คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Memoroma 04 - 100%
[HKS] Memoroma 04
“พี่ฮั่น!!! พี่ฮั่นจริงๆ ด้วย”
เสียงเรียกดังจากอีกฟากถนนเรียกทุกคนบริเวณนั้นหันไป เด็กหนุ่มตัวเล็กผิวขาวอมชมพูมีน้ำมีนวลดวงตากลมเล็กปากสีสดใครเห็นก็สะดุดตา ใครเห็นก็ต้องหลงใหล แต่มีคนที่ไม่ใช่หนึ่งในนั้น...กำลังหนี
“แฟนเก่าฉัน กันให้ที”
ฮั่นหันไปสั่งเร็วข้างหูบอดี้การ์ดที่ตามมา แล้วคว้าแขนแกงส้มวิ่งหลบไปก่อนทันที่ผู้คุมกันจะได้พูดอะไร ถึงไม่มีใครพูดก็เป็นอันรู้กันทั้งคฤหาสน์ว่าผู้ดูแลคนนี้เป็นคนโปรดของคุณแกง เกินกว่าคนดูแล เกินกว่าคนสนิท คุณแกงจะไม่ยอมกินข้าวถ้าไม่มีนายฮั่นร่วมโต๊ะ จะไม่ยอมนอนถ้าไม่มีนายฮั่นร่วมห้อง สิ่งที่พวกเขาต้องดูแลเหนืออื่นใดคือความปลอดภัยทั้งร่างกาย และจิตใจของเจ้านาย ไม่ว่านายนี่จะมีประวัติอย่างไร ตอนนี้มันคือคนสำคัญที่สุดของคุณแกง
ริทมาที่นี้ได้อย่างไร?? ตอนนี้ริทควรจะอยู่อเมริกา กำหนดกลับตั้งเดือนหน้า ทำไมมาได้ ปกติริทจะคุยกับเขาทุกเรื่อง บอกเขาทุกอย่าง หรือว่า….
ยุทธนา
ไม่น่า...ตูมตามไม่น่ารู้มากขนาดนี้ ถึงรู้ก็ไม่ควรทำแบบนี้ เพราะไม่ดีกับแกงส้มแน่ถ้าสองคนนี้เจอกัน ไม่ดีแน่ถ้ารู้ว่าริทกับเขาเป็นอะไรกัน สำหรับยุทธนาความรู้สึกแกงส้มมาเป็นที่หนึ่งเสมอ
ริทรู้ว่าเขากำลังทำอะไร แต่ไม่รู้ว่าอย่างไร ริทเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาดีมีแต่คนตามใจ อยากได้อะไรต้องได้ ใช้ความน่ารักหว่านเสน่ห์เพื่อได้สิ่งที่ต้องการ และเพื่อทำให้เขาหึงอยู่เสมอ แต่มันไม่ได้ผล เพราะแม้จะพยายามเท่าไร เขาก็ไม่เคยคิดกับริทเกินพี่น้อง เขาไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันอย่างที่ริทเป็น
แต่...เขาต้องอยู่สภาพนี้...
ตลอดไป
‘แม่ฝากริทด้วยนะฮั่น ริทไม่มีใครแล้ว ริทเหลือฮั่นคนเดียว ฮั่นต้องรักน้อง ดูแลน้องตลอดไปนะ...'
ถ้าวันนั้นไม่มีแม่ริท วันนี้...คงไม่มีเขา....
"แกเอามันไปเลี้ยงสิ!! ฉันไม่เอาแล้วนะ ฮั่นมันเป็นบ้าเหมือนแม่มัน! ไม่พูดไม่จาตาขวาง กลางคืนก็ละเมอร้องลั่นบ้าน! ฉันจะประสาทกินตามมันแล้ว!!"
