คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : BLACK 11.
BLACK 11.
#ห้อรวหมอแ
แบฮยอนเปิประูเ้าไปเบาๆ เพราะเรว่านที่อยุ่้านในะใ แ่ภาพเบื้อหน้าลับทำให้แบฮยอนใเสียเอ
“!!!!”
มินอนั่บนัอหมอแ ทั้ริมฝีปาอทัู้่ยัไม่ห่าออาัน มือบาุนแะระุมเสื้อ้านบนอแออ แผละริมฝีปาออ่อนะุไ้ที่ออาวผ่อ ัูและทำรอยแสวามเป็นเ้าอเอาไว้
“อื้อ..” มินอเผลอราออมา แบฮยอนยืนัวแ็มอภาพรหน้าอย่าไม่อยาเื่อ นี่หมอแที่แสนสุภาพหายไปไหน แบฮยอนำลัะไ้เห็นหนัสหรือนี่
แบฮยอนทำท่าะหมุนัวออไปารนี้ แ่้วยวามที่ร่าบาลนลานนเินไปทำให้มือบาปัเ้าใส่ับะร้าใส่เอสารที่วาเยื้อออไปหล่นระัระา
แับมินอไ้ยินเสีย็หันไปเห็นแบฮยอนที่ยืนยิ้มแห้ๆอยู่หน้าห้อ ทั้สอเลยรีบผละออาันและัารับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มินอส่ยิ้มพะอึพะอมให้ับแบฮยอน่อนะอัวออไป
หมอแรีบลัระุมเสื้อให้เรียบร้อยและหยิบแว่นที่หล่นอยู่ใ้โ๊ะึ้นมาใส่ แล้วระแอมสอสามที
“เินั่่อนรับ” หมอแผายมือไปทา้านหน้า แบฮยอนพยัหน้า่อนะนั่ลามำสั่อหมอ
“เอ่อือ...ผมไม่ไ้มารบวนอะไรหมอหรอใ่ไหม” แบฮยอนถามอย่าหวาๆเมื่อรู้สึว่าบรรยาาศเริ่มไม่ีสัเท่าหร่
“ไม่หรอรับ ผมว่าเรามาุยเรื่อผ่าัหัวใอุันีว่า” หมอแรีบเ้าเรื่ออย่ามืออาีพ แบฮยอนพยัหน้าอีรั้่อนะหยิบเอสารเี่ยวับารรวสุภาพอนเอึ้นมายื่นให้นรหน้า หมอแอ่านเอสารรหน้านิ่่อนะเหลือบาึ้นมอแบฮยอน
“ุไม่ใ่นในโลใ่ไหม”
“รับ ผมเป็นนพูอน ยอีโ”
“อืม ผมูาเอสารารรวสุภาพอุแล้ว ผมิว่าุน่าะเ้ารับารผ่าัให้เร็วที่สุ เพราะอาารอโรนี้เริ่มะหนัึ้นเรื่อยๆ”
“....”
