What a girl wants in B-Day -SPECIAL 4 Yoon's B-day
JIYOON X JIHYUN
= = เสร็จจนได้ วันช้อตตตตตตตตตตตตตต ปั่นมาตั้งกะบ่าย
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของบทความละกันละกัน ( แว๊กกกก~ )
ป่ะๆ ๆ ไม่รู้จะแต่งคู่ไหน ก็เอาทูจีไว้ก่อน - -* ช็อตเยอะดี
แต่แปลกนะ ยุนอยู่กะลีดนัมแล้วแมนวุ้ย 555 55 5 หล่อมากมายพระเจ้าค่ะ
What a girl wants in B-Day
“เฮ้อ..”
เสียงถอนหายใจยาวๆดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างสูงเดินวนไปวนมาในห้องแต่งตัวด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทั้งที่ปกติแล้วออกจะขี้เล่น มีรอยยิ้มติดใบหน้าเสมอ
“จียุน เสร็จหรือยัง พีดีนิมเรียกไปขึ้นรถแล้ว เร็วเข้า” เสียงของฮอกายุน เพื่อนคนสนิทตะโกนเข้ามาในห้อง เธอจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างหมดหวังแล้วปั้นหน้ายิ้มออกไป..
แถมพอขึ้นมาบนรถก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทุกคนยังเหมือนไม่รู้เรื่อง.. ไม่สนใจ..
พวกเธอจำวันเกิดฉันไม่ได้จริงๆสินะ..
“หิวข้าวจังเลย~ โฮกก”
“บอกให้กินขนมปังรองท้องไปก่อนไง”
“ไม่เอาอะ หนูอยากกินเนื้อย่าง หนูจะกินเนื้อย่าง!!”
“อย่าเรื่องมากได้ไหม กินนี่ไปก่อน.. เลิกบ่นซักที” คนตัวสูงกว่ายัดขนมปังแซนวิชเข้าปากน้องสาวซึ่งกำลังร้องโวยวายอย่างกับคนบ้าเสียงดังลั่นรถ “เอ๊า..อ้อเอ้าอะอินอ่า อ้ @$%^&$*%^#”
จอนจียุนหลุดหัวเราะออกมาเบาๆเป็นครั้งแรกในรอบวัน ขณะมองควอนโซฮยอนกับคิมฮยอนอากำลังทะเลาะกันอยู่ที่เบาะหน้า แต่ไม่นานนักก็เบนสายตาออกไปนอกรถ ด้วยสีหน้าสุดปลง.. “เฮ้อ..”
ในเมื่อทุกคนลืม.. ฉันเองก็ควรจะลืมด้วย.. ลืมวันเกิดตัวเองไปซะเลย.. ดีกว่าไหมล่ะ?
ก็นี่มันเป็นปีแรกที่พวกเราอยู่ด้วยกันนี่นะ.. เฮ้อ.. ช่างเถอะ..
“เป็นไรอะ ไม่สบายหรอ ?”
“เปล่า สบายดี”
“ทำเสียงงอนด้วย ?” หล่อนยิ้มก่อนจะหัวเราะชอบใจ ร่างสูงสะดุ้งหันกลับไปมองคนนั่งข้างๆ
“งะ.. งอนอะไร”
“งอนฉันมั้ง.. เอ ว่าแต่งอนเรื่องอะไรหรอ ?”
“ก็งอนที่.. บะ.. บ้า!! งง งอนอะไรกันเล่า!” จอนจียุนชะงักเพราะเกือบจะหลุดพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปแล้ว เธอทำอาการฮึดฮัดเหมือนเด็กเมื่อโดนอีกคนแหย่ด้วยสีหน้าล้อเลียน
ฉะ.. ฉันไม่ได้ งอนซักหน่อย..!! เปล่าเลยซักนิดนะ !!
“แน่ใจ ? เฮ้อ.. เอาเถอะ.. แต่วันนี้เหนื่อยจังเลย”
“ก็เหนื่อยทุกวันนั่นแหละน่า” ร่างสูงเถียงกลับด้วยน้ำเสียงเดิมๆ.. น้ำเสียงไม่ได้งอน..