พี่สาววิภาวรรณสาวโสดตัวคนเดียว เรียกน้องสาวคนสุดท้องมาปรึกษาหวังโยนหลานชายให้ไปเลี้ยงแทน หลังจากรับมาเลี้ยงจากต่างจังหวัดได้ไม่ถึงอาทิตย์หลังเกิดเรื่อง
“ไม่ไหวหรอกพี่ ลูกหนูตั้ง 3 คน พากันจนตายพอดี หนูไม่ลืมหรอกนะว่าพี่วิภาทำกับหนูแฟนหนูไว้ยังไงบ้าง ตั้งแต่หนูแต่งกับพี่เจตน์ที่มีแต่ตัว พี่วิภาก็ตัดพี่ตัดน้องเฉดหัวหนูยังกับหมูกับหมาไม่นับญาติ ไม่รับหลาน แล้วนี่จะให้เลี้ยงเจ้าฮั่นเหรอ ไม่มีทาง!!"
ทั้งสองถกเถียงกันโดยไม่รู้ว่าคนที่ตนเองกำลังปัดความรับผิดชอบกำลังยืนหลบมุมฟังอยู่ใต้บันได...ทั้งน้ำตา
"พี่ๆ เราส่งมันคืนไปให้ญาติฝั่งพี่กฤษณ์เลี้ยงแทนไหม?"
"มีญาติที่ไหนล่ะ?! ไอ้กฤษณ์มันอยู่บ้านเด็กกำพร้าโตมากับนังษาชู้มันนั่นแหละ!!"
ษา...มาริษา
ชื่อของผู้หญิงที่แม่กรอกหูให้เขาฟังทุกวัน ผู้หญิงเลวคนนั้นทำให้ครอบครัวเขาพังทลาย ทำลายชีวิตเขาทั้งตอนมีชีวิตอยู่จนกระทั่งตายไปแล้วยังทิ้งเด็กนั่นแย่งความรักจากพ่อเขา! ทำให้แม่เครียดจนเป็นโรคประสาท สาเหตุของทุกอย่างมาจากมาริษา และลูกมัน..เด็กชั่วนั่น!
"ถ้าอย่างนั้น เราเอามันไปไว้.....”
ฮั่นไม่อาจฟังต่อไปได้ หูอื้อด้วยความโกรธ น้ำตาที่ไหลไม่รู้ว่าจากความเสียใจหรือความแค้น ขาที่แทบล้มทั้งยืนพาตัวเองวิ่งหนีออกจากบ้านป้าด้วยสมบัติเพียงเป้ใบเดียว คนไม่มีที่ไปได้แต่นอนหนาวริมตรอกสกปรกสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายทุกคืนไม่มีคนกอดปลอบ เงินติดตัวค่อยๆหมดไปจนต้องหาของกินตามถังขยะ โดนคนรังเกียจขับไล่ไร้ค่ายิ่งกว่าหมาจรจัด
ชีวิตที่เคยสุขสบาย มีพ่อ มีแม่ให้กอด มีบ้านหลังใหญ่ มีเตียงอุ่นนอน กลับไม่เหลืออะไรสักอย่าง ไม่เหลือใคร ไม่มีใครต้องการ แล้วจะอยู่ไปทำไม....
แตรรถบีบยาวพร้อมเสียงยางรถยนต์เบียดถนนดังก้องไปทั่วถนนใหญ่ ยั้งรถหรูไว้ทันก่อนที่จะพุ่งกระแทกร่างเด็กข้างถนนที่กำลังวิ่งตัดหน้ารถ
แม่ม่ายลูกหนึ่งเจ้าของธุรกิจส่งออกเจ้าของรถ คือ ผู้ที่ให้ชีวิตใหม่แก่ฮั่นอีกครั้ง เธอพยายามพาเด็กหลงทางคนนี้กลับบ้านแต่ไม่สำเร็จ เด็กไม่พูดและทำตัวแปลกแยก ผวาเวลาคนเข้าใกล้ มีปฏิกิริยารุนแรงทุกครั้งเมื่อมีใครสัมผัสโดนตัวเขา
ทั้งสงสาร ทั้งเอ็นดูเกินกว่าจะปล่อยเด็กน้อยไว้แบบนี้ ด้วยความถูกชะตาทำให้เธอตัดสินใจรับฮั่นเป็นลูกบุญธรรมและพากลับอเมริกาด้วยกัน ฮั่นถูกเลี้ยงดูเติบโตมาอย่างดีเท่าเทียมกับริทลูกชายแท้ๆของเธอ ความอบอุ่นที่ได้รับรักษาอาการบาดเจ็บได้...
