คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 'the.SF#'2PARK' :} Answers Me .
BOM X DARA
ฉันเป็นคนที่ชอบหาคำตอบของทุกปัญหา
ปัญหาทุกสิ่งทุกอย่างที่อธิบายได้ตามหลักของวิทยาศาสตร์
หลักที่ว่ากันด้วยเหตุและผล
แต่ตอนนี้ฉันกำลังเจอกับทางตันค่ะ ฉันหาคำตอบเรื่องนี้ไม่ได้เลย
เพราะเรื่องนี้อยู่เหนือเหตุผล และยากที่จะเข้าใจ
แต่ก็มีคนที่รู้คำตอบค่ะ เขาก็คือคนที่ทำให้ฉัน
แก้ปัญหายากๆแบบนี้ จะเรียกว่าคนตั้งโจทย์ก็ไม่ผิดหรอกค่ะ
เพราะเรื่องมันเริ่มจากเขาแท้ๆเลยล่ะ....
“ตามที่คำนวณเอาไว้เราต้องมาถึงโรงเรียนภายใน
7โมง 15 นาที 32 วินาที แต่ขณะนี้เวลา 7โมง 17 นาที 45 วินาที
แปลว่าเกินเวลามาประมาณ 2 นาที 13 วินาที อื้มๆๆ ....
รถสายที่เราขึ้นเมื่อเช้าคงจะรับผู้โดยสารนอกป้ายมากเกินไปจนทำให้ล่าช้า
แบบนี้ใช้ไม่ได้ๆๆๆ....”
เด็กสาวพึมพำก่อนจะขยับกรอบแว่นสีดำขึ้นเล็กน้อย...
“เฮ้...เธอ...!!!!!!”
เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งตะโกนดังลั่นก่อนจะชี้นิ้วขึ้นบนฟ้า
“อะไรลอยอยู่ข้างบนน่ะ....?- -“
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกก่อนจะหยุดพิจารณา
“วัตถุทรงกลมสีส้ม เคลื่อนที่ด้วยความเร่ง อื้มๆ
การเคลื่อนที่แนวโค้ง โปรเจกไตล์สินะ (Projectlie)
แรงดึงดูดของโลกจะทำให้วัตถุตกลงมาในแนวดิ่ง....”
ปั้ก...!!! แอ้กก....!!!
“โอ๊ยยย...ใบหน้าฉันกระทบกับวัตถุ เจ็บชะมัดเลย
ว่าแต่...แว่นหล่นหายไปไหนแล้วนะ...”
เพราะมัวแต่คิดมากจนเกินไปทำให้ไอ้ลูกสีส้มๆที่ว่าพุ่งชนเข้าเต็มหน้า
จนแว่นหลุด โชคไม่ดีที่สายตาสั้นเอามากๆซะด้วย
ทำให้ต้องรีบคลำหาแว่นเป็นการใหญ่...
.
.
.
“อ่ะนี่แว่นเธอ...หนอน เอ๊ย...ซานดาราปาร์ค”
หญิงสาวร่างสูงบอกก่อนจะยื่นแว่นส่งให้คนที่กำลังคลำหาตามพื้น
เกือบหลุดเรียก ฉายาหนอนหนังสือ ซะแล้วสิ -*-....
ปาร์ค ซานดารา เป็นเพื่อนร่วมห้องของ ปาร์ค บอม คนนี้เองแหละ
ด้วยความที่เป็นเด็กที่บ้าเรียน วันๆไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครนัก
แถมยังชอบมุอ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลัง เพื่อนๆในห้องต่างก็เรียกเธอว่า
ยัยหนอนหนังสือ บอมเองก็เรียกแต่ฉายาซะจนชินปากไปเสียแล้ว...
“ขอบคุณพวกเธอ 8 คนมากเลยนะ....
หน้าเหมือนกันจังเลยแฝด 8 งั้นเหรอ แฝดหญิงเหมือนกันซะด้วย
แบบนี้ก็แปลว่าเกิดจากไข่...”
