คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : BLACK 9.
BLACK 9.
ถ้าหาสามารถย้อนเวลาลับไปไ้แบฮยอนะไม่รัานยอลเลย ทำไมโะาถึรัแนนหนึ่ไ้น่าสมเพอย่านี้ แบฮยอนไม่เยิเลยว่าวันหนึ่ัวเอะไ้ใล้ิับานยอล และมอบวามรู้สึมามายที่มีให้เา วามทรำที่แสนหวานมามายหลั่ไหลเ้ามาในสมอ นึถึเวลาที่เยิน้า้วยัน นึถึเวลาที่เยหัวเราะและร้อไห้้วยัน นึถึวันเวลาที่เยนอนอันและพร่ำบอำรัแสนหวานและบ้วยารมอบร่าายให้ันและัน
หาแ่วามสุมัะผ่านเ้ามาแบบไม่ทันั้ัวและผ่านไปอย่ารวเร็ว
แบฮยอนนั่นาแฟร้อนที่อนนี้เริ่มเย็นแล้ว เพราะนเอมัวแ่นั่ิและอยู่ในภวั์อัวเอ ร่าบาถอนหายใออมาเบาๆ ับวามน่าเบื่ออวันนี้
แร๊!!
แบฮยอนเยหน้าาแ้วาแฟมามอไปทา้นเสีย ็เห็นานยอลเินออมาาห้อนอน ร่าสูที่ใส่เสื้อยืสีำและาเยีนาๆ มือหนายัเี่ยวเสื้อหนัราาแพพาที่บ่าพร้อมับแว่นาันแแบรน์ ารแ่ายที่แสนเท่และท่วท่าที่มีเสน่ห์ทำเอาแบฮยอนไม่สามารถเบือนสายาไปทาไหนไ้
“นายะไปมหาลัยหรอ” แบฮยอนถามเมื่อเห็นว่าอีนเินไปหยิบุแรถที่โ๊ะหน้าทีวี
“...” ร่าสูไม่สนใะอบสันิ แถมยัเมินแบฮยอนอี นัวเล็ไ้แ่ถอนหายใอย่าปลับท่าทีเย็นานี้
“อนเย็นนี้ันะทำ้าวผัิมิับุปหัวหอมที่นายอบนะ...อย่าลืมล่ะ”
ปั!!
ทันทีที่แบฮยอนพูบ านยอล็ปิประูห้อเสียัปันอีนสะุ้สุัว
ิ๊
เสีย้อวามัมา ทำให้แบฮยอนละสายาาประู แล้วเินไปหยิบโทรศัพท์ึ้นมาู ่อนะเบิาว้า
´แบฮยอนนี่ อย่าลืมนัอเรานะ´
ให้ายสิแบฮยอนเือบลืมนัับยอู นี่ถ้ายอูไม่ส่้อวามมาแบฮยอนลืมไปแล้วแน่ๆ ็วันนี้แบฮยอนอุส่าห์นัับยอูว่าะให้นัวเล็่วยสอนทำเ้ที่อนโฯอยอู เพราะนี่็ใล้ะถึวันเิอานยอลแล้ว แบฮยอนอยาทำอะไรให้านยอลบ้าเผื่อมีโอาสที่ะไ้านยอลนเ่าที่แสนใีและอ่อนโยนลับมา ไม่ใ่านยอลที่เย็นาและแ็ระ้า
#บ่ายสอโม
แบฮยอนนั่รถแท็ี่นมาถึอนโฯอยอู ร่าบาินมาหยุอยู่ที่หน้าห้ออยอู่อนะออแรเาะเบาๆ
๊อ ๊อ ๊อ
“ร้าบบบ”
รอไม่นานนั็มีเสียอบรับเสียหวาน ่อนที่เ้าอเสียะเินมาเปิประู เมื่อเห็นหน้านมาเปิประู แบฮยอนัวแ็ทื่ออย่า่วยไม่ไ้ วาทั้สอ้ายัเบิว้าอย่าใ เมื่อเห็นร่าเพรียวบาที่ยืนอยู่รหน้า สูว่าแบฮยอนและใบหน้าที่หวานเินผู้หิำลัส่ยิ้มมาให้
“เอ่อ ุือเพื่อนอยอูหรือเปล่ารับ” ลู่หานถาม
“....”
