^^รักสุดซ่าส์ !! ของยัยมาเฟีย ~o~

ลำดับตอนที่ #4 : แก้แค้น

"คืออย่างงี้นะ ฉันคิดว่าเราต้องแบ่งกันออกเป็นสองพวกแล้วล่ะ พงกมันมากันทางประตูหลังใช่ไม๊ล่ะอืม  ไนท์ แกต้องเป็นคนเดียวที่เข้าไปในห้องดนตรีนะ"

ระหว่างที่เนเนะพูดไม่มีใครขัดขึ้นมาแม้ซักคำเดียวเพราะเป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าแผนที่เนเนะวางเอาไว้ย่อมมีเหตุผลอะไรซักอย่าง

"  แล้วให้รินกับอิม อยู่ที่ป้ายวินมอไซด์ติดกับกำแพงประตูหลัง  ข้าวกับฉันรออยู่ตรงทางแยกหลังโรงเรียน เพราะฉันคิดว่าพอมันเจอแค่ไนท์คนเดียว มันต้องเล่นงานไนท์ก่อน แล้วรินกับอิมต้องเข้าไปช่วย  พยายามล่อมันมาทางแยกที่ข้าวกับฉันรออยู่ให้ได้ จากนั้นก็ค่อยล่อมันไปเจอกับม่อนตรงสวนเกษตรของโรงเรียน ที่นั่นแหละ ที่เราจะเล่นงานมัน"

"เนะ  ถ้าฉันโดนรุมอ่ะ"

ไนท์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวแต่อย่างใด  ฉันขยับขาเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"ถ้าแกกลัวก็ไม่เป็นไรไนท์เดี๋ยวฉันล่อพวกมันเอง"

"ไม่ได้นะม่อน เธอเป็นผู้หญิง  เกิดพลาดขึ้นมาจะแย่"

เนเนะขัดขึ้น ไนท์หัวเราะเบาๆ

"เนะ เธอเห็นยัยนี่เป็นผู้หญิงด้วยเหรอ  ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เห็นยัยนี่ใส่กระโปรงเลยนอกจากกระโปรงนักเรียนอ่ะ"

ป๊าบ !

สิ้นเสียงไนท์ ฉันก็ใช้มือที่นุ่มนวลแต่ตบคนมานับไม่ถ้วนแล้วตบหัวคู่หูผู้รู้ใจทันที ไนท์เอามือลูบหัวเบาๆแล้วผลักฉันตอบเบาๆเช่นกัน ฉันไม่ทันตั้งหลักจึงล้มไป ก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นแล้วใช้เท้ายันท้องไนท์เบาๆ

"เฮ๊ย !! พอแล้วม่อน เก็บแรงไว้พรุ่งนี้ดีกว่าน่า  อย่าเล่นแรงดิ่  ข้าวจ๋า ดูดิ่ม่อนมันรังแกเค้าอ่ะ"

โคตรปัญญาอ่อน -__-

"ข้าวอ่ะ ไนท์มันแหย่เค้าก่อนนะ"

"พอทั้งคู่นั่นแหละสรุปว่ามีแค่นี้ใช่ไหมเนะ เอาล่ะ ฉันขอตัวก่อนนะ ม่อนจะกลับเลยรึยังอ่ะ เดี๋ยวกลับพร้อมเราก็ได้"

ต้นข้าวหันมาพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน  เฮ้อ  ข้าวก็เป็นอย่างนี้เสมอ ไอ้สีหน้าเย็นชานั่นเมื่อไหร่จะเปลี่ยนก็ม่ายรุ

"เดี๋ยว อย่าเพิ่งกลับดิ่  เราน่าจะมีแผนอะไรอีกนิดนึงไม่ใช่เหรอ"

ฉันแย้งเบาๆ ก็แหงล่ะพรุ่งนี้เฮียฉันจะไปด้วยนี่นา

"มีอะไรรึเปล่าม่อน"

น้ำรินถามฉันเสียงสูง

"พรุ่งนี้อ่ะดิ่ เฮียหม่อนจะไปด้วยอ่ะ"

ฉันพูดเสียงอ่อยๆ

O_O

"ห๊า!!!"