“ุเป็นมาั้แ่เิ...อ่า ่วนีุ้ะรู้สึเหนื่อย่ายและหัวใเ้นเร็วบ่อยๆ มันเป็นสัาเือนว่าอาารอโรเริ่มหนัึ้น” หมอแมวิ้วิหนั
“่วนีุ้อย่าให้มีเรื่ออะไรระทบระเทือนหัวใอุ็แล้วัน...เพราะอาารมันะหนัว่าแ่เ่ามา”
“แล้วผม้อทำยัไบ้า” แบฮยอนถาม้วยวามัวล
“็ุแู่แลัวเอให้มาึ้นอย่าื่มเรื่อื่มแเอลอฮอล์ และอาหารทีุ่แพ้เ็า”
“รับ” แบฮยอนรับำอย่าหนัแน่น
“วันนี้ผมะไม่ให้ยาุนะ เพราะุ้อเริ่มเรียมัวสำหรับารผ่าั ถ้าหาินยามาๆมันอาะระุ้นให้โรหัวใำเริบ” หมอแมอลอออมาาแว่นาหนาเอะ แบฮยอนยิ้มรับ
“ั้นผมลับไ้เลยหรือเปล่า”
“รับ” แบฮยอนลุาเ้าอี้เินไปทาประู แ่ไม่ทันที่ะเปิประู็ไ้ยินเสียอหมอแัึ้นมาเสีย่อน
“แบฮยอน”
“รับ”
“เรื่อเมื่อี้...อย่าเอาไปบอใรนะ ผมอร้อ” หมอแหลบสายาล้อเลียนอแบฮยอนอย่าเินอาย
“ผมไม่เอาไปบอใรหรอน่า” ว่าบ็ผลัประูออไป
แบฮยอนเินเ้าไปในอฟฟี่็อปที่อยู่ร้ามโรพยาบาลลิ่นหอมอาแฟทำให้แบฮยอนรู้สึีและผ่อนลาย ร่าบาปรี่ไปที่เาท์เอร์
“เอาาปูิโน่เพิ่มวิปรีมรับ” ร่าบาียิ้มให้พนัานอย่าน่ารั
“อ้าว!! แบฮยอนนี่” แบฮยอนหันวับไป้านหลั เมื่อไ้ยินเสียหวานเรียื่อน วาเรียวเล็เบิว้า เมื่อเห็นุนมยอนยืนอยู่้านหลั
“อะ..อ้าวุนมยอ ุมาทำอะไรที่นี่” แบฮยอนถามะุะั ร่าบาไม่ิเลยว่าะไ้มาเอุนมยอที่นี่
“มาูานับแฟนน่ะ...นี่ื่อเทาแฟนันเอ” ุนมยอนผายมือปาทาายัวสูที่อยู่้าหลัอัวเอ แบฮยอนพยัหน้าหึหั ่อนะเอื้อมมือไปเ็แฮน
“ผมแบฮยอนรับ” แบฮยอนียิ้มให้ับเทา ร่าสูยิ้มให้แบฮยอนเล็น้อย
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่หล่ะ” ุนมยอนถามอย่าสสัย
“ผมมาหาหมอน่ะ พอีไม่สบายนิหน่อย” แบฮยอนหันไปรับแ้วาปูิโน่พร้อม่ายเิน
“ั้นผมไป่อนแล้วันนะรับ” ร่าบาส่ยิ้มให้ทัุ้นมยอนและเทา่อนะเินผ่านทั้สอออมา
เมื่อออมาาร้านแบฮยอน็ถอนหายใออมาัเฮือให่อย่าโล่ออ
ุนมยอนมอไปามแผ่นหลับา ่อนะเอื้อมมือไปรับาแฟร้อนอเทาและมอ่าอัวเอ มือบายื่นแ้วาแฟร้อนให้อีน ่อนะเอื้อมมือไปล้อแนอเทาอย่าอ้อนๆ
“นรู้ัเหรอ” เทาิบาแฟร้อนในมือ ะที่ทั้สอเินออมานอร้าน
“อะ..อื้อ แ่นรู้ัน่ะไม่มีอะไรหรอ” ุนมยอ้มหน้าบับแนแร่ออีน น้ำเสียหวานฟัูลนลาน
“วันนี้ะออไปเที่ยวับมินออีหรือเปล่า” เทาเปิประูรถันหรูใหุ้นมยอน่อนะามเ้ามาในรถ นั่ประำที่นับ
“แล้ววันนี้นายานเยอะหรือเปล่าล่ะ” ุนมยอนหันไปถามเทาที่ำลัาาเ็มั และเรียมสาร์ทรถ เทาหันมามอุนมยอนหน่ายๆ
“ุ็รู้ว่าานผมเยอะะายไป” เทายัไหล่ ่อนะออรถไปุนมยอนมอรไป้าหน้า อย่าเหม่อลอย
“นั่นสินะ ันไม่น่าถามเลย” ม่านน้ำาเริ่ม่อัว ุนมยอนมอเห็นภาพ้าหน้าไม่่อยันัเพราะน้ำาที่บัอยู่ เทาละสายาาถนนหันมามอร่าบา ่อนะใเมื่อเห็นว่าอีนำลัร้อไห้ เทารีบอรถร้าทา่อนะหันมาหาุนมยอน
“เป็นอะไรไป” น้ำเสียห่วใยทำเอาน้ำาอุนมยอนไหลออมาอีนไ้
“....”