“งั้นถึงแล้วปลุกทีนะ” หัวหน้าวงบอกยิ้มๆ ให้รู้ว่าหล่อนจะหลับตางีบซักครู่จนกว่ารถจะแล่นไปถึงตึกซึ่งเป็นหอพัก
“อือ..”
“นี่.. แล้วแขนฉัน.. เฮ้อ.. เธอนี่ล่ะก็..” จอนจียุนมองแขนซ้ายตัวเองที่อยู่ๆก็โดนยึดไปกอด ก่อนศีรษะทุยจะซบลงบนไหล่กว้างโดยไม่ได้ขออนุญาต “คนอะไร หัวหนักเป็นบ้า”
เสียงบ่นงึมงำจากเธอ เรียกรอยยิ้มให้หัวหน้าวงได้เป็นอย่างดี แม้จะได้ยินเต็มสองหูแต่หล่อนก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร กลับขยับตัวให้ถนัดแล้วกอดแขนคนข้างๆแน่นขึ้นไปอีก..
ร่างสูงเท้าคางมองออกไปด้านนอกด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิม.. ลมหายใจซึ่งวันนี้ถอนออกมาบ่อยเหลือเกินเริ่มจะติดขัด จากแค่ร้อนผ่าวนิดหน่อย เริ่มลามทั่วหน้าไปจนถึงใบหู..
‘ยัยบ้าเอ๊ย.. อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน’
.
.
.
หลังจากกลับมาถึงหอพัก เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พีดีนิมจึงอนุญาตให้ทุกคนออกไปหาอะไรทานได้ แต่มีข้อแม้ว่าต้องกลับไม่เกิน 4 ทุ่ม.. ที่อนุญาตให้ออกไป นี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เห็นใจเจ้าเด็กตัวกะเปี๊ยกที่ยังร้องอยากกินเนื้อย่างไม่ยอมหยุด สุดท้ายพี่ๆรำคาญจนทนไม่ไหวก็เลยต้องมาขอออกไปกินเนื้อย่างจนได้..
“เนื้อย่างงงงงงงงงง ไม่ไหวแล้วววว..”
“เด็กตะกละ -*-”
“ไม่ต้องมาว่าฉันเลยนะ!!”
“ก็มันจริงอะ! ใช่ไหมพี่กายุน ดูควอนมันกินสิ อย่างกับอดข้าวอดน้ำมาสิบชาติ” คิมฮยอนอาบ่นให้พี่สาวคนข้างๆฟัง เธอหัวเราะก่อนจะส่ายหัวแล้วตั้งหน้าตั้งตากินส่วนของตัวเองต่อไปโดยไม่ขอออกความเห็น
“ก็ได้ ฉันตะกละ.. นี่ของพี่ แต่หมดนี่ของฉัน!! ฮ้ะฮ้ะฮ้ะ” ควอนโซฮยอนหัวเราะลั่น คีบเนื้อชิ้นบางให้คนที่เพิ่งว่าตนไปเมื่อครู่ ก่อนใช้ส้อมจิ้มส่วนที่เหลือเกือบครึ่งเตาย่างใส่จานตัวเอง “คว๊อนนน!!”
“ทะเลาะกันได้ ทะเลาะกันดี ระวังเหอะนะ เด็กพวกนี้..” ฮอกายุนบ่นบ้าง เธอลอยหน้าลอยตาสวยๆของเธอ แถมไม่สนว่าคำพูดเมื่อกี้จะทำให้เด็กสองคนสำลักเนื้อย่างในปาก หาน้ำมากรอกแทบไม่ทัน
“เฮอะๆ จริงด้วย ระวังเถอะน๊า.. ระวังให้ดีๆ” นัมจีฮยอนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเสริมขึ้นมาบ้าง
“อะไรของพวกพี่เนี่ย!! เอ้า.. อยากกินก็กินไปเลย เอาไปหมดนี่เลย”
“ดี!!” น้องเล็กหยิบจานในมือคิมฮยอนอามา แล้วเบนตัวหันหลังให้อีกฝ่ายทันที
อยู่ๆแซวขึ้นมา.. บ้าปะ! พวกพี่อะ!
