คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : BLACK 14.
BLACK 14.
“านยอลลลลลลลล”
“.......”
“าโยลลลลลลลลล”
“.......”
“านยอลอา”
แบฮยอนิ้นเร่าอยู่บนเีย ส่เสียเรียนที่นั่อยู่บนโฟาำลั่ออยู่ับานในแล็ปท็อป ร่าบาระโลาเีย เินเ้าไปนั่้าๆานยอลบนโฟา
“......”
“นี่นายะไมุ่ยับันริๆหรอ” ส่สายามออีนอ้อนๆ านยอลละสายาาแล็ปท็อปหันมามอหน้านี้อ้อนอย่าเหนื่อยใ
นี่เาะไ้ทำานไหมเนี่ย
“อะไร”
“ันเบื่ออ่ะ พาไปื้อนมหน่อยสิ”
“ไม่ไ้ันำลัทำานอยู่” านยอลถอนหายใเฮือบอนัวเล็ๆ แบฮยอนพยัหน้าหอยๆ
“.....”
“เี๋ยวทำานเสร็ะพาไปล่ะัน” ทันทีที่านยอลลพูบ แบฮยอน็ยิ้มว้านาเป็นเส้นร มือหนาเอื้อมไปลูบลุ่มผมนิ่มเบาๆ ่อนะั้ใทำานอีรั้
“อือ..”
แบฮยอนอบเบาๆ แนเล็เี่ยวับลำแนแร่อานยอล บหน้าลับท่อนแนออีน พร้อมหลับาพริ้มอย่าน่ารั
แร๊!!!
เสียเปิประูทำให้านยอละัมือ หันไปามเสียเห็นริสับอี้ิเินเ้ามาในมือถือถุพะรุพะรั ริสวาถุาุปเปอร์มาเ็ทไว้ที่โ๊ะ านยอลเห็นันั้นเลยสะิแบฮยอนที่นอนบแนอเา
“ื้อออออ” นัวเล็ส่เสียราในลำอ มือบายึ้นยี้าเบาๆเพื่อปรับสายา
“อี้ิับริสมาเยี่ยม” านยอลระิบที่้าหูนแบฮยอนสะุ้ รีบทะลึ่ัวลุาโฟาัวยาวมายืนัวร อี้ิเห็นันั้นเลยหัวเราะออมาเบาๆ นแบฮยอนเินนแ้มแปลั่
“ฮะๆๆๆ พวนายนี่น่ารััเลยน้า” อี้ิเอ่ย แบฮยอนรีบปีนึ้นไปบนเียและนั่ัวร ริสหย่อนัวนั่ล้าๆานยอล ส่วนอี้ิลาเ้าอี้มานั่้าเีย
“อาารเป็นไบ้าแบฮยอน ันนึว่านายะเป็นหนันะเนี่ยแ่ที่ไหนไ้มียาีนี่เอ” อี้ิพยัพเยิไปทาานยอลที่นั่หน้านิ่
“ปะ..เปล่าัหน่อย” แบฮยอน้มหน้าุ
“ันไม่แล้นายแล้ว...นี่ันื้อนมมาเยอะเลย ิว่านาย้ออบแน่ๆ” แบฮยอนาลุวาวเมื่อมอามมืออี้ิเห็นถุนมมามายออยู่รโ๊ะ อยู่โรพยาบาลมาั้หลายวันไ้ิน็แ่้าว้มืๆเพียอย่าเียว
“อบใมานะอี้ิ” อี้ิยิ้มรับ
“เฮ้ๆๆๆ ันเป็นน่ายนะไม่อบใันบ้าหรอ” เสียอริสัึ้น แบฮยอน็ยิ้มให้่อนะบออบใออไป ึ่ริส็ยัิ้วให้้าหนึ่อย่าเท่ๆๆ
“ว่าแ่ัน้อรีบแล้ว พอีว่านัับพี่ายเอาไว้” แบฮยอนทำหน้าเสียาย มออีนหอยๆ
“อ้าวว”
“ไว้ะแวะมาหาใหม่นะแบฮยอน หายไวๆล่ะ” อี้ิลุึ้นาเ้าอี้ ส่ยิ้มที่แสนน่ารัไปให้แบฮยอน นอีนอยิ้มามไม่ไ้
“ไปแล้วนะ ไอ้านยอลูแลแฟนแีๆล่ะ” ริสบบ่าานยอล่อนะส่ยิ้มให้แบฮยอน
“อือ” ริสผละาานยอลึมือบาออี้ิที่แนบอยา้าลำัวมาุมไว้หลวๆ่อนะออแรึ
านยอลมอามเพื่อนทั้สอที่เินออไป่อนะถอนหายใออมาหน่ายๆ หันมามอแบฮยอน็เห็นว่าำลัวนมถุให่เ้าปาอย่าเอร็อร่อย
ร่าสูเินมาหาแบฮยอนที่ินินนมหมไปหนึ่ถุ ำลัะเอาอีถุหนึ่มาแะ สสัยอยาินไอ้นมพวนี้มา
“นี่นายเอามันมาินอนไหนเนี่ย” านยอลมอแ้มเล็ๆที่พอออมาเพราะนัวเล็เล่นอันมเ้าไปนเาเรว่าแ้มนั่นะแออมาอย่านั้น
“็พออี้ิลุไป็หยิบมาินเลย” แบฮยอนอบทั้ยัเี้ยว็อโแล็ไม่หม ร่าสูส่ายหน้าเบาๆสอมือเท้า้าเียมออีนอย่าำๆ ในวามน่ารัที่แสนะละ(???) ออีน
“เอาไหม” แบฮยอนยื่นนมถุให่ให้านยอล ร่าสูมอ่อนะส่ายหน้าปิเสธ
“เอาเถอะ ลัวนายไม่อิ่ม” านยอลยิ้ม ทั้มือหนายัไล้พวแ้มใสเบาๆ แบฮยอนะัเมื่อเห็นอีนยิ้มให้ สิ่ที่อยู่ภายในอ้า้ายำลัเ้นอย่าบ้าลั่เหมือนะหลุออมาะให้ไ้
ึั ึั
“เอ่อ อะ..อื่ม” ร่าบา้มหน้า้มาินนม่อไป โยมีานยอลเท้าแนมออยู่้าเีย นร่าบารู้สึอึอั แบฮยอนอใไม่ไ้ึเยหน้าึ้นมออีนเรียวิ้วอนัวเล็มวเ้าหาันอย่าไม่พอใ
“นายะมอันทำไมเนี่ย ไปทำานิ” แบฮยอนไล่ทั้ที่พวแ้มยัแ่ำ
“ัน็อยาินบ้า”
“หือ..อื้ออออออออ” แบฮยอนราในลำออย่าใ เมื่อานยอลพูบ็ประทับริมฝีปาับลีบปาสีมพู แบฮยอนเบิาว้าเมื่อลิ้นร้อนออีนเริ่มเ้ามาในโพรปา ่วิวามหวานา็อโแล็ที่แบฮยอนเพิ่ินไปเมื้อี้นี้ มือบาเหมือนไร้เรี่ยวแรนถุนมร่วลไปหบนพื้น แ่านยอลหาสนใไม่ ัริมฝีปาล่าอแบฮยอนนอีนสะุ้่อนะ่อยๆละเลียเศษ็อโแล็ที่ิอยู่บริเวริมฝีปาอิ่ม ที่เผยออออีรั้นอีนอที่ะประทับุมพิอีรั้ไม่ไ้
“อือออ”
แบฮยอนราอย่าพอใ พลาูลิ้นหนาออีนอบอย่าไร้เียสา ทั้สอนปันวามหอมหวานให้ันและันนรู้สึอิ่มเอม านยอลึผละออมาโยไม่ลืมที่ะัมูรั้นออีนเบาๆ
“แฮ่!!” แบฮยอนหอบหายใเ้าปออย่ารวเร็ว มออีน้วยสายา้อนๆ านยอลเลียราบอโแล็ที่ิปาออ่อน่อนะเินไปทำานที่้าไว้่อ
“ินแบบนี้อร่อยว่าเยอะเลย..นายว่าไหม”
ปั!!!!