เมื่อเห็นอีนไม่พูไม่าไ้แ่ส่ายหน้าปิเสธ พร้อมน้ำาที่ไหลเปรอะใบหน้า เทาึอีนเ้ามาอปลอบ มือหนาลูบเรือนผมนุ่มอย่าอ่อนโยน
“บอผมสิ...ุนมยอน” มือบาำเสื้ออเทาแน่น สะอื้นนัวโยน่อนะผละออาอีนแล้วเ็น้ำาที่ใบหน้าอย่าลวๆ
“เปล่าหรอ..ันแ่อยาให้นายไปิน้าวับันบ้าเท่านั้นเอ” ุนมยอนอบ ้อนวาใสมอไปที่อีนที่นั่นิ่ เทาเอื้อมมือไปเ็น้ำาให้ร่าบาอย่านุ่มนวล
“ัน...”
“ไม่ว่า ไม่มีเวลา” ุนมยอนอบแทน เารู้ว่าเทา้ออบแบบนี้
“อือ”
“ั้นืนนี้ันะออไปเที่ยวับมินอนะ” ร่าบายิ้มให้อีนอีน ่อนะเลือนัวไปุ๊บปาออีนเบาๆ
“ออรถเถอะ เี๋ยวเวลานายะเสียเปล่านะ” เหมือนับมี้อนปอน์ทุบหัวอร่าสูเมื่อไ้ฟัำพูประประันอร่าบา เทาออรถไปทั้บรรยาาศในรถลับเียบสั มีเพียเสียสูน้ำมูอุนมยอนเบาๆเท่านั้น
หลัาทีุ่นมยอนออไปเที่ยวับมินอ ภายในห้อทำานที่แสนะเียบสั มีเพียายร่าสูนหนึ่ที่ยืนอยู่หน้าหน้า่าบานให่ที่มอออไปเห็นไ้ทั่วทั้โล มือหนาหยิบเอสารที่อยู่บนโ๊ะทำานมาเปิอ่าน
“ปาร์านยอล” เสียเ้มอ่านื่อในเอสารเบาๆ ระุยิ้มที่มุมปา เมื่อมอไปยัรูปภาพที่ิอยู่ส่วนหัวอระาษ
Rrrrrrrr
ร่าสูละสายาาเอสารในมือ ูรายื่อที่โทรเ้ามา่อนะรับสาย รอเสียเ้มลไป
“ว่าไ”
(ุไ้รับเอสารที่ผมส่ไปแล้วใ่ไหม) ปลายสายถามึ้น เทามอระาษที่อยู่ในมือ
“อือ ว่าะเอามาไ้นะ” ร่าสูิะบ่นนิๆ อ่านเอสารที่อยู่ในมือไปพลาๆ แ่ลับพบมีระาษอีแผ่นหนึ่้อนอยู่้าหลั เทามวิ้วหมุ่นที่เห็นเอสารอีแผ่นที่มีื่อประวัิและรูปถ่าย
“อีแผ่นนี่อใร” เทาถามทั้ายัอ่านประวัิออีน
(ื่อแบฮยอน...เป็นนรัอานยอล) เมื่อไ้ยินเสียอบลับ ใบหน้าิ้มลิ้มอแบฮยอนเทาำไ้ี
“านนี้นายทำานไ้ี เี๋ยวันะบราวัลให้อย่าามเลย”
(รับ..อบุรับ)
ิ๊
ที่แท้็เป็นนรัอหมอนั่นนี่เอ....
เทาระุยิ้มพร้อมแผนารั่วร้ายที่อยู่ในหัว เาะทำให้านยอลเ็บยิ่ว่าเาอีเป็นร้อยเท่าพันเท่า ร่าสูิว่าถ้าหาแบฮยอนเป็นอะไรไป ไอ้านยอละรู้สึยัไ
“แล้วนายับันะไ้เห็นีัน...ปาร์านยอล”
เรื่อนี้ัสนุแล้วสิ...
