คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ลืม
"คิบอม..." ซองมินเอ่ยทักขณะที่ ร่างสูงเพิ่งกลับมาจากส่งเจสสิก้า
"หืมว่าไง..."
"นายลืมจริงๆเหรอ..." ซองมินกลั้นใจถาม
ตัวเค้าไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ก็คุยกับคิบอมบ่อยมากตอนที่อยู่อเมริกา ก็ไม่มีวี่แววคำพูดถึงดงแฮตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงตอนนี้...
"ลืม...ลืมอะไรกัน..." คิบอมไม่เข้าใจ
"ดงแฮ...ลี ดงแฮไง นายลืมเค้าจริงๆเหรอ..." ร่างเล็กคาดคั้น มือกระชากแขนเสื้ออีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ
คิบอม ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เรื่องนี้อีกแล้ว
"ไม่ได้...ทำไมทุกคนถึงต้องถามฉันแบบนี้ด้วยละ...ไม่ได้ก็คือไม่ได้...จะให้มันจำได้ขึ้นมาได้ยังไง "
"แต่ว่า..ดงแฮน่ะ" ซองมินทำท่าจะพูดแต่ก็ถูกคิบอมขัดตัดไปแบบกระชากเยง
"หมอนั่นเป็นใครกันสำคัญกับฉันขนาดไหนทำไมทุกคนต้องเป็นแบบนี้...เป็นพี่ฉัน เป็น..."
"เป็นคนที่นายรักไง..." ซองมินพูดเสียงเรียบแต่ก็พอจะทำให้ร่างสูงนิ่งงัน ความรู้สึกเจ็บแปลบแวบแล่นเข้ามาที่ขั้วหัวใจ
เสียงกึกก้องภายในใจที่เค้าพยายามปฎิเสธ
รู้สึกดีใจรึเปล่าที่ฉันจะไปจากชีวิตของนายแล้ว...
...ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ...
เพราะ...ฉันยังคงมีความหวังเล็กๆว่านายจะตอบฉันว่า...ไม่
"อุ๊บ..." ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในโสตประสาทคิบอมกุมขมับแน่น ขายาวทรุดลงกับพื้น
"คิบอม!!" ซองมินรีบถลาเข้ามาดูอาการแต่ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็น
น้ำตา ...
คิบอมนาย...ร้องไห้?
"เอ๊ะ..." เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแปลกใจ มือหนาซับน้ำตาออกจากตาของตน ใบหน้าคมฉายแววฉงนนัก
ฉันร้องไห้...ทำไม
ความรู้สึกนี่มันคืออะไร...เหมือนหัวใจกำลังโหยหาบางอย่าง...บางอย่างที่...ขาดหายไป
"คิบอม..." ซองมินเอ่ยเรียกอีกครั้งคราวนี้ คิบอมเองเป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนมือหนาปาดน้ำตาออกลวกๆ
"ฉันจำไม่ได้..." ร่างสูงยังยืนยันคำเดิม
"แต่ดงแฮน่ะ...รักนายมากนะ..."
"รัก?...รักเหรอ?...ถ้ารักจริงทำไมตอนที่ฉันจะตายถึงไม่อยู่...ตอนที่ฉันถึงกับถูกส่งตัวไปอเมริกา ทำไมไม่ไปหา...นี่เหรอเรียกว่ารัก!!" คิบอมหัวมาตวาด
ซองมินได้แต่นิ่งเงียบ
จะให้ฉันพูดเหรอ...คนที่ร้องไห้แทบขาดใจตอนที่นายอยู่โรงพยาบาล คือใคร
คนที่ร้องไห้แทบขาดใจตอนที่คิดว่านายจากไปแล้ว
คนที่ร้องไห้แทบขาดใจทุกวัน....เพื่อนาย
อยู่รอนายโดยไม่มีความหมาย...
อยู่รอทั้งๆที่รู้ว่านายไม่มีทางกลับมา
ทั้งๆอย่างนั้น....นี่หรือคือคนที่....ไม่ได้...รัก...นาย
"นายเลิกมาพูดเรื่องเจ้านั่นกับฉันสักที...ไม่รู้รึไงฉันกำลังจะแต่งงาน...เลิกพูดถึงคนอื่นได้แล้ว..." คิบอมพูดเสียงเย็นชา
"คนอื่น! นายกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง..." ซองมินเริ่มเหลืออด
ถึงแม้จะรู้นิสัยคิบอมดีที่ไม่แคร์ใคร...แต่ที่ทำแบบนี้กับดงแฮมันก็มากไป...