“บ๊ะ.. แค่นี้ต้องเขินกันด้วย ?”
“เขินทำไมล่ะ ว๊ายๆๆๆ ว๊ายๆๆๆ ไม่ทะเลาะกันต่อแล้วหรอ ?”
“พวกเธอนี่.. จะไปแซวน้องทำไม” จอนจียุนส่ายหัว คีบเนื้อเข้าปากทั้งที่กำลังมองไฟท้ายรถซึ่งติดกันยาวเหยียด กับผู้คนที่กำลังเดินเบียดเสียดไปมาอยู่ด้านนอกร้าน..
ฮอกายุนเลิกคิ้วแปลกใจขณะสบตากับนัมจีฮยอนอย่างตั้งคำถาม..
ปกติแกก็ช่วยกันผสมโรงไม่ใช่หรือไง ? ทำไมวันนี้ดูอารมณ์บ่จอยจัง..แถมเหม่อนบ่อยซะด้วยนะ..
“สงสัยจะไม่สบาย.. มาจับตัวซิ.. โอ๊ะ! ตัวรุมๆเหมือนจะมีไข้เลยนะยุน”
“นะ.. นี่!!” เจ้าตัวร้องโวยด้วยความสะดุ้งตกใจที่หัวหน้าวงดึงคอเธอเข้าไปจนใกล้ มือบางลูบผมหน้าม้าซอยขึ้นแล้วทาบลงไปเต็มหน้าผาก “ไม่สบายใช่ไหมเนี่ย ?”
“จีฮยอนอา~!!” จอนจียุนพยายามดันตัวเองออกแต่ก็ไร้ผล นัมจีฮยอนแรงเยอะเกินตัว หล่อนหัวเราะคิกคัก ชอบใจที่หาโอกาสแกล้งคนขี้งอนได้อีกแล้ว
“ฉันว่าพี่สองคนนั่นแหละน่าจะระวังไว้.. จริงไหมควอน?” ศอกแหลมๆสะกิดเอวคนข้างๆที่ยังหันหลังให้
ควอนโซฮยอนพยักหน้ารับไปส่งๆ “อือ จริง..”
“ระวังบ้าไรล่ะ.. ชิ..” ร่างสูงหน้าขึ้นสี ดันตัวออกจากแขนนัมจีฮยอนได้สำเร็จก็ลุกออกไปเลย
“จียุน.. แกจะไปไหน!”
“พี่จียุน!! แล้วใครจะจ่ายค่าเนื้อย่างล่ะคะ!!”
“พี่จียุ๊นนนนนนน”
เมื่อร่างสูงหายลับออกไปนอกร้านแล้ว ทุกคนถึงหยุดส่งเสียงโวยวายก่อนจะหันหน้าเข้าหากันด้วยสีหน้าจริงจัง
“ขี้งอนซะไม่มีล่ะ.. ”
“รีบตามไปง้อเร็วเข้าๆ พีดีส่งข้อความมาบอกว่าเตรียมเค้กเสร็จแล้วล่ะ” ฮอกายุนทำหน้าตื่นเต้นหลังจากได้รับข้อความจากคนที่อนุญาตให้พวกเธอออกมาข้างนอก เพื่อที่จะได้หาโอกาสจัดงานวันเกิดให้จอนจียุน ซึ่งตอนนี้เดินงอนไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“ไปกันเถอะพวกเรา กลับห้องกัน”
“อ้าว.. แล้วฉันล่ะ?” นัมจีฮยอนทำหน้ามึนใส่ฮอกายุน หลังจากที่เธอหันไปสะกิดน้องสาวทั้งสองให้ลุกขึ้น
“ตามไปง้อซี่!! บ๊ะ!! ไปเร็ว..” เธอเอ่ยกลั้วหัวเราะ แล้วใช้มือทั้งสองดึงข้อมือคิมฮยอนอาและควอนโซฮยอนออกจากร้านไปทันที
.