แต่ไม่หาย
ภายนอกฮั่นก็เหมือนคนปกติทั่วไป แต่รอยแผลเป็นไม่เคยลบเลือน ความแค้นที่ฝั่งแน่นในใจเพาะบ่มรอวันชำระ..ทีละคน..
โดยเฉพาะมัน
จะว่าไปชะตากรรมเขาก็คล้ายกับตูมตาม ต่างกันเพียงแม่เลี้ยงเขาเหมือนลูกอีกคน และเขาไม่ได้รักริท..แบบนั้น
'ขอโทษนะริท'
“พี่ฮั่น!! เดี๋ยวก่อนพี่ฮั่น!! รอริทด้วย!!”
เด็กหนุ่มได้จังหวะข้ามถนนมาได้รีบปรี่ตามพี่ชายไป แต่ถูกชายชุดลำลองล่ำสันเข้าขวางทางไว้
"จำคนผิดแล้วคุณ!!' บอดี้การ์ดได้เปรียบจากร่างใหญ่กว่ากันหนุ่มน้อยที่สูงไม่ถึงไหล่ไม่ให้เห็นเส้นทางที่นายเขาหนีไปพร้อมผู้ดูแลเจ้าปัญหา
จะบ้าเหรอ! เขารู้จักพี่ฮั่นมาทั้งชีวิต เห็นแค่ข้างหลังก็จำได้ แกนั่นแหละมีสิทธิอะไรมาขวางเขา มาถูกเนื้อต้องตัวเขา ถ้าพี่ๆมาเห็นแกได้แขนหักไหล่หลุดแน่
"ไม่ผิดแน่นอน นั่นพี่ฮั่นของฉัน ทำไมฉันจะจำ..."
เดี๋ยวก่อน! หรือว่าพี่ฮั่นกำลัง...
ไม่ได้เขาจะทำเสียแผนไม่ได้ พี่ฮั่นต้องโกรธเขาแน่เลย ทำไงดี?
หนุ่มน้อยคนนี้มีพิรุธ จากที่โวยวายว่ารู้จักกลับชะงักไปทำท่าเลิกลั่ก ประสบการณ์มันบอกว่าผู้ชายคนนี้ต้องมีประโยชน์ต่อคุณยุทธนาไม่น้อย
"คุณรู้จักคนชื่อฮั่น ที่หน้าคล้ายคนเมื่อกี้หรือ?" บอดี้การ์ดร่างคล่ำหรี่ตาเปลี่ยนเป้าหมาย จนคนตัวเล็กรู้ตัวแล้วว่าเขากำลังทำผิดมหันต์
"ปะ เปล่าา...ผมจำคนผิดจริงๆ ขอโทษด้วยครับ..อ่ะนี่ไงพี่เขาโทรมาพอดี ฮัลโหล พี่เหรอ ครับๆ อ๋อ...นอนอยู่บ้านเหรอ แหมผมเกือบทักคนผิดแล้วไหมล่ะ!" ริทก้มหัวขอโทษขอโพยแล้วทำทีเป็นคุยโทรศัพท์มือถือต่อ รีบเดินกลับทางที่ตัวเองมา
“เกือบไปแล้วเรา..”
ริทผละออกมา มองโทรศัพท์ในมือรีบหาเบอร์กดหาพี่ชาย เขาต้องการคำอธิบายทุกอย่างตอนนี้ โดยเฉพาะเรื่องเด็กผู้ชายที่พี่ฮั่นโอบมันอยู่!!