"เฮ้อ...ฉันขี้เกียจจะพูดกับนายแล้ว..." คิบอมเดินหนีเข้าห้องไป
ซองมินได้แต่ถอนหายใจ
ฉันสงสารนายจริงๆดงแฮ
...ไม่รู้จะช่วยนายให้หลุดพ้น...กับความทรมาน...นี้ยังไง
______________________________________________
- ร้านกาแฟหน้าสถานี B -
"ซองมิน...ฉันไม่ไหวแล้วนะ...พี่ดงแฮเค้า..." คยูฮยอนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักใจพลางนึกไปถึงสภาพพี่ชายของตน
เค้าอาจจะไม่เข้าใจจริงๆก็ได้ว่าดงแฮเจ็บปวดมากไหน
เพราะเค้ารับรู้เพียงแค่ ดงแฮนั้นเจ็บปวด
แต่ไม่เคยได้ลิ้มลองถึงความเจ็บปวดนั้นว่ามันจะทรมานแสนสาหัสขนาดไหน
"อื้มฉันเข้าใจ...ฉันเองก็ไม่เข้าใจคิบอมเหมือนกันหมอนั่นเหมือนจะรู้...แต่ก็ไม่รู้
เหมือนจำได้...แต่ก็จำไม่ได้...
ฉันไม่รู้จริงๆว่าหมอนั่นเป็นอะไร แต่ที่รู้ๆตอนนี้เค้าไม่ได้แคร์ดงแฮอีกต่อไป" ซองมินเองก็ปวดหัวไม่แพ้กัน
เพื่อนของเค้าทั้ง 2 คนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
"แล้วเราควรจะทำยังไง ปล่อยไว้แบบนี้พี่ดงแฮจะทำร้ายตัวเองยังไงอีกก็ไม่รู้ผมทนเห็นพี่เค้าเป็นแบบนี้ไม่ได้..."
"อย่าพยายามพูดเรื่องคิบอมให้ฟัง ฉันเองก็จะกันทุกทางไม่ให้ 2 คนนั้นมีโอกาสได้พบกัน" ซองมินจัดแจงแผนการที่พอจะช่วยทุเลาความทรมานของร่างเล็ก
"อื้มผมจะพยายาม..."
ผมจะช่วยพี่ให้ได้...
ให้พี่ลืมเค้า
ให้หมดไปจากใจเพื่อตัวของพี่
เพื่อใจของพี่...
ผมคนนี้จะพยายาม
_____________________________________________
"พี่คิดยังไงพาสิก้ามาทานข้าวเย็นคะเนี่ย" ผู้ที่ได้ชื่อน้องสาวพูดอย่างแปลกใจระคนปลื้ม
เพราะไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานมากแล้ว
"อื้ม...ก็พี่น้องกินข้าวด้วยกันมันผิดตรงไหน..."
"หืม...ไม่ใช่ว่าพี่มีเรื่องอะไรจะถามสิก้าเหรอ" หญิงสาวถามอย่างตรงจุดเล่นเอาร่างสูงหยุดกินและเงยหน้ามาหา
"เธอรู้?"
"เรื่องคนชื่อดงแฮนั่น...กับคิบอมใช่ไหมคะ" เจสสิก้าถามยิ้มแต่อีกคนเริ่มหน้าซีด
"สิก้า...คือพี่ถามจริงๆเถอะ...ว่าคิบอมน่ะ...ความจำ..."
"คิบอมความจำเสื่อมจริงๆค่ะ...แต่เราแรยกแบบนั้นก็ไม่ได้เพราะเหมือนจิตใจของ คิบอม จงใจลืมดงแฮเองสิก้ารู้เพราะตอนนั้นก่อนที่คิบอมจะผ่าตัด สิก้าได้ยิน เค้าพึมพำอะไรสักอย่าง..."
เจสสิก้าพูดตัดขึ้นมายิ่งทำให้ซีวอนสงสัย
"พึมพำ?"
"ใช่ค่ะพึมพำ แล้วร้องไห้..." อาหารตรงหน้าทั้งคู่ถูกทิ้งปล่อยไว้อย่างไม่ไยดีเมื่อกำลังแลกเปลี่ยนข่าวสารที่ยากเกินจะบรรยาย
นี่มันเรื่องอะไรกัน...