น็อเลย
แบฮยอนรู้สึเหมือนวามรู้สึที่อยู่้าในมันระเบิออมา พวแ้มใสแเรื่อเ้าให่น้อรีบลุมโปนอนหันหลัให้อีน ทั้ที่ปายัียิ้มอยู่นเียวพลาิ้นเร่าๆ้วยวามเินอยู่ในผ้าห่ม
.านยอลนบ้า!! ทำไม้ออบทำให้เิน้วย
มือบายึ้นสัมผัสที่ลีบปาเบาๆ สัมผัสอร่าสูยัิรึไม่หาย ลิ่นอายวามสุยัไม่าทำไมแบฮยอนถึรู้สึว่าหัวใมันพอโนับอและเ้นเร่าอย่าบ้าลั่ แ่ลับไม่รู้สึอึอัเลยสันิเียว
แบฮยอนยิ้มออมาทั้ที่ายัหลับพริ้มึมับวามรู้สึเมื่อี้ให้รารึไว้ในิใ ว่ารั้หนึ่านยอลเยทำแบบนี้ เยสัมผัสแบบนี้
.....และเยูบแบบนี้
านยอลมอร่าที่ิ้นเร่าอยู่ในผ้าห่ม นัยน์ามายแววบันและเินอายที่เาทำแบบนั้นลไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
อาะเป็นเพราะอาาศ ้นไม้ นมหรืออไม้ที่ทำให้เาูบนัวเล็
ูบ..
แบบที่ไม่เยูบ
แบบที่ไม่เยิ
วามมและหวานอ็อโแล็ยัิอยู่ในปา นเาอยาะเ้าไปสัมผัสริมฝีปาอแบฮยอนอีรั้
....นี่เาเสพิ็อโแล็หรือนี่
มือหนาับที่ริมฝีปาอัวเออย่าแผ่วเบา เหมือนับวามนุ่มนิ่มและวามหอมหวานาริมฝีปาอแบฮยอนยัิอยู่ ไม่รู้ว่าิไปเอหรืออย่าไรทำไมเาถึ้อารุมพินั่นอีรั้
านยอลส่ายหน้าเบาๆ ่อนะลมือทำานที่ั่้า่ออย่าว่อไว แ่ในใลับรุ่นิถึเรื่ออนที่นอนอยู่บนเียอย่าเียว
.......................................................24%...........................................................
“แบฮยอนเป็นไบ้า ยอไม่ไ้มาเยี่ยมเพิ่รู้่าวาไยอเลยรีบมาเลยนะ แล้วแบฮยอนเ็บรไหนหรือเปล่า” ยอูพลิัวแบฮยอนไปมาเพื่อหาร่อรอยที่น่าะเิาบาแผล แบฮยอนรีบส่ายหัวรัวเมื่อเห็นว่ายอูทำท่าเป็นห่ว อาารหนั
หลัาที่เหุาร์ที่านยอลิน็อโแล็ไปนั้น ทำเอาแบฮยอนเินนเผลอหลับไป พอื่นมา็ไ้ยินเสียร้ออยอูัมา อิน็ามมาเ่นันูเหมือนว่าานยอละไม่อบอินสัเท่าไหร่เพราะูาสายาที่ร่าสูใ้มออินมีแ่วามไม่ไว้ใและระแวแมไม่อบใลอเวลา
อิน็ใ้หาามอานยอลเพียเล็น้อยเท่านั้น เหมือนว่าทั้สอนนี้ะไม่ลรอยันสัเท่าไหร่
อินไม่อบที่านยอลอบทำร้ายิใแบฮยอน
านยอลไม่อบที่อินใล้ิแบฮยอน
“เอ่อ..ันไม่เป็นอะไรหรอยอู” แบฮยอนบอปันัวเล็ที่พะวัอยู่ับัวเอ ยอูถอนหายใอย่าโล่อ
“แล้วทำไมนายไม่มาหาันั้แ่วันแรเลยหล่ะ นี่็ผ่านมาั้หลายวันแล้วว่าพวนายะมา” แบฮยอนทำท่าอนใส่นัวเล็อย่าไม่ริันั
“เอ่อ..” ยอูอึอัเล็น้อยเพราะเหุผลที่นและอินไม่มาเยี่ยมแบฮยอนั้แ่วันแรเพราะว่า หลัาที่ยอูและอินมีอะไรันไปแล้วทำให้นัวเล็เ็บที่สะโพและ่อทาหลัมานเือบลุไม่ไ้เลยไม่ไ้มาเยี่ยมแบฮยอนสัที
“ว่าไล่ะ..” ร่าบาที่นั่อยู่บนเียเ้นอถามเมื่อเห็นท่าทาอึอัอยอู แถมพวแ้มที่แปลั่อนัวเล็นี่อี ยอูหันไปมออินเหมือนอวาม่วยเหลือเพราะนไม่รู้ว่าะอบว่าอย่าไร
อินยัไหล่ไหวๆ่อนะเินมาโอบเอวบาอนัวเล็เอาไว้ แบฮยอนไม่ทันไ้มอารระทำออินเพราะสายาเหลือบเห็นานยอลที่เินออไปึะโนถาม
“านยอล!! นายะไปไหนอ่ะ”
“ไปสูอาาศ้านอสัพั ไม่อยาหายใร่วมับใรบาน” ว่าแล้วร่าสู็หายลับไป แบฮยอนมออย่า
“พวนายสอนน่าะเ้าันไ้ีนะ” ยอูบอพร้อมรอยยิ้ม
“ะบ้าหรอ ันับหมอนั่นนี่นะ” อินโวยวายเล็น้อยนแบฮยอนและยอูอที่ะำไม่ไ้
“ฮ่าๆๆๆๆ ว่าแ่พวนายเถอะเลียร์เรื่อเมื่อี้มาเี๋ยวนี้ อินบอันมา” ร่าบามออย่าาั้น อินระับมือที่อเอวอยอูไว้่อนะอบออมา
“พอีว่ามัวแ่´ิว´หนัสือันยอนึอ่ะิ ใ่ไหม” อินระิบที่ใบหูเล็นแบฮยอนที่นั่มอ้วยวามัน
นี่ลไอ้สอนนี้บับแล้วหรอ???
ยอูหน้าแ่ำเมื่อไ้ยินเสียอินระิบเสียระเส่า มือเล็ีที่อแร่เบาๆพร้อมผลัอีนให้ออห่า แ่อิน็รวบมือวาไว้่อนะุมไว้หลวมๆ แบฮยอนมอทั้สอ้วยสายาแปลๆ
“นี่ลพวนายบันแล้วหรอ” ำถามอแบฮยอนทำเอาทั้สอะัึ ยอูมอแบฮยอน้วยสายาลุลนปนเศร้า มือบาสลัมือออินออ ะให้บอว่าไ ยัไม่ไ้บหรอแ่เราเพิ่มีอะไรันมาหรือว่าะเร็วๆนี้ล่ะมั้
ะให้อบออมายัไผลลัพธ์ที่ไ้ือ วามสัมพันธ์ที่ไม่ัเนเท่านั้นแหละ
อินเียบไปสัพั่อนะอบเสียัฟัั
“เปล่าหรอ..เป็นเร็วๆนี้อ่ะนะ” อินอบอย่าทะเล้น ยอูเยหน้ามออีนอย่าอึ้ๆแ่พวแ้มยัแ่ำ้วยวามเินอาย แบฮยอนถอนหายใ
“อย่าให้นานนัแล้วัน” อินยัไหล่
แร็!!!
