ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO การเริ่มต้น
- ณ โรงแรมชื่อดังของกรุงโซล -
"เอาล่ะครับ...ตอนนี้ก็ถึงช่วงเวลาสำคัญแล้วนะครับ...เราจะมานับถอยหลังพร้อมกัน...ผมจะเริ่มนับแล้วนะครับ...10...9...8...7...6...5...4...3...2...1...
happybirthday to boss
happybirthday to boss
happybirthday happybirthday
happybirthday to boss hangeng " (มันเป็นเพลงที่เพราะมาก กร๊าก)
เสียงเพลงจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือฉาดใหญ่ ผู้คนในห้องต่างยินดีกับงานวันเกิดของเจ้านายตนเองอย่างสนุกสนานแล้ว
"ยินดีด้วยนะ...ฮันนี่ปีนี้ก็ครบ 20 ปี แล้วยินดีด้วยนะ^^เฮ้อแต่เสียดายจังปีนี้ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญนายเลยน้า" หนุ่มร่างบางเอ่ยขึ้นเจ้าของชื่อหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ขอบคุณมากนะฮีนิม...ไม่ต้องให้หรอกแต่ถ้าเรื่องๆหนึ่งคุณทำให้ผมได้จะดีมาก...ตอนนี้ฐานะของผมก็ดีมากแล้วผมคิดว่า..."
"หืมว่าอะไรหรอฮันนี่" ร่างบางเอียงคอถามอย่างสงสัย
ร่างสูงไม่พูดอะไรก่อนจะค่อยๆหยิบแหวนเพรชวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
"แต่งงานกับผมนะฮีนิม...." ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังพาให้คนตรงหน้าอดที่จะอึ้งไม่ได้
"อะ...เอ่อ...จริงๆเหรอ...ฮันนี่..." ร่างบางพูดเสียงกุกกักพลางหลบสายตา
"จริงสิครับ...ฮีนิมไม่เชื่อเหรอ....ผมรักฮีนิมจริงๆนะ....ผมรักคุณคนเดียวตลอดเวลา 1 ปีมานี่ผมไม่เคยนอกใจคุณเลยนะครับ...มันเป็นเหมือนคำสัญญาว่าในอนาคตผมสามารถดูแลฮีนิมได้...ทำไมล่ะครับ...ไม่เชื่อผมเหรอ"
"ฉันเชื่อนายนะอันนี่...แต่ฉัน..."
ปัง!!! เสียงเปิดประตูดังลั่นขึ้นขัดบทสนทนาทั้งหมดภายในห้องได้เป็นอย่างดีปรากฏให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวนวลผมดำซอยละต้อนคอดวงตาเรียวดูดุดันแต่แฝงไปด้วย
ความอ่อนโยน
"ซีวอน..." ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ
"ใช่ครับพี่ฮีชอล...นี่มันอะไรน่ะครับ....พี่ยังไม่บอกเค้าไปอีกเหรอว่าพี่น่ะรักผมแล้ว...." หนุ่มร่างสูงนามว่าซีวอนเอ่ยเสียงเรียบ คนในห้องล้วนเงียบฟังบทสนทนาที่ชวนตะลึงตรงหน้า
"มันหมายความว่ายังไงครับ..ฮีนิม..." ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงสั่น
"ฮันกยอง...นายน่ะเป็นถึงหัวหน้าบริษัทคู่แข่งฉัน...แค่นี้นายยังไม่รู้อีกเหรอ...พี่ฮีชอลน่ะเค้าไม่ได้รักนายแล้วเค้ารักฉัน...ได้ยินชัดไหม" ซีวอนพูดเน้นเสียงทีละคำพลางหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
"มันไม่จริงใช่ไหมครับ...ฮีนิม...มันไม่จริงใช่ไหม...ตลอดเวลาที่ผ่านมา 1 ปี เรื่องสุขเรื่องทุกข์ที่เราผ่านมาด้วยกัน...มันไม่จริงใช่ไหมครับฮีนิมตอบมาสิ!!" ฮันกยองพูดเสียงเย็นโดยหวังว่าเรื่องที่เค้าคิดทั้งหมดจะเป็นแค่ความฝัน
"มันคือเรื่องจริง...ฮันกยองมันคือความจริงฉันไม่ได้รักนายแล้วฉัน...ฉัน...ขอโทษ..." ร่างบางพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นคลอนน้ำใสๆเริ่มไหลอาบแก้ม
"ทำไมล่ะฉันทำอะไรไม่ดีรึไงฮีนิม...บอกชั้นมาสิชั้นจะเปลี่ยน..." ฮันกยองอ้อนวอนน้ำตาเริ่มไหลเนียนอาบแก้ม
"ไม่หรอกฮันกยอง...นายเป็นคนดีแล้ว...ดีมากด้วย...นายดีเกินไปสำหรับคนอย่างฉัน..."
