คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : : HOW TO BE : YOUR GOOD BOYFRIEND
#HOWTOBEJOHNYONG
HOW TO BE YOUR GOOD
BOYFRIEND
ในหนัสือเรียนหลายเล่ม
สอนให้เราเ่ึ้น
ผมเื่อว่าหนัสือเล่มนี้
ะทำให้ผมเป็นแฟนที่ีอลีแทยไ้ !
“5
วิธีเป็นแฟนที่ีที่สุ”
ผมอหนัสือเล่มนี้ออมาาร้านหนัสือ
่อนะยยิ้มอย่าภูมิใ แ่ื้อหนัสือมา็รู้สึภูมิใในัวเอแล้วรับ !
1 : วามสัมพันธ์เิึ้นเอไม่ไ้ : วามรัทำให้เรารู้ว่าเราวรทำอย่าไรให้นรัอเรามีวามสุ
“แทย๋า”
ผมยิ้มอย่าอารม์ี เินเ้าไปหาแฟนัวเอที่นั่ทำารบ้านอยู่้าสนามบอล
(นั่รอผมับยูะเะบอล)
“มีไร เรียะเลี่ยนอะ ะอ้ว”
“โห่ แฟนอะ”
ผมนั่ลร้ามแทย
“แทยทำไรอะ”
“ารบ้านิ เห็นทำอะไร”
“อ้าวหรอ นึว่านั่ิถึยอโฮอยู่”
“ไปนอนแล้วฝันเอา แ่ทำารบ้านให้แลอ็หมเวลาแล้วไอ้บ้า”
แทยปิสมุารบ้านล่อนะเลื่อนมันมาให้ผม
แหมะ ผมเ่อัฤษใ่ว่าะเ่วิทยาศาสร์นะรับ อแบบนี้็้อมี้นบับันบ้า
“ทำไมอบทำารบ้านอะ ไม่เบื่อหรอ”
“เบื่อ”
“แล้วทำทำไม”
“็ให้ยอโฮลอไ๊ะ ยัไม่รู้ัวอีหรอ๊ะ”
แทยิ้มแ้มผมทั้สอ้าอย่าประประัน
แน่นอนรับ ผมรู้ว่าแทยประ - -
“โห่.... ั้นพรุ่นี้วันเสาร์ ไปเที่ยวัน”
“ารบ้านยัไม่เสร็ อย่ามาล”
“เออหน่า ่อยทำ”
“เออๆ”
ผมบีบแ้มแทยไปทีนึแรๆ
แ่็โนแทยปัมือลับมา เห่อๆ อาะูรุนแรสำหรับู่รั
แ่อยาะบอว่าแบบนี้แหละรับปิอู่เรา T T
“นี่พามาินไอิมแ่เนี้ย”
แทยยืนมอหน้าผมที่ินไอิมอยู่หน้าร้าน
“อื้อ”
“ว่ารึไ”
“ไม่ไ้ว่า แ่อยาพาแฟนมาินไอิม”
ผมับมือ้านที่แทยถือโนไอิม่อนะยัเ้าปาเา
เามอแรมาที่ผมทีนึ่อนะับมันเ้าปา ริๆแทย็อบินนมรับ ผมรู้หน่า
“ถ่ายรูปันยอโฮ”
แทยหยิบมือถือออมาาระเป๋าาเอผม
ใ่รับ ทุอย่าอแทยอยู่ับผมหม ไม่ว่าะโทรศัพท์ ระเป๋าั์ ผ้าเ็หน้า
และอี่าๆนานา (รวมถึหัวใอแทย้วยนะรับ อิอิ)
“ยืน้อนหลัิ ัวสูอะ”
ผมเินไปยืน้านหลัแทย่อนะเอาาวาไว้ที่หัวอเา
(เี้ยแ่ไหนิูรับ)
“ยิ้มน้ายอโฮ 1 2 3 !”
