คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ระยะที่ ๒
【 Baby's Breath 】
(2/5)
Warning : ไม่อนุาให้นำไปัแปลใ ๆ ทั้สิ้นนะะ เนื้อหามีินนาารและโรที่ปราในเรื่อไม่มีอยู่รินะ รุาใ้วิารานในารอ่าน
________________________________
ระยะที่ ๒
ไม้วานไ่พร้อมที่ัผถูฝ่ามือเรียวทั้สอับึ้นมาอบโยเอาลีบอไม้้าเียออ พร้อมับผ้าุบน้ำวาลบนพื้นเลอะอเหลวสีแเ้มลิ่นาว
เลือและลีบอไม้มัะออมายามอาารำเริบเสมอ
ระพีถอนหายใโยมีอาารเสียแทที่อเ้ามาผสมน้อยมือลูบบริเวแผ่นอนเอผ่านเสื้อยืสีำสนิทเบา ๆ ่อนะนำอุปร์ ทั้หมไปเ็บหลัทำวามสะอานเรียบร้อย ร่าสูโปร่ถึ้าวเ้าไปในห้อน้ำเพื่อัารัวเอให้พร้อมสำหรับารทำานวันนี้
แม้ะป่วย แ่าริ้นรนมีีวิหรือยัมีสิ่ที่้อรับผิอบอยู่ทำให้ผมไม่สามารถละทิ้หรือปล่อยให้นเอมิ่ไปับวามรู้สึรัอย่าไร้่าไ้ เพราะหาทำแบบนั้น นอาะทำให้ผู้อื่นเป็นห่วมาแล้วยัเพิ่มภาระให้แ่บุลเหล่านั้นนีวิอเามันูน่าสมเพหรือโ่มนเินไป
เมื่อเรียมัวสำหรับารทำานเรียบร้อย ระเป๋า็ถูนำมาถือ สูทสีำสนิทพาอยู่บนแนเรียวภายใ้เสื้อเิสีาวและเนไทสีเียวับสูท ารแ่ัวปิอายหนุ่มพนัานออฟฟิ ทุสิ่ปราบนหน้าระให้ไ้ผมเ็วามเรียบร้อยอีรั้ ่อนที่ผมะยิ้มบาพอใับลุในวันนี้แล้วเินออาห้อพร้อมุแรถและอำเป็นทั้หม
แน่นอนว่ามันยัเ้านาที่พอมีเวลาสัั่วโมไ้ สิ่ที่ผมทำประำ็ือารไปยัร้านอพนา
วาสีสวยทอประายราวับอทานะวันและรอยยิ้มบาอ่อนโยน่อทุอย่ารอบัวเา ือสิ่ที่ทำให้ผมเิวามรู้สึรัแรพบ น??‘???’???’???’?'??’” ??’???’“??’???’???’•??’? หยั่ราลามร่าายโยที่ไม่รู้ัว และเมื่อรู้ัว็สายไปเสียทุอย่าเพราะไม่สามารถถอนัวหรือหัวใไ้ทันแล้ว เพราะะนั้น เพียแ่เห็นหน้าทุเ้า เฝ้ามอรอยยิ้มอเา็ทำให้ผมมีวามสุมาว่าวามเ็บปวที่ไ้รับมา
แ่วามเ็บปว็ยัือวามเ็บปวอยู่วันยั่ำ แม้ะินามัน็ยัรู้สึ
“หืม ลีบทานะวัน”
ผม้มลเ็บลีบอไม้นิหนึ่ึ่มัหยอล้อับพระอาทิย์เสมอ อไม้แสนสว่าสไวแ่ลับมีวามหมายน่าเศร้าใ ‘อทานะวัน’