#ผับxyz
เสียเพลที่ัลั่นพร้อมับผู้นที่เ้นเบียเสียันไปมานน่าอึอั านยอลเินเ้ามาภายในสอสายาหาริสที่เป็นนวนออมาแ่ลับไม่มีวี่แววออีน ร่าสูมีท่าทีหุหิพอสมวรึ่อสายหาริส
“แอยู่ไหนว่ะ ันมาถึแล้ว”
(เฮ้ยยยย แป็บนะ รออี้ิแ่ัวอยู่รอันแป็บเียว...นี่อี้ินายรีบแ่ัวให้เร็วๆหน่อยิไอ้านยอลโทรามแล้วนะ) ประโยสุท้ายริสะโนเร่อี้ิ
(เออๆๆใล้ะเสร็แล้ว บอมันให้รอไป่อน...ไปนั่ที่ประำ่อนเลย) เสียออี้ิอบลับ านยอลถอนหายใับทัู้่ ทั้ริสและอี้ิมัะัวิันเสมอ
อี้ิิบไปนอนที่ห้ออริส และริสยัสนิทสนมับรอบรัวออี้ิอี แ่ไม่ยัะบันสัทีหรือเพราะำว่าเพื่อนมา้ำอันหรืออย่าไร
“ั้นแ่นี้่อนล่ะัน” านยอลอบเสียเรียบ่อนะวาสาย โยไม่ไ้ฟัเสียาอีฝ่ายเพราะสายามเหลือบไปเห็นนสอนที่ำลันัู่๋ี๋ันอยู่
เฮุนนั่อยู่้าับลู่หานพร้อมุมมือบาไว้หลวมๆ ทัูุ้่ยันหัวร่อ่อระิ นานยอลถึับำหมัแน่นนเส้นเลือปูโปน นัยน์าวาวโรเมื่อเห็นว่านที่เานั้นรัับศัรูอยู่้วยัน ยิ้ม้วยันอย่ามีวามสุ ทั้ที่เายัทรมานอยู่อย่านี้มันไม่ยุิธรรมเลยริ
ร่าสูย่าเ้าไปใล้โ๊ะที่ทั้สอนั่อยู่ ่อนะระาแนลู่หานึ้นมาอย่าแร นร่าบาถึับเไประแทับอแร่อย่าแร แ่เมื่อเยหน้าึ้นมาวาหวานถึับเบิว้า เมื่อเห็นว่านที่ระาัวเอนั้นือใร
“าน..านยอล” เสียหวานเปล่ออมาเสียแผ่ว เฮุนลุึ้นยืนประันหน้าับานยอล าม้ออีนอย่าินเลือินเนื้อ
“ฮึ มีวามสุีนะ ที่ไ้หัหลัันนะ” านยอลพูเสียเรียบแ่แววาลับแสวามเย้ยหยันออมา
“ส่ลู่หานมาให้ัน” เฮุนัฟันรอมอหน้าานยอลอย่าเอาเรื่อ ลู่หานพยายามบิ้อมือออาเาะุมอานยอล แ่มือหนาลับบีบแน่นนรู้สึเ็บ
“ทำไมัน้อส่ลู่หานให้นาย้วย”
“เพราะลู่หานเป็นอัน...เป็นนอัน”
“านยอลปล่อยันเถอะ” เมื่อพยายามแะมือออาเาะุมอร่าสูไม่ไ้ ลู่หานเลยหันมาใ้ไม้อ่อนแทน วาหวานมีประายที่านยอลหลใหล้อนึ้นมออีนอย่าเว้าวอน
“นายเห็นมันีว่าันหรอ” านยอลัฟันพูเห็นสันรามันน่าลัว แถมยัเพิ่มแรบีบที่้อมือบา ลู่หานร้อออมา้วยวามเ็บปว เฮุนทนไม่ไ้ึระาอเสื้อานยอล่อนะสวนหมัไปที่หน้าแรๆ นานยอลล้มลไปับพื้น มือหนาปาเลือออาปา่อนะเยหน้ามอลู่หานที่ยืนอยู่้าหลัเฮุน มอมาทาเา้วยแววาื่นลัว านยอลรู้สึเหมือนหัวใหยุเ้นเมื่อไ้รับสายาทีู่ื่นลัวออีน