.
.
“แย่ชะมัด..” คนร่างสูงขมวดคิ้วแน่น ขณะเดินทอดน่องไปตามฟุทบาท มือทั้งสองข้างซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ตลายสก๊อตสีแดงตัวใหญ่
จอนจียุนเดินไปเรื่อยเปื่อย พยายามไม่คิดเรื่องที่โดนแซวเมื่อกี้แต่ก็ทำไม่ได้.. แก้มเนียนยังคงแดงจัดเมื่อนึกถึงใบหน้าของหัวหน้าวง ทั้งในร้านเมื่อกี้ ทั้งตอนที่อยู่บนรถ หรือแม้แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้ว..
แม้จะอยู่ด้วยกันมาได้ซักระยะหนึ่งแล้ว แต่เธอก็ยังขัดเขินนัมจีฮยอนได้ง่ายๆ ไม่ชินซักที..
ไม่รู้เป็นเพราะยัยคนนั้นชอบมาแกล้งให้เธอใจเต้นแรงอยู่เรื่อยหรือเปล่า ? ถึงหงุดหงิดกับคำแซวนัก..
“ระวังอะไรกันล่ะ.. ไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย” บ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะชักมือทั้งสองข้างออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิง “โอ๊ย..! ไม่ได้คิด ไม่ได้คิด..”
เท้าหนักๆเผลอเตะกระป๋องน้ำอัดลมตรงพื้นเสียงดังจนมันกระเด็นไปตกที่ไหนก็ไม่รู้ แสดงอารมณ์สับสน หงุดหงิด น้อยใจ จนคนที่เดินตามมาเงียบๆข้างหลังแอบสะดุ้ง..
“ยัยคนอารมณ์ร้าย..” นัมจีฮยอนเรียกจอนจียุนด้วยประโยคนี้ ร่างสูงแทบหน้าคะมำก่อนหันกลับมามองหัวหน้าวงทั้งหน้าแดงเถือก “ตะ.. ตามมาทำไม?”
“มาดูคนนิสัยเสียน่ะสิ.. ลุกหนีออกมาได้ไง? หึ้?”
“กะ..ก็..” ร่างสูงก้าวถอยหลังเมื่ออีกคนเดินเข้ามาใกล้
“อิ่มแล้วหนีมาเดินย่อยคนเดียว ใช้ได้ที่ไหน..”
“เป็นแค่หัวหน้าวง.. ยะ.. อย่าบ่นมากน่ะ” จอนจียุนถอยร่นจนหลังติดต้นไม้ซึ่งปลูกไว้ประดับข้างทาง ทั้งที่อากาศต้นหน้าหนาวออกจะเย็นสบาย แต่เหงื่อเม็ดเป้งกลั่นตัวออกมาจากไหนก็ไม่รู้..
นัมจีฮยอนหัวเราะลงคอ เดินเข้าหาอีกฝ่ายจนตัวเกือบจะชิดกัน
“แล้วเมื่อกี้.. ไม่ได้คิด.. อะไรงั้นหรอ ?”
“อะไร.. คิด อะ.. อะไรเล่า เปล่าเล๊ย ไม่ได้คิด..”
เรียวหน้าคมเบนหนี แถมหลับตาปี๋เพราะใบหน้าใกล้จะชนกันอยู่แล้ว
“แสดงว่าคิด..”
“เปล่า!!”
“แล้วคิดอะไรล่ะ ?”
“บอกว่าไม่ได้คิดไง!!”
“…”
“พูดจริงนะ! ไม่ได้คิ..”
ยังไม่ทันสิ้นเสียง ปากอิ่มก็ตรงเข้าประทับลงตรงมุมปากเจ้าคนอารมณ์ร้าย แล้วผละใบหน้าออกมาในแทบจะทันที
“คิดหรือยัง?”