“ุรับุ” เมื่ออีนเอาแ่อึ้ลู่หานเลยเอามือไปโบรหน้าอีน นแบฮยอนสะุ้
“ห๊ะ..รับ”
“ั้นเิเ้ามา่อนเลยรับ” ลู่หานเบี่ยัวหลบให้แบฮยอนเ้ามา แบฮยอนทำหน้าเหลอหลาแ่็ยอมเ้ามา ลู่หานเินนำเ้าไปในห้อนั่เล่น่อนะบอให้แบฮยอนนั่รอยอูอยู่รโฟา
“ยอูออไปื้ออับอินสัพั็ลับมา ุรออยู่รนี้่อนแล้วันเี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้...เอ่อ ผมื่อลู่หานนะ แล้วุล่ะ” ลู่หานหันมาส่ยิ้มที่แสนะน่ารัให้แบฮยอน เหมือนเวลาหยุหมุน รอยยิ้มที่แสนริใแ่แ้มบนใบหน้าเรียวเล็อลู่หานเหมือนับลูวาัวเล็ๆที่ใีัวหนึ่
แบฮยอนไม่แปลใเลยว่าทำไม านยอลถึยัรัลู่หานอยู่ เพราะลู่หานทั้น่ารัและเป็นมิร ูรอยยิ้มนั่นสิเหมือนับโลทั้ใบเป็นสีมพูเมื่อลู่หานยิ้ม นแบฮยอนอที่ะรู้สึอิาและเหมือนับัวเอน่าสมเพไปเรื่อยๆ
“เอ่อ...ผมแบ..”
“แบฮยอน” แบฮยอนพูไม่ทันบ็มีเสียทุ้มัึ้นมา แบฮยอนหันไปามเสียนั่น่อนะอ้าปา้า
โอเฮุน
“พวนายรู้ัันหรอ” ลู่หานทำหน้าสสัย
ใระไม่รู้ัโอเฮุนหนุ่มฮอะนิเทศีรีอีเือนมหาลัย แบฮยอนับเฮุนเยทำานลุ่ม้วยันหลายรั้และมัพบันบ่อยรั้เพราะเรียนะเียวัน ทั้เฮุนยัรู้วามสัมพันอแบฮยอนับานยอลอี้วย
“อือ อยู่ะเียวัน” เฮุนอบส่ๆ แล้วเินไปโอบเอวบาไว้
“ปล่อยนะเฮุน แบฮยอนยัอยู่นะ อายน” ลู่หานปราม่อนะแะมือุ๊แอเฮุนออ แล้วเินเ้าไปในห้อรัว
เฮุนมอามร่าบาเ้าในรัว ่อนะนั่ลร้ามแบฮยอน ใ้สายามริบมอมาที่อีน นแบฮยอน้อเผลอลืนน้ำลาย
“ทำไมนาย้อนั่เร็นานั้น้วย..เราเป็นเพื่อน(ะเียว)ันนะ” เฮุนมออีนยิ้มๆ แบฮยอน็ส่ยิ้มเินๆมาเหมือนัน
“นายเอหรอที่ะมาให้ยอูสอนทำเ้น่ะ”
“อือ”
“ะทำให้ไอ้านยอลสินะ”
“นายรู้ไ้ไ” แบฮยอนเอ่ยถามอีน
“นายิว่าันไม่รู้หรือไว่านายับานยอลเป็นแฟนัน” เฮุนบอ้วยท่าทาสบายๆ ไม่ทันไ้สัเลู่หานที่เินเ้ามาพอี ร่าเพรียวมวิ้วหมุ่น
“แบฮยอนเป็นแฟนับานยอลเหรอ” ลู่หานถามอย่าอึ้ๆ แบฮยอนรีบ้มหน้าลพื้นแ่็ยัพยัหน้ารับ
“นานแล้วหรอ”
“เือบปีอ่ะ..มานั่นี่มายืนมาเี๋ยวเป็นะริว” เฮุนึเอาอีนที่ยืนอึ้มานั่บนัอย่า่ายๆเพราะอนนี้ลู่หานไม่ไ้ใส่ใเฮุนสัเท่าไหร่ แ่เาสนใเรื่อแบฮยอนับานยอล่าหา
“...”
แบฮยอนเยหน้าึ้นมอลู่หานอย่าวยเพราะลู่หานวยมือเรียวอแบฮยอนมาุมไว้พร้อมมออีน้วยสายาอ้อนวอน
“านยอลเารันายหรือเปล่า” เหมือนมีมีนับพันพุ่เ้าใส่แบฮยอนนทรุ ำถามอลู๋หานี้ใำนแบฮยอนรู้สึสมเพัวเอ
“ันไม่รู้ เาปิั้นัวเอเินไป...ำแพในใเามันหนาเินไปนันไม่สามารถะพัมันเ้าไปไ้เลย เพราะในใอเามีแุ่ไ” แบฮยอน้อนาึ้นมอลู่หาน นัยน์าหวานมีแววอวามเ็บปว
“ันไม่ิว่าเาะฝัใับันนานี้” ลู่หานถอนหายใ ่อนะอธิบายให้แบฮยอนฟั
“ันรัเฮุนและไม่มีวันรัใรไ้อี...นายหายห่วไ้เลย” ลู่หานส่ยิ้มหวานให้แบฮยอนที่นั่นิ่ เฮุนระับมือที่โอบเอวบาให้แน่นึ้น
“านยอลเป็นนน่าสสารนะ เาเป็นนที่อบฝัใับเรื่อเ่าๆอย่าเรื่ออัน เามัะมี่วเวลาที่อ่อนแอเสมอ ันไม่รู้หรอว่านาย้อเอับอะไรมาบ้า แ่ันอยาให้นายอยู่้าานยอลลอไป” แบฮยอนมอเ้าไปในวาที่เป็นประายอลู่หานที่มีแ่วามริใ
“ัน..”