"เอะ มี้วยเหรอะ ที่ร้านไม่ไ้ปลูไว้นะ หรือเฮียเอามาลใหม่" เสียอพิมพ์สาวน้อยพนัานในร้านเอ่ยึ้นหลัาเธอนำาแฟมาเสิร์ฟผมพร้อมับนมแบบเิม ๆ อย่าเ้าวอลนัทเลือบาราเมล
"ะว่าะลอปลููน่ะ เอามาู่ับอยิปโยิปีสวยไม่น้อย"
น้ำเสียทุ้ม่ำเอ่ยอบ่อนที่ร่าสูออีฝ่ายะนั่ล้าผมพร้อมรอยยิ้มสใสเ่นเย นผมเผลอะยิ้มออมาามไม่ไ้
“วันนีุ้อารม์ี”
"ผมเอเรื่อี ๆ มารับ ำลัิว่าะวนระพีไป้วยัน"
ิ้วอผมเลิึ้นอย่าสสัยับำพูออีฝ่าย เพราะแม้ะรู้ัันมานาน แ่เรื่อารไปไหนมาไหนนั้น น้อยรั้มาเลยทีเียว ันั้นผมึมอหน้าเาหลัยาแฟึ้นื่ม้วยวามสนใ
"อีประมาหนึ่อาทิย์เพื่อนผมะมีทริปไปทะเลรับ ระพีสนใไป้วยันไหม สมาิยัไม่แน่นอน แ่ถ้าอยาไปเที่ยวผ่อนลายผมว่ามันอาะเหมาะนะ … " ใบหน้าหล่อมส่อแววลัเลใเล็น้อย ่อนะพู่อ "… ่วนีุู้ทำานหนัและอาารแย่ล เพราะแบบนั้นผมเลยอยาวนุเป็นพิเศษ"
หัวใอระพีเ้นรัวึ้นอย่าไม่อาะห้ามวามรู้สึเบื้อลึอนไ้ มือเรียวเย็นลอย่าปิเสธไม่ไ้ว่าำลัื่นเ้นปะปนวามลัว ผมลัวว่าเ้าอไม้ในร่าายำลัพวยพุ่ออมาเพราะวามรู้สึที่มาล้นนเิเป็นวามสุาำวนออีฝ่าย
"อีอย่า พับ้านาอาาศอผมนะ"
“ผม้อไปเ็าราาน่อน”
น้ำเสียอผมสั่นอย่าเห็นไ้ัแม้ะพยายามวบุมแล้ว็าม และใบหน้ามนั้น็ยับึ้นลอบรับำอบอผม ่อนที่อีฝ่ายะหยิบเอาถั่วในามึ้นมาป้อนอย่าทุที และใ่ผมไม่เยินเลยสัรั้แม้มันะเิึ้นทุวัน็าม
"ผมะรอำอบาุอย่าใใ่อเียวล่ะ"
“นานั้นเลยเหรอรับ ถ้าผมไม่ไ้ไปล่ะ”
หลัพยายามระับอาาร้วยารื่มน้ำและบเี้ยวอินเล่น รอยยิ้มหยอล้ออผม็ปราพร้อมเอ่ยถามอีฝ่ายนใบหน้าอนัวสูะัราวับิว่าำพูนั้นอผมะเิึ้นริ
"ผมอยาใหุ้ไปนะ มา ๆ ้วย"
เื่อเถอะรับ
เพียำพูแ่นั้น ็ราวับมีน้ำมารให้อไม้ในร่าายผมหยั่ราลึและผลิบานมาึ้นอีรั้ในเ้านี้ เพราะหลัาเินออมาาร้าน ในรถอผม็เ็มไป้วยลีบอไม้และผ้าเ็หน้าทีุ่่มไป้วยเลือ
ว่าะั้สิและัารใบหน้าเปื้อนหยาน้ำาแห่วามทรมานปะปนวามสุในวันนี้ไ้ มัน็ทำเอาผมเือบะเ้าานสายไปพอสมวร
และหลัานั้นหนึ่อาทิย์ พร้อมับวันลาประำปีอผมถูนำออมาใ้เป็นระยะเวลา3วัน
ผม็มานั่อยู่บนรถอพนาพร้อมสัมภาระสำหรับทริปมาทะเลในรั้นี้
“้อไปรับใรไหมรับ?”