จอนจียุนยืนนิ่งราวกับหุ่น มองหน้านัมจีฮยอนด้วยความตกใจและตั้งตัวไม่ทัน
“ฉะ.. ฉัน.. มะ.. ไม่”
“ไม่คิดหรอ ?” ถามไปโดยไม่รอเอาคำตอบเลยซักนิด นัมจีฮยอนจูบคนผมสั้นอีกครั้ง หากแต่คราวนี้มันประทับลงบนกลีบปากอีกฝ่ายโดยตรง ทั้งเที่ยงตรงและเนิ่นนานพอจะทำให้คนที่เตือนตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไรยกแขนขึ้นกอดรอบเอ็วเล็กๆของหล่อนได้..
“จีฮยอน..”
“ทีนี้จะคิดได้หรือยัง?” หน้าสวยก้มหลบ ไม่ยอมสบสายตาเหมือนตอนแรก เหตุเพราะเลือดร้อนๆกำลังทำให้ทั่วทั้งใบหน้าฉาบไปด้วยสีแดง
“คะ.. คิด.. คิดก็ได้..” ร่างสูงยังคงงงๆอยู่ ไม่รู้จะตอบหล่อนยังไง
เมื่อกี้ทำอะไรนะ.. ?
จูบ.. หรอ ??
จูบ..
จูบงั้นหรอ!!!
“ฉันชอบเธอนะ”
“ห๊ะ ?”
“บอกว่า ชอบเธอ!!” นัมจีฮยอนย้ำอีกครั้งให้ชัดเต็มสองรูหู แม้ตอนแรกเธอจะอ้าปากค้าง แต่แล้วก็เปลี่ยนมันเป็นรอยยิ้มหวาน
“ฉันนิสัยไม่ดีไม่ใช่หรอ..”
“ฉันรู้”
“อารมณ์ร้ายด้วยนะ”
“แล้วยังไงล่ะ!”
“ชอบแบบนี้หรอ?”
“ชอบ!!”
ร่างสูงเงียบไปเมื่อได้รับคำตอบ ไม่นานก็ปล่อยหัวเราะออกมาอย่างคนอารมณ์ดี
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร..” เธออมยิ้มขณะอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมอง
“หมายความว่าไง.. แล้วเธอ..”
จอนจียุนส่ายหัวก่อนจะยกมือขึ้นยีผมหล่อนเบาๆ “ทีอย่างนี้ล่ะทำเป็นไม่รู้..”
เธอบ่นงึมงำแล้วดึงเอวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ “งั้นฉันจะทำให้เธอชอบฉันอีก จนคลั่งตายไปเลย!!”
.
.
.
.
“บ๊ะ!! ให้ไปง้อ มันไปทำอะไรกันฟะ”
“พี่อย่าพูดส่อไปในทางไม่ดีได้ไหมคะ” คิมฮยอนอาว่าเบาๆ เหลือบตามองควอนโซฮยอนที่กำลังทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นในสิ่งที่พี่สาวพูด แม้จะไม่รู้เรื่องกับเขาก็เถอะ..
“จะเที่ยงคืนแล้วนะเนี่ย.. โทรตามดีไหม?” พีดีนิมกับทีมงานอีกกว่าสิบชีวิตทำหน้าเครียด ทุกคนช่วยกันจัดสถานที่ได้อย่างสวยงามและตอนนี้ก็กำลังรอให้นัมจีฮยอนส่งข้อความมาบอกเท่านั้น..
“อ๊ะ!! พี่จีฮยอนส่งข้อความมาแล้วค่ะ.. ปิดไฟเร็วๆๆๆ”
ไม่ถึงวินาทีไฟในห้องก็ดับจนมืด พร้อมกับส่งสัญญาณให้คนถือเค้กซึ่งอยู่อีกห้องหนึ่ง
“อะไรเนี่ย.. นอนกันหมดแล้วหรอ? กินแล้วก็นอนเนี่ยนะ..” เสียงบ่นของคนที่เปิดประตูเข้ามายิ่งทำให้ทุกคนต้องเงียบกริบ..