“นายรัเามา นาย็ใ้วามรัอนายพัำแพอเาะสิ ันเอาใ่วย” ลู่หานูมือึ้นแล้วส่ยิ้มมาให้แบฮยอน แบฮยอนพยัหน้ารับทั้ที่ในใยัั้านำพูอลู่หาน
ัน้อใ้วามรัมาแ่ไหนหรอลู่หานถึะเ้าไปอยู่ในใเาไ้เหมือนนาย
ัน้อเป็นแบบนายหรือเปล่า
้อน่ารัแบบนาย ้อยิ้มสวยาหมือนนายหรือเปล่า
...ันถึะสามารถทลายำแพอเาไ้
“ทำไมพวนายอบราม่าันัเลย” เฮุนที่นั่เียบเปรยึ้นมา นลู่หาน้อีไปที่แนอนที่อเอวัวเอแรๆพร้อมส่สายาไม่พอใไปให้
ให้ายเหอะทำหน้าอย่าับแมว
“นายทำหน้าอย่านี้อยาัอีอใ่ป่ะ” เฮุนระิบที่หูออีน นลู่หานหน้าแ่ำ แล้วมือหนาที่อเอวนัวเล็็ลายออแล้วเปลี่ยนมาบปลายาให้หันมา
“ะทำอะไรน่ะ”
เฮุนยยิ้ม ่อนะทาบริมฝีปาอัวเอเ้าับริมฝีปาอิ่มอลู่หาน แลเปลี่ยนวามหอมหวานให้ันและัน เสียูลิ้นันัไปทั่วห้อ นแบฮยอนที่นั่อยู่้อเบือนหน้าหนี้วยวามอาย
ให้าย สนใไหมเนี่ยว่ามีนนั่หัวโ่อยู่รนี้น่ะ
“เฮุนบ้า แบฮยอนอยู่ที่นี่นะ” ลู่หานหน้าแ่ำแ่ยัมีแรโวยร่าสู
“แบฮยอนนายรอยอูนเียวไป่อนไ้ไหม” เฮุนไม่ไ้สนในที่นั่อยู่บนั แ่ลับหันไปถามแบฮยอนที่นั่หน้าแอยู่ร้ามแทน
“ไ้..ไ้สิ” แบฮยอนอบ
“ั้นันับลู่หานไป่อนนะ” เฮุนหันมาส่ยิ้มแนอโทษให้แบฮยอน แล้ว็ลาลู่หานออไปาห้อทันที เหลือแ่แบฮยอนที่นั่อยู่นเียวในห้อ ะโทรหายอู็ลัวว่าอีนะมัวแ่ยุ่ับารื้ออ ไ้แ่ล้มัวนอนราบลไปับโฟาแล้วเ้าสู่ห้วนิทราเพื่อรอยอูลับ
# ุปเปอร์มาเ็ท
ยอูำลั่วนอยู่ับารเลือวัถุิบในารทำเ้อย่าเร่เรียโยมีอินยืนล้วระเป๋าอยู่้าๆ
ยอููแป้เ้สอถุที่ัวเอเลืออยู่นาน ให้อินู
“ไว่ายี่ห้อไหนีว่าัน” ยอูถามาแป๋ว อินถอนหายใ่อนะอบออไป
“อินะไปรู้ไ้ไว่ายี่ห้อไหนี อินไม่เยทำเ้นะ”
“นั่นสิ” อินเอามือไปวาไว้บนหัวยอู่อนะยี้้วยวามมันมือ
“อ๊ะ ไอ่ะผมยอยุ่หมแล้วนะ” ยอูปัมือหนาออ่อนะมออีนวาๆ อินหัวเราะออมา
“ฮะๆๆๆๆ ยุ่ยัไ็น่ารัแหละน่า” มือหนาับปลายาออีนส่ายไปมาเหมือนับว่ายอูเป็นเ็ ยอปัมือหนาออ
“ไม่เล่นแล้ว ไ่วยไปหยิบผโโ้รนู้นให้ยอหน่อยสิ” ยอูี้มือไปทาที่มีโโ้าย อินมอาม่อนะส่ายหัวปิเสธ
“ไม่อ่ะ ไม่อยาอยู่ห่าับยอ เี๋ยวิถึ”
“ปาหมา”
“ปาหวานป่ะ” อินถามเมื่อไ้ยินที่อีนพู
“็เหมือนันแหละน่า ไปไ้แล้วแบฮยอนรออยู่นะ” ยอูันหลัอินให้เินไปในทาที่นัวเล็อยาให้ไป อินเินไปอย่าทันที
ร่าสูมอหาโโ้ที่ยอูให้มา ามั้นวาสิน้า็มีโโ้โรหลายยี่ห้อแ่ไม่รู้ว่ายอูะเอายี่ห้อไหน อินเหลือบไปมอยอูที่ยืนเลือแป้อยู่ไม่ไลนั ำลัะโนถามแ่หาาลับเหลือบเห็น สาวร่าระหนหนึ่ำลัเย่ปลายเท้าหยิบแยมสรอเบอรี่ ที่อยู่สูาัวหล่อนมา อินเินไปทาสาวเ้า่อน้อนัวอยู่ทา้านหลั ยืัวเพียเล็น้อยแล้วหยิบแยมสรอเบอรี่นั่นให้หล่อนยื่นให้หล่อน
“อบุะ” เมื่อหิสาวหันมาอินถึับนิ่ัน เพราะไปหน้าเรียวรูปไ่ ริมฝีปาแ่แ้ม้วยลิปลอสสีมพู ใบหน้าที่มีเรื่อสำอาเพียน้อยนิ แ่ลับทำให้เธอูสวยหวานราวับนาฟ้า นี่ยัไปรวมุแม็ี่เรสสีาวรึ่เ่าที่เ้าัวใส่ ับผิวาวสีน้ำนมใหู้เ่นยิ่ึ้น
บอไ้ำเียวเลยว่าสวยโรๆ....