แบฮยอนะเ้ออมอไปที่ประูเมื่อไ้ยินเสียประูเปิออ ร่าบายิ้มเมื่อนึว่าานยอลลับมาแล้ว แ่ลับ้อหุบับเมื่อเห็นู่หานับเฮุนเินเ้ามา
ในมืออลู่หานมือระเ้าผลไม้แสนอร่อยส่วนเฮุน็เินามมา้านหลั ลู่หานส่ยิ้มสใสมาให้แบฮยอน นแบฮยอนอที่ะยิ้มอบไม่ไ้
“ลู่หาน!!!” ยอูาโเมื่อเห็นว่าใรมา ร่าเล็ระโึ๋ไปหารูมเมทพ่วำแหน่เพื่อนรั อินเห็นผายมือให้ลู่หานับเฮุนนั่บนโฟา แ่ลู่หานลับพยัหน้า่อนะเินไป้าเียนไ้ที่แบฮยอนนั่อยู่
“เป็นไบ้าแบฮยอน ันไ้ยินยอูบ่นว่านายไม่สบายเลยบอให้เฮุนพามาเยี่ยมนะ ีึ้นหรือยั” น้ำเสียห่วใยนั่นทำให้แบฮยอนยิ้มออมาพร้อมพยัหน้า เฮุนเอาระเ้าามืออลู่หานไปเ็บไว้่อนะเินมา้อนที่้านหลัอลู่หาน พร้อมส่ยิ้มอบอุ่นไปให้แบฮยอน
“หวัว่านายะหายไวๆนะ” เฮุนบอ้วยรอยยิ้ม แบฮยอนไม่ไ้อบอะไรเพียแ่ยิ้มบาๆออไป ยอูหย่อนัวลนั่ล้าๆอินบนโฟาัวยาว และนั่ินอเยี่ยมอแบฮยอนับอินสอนโยไม่รับรู้อะไรเลย
“ันไม่เป็นอะไรมาหรอ” แบฮยอนอบยิ้มๆ ถึแม้ะีใที่ลู่หานและเฮุนเป็นห่วเป็นใยมาเยี่ยมถึที่แ่ในใลับรู้สึหวั่นๆไม่ไ้ ร่าบาไ้แ่หวัว่าออย่าให้านยอลเ้ามาในห้ออนนี้
แ่บาที โะา็ทำร้ายนเินไป
แร๊!!
านยอลเปิประูเ้ามาร่าสูถือระป๋อน้ำอัลมสอระป๋อที่ยัไม่ไ้เปิฝา เินเ้ามาในห้อย่าเท้าเ้าไปหาแบฮยอนพลันสายาม็เห็นผู้มาใหม่ทั้สอนที่ยืนอยู่ร้าม
“!!!” านยอลเบิาอย่าใ ลู่หาน็เ่นันแ่เฮุนลับทำสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเิึ้นมืออเฮุนยึ้นโอบไหล่อลู่หานเหมือนะบอลายๆว่า ลู่หานเป็นอเา
“เอ่อ” แบฮยอนส่เสียร้อในลำอเมื่อเห็นบรรยาาศที่แสนอึอั ไ้แ่พร่ำในใว่าทำไม่สิ่ที่ิับวามเป็นริมัน่าันเหลือเิน
แบฮยอนเหลือบมอมืออานยอลที่ถือระป๋อน้ำอัลมอยู่ มือหนาสั่น้วยแรอารม์ทีุ่รุ่น บีบระป๋อนั่นนเส้นเลือปูเหมือนพยายามะระับอารม์
“มา..ทำไม” านยอลลั้นใถามไปสายาไม่ไ้้อไปที่เฮุนับลู่หานแ่ร่าสูลับมอออไปนอระเบีย เบนหน้าหนีภาพบาา
“ัน..มา มาเยี่ยมแบฮยอน” ลู่หานเป็นฝ่ายอบ และ็ไม่ไ้สบาานยอลเฮุนบีบที่ไหล่เล็เบาๆเหมือนปลอบใ ลู่หานพยัหน้ามอนรั
“ลับ...” แบฮยอนมอานยอลอย่าไม่เ้าใ ร่าสูเยหน้าึ้นมอเฮุนและลู่หาน นัยน์าลมโไหวสั่นเหมือนวามรู้สึอเาอนนี้ที่ำลัสั่นลอน มือหนาบีบระป๋อในมือแน่นนแบฮยอนเรว่าระป๋อมันะบุบะ่อน มือบาเอื้อมไปุมมืออานยอลไว้หลวมๆ เยหน้ามอร่าสูที่ไม่แม้ะมอมาที่ัวเอ
“....” ลู่หานเอียอมอานยอลอย่าไม่เ้าใว่าร่าสูหมายวามว่าอย่าไร
“ลับไปะ ลับไปไ้แล้ว” านยอลัฟันพูนเห็นสันรามมัเน ลู่หานและแบฮยอนใเล็น้อยที่ไ้ยินำพูอานยอล
“แ่...”
“ลับไป!!” ลู่หานทำท่าะปิเสธแ่านยอลลับวาลั่น เหมือนอารม์้าในะระเบิออมา
“...”
“ลับไปะ่อนที่ันะไม่ปล่อยนายไปไหนอี ลู่หาน” านยอลพู้วยน้ำเสียเยือเย็น เฮุนเห็นว่าท่าไม่ีเลยึ้อมือลู่หานออมา อินและยอูเห็นันั้นเลยรีบามเฮุนออไปเ่นัน เพราะเรว่าเี๋ยวะไ้เิพายุานยอลแน่ๆ
เมื่อร่าอทั้สี่หายลับไปแล้ว านยอล็สะบัมืออแบฮยอนทีุ่มอยู่อออย่ามีอารม์ามวัมอแบฮยอนอย่าหาเรื่อ ร่าสูวาระป๋อน้ำอัลมไว้ที่หัวเีย มอแบฮยอน้วยสายาาั้นเ็มไป้วยอารม์โรธ
มือหนารวบมือบาเ้าหาัน้วยยมือ้าเียว บีบแน่นน้อมือบาเป็นรอยแ แบฮยอนเบ้หน้า้วยวามเ็บ และพยายามแะมืออัวเอออแ่เหมือนว่ายิ่แะะยิ่แน่นึ้น
“นายเรียลู่หานมาใ่ไหม” เวลานี้วามรุ่นโรธอยู่เหนือทุอย่า านยอลมอแบฮยอน้วยสายาที่เปลี่ยนไปา่อนหน้ามันมีทั้วามเลียัและแรโทสะ แบฮยอนส่ายหัวรัวและเร็วปิเสธ้อล่าวหาอานยอล
“ัน..เปล่า โอ๊ยย!!” แบฮยอนเผลอร้อออมาเมื่อมืออี้าอานยอลบีบที่ปลายาอย่าแรเหมือนะทำให้แหลสลายไปเสียเลยในอนนี้
“เปล่าเหรอ ถ้าไม่ใ่นายแล้วเป็นใร!!! นายอยาเห็นันเ็บปวมาใ่ไหม อยาเห็นันหวั่นไหวให้นสารเลวพวนั้นใ่ไหม!! อยาเห็นันเป็นไอ้ี้แพ้่อหน้าพวมันใ่ไหม!!!” านยอลเพิ่มแรบีบที่ปลายานแบฮยอนเผลอร้อออมา้วยวามเ็บปว บันี้แรโทสะอเา่าุ่นนัยาที่ะมีอะไรมาหยุยั้
“ันะทำให้นายไ้รับรู้วามรู้สึอันเอ!!” ว่าแล้วานยอล็ทาบริมฝีปาัวเอเ้าับลีบปาสีมพูอร่าบาอย่ารุนแร บยี้นแบฮยอนรู้สึเ็บแสบลิ่นาวเลือลุ้อยู่ในโพรปา านยอลทั้บและันแบฮยอนน้ำาไหลพรา้วยวามเ็บปวและวามป่าเถื่อนอรสุมพิที่แสนะทรมาน
อเหลวสีน้ำทับทิมไหลออมาาริมฝีปาอิ่ม วามรู้สึที่เยะอนไปอนนี้ลับีุ่นึ้นมา แบฮยอนหลับาแน่นพยายามผลัไสและไม่อบรับสัมผัสที่แสนะาบวยนี้
เหมือนับว่าแบฮยอนเป็นแ่เรื่อระบายอารม์เพียเท่านั้น ุมพินี้ทำให้แบฮยอนนึถึวามหอมหวานาูบที่านยอลมอบให้เมื่อไม่ี่ั่วโมที่แล้ว ูบที่เ็มไป้วยวามหอมหวานอ็อโแล็และอบอวลไป้วยวามรู้สึีๆ
แู่บนี้ลับป่าเถื่อนและบ่อนทำลายเหมือนถูลูบหลัแล้วบหัวแรๆ น้ำสีใสไหลอาบแ้มนวลมือบาที่ไร้เรี่ยวแรพยายามผลัไสอีนออ แ่แรอแบฮยอนหรือะสู้แรอานยอลไ้
“ฮึ อื้อออออออ ฮึ!! ”