“เอาล่ะๆ...ฉันไม่ได้มี 8 คน แว่นเธอแตกต่างหากล่ะ ดาร่า -*-“
ก่อนที่คนตรงหน้าจะพล่ามเรื่องน่าเวียนหัวไปมากกว่านี้
บอมจึงรีบตัดบทซะก่อน....
“เหรอ...!! มิน่าล่ะๆ ว่าแต่เธอรู้จักฉันด้วยเหรอ?”
ดาร่าร้องขึ้นอย่างแปลกใจ...
“ก็ต้องรู้ดิ ฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องเธอนี่...!!!”
บอมตะโกนขึ้นก่อนจะขมวดคิ้ว...
“เพื่อนเหรอ ฉันไม่มีไอ้ของที่ว่านี่มานานแล้วล่ะ
บอกตามตรงว่าฉันไม่รู้ชื่อเธอหรอก แต่ขอบคุณมากนะ
ที่อุตส่าห์จำชื่อฉันได้...^^”
ใช่แล้วล่ะ ดาร่าน่ะ ไม่มีเพื่อนหรอก
ไม่มีใครยอมเป็นเพื่อนกับคนที่พิลึกๆแบบเธอหรอก
ข้อนี้เธอเข้าใจดีและตระหนักอยู่เสมอมา...
“เฮ้...บอมไม่เล่นต่อเหรอ?”
เสียงเพื่อนในสนามบาสตะโกนเรียกบอม
“ไปสิ...พวกเขารอเธออยู่แน่ะ”
ดาร่าบอกก่อนจะหันหลังเดินไป
“เฮ้ย...ฉันไม่เล่นแล้วนะ...เอาบาสไป...!!!”
บอมบอกก่อนโยนบาสให้กับเพื่อนแล้วรีบวิ่งตามดาร่าไป
.
.
.
“ตามมาไมเนี่ย?...”
ดาร่าบอกก่อนจะหันหน้ามามองบอมที่จับไหล่เธอไว้
“เห็นสภาพเธอแล้วทนดูไม่ได้น่ะ...-*-“
คงจะตาลายเพราะแว่นแตกสินะ
ขนาดบันไดยังไม่รู้เลยว่าจะเหยียบขั้นไหนก่อน...
“ไม่จำเป็นหรอกน่า ฉันแยกภาพจริงกับภาพลวงตาได้...”
“เอาล่ะๆ...เธอไม่ต้องแยกอะไรทั้งนั้น ฉันโยนบาสโดนหน้าเธอ
ฉันจะรับผิดชอบเอง วันนี้ฉันจะเป็นตาให้กับเธอ ตงลงไหม?”
บอมบอกก่อนจะยิ้มให้ดาร่า ร่างบางถอดแว่นออกก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด
“สมเหตุสมผลดีนะ...แต่ชดใช้ค่าแว่นด้วยจะดีมาก”
ดาร่าตอบก่อนจะยิ้มกว้าง...
“จ้าๆ ...-*-“
ที่จริงก็ฉลาดเอาเรื่องแฮะ นึกว่าจะบื้อกว่านี้ซะอีก...
“รีบไปกันเถอะ...ใกล้จะโฮมรูมแล้ว ^^”
บอมบอกก่อนจะจับมือดาร่าไว้แล้วจูงขึ้นบันไดไป
ทันทีที่ได้สัมผัสกับมือเรียวของบอม
ใบดาร่าก็หน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นมาทันที...
ตึกตักๆๆ....
‘อัตราการเต้นของหัวใจเร็วขึ้นกว่า 72 ครั้งต่อ 1 นาที
แถมอุณภูมิที่ใบหน้าเราก็เพิ่มขึ้นจนรู้สึกได้
เกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่เนี่ย?...’
.
.
“นั่งด้วยนะ ^^”
บอมบอกก่อนนั่งลงข้างๆดาร่าซึ่งตรงนั้นเป็นที่ว่างมาตลอด
“เอาดิๆ...”
ร่างบางตอบก่อนจะนั่งนิ่งรออาจารย์..