บรรยากาศตรงหน้าเริ่มอึดอัดมากขึ้นเมื่อซีวอนเดินเข้ามากระชากตัวฮีชอลที่อยู่ข้างๆร่างสูง
"งั้นฉันเอาคนรักของฉันไปก่อนนะฮันกยอง....ลาก่อน" ซีวอนพูดพลางจูงมือร่างบางออกไป ร่างบางหันมามองฮันกยองเป็นครังสุดท้ายก่อนจะขยับปากทีคำแต่ไม่ออกเสียง
" ฉัน.. ขอโทษ..." ฮันกยองอ่านปากของร่างบางทีละคำจนร่างบางและร่างสูงเดินลับสายตอาออกไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ทำไมล่ะฮีนิม...เพราะฉันดีเกินไปเหรอ" ร่างสูงละเมอขึ้นมาทั้งน้ำตา
"ฝันถึงเรื่องนี้อีกแล้ว...นี่มันก็ผ่านมา 2 ปีแล้วสินะ...หึ..." ร่างสูงพูดเสียงเรียบก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาปาดน้ำตาออกไป
"...ชั้นมันดีเกินไป...หึ...แต่ตอนนี้เธอคงใช้คำพูดนี้กับฉันไม่ได้แล้วละ....หึ...ชั้นจะทำทุกวิธีทาง..ให้คนอย่างเธอ...ได้รับรู้ความเจ็บปวดอันนี้บ้าง"
"เอาล่ะครับ...ตอนนี้ก็ถึงช่วงเวลาสำคัญแล้วนะครับ...เราจะมานับถอยหลังพร้อมกัน...ผมจะเริ่มนับแล้วนะครับ...10...9...8...7...6...5...4...3...2...1...
happybirthday to boss
happybirthday to boss
happybirthday happybirthday
happybirthday to boss hangeng " (มันเป็นเพลงที่เพราะมาก กร๊าก)
เสียงเพลงจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือฉาดใหญ่ ผู้คนในห้องต่างยินดีกับงานวันเกิดของเจ้านายตนเองอย่างสนุกสนานแล้ว
"ยินดีด้วยนะ...ฮันนี่ปีนี้ก็ครบ 20 ปี แล้วยินดีด้วยนะ^^เฮ้อแต่เสียดายจังปีนี้ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญนายเลยน้า" หนุ่มร่างบางเอ่ยขึ้นเจ้าของชื่อหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ขอบคุณมากนะฮีนิม...ไม่ต้องให้หรอกแต่ถ้าเรื่องๆหนึ่งคุณทำให้ผมได้จะดีมาก...ตอนนี้ฐานะของผมก็ดีมากแล้วผมคิดว่า..."
"หืมว่าอะไรหรอฮันนี่" ร่างบางเอียงคอถามอย่างสงสัย
ร่างสูงไม่พูดอะไรก่อนจะค่อยๆหยิบแหวนเพรชวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
"แต่งงานกับผมนะฮีนิม...." ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังพาให้คนตรงหน้าอดที่จะอึ้งไม่ได้
"อะ...เอ่อ...จริงๆเหรอ...ฮันนี่..." ร่างบางพูดเสียงกุกกักพลางหลบสายตา
"จริงสิครับ...ฮีนิมไม่เชื่อเหรอ....ผมรักฮีนิมจริงๆนะ....ผมรักคุณคนเดียวตลอดเวลา 1 ปีมานี่ผมไม่เคยนอกใจคุณเลยนะครับ...มันเป็นเหมือนคำสัญญาว่าในอนาคตผมสามารถดูแลฮีนิมได้...ทำไมล่ะครับ...ไม่เชื่อผมเหรอ"
"ฉันเชื่อนายนะอันนี่...แต่ฉัน..."