แ่ระยะห่าที่ห่าันเพียแ่ไม่บรรทัั้น และูเหมือนว่าหิสาวะยับัวเ้ามาใล้ร่าสู น่อว่าระหว่าทั้สอเือบไม่มี
“ไม่เป็นไรรับ” อินอบ ทั้ยัมอหิสาวไม่วาา
“ันื่อูอนะะ...แล้วุล่ะ” ูอส่ยิ้มหวานให้อิน
“ผมอินรับ ิมอิน” ูอพยัหน้าแ่ที่มุมปายัมีรอยยิ้มที่แสนะยั่วยวน นิ้วเรียวไล้ที่หน้าอออินเบาๆ แ่เล็บที่เลือบ้วยสีแลับิลไปเพียเล็น้อย
อินยิ้มมุมปา ส่สายามริบที่แสนมีเสน่ห์มอไปทาเรือนร่าบาที่ยืนอยู่รหน้า นี่หล่อนิว่าเาเป็นพระอิพระปูนหรืออย่าไร ถึไ้ยั่วเาถึนานี้
ูอโน้มหน้าอินลมา่อนะเย่ปลายเท้า ประทับุมพิที่ปาออิน ลิ้นเล็อหล่อนเี่ยวะหวัับลิ้นหนาอย่าำนา ทั้เร่าร้อนนแทบเผาไหม้ อินิไม่ถึเลยว่าหิสาวนสวยรหน้าะ่ำอถึนานี้
ูอถอนริมฝีปาออมา ่อนะส่ยิ้มหวานให้อีน นิ้วเรียวเ็ลิปลอสที่ิปาร่าสูออ้วยท่าทาเย้ายวน นอินอไม่ไหวัเ้าที่นิ้วอหล่อนไป สาวเ้าถึับสะุ้แ่็ลับมายิ้มหวานไ้ัเิม
มือบาแสนุนไล้ไปที่แนแร่่อนะยับาอย่าใส่มือออีน
“แล้วเอันนะะ อิน” ูอระิบที่หูออีน่อนะเินไป
อินมอามร่าระหที่เินาไป ้วยวามเลิ้บเลิ้ม หล่อนสวยเหลือเินอินไม่เยเอใรสวยนานี้มา่อนเลย ให้าย
ร่าสู้มลมอบาอย่าที่เผลอำไว้แน่น ็พบว่าือระาษแผ่นเล็ๆที่มีเบอร์โทรศัพท์และที่อยู่
หือ??? ที่อยู่
ใถึีนี่เา็นึว่าเ็เมื่อวานืนที่อบล่าแ้มะอี หล่อนทำเหมือนว่าใะมาเอเา่อนแล้วอย่านั้นแหละถึไ้มีเบอร์โทริ่อไ้่าย สสัยหล่อนเป็นพวแฟนลับที่อบามเาล่ะมั้...เห็นแบบนี้ิมอิน็ฮอนะรับ ร่าสูแสยะยิ้มที่มุมปา เรื่วามสัมพันธ์แบบนี้ เาไม่มีส่วนเสียหายเลยสันิถ้าหาว่าหล่อน้อารที่ะมีอะไรับเามัน็เป็นเรื่อที่เาไ้เปรียบอีเรื่อหนึ่ เพราะว่าอินเป็นผู้ายเลยไม่มีอะไรเสียหายสำหรับเรื่ออย่าว่า เพราะทุรั้เามัป้อันอยู่ลอ
เราไ้เอันเร็วๆนี้นะ...ูอ
“แบฮยอนอโทษทีนะที่ยอมา้า พอีว่ามัวแ่เลืออนานไปหน่อยแถมอนลับยัรถิอี วันนี้สอนทำเ้ไม่ไ้” ยอูบอแบฮยอนที่นั่อยู่บนโฟาาแป๋ว หัวเล้มลเหมือนะอโทษอีฝ่าย แบฮยอนส่ายหน้าว่าไม่เป็นอะไร
“ไม่เป็นไรหรอน่ายอ เี๋ยวพรุ่นี้็ไ้ ัน้อรีบไปแล้วเหมือนัน” แบฮยอนบอ บที่ไหล่แบเบาๆ ยอูเยหน้าึ้นมาส่ยิ้มให้แบฮยอน
ยอูอบรอยยิ้ม อบที่ะมอโลในแ่ี แม้หลายๆนที่บอว่าเาอ่อน่อโลหรือไร้เียสา ไม่สามารถยืนอยู่บนโลที่มีแ่ผู้นที่เห็นแ่ัวพร้อมะแย่ิทุสิ่ทุอย่าที่อีฝ่ายมี มีแ่ารแ็ันและิีิเ่นแบบนี้ไ้ แ่ยอุ็ยัิว่าัวเอสามารถอยู่ไ้เพราะยอูมีรอบรัว ลู่หาน เฮุน แบฮยอนและ..อิน ที่อยอยู่เีย้าเสมอ
แ่นี้็ไม่้อิให้โลใบนี้เป็นัวร้ายอีแล้วล่ะ