“จูงมือกันมาด้วยแหละ” ควอนโซฮยอนกระซิบบอกเบาๆ ทำให้ทุกคนต้องเพ่งมองเงาดำที่มีแสงสว่างจากทางเดินหน้าห้องเป็นพื้นหลังให้ชัด “หู้ว..จริงด้วย”
“ชู่ว.. เอาล่ะ.. นับเลยนะ” พีดีนิมทำท่าจุ๊ปากในความมืด ก่อนวอใส่เครื่องมือสื่อสารไปถึงคนถือเค้กซึ่งอยู่อีกห้องข้างๆ
“1.. 2.. 3..”
สิ้นเสียงนับเลขของพีดีนิม เค้กก้อนโตซึ่งปักเทียนเอาไว้อย่างประณีตก็โผล่ออกมาในความมืด พร้อมกับเสียงช่วยกันร้องเพลงของทุกคน
“แซงงิลชุกคา ฮัมนิดา แซงงิลชุกคาฮัมนิดา~ ซารังฮานึนจียุนชี~~~ แซงงิลชุกคาฮัมนิดา~~~”
“Happy Birthday to you~ JiYoon!!!”
“อะ.. อะไรเนี่ย..” เจ้าของวันเกิดทำหน้าเอ๋อปานกลางจนถึงมากที่สุด.. มองเค้กตรงหน้าแบบมึนๆ
“Happy Birthday ค่ะ..” นัมจีฮยอนกระซิบเบาๆให้ร่างสูงได้ยินแต่เพียงผู้เดียว “เป่าเทียนสิ..”
ไม่นานจากอาการงงงวยก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม.. หลังจากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นน้ำตาหลังจากเป่าเทียนบนเค้กจนดับหมด.. ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นให้เธอได้เห็นโฉมหน้าของผู้ที่จัดงานวันเกิดให้..
“ว๊า.. ร้องไห้เลยแฮะ..” ฮอกายุนครางเบาๆ แถมหัวเราะเหมือนล้อเลียน
“ยินดีด้วยนะจียุน โตขึ้นอีกปีแล้ว” เสียงพีดีนิมเอ่ยอย่างใจดี เขายื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้
“ขอบคุณนะคะทุกคน.. ฮึก..”
“อย่าร้องไห้สิจียุน!!”
“ยิ้มเร็วเข้า” บรรดาสต๊าฟส่งเสียงให้จอนจียุนกันยกใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวหยุดน้ำตาที่ไหลลงมาได้
“อย่าร้องสิ.. วันเกิดมีใครเขาร้องไห้กันบ้าง” นัมจีฮยอนหัวเราะขณะอีกฝ่ายหันมาซบไหล่ตน
“โอ.. โอ.. ทำไมไม่มาซบไหล่ฉันละคะพี่จียุน.. โอ้ๆๆ” คิมฮยอนอาเอ่ยล้อจนควอนโซฮยอนหัวเราะคิกคัก
ไม่มีใครตอบอะไร มีเพียงรอยยิ้มเขินๆจากนัมจีฮยอนเท่านั้นที่พอจะทำให้ทุกคนไปคาดเดากันเองเองได้..
“กินเค้กดีกว่านะๆๆ กินเค้กกัน หนูหิววว..~”
“เมื่อกี้ยังกินเนื้อย่างมาไม่พออีกหรือ หืม ?” พีดีนิมส่ายหัวแล้วหัวเราะ เขาหันไปหยิบมีดพลาสติกให้จียุน
เธอผละออกจากตัวหัวหน้าวงด้วยใบหน้าและจมูกแดงๆ ก่อนจะยิ้มเขินอีกครั้งเมื่อโดนสายตาล้อเลียนจากทุกคน
“สุดยอดดดดด ร้านไหนคะพีดีนิม? อร่อยจัง” ควอนโซฮยอนทำหน้าถูกใจเค้กก้อนนี้เป็นที่สุด แต่งก็สวย แถมยังอร่อยอีก จนเด็กผู้ชื่นชอบขนมและของกินอย่างเธออดใจไม่ไหว ตักกินคำเบ้อเริ่ม
“ฉันไม่ได้ซื้อ..”
“อ้าว.. หรอ? ใครซื้อล่ะคะ?”
“จีฮยอนทำเองจ้ะ..”
