คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6:คู่แข่ง
เบนเริ่มไอมาก ผ้าแพรเป็นห่วงเลยเอายามาให้กิน เบนมารู้ที่หลังว่ายาที่กินไปทำให้ง่วง ผ้าแพรเลยล้วงคอเบนซะยกใหญ่ เบนรำคาญเลยขอตัวไปสอบ วันนี้เบนต้องไปสอบที่มหาลัย ผ้าแพรเป็นห่วงเลยตามไปเป็นเพื่อน
“เบน เธอตื่นเต้นหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
“ตอนฉันอยู่มัธยมน่ะ ฉันวิ่งเข้าห้องน้ำตั้งหลายรอบ”ผ้าแพรเริ่มปวดท้อง เธอค่อยๆนั่งลง เบนเริ่มไม่ได้ยินเสียงเจี๋ยวจ๊าวของผ้าแพร เลยหันหลังไปดู เห็นผ้าแพรนั่งอยู่ที่พื้นเลยวิ่งเข้าไปหา
“เธอเป็นอะไร”
“คงเพราะเมื่อคืนดื่มหนักไปน่ะ รีบไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันนะ”
ทั้งสองวิ่งขึ้นรถเมล์ ตลอดทางผ้าแพรปวดท้องมาก แต่ก็พยายามเก็บอาการ เมื่อถึงสนามสอบ ผ้าแพรเก็บอาการไม่ไหวล้มลงหน้าประตูทางเข้า เบนเห็นคนมุงดูเลยเดินเข้าไปช่วยผ้าแพร ผ้าแพรเห็นเบนพยายามบอกว่าไม่เป็นไร เบนไม่สนใจการสอบกลับอุ้มเธอไปโรงพยาบาล หมอบอกว่าผ้าแพรเป็นไส้ติ่งอักเสบแต่ไม่รุนแรงถึงต้องผ่าตัด หมอเลยให้เบนไปสอบโดยไม่ต้องห่วง แต่เบนไม่ได้ไปสอบ ผ้าแพรคิดว่าเป็นเพราะเธอจึงร้องไห้ซะยกใหญ่ ผ้าแพรคิดดูแล้ว เธอเป็นต้นเหตุ จึงขอจัดการเรื่องนี้เอง ตอนกลางคืน ทุกคนหลับหมดแล้วผ้าแพรหอบข้าวของหนีออกจากบ้านก่อนไปเธอเขียนจดหมายถึงเบนไว้บนโต๊ะ แต่เป็นเพราะเธอซุ่มซ่ามทำให้ชนนู่นชนนี่เสียงดังไปหมด เบนที่นั่งอยู่ข้างนอกได้ยินเสียง จึงชะโงกหน้าเข้ามา เห็นผ้าแพรกำลังจะหนี เลยโพล่งออกมา
“หนักมากมั้ย ให้ฉันช่วยหรือเปล่า”เบนเดินเข้ามาหา
“เธอยังไม่นอนอีกหรอ”
“คราวหน้าถ้าจะทำแบบนี้อีก มือต้องไวหน่อย อย่าให้คนทั้งโลกรู้ว่าเธออยู่ตรงนั้น”
“ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นเหมือนตัวซวยของเธอ ขืนฉันอยู่ต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะนำภัยอะไรมาให้เธออีก”
“เด็กโง่ แค่ฉันไม่ไปสอบก็ต้องย้ายออกจากบ้านเลยเหรอ บอกตามตรงนะตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง ถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไปก็คงดี”
“พูดแบบนี้ หมายความว่าอยากให้ฉันอยู่ต่อใช่มั้ย”ผ้าแพรดีใจ
“ที่ควรพูดก็พูดหมดแล้ว คิดเอาเองนะ”
“งั้นถ้าเธอไม่เรียนที่นั่น ก็จะเรียนมหาลัยเดียวกันฉันใช่มั้ย”
“ได้คืบจะเอาศอกนะเราเนี่ย ไม่คุยด้วยแล้วไปดีกว่า”เบนลุกขึ้น แอบยิ้มไม่ให้ผ้าแพรเห็น
ผ้าแพรดีใจมากที่เบนให้เธออยู่ต่อ รีบเอากระเป๋าไปเก็บไว้ที่เดิม วันแรกของการเรียนมหาลัย ผ้าแพรก็เริ่มลำบากใจซะแล้ว เมื่อชุดที่มีนเตรียมให้ไม่เหมาะกับเธอเลย บอสแซวว่าเหมือนพนักงานหน้าลิฟท์ ระหว่างทางไปโรงเรียน ผ้าแพรก็ยังเดินตามเบนไม่ทันอยู่ดี
‘ไม่นึกเลย ว่าตอนนี้ฉันจะเป็นนักศึกษาแล้ว ยังต้องเดินตามเขาตลอด ไม่รุ้เขาคิดอะไรอยู่ เราเคยจูบกันแล้วไม่ใช่เหรอ แบบนี้ยังไม่ใช่คู่รักกันหรือไง’ผ้าแพรคิดอะไรเพลินๆ โดยไม่ทันดู รถข้างๆขับผ่านจนน้ำกระเด็นใส่ ยิ่งไปกว่านั้นผ้าแพรยังเหยียบอึหมาเข้าไปอีก ทำให้กลิ่นโชยไปทั่วตัว
“ไม่ไหวเลยจริงๆ”เบนส่ายหน้าเดินไปอย่างไม่สนใจ