“ทำไมลู่หาน...ทำไมไม่เป็นันบ้า” านยอลถามออมาอย่าัพ้อ ร่าสููอ่อนแอราวับไม่ใ่านยอลนเ่า ลู่หานร้อไห้ออมาเบาๆบหน้าลับแผ่นหลัอเฮุน
“เพราะันไม่ไ้รันาย” ลู่หานอบออมาเบาๆ เฮุนมอไปทาานยอลอย่าเยา แ่แววาลับแสวามเป็นห่วอย่าสุหัวใ านยอลมอไปทามืออลู่หานับเฮุนทีุ่มันอยู่้วยสายาเ็บปว ร่าสู่อยๆลุึ้น่อนะเินแทรรลาอมทั้สอนมือที่ำอยู่หลุออาัน
“ันะไม่มีวันปล่อยนายไปหรอลู่หาน” านยอลเินหันหลัลับไปโยไม่หันลับมามอเฮุนับลู่หานอี
“เฮ้ยย ไอ้านยอลนี่แื่มไปี่แ้วว่ะ” เมื่อริสเินเ้ามา็เห็นานยอลนั่ระเ้าปาอย่าเอาเป็นเอาาย นอี้ิ้อึแ้วออามือหนา
“ไม่รู้ว่ะไม่ไ้นับ”
“แล้วปาไปโนอะไรมาน่ะ” อี้ิถามเมื่อเห็นแผลเหมือนโน่อยที่มุมปาอานยอล ็ถามึ้น านยอลลูบที่มุมปาเบาๆ่อนะยิ้มออมาราวับสมเพัวเอ
“ไม่มีอะไรหรอ เอาืนมาไ้แล้ว” านยอลแย่แ้วมาาอี้ิไ้สำเร็่อนะระเ้าปา นใบหน้าเริ่มแเห่อ ริสส่ายหน้าเบาๆ่อนะหันไปสั่เรื่อื่มให้ัวเอ
“เออ อี้ิอแไปโนอะไรมาว่ะแเป็น้ำๆเียว” านยอลถามเมื่อสัเเห็นรอยแที่ออาวเพื่อน ถึแม้ว่าในผับะมืพอสมวรแ่านยอลลับเห็นรอยนั้นไ้ี อี้ิทำหน้าเลิลัมอไปทาริสที่ทำท่าลุลี้ลุลน
“ไม่..ไม่มีอะไรหรอ นาย็ื่มๆไปเหอะ” อี้ิว้าแ้วมารอปาานยอลนอีนถึับสำลัไออแ่ ่อนที่ร่าสูะเินไปห้อน้ำเหลือไว้แ่อี้ิับริสที่นั่มอหน้าันไม่ิ
“ะ..ัน เอ่อ ไป..ไปามไอ้านยอล่อนนะ” ริสส่ยิ้มเห่ยมาให้ ่อนะรีบเินออไปอย่ารวเร็ว
แบฮยอนลับมาที่ห้อเป็นเวลาเือบห้าทุ่ม ไฟในห้อปิหมทุวเหมือนไม่มีนอยู่ แบฮยอนเอื้อมมือไปเปิไฟ ็เห็นห้อที่รอย่าับผ่านสรามมาหมาๆ เอสารและรายานระเะระะเ็มพื้น แบฮยอนถอนหายใ่อนะลมือเ็บวาอ่าๆให้เป็นระเบียบ
เมื่อเ็บอและอาบน้ำเสร็เรียบร้อยแบฮยอน็มานั่หาวิธีทำเ้เพิ่มเิม เพื่อที่ะทำให้นพิเศษวันพรุ่นี้ มือบาเลื่อนสไล์ไปเรื่อยๆ่อนะพบันเ้วนิลาที่านยอลอบิน ่อนะเผยอยิ้มีใออมา พลาวิธีทำและส่วนผสมลในสมุเล่มเล็
Rrrrrrrrr
เสียโทรศัพท์ปลุแบฮยอนให้ื่นาห้วนิทรา ร่าบายี้าสอสามรอบ่อนะว้าโทรศัพท์ที่หัวเียึ้นมาูรายื่อที่โว์ึ้นมา
-านยอล-