“นี่...เมื่อเช้าน่ะ ตอนที่ลูกบาสมันพุ่งออกมา
ฉันก็ตะโกนเตือนเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่หลบล่ะ?”
บอมถามขึ้นดาร่าจึงหันมามองหน้าบอมช้าๆ...
“ก็แบบนะ...พอดีฉันกำลังมองว่ามันเป็นลูกอะไร
แล้วก็กำลังสังเกตลักษณะการเคลื่อนที่อยู่น่ะ แล้วมันก็...
เปรี้ยงงง !! ชนเต็มๆหน้าเลยอ่ะ - -“
“อือ...ก็สมควรแล้วล่ะ -*-“
บอมบอกก่อนจะพยักหน้า มีอย่างที่ไหนมัวมองว่าเป็นลูกอะไร
ปกติเขาต้องรีบหลบทันทีไม่ใช่เรอะ...!!!
แน่นอนว่าตลอดเวลาที่นั่งอยู่กับดาร่า
บอมต้องคอยบอกสิ่งที่อาจารย์เขียนบนกระดานให้ดาร่ารู้
ทำเอาคนที่ไม่ค่อยชอบเรียนอย่างบอมรู้สึกเซ็งเอามากๆ
แต่ทำไงได้ล่ะรับปากแล้วว่า จะช่วยเป็นตาให้เค้า
ก็ต้องช่วยให้มันตลอดรอดฝั่งสิ...!!
.
.
พักกลางวัน...~~
“เฮ้ยๆ...ตักอะไรมาเยอะแยะน่ะ กินไม่หมดหรอกนะ!!”
ดาร่าบอกก่อนพยายามเพ่งมองอาหารที่บอมตักมา
“กินๆเข้าไปเหอะน่า ผอมจนหนังหุ้มกระดูกแล้วเธอน่ะ
มาๆฉันป้อนเองๆ...”
บอมบอกก่อนจะยื่นช้อนไปตรงหน้าดาร่าแล้วยิ้มกว้าง
ตึกตักๆๆ...!!
“โอเคๆ...ไม่ต้องป้อนหรอก ฉันกินเองได้น่า”
ดาร่าบอกก่อนจะคว้าช้อนออกมาจากมือบอม...
“เออนี่...ตอนบ่ายน่ะ ฉันไม่ขึ้นเรียนนะ ต้องไปซ้อมบาสต่อ
ว่าแต่เธอจะเรียนได้เหรอตาเธอมองไม่เห็นกระดานอ่ะ?”
บอมถามขึ้นอย่างเป็นห่วง...
“ไม่เป็นไรหรอก...แค่ฟังอย่างเดียวก็รู้เรื่อง
อีกอย่างนะฉันอ่านล่วงหน้าไปเยอะแล้วล่ะ ^^”
ดาร่าบอกก่อนจะยิ้มให้บอม...
‘โห...คนเหรอวะเนี่ย สมเป็นพวกหัวกะทิของโรงเรียน
ไม่เหมือนตูเลย ตกแล้วตกอีก...-*-’
บอมมองหน้าของร่างบางก่อนจะนึกในใจ
‘เอาอีกแล้ว...หัวใจเราเต้นเร็วผิดปกติอีกแล้ว
ทำไมกันนะเป็นแบบนี้ทุกทีเวลาอยู่ใกล้ๆบอม -*-’
ดาร่านึกอยู่ในใจก่อนทานข้าวต่อไปเรื่อยๆ
.
.
.
“เอ่อ...เลิกเรียนแล้วรอฉันที่หน้าโรงเรียนนะ”
บอมพาดาร่ามาส่งที่ห้องก่อนจะบอกกับเธอ
ร่างบางจึงพยักหน้ารับช้าๆ...
.
.
.
หลังเลิกเรียน..~~
“แย่จริงๆเลย...วันนี้โค้ชดันปล่อยช้าอีก
ยัยนั่นหายไปไหนแล้วเนี่ย...?”
บอมพึมพำก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อหาดาร่า
.
.