ร่าบาไ้แ่ร่ำไห้ในใ สะอื้นฮันไม่มีเสียอะไรออมาให้ไ้ยิน รวบรวมแรทั้หมที่มีอยู่ผลัานยอลนอีนเไป้านหลั
“ฮึ!! แฮ่ๆ” เมื่อหลุออาเาะุมแบฮยอน็ยมือึ้นเ็เลือที่ไหลออมา มอไปทาานยอล้วยสายาผิหวัและัพ้อ น้ำายิ่ไหลออมาบบัารมอเห็น แ่วามรู้สึเ็บที่ในี่ยิ่เ่นั
านยอลเริ่มไ้สิึ้นมาเมื่อเห็นสายาัพ้อึ่ผิหวัพลันวามปวหนึบที่หัวใ็เิ นี่เาทำอะไรลไป เาเป็นนบอเอว่าะูแลแบฮยอนให้ีที่สุแ่นี่เาลับเป็นนทำร้ายแบฮยอน้วยมืออเาเอ
หัวใเหมือนหยุเ้นเมือเห็นน้ำาไหลอาบแ้มนวลใส วาสุใสลับหม่นเศร้ามือบายึ้นปาน้ำาลวๆแ่ยัไม่ละสายาไปาเาเ่นัน ริมฝีปาสวยมีเลือเปรอะออมา
“ัน..ฮึ!! ไม่ใ่ลู่หาน” เพียำพูสั้นๆ็ทำให้เื่อนน้ำอแบฮยอนแออมาอีรั้ มือบายึ้นปิหน้า่อนะร้อไห้ออมาอย่าไม่อายปล่อยวามอัอั้นและวามโศทุอย่าให้ไหลออไปพร้อมับหยาน้ำา
“ฮืออออออ อึ ฮืออออๆๆๆ” ั่เป็นภาพทีู่สวยามราวับิรรมั้นยอแ่ลับูหม่นหมอานยอลเินเ้าไปรวบายเล็เ้ามาในอ้อมอ แบฮยอนไม่ืนัวร่าบาปล่อยให้อีนอไว้อย่านั้นเพราะแบฮยอนเอ็้อารมันเหมือนัน
“อโทษ ะไม่ทำแบบนี้อีแล้ว”
“ฮึๆๆๆ” านยอลเยาออีนให้สบา ้มลูบับหยาน้ำาและเ็ราบเลือที่มุมปาอออย่าอ่อนโยน แบฮยอนใเ้นไม่เป็นส่ำเมื่อไ้รับสัมผัสแบบนี้อีรั้
“ะไม่ทำอีแล้ว...สัา” านยอลรวบัวอีนเ้ามาในอ้อมอ ลูบลุ่มผมนิ่ม่อนะ้มลุมพิับมันเบาๆ สูมวามหอมอลิ่นมพูที่แบฮยอนใ้
ร่าสูอปลอมนัวเล็้วยวามรู้สึผิอยู่เ็มหัวใ ระับอ้อมออุ่นให้แน่นึ้นถ่ายทอวามรู้สึีๆและวามเสียใที่ระทำ่อร่าบาแบบนั้น
“....” แบฮยอนหยุร้อไห้มือบายึ้นออบอีนแน่น ุหน้าเ้าหาอแร่อไว้ราวับอีนเป็นที่ยึเหนี่ยวที่สุท้าย
แบฮยอนเหมือนนโ่ที่พอไ้ยินเพียำอโทษเพียเล็น้อยาเา็พร้อมที่ะยอมะรัเหมือนเิม เพียแ่สัมผัสที่อ่อนโยน็พร้อมที่ะเินเ้ามาหาอีรั้
แบฮยอนเหมือนนโ่ริๆ..
ทั้ที่รู้ว่าะ้อเ็บปวไปอีเป็นล้านเป็นพันรั้แ่ไม่เยเลยที่ะหยุรัและหยุให้อภัยผู้ายที่ื่อ
ปาร์านยอล
หาถามว่าทำไมถึยอมไ้นานี้ ไม่้อไปหาำอบให้มามาย เพียแ่ำว่ารัำเียว็เพียพอแล้วไม่ใ่หรือ
...ลืมิไปแล้วหรือไรถึแม้ะรัแ่ไหนแ่หาไม่เยไ้แม้ระทั้เพียเศษหัวใ ให้ทำแทบายเท่าไหร่็ไม่มีทาที่อีนหันมา
เพียแ่วามรัมันไม่พอ....
#าฟ้าโรพยาบาล
านยอลพาแบฮยอนึ้นมาเินเล่นบนาฟ้า แบฮยอนเินไปรอบๆ่อนะเปลี่ยนเป็นวิ่ให้สายลมีเ้าไปที่ใบหน้า รอยยิ้มสใสผุที่ใบหน้าน่ารั าเรียวเล็ยิ่เล็เ้าไปเมื่อไ้พบเอับวามสุไม่เหลือราบแบฮยอนที่ร้อไห้มาเมื่อี้นี้เลย
านยอลยืนมอนัวเล็ที่วิ่เล่นนเียวเหมือนเ็ มอูรอยยิ้มไร้เียสาน้อยิ้มาม แบฮยอนเหมือนับสีสันที่เ้ามาแ่แ้มและเิมเ็ม่วีวิและสิ่ที่เาาหาย รอยยิ้มที่แบฮยอนยิ้มเป็นเหมือนับยาบำรุที่ทำให้เารู้สึีและผ่อนลาย
“ฮ่าๆๆๆ!!” านยอลมอนัวเล็ที่วิ่ไล้ับนนฝูนบินหนีไปหม แบฮยอนหัวเราะ่อนะสูมอาาศบริสุทธิ์เ้าเ็มปอ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ไ้สูอาาศให้เ็มปอแบบนี้ ร่าบายืนเาะอบระเบียมอไป้าล่าที่เห็นนัวเล็นิเียว
“อ๊ะ!!” แบฮยอนร้อออมาอย่าประหลาใเมื่อร่าสูเินเ้ามา้อนัวอยู่ที่้านหลั แนร่เาะอบระเบียไว้ เหมือนะััแบฮยอนอยู่ในวแนแร่
“อบหรอ??” ระิบเสียทุ้มที่ใบหูเล็ แบฮยอนพยัหน้าอบ แ่พวแ้มลับแ่ำ าเรียววามอรอบๆ าึรามบ้าน่อและถนนที่รถินน่าอึอั
แบฮยอนมอไปทาฝูนที่พาันบินลับรัเมื่อแสสุริยาสุท้ายะับล่อนะแทนที่้วยแสัทรา นัยน์าลมแสอออย่าื่นเ้นรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าหวาน ไม่ไ้สนใานยอลทีุ่ไ้มูับแ้มนวลสูมวามหอมาลิ่นายอนัวเล็ วามหอมหวานอแบฮยอนทำให้ร่าสูไม่อาหยุัวเอไ้ มูเริ่มไ้ไปที่ออหอมรุ่นุมพิที่้นอาว มือหนาอี้าผละมาโอบเอวบาไว้แนบับลำัว นแบฮยอนเผลอร้อออมา้วยวามใ
“อ๊ะ!! านยอล” ร่าบามออีนหวั่นๆ แ่ในใลับสั่นไหว าูบที่ป่าเถื่อนเมื่อี้ทำให้แบฮยอนหลาบำ ไม่อยาะถ฿ูบในอนนี้เพราะวามรู้สึลัวื่นะหนและวามป่ารั้้วยแรโทสะอานยอลยัิอยู่ในห้ววามำ
“....” านยอลเมื่อเห็นอีฝ่ายมีท่าทาหวาลัว็ูบที่ลีบปาบาเบาๆเพื่อให้อีนผ่อนลายแ่มือยัระับอแน่น มอเ้าไปในแ้วาใสที่สั่นระริ ส่ยิ้มที่แสนอบอุ่นให้แบฮยอนไ้ลายใว่าเาะไม่ทำแบบเมื่อี้อี
“ไม่้อลัวหรอ ันะไม่ทำแบบนั้นอีแล้ว” บอร่าบาเสียหนัแน่น แบฮยอนมออีฝ่ายอย่าาบึ้ ่อนะหันหลัลับไปมอท้อฟ้าที่ึ้นสีราม านยอลเยาับหัวเล็อแบฮยอน มือทั้สอเปลี่ยนโอบอีนไว้
สายลมเย็นที่โบพัมาทำให้รู้สึผ่อนลาย แบฮยอนับมือที่โอบเอวอัวเอไว้แน่น ส่ยิ้มให้ับัวเอ เสียนที่บินร่วมับเป็นฝูพร้อมับเสียโบพัอลมที่ปะทะับผ้าที่แม่บ้านเอามาาไว้
หาานยอลทำแบบนี้แสออแบบนี้ทุรั้แบฮยอนีใไม่น้อย หาแ่เวลาลับเินไปเร็วเหลือเิน นวิ่ามเือบไม่ทัน แบฮยอนไม่อยาให้านยอลลับมาใร้ายเหมือนลับเมื่อ่อน ถ้าหยุเวลาไ้แบฮยอนะหยุมันไว้นานๆ
นานนั่วับั่วัลป์
“.....”