“ให้ันไปส่ไหม” อินที่เินมาโอบไหล่อยอูถามแบฮยอน แ่ยัไม่วายส่สายาวนโอ๊ยไปให้เพื่อนัวเล็ นอีน้อ้อนใส่
“ไม่้อหรอ นายอยู่ับยอูไปเหอะันไม่อยารบวน” แบฮยอนระแทเสียใส่อย่าไม่รินั อินพยัหน้าเบาๆ ่อนผายมือไปทาประูห้อเหมือนับไล่อีน แบฮยอนเิหน้าึ้นแล้วเินระแทไหล่อนัวสูออไป
“ลับีๆนะแบฮยอน” ยอูโบมือให้แบฮยอนหย็อยๆ
Rrrrrrrrr
เสียโทรศัพท์ออินัึ้น มือหนารีบว้ามันึ้นมาูทันทีแ่สายาลลับมอไปทายอูที่มอมาทาอินอย่าสสัย อินเินห่าออายอู่อนะรับสาย ร่าสูไม่อยาให้ยอูรู้เพราะนที่โทรมาือ ูอ
ยอุเอียอมอร่าออินที่หายลับไปทาระเบียห้ออย่าสสัย ว่าทำไมอีน้อทำท่าระวนระวายหลบๆ่อนๆแบบนี้้วย แ่็ไม่ไ้สนใมานั ยอูเ็อที่ื้อมาโยไม่ไ้เอะใเรื่อออินอี
“เราะไ้เอันอีเมื่อไหร่หรอะอิน ันิถึุัะ” เสียหวานแสนเ็ี่ถูรอเ้าไปามสาย
(ผมไม่รู้ ถ้าผมอยาเอเมื่อไหร่ะิ่อุไปแล้วัน แล้วุ็อย่าิ่อมานผมะิ่อุไป็แล้วัน)
“ะ ันเ้าใแล้ว ั้นแ่นี้่อนนะะ ันหวัว่าเราะไ้เอันอีเร็วๆนี้”
ิ๊
ฟุบ
วาสายาอิน มือบา็โยนโทรศัพท์ลบนเียนุ่ม่อนะหันไปทารีมบำรุผิว่อ ูอ้อนามอที่ระ ใบหน้าสวยเรี้ยเลามีรอยยิ้มที่แสนน่ารัเียประทับอยู่
“ันะเริ่มทำให้พี่เ็บปวแล้วนะ” ูอพูทั้ที่สายาทีู่ไม่เหมือนนปิยั้อไปในระที่สะท้อนภาพปีศาในราบสาวสวย
ปาร์านยอล
นาย้อเ็บปวมาว่าัน ันะทำลายวามรัอนายเหมือนที่นายทำลายวามรัอัน เรียมัวรับวามเ็บปวรั้นี้ไว้เลย...
านยอลเินเ้ามาในห้อพร้อมมือที่ถืออพะรุพะรั เพราะไอ้ริสับไอ้อี้ิแท้ๆที่ยัเยียานโปรเ็ให่นี่มาให้เา แถมยับอว่าะมา่วยทำทีหลัอี ป่านนี้หนีไปลั้นลาในผับไหนสัแห่ที่พวมันอบไปสิับเป็นประำ านยอลส่ายหัวับวามไร้สาระและวามไม่เอาไหนอเพื่อนทั้สอ
ร่าสูวาอและโมเลที่ออแบบไว้ที่โ๊ะทำานที่โระรอเา ลิ่นหอมออาหารลอยเ้ามาแะมูอานยอล นท้อที่เียบมาลอร้อโรรา
ร่าสูเินเ้าไปในห้อรัว็เห็นแบฮยอนำลั่วนับารทำุปหัวอมที่ส่ลิ่นหอมรบวนร่าสู
“อ๊ะนายมาแล้วหรอ ุปำลัเสร็พอีนั่่อนสิเี๋ยวันะเอาไปเสิร์ฟให้” แบฮยอนที่ใส่ผ้าับเปื้อนสีมพูหันมาบอานยอลเมื่อรู้สึว่ามีนมออยู่ แล้ว็หันไปสนใุปหัวหอม่อ
านยอล็เินไปนั่ที่โ๊ะิน้าวามำสั่ ไม่รู้เป็นเพราอะไรเพราะหิวอยู่ล่ะมั้ถึยอมทำามที่อีนบอ ามมอไปทานัวเล็ที่ำลัทำนั่นทำนี่อย่าเพลิเพลินโยไม่รู้ัว แ่มารู้ัวอีทีแบฮยอน็เอา้าวผัิมิับุปหัวหอมมาวาไว้บนโ๊ะ นัวเล็ถอผ้าันเปื้อนออ แล้วนั่ลร้ามับานยอล
“ินสิ ันั้ใทำสุฝีมือเลยนะ” แบฮอยนบอ านยอลไม่ไ้สนในัวเล็ แ่เริ่มะั้าวผัิมิเ้าปาและินไปเรื่อยๆ เมื่อแบฮยอนเห็นว่าอีนะอร่อยับอาหารที่นเอทำ็ลมือิน้วยเ่นัน
“....”