แบฮยอนมวิ้วนันเมื่อเห็นรายื่อที่โว์มา ร้อยวันพันปีานยอลไม่เยโทรมาหาแ่ทำไมวันนี้โทรมาล่ะ
“ฮัลโหล”
(แบฮยอนหรือเปล่า) เสียาปลายสายทำให้แบฮยอนยิ่มวิ้ว
“นั่นใรรับ”
(อี้ิไ)
“อ๋อ มีอะไรหรืเปล่า” แบฮยอนถามออไป พลายี้าอีสอสามที
(ืออนนี้นายว่าหรือเปล่า...ันอยาให้นายมารับไอ้านยอลหน่อยเพราะอนนี้มันแม่เมานอนเน่าอยู่ที่ผับเนี่ย ไม่มีใรแบมันไปไ้เลยสัน) อี้ิบ่นยาว
“อ๋อว่าสิ เี๋ยวันะรีบไป” แบฮยอนเ้ัวลุึ้นมา่อนะรีบเินไปหยิบระเป๋าั์ับุแห้อ ร่าบารีบเินออมาอย่ารวเร็วโยลืมไปว่าุที่ัวเอใส่่อน้าะล่อแหลมพอสมวร
เสื้อยืัวให่ร่อมเ่าับาเาสั้นที่อวเรียวาาวเนียนนใรเห็น้อเหลียวหลั ร่าบาโบมือเรียแท็ี่่อนะบอุหมายปลายทา
เมื่อแบฮยอนมาถึที่ผับ็รีบวิ่เ้าไปหาานยอลที่นอนฟุบอยู่ับโ๊ะโยมีอี้ินั่เป็นเพื่อนอยู่้าๆ อี้ิเมื่เห็นแบฮยอน็ส่ยิ้มให้่อนะสะิานยอลให้ื่น านยอลเยหน้าึ้นมา้วยวามวยแ่มอไปทาร่าบาอย่าสสัย
“นายมาทำไมน่ะ” แบฮยอนถอนหายใัพรื
“็มารับนายไ ไปันไ้แล้วอุแรถ้วย” แบฮยอนพยุานยอล่อนะแบมืออุแรถาอีน านยอลส่ายปิเสธ
“ไม่ันะับเอ” แล้วร่าสู็เินออไปทิ้ให้แบฮยอนมออยู่้านหลัอย่าเอือมๆ ร่าบาหันไปมออี้ิที่ยันั่อยู่ที่เิม
“แล้วนายะลับยัไล่ะ” อี้ิมอมาทาแบฮยอน่อนะถอนหายใ
“เี๋ยวริสมารับ”
“อืม ั้นันลับ่อนแล้วัน” แบฮยอนโบมือให้อี้ิ่อนะเินามร่าสูออมาพบว่า านยอลไ้นั่ประำที่นับเรียบร้อยแล้วแถมยัระินิ้วเรียแบฮยอน ร่าบาเินึ้นไปบนรถามที่านยอลเรีย
“เมาแล้วยัอวเ่อีนะ” แบฮยอนบ่นเมื่อร่าสูเริ่มออรถ านยอลหันมามอทาแบฮยอนเล็น้อย่อนะหันไปสนใถนน่อ
“ไม่ไ้เมาสัหน่อย นายรู้ไ้ไว่าันเมา”
“ูสภาพัวเอ่อน เละะนานี้” ร่าบาเหลือบมออีน
“เหอะ ั้นนาย็ูสภาพัวเอะ่อนสิ” แบฮยอน้มลมอัวเอ้ไม่ไ้ิอะไร แถมยัส่สายาใสื่อไปให้านยอลอี
“็ไม่เห็นมีอะไรนี่” แบฮยอนบอ แ่านยอลลับเบือนหน้าหนี ร่าบายับเ้าไปหาานยอลใล้ๆ แ่ยามที่แบฮยอนยับาเาสั้นที่ใส่ยิ่เลิึ้นสูนเห็นเรียวาอ่อน านยอลเบือนหน้าไปสนใถนนโยไม่สนใแบฮยอนที่มอมา้วยสายาเหมือนลูหมาัวน้อย เพราะอนนี้านยอลรู้สึ...้อาร ถ้าหาน้าัวยัมาทำหน้าาแบบนี้มีหวัไ้ะบะแเป็นแน่ ันั้นานยอลึไ้แ่หันหน้าหนี