ผมไม่ไ้ยิ้มเพราะแทยบอหรอรับ
แ่ผมยิ้มเพราะมอหน้าแทยาอมือถืออเา อ่า ... นอะไรทำไมน่ารััเลยรับ
“แทย อ่าหน่อย”
“เฮ้ย ่าไม”
“เลิทำัวน่ารัแบบนี้ะที ใยอโฮนี่ฟูหมละ”
แอร๊ะ : )
“ประสาท”
แทยอมยิ้มและีแนผมทีนึ
ถึะเ็บแ่มีวามสุัรับ แฟนเิน
“แล้วทำไร่ออะ”
“ไปทำารบ้านัน”
แทยิ้มๆมือถือ่อนะหันมามอหน้าผม
“ทำารบ้านไร ไหนบอวันนี้ไม่ทำ”
“ารบ้านเรายัไม่เสร็อะแทย”
“็ให้ลอแล้วไ”
“หมายถึารบ้านอ เรา สอ น อะ”
“อีไททัน !!!”
ผลารทลอ :วามสุอแทยือทำารบ้าน
วามสุอผม็ือารทำารบ้านนะรับ : )
2 : วามรัาสีสันไ้ : วามรับาที็อยู่นิ่ไ้
แ่ไม่ไ้หายไปไหน เราเท่านั้นที่รู้ว่ามันมีอยู่
วันนี้วันอาทิย์รับ
เป็นวันรอบรัวรับ และผมวรอยู่ับรอบรัวและแทยรับ
แ่ผมัน้ออ่านหนัสือรับ เพราะพรุ่นี้สอบิศาสร์รับ
“เหนื่อยเว้ย !”
ผมปิสมุแบบฝึหัล
“โวยวายไรวะพี่ยอโฮ”
“โวยวายหาแม่มึมั้”
“แม่พี่็แม่ผม”
มาร์ น้อายัวีอผมที่นอนเล่นเม
PSP อยู่บนเีย(อผม)
หยัไหล่วนีนให้ทีนึ่อนะหันไปสนใเม่อ
“เหนื่อยอะ เรียนม.้นไม่เ้าใหรอ”
“แล้วนี่พี่แทยไม่มาหรอ”
“มึะถามทำไม”
“็ปิเห็นอยู่้วยันลอ”
็ริอย่าที่มันว่ารับ
ปิะอยู่้วยันลอ แ่วันนี้ทั้แทยและผม้อแยันอ่านหนัสือ
ไม่บ่อยรั้หรอรับที่ไม่ไ้อ่านหนัสือ้วยัน
แ่ว่าวันนี้แทย้อไปทำธุระับที่บ้านและผมไม่วรไปยุ่เรื่ออบ้านเา
เราเลยแยันอ่านหนัสือรับ
“วันนี้แทยไม่ว่า”
“อ่อ ... ไปหาิ๊ ?”
“ิ๊ที่หน้ามึิมาร์ ลมาาที่นอนแล้วเินลไปหยิบน้ำมาให้ินหน่อย”
“เออๆ โห่ แวแ่นี้็ไม่ไ้”
มาร์โยน PSP ลบนที่นอนอผม่อนะใส่สลิปเปอร์แล้วเินออไป
ผมเลยเินมานอนแทนที่มาร์ เฮ้อ อ่านหนัสือเหนื่อยัเลยรับ อยาโทรหาแทยแ่็ลัวเาไม่ว่า
ลัวไปรบวนเวลาทำธุระอรอบรัวเา
ผมนอนมือถือ เล่นเมบ้า
เล่นโเียลบ้า เล่นไอีบ้าหวัให้แทยอัพภาพะหน่อย แ่็ไม่มีรับ แ แฟน ิถึ
T T
“อะ เอาไป”
มาร์ยื่นแ้วน้ำเปล่ามาให้ผม
ในปามัน็เี้ยวนมอยู่
“อบใ”
ผมรับแ้วน้ำมา่อนะยื่มนหมไปรวเียว
่อนะวามันลบนโ๊ะหัวเีย
รื รื
เสียสั่น้อวาม้าวอโทรศัพท์ผม
ทำผมสะุ้ มันไม่ไ้แ้เือนมาทั้วันแล้วรับ
S_TY:
ทำอะไรอยู่
รี๊ ! แฟนทัมารับ ฮืออ
ิถึใแทบาเหมือนปลาาออิเน ผมลไปนอนิ้นบนเียัวเอ แ
ิถึัเลยยย
S_YH:
ฮืออ หายไปไหนมา ิถึะแย่
S_TY: ถามว่าทำอะไรอยู่
S_YH:
แ แฟนอะ ิถึแฟนอยู่
S_TY: อื้ม ิถึเหมือนัน แ่ไม่ว่าเลย อโทษนะ
S_YH:
ไม่เป็นไร แ่แฟนทัมาหัวใ็ื้นแล้ว๊ะ
S_TY:
เว่ออะ
S_YH: *สิ๊เอร์หมีร้อไห้*
S_TY: ้อไปทำธุระ่อแล้วอะ ไวุ้ยันนะ
S_YH:
รับๆ ูแลัวเอ้วยนะ
ผมล็อหน้าอมือถือ่อนะลไปนอนยิ้มอยู่นเียว
หัวใยอโฮฟูไปหมแล้วรับแทย
“เป็นไรวะ”
“ไม่เสือสิรับุน้อ”
“แ่พี่แทยทัมาไม่เห็น้อีในานี้เลย ทำยัะไม่เยุยัน”
“รู้ไ้ไว่าุยับแทย”
มาร์ยิ้มแล้วลมานั่้าๆผมที่นอนอยู่
่อนะยื่นมือถือมันใหู้
“ผมุยับพี่แทยอยู่ลอเลยอะ ่อนพี่แทยะทัพี่ไปอี”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“มาร์ นี่มึแย่แฟนพี่มึหรอ !”