“....”
ถึบรรยาาศะเียบัน แ่แบฮยอนลับรู้สึีสุๆ เพราะไม่บ่อยนัที่านยอละยอมมานั่ิน้าว้วย นัวเล็เหลือบมอไปทาานยอลที่ิน้าวผัิมิหมไปแล้วสอานและอนนี้ำลันัุ่ปหัวหอมอบยู่ ไม่รู้ว่านัวสูไปายอายยาที่ไหนถึยัไม่ไ้ิน้าว
“...”
แบฮยอนยัมอร่าสู่อไป นนที่ถูมอเยหน้าาุปหัวหอมมาสบาอแบฮยอนอย่าับผิ นนัวเล็้อหลบา
“แอบมอหรอ” านยอลถามเสียเรียบ แ่็ยัไม่ไ้ละสายาาใบหน้าอแบฮยอน
“ไม่ไ้หรอ” นัวเล็ถามหวาๆ
“็ไม่ไ้ว่าอะไร วันนี้ันยอมให้นายมอหน้าันวันหนึ่แล้วัน” านยอลอบ ่อนะวา้อนเพราะอนนี้เารู้สึอิ่มนแน่นท้อไปหม แบฮยอนเผยอยิ้มออมาอย่าีใ
“ริเหรอ...อ๊ะ” มือหนาอานยอลเอื้อม้ามโ๊ะใ้นิ้วโป้เ็ที่มุมปาอแบฮยอนที่มี้าวิอยู่ ่อนะเลียนิ้วนั้นเบาๆอย่าเ็ี่นแบฮยอนถึับนิ่ัน้วยวามเินอาย
“สปร”
่า
อนนี้หน้าอแบฮยอนนแทบนระเบิออมา ใบหน้าแ่ำมีเหื่อผุพรายามไรผม เมื่อเห็นสายาร้อนแรอานยอลมอมาที่น แบฮยอนเริ่มประหม่า แ่็รีบเ็บานที่วาบนโ๊ะไปล้าเพื่อหนีานยอล เพราะไม่อยาให้นัวสูรู้ว่าารระทำอเาเมื่อี้ทำให้แบฮยอนเินแ่ไหน
“เี๋ยวัน่วย” านยอลเินามมา ร่าสูยืน้อนแผ่นหลับาอแบฮยอนสอมือลอใ้แนแบฮยอน แล้วแย่ส็อไบท์มาาอีนแล้วลมือล้าานโยมีแบฮยอนอยู่รลา ให้ายสินี่เหมือนับว่าานยอลำลัอลายๆเาเลยนะ
“ะ..ะ..เี๋ยวันทะ...ทำเอ” เสียะุะั และพยายามแย่ส็อไบท์มาาอีน มือหนาหลบมืออแบฮยอน ่อนะุเบาๆ
“อยู่นิ่ๆ ันล้าานไม่ถนั” ว่าแล้ว็ระับแนให้แน่นึ้นและเยิบัวให้เ้าไปใล้ร่าเล็อีนินใ้ลิ่นหอมอมพูที่แบฮยอนใ้
“็...”
ึั ึั
โรหัวใำเริบหรอ หรือว่าหวั่นไหวที่านยอลเ้ามาใล้นานี้ แบฮยอนยมือึ้นุมที่หัวใ่อนะมวิ้ว โยารระทำอนัวเล็อยู่ในสายาอานยอลแ่็ไม่ไ้ถามอะไรออไป
อยาอยู่อย่านี้นานๆั
อยาให้านยอลทำแบบนี้บ่อยๆั
แ่็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ไ้....