“ขอโทษจริงๆนะคะ...พอดีหนูมองไม่เห็นก็เลยชนคุณป้าเข้า”
เสียงหวานดังขึ้นทำให้บอมต้องหันไปมอง...
“คุณป้าโกรธมากใช่ไหมคะ ทำไมไม่พูดอะไรเลย?”
บอมมองดูร่างบางก่อนจะขมวดคิ้ว...
“หนูขอโทษจริงๆค่ะ...!!”
ดาร่าบอกก่อนจะก้มหัวขอโทษอีก
“นี่ๆๆๆ...!!! เธอจะไปยืนขอโทษมันหาอะไร!!!?”
บอมเดินเข้าไปหาดาร่าก่อนตะโกนถามข้างหูเธอ...
“ก็ฉันเดินชนคุณป้าคนเนี้ยเข้าน่ะสิ”
ดาร่าบอกก่อนจะชี้ไปข้างหน้า...
“แหกตาดูดีๆหน่อยสิ นั่นมันตู้ไปรษณีย์เว๊ย...!!”
บอมบอกตัวเองก็เทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่
“ก็ไม่รู้นี่หว่า...?”
ดาร่าบอกก่อนจะเอานิ้วชี้มาจิ้มๆกันอย่างอายๆ
“อย่าบอกนะว่ายืนขอโทษมันมาเป็นชั่วโมงแล้วน่ะ”
บอมถามก่อนจะยิ้มบางๆ...
“ที่ถูกคือ 48 นาที 32 วินาทีต่างหาก...!!
ว่าแต่ทำไมช้าจังเลยฉันกะจะกลับเองอยู่แล้ว แต่ก็นะ
มองไม่เห็นก็เลยเดินชนนู่นชนนี่ ไปไม่ถึงไหนสักที..~~~”
ดาร่าบอกก่อนจะชี้จมูกของตัวเองที่เปลี่ยนเป็นสีแดง
“โทษที....ที่ชมรมปล่อยช้าน่ะ
เอ้า...เพี้ยงง หายเจ็บแล้วนะ...^^”
บอมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจมูกดาร่า ก่อนจะเป่าลมออกมาเบาๆ
‘เอาอีกแล้วๆๆ...หัวใจเราเต้นเร็วขึ้นอีกแล้ว
แต่ตอนนี้เหมือนอยากจะเป็นลมด้วย หน้าเราร้อนมากๆเลย
ทำไมมันเกิดขึ้นได้ทั้งๆที่ไม่ได้ป่วยล่ะ ไม่รู้เลยจริงๆให้ตายเหอะ...!!’
ดาร่ายืนนิ่งก่อนจะนึกในใจ
“เป็นไงหายเจ็บหรือยัง...?”
“ตามหลักการแล้วมันก็ไม่หายหรอก...
แต่ก็ต้องขอบคุณล่ะมั้ง ใช่ไหม? - -“
ดาร่าบอกก่อนจะยิ้มบางๆ...
“งั้นมั้ง - -...ว่าแต่บ้านอยู่ไหนล่ะ ฉันจะพาไปส่ง”
บอมยิ้มกว้างก่อนจะคว้ามือดาร่ามาจับเอาไว้
พร้อมกับเดินกลับบ้านไปด้วยกัน...
.
.
.
นับตั้งแต่วันนั้น ทั้งคู่ก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน
ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด
แต่ทว่า...อาการหัวใจเต้นเร็วของดาร่า
เวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆกับบอมก็ยังไม่เคยหายไปเลย...
และไม่ว่าจะพยายามหาคำตอบเท่าไร
ดาร่าก็ไม่เคยพบคำตอบเลยสักครั้ง...-*-
.
.
“ดาร่า...วันนี้กลับเองคนเดียวได้ป่ะ
ฉันนัดคนไว้น่ะต้องไปเจอเค้าเย็นนี้...”
บอมบอกก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองขึ้นมา
“ไปด้วยไม่ได้เหรอ - -“
ดาร่าถามก่อนจะขยับแว่นขึ้นเล้กน้อย
“เฮ้ยย...ไม่เอาน่าๆ ไปก่อนนะ”
บอมพูดจบก็วิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว
“หมู่นี้เรากลับคนเดียวทุกวันเลยแฮะ...