แล้วทุกคนก็ร้องขึ้นพร้อมกัน 

"เบาๆก็ได้ ก็เฮียหม่อนจะโดดเรียนไปส่งฉันที่โรงเรียนพรุ่งนี้ไง ก็ ก็ ฉันไม่รู้อ่ะ ทำไงดีอ่ะ"

ทำสีหน้าวิงวินเข้าไว้ยัยม่อน

"ก็ไปก็ไปสิ  ห้ามได้ไงอ่ะ พี่ชายของหัวหน้าแก็งค์ทั้งที"

อิมพูดขึ้นหลังจากที่ไม่มีบทมานาน

"ได้แน่เหรอ   ถ้าแผนแตกล่ะ"

ตายน่ะสิ  ถ้าแผนแตก ไม่พวกฉันก็พวกยัยชมพู่ก็ต้องแหลกกันไปข้างนึงแน่ๆอ่ะ

" แล้วค่อยคิดแล้วกันนะ  หิวข้าววววว  ไปล่ะนะ ป่ะริน  อิมไปหาอะไรกินที่ตลาดกัน เมื่อกี้ฉันเดินผ่านมานะเห็นเต้าฮวยน่ากินมากเลย เดี๋ยวพอเรากินเต้าฮวยเสร็จ เราก็ไปกินผัดไทเจ้าเก่าที่เราไปกินต่อนะ แล้วไปนั่งดูดน้ำปั่นกัน......."

แล้วเสียงของเนเนะก็หายไปพร้อมกับเสียงปิดประตู 

"สงสัยเนเนะจะกลายเป็นปอบไปแล้วล่ะว่ะ  แกได้ยินใช่ไหมม่อนตอนเราประชุมสายกันไอ้เนะมันกินข้าวไปตั้งห้าหกจานไม่ใช่เหรอ"

"แกจะตกใจไปทำไมไนท์ จนป่านนี้แล้วไม่รู้อีกเหรอ ว่าตัวเองมีเพื่อนเป็นปอบน่ะ"

ข้าว -_-;;; นี่คือนิสัยแกเหรอฟะ  อุตส่าห์หลงชื่นชม

"แต่ฉันก็อยากกินเต้าฮวยนะ^^"

ก็มันหิวนินา  ฉันหันไปมองข้าวที่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา  หา เอือมระอาเหยอ  เรื่องอะไรง่ะ  ต้นข้าวหยิบเป้ใบโปรดแล้วลุกไป

"พรุ่งนี้เครื่องมือต้องพร้อมนะ สนับ ไม้บรรทัด  อ้อ อย่าเอาของแรงๆไปล่ะ แล้วเก้าโมงเจอกัน"

ปัง !
ต้นข้าวออกไปแล้ว  ฉันยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะกินจึงลุกไปเปิดตู้เย็นอีกครั้ง  พลางควานหาของกินในตู้เย็น แล้ว ก็

ปึง !!

"อย่าปิดตู้เย็นแรงดิ่ม่อน  อ้าว แล้วนั่นจะกลับแล้วเหรอ"

"เออ ที่หลังหัดเอาของกินมาใส่ตู้เย็นบ้างนะพวก"

แล้วฉันก็ออกจากคอนโดไนท์ด้วยความโมโห (หิว)  ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงป้ายรถเมล์  เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที

'เฮีย'

"ฮัลโหล  มีไรอ่ะเฮีย"

ฉันรับโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ  เพิ่งจะหกโมงกว่าๆเกือบทุ่มเอง  โทรมาตามแล้วเหรอ

"ซิสเตอร์มายเลิฟ  มาที่ค่ายของฟาเทอร์ด่วนนะ  เฮียมีเรื่องจะเซดซักกะหน่อย  เร็วนะไอ้น้อง อย่าให้เฮียรอนาน"

แล้วเฮียก็วางไป เฮ้อ  ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเฮียหม่อนต้องพูดไทยคำอังกฤษคำด้วยนะ  กะอีแค่เคยไปอยู่อังกฤษสองอาทิตย์  เป็นบ้าไปแล้วรึไง  ไอ้เรามันก็ไม่เก่งภาษาอังกฤษซะด้วยสิ  ขี้เกียจมานั่งแปลอ่ะ -_-;;