“วะ..วิ่ง..ทำ..ไม"
แกงส้มทรุดลงพิงผนังปูนตรอกแคบที่ฮั่นดึงเขาเข้ามาหลบด้วยกัน เขาไม่เข้าใจทำไมต้องวิ่ง เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แค่เขาจะหันไปมองว่าใครกันเรียกพี่ฮั่น เจ้าตัวก็ฉุดเข้าวิ่งหนีมา ดูซิไอศกรีมก็ตกอยู่หน้าร้านอดทานเลย แล้วนี่บอดี้การ์ดเขาหายไปไหน
“เจอคนท่าทางแปลกๆไม่น่าไว้ใจ...คุณจะไม่ปลอดภัย”
ฮั่นหยิบมือถือมองข้อความที่เพิ่งเข้ามา ก่อนปิดเครื่องยัดมันกลับเข้ากระเป๋ากางเกงยีนส์ ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที เขาโกหกไปสองครั้งแล้ว…ช่างเถอะ ทุกอย่างมันก็ไม่จริง ตั้งแต่เขาเริ่ม ตั้งแต่เขามาอยู่ข้างๆเด็กคนนี้แล้ว
‘แต่เขาเรียกชื่อพี่นะ..ไม่ใช่คุณแกงสักหน่อย’
เด็กหนุ่มได้แต่แหงนหน้ามองถามด้วยความสงสัย...ในใจ เพราะสีหน้าพี่ฮั่นตอนนี้ดูกังวลมาก คงเป็นห่วงกลัวเราจะเป็นอันตราย เราก็ไม่ควรไปถามเซ้าซี้ให้พี่รำคาญเปล่าๆ แค่รู้ว่าเขาห่วงเราขนาดนี้ก็ดีใจจะแย่
“เมาเหงื่อเหรอคุณ?...ยิ้มอยู่ได้" พูดเองก็ยังไม่แทบเชื่อหู วันนี้ก็เพิ่งรู้ตัวว่าขี้เล่นเป็น
แกงส้มยิ้มไปหอบไป หรือคำโกหกก้อนโตนั่นจะทำให้เด็กนี้รู้สึก...หึ ขอบคุณนะริท สร้างสถานการณ์แบบไม่ตั้งใจได้ทั้งสลัดบอดี้การ์ด และได้ใจเด็กนี้เพิ่มอีก
“สง..สัย..จะเมา..จริง..จริง”
ตาโตยิ้มหยีไปพร้อมริมฝีปากชมพูใส กำลังปรือลง เสียงรอบข้างดับไปทันที แกงส้มได้ยินแต่เสียงหายใจถี่ของตัวเอง ไม่น่าวิ่งเลย มึนหัวเหลือเกิน...ผนังปูน แผ่นหลังพี่ฮั่นบิดเบลอไปหมด แสงสีขาวค่อยๆกัดกินภาพตรงหน้าไปทีละนิด
ฮั่นละสายตาจากคุณแกงไปตั้งแต่ถามจบ เขาแอบลอบมองไปนอกตรอก ริทกลับขึ้นรถไปแล้ว ดูเหมือนจะมากับเพื่อนนักเรียนแพทย์ที่เขาคุ้นหน้าอยู่คนสองคน ส่วนบอดี้การ์ดกำลังเดินมาทางนี้ นายนั่นกำลังหัวเสียที่โทรหาเขาไม่ติด มันต้องไปดักรอเขาที่รถแน่นอน จากตรงนี้มีทางลัดไปถึงรถได้ก่อน แต่ต้องให้แน่ใจว่ามันเดินผ่านพวกเขาไปแล้วจะได้หนีสะดวกขึ้น
แกงส้มสะบัดหัวไล่อาการออก ดวงตาที่เริ่มมองชัดขึ้นเลือบเห็นบอดี้การ์ดตัวเอง..กำลังจะเดินผ่านไป เดี๋ยวก่อน! คุณแกงอยู่นี่!