ผมลุเอาหมอนมาทุบีน้อายัวเอไม่ยั้แร
พี่นั่อยู่รนี้็ยัมีหน้าแย่ไปอีหรอ !
“โอ้ยๆ หยุ่อนเว้ย ฟััน่อนไ้มั้ย !”
มาร์เอาเท้าถีบหมอนออามือผม
“อะไร ฟัอะไร ็ุยับแทยอยู่ไม่ใ่หรอไ !
พี่แยัไม่ไุ้ยทั้วันเลยนะเว้ยวันนี้อะ !”
“็พี่แทยเาให้ผมมาถ่ายภาพอนพี่อ่านหนัสืออะ”
“หมายวามว่าไ”
“พี่เาแ่ไม่อยารบวนเวลาพี่ไ เลยวานให้ผมมานั่เฝ้าพี่แทนเาเนี่ย”
เออ ะว่าไป
มาร์็มานั่เฝ้าผมั้แ่เ้าแล้วรับ ผม็ไม่ไ้สนใอะไร
เพราะเา็นั่เล่นเมไม่ไ้รบวนอะไรผม
“ริปะ”
“โหมั้”
“อบใมาน้อรั มึทำีแล้ว”
ผมบบ่ามาร์ลีไปทีนึ
่อนะัผมมาร์ให้เหมือนเิมหลัาโนผมทุบี้วยหมอนไปหลายที
่อนะหยิบมือถือไปแทแทยทิ้ไว้
รื รื
S_TY:
รัแน้อหรอ อุส่าห์ให้น้อเป็นัวแทนนะ
S_YH:
ำลัะเ้ามาถามพอีเลยอะ รู้ไ้ไว่ารัแ
S_TY:
มาร์แทมาบอเมื่อี้
“มาร์!! มึพิมพ์ไปฟ้อแฟนูเร็วว่าูพิมพ์อบแฟนูอี
!!!!!!!”