นเมื่อล้าานเสร็ทั้แบฮยอนและานยอล่า็แย้ายันไปทำิรรมอัวเอ แบฮยอนเินออมาที่ห้อนั่เล่น เห็นานยอลำลันั่หน้าเรียอยู่ที่หน้าออม ร่าบาย่าเท้าเ้าไปหาเบาๆเพื่อไม่ให้อีนรู้สึัว
มือบาวาไว้ที่ไหล่หนาเบาๆ่อนะเริ่มบีบนวให้อีนผ่อนลายๆ านยอลนั่ัวรให้แบฮยอนนวให้เียบๆ เาเริ่มรู้สึผ่อนลายแล้วล่ะเพราะนัวเล็นี่เอ
“ใ้ไ้นี่” านยอลบอทั้ายั้อไปที่ออม และมือยัพิมพ์้อมูลที่ไ้มาอย่ารวเร็ว
“โปรเ็เร่มาหรอ ันว่านายวรไปอาบน้ำ่อนนะะไ้รู้สึีึ้น” แบฮยอนเหลือบเห็นอเอสารและโมเลบ้านที่ไม่่อยเป็นรูปเป็นร่าสัเท่าไหร่วาเะะอยู่บนโ๊ะ
“มันเป็นโปรเ็่อนะบอันนะ ัน้อรีบทำให้มันออมาีที่สุ” านยอลบอทั้สายายัไม่ละไปาอ แบฮยอนถอนหายใ่อนะนั่ล้า
แบฮยอนับานยอลรับปริาพร้อมันอีสามเือน้าหน้าทั้อนนี้ ้อสะสาานอีมาแ่แบฮยอนไม่่อยมีอะไรเพราะโปรเ็และานแ่ละอย่าอเา็ส่อาารย์ไปหมแล้ว ที่นี้็เหลือแ่รอรับปริาเท่านั้น ส่วนานยอลที่ะวิศวะมัะให้านหนัเสมอนร่าสู้อมานั่ทำโปรเ็อย่าเอาเป็นเอาาย
“เี๋ยวันทำให้นายไปอาบน้ำ่อนีว่า” แบฮยอนึมือหนาออ แล้วี้มือไปที่ห้อน้ำทั้สายาออำสั่นั่นอี านยอลถอนหายใ่อนะยอมเินไปอาบน้ำอย่า่ายๆ เพราะอนนี้เา็เริ่มเหนียวแล้วเหมือนัน
แบฮยอนเมื่อเห็นว่าานยอลไปอาบน้ำแล้ว เลยลมือพิมพ์านที่ั่้าให้ร่าสูอย่ารวเร็ว าเรียวเล็ยั้อไปที่หน้าออมอย่าะมัะเม้น
แ่้วยวามอยารู้อยาเห็นแบฮยอนเลยพับหน้า่าานลแล้ว้นอมอานยอลเล่นเพราะอยารู้มานานแล้ว
มือบาลิเม้าท์ไปที่รูปภาพเป็นอย่าแร มีโฟเอร์ที่เป็นทั้านและรูปสัพเพเหระที่านยอลเฟเอาไว้ แบฮยอนสะุาับโฟเอร์หนึ่ที่เียนว่า
Mine
้วยวามใร่รู้แบฮยอนรีบลิเม้าท์ูทันที มีภาพนับร้อยๆรูปที่ถูเฟเอาไว้ รูปร้อยๆรูปนั่นือรูปอลู่หานที่ถูแอบถ่าย้วยิริยาท่าทา่าๆ เหมือนับว่าลู่หานไม่รู้ัว
มือบาเผลอเาเ้าหาันแน่นนสั่นไปหม ทั้ใและเสียใที่านยอลยัเ็บรูปอลู่หานเอาไว้ ทั้ที่เาวระลืมลู่หานไปะ แ่ทำไมยัมีรูปอลู่หานอยู่อีล่ะ
านยอลนั่เ็ผมอยู่หน้าระ ่อนะเสียประูะเปิเ้ามา แบฮยอนเินเ้ามาหาานยอลเบาๆ นัวเล็ยืนมอานยอลที่ำลัเ็ผม้วยแววาที่แสนเศร้า ใบหน้าหวานมีแววเศร้าหมอนน่าสสาร
านยอลมอแบฮยอนผ่านทาระ และนัวเล็็เปลี่ยนสีหน้าให้ลับมายิ้มแย้มอย่ารวเร็ว มือบาแย่ผ้านหนูมาาร่าสู่อนะ่อยบรรเ็ผมให้เบาๆ อย่าอ่อนโยน
“ันทำานให้นายเสร็แล้วนะ เหลือแ่สรุปอีนิหน่อย ันว่านายวระนอนไ้แล้วพรุ่นี้่อยมาทำใหม่”
“็ไ้” แบฮยอนยิ้ม วันนี้านยอลเป็นอะไรทำไมถึว่า่ายแบบนี้นะ
านยอลเยหน้าึ้นสบาับแบฮยอน นัยน์มแสนเยามออีนโยไม่ไ้ิอะไรมานั แ่แบฮยอนลับเินนมือไม่สั่น
“ทำไมมือสั่น” านยอลถามอย่าสสัย มือรู้สึถึมืออแบฮยอนที่สั่นอย่ะเ็ผมให้เา แบฮยอนหลบา่อนะอบออมาเบาๆ