"คิบอมเพ้อออกมาเป็นชื่อดงแฮ...หลังจากนั้นหมอก็ได้พาเค้าเข้าห้องไอซียู ผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมง คิบอม ออกมาด้วยความปลอดภัย...รู้ไหมหมอบอกสิก้าว่ายังไง"
หญิงสาวมีสีหน้าเจ็บปวดมากขึ้น
"คิบอม พูดทั้งน้ำตาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยุดหายใจไปเกือบ 3 นาที"
"พูด?...พูดอะไร" ซีวอนเร่งถาม เพราะไม่คาดคิดกับเรื่องที่ได้ฟัง
"คงไม่มีหวังแล้วจริงๆ...หากแต่ว่าฉันได้ลืมตา...ได้มีลมหายใจใหม่อีกครั้ง...คงจะได้พบเห็นรอยยิ้มของนาย...ที่มีความสุขที่สุด...และเมื่อถึงเวลานั้น...ฉันจะไม่มองนาย...ในฐานะคนรักอีก...ฉันสัญญา...จะทำให้นายสบายใจ...เพราะฉันชอบรอยยิ้มของนาย..."
เจสสิก้าเล่าทุกคำที่อยู่ภายในใจเล่นเอาอีกคนนิ่งอึ้ง
"ตกลงคิบอมแกล้งลืมดงแฮ..."
"เปล่า...คิบอมลืมจริงๆ...ลืมแค่ดงแฮ...เพราะเค้าได้บอกกับตัวเองไว้ไง...ว่าเค้าจะลืม...หมอบอกว่าช่วงเวลาเพียงแค่นั้นก็สามารถทำให้สมองคนเราเสียหายได้แต่ก็ไม่ทั้งหมด...ซึ่งก็หมายความว่า...ใจของคิบอม เลือกที่จะลบดงแฮออกไป..."
ซีวอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"เธอรู้เรื่องแบบนี้แล้วทำไมถึงได้..."
"เพราะสิก้าเองก็รักคิบอม...หนูก็รู้ว่าใจของคิบอมนั้นเป็นของดงแฮ...แต่พี่คะ...ในเมื่อเค้าตั้งใจจะลบดงแฮออกจริงๆแล้วเค้ามาเลือกสิก้า...สิก้าผิดเหรอ...แค่สิก้าทำตามหัวใจของตัวเอง"
น้องสาวพูดเสียงเนือยๆพาให้ผู้เป็นพี่ลำบากใจ ซีวอนทำอะไรไม่ถูก...อีกคนก็น้องในไส้อีกคนก็ลูกน้องคนสนิท
"แต่ดงแฮน่ะ..."
"พี่คะ...ถ้าดงแฮเค้าดีจริง...ทำไมละคะ...ทำไมคิบอมต้องยอมลืม..สิก้ารู้คิบอมเจ็บปวด...แต่เค้าถึงกับยอมลืมความรู้สึกนั้นเพื่อดงแฮแล้ว...เค้ายังไม่พอใจอะไรอีก..."
คำพูดที่เล่นเอาซีวอนจุก
ก็จริง...ดงแฮนายผลักไสไล่ส่งเค้า...พอเค้าจะลืมนายจริงๆนายกลับฟูมฟายเหรอ...แต่ก็ถ้าอย่างนั้น...แปลว่านายก็รักคิบอมน่ะสิ
"ไม่รู้...พี่ไม่รู้ไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น...มันป็นเรื่องของพวกเธอ...ทั้ง 3 คน"
ร่างสูงทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนจะเรียกเก็บเงิน แล้วออกไปทำงานต่อ
หญิงสาวมองตามผู้เป็นพี่ด้วยสายตาเหนื่อยอ่อนใจ
"ขอโทษนะพี่ชาย...แต่ตัวสิก้าเองก็คงไม่ตัดใจ...เพราะสิก้าก็รักคิบอมไม่น้อยไปกว่าดงแฮหรอก"
_______________________________________
เปลือกตาเล็กกระพริบถี่ๆ ก่อนจะเบิกโพลงเมื่อเห็นสภาพห้องที่ไม่คุ้นเคย เฟอร์นิเจอร์หรูหราดูมีราคาวางอยู่เข้าที่ ด้านข้างมีกระจกบานใหญ่ ที่มองเห็นภาพด้านนอก
ท้องฟ้า? นี่เค้าอยู่บนเครื่องบิน!!