“หือ ?” จอนจียุนเงยหน้ามองพีดีนิมเพราะคำตอบ.. ก่อนจะหันไปทางเจ้าของชื่อที่เพิ่งจะปลีกตัวไปทางห้องครัวเมื่อครู่ “โห.. ไม่เห็นเคยบอกกันเล๊ย.. ว่าทำเค้กเป็นด้วย”
ฮอกายุนบ่นโน่นบ่นนี่ ในปากยังเต็มไปด้วยเค้กแสนอร่อยของจอนจียุนซึ่งหัวหน้าวงเป็นคนทำมาให้
ร่างสูงอมยิ้ม..
อ๋อ.. ที่มาบอกชอบวันนี้เพราะเตรียมเค้กไว้ให้ด้วยสินะ.. น่ารักจัง..
ถึงทีฉันให้รางวัลคืนบ้างล่ะ..
“เอ่อ.. อะแฮ่ม.. ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะ” เธอกระแอมกระไอก่อนวางจานเค้กลงบนโต๊ะ..
“พี่จียุน..ห้องน้ำไปทา.. อุ๊บ..” มือบางแปะป๊าบเข้าให้ ไม่ปล่อยให้น้องเล็กพูดต่อ.. คิมฮยอนอาทำท่าจุ๊ปากแล้วย่องตามจอนจียุนไปเงียบๆโดยมีเด็กกินจุติดสอยห้อยตามมาด้วย
“เค้กอร่อยนะ.. ฉันชอบ..”
“ชอบก็กินให้หมดแล้วกัน”
“แล้วเธอมาทำอะไรในนี้..ออกไปกินด้วยกันสิ” ร่างสูงเอ่ย ลอยหน้าลอยตาเท้ามือลงบนเค้าท์เตอร์ขณะยืนซ้อนอยู่ข้างหลังนัมจีฮยอน
“ไม่ล่ะ ตอนทำฉันชิมมันจนเอียนแล้ว” หล่อนปฏิเสธเสียงเบา ทำเป็นหยิบจับจานกระเบื้องขึ้นมาดู
“หรอ..”
“แล้วมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ.. ออกไปกินเค้กให้หมดสิ..”
“กินแล้ว.. กินเยอะจนอิ่มเลย..” มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุข เอื้อมไปหยิบจานใบเดียวกับที่ร่างบางถือ..
“ขอบคุณนะ..”
“ฉันเต็มใจ..” คำตอบของหล่อนทำให้เธอยิ้มได้อีกครั้ง และอีกครั้ง.. มือที่จับจานปลดมันออก ก่อนจะสอดประสานกับมือของร่างบาง แขนอีกข้างที่ใช้เท้าเค้าท์เตอร์เปลี่ยนมารัดรอบเอ็วแทน
“ถ้าเธอยืนยันว่าจะชอบฉัน.. ฉันมีข้อแม้”
“…” นัมจีฮยอนขมวดคิ้วก่อนเอนตัวกลับไปมองคนข้างหลัง
“ข้อแม้อะไร?”
“ห้ามหยุดชอบฉันแม้แต่เสี้ยววินาที.. ห้ามมองคนอื่น เพราะฉันดีที่สุด.. ถึงฉันจะทำตัวแย่ๆแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหัวใจฉันแย่กับเธอด้วย..”
“เพราะฉะนั้น.. เธอต้องอยู่กับฉัน.. วันนี้.. พรุ่งนี้.. มะรืน.. อาทิตย์หน้า ปีหน้า วันเกิดครั้งหน้า.. ทุกๆวัน ตลอดไป เข้าใจไหม”
“นี่บังคับหรอ..” นัมจีฮยอนเผยยิ้มกว้างขณะมองเสี้ยวหน้าของจอนจียุนในขณะที่เธอกำลังอธิบายข้อแม้ยาวเหยียด
“ไม่ทำก็ตามใจ..” ร่างสูงเอ่ยลอยหน้าลอยตา ก่อนเกยคางลงบนไหล่ของหล่อน “จะได้รู้ว่าฉันก็ร้ายเป็น..”
