอบมองกัดจิกผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำ

"ซองมินมาเร็วจัง...อ้าวคยูฮยอนหวัดดีไม่ได้เจอกันนานสบายดีไหมละ"  เจ้าของชื่อคิบอมเดินเข้ามาทัก รอยยิ้มที่ยังคงแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าคม

เหมือนครั้งแรกที่เราพบกัน...

"แล้วนั่น...ฮั่นแน่กิ๊กนายเรอะคยูฮยอนกล้าพามาพร้อมซองมินอีกแหน่ะนายนี่จริงๆเลย"  คิบอมชี้มาทางร่างเล็กที่ยืนมองเค้าอยู่นานแล้ว  ทั้ง 3 เหมือนโดนมนต์สะกด  และเป็นซองมินที่ถามขึ้น

"นะ...นาย...จำดงแฮไม่ได้เหรอ"   ซองมินพูดเสียงติดขัด  คนตัวเล็กแทบจะหยุดหายใจ ...คิบอมจำเค้าไม่ได้หรือไง...

"หืม...ก็นายเพิ่งพามาให้ฉันเห็นครั้งแรกเนี่ย...จะให้ฉันจำได้ไหมละ"  คิบอมหัวเราะอย่างแปลกใจ  ทั้ง 3 นิ่งสนิทเหมือนไม่ได้นัดไว้

"คิบอม...แกเลิกแกล้งโง่ได้แล้ว...เลิกเล่นซะที"  คยูฮยอนทำใจดีสู้เสือ พูดออกไป มีแต่เพียงสีหน้าฉงนเท่านั้นที่ส่งกลับมา

"อะไรใครเล่นอะไร...พวกนายสิแกล้งฉันจะมาทำเป็นแกล้งหลังจากที่ฉันรักาษตัวกลับมาใช่ม้า เจสสิก้าดูสิ พวกนั้นแกล้งผมอ่า"  คิบอมพูดเสียงหวานทันทีเมื่อเอ่ยกับคนข้างตัว

...นายจะทำอะไรคิบอม...นายจะแก้แค้นฉันเหรอ?...ระยะเวลาที่นายจากไป 2เดือนนายก็ทำสำเร็จแล้ว ฆ่าฉันทั้งเป็น...นี่นายกำลังจะทำอะไรอีก แค่นี้หัวใจฉันมันก็แหลกเหลวจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว...  หรือว่า...นายจะลืมฉันไปแล้วจริงๆ...

"คิบอม ฉันไม่ขำนะเว้ย!!"  คยูฮยอนที่เริ่มโมโหเค้าห่วงความรู้สึกของพี่มากดูจากอาการที่คนตัวเล็กเริ่มซึมลงอย่างเห็นได้ชัดก็พอจะรู้แล้ว

"แล้วฉันไปทำอะไรจำไม่ได้ก็คือไม่ได้...จะให้ฉันทำยังไง...แสดงว่าเจ้านั่นไม่สำคัญละสิฉันถึงได้ลืมน่ะ"  คิบอมเองก็เริ่มโมโหพุดแสดงโทสะออกมาอย่างไม่ยั้ง

จะอะไรกันนักหนา...บอกว่าจำไม่ได้ไง

ไม่สำคัญ...เพราะฉันไม่สำคัญ...นายเลยลืมฉันไป...  

"ฉันชื่อ ลี ดงแฮ ยินดีที่รู้จัก"  ดงแฮยิ้มให้ร่างสูงตรงหน้า

"อื้ม ฉัน คิม คิบอม...แล้วนี่...เจสสิก้า...คู่หมั้นฉัน"