ผลารทลอ: บาทีารที่น้อรู้ัันแฟนเรา็ทำให้ีวิมีสีสันไ้รับ
(สีเลือ)
3: วามรัือารยอมรับ ไม่ใ่ารเปลี่ยนแปล :
ไม่้อเปลี่ยนแปลเพื่อเา เราแ่้อยอมรับบาส่วนอเา
“ยอโฮบีบยาสีฟันให้หน่อย”
“ร้าบบ”
ผมเินไปหยิบแปรสีฟันแทยในห้อน้ำ(อผม)
มาบีบยาสีฟันให้ามบัา วันนี้วันเสาร์และเรา้อมาทำานู่ัน
ผมเลยให้แทยมานอน้วยัน (ไม่ไ้มีเนาอื่นใ)
“ให้แปรให้เลยมั้ยรับุนาย”
“็ี”
แทยเินเ้าห้อน้ำ่อนะยัวเอึ้นไปนั่บนอบอ่าล้าหน้า
เหอะ ีนะที่ัวเบา ไม่ั้นอ่าล้าหน้าผมหัลมา
“อ้าปา”
แทยอ้าปาให้ผมแล้วหลับาล
โห่ สบายว่าแฟนผมไม่มีแล้วรับ
“วันนี้านะเสร็มั้ยอะ”
“อื้อ”
แทยพยัหน้าึัแ่า็ยัหลับอยู่
น่ารัมาเลยรับ
ผมเอื้อมมือ้าที่ไม่ไ้แปรฟันให้แทยไปหยิบมือถือที่ถือมาวาไว้ที่อบอ่ามาเปิล้อถ่ายรูปแล้วแอบถ่ายไว้
อย่าบอแทยนะรับ
“เสร็แล้ว บ้วนปาเร็วแมวน้อย”
แทยระโลมาาอบอ่าแล้วหันไปบ้วนปา
ผมไ้แ่ยืน้อนหลัูแมวน้อย(ในำมืออผม) บ้วนปา้วยหน้าาที่โรยัไม่ื่น
“ื่นยัเนี่ย”
“ยั”
“แ่ยอโฮื่นแล้วอะ”
“ถ้ายอโฮยัไม่ื่น็ไม่มายืนรนี้อะ ถอย ะไปเอาเสื้อผ้ามาอาบน้ำ”
ผมยืนวาทาแทยไว้แบบนั้นแหละรับ
โอาสะอยู่ับแทยมีไม่มา เพราะเี๋ยว้อไปทำาน
“ถอยิ”
“ไม่ถอยอะ”
“เสียเวลาอะยอโฮ ถอยยย”
แทยเอามือมาันอผม
เห่อออ ิว่าแรน้อยๆแบบนั้นะมาทำอะไรผมไ้หรอรับลีแทย
“ับไมเนี่ย”
ผมับ้อมือแทยที่ใ้ันผมทั้สอ้าไว้่อนะำมัน้วยมือเียว
ผมเินไป้าหน้าเพื่อให้แทยหลัิับอบอ่าล้าหน้า
และใ้มืออี้าที่ว่า้ำไว้ับอบอ่า้วย
“ะทำไร ถอย”
“็บอว่าื่นแล้วไ”
“เออ ็เห็นแล้วไว่าื่น”
“เห็นแล้วหรอเ่อะ”
“็ยืนมอหน้าันอยู่เนี่ย ไม่ื่นมั้”
ผม้มลไประิบ้าๆหูแทย
“ไม่ไ้หมายถึลืมาื่นสิ หมายถึ อย่า อื่น น่ะที่ื่น”
“อยอโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ !!!!!”
ผลารทลอ: ไม่้อเปลี่ยนแปลอะไรมามายหรอรับ ถ้าแฟนุยอม ‘รับ’ มัน็ถือว่าเป็นเรื่อีแล้ว
4: วามรัที่ีะมีารเปลี่ยนแปลลอเวลา : ยอมรับในารเปลี่ยนแปลอุและเา
และวามรัะีึ้นนะ
“แทยวันนี้เย็นว่ามั้ยอะ”
“ไม่ว่า”
“ไปไหนอะ”
“ไม่บอ”
“โห่ ไรอะ”
ผมเบะปาใส่แทยที่นั่ินนมอยู่ร้ามในโรอาหาร