“เฮ้อ.. เธอนี่.. นิสัยอย่างนี้ใครได้เป็นแฟนล่ะก็.. โชคร้ายแย่เลย”
“เอ๊า.. พูดอย่างนี้ เดี๋ยวเถอะ!” จอนจียุนหน้าบึ้ง ปล่อยมือจากเอวบาง แต่ไม่ทันได้งอนหนีไปไหนหล่อนก็รั้งมือเธอไว้ได้เสียก่อน
“แต่ฉันจะยอมโชคร้ายแทนคนอื่น.. ดีไหมล่ะ?..” นัมจีฮยอนหัวเราะคิกคัก
“เธอนี่!!” ร่างสูงเสียงแข็ง ทำหน้าค้อนใส่อีกฝ่ายแต่ก็กลับมากอดเอวบางไว้เหมือนเดิม
“ถอนตัวไม่ได้แล้วนะเอ้อ..”
“ถึงให้ถอนก็ไม่ถอนหรอก.. คนอารมณ์ร้ายอย่างเธอน่ะ อยู่กับคนอื่นแล้วอันตราย..”
“เพราะฉะนั้น เธอก็อยู่กับฉันได้แค่คนเดียวเหมือนกัน.. เข้าใจไหมจ๊ะ!” หัวหน้าวงหันหน้ากลับไปหา แล้วยกมือขึ้นบีบจมูกร่างสูงด้วยความมันเขี้ยว “โอ๊ย! เจ็บนะ!”
หึหึ.. ใครกันแน่นะ ที่จะร้ายกว่ากัน.. ฉันหรือเธอ ? จอนจียุน..
ใครเข้ามายุ่งกับเธอฉันก็จะปราบไม่ให้เหลือเหมือนกันนั่นแหละ.. หล่อให้มันน้อยๆลงกว่านี้ก็ดีนะ.. จะได้ไม่มีผู้หญิงที่ไหนมาติด !! เข้าใจไหมจ๊ะ.. จอนจียุน!!
.
.
.
.
วันเกิดปีนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเลย.. ฉันไม่คิดว่าทุกคนจะทำเพื่อฉันขนาดนี้ ทั้งของขวัญและรอยยิ้มมากมาย ต้องขอบคุณทุกคนจริงๆ..
แต่ฉัน.. ไม่ต้องการอะไรมากหรอก ขอแค่มีคนจำมันได้ก็พอ ไม่ต้องมีของขวัญมากมาย เพราะฉันมักจะได้ซ้ำๆกันอยู่ทุกปีอยู่แล้ว..
แต่เนื่องจากของขวัญปีนี้มันพิเศษมากๆ.. เป็นของขวัญที่ตั้งแต่ฉันได้มาก็ทะนุถนอมดูแลอย่างดี..
เพราะพูดได้ บ่นได้ ดุก็ได้.. มีไว้งอแงใส่ หรือไว้อ้อนตอนเหนื่อยๆ แถมใช้ได้แบบอเนกประสงค์เลยนะ..
ให้เป็นหมอนหนุน หมอนข้าง เป็นแม่ครัว เป็นคุณแม่.. เป็นเครื่องซักผ้าด้วย.. เอ้อ.. เป็นกระปุกออมสินอีกอย่าง
หาซื้อที่ไหนไม่ได้อีกแล้วด้วย..
ของขวัญวันเกิดที่ว่านี่เป็นผู้หญิง ชื่อ นัมจีฮยอนค่ะ..
เธอเป็นได้ทุกอย่างจริงๆนะ.. ไม่ได้โม้.. แล้วก็.. สำคัญที่สุดตรงที่..
เธอเป็นคนที่ฉันรักค่ะ.. ^^
มีแค่ของขวัญวันเกิดชิ้นนี้ จะปีนี้หรือปีไหนๆ ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะ..
ถ้าเป็นคุณ ก็คงคิดแบบเดียวกับฉัน.. ใช่ไหมล่ะ ?
ขอให้มีความสุข กับวันเกิดทุกๆปีนะคะทุกคนนนน~
NO. copy copy !!
ความคิดเห็น