“....”
วามเียบเ้าอบำแ่ลับมีวามสบายใอยู่ ่าน่าอยู่ในห้วแห่วามิอัวเอ
หาานยอลอนัวเล็ไว้แบบนี้ แบฮยอนะไม่หายไปไหนใ่ไหม หาเาอยประอนัวเล็ไว้แบฮยอนะอยู่ีใ่ไหม
านยอลลัว....ลัวำพูและารระทำที่แสนโ่มอเาะทำให้แบฮยอน้อเ็บแบบเมื่อี้นี้หรือรั้่อนๆอี
ลัวว่าหาเผลอทำอะไรลไปแล้วร่าบาะเสียใ
านยอลแ่อยาเห็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์อแบฮยอนไปนานๆ อยาไ้ยินเสียหัวเราะที่แสนเริร่า เาอยาเ็บทุอย่าที่เป็นแบฮยอนเอาไว้
....อยาเ็บแบฮยอนเอาไว้ไม่อยาให้ใรเอและเะ้อนัวเล็
แบฮยอนหันหน้ามามอานยอลั้แ่ปลายาไ้รูป ริมฝีปารูประับที่มอบุมพิให้ มูโ่มสัน วาลมที่แสนมริบ ทุอย่าที่เป็นานยอลทำให้แบฮยอนรัและหลใหล
มือบายึ้นลูบไล้บนใบหน้ามสัน นัยน์าหวานสั่นระริ้วยวามไหวหวั่น แบฮยอนสบาับานยอลโยไม่มีใรหลบา บอวามรู้สึผ่านทาารสัมผัสและารสบา ลีบปาสีุหลาบยิ้มบาๆ ่อนที่ะเย่ัวึ้นูบแ้มสาเบาๆ
วาลมโเบิว้าอย่าใ แ่อีนับยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“โมยหอมแ้มันนี่หว่า” านยอลว่า แ่ลับยิ้มออมาให้นัวเล็ มือหนายิ่ระับอ้อมอแน่น นร่าบามลไปในอ้อมออุ่น
“เปล่าสัหน่อย...นายไม่อบหรอ” แบฮยอนอบอู้อี้ ้มหน้าลนาิอ ใบหน้าแ่ำ้วยวามเินอาย
“ใ่ไม่อบ” ปาบาเม้มเ้าหาันแน่น้วยวามน้อยใ แ่านยอลลับยยิ้มเอ็นูนัวเล็ในอาัิ
“....”
“ไม่อบใหุ้๊บที่แ้ม..อยาใหู้บที่ปามาว่า” น้ำเสียระเส่าพร้อมลมหายใที่เป่า้นอาว แบฮยอนหอหนี ่อนะเยหน้าึ้นมออีนทั้ที่แ้มใสร้อน่านแทบระเบิ านยอลยิ้มให้่อนะี้นิ้วมาที่ปา ล้ายะอ้อนให้นใ้อาัิูบเา
แบฮยอนผละออาเาะุมอร่าสู หันหน้าหนีไปอีทามอูท้อฟ้าที่ถูห่ม้วยวาวที่พราวระยับอยู่เ็มท้อฟ้าสีำ ใบหน้าเล็แระเรื่อริมฝีปาอิ่มลี่ยิ้มออมาอย่าน่ารั
“....”
“....”
านยอลมอแผ่นหลัเล็้วยแววาที่ยาะอธิบาย อยาะบปาัวเอนัที่เผลอพูอะไรแบบนั้นออไป แบฮยอน้อโรธแน่ๆเลย หัวิ้วอร่าสูผูเป็นโบว์้วยวามัวล
“แบฮยอน ือเมื่อี้....ัน..” านยอล้มหน้า น้ำเสียะุะั ร่าสูไม่เยรู้สึประหม่าและัวลแบบนี้มา่อน เาัวลว่าแบฮยอนะโรธเพราะเาเพิ่ทำร้ายร่าบา้วยูบแล้วะให้อีนมาูบ็ะไรอยู่
“....” แบฮยอนไม่อบอะไร มือหนาอานยอลื้นเหื่อ
แบฮยอนหลุยิ้มเมื่อเห็นร่าสูที่ยืนอยู่รหน้าทำท่าัวลเสียนเินริ ร่าบาย่าเท้าเ้าไปหาานยอล แบฮยอนหยุอยู่รหน้าร่าสูานยอลเยหน้าึ้นมามออีนที่ำลั(แล้)ทำหน้านิ่
“ัน...อุ๊บ” พูไม่ทันบมือบายึ้นุมใบหน้ามสัน่อนะออแรระาเบา ปลายเท้าเย่ึ้นเพื่อมอบุมพิให้ับร่าสู ุมพิที่แบฮยอนนำพาใ้แผ่นนภายามรารีำลัทำให้านยอลหลใหล รสูบอแบฮยอนยัอ่อนหันัแ่ลับแฝไป้วยวามหวานละมุนและแ่าาูบอุนมยอนและู่นอนนอื่นอเา
“แฮ่!!” แบฮยอนหอบหายใเ้าออ านยอลมอร่าบาอย่าอึ้ๆไม่ิเลยว่าแบฮยอนะูบเา่อนแบบนี้ ทั้ที่ผ่านมาร่าบาไม่เยเลยที่ะเป็นนวบุมหรือนำพาเวลาที่ทั้สอมัทำเรื่ออย่าว่าหรือแม้ระทั่เรื่อูบ
“แบฮยอน” ร่าสูเรียแบฮยอนที่เินหนีออมา มือหนาอเอวบาแน่นัที่ใบหูเล็นั่นเบาๆ นแบฮยอนนลุู่
“นายนี่ไม่เบาเลยนะ” ว่าแล้ว็แลบลิ้นออมาเลียริมฝีปาอย่าเ็ี่ แบฮยอนมออีนอบแ่็้อหลบสายี่านยอลมอมา
“็ ันลัวนายโรธ..ถ้าันไม่ทำ” านยอลึอีนออาอ้อมอ ทรุัวลนั่พิผนัพลาึให้อีนลมานั่้าๆ มอนน่ารั้าๆัว
“เห็นันเป็นนแบบนั้นรึไ” านยอลบอทั้สายายัมอไปที่าวบนท้อฟ้าที่สว่าไสว มือหนาเลื่อนมาุมมืออแบฮยอนเอาไว้ มอหน้าันและัน่อนะยิ้มออมาบาๆ ศีรษะเล็เอนบที่ลาไหล่วามอไปทาเียวับที่านยอลมอ
ทั้สายาและหัวใอทั้สอำลัะเป็นหนึ่เียวัน
“เห็นนั่นไหม” านยอลี้ไปที่ลุ่มาวไถ
“หืม ไม่เห็นอ่ะันูาวไม่เป็น” แบฮยอนบอปั ิ้วเรียวมวเ้าหาัน านยอลยมืออแบฮยอนึ้นมา่อนะวาไปบนท้อฟ้าสีนิลเป็นลุ่มาวไถในอนแร
“รู้ไหมว่าเป็นาวอะไร”
“ไม่รู้อ่ะ” แบส่ายหน้ารัวมอไปทาานยอลอย่าสสัย
“มันือ..าวไถ” านยอลอธิบาย
“นายเ่ั” แบฮยอนเอ่ยมใบหน้าน่ารัเปื้อนไป้วยรอยยิ้ม
“นายรู้ไหม..อนที่พ่อับแม่ันบันใหม่ๆพ่ออบพาแม่มาูาว” านยอลสบาเรียวเล็ที่้อเม็อย่าั้ใฟั
“พ่อันบอว่า...ถ้ารัใรให้พามาูาวเพราะวาวะับล่อมและันำนๆนั้นให้ิแบบเียวับเรา”
่า!!!!