“มันหนาว” านยอลมอไปยัแอร์ที่เปิแ่ยี่สิบอศา
“แล้วทำไมหน้าแ”
“มัน..มันร้อน” แบฮยอนอบอย่าะุะั านยอลมออีนอย่าับผิ มือหนายึ้นออ ่อนะมอแบฮยอนอย่าพินิ
“บ้า”
“ันไม่ไ้บ้าสัหน่อย เ็เอเลย” แบฮยอนวาผ้านหนูไว้บนหัวอานยอล ่อนะเินไปบนเียแล้วล้มัวลนอนพร้อมห่มผ้าเสร็สรรพ
ร่าบาที่่มาหลับอยู่บนรู้สึเหมือนมีนล้มัวลนอน้าๆ แ่็ไม่ไ้หันไปสนใเพราะานยอล่วแล้วเ้ามานอน
เป็นเรื่อธรรมาไปเสียแล้วที่ทั้แบฮยอนและานยอลมันอนหันหลัให้ัน...ไม่สิ ้อเรียว่า านยอลมัหันหลัให้มาว่า
ร่าบาิว่าานยอลหลับไปแล้ว็พลิัวะแไปทาร่าสู ็เห็นว่าานยอลนอนะแหันมาหานอยู่่อนแล้ว
แบฮยอนมอใบหน้าหล่อเหลาที่แสนมีเสน่ห์ ที่สามารถ่านไ้เลยที่เียว มือบา่อยๆไล้ไปามใบหน้าอย่า้าๆ สัมผัสที่สันรามม ไล้ไปนถึแ้มสา ับเปลือาที่สบนิ่ ่อนะวนลับมาที่ริมฝีปาบาสีแส ที่แบฮยอนมัยอมศิโรราบให้เสมอ
ริมฝีปานี้มอบทั้วามร้อนแรและวามเ็บปว ทั้าำพูและารระทำ
“ทำอะไร”
“อ๊ะ!!” แบฮยอนสะุ้เมื่อ านยอลลืมาึ้นมาโยที่นเอยัไม่ทันั้ัว ทั้มือหนายัรวบมือแสนุนอแบฮยอนไว้
“เปล่า...ันแ่นอนไม่หลับเยๆ” แบฮยอนบอรีบึมือออาเาะุมอร่าสู แล้วพลิัวนอนหายมอไปยัเพานสีาวสะอาที่อยู่รหน้า านยอล็เ่นัน
ทัู้่ไม่ไ้พูุยอะไรัน วามเียบที่แสนะน่าสะอิสะเอียนเริ่มปลุมทั่วเีย แบฮยอนยิ้มออมาเล็น้อย่อนะเหลือบมอไปทาานยอลที่ นอนมอเพานเอามือ่ายหน้าผา วาลมโทั้สอ้าเหมือนับวาวที่สุสว่า
“รู้ไหมนายเหมือนับอะไร” แบฮยอนพูทำลายวามเียบ
“อะไร” านยอลถาม่อทั้ที่ยัไม่ไ้ละสายาาเพาน แบฮยอนเหลียวหน้าไปมอานยอลเล็น้อย ่อนะหันลับไปมอเพานเ่นเิม
“นายเหมือนับเรื่อปรับอาาศเลย”
“.....”
“เย็นา...เย็นาเหลือเิน ่วยปรับลลหน่อย็ไ้นะ” แบฮยอนหันมามอานยอล ่อนะพลิัวะแหันหลัให้ร่าสู
านยอลไม่รู้เลยว่าเามอแผ่นหลับาอแบฮยอนไปนานเท่าไหร่ แ่็พอรู้ว่าร่าบารหน้าไ้หลับไปแล้ว สัเาลมหายใเ้าออที่สม่ำเสมอ ประโยที่แบฮยอนพูยัิอยู่ในหัวอานยอลไม่า
เาอยารู้เหลือเินว่าอะไรที่ทำให้เาอยาะว้าัวนรหน้ามาอไว้ แ่็ทำไม่ไ้ านยอล็ไ้แ่มอแผ่นหับาอยู่อย่านั้น
“ันปรับให้มันลลไม่ไ้หรอ..เพราะันเป็นแ่เรื่อปรับอาาศ..ไม่ใ่รีโม” านยอลพูแ่นั้น่อนะหลับาล โยที่ไม่รู้เลยว่าแบฮยอนนั้นยัไม่ไ้หลับ
ร่าบาหันไปมอานยอลที่หลับสนิท เ้าสู่ห้วนิทรา นัยน์าหวานมออีนอย่าไม่วาา ลายับลัวว่าหาระพริบาเพียนิเียวเา็ะหายไป
....ให้ันเป็นรีโมไ้ไหมล่ะ หานาย้อาร
.................................................................................................................
วันนี้มาอัพน้อยแสนน้อย แ่ไม่้อเป็นห่วนะ๊ะว่าเมื่อไหร่ะมาอัพให้เร็วๆเลย
อย่าเพิ่เบื่อันนะTT_TT
เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น