แบฮยอนนึว่าานยอละหลับใน เมื่อเห็นว่าอีนเอาแ่นิ่ แบฮยอนเลยเอื้อมมือไปแะบนหลัมือหนาเบาๆ แ่านยอลลับสะุ้นแบฮยอนสะุ้าม
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ร่าบาถามอย่าเป็นห่ว านยอลัฟันรอเมื่อรู้สึแปลๆ มือบาบีบแนานยอลเบาๆเหมือนเป็นห่ว แ่ฝ่ามือเย็นๆอแบฮยอนลับทำเอาานยอลถึับทนไม่ไหว
“นายรถทำไม” แบฮยอนถามอย่าใเมื่อเห็นว่าานยอลรีบเลี้ยวรถอที่้าทาเปลี่ยวๆ านยอลหันมามอทาร่าบา้วยสายาที่แสวามหุหิเล็ ับมือเล็ทั้สอ้าึเ้าหาัว แบฮยอนมออีนหวาๆ
“นี่นายยั่วันหรอ” แบฮยอนระถัวหนีนแผ่นหลับาแนบับประูรถ านยอลเอี้ยวัว้ามแผเียร์เ้ามาหาร่าบา
“ะ...ันไป...ยะ ยั่วนายอนไหน” ร่าบาอบะุะั เมื่อลมหายใร้อนอานยอลเป่ารที่ออาว
“อนนี้แหละ..นายำลัยั่วัน” านยอลบอเสียระเส่าทั้มือหนายัแะลที่าอ่อนอแบฮยอนเบาๆ ร่าบาถึับหายใิัับสายาเ้าเล่ห์ออีน
“แ่นี้มันในรถนะ ันว่า...อื้อออออ” เสียหวานาหายไปเมื่อริมฝีปาอุ่นร้อนออีนเ้ามาประบ ลิ่นเหล้ามนปาออีนำลัทำให้ร่าบามัวเมาับมัน แบฮยอนูบอบรับสัมผัสที่ร่าสูปนเปรอให้ มือบาเอื้อมไปเาะเอวอานยอลไว้ ทั้ริมฝีปาที่ยัแลเปลี่ยนสัมผัสที่เร่าร้อนัน ปานะเผาไหม้ ร้อนแรแ่ลับอ่อนโยน านยอลผละริมฝีปาออาแบฮยอน่อนะ้อเ้าไปในวาหวานใส
ลิ่นแอลอฮอล์และรสมปร่าอมันิอยู่ที่ปลายลิ้นอแบฮยอน หัวใวน้อยเ้นไม่เป็นส่ำเมื่อานยอลเริ่มุไ้ใบหน้าับออาว ลิ่นแอลอฮอล์ยัละลุ้และทำให้แบฮยอนเริ่มมัวเมา
ร่าสูพรมูบไปทั่วออหอมรุ่น่อนะไล้ลมานถึแผออเนียนที่มีเพียเสื้อยึัวเล็ั้นไว้ มือหนาสอเ้าไปลูบไล้แผ่นหลับาเบาๆ ่อนะหยุที่้อนเนื้อสีมพูทีู่ัน้วยแรอารม์ มือหนายี้มันแรๆ นแบฮยอนี๊ปา แอ่นอบาให้ร่าสู
“อ๊ะ...าน านยอล” เสียหวานราออมาเมื่อมือร้อนอี้า่อยๆสอเ้าไปในาเาสั้น านยอลึาเัวิ๋วนั้นออ าม้วยั้นในโยนไปที่เบาะหลัอย่าไม่ใส่ในั ทั้ริมฝีปายัแลลิ้นอยู่ับแบฮยอน
CUT
.........................................................................
nc nc nc nc
อนนี้มาน้อยๆแ่มีเอ็นี ที่หลายนอาใฝ่ฝัน
(nc)อนนี้ั้ใแ่มา
เอ็นีไปหาเอาในเพนะ๊ะไม่ั้น็ไปที่ทวิ็แล้วัน
เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ความคิดเห็น