“....”
“แล้วนายรู้อะไรอีไหม....” านยอลันไปมอแบฮยอนที่นั่หน้าแอยู่้าๆ ร่าเล็ส่ายหัวเป็นพันละวัน
“ไม่รู้อ่ะ..อะไรหรอ”
“นายเป็นนแรที่ันพามาูาว...” านยอลส่รอยยิ้มพิมพ์ใไปให้แบฮยอน รอยยิ้มที่แสถึวามริใและอบอุ่นในเวลาเียวัน
ูม!!!!
นี่แบฮยอน้อายไปแล้วแน่ๆเลย ที่นี่เป็นสวรร์หรือไป็วิมานสีนิลพร้อมับนที่นั่ส่ยิ้มมาให้ ราวับเพทบุร หรือแม้ระทั่ภาพวาสีน้ำมันอิรเอื่อ้อโล นัยน์าหวานระพริบปริบๆ หาเป็นวิมานเป็นวิมานที่ััแบฮยอนเอาไว้เป็นแน่ เพราะร่าบาไม่อยาออาวิมานแห่นี้เลย
รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนและน้ำเสียทุ้ม่ำหน้าฟัที่มาพร้อมันถ้อยำหวานนแทบละลาย
“...”
“...”
นัยน์ามยั้อไปที่วหน้าใสไม่วาาริมฝีปาหยัึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่เาพอะมอบให้แบฮยอน แบฮยอนเอ็สบาอีนอบมอลึเ้าไปในวาลมโเห็นัวเอที่สะท้อนอยู่ในแ้วาใสนั้น ริมฝีปาอิ่มยิ้มออมานวาเรียวเล็เป็นเส้นร
านยอลลูบใบหน้าเล็อย่าแผ่วเบา ุมพิที่หน้าผามนฝาร่อรอยวามห่วหาและวามอ่อนโยนฝัลึลไปในิใอแบฮยอน แบฮยอนหลับาพริ้มึมับวามรู้สึ่าๆที่ร่าสูส่่อมามือบาโอบเอวสอบไว้หัวเล็พิที่ไหล่หนา
“ันรันายนะ..านยอล ันรันายนเียว รันายมาว่าำนวนาวพวนี้อี” แบฮยอนบออ้อนๆใบหน้าุไ้ที่อแร่ านยอลหัวเราะในลำอ้มลหอมแ้มใสฟอให่
มือหนาลูบไหล่เล็เบาๆล้ายบอว่าเาอยู่รนี้
“...”
“....”
วามเียบเ้าปลุมนไ้ยินเสียหายใเ้าอออย่าสม่ำเสมออแบฮยอน ร่าสู้มไปมอ่อนะฝาุมพิที่ลีบปาบาเบาๆ นนหลับ้อราประท้ว
“อื้ออออออ” านยอลผละออมาวาลมโเหม่อมอไปทาท้อฟ้า ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มฝืนๆ นัยน์ามมีแววอวามสับสนและวามลัเล
“ันไม่รู้ว่าันะรันายไ้เท่าที่นายรัันไ้หรือเปล่า...ให้เวลาันหน่อยนะ แบฮยอน”
ให้เวลาฟื้นฟูิใที่มีแ่ลู่หาน
ใ้เวลาเปิใรับแบฮยอน
....ถ้าเวลา่วยไ้ริ านยอลหวัว่าเาะรัแบฮยอนไ้
เพียแ่อนนี้เายัสับสนอยู่เพียแ่นั้น...
านยออุ้มร่าบาที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแนมาที่ห้อ วาแบฮยอนไว้บนเียเบาๆุมพิรารีสวัส์ที่หน้าผามน ่อนะลี่ยิ้มออมามือหนาปัปอยผมที่ปรลมาบนหน้าอแบฮยอยนอออย่าอ่อนโยน ที่ผู้ายนหนึ่ะทำให้ไ้
“หลับให้สบายนะ..ที่รั”
“อือออ”
เปลือาสีอ่อนปิสนิท ผ่อนลมหายใออมาอย่าสม่ำเสมอ ใบหน้าน่ารันีู่ผ่อนลายที่มุมปามีรอยยิ้มน้อยๆประับอยู่ เหมือนว่าแบฮยอนะฝันี
ใ่
แบฮยอนฝันี
...และในฝันอแบฮยอน็มี
.........านยอล
านยอลมอูเ้าายน้อยที่หลับอยู่่อนะพรมูบไปทั่วหน้า ่อนะผละออมาแล้วห่มผ้าให้อีนไ้หลับสบายึ้น
ุนมยอนเินเ้าในห้อทำานอื่อเทาอย่าเียบๆหวัเพียะมาเอร์ไพรส์แฟนหนุ่ม เพราะุนมยอหนีไปเที่ยว่าประเทศับมินอะนาน หวัว่าื่อเทาะยัอยู่หรอนะ
มือบาหอบอพะรุพะรัเ้ามา ึ่อเหล่านั้นเป็นอที่ื่อเทา้อารและอยาไ้ ุนมยอนั้ใเลืออย่าี
“เอ๋???” แ่พอเ้ามาในห้อับพบแ่วามว่าเปล่า สสัยื่อเทาไปุยานล่ะมั้ ุนมยอว่าอไว้บนโ๊ะทำาน แ่าเ้ารรมลับเหลือบไปเห็นอเอสารสีำที่วาเ่นอยู่บนโ๊ะ ุนมยอลัเลที่ะหยิบมันึ้นมาเปิูเพราะมันอาะเป็นเอสารสำัทาธุริอแฟนหนุ่ม็เป็นไ้
“....” แ่มีหรือวามผิอบั่วีะนะวามอยารู้ไ้ ุนมยอนหยิบอสีำนั้นึ้นมา พลิ้ายวาเหมือนั่ใ แ่สุท้ายร่าบา็เปิมันอออยู่ี
ภายในนั้นมีแผ่นระาษอยู่สอสามแผ่น ุนมยอนึออมาหนึ่แผ่นวาสายาูแบบผ่านๆแ่็้อใเมื่อเห็นรูปอานยอลแปะไว้รหัวมุม้านวาและระาษทั้แผ่นเป็นประวัิอานยอลทั้หม ุนมยอนรีบึอีแผ่นึ้นมาพบว่าแผ่นนี้เป็นประวัิอแบฮยอนเ่นัน
“!!!!” ุนมยอนำมือแน่น้วยวามโรธและวามลัวในิใ มือที่ถือระาษอยู่สั่นเทาอย่าวบุมไม่ไ้ นัยน์าหวานเบิว้า
แร๊!!
เสียประูเปิออพร้อมับร่าสูส่าอเทา เาสสัยเล็น้อยที่เห็นุนมยอนยืนนิ่ยัไม่รับรู้ถึารมาอเา ร่าสู่อยๆย่าเทาเบาๆแล้วเินเ้าไปใล้ๆับนรั
ฟุบ!!
ร่าสูโอบอุนมยอนาทา้านหลั้มลหอมแ้วนวลฟอให่ให้หายิถึ ที่นในอ้อมอแอบหนีเาไปเที่ยวับเพื่อนะนาน สูลิ่นหอมที่ลุ่มผมนุ่ม
“...”
เทา้มลหอมที่ออาวผ่อและลาไหล่บาที่โผล่พ้นแนเสื้อ พรมูบและทำรอยไว้อย่าหวแหน ทั้ทีุ่นมยอนอบัลอเวลาที่เทาทำแบบนี้ แ่อนนี้ร่าบาลับยืนนิ่ัวแ็ทื่อไปพูไม่า ไม่ยับเยื้อน
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียทุ้มถามอย่าเป็นห่ว ะโหน้ามอสิ่ที่อยู่ในมืออนรั ุนมยอนันอีนอออย่าแร ยแผ่นระาษึ้นมาเผย่อหน้าเทา
“!!!!” ร่าสูมีแววใเล็น้อยแ่ลับ่อนไว้เป็นอย่าี เปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเยอย่ารวเร็วอย่าับมืออาีพ มือทั้สอ้าล้วระเป๋าาเอย่าเท่ๆ
“นายะทำอะไรับานยอล” ุนมยอนเ้นเสียถาม เทายัิ้วึ้น้าหนึ่อย่าวนๆ
“แล้วุิว่าผมะทำอะไรับ..ู้ อุล่ะ” เทาบอพร้อมแสยะยิ้มร้ายที่มุมปา ทำเอาุนมยอนถึับพูไม่ออ
“โรธหรอที่รู้ว่าผมะทำอะไร...หรือลั..”