ฉันเดินเข้ามาที่ทำการของค่ายมวย เห็นรถมอไซด์มากมายจอดอยู่  เพื่อนของเฮียแหงเลย  โอ้โห  มีโอซะด้วย รถใครอ่ะ แต่งสวยเป็นบ้าเลย มีโอสีดำเป็นภาษาจีน รุ่นนี้ฉันกำลังอยากได้อยู่พอดีเลยอ่ะ  รถใครหว่า

"เฮียยยยยยย ม่อนหิวอ่ะ มีไรกินมั่งอ่ะ"

นี่คือประโยคแรกที่ฉันตะโกนตั้งแต่อยู่หน้าประตู  มีผู้ชายคนหนึ่งลุกมาเปิดปผระตูให้ฉัน  รูปร่างสูง  ผิวออกสีแทนนิดๆ ผมสกินเฮด หน้าตาคม    น่ารักดีแฮะ  ^^

"อ้อน้องสาวหม่อนแหง เข้ามาสิ"

เสียงแหบแห้งน่าหลงใหล  ชื่ออะไรอ่ะตัวเอง กิ๊วกิ๊ว ^O^

"หม่อนน้องเมิงมาแล้วอ่ะ  น่ารักโคตรเลยว่ะ  ชื่อเลม่อนใช่ไหมครับ  เรียกมะนาวได้ป่าวอ่ะ"

ไอเตี้ย -_-;; ไม่เจียมเลยนะแก เตี้ยแล้วยังมาแซวฉันอีก  ไม่รู้เฮียไปรับเอาคนอย่างนี้เข้าแก็งค์ได้ไงอ่ะ

"หุบปากไปเลยไอทุเรศ   ไอซอสพาซิสเตอร์กรูมานี่ดิ๊"

อ้อ  ชื่อซอสเองหรอกรึนี่

ข้างๆเฮียมีผู้หญิงคนหนึ่งด้วยอ่ะ  ผมซอยสั้นๆ รูปร่างบอบบางได้ใจมาก น่าสงสัยจัง

" เฮียมีอะไรจะคุยกับม่อนอ่ะ"

ฉันนั่งลงแล้วยกขาพาดโซฟาอีกตัว อย่างไม่เกรงใจใคร

"มีแน่นอน  แกมีเรื่องกับพวกแมงมุมดำเหรอ"

แมงมุมดำ   แก็งค์ไหนอ่ะ  ไม่เห็นรู้จักเลย

"เปล่านี่  ม่อนยังไม่รู้เลยว่าแก็งค์ไหน"

"เอางี้ แกรู้จักยัยชมพู่รึเปล่า"

"อือ  รู้จักดิ่  ก็ไอ้คนที่ม่อนตีวันนี้มันเป็นเพื่อนยัยชมพู่ไง"

"ว่าแล้วไง  สายเฮียบอกว่ายัยชมพู่เป็นคนของแก็งค์แมงมุมดำ  และแน่นอนเรื่องนี้ยัยน้ำตาล หัวหน้าแก็งค์มันรู้เรื่องแน่นอน  ให้เดาเลยว่าทูมอโร่ พวกมันต้องตามแก้แค้นแกที่สคูลอย่างแน่นอน"

"ก็แหงล่ะเฮีย  สายม่อนก็บอกมาว่าอย่างนั้นแน่นอน  แต่เฮียไม่ต้องห่วงนะ พวกม่อนวางแผนรับมือเอาไว้แล้วล่ะ"

"เฮียไม่ได้ห่วงแก  แต่พรุ่งนี้เฮียไม่ว่างไปส่งแกแล้ว เพราะเฮียก็มีเรื่องเช่นกัน ที่โรงเรียน เอาเป็นว่าเฮียจะส่งคนไปดูนะ  เฮีย ไอ้วาโยมันหายไปไหนฟะ"

เฮียตะโกนถามพี่ซอส   พี่ซอสชี้ไปทางประตูห้องน้ำ  

"โอเค  ไปได้แล้ว อ้อ อย่าใจร้อนนะรู้ไหม ให้ชนะ อย่าให้เสียชื่อเสียงเฮีย เพราะแก็งค์แมงมุมดำมันเป็นเด็กสคูลเฮียเอง"

ฉันเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

อย่างน้อยๆเฮียก็ห่วงฉันแหละน่า ^^