^^รักสุดซ่าส์ !! ของยัยมาเฟีย ~o~

ลำดับตอนที่ #2 : อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นนน

ฉันเดินขึ้นห้องด้วยอาการกระดี๊กระด๊าร่าเริง  แหงล่ะก็คนมันอารมณ์ดีนิน่า  เอ ว่าแต่

ดูเหมือนฉันจะลืมอะไรเออ ใช่แล้ว แก็งค์ฉันไงเพื่อนๆและคนสำคัญ เกมส์

ฉันไม่รอช้ามุ่งหน้าไปยังโทรศัพท์ทันที

ฉันทวนเบอร์โทรศัพท์ในมือถือก่อนจะลงมือกดเบอร์แรก

..เกมส์...

แน่อนฉันไม่ได้เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนะ -_-;;

ตู๊ด  ตู๊ด   ตู๊ด   ตู๊ด (กรูไม่ได้เป็นตุ๊ดนะเฟ้ย"

"ฮัลโหล"

เย้ >O< รับแล้ว

"เกมส์เหรอทำไรอยู่อ่ะ"

"อ๋อกำลังอ่านหนังสือในห้องสมุดน่ะ  ว่าแต่ม่อนเถอะ เป็นไงมั่ง"

แน๊  มีเป็นห่วงด้วยอ่ะ เขินๆ >////<

"ก็ไม่เป็นไงหรอก  แค่โดนไล่ออกเอง^^"

"ไล่ออก O_O  แค่นี้ยังว่าไม่เป็นไรอีกเหรอ  ม่อนไม่น่าวู่วามเลยนะ ไม่น่าเลยนะ

ม่อน  แล้วทีนี้จะทำยังไง  หมดอนาคตแหงแก๋เลย"

อ้าว ไอ้นี่ ปากเรอะนั่น ไม่ๆ ต้องระงับอารมณ์ เลม่อน แฟนแกนะยะ >O<

"ไม่หรอกเกมส์ อย่าพูดงั้นสิ  ม่อนจะเรียนต่อที่ศรีเศียรเกล้าอ่ะ"

"แล้วพรุ่งนี้ม่อนจะมาเรียนไหม"

อยากเจอล่ะเซ่ >O<

"อือ  เข้าไปเอาเอกสาร  จะไปร่ำลาน้องๆแฟนคลับด้วย"

ฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหมคะว่าแก็งค์ฉันน่ะ ดังมากกกกจนมีแฟนคลับมากมาย ฮิฮิ ภูมิใจมากมาย

"งั้นไว้เจอกันนะ แค่นี้นะม่อนอาจารย์มา"

ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แงๆT^T สายตัดไปแล้วง่ะ  โหย  เกมส์อ่ะ ได้คุยกันแค่นิดเดียวเอง วางสายไปซะแล้ว   ไม่เปแนไร ริงกี้เทเลโฟนหาเพื่อนๆดีกว่า

คนแรก

ไนท์   คู่หูสุดเลิฟ

...คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง  ความซื่อตรงไม่มีบ้างเลยหรือไง  ถ้าแม้วันนี้เราต้องตายจากกันไปจะไปเสียใจ.......

"ว่าไงม่อน^^"

ง่ะ T^T รับทำไม กำลังฟังเพลงเพลินๆ
ไนท์อยู่ไหน????"

"คอนโดไง"

"ไนท์  ประชุมสายให้หน่อยดิ่"


"เอ้า  งงล่ะสิ  ประชุมสายคือหนึ่งโปรแกรมสุดเจ๋งในมือถือ ประมาณว่าคุยกันหลายๆคนได้ในเวลาเดียวกันอ่านะ (เค้ารู้กันหมดแล้วเฟ้ย......อ้าวเหรอ -_-;;)

"เอ่อ  รอเดี๋ยวนะ"

ผ่านไป  5นาที

"ม่อนๆยังอยู่ป่ะ มากันครบแล้วนะ เอ่อ  ข้าว"

"อือ  อยู่"

เสียงต้นข้าวนินา^^

"เนะอ่ะ"

"งั่มๆ คุยอยู่"

ให้เดา มันต้องกินอะไรอยู่แน่ๆ  ยัยนี่กับของกินอยู่ห่างกันได้ซะที่ไหน

"อิม"