“นายรู้เรื่อนี้ั้แ่เมื่อไหร่” ุนมยอน้อนสายาึ้นสู้ับเทา แ่ลับ้อหลุบาล่ำเมื่อเห็นสายาผิหวัและเสียใาร่าสู เบนสายาไปมอทาอื่นแ่ลับหยุะัอยู่รูปู่ที่เยถ่าย้วยันเมื่อไม่นานมานี้
..เทานั่ลเ้าอี้สาธาระัวยาวและมีุนมยอนที่ถือล่อนั่อยู่บนั ทั้สอมอหน้าอันและัน บนใบหน้ามีแ่รอยยิ้มอวามสุสม
ม่านน้ำา่อัวึ้นมาบบัารมอเห็น รูปที่อยู่บนโ๊ะพร่าเลือนและทุอย่า็ถูบั้วยน้ำาที่่อยๆรินไหลออมา
ทั้วามรู้สึผิที่ทำับเทาแบบนั้นและเสียใที่ร่าสูไม่แม้แ่ะถามเหุผลอารระทำเลยสัำเียว ไ้แ่โทษน้วยแววาและำพู
“ุิว่าผมเป็นแ่ไอ้โ่ที่ถูนที่รัที่สุสวมเาใ่ไหม...เรื่อนี้ผมรู้มาั้นานแล้ว นานมา...นานะนไม่รู้ว่าผมอทนับมันมาไ้นานี้ไ้ยัไ” เทามอนรัที่เบนหน้าหนีไปทาอื่น้วยสายาเ็บปว หัวใเหมือนถูรา้วยน้ำรเมื่อเห็นน้ำาไหลอาบแ้มนวลอุนมยอน อย่าะเินเ้าไปุอีนเ้ามาในอ้อมแนแล้วอรัปลอบอีนให้หยุร้อไห้ แ่สมอสั่ให้เาเลือที่ะยืนมออยู่นิ่ๆทั้ที่หัวใแทบีา
“ฮึ...ฮือออ” เสียร้อไห้เบาัมาาร่าบา ไหล่เล็สั่นเทา้วยแรสะอื้น ภาพนั้นยิ่ทำให้เารู้สึอย่าะเป็นนับน้ำาและปลอบใแ่ทำไมร่าายไม่ยับเลยสันิเียว
“ผมไม่รู้ว่าุะร้อไห้ทำไมนะุนมยอน ุเป็นนที่ิทรยศผมอย่าเลือเย็น แ่อนนีุ้ลับมาร้อไห้ราวับว่าผมเป็นนผิั้นหรือ”
“ฮืออออ..ฮึ!!!”
“ผมรัุ รัุมา มาว่าทุสิ่ในีวิ...ผมวาฝันไว้ว่าวามรัอเรา้อสวยามะมีเพียแุ่และผมยืนอยู่บนถนนแห่วามสุ..ะมีเพียุที่ผมรั” เมื่อเห็นว่าอีฝ่ายไ้แ่สะอื้นไม่มี้อแ้ัวใๆ เทา็ยิ่พูออมาอย่าหยุไม่อยู่
“แม้ในที่ที่แสนะมืมิอผม มีุที่อยเป็นแสสว่าน้ำทามาให้..มีุเป็นนาฟ้าที่เ้ามาทำให้ผมมีวามสุ ทำให้โลอผมสใสและสวยาม...แุ่ลับทัทลายมัน้วยัวุเอ ุนมยอนที่รั”
“ฮือออออ!!! ฮึ..ฮึ..” ยิ่ไ้ยินำพูอเทามันทั้รู้สึีเหมือนลอยไ้และรู้สึแย่ราวับถูุลบนพื้นอย่าแร
“ทำไมหรอ...มีผมนเียวมันไม่พอหรือไ!!! ถึไ้มีผู้ายหลายๆนมันสนุหรอุนมยอน...่วยอธิบายหน่อยไ้ไหม ว่ามีผมนเียวมันไม่พอริๆใ่ไหม ผมยัีไม่พอใ่ไหม..ุถึไปมีนอื่น อบผมสิุนมยอน”
“ฮึ...”
“เพราะอะไรุนมยอน!!!” เทาระาเสียถาม้วยวามรุ่นโรธ วาแ่ำเหมือนะร้อไห้แ่ลับไม่มีน้ำาไหลมาสัหยเียว
“ฮึ..
“อบ!!!”
“ฮึ...นายไม่มีเวลาไ!!”
“ฮะ?? เพียเพราะผมไม่มีเวลาุถึับแล่นไปร่านับนอื่นเลยหรอ..”
เพี๊ยะ!!!
มือบาวัึ้นบหน้าเทาาให่นใบหน้าหล่อเหลาหมุนไปามแรบ วามาแล่นไปทั่ว ใบหน้าแ่วามเ็บที่หัวใลับเ่นันแทนะล้มลไปนอนอับพื้น
“นายไม่รู้หรอว่าัน็้ออทนับำว่าไม่มีเวลาอนายเหมือนัน!!!”
“็ุบอเอว่าไม่เป็นไร ุรอไ้ไม่ใ่หรอ...ทำไมุไม่มีเหุผลแบบนี้ว่ะ” ุนมยอนส่ายหัวหนั พร้อมน้ำาที่ไหลรินออมาเรื่อย หลับาพริ้มล้ำลืนวามเ็บปวที่ลัวะเผยออมาับเสียสะอื้น ลั้นไว้นเือบะาอาาศหายใเสียให้ไ้
“ฮึ..เพราะว่าันมีเหุผลไ ันถึไม่เยพูว่าัน้อารอะไร ฮึ ันพูว่าไม่เป็นไรแ่้าในมันโรน้อยใเลย..เวลาอนายมีให้แ่านๆๆๆ ทุอย่าอนายมีให้แ่าน”
“...”
“ันรู้ว่านายทำานเพื่อัน...แ่ัน็้อารนที่สามารถพาันไปิน้าวไ้ พาไปูหนั พาไปเที่ยว และนที่อยู่ับันไ้นานๆโยไม่มีำว่าานมาวาั้น”
“ทำไมุไม่เยบอผม” เทาลเสียล มอร่าบารหน้า้วยแววาที่ยาะอ่านออ
“ฮึ!! เพราะแบบนี้ไเพราะันมีเหุผลไันถึไม่เยบอนายเลยว่าัน้อารอะไร ฮึ!! นาย้อทำานเพื่อันและเพื่ออนาอเรา...ันรู้”
“ั้นุ็น่าะเ้าใเหุผลนี่..มันไม่น่าะมีปัหาอะไร”
“ไม่เทา มันเป็นปัหา..ันเป็นเพียแ่นๆหนึ่บนโลใบนี้ ันอยามีนูแลและเอาใใส่...ันไม่ไ้อยาไ้เวลาอนายทั้หม แ่ันเพียอยาไ้เพียแ่เศษเวลาที่มี่าอนายมาให้ันบ้า เพียแ่นายแสว่าห่วใยบ้า เทแร์ันบ้า...ฮึ”
“นายำไ้หรือเปล่าเทา ว่ารั้ล่าสุที่เราไปเที่ยวันไปิน้าว้วยันมันเมื่อไหร่ ฮึ ทำไมเราไม่เป็นเหมือนู่รันอื่นๆเา ทำไมัน้อทนอึอัอยู่แบบนี้ ทำไมันเทาบอันสิ”
“ัน....” ารเปล่เสียออมาในเวลานี้่ายาลำบานั ับลำอแห้ผาราวับาน้ำมานานนับสิบปี สิ่ทีุ่นมยอนพูเป็นวามริทั้หม..มันเป็นวามริที่เาเอ็เพิ่รับรู้
“านยอล เาเป็นนเียวที่อยู่ับัน เาพาันไปเที่ยวไปิน้าวและไปูหนั..เาทำับันแบบที่นายไม่เยทำ เาเ้าใันและเา็เหมือนเพื่อนอันเ่นัน...มันเป็นวามรู้สึีนะที่ไ้รับวามเอาใใส่าใรสัน”
“...”