แจจุงจ้องมองรอบด้านที่ไม่ต่างจากโรงแรมระดับ5ดาว ในเบาะมีสัญลักษณ์ C.group อยู่ทุกด้าน ไม่ทันที่ร่างบางจะทำอะไร ก็ได้มีผู้หญิงแต่งชุดสะอาดตาเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารและน้ำมากมาย
"ตื่นแล้วหรอคะ...คุณแจจุง...จะรับอะไรดีคะ?"หญิงสาวที่คาดว่าน่าจะเป็นแอร์โฮสเตสโค้งรับก่อนเปิดทางให้ดูอาหารสีสันน่าทานบนถาด
"เอ่อ...ที่นี่มัน...ที่ไหนกัน.." แจจุงเอ่ยถามด้วยความสีหน้าตื่นตระหนก
"เครื่องบินส่วนตัวของ ชองกรุ๊ปค่ะ..."
"เครื่องบิน...เราจะไปที่ไหนกัน!!" ร่างบางถามด้วยเสียงหวาดกลัวมากขึ้น ขาเล็กยืนขึ้นทำท่าจะถอยห่าง
"จะ...ใจเย็นๆค่ะ...พวกเราไม่ทำอะไรคุณหรอกค่ะ" แอร์โฮสเตสเดินเข้ามาเพื่อจะเกลี่ยกล่อมร่างบางที่ยื่นตัวสั่น
"ใครจะเชื่อ!ลักพาตัวฉันมาแบบนี้!แล้วนี่จะไปที่ไหน!!บอกมานะ!" แจจุงตะโกนลั่นเสียงดัง พลางถอยหลังจนติดกำแพง
"คุณแจจุง...พวกเราก็แค่..."
"ไปญี่ปุ่น..." เสียงทุ้มเอ่ยตอบแทนขณะที่เดินเข้ามาภายในห้องที่เกิดเสียงดังเมื่อครู่
"นาย!...ลักพาตัวฉันมาทำไม!!" แจจุงชี้หน้าบุรุษที่เดินเข้ามาใหม่
"เลิกโวยวายสักที...อยู่กับนายนี่ แก้วหูฉันจะแตกไหม" ยุนโฮเอามือมากุมหูพลางเดินเข้ามาใกล้ร่างบางที่ตัวสั่นงันงก
"อะ...ออกไปนะ..."
"พูดอีกทีจะหาว่าฉันไม่เตื่อน.." ร่างสูงเดินเอามือมาขว้างกั้นไม่ให้คนตัวเล็กหนีไปไหนพลางพูดเสียงเย็นยะเยือก
"นาย!...อุ๊บ!!!" กลีบปากบางถูกช่วงชิงทันทีที่เอ่ยปาก ลิ้นสอดเข้าไปก่อนดุลเล่นกับลิ้นเล็กที่พยายามหลีกหนีเขา มือเล็กทุบอกแกร่งหวังเพียงคนตรงหน้าจะหยุด แต่ มือหนาก็รวบข้อมือทั้ง2ข้างนั้นในมือเดียว มืออีกข้างจัดการรั้งท้ายท้อยให้รับรสจูบตนมากขึ้น
"อือ...อื้อออ" คนตัวเล็กพยายามร้อง แต่ยิ่งพยายามมากเท่ไหร่ก็ยิ่งถูกรุกล้ำมากขึ้น ลิ้นหนากวาดโลมเลียไปทั่วโพรงปาก น้ำใสไหลละกรามสวยไม่ขาดสาย ฟันขาวขบดูดเม้มที่ปากล่างจนมันบวมเจ่อแล้วละออก
ร่างเล็กแทบกองลงกับพื้น ติดที่ว่ามี่ร่างสูงรับไว้ทัน
"แฮ่กๆ" ปากเรียวหอบจนตัวโยน
"หึ...เราจะถึงอีก30นาที..จะกินอะไรก็รีบกิน.." ยุนโฮยิ้มมุมปากก่อนจะออกจากห้องไป ทิ้งให้แจจุงทรุดตัวลงอย่างหมดแรง จนแอร์โฮสเตสสาวที่ยืนดูหนังสดเมื่อครู่ กรูเข้ามาช่วยประคอง
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ?.."