"เออ  พูดอยู่  อูย ซี๊ด  เบาๆสิป้า"

อิมโดนไม้เรียวหวดตูดแหง -_-;;;

"ริน"

"อยู่ๆ  อิมจ๋าเป็นไงมั่งอ่ะ"

แหม  เป็นห่วงกันเชียวนะยะ  ชักอิจฉา

"เออ ทุกคน  ฉันเลม่อนนะ กะจะถามว่าทุกคนเป็นไงมั่ง  ส่วนฉันสบายดีนะ ไม่โดนกระทืบ แต่โนสวดหูยับ  และที่สำคัญได้โรงเรียนใหม่แล้วด้วย^^"

"โรงเรียนไหนเค้ารับแกวะ ม่อน"

ไอ้อิมชัวร์

"มีก็แล้วกัน แล้วพวกแกอ่ะ  ไนท์ได้ที่เรียนยัง"

"ลุงจะฝากเข้าศรีเศียรเกล้าอ่ะ"

O_O จริงอ่ะ เยี่ยม  โรงเรียนเดียวกันเลยไนท์

"รินก็จะไปเรียนที่นั่นนะ"

ว้าว  ดีจัง^O^

" แม่ฉันก็จะให้เข้าที่นั่นเหมือนกัน"

-_-;;; อัศจรรย์มากมาย  ยัยอิม

"ของเนเนะก็จะเข้าที่นั่นนะ เพราะป้าเป็นครูที่นั่นอ่ะ"

ชักเวอร์ละ ไอ้มะนาวหวาน

"ของข้าวอ่ะ"

ฉันถามขึ้นเมื่อยังไม่ได้ยินเสียงข้าว

"อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นนะ  ฉันก็จะเข้าที่นั่นเหมือนกัน"

อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น O_o

"แล้วแกล่ะไอ้ม่อน!!!"

คราวนี้มันพูดพร้อมกันฃ

" ศรีเศียรเกล้าเจ้าค่ะ"

"เฮ๊ย !!!"

"สรุปว่าเราได้อยู่ที่เดียวกันหมดเลยใช่มะ ดีนะ"

"แต่ข้าวว่านะริน  แยกกันอยู่จะดีกว่า"

"ทำไมอ่ะข้าว  ข้าวใจร้ายอ่ะ  ไม่อยากเห็นหน้าม่อนแล้วเหรอ"

"ปัญญาอ่อนแล้วไอ้ม่อน  เออ  แค่นี้ก่อนนะเว๊ย  ไปอาบน้ำก่อน  รินคับเดี๋ยวคืนนี้อิมโทรหานะ

แล้วอิมก็ตัดสายไป

ดีไปให้ไกลๆเลยไอ้อิม  ฉันขอแช่งให้แกจมอ่างอาบน้ำตาย  โทษฐานปากเสีย

"ง่ะ อิมไปแล้ว  งั้นรินไปก่อนนะทุกคน  แล้วเจอกันพรุ่งนี้"

น้ำรินตัดสายไปเป็นคนที่สอง  รักกันจริงนะแม่คู๊นนน

"แม่ เนะหิวข้าววววว  เฮ๊ย  เดี๋ยวฉันไปกินข้าวก่อนนะ  งั่มๆ  ก็จานที่ 5 มันหมดแล้วอ่ะแม่"

แกแน่ใจนะว่านั่นน่ะเรียกว่ากิน  ยัดมากกว่าม้างไอ้เนเนะ

"ม่อน  เดี๋ยวเย็นนี้ไปเจอกันที่คอนโดไนท์แล้วกันนะ  เดี๋ยวข้าวไปก่อน"

ง่า     ข้าวจาไปแย้วเหยอ

"แค่นี้แล้วกันนะไนท์  เดี๋ยวเจอกัน"

เมื่อไม่มีข้าว ทุกอย่างก็ไม่มีความหมาย

เฮ้อ  เซ็งจัง  หาอะไรทำแกเซ็งดีกว่า

ไปเฝ้าขงจื้อดีกว่า เผื่อจะได้อะไรดีดีกลับมามั่ง

แล้วฉันก็ล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลีย

.ติดตามชมตอนต่อไปนะค๊า........
เม้นท์เยอะๆนะ