“นาย!...อุ๊บ…อื้มม….”
หากปิดด้วยมือ...ก็คงสงสัย
แต่ถ้าปิดด้วยสิ่งนี้...คงสงสัยไม่ทัน
สัญชาติญาณไวเกินลมปากพูด มือข้างหนึ่งคว้าเอวบางเข้าชิด อีกข้างสอดยึดเอียงต้นคอไว้ไม่ให้เหยื่อหนี
และสุดท้ายริมฝีปากหนาที่รู้หน้าที่ตัวเองเป็นอย่างดี
ชื่อบอดี้การ์ดหายเข้าไปในลำคอเจ้านาย ปากชมพูสดของคุณแกงถูกครอบครองด้วยสิ่งเดียวกันของผู้ดูแลทันที
แกงส้มเบิกตาโตกว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหลับตาลงตามอีกคน พี่ฮั่นกำลังเอียงคอบดริมฝีปากชื้นลงบนปากเรา ทุกจังหวะที่ปากเขาขยับไหวมันพัดเอาคลื่นความร้อนรุ่มกระหน่ำไปทั่วร่างกายเด็กหนุ่ม เรี่ยวแรงลมหายใจเหมือนถูกเขาดูดดึงไป...ไม่เหลือ
ฮั่นถอนริมฝีปากออกมองผลงานตัวเองที่กำลังอ่อนปวกเปียกในอ้อมกอด...เพียงครู่เดียว แล้วรีบหันไปด้านนอกอีกครั้ง ค่อยยังชั่วที่นายนั่นไม่ทันได้ยินเสียงคุณแกง ตอนนี้ได้จังหวะหนีแล้ว เขาต้องพาเด็กนี้ไปบ้านเขาให้ได้...โดยไม่มีคนอื่น
ฮั่นหันกลับมาทางแกงส้ม ถ้าจะหนีกันไปสภาพนี้คงวิ่งไม่ทันแน่ อะไรจะเคลิ้มนานขนาดนี้นะเด็กน้อย ฮั่นยิ้มอ่อนโยนไล้นิ้วแตะริมฝีปากที่แดงขึ้นอย่างแผ่วเบา สวนทางกับหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรง แกงส้มลืมตาขึ้นกระพริบตาปรือช้าๆ ลิ้นสีชมพูเล็กค่อยๆเลียกลีบปากล่างตัวเองไล้เก็บรสจูบบางเบาที่เขาเพิ่งฝากไว้
ท่าทางไม่ประสาของแกงส้มทำเขาใจเต้นถี่รัวขึ้น เลือดสูบฉีดแรงไปทั่วร่าง พาความต้องการถาโถมเข้ามา เด็กนี้จะรู้ตัวไหม?..ว่ากำลัง..ยั่วเขา...
สองแขนเรียวเอื้อมรั้งต้นคอเขาเข้าหา ร่างกายหยุดปัดป้องโดนที่เจ้าของยังไม่ทันรู้ตัว แกงส้มยึดต้นคอฮั่นไว้พยุงร่างตัวเอง ตากลมโตเป็นประกายใสจ้องฮั่นไม่กระพริบ นกอินทรีที่เคยผยองตนกลับสยบต่อลูกแมวน้อยที่ไม่มีแรงแม้แต่จะยืน
"ดีจัง...ทำอีกได้ไหม?"