“แ่วันนี้วันศุร์นะ ไม่ไปเที่ยว้วยันหรอ”
“ไม่อะ รีบลับ”
“มีธุระหรอ”
“อื้ม”
หว่า แย่ัรับ
ว่าะวนแทยไปเที่ยวะหน่อย สสัยะน ไปวนไอ้ยูะ็ไ้รับ
“่วนี้แทยไม่่อยว่าไปเที่ยวับเราอนเย็นเลยอะ”
“ทำไม อนหรอ”
“ไม่ไ้อน แ่น้อยใไ ิถึอนเินับมือันี้”
“อะ เอาไปับให้พอใ ะไ้ไม่น้อยใ”
แทยยืนมือมาหน้าผม
ประเ่นะรับลีแทยเนี่ย
“โห่ แฟนอะ”
ถึะเบะปาใส่เาอีแล้ว
แ่ผม็เอามือเามาับนะรับ
โอาสะไ้ลูบมือแฟน่ายๆแบบนี้ไม่ไ้มาบ่อยหรอนะรับ
เลิเรียนแล้วรับ
ผมเินมาส่แทยที่หน้าโรเรียนให้เาลับบ้านไปแล้ว
อนนี้เลยเหลือผมับยูะยืนอยู่หน้าโรเรียน
“มึไปไหน่อปะ”
“ไม่อะ วันนี้ไม่อยาเะบอล”
“ั้นไปเที่ยวเป็นเพื่อนูหน่อยิ”
“พอแฟนไม่ว่า็มาหาเพื่อนเลยนะมึ”
ผมเหาเหลือเินรับ
าแทยไป 5นาทีแล้ว ้อารหาเพื่อนมาเินเล่น้วย
เพราะปิาราอแทยและผมทุวันศุร์อนเย็น้อเป็นารไปเินเล่น้วยัน
เพราะเราเลิเร็วทัู้่
ผมับยูะเินเล่นันามประสาเพื่อนรับ
เินูอไปเรื่อยๆ แวะเล่นเมที่เมเนเอร์ แล้วเรา็แวะนม ่อนเราำลัะแยันเพราะแฟนยูะโทรามให้ไปรับที่เรียนพิเศษรับ
โถ่ แบบนี้ผมยิ่นไปให่เลยรับ เสียใ
“มึไปเหอะ เี๋ยวูลับละ”
“อย่าน้อยใแฟนนโสะพายายล่ะมึ ูไปละ”
“สั เออๆ ไปเลย”
ผมโบมือให้ยูะที่รีบวิ่ไปรับแฟนมันที่โรเรียนสอนพิเศษ
และผม็นั่รถเมล์ลับบ้านรับ อ่า .. ิถึแทยัเลยรับ
นป่านนี้ยัไม่แทมาหาเลยว่าถึบ้านแล้ว เป็นห่วัเลย
“อ้าว พี่ยอโฮลับเร็วัอะ วันนี้ไม่ไปเที่ยวับพี่แทยหรอ”
ผมลับถึบ้าน็เอมาร์นอนูทีวีอยู่รับ
สบายัเลยนะรับุน้อ
“แทยไม่ว่า มึไม่แทหาเาอะ”
“อย่าิว่าไม่ล้า โอ้ย !”
มาร์ทำท่าะหยิบมือถือออมาาระเป๋า
ผมเลยหยิบหมอนที่โฟาปาใส่หน้ามัน
“ึ้นไปบนห้อละ แม่ทำับ้าวเสร็เมื่อไหร่็บอนะ”
มาร์พยัหน้า่อนะหันไปสนใทีวี่อ
แย่ัเลยรับ น้อยัไม่สนใะวนูทีวีเลย T T
ผมเินึ้นห้อนอนอัวเอที่อยู่ั้นสอ้วยวามเหนื่อยอ่อนและวามนอีวิวันนี้
ห้อนอนเท่านั้นที่ะบรรเทาวามนไ้และวามเหนื่อยไ้
ผมเสียบุแไห้อนอนัวเอ แ่พบว่ามันไม่ไ้ล็อเหมือนทุวันรับ
อ้าว ... เมื่อเ้าผมลืมล็อห้อหรอ หรือมาร์มันแอบเ้าห้อผม ?
ผมัสินใเปิประูเ้าไป
่อนะใที่แทยนั่อยู่ลาเียอผม
“ยอโฮ...”