"อะ...ไม่เป็นไรครับ" แจจุงตอบทั้งๆที่ยังหอบอยู่ ก่อนจะหันมายิ้มบางๆให้
"ค่ะ เอ่อ..จะรับอะไร..ทานไหมคะ" แอร์โฮสเตสถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
ร่างบางที่นั่งลงบนเตียงนุ่ม ดวงกลมเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง
"เราจะไปที่ไหนครับ.." แจจุงถาม ทั้งๆที่มองไปด้านนอก
จุนซูนายอยู่ที่ไหนกัน...พี่หวังว่านายคงไม่ทรมานเหมือนพี่ตอนนี้หรอกนะ
"บ้านพักตากอากาศที่โอกินาว่าค่ะ"
โอกินาว่า...ห่างจากโซลมากเลยสินะ
"ตอนนี้คุณแจจุงทานอะไรก่อนดีกว่านะคะ ตอนนี้ก็บ่ายกว่าๆแล้ว.." แอร์โฮสเตสวางสเต็กไก่ พร้อมทั้งน้ำหวานสีแดงอัมพันธ์ ก่อนจะโค้งน้อยๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
"จุนซู..." แจจุงรำพึงกับตัวเองพลางนึกถึงหน้าน้องชายอันเป็นที่รักด้วยความห่วงหา
_______________________________________
Rrrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ยูชอนจัดการฉุดกระชากคนตัวเล็กให้ไปอาบน้ำ
"ฮัลโหล...อ่า ว่าไงยุนโฮ.." ยูชอนกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์เมื่อเห็นชื่อเพื่อนโทรเข้า
# "อื้ม...ฉันจะไปพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศนะ" #
"บ้านพักตากอากาศ?..ที่โอกินาว่าเหรอ..เอาแจจุงไปด้วยหรือเปล่า?"
ยูชอนจงใจถามให้จุนซูที่นั่งอยู่บนเตียงได้ยิน
"พี่แจจุง!ไปไหน..." จุนซูตะโกนลั่น พาให้ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจ
# "หึๆ..นั่นน้องแจจุงใช่ไหม?" # ยุนโฮที่ได้ยินเสียงแหลมๆดังเข้ามา ก็พอจะเดาได้ทันที
"อื้ม! ปากจัดพอตัวเชียวละ" ยูชอนไม่ใส่ใจ ร่างเล็กเลยตรงเข้ามากระชากโทรศัพท์เครื่องหรูไปคุย
"นาย!ทำอะไรพี่ฉัน จะพาพี่ฉันไปไหน!!" จุนซูแผดเสียง
# "โอ๊ะ โอ..ใจเย็นๆครับคุณหนู..ตะโกนซะดังเชียว" # ยุนโฮที่ถือโทรศัพท์ออกมาห่างกว่าคืบ เมื่อเสียงแหลมแสบแก้วหูสาดเข้ามา
"ใจเย็น? พูดงี้ได้ไง..พี่ฉันอยู่ไหน...นายทำแบบนี้กับพวกเราทำไม!"
# "เพราะนายคือตัวประกัน..." #
"ตัวประกัน?" จุนซูทวนคำก่อนยูชอนจะรีบชิงโทรศัพท์คืน พร้อมทั้งจับคนตัวเล็กโยนลงบนเตียง
"หมดเวลาคำถามแล้ว คิม จุนซู" ร่างสูงหันมายิ้มเยาะ แล้วคุยกับเพื่อนต่อ
"ว่าแต่นายกลับมาเมื่อไหร่ก็บอกนะ...สนุกให้เต็มที่ละเพื่อน"
# "ไม่ต้องพูดฉันก็ทำ งั้นแค่นี้นะจะลงเครื่องแล้ว.." #
"อื้ม...บาย.." ยูชอนรับคำ ก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กที่บัดนี้ใบหน้าฉายแววโกรธอย่างปิดไม่มิด
"ทำหน้าอย่างงี้..ฉันจะถือว่านายยั่วฉันนะ" ร่างสูงเลียรอบมุมปากอย่างหื่นกระหาย พาให้จุนซูผงะถอยหลังไปจนชิดขอบเตียง
"นาย..อย่าทำอะไรบ้าๆนะ.." จุนซูพูดเสียงสั่น
"ฉันทำแน่ถ้านายไม่เลิกพูดน่ะ.."
ได้ผล จุนซูเงียบกริบทำให้ยูชอนแย้มยิ้มออกมา
"อย่างงี้สิ ค่อยน่ารักหน่อย..." ร่างสูงออกปากชม
"พะ...พี่ฉันจะเป็นอะไรไหม..."
"พี่ นาย...อยู่กับยุนโฮ..ไม่เป็นไรสิแปลก"
_______________________________________
ความคิดเห็น