ปัง!!! เสียงเปิดประตูดังลั่นขึ้นขัดบทสนทนาทั้งหมดภายในห้องได้เป็นอย่างดีปรากฏให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวนวลผมดำซอยละต้อนคอดวงตาเรียวดูดุดันแต่แฝงไปด้วย
ความอ่อนโยน
"ซีวอน..." ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ
"ใช่ครับพี่ฮีชอล...นี่มันอะไรน่ะครับ....พี่ยังไม่บอกเค้าไปอีกเหรอว่าพี่น่ะรักผมแล้ว...." หนุ่มร่างสูงนามว่าซีวอนเอ่ยเสียงเรียบ คนในห้องล้วนเงียบฟังบทสนทนาที่ชวนตะลึงตรงหน้า
"มันหมายความว่ายังไงครับ..ฮีนิม..." ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงสั่น
"ฮันกยอง...นายน่ะเป็นถึงหัวหน้าบริษัทคู่แข่งฉัน...แค่นี้นายยังไม่รู้อีกเหรอ...พี่ฮีชอลน่ะเค้าไม่ได้รักนายแล้วเค้ารักฉัน...ได้ยินชัดไหม" ซีวอนพูดเน้นเสียงทีละคำพลางหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
"มันไม่จริงใช่ไหมครับ...ฮีนิม...มันไม่จริงใช่ไหม...ตลอดเวลาที่ผ่านมา 1 ปี เรื่องสุขเรื่องทุกข์ที่เราผ่านมาด้วยกัน...มันไม่จริงใช่ไหมครับฮีนิมตอบมาสิ!!" ฮันกยองพูดเสียงเย็นโดยหวังว่าเรื่องที่เค้าคิดทั้งหมดจะเป็นแค่ความฝัน
"มันคือเรื่องจริง...ฮันกยองมันคือความจริงฉันไม่ได้รักนายแล้วฉัน...ฉัน...ขอโทษ..." ร่างบางพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นคลอนน้ำใสๆเริ่มไหลอาบแก้ม
"ทำไมล่ะฉันทำอะไรไม่ดีรึไงฮีนิม...บอกชั้นมาสิชั้นจะเปลี่ยน..." ฮันกยองอ้อนวอนน้ำตาเริ่มไหลเนียนอาบแก้ม
"ไม่หรอกฮันกยอง...นายเป็นคนดีแล้ว...ดีมากด้วย...นายดีเกินไปสำหรับคนอย่างฉัน..."
บรรยากาศตรงหน้าเริ่มอึดอัดมากขึ้นเมื่อซีวอนเดินเข้ามากระชากตัวฮีชอลที่อยู่ข้างๆร่างสูง
"งั้นฉันเอาคนรักของฉันไปก่อนนะฮันกยอง....ลาก่อน" ซีวอนพูดพลางจูงมือร่างบางออกไป ร่างบางหันมามองฮันกยองเป็นครังสุดท้ายก่อนจะขยับปากทีคำแต่ไม่ออกเสียง
" ฉัน.. ขอโทษ..." ฮันกยองอ่านปากของร่างบางทีละคำจนร่างบางและร่างสูงเดินลับสายตอาออกไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ทำไมล่ะฮีนิม...เพราะฉันดีเกินไปเหรอ" ร่างสูงละเมอขึ้นมาทั้งน้ำตา
"ฝันถึงเรื่องนี้อีกแล้ว...นี่มันก็ผ่านมา 2 ปีแล้วสินะ...หึ..." ร่างสูงพูดเสียงเรียบก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาปาดน้ำตาออกไป
"...ชั้นมันดีเกินไป...หึ...แต่ตอนนี้เธอคงใช้คำพูดนี้กับฉันไม่ได้แล้วละ....หึ...ชั้นจะทำทุกวิธีทาง..ให้คนอย่างเธอ...ได้รับรู้ความเจ็บปวดอันนี้บ้าง"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น