"ไม่รับ ผมนัไว้ที่บ้านพัเลย ะไ้ไม่้อรอันให้วุ่นวาย"
ผมพยัหน้าเ้าใ พร้อมรอยยิ้มที่ประับอยู่บนใบหน้าไม่าหายล้ายับำลัะบ้า
บารั้ ผมว่าพระเ้าเห็นใผมบ้าสินะ ถึแม้ะไม่สมหวัและรอวันที่ะหายไปารนี้ แ่มัน็มีวามสุในระยะเวลาหนึ่
อบุรับพระอ์ …
นัยน์าสีน้ำาลอ่อนถูเปลือาปิลยามนึถึพระเ้าผู้เป็นที่ยึเหนี่ยวิใอน นรู้สึถึสายาม ๆ มอมาระพีึหันไปหานที่วระับรถอยู่แ่็้อใเมื่ออีฝ่ายยื่นใบหน้าพร้อมวาสสัยส่มาให้ แ่ใบหน้านั้นแทบะแนบิันนทำให้ผมหน้าเห่อร้อนึ้นมาอย่าหนั
"โทษทีรับ ผมแ่เห็นเ้านี่ิอยู่บนผมุ"
รถที่ำลัเลื่อน้วยระบบอัโนมัิามเทโนโลยีสุสร้าสรร์อโลใบนี้ทำให้อีฝ่ายละมือาพวมาลัยมาึเอาลีบอไม้ที่ิอยู่บริเวลุ่มผมอผมออ
"แ่ ๆ"
เสียไออน้าัวทำให้วามรู้สึเ็บในปออผมหายไป แ่เมื่อมอนที่ยื่นหน้ามาเมื่อรู่หันหน้าไปอีทา็อรู้สึเป็นห่วไม่ไ้
“ไม่สบายเหรอรับ”
"เปล่ารับ ไม่เป็นไร"
“ผมับแทนไหม” ผมเอ่ย้อเสนอไปอย่าเป็นห่ว
"ุไม่สบายอยู่ ะมาับแทนไ้ยัไรับ ผมไม่รัแนป่วยหรอนะ"
าู่มหันมามอผมุ ๆ แ่ผมลับมอ้ามสายาุันนั้นเลยไปยับาสิ่บนัอเา แล้วหันหน้าหนี้วยวามไม่เ้าใ เมื่อมือหนาหยิบสิ่นั้นพร้อมเปิระทิ้มันออไปนอรถ
ทำไมถึมีลีบทานะวันอยู่ในรถไ้
หลัานั้นบรรยาาศในรถ็เียบสั มีเพียเสียเพลลอเลียเบา ๆ ให้วามรู้สึที่ไม่อึอันเินไป
"อยาเ้าห้อน้ำบอผมนะ เี๋ยวผมะับยาวเลย"
สิ่ที่ระพีทำือารพยัหน้าอบรับ่อนะเียบอีรั้เพราะไม่รู้ว่าะพูอะไร
และลัวว่าะมีวามสุมานทำให้อาารำเริบและส่ผลให้ทริปไม่สนุเอา
สุท้ายแล้ว
ผม็เผลอหลับระหว่าอยู่บนรถทิ้ใหุ้เาับรถนเียวนไ้
.
.
.
เสียลมหายใสม่ำเสมอและหัวทุย ๆ นั้นเอียไปมาอย่านหลับสนิท ทำให้มือหนายับไปปุ่มับอัโนมัิอีรั้แล้วเอื้อมไปเอาหมอนรออมาใส่ให้นนั่้า ๆ ่อนะเลี่ยแ้มเนียนแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มมื่น
แ่ ๆ … เวรเอ้ย
วามรู้สึเ็บลึและลีบทานะวันร่วโรยออมาแ่ไม่มีเลือปะปนมานั ทำให้แววาู่มัวลน้อยล ่อนะเ็บเอาลีบอไม้พวนั้นทิ้ไปอีรั้ แล้วยับมือมือเลื่อนไปลูบไล้แหวนบริเวนิ้วนา้า้ายอัวเอแผ่วเบา
วามรู้สึผิ่อนที่าไปแล้วเิึ้นเ็มหัวใ และวามรู้สึเ็บปวยามมอใบหน้าอาย้าาย้วยสายา ‘่อนรั’
TBC.....
_________________________
ทุนน! เนื่อาอนแรเรื่อนี้เราเียนเล่น ๆ นะะ อนนั้นเราึใส่ื่ออ 'น้อระพี' เป็น 'ปรา' แ่พอเอามาล้อลบื่อปราออเพราะน้อเป็นัวเออนิยายอีเรื่อ่ะ!5555
หาใรพบเอสามารถเม้นบอเราไ้นะะ เี๋ยวเรามาแ้ให้
ันั้นสรุปนะะ ื่ออนายเอือ ระพี
ส่วนื่ออุพระเออเราือ ุพนา ่ะ
ออภัยในวามสะเพร่าอเรา้วยนะะTT
ความคิดเห็น