‘ทำไมล่ะ พูดแบบนี้เหมือนคนเคยจูบกันเหรอ อย่างน้อยก็น่าจะพูดว่า เป็นอะไรมั้ย เป็นอะไรหรือเปล่า’
“เป็นอะไรมั้ย เป็นอะไรหรือเปล่า”เบนพูดพร้อมกับหยิบไม้มาช่วยเขี่ยรองเท้าให้ผ้าแพร ผ้าแพรตกอยู่ในภวังค์ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนจากใครคนหนึ่ง
“นี่ จะไปมั้ยเนี่ย”เสียงเบนตะโกนอยู่ไกลๆนั้นเองและแล้วผ้าแพรก็ต้องผิดหวังเมื่อสิ่งที่เธอคิดเป็นความฝันอีกแล้ว “เดี๋ยวก่อน รอฉันด้วย”ผ้าแพรเดินตามเบนไปเรื่อยๆ จนเบนหันมาถามว่า
“จะเดินตามฉันไปถึงเมื่อไหร่ เรียนคณะเดียวกับฉันหรือไง”
“เหอะไม่ใช่ ฉันเรียนคณะคุ้มครองเด็ดน่ะ”ผ้าแพรถึงได้หยุดตาม
นิวและนัตตี้ซักไซ้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ผ้าแพรเลยบอกไปว่าเธอกับเขาจูบกันแล้ว นิวและนัตตี้ดีใจมากที่ความสัมพันธ์ของคู่เปลี่ยนไป ผ้าแพรและเพื่อนๆพากันไปที่คณะแพทย์ศาสตร์ คณะที่เบนเรียนอยู่ ทั้ง 3 คนเข้าไปในห้องทดลอง เห็นเบนกำลังทดลองอะไรบางอย่างอยู่กับสาวสวยที่ชื่อปั๋ม เพื่อนของเบนเห็นผ้าแพรมาหาเลยเรียกเบนออกมา
“มีธุระอะไร”
“คือฉันจะมาดูเก้าอี้คณะเธอน่ะ ว่าต่างกันกับคณะฉันไหม”ผ้าแพรพยายามหาเหตุผลแต่แท้จริงแล้วเธอแค่อยากเห็นหน้าเขา
“แล้วได้ผลยังไง”
“ดูๆแล้ว มันก็เหมือนกันนั้นแหละ”
“เบน นี่แฟนเธอหรอ”ปั๋มเดินออกมาคุยด้วย
“แบบนี้น่ะเหรอ”เบนตอบด้วยน้ำเสียงเฉยเมย ผ้าแพรช็อกไม่คิดว่าเบนจะพูดแบบนี้ ผิดกับปั๋มที่ดูเหมือนจะพอใจกับคำตอบของเบน ผ้าแพรกลับมาบ้าน เธอเอาแต่เหม่อลอย มีนเห็นผ้าแพรแปลกๆเลยถามดุ
“ผ้าแพร มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”มีนถามผ้าแพร ผ้าแพรเล่าเรื่องทั้งหมดให้มีนฟัง
“ไม่จริงหรอก คนที่เหมาะสมที่จะเป็นแฟนเบนมากที่สุดคือเธอนะ ผ้าแพร”มีนให้กำลังใจผ้าแพร
‘เหตุผลของการรักใครสักคนหรอ รักฉัน ? สู้ไปรักคนที่ทั้งสวยทั้งฉลาดกว่า ไม่ดีหรอ’ผ้าแพรเดินขึ้นชั้นสอง
เดินไปคิดไปแต่เรื่องนี้ แต่เพราะมัวแต่เหม่อลอย เลยชนเบนเข้าอย่างจัง
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไร ฉันชินแล้วล่ะ”
“ผู้หญิงคนนั้นเธอ...คือ”ผ้าแพรถือโอกาสถาม
“ปั๋มน่ะหรอ”
“เธอจำชื่อเขาได้ด้วยหรอ”ผ้าแพรคิดว่าเธอคนนี้ต้องมีความสำคัญกับเบนมากแน่ๆ แต่เบนไม่ได้คิดยังงั้น
“สำหรับฉันแล้ว การจำชื่อคนมันยากนักหรือไง”
“มันก็จริง เธอคิดว่าเค้าเป็นยังไงหรอ”
“อ้อ..เธอหึงใช่ไหม”
“จะเป็นไปได้ยังไง เปล่าซะหน่อย”
“ตอนเค้าเรียนมัธยม เป็นดาวโรงเรียนตั้งสามสมัย ผลการเรียนก็เป็นอันดับห้าของประเทศ ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนมีสติปัญญาเท่ากับเค้ามาก่อน”เบนชื่นชมปั๋มออกหน้าออกตา เบนเห็นผ้าแพรหน้าเศร้า จึงแอบยิ้ม
“เธอห่วงอะไรล่ะ เราสนิทกันจนจูบปากกันแล้วนะ หรือต้องให้ฉันเตือนความจำ”จื่อซู่ยื่นหน้ามาใกล้ ผ้าปพรหลับตาปี๋ คิดว่าเขาจะจูบเธอแน่ๆ เบนเห็นท่าทางของผ้าแพร ทำให้เค้าอดขำไม่ได้
‘เจ็บใจจัง เค้าหัวเราะเยาะฉันอีกแล้ว คราวหน้าถ้าทำอีก จะตบหน้าให้ดูเลย’ผ้าแพรโล่งอก แต่ก็อดโกรธไม่ได้
____________________________________________________
อ่านแล้วก็ช่วยเม้นด้วยค่ะ
ความคิดเห็น