นัดใครไว้หว่า อยากรู้จังเลย...-*-“
ไม่รอช้า ดาร่าก้แอบปฏิบัติการสะกดรอยตามทันที...!!
.
.
“แชริน...โทษที มาช้าไปหน่อย...!!!”
บอมตะโกนบอกคนสวยที่ยืนรอหน้าโรงเรียนก่อนจะหอบแฮกๆ
“เป็นไง...ได้มาหรือยัง?!!”
ร่างบางถามก่อนจะแบมือ...
“เอ้านี่...เบอร์น้องมินจี ที่แกอยากได้น่ะ..!!”
บอมขมวดคิ้วก่อนจะส่งกระดาษแผ่นเล็กให้เจสสิก้า
“โอ๊ยย...ขอบใจ บอมมี่น่ารักที่สุดเลย”
พูดจบแชรินก็กระโดดกอดบอมก่อนจะหอบแก้มของร่างสูง
.
.
เคร้งๆๆ...โครม ตึงงง!!!
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
แชรินร้องถามอย่างตกใจบอมจึงค่อยๆหันไปมอง
“ดาร่า....!!!”
บอมร้องลั่นเมื่อเห็นผู้หญิงใส่แว่นที่ล้มลงมาพร้อมๆกับถังขยะ...
“ขอโทษนะ...~~”
ดาร่าก้มหน้าก่อนจะขอโทษเบาๆแล้ววิ่งจากไป
.
.
“ดาร่า...เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ!!!”
บอมตะโกนก่อนจะรีบวิ่งตามไป...
ทิ้งให้แชรินยืนงงอยู่คนเดียว...แต่ยังไงก็ช่างเหอะ
ตอนนี้ก็ได้เบอร์น้องมินที่เธอแอบปลื้มมาแล้วนี่...
.
.
.
“ไปไหนแล้วเนี่ย...”
บอมวิ่งไปเรื่อยๆแล้วพยายามมองหาคนที่กำลังตามหาตัวอยู่
แล้วสายตาของบอมก็เหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นตายืนอยู่ที่สะพาน
“ดาร่า...อย่าโดดนะ!!!!!!!”
บอมตะโกนดังลั่นก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหาดาร่า
“เฮ้ยย..อะไร อย่าเข้ามา...!!!”
กลายเป็นว่าบอมเข้ามากระแทกทำให้ตกน้ำไม่เป็นท่าไปซะทั้งคู่
.
.
.
“บรื้อออ...หนาวๆ!!!”
บอมบ่นขึ้นหลังจากที่ตัวเองขึ้นมาจากแม่น้ำได้
“แล้วใครใช้ให้กระโจนเข้ามา?...!!”
ดาร่าถามก่อนจะจ้องหน้าบอมอย่างเอาเรื่อง
“ก็นึกว่าเธอจะฆ่าตัวตายนี่ - -“
บอมบอกก่อนจะชี้ให้ดูป้ายที่เขียนอยู่ข้างสะพาน
‘โปรดระวัง...เกิดการฆ่าตัวตายบ่อยครั้ง’
.
.
“อืมม...เพราะเวลามองแม่น้ำจากมุมสูง
เหมือนมีบางอย่างเรียกร้องให้กระโดดลงไป
กระแสน้ำก็เชี่ยวพอสมควรแบบนี้ก็มีโอกาสตาย
ไม่ต่ำกว่า 65 %...”
ดาร่าบอกทำให้บอมพยักหน้ารับรัวๆ
“ฮึ...ฮึกๆ ฮือๆๆ...”
จู่ๆดาร่าก็ร้องไห้ออกมาซะเฉยๆ
“เฮ้ย....ร้องทำไมอ่ะ?”
บอมบอกก่อนจะเชยคางของร่างบางขึ้นมาพร้อมเช็ดน้ำตาให้
“ก็ฉันน่ะ...ฉันคิดว่าตัวฉันเข้าใจธรรมชาติของทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก
ฉันหาคำตอบทุกอย่างได้ด้วยตัวเองมาตลอด แต่ว่าตอนนี้มัน....