“ได้อยู่แล้วครับ..อันที่จริงเรื่องเล็กแค่นี้ Mr.H ไม่เห็นต้องเสียเวลามาด้วยตัวเองเลยนะครับ”
“ไม่หรอกครับ สำหรับผมทุกเรื่องที่เกี่ยวกับชัยอรรถ เป็นเรื่องใหญ่เสมอ ไหนๆผมก็ต้องมาทำธุระที่กรุงเทพอยู่แล้ว เลยถือโอกาสมาทักทายคุณยุทธนาด้วยเลย”
Mr.H เป็นคนไทยที่เติบโตในต่างประเทศ เป็นคนรุ่นใหม่ไฟแรงสร้างกิจการด้วยตนเอง ข้อมูลตรงกับที่รู้มาทุกอย่าง ต่อให้เขาต้อนอย่างไงก็ไม่เคยจนมุม Mr.H รู้เรื่องธุรกิจเป็นอย่างดี แม้แต่เรื่องนอกเกมส์ที่กำลังเฉือดเฉือนกันยังฉลาดตอบได้ไร้พิรุธ จนอดสงสัยไม่ได้ว่าคนคนนี้คือ Mr.H ตัวจริง? ทั้งที่ควรจะเป็นอีกคน...
ส่วนอติรุจก็เล่นละครได้เยี่ยมเหมือนเคย เขาไม่น่าโง่ได้นานขนาดนี้ ตั้งแต่รู้...ทุกการกระทำของมันอยู่ในสายตาเขาหมด รวมถึงการออกไปรับโทรศัพท์ระหว่างประชุม...
ไม่ต้องสงสัยนาน เพราะคล้อยหลังอติรุธพักเดียว คำตอบก็วิ่งเข้าโทรศัพท์เขาเช่นกัน
“ปล่อยไปแล้วครับ”
“ดี...อย่าให้มันรู้ตัว…ส่งคนไปสืบเรื่องแฟนเก่าด้วย”
“ผมคุยกับนักสืบคุณตามแล้ว น่าจะเป็นคนชื่อ ริท นักเรียนแพทย์ ที่โตมาด้วยกัน”
“ดีมาก...เดินตามแผนเดิม”
การประชุมยืดเยื้อกินเวลาใกล้ค่ำ ถกเถียงด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งหมดก็เพื่อดึงเวลาเขาชัดๆ เลิกแล้วก็ดีค่ำมืดดึกดื่นแค่ไหนก็ต้องตามคุณแกงไป
“ให้เกียรติผมเลี้ยงข้าวคุณยุทธนาสักมื้อนะครับ นานนานจะได้เจอคนเก่งรุ่นเดียวกัน”
ดักทางเขาอีกแล้วสินะ Mr.H
"เป็นเกียรติของผมมากกว่าครับ...ผมรู้จักร้านอาหารทะเลอร่อยๆ แถวพัทยา เดินทางไม่ไกลนัก.."
"ผมแพ้อาหารทะเล...และไม่อยากนั่งรถนาน ทานโรงแรมแถวนี้ดีกว่าครับ" Mr.H ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวขาว ตาเรียว สวนตอบเร็วแต่ราบเรียบ
“เข้าใจว่าคุณแพ้แค่กุ้งซะอีกนะครับ...Mr.H” ยุทธนาทิ้งจังหวะไม่นานก็ตอบกลับทันที
การชิงไหวชิงพริบรวดเร็วของสองผู้บริหาร ทำเอาอติรุธเหงื่อตก ยุทธนารู้มากจริงๆ และจงใจปล่อยหมัดให้ฝั่งเขากลัว ตูมตามเก่งเกินวัยมานานแล้ว แต่ Mr.H ของเขาคนนี้ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน
“คุณเข้าใจผิดครับ...ผมแพ้อาหารทะเลทุกชนิด ปกติเรื่องแบบนี้เขาไม่บอกตรงๆหรอกนะครับ จะบอกแค่ว่าไม่ทาน เพราะไม่แน่มันอาจถูกเอามาทำร้ายหักหลังกันได้ แต่ผมบอก..เพราะไว้ใจคุณ”