“ทะ แทยไหนบอมีธุระ”
“นี่ไธุระ”
“หมายวามว่าไ”
ผมเินไปวาระเป๋าไว้้าโ๊ะ่อนะเินเ้าไปหาแทยที่ลาเีย
“อยามาให้ยอโฮนอนอือธุระอแทย”
“ถึั้นไม่ไปเที่ยว้วยันเลยเนี่ยนะ”
“อื้ม ็อนแรนึว่าะอามมาเหมือนทุทีอะ”
“็นึว่าไปับที่บ้าน”
“เปล่า.... มานอนันี่มา”
อุ้ย แฟนวนนอนั้วยรับ
อย่ารอ้า
ผมปลเสื้อออาาเนัเรียน
ในะที่แทย็ยับัวไปพิหัวเีย ผมทิ้ัวลนอนัแทย อ่า ... หอมัเลยรับ
แฟนใรไม่รู้ นิ่ม้วยอะ
เราไม่ไ้พูอะไรันรับ
ผมนอนมอหน้าแทยามุมเย และแทย็แ่เอามือนิ่มๆนั่นมาลูบหัวผมเล่นๆ
มีวามสุัเลยรับ
“มีใรในบ้านรู้บ้าว่าแทยึ้นมาบนห้อ”
“ทุนรู้ แม่นาย็รู้ มาร์็รู้”
“นี่เลิสมรู้ร่วมิับมาร์ะทีไ้มั้ย”
“็พี่ายมาร์มันั่อะ เลย้อสมรู้ร่วมิับน้อ”
ผมบีบพุแทย(ที่แทบะไม่มี)เบาๆ
แทยหัวเราะออมาเพราะเาเป็นนบ้าี้รับ
“นอน็ไ้นะ เี๋ยวแม่นายทำับ้าวเสร็เี๋ยวปลุ”
“อื้ม”
ผมหันหน้าเ้าไปหน้าท้อแทย่อนะเอาแนึ้นมาอเอวเาหลวมๆแล้วหลับาล
อยาหยุเวลานี้ไว้ัรับ เวลาที่แทยไม่ีผมเวลาผมยุ่ับัวเา
อยอโฮรัลีแทยัเลยรับ
ผลารทลอ: ที่แฟนุมีารเปลี่ยนแปลอาะเพราะเาำลัทำอะไรใหุ้็ไ้นะรับ
5: วามรัไม่ใ่ารลโทษ แ่ือารให้อภัย : ารที่ะรัันให้ยาวนาน
ะ้อมีารให้อภัย
“แทย อย่าื้อิ”
“ื้อไร ไม่ไ้ื้อ”
วันนี้ลีแทยไม่สบายรับ
และผม็เลย้อรับหน้าที่อยูแลเา
“ินยา”
“ไม่ไ้เป็นไรสัหน่อย”
“ัวร้อนนานี้ไม่ไ้เป็นไ้แล้วเรียว่าอะไร
เอาัวเ้าไปอุ่นในไมโรเวฟมาหรอไ”
ผมหยิบเม็ยายัใส่มือแทย่อนะหยิบแ้วน้ำมายื่นให้อีที
“ถ้าินแล้วไม่ินออนเย็นไ้มั้ยอะ”
“ไม่ไ้ แล้วะหายไ้ยัไ ินให้รบิ”
“ยอโฮ แ่เราไม่อยาิน”
“ินนะแทย เี๋ยวถ้าหายแล้วื้อนมที่อยาินให้เยอะๆเลย”
ยัไม่สิ้นำว่าื้อนม
แทย็หยิบเม็ยาใส่ปาแล้วรอน้ำามลไปทันที ....
แฟนผมนี่นมมา่อนทุเรื่อเสมอ
“ินแล้ว็นอนนะ”
“ไม่อยานอนอะ อยาเล่นับยอโฮ”
“แล้วะหายไ้ไ้ไ”
“เี๋ยว็หาย”
ผมลไปนั่บนเีย้าๆแทย่อนะลูบหัวเบาๆ
“นอนนะนี”
“ไม่อยานอนไ”
“ทำไมื้อั”
“เราื้อหรอ...”
“อื้ม”
แทย้มหน้านาะิหน้าออยู่แล้วรับ
เหมือนลูแมวยอมรับวามผิยัไไม่รู้
“เ็ื้อ้อโนทำโทษรู้มั้ย”
“ถ้าทำโทษแล้วไม่ไ้นอน เรายอมโนทำโทษ”
แบบนี้เรียอ่อยปะรับ ?
ทำไีรับ แฟนอยาให้ทำโทษอะ ?
“อยาให้ทำโทษหรอ”
“อื้ม ... อย่าเ็บนะ เราไม่สบาย”
“ยอโฮ ! ็บอว่าอย่าเ็บไ !”
ผลารทลอ: ทำโทษบ้า็ีนะรับ : )
talk:
ไสยๆไร้มลทิน
ไปล้าว หิว้าวมา
ps.อ่านแ้ำผิแล้ว
แ่ไม่รู้ว่าวามึนที่ใ้อ่านะ่วยอะไรมั้ย
contact: @minitiiec
#howtobejohnyong
ความคิดเห็น