มีบางอย่างที่ฉันพยายามคิดมานาน แต่มันก็หาคำตอบไม่ได้...!!!”
ดาร่าบอกก่อนจะร้องไห้ไม่หยุด...
“อะไรล่ะ...?”
บอมถามอย่างงงๆ
“ก็เธอไง...!!!”
ดาร่าบอกก่อนจะชี้ไปที่บอม
“ฉันเหรอ?!! ฉันทำไม...?”
.
.
“เพราะเธอทำให้หัวใจฉันเต้นเร็ว หน้าแดง โดยไม่ทราบสาหตุ
ฉันรู้สึกดีเวลาเธออยู่ใกล้ๆอย่างหาเหตุผลไม่ได้ แล้วก็ๆ....
ฉันน่ะ เจ็บที่สุดเลยเวลาที่เธออยู่ใกล้กับผู้หญิงคนอื่น...!!!!
เพราะมันทำให้หัวใจของฉันแทบจะหยุดเต้น...
เธอบอกมาสิ ว่าทำไมเธอถึงมีผลต่อหัวใจของฉันขนาดนี้...!!
แต่ฉันรู้อย่างนึงว่า ตอนนี้ฉันอยากจะกอดเธอเอาไว้”
พูดจบร่างบางก็โผเข้าไปกอดบอมที่กำลังยืนอึนอยู่ตรงหน้า...
“เอ่อ...แล้วฉันจะถือว่ามันเป็นคำสารภาพได้ไหมเนี่ย?”
บอมยิ้มบางๆก่อนจะเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ
“เธอรู้คำตอบใช่ไหม รู้ใช่ไหมว่า ฉันเป็นอะไร?”
ดาร่าถามก่อนจ้องหน้าบอมอย่างเอาเรื่อง...
“รู้สิ....เพราะฉันก็รู้สึกแบบเดียวกับเธอ”
บอมบอกก่อนจะยิ้มกว้าง...
“จริงอ่ะ...งั้นบอกมาดิ?”
ร่างบางถามก่อนจ้องบอมนิ่ง...
“ไม่บอกๆ...”
ร่างสูงบอกก่อนจะแลบลิ้นใส่ดาร่า
“บอม....!!!”
ดาร่าตะโกนก่อนรัวทุบลงบนร่างกายของบอม
“เฮ้ยๆ...บอกให้รู้ก็ไม่สนุกดิ
ปกติเธอก็ชอบหาคำตอบเองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?...”
บอมจับข้อมือของร่างบางเอาไว้ก่อนจะยิ้มกริ่ม...
“เออ...!!”
“งั้นฉันจะอยู่ใกล้ๆเธอไปตลอด จนกว่าเธอจะหาคำตอบเจอ”
คำพูดของบอมทำเอาหัวใจของดาร่าเต้นแรงขึ้น....
“ถ้าฉันตอบไม่ได้ ต้องเฉลยด้วยนะ...!!”
ร่างบางบอกก่อนจะยิ้มบางๆ
“อืม...”
ร่างสูงรับคำสั้นๆก่อนจะกอดดาร่าเอาไว้อีกครั้ง...
อีกไม่นานหรอกฉลาดๆแบบเธอก็คงจะรู้แล้วล่ะ
คำตอบก็ง่ายๆ....
ก็เธอรักฉันไง เหมือนกับที่ ฉันก็รักเธอ....
รักเธอนะ ดาร่า....!!
-The End-
Talk: เรื่องนี้เป็นฟิคแปลงมาจากฟิคSNSDนะคะ คู่เดิมคือ YUlYoon
โฮ่ๆ...คราวนี้ให้บอมเป็นเมะบ้างหวังว่ามันคงจะไม่แปลกไปนะ
.
.
เป็นยังไงก็อย่าลืมเม้นกันนะคะ^^
NO. copy copy !!
ความคิดเห็น