“ใรสันที่ไม่ใ่นาย ถึแม้ว่าันะรันายมาแ่ไหนแ่สุท้ายารที่นายไม่เยรู้อะไรเลยลับทำให้ันท้อ มันเหมือนยืนอยู่บนโลนเียวเลยนะ..ว่าไหม” ร่าบายิ้มออมาอย่าเศร้าสร้อย ุนมยอนพูไปหมแล้ววามรู้สึที่มี พูไปแล้วับวามรู้สึอัอั้นในใ
ร่าบามอไปทาเทา้วยแววาเศร้าสร้อย หาแ่วามไม่เ้าใันทำให้เิเรื่อทะเลาะันไ้ถึนานี้
“ันว่าเราวระ...ฮึ!! บันเพียแ่นี้นะเทา...ันไม่อยาอยู่อย่าอึอัแบบนี้อีแล้ว ันิว่านายเ้าในะ” ุนมยอนทิ้รอยยิ้มแสนหวานแห่าราลาเอาไว้่อนะหันหลัลับโอบอุ้มหัวใที่รวร้าว าารระทำอนเอออมาาพื้นที่ที่ไม่ใ่อนอี่อไป
“ันรันายนะเทา..รัที่สุ ฮืออออ!!!!” ำบอรัำสุท้ายที่พูออไป้วยวามเ็บร้าว ำบอรัที่ำลัแผเผานพูและ่านที่ฟั
“....” เทาไม่ไ้พูอะไรออไปไ้แ่ยืนมอแผ่นหลัเล็เินออไปไลแสนไล เินออไปในที่ที่ไม่เาอี่อไป...
ไม่ใ่ว่าไม่อยารั้ไว้แ่เหมือนับปาถูปิผนัไว้ ราวับาทั้สอถูล่ามไว้นเินไปไหนมาไหนไม่ไ้ เหมือนับทุสิ่ทุอย่าไ้บสิ้นถึาลอวสาน ทัทลายโลอเาทั้ใบให้แหลละเอียโยที่ยัไม่ไ้ทันั้ัว แย่เอาแสสว่าสุท้ายอเาไปและสุท้ายเหลือเพียผู้ายโ่ๆที่ไม่มีแม้แ่ำรั้ ให้ยืนนิ่แ่แ็อยู่รนี้
ฟุบ!!
ร่าสูทรุัวลนั่อย่าหมอาลัยายยา น้ำาที่ไม่ิว่าะไหลออมาลับเอ่อล้นท่วม้วยาม ภาพทุอย่าถูบบัเหลือเพียแ่วามมืมิและวามื้นที่า
“ฮึ!!!” เสียสะอื้นัึ้น เทาพิัวับโ๊ะปล่อยให้น้ำารินไหลโยที่ไม่ิะเ็มันเลยสันิเียว ในอนนี้เาไม่มีแรเลยริๆ วามเสียใและผิหวัโถมเ้ามานั้ัวไม่อยู่ น้ำาทีไหล เหมือนน้ำรนิร้ายแรัร่อนหัวใอเาให้าวิ่น
“..ฮึ” ปรายหาาเหลือบไปเห็นถุทีุ่นมยอนหิ้วมาวาอยู่บนโ๊ะ ้วยวามสสัยหรืออะไร็แล้วแ่ ทำให้เทาลุึ้นมาแล้วเปิถุนั่นออ
“....”
น้ำาที่ิว่าไหลออมาเพียน้อยนิ แ่เมื่อเห็นอทีุ่นมยอนื้อมาให้ลับไหลเอ่อ หยลมาบนหลัมือที่ำลัสั่นเทา ร่าสูหยิบอในถุออมา
เผยให้เห็นล่อนาลาที่มีรูปอเาและุนมยอนอยู่ในนั่นพร้อมับาร์เล่มเล็ๆหนึ่เล่ม วาาูทุรูปอย่าเนิ่นนาน ราวันเรื่อราวเหล่านั้นผ่านไปไม่นานราวับเวลาไ้หยุหมุน มือหนาที่สั่นเทายาร์นั้นึ้นมาู พลิไปที่หน้าแรัวหนัสือที่เป็นระเบียบเรียสวยเหมือนับนเียนำลัั้ใทำมันมาๆ
´เทาย่า..ันไม่รู้ว่าอฝานี้ะถูในายหรือเปล่า แ่ันอบมันสุๆเลยนะและหวัว่านายะอบมันเ่นัน ริๆมันไม่ใ่อฝาาเมือนอหรอ แ่ันั้ใทำมันเลยนะ..ทั้รูปู่ที่มีไม่มาอเรา ันอยาให้นายเ็บไว้เผื่อะไ้มีำลัใทำานและิถึัน 5555 ´
....รันายที่สุแพน้าอัน
แหมะ
น้ำาลูผู้ายหยุลบนาร์เล่มเล็ร่าสูรีบปามันอออย่าลวๆ ่อนะยิ้มออมานเียวราวับนบ้า
เาเพิ่รู้ว่าเาเอแหละที่ทำใหุ้นมยอนไปมีนอื่น
..นายมันโ่สุๆไปเลยนะ หวื่อเทา
เาอยาะย้อนเวลาลับไปและใ้เวลาอัวเอทั้หมไปับุนมยอน ทำสิ่ที่เหลือับนที่รั ่อนที่ทุสิ่ะพัล
...แ่อนนี้มันพัลไปแล้ว พัลเพราะเาเอ
สูหายไปราวับไม่เยมี
มือหนาเปิลิ้นัหยิบล่อแหวนเพรที่ะใ้อุนมยอนแ่านึ้นมา แหวนเพรห้าระรัี้เป็นรูปหัวใสอวที่เี่ยวันไว้ แหวนเพริ้นนี้่าูล้ำ่าน่ารอบรอ
..หาแ่ผู้ที่ะไ้รอบรอลับเินหนีไป
......และเป็นเาเอ เทาผู้ายที่ทำให้นที่เารัเสียใมาที่สุ
เ็บทุอย่าใส่ในลิ้นัล็อแน่น เหมือนปิายสิ่ทั้หม ออาารรับรู้และวามรู้สึ มันไม่ลับมาอีแล้ววันวาน ไม่มีวันลับมาหรอ
หาารทำให้ลับมาอยาแล้ว แ่ารที่ะลบนที่รัออาใยิ่ยาว่าเป็นพันล้านเท่า แ่หาารลืมไม่่วยอะไร เา็อยาะำไว้ ว่า..
ิมุนมยอน
เป็นเพียนเียวที่ะไ้หัวใอเา
เป็นเพียนเียวที่ะิถึ
...และเป็นเพียนเียวที่เาะ..รัไ้มานานี้
หาแ่ทุสิ่ไม่อาย้อนลับืน วรำไว้และเิน่อไปบนโลที่ไร้ึ่แสนำทา...
.......................................................................................................
โฮ อนนี้ยาวมา
อยาิร้อออมาให้ั้อโลา ว่าที่อิันหายไป เพราะไปอ่าหนัสือสอบมา เหนื่อยมา
แ่พี่านโรหวานนนน นน้อแบละลาแล้ววเนี่ย
นแ่็ละลาย
หาแ่เทาโฮลัราม่าะน น้ำาไหลรินรลิ้นปี่
วันนี้ไม่มีไรุยมาเพราะ้อรีบไปอ่านหนัสือ
อ่านให้สนุ และรัรีเอร์ทุโ้นนนนน
เม้นนนนนนนนนนน
เถอะ
เย้มาอัพแล้ววววววววว หลัาหายไปนาน
่วนี้ไรท์ยับัวทำอะไรไม่ไ้เลย านท่วมหัวเยอะมา
นี่็ะสอบไฟนอลอีล่ะ เลยไม่่อยมีเวลามาอัพฟิสัเท่าไหร่นั
็ออภัยมาที่นี้้วย(้มหัว)
เอาล่ะเ้าเรื่อฟิันเถอะ
ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่านอย่าหวาน แ่ไปเินไป
อัพหลัวันวาฯไปั้สอวัน
แ่น้อแบ็ไม่แพ้ันอ้อนะน.......
สุท้ายนี้
....
............
เม้น้วยเถอะ
สาธุ
ความคิดเห็น