“ความไว้ใจนั่นแหละครับที่จะย้อนกลับมาทำร้ายคุณเอง ทางที่ดีอย่าวางใจใครเลยดีกว่าครับ Mr.H” ยุทธนาลงเสียงหนัก เบนสายตาไปชายหนุ่มร่างเล็กเยื้องหลังตนเอง..คนที่เขาเคยไว้ใจ
“ผมจะจำคำคุณไว้นะ...คุณตูมตาม..และต่อไปคุณเรียกผมว่า ฮัท ก็พอ”
‘ริทโทรมาหลายรอบ เลยเล่าไปคร่าวๆ แกคุยกันเองล่ะกัน’
ข้อความที่แคนส่งมาตอนกำลังหลบริทอยู่ ขอบคุณที่ริทฉลาดพอ ไม่โทรหาเขาตอนนั้น ฮั่นถอนหายใจโล่งอก พวกเขาหลบบอดี้การ์ดออกมาได้ ถึงแม้มันจะไปถึงรถก่อน ป้วนเปี้ยนดักรออยู่ เขาเลยแสร้งโทรบอกมันว่ากลับมาอยู่ร้านไอศกรีมเพราะคุณแกงจะทานอีก เขาฉวยจังหวะมันห่างรถ พาแกงส้มขึ้นรถและรีบขับออกมาทันที
ตอนนี้ก็เลยบ่ายแก่มาแล้ว กว่าจะถึงบ้านเขาคงใกล้ค่ำพอดี เราคงไปถึงเร็วกว่านี้ถ้าไม่มัวแต่หนีริท ไม่มัวแต่หลบบอดี้การ์ด และไม่มัวแต่....
"ดีจัง...ทำอีกได้ไหม?"
"อื้มมม....."
แทนคำตอบฮั่นผลักแกงส้มเข้าชนผนังซีเมนต์ใช้กายแกร่งตรึงแนบร่างบาง สองมือหนาสอดเข้ากลุ่มผมกอบแก้มช้อนรับจูบที่ร้อนแรงกว่าเก่า ฮั่นดูดเม้มกลีบปากบางทั้งบนล่างของเด็กหนุ่มที่เผยอปากรอรับแรงปรารถนา และเรียนรู้ที่จะ....ทำตาม
ฮั่นหยุดเผลอยิ้ม เมื่อปล่อยให้แกงส้มที่พยายามจะจูบตอบเขาอย่างทุลักทุเล ดูคล้ายจะกัดปากเขามากกว่า เด็กหนุ่มได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะในลำคอของอีกคนจึงลืมตาขึ้น สายตาหยอกล้อปนขำของพี่ฮั่นกำลังจ้องอยู่ เขาต้องทำเรื่องน่าอายไปแล้วแน่ๆ คุณแกงหน้าแดงจัดย่นจมูกใส่ผู้ดูแลขี้แกล้งที่เอาแต่หัวเราะเขาไม่หยุด
"ฮ่าๆๆ..ฮ่าา"
"พอแล้ว!! ไม่เอาแล้ว ไม่ทำอีกก็ได้!"
แกงส้มสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม แต่ยังไม่ทันจะออกไปได้ แขนแกร่งก็พาดลงบนผนังปูนด้านข้างหน้าเขา กันไม่ให้หนี ร่างกายช่วงล่างโดนดันเข้าแนบชิดกว่าเดิม ความรู้สึกแปลกเริ่มก่อตัวขึ้นภายใน และยิ่งทวีความทรมานมากขึ้น เมื่อพี่ฮั่นเริ่มเคลื่อนต้นขามาแนบส่วนอ่อนไหวของเขา
"ไม่ทำอีก..ไม่ได้แล้ว"
ริมฝีปากหนากระซิบแหบพร่า ก่อนย้ายมาดูดกลืนปากเจ่อสีชมพูสดอีกครั้งอย่างรวดเร็ว แกงส้มขืนตัวออกแต่ไม่สำเร็จ พยายามเม้มปากแน่นไม่ให้เขาทำตามใจได้ แต่ก็ต้องยอมจำนนทันทีเพราะแรงขยับด้านล่างที่ทำเขา..
"อ่าาา..."
ต้องเผยอปากออก..
ฮั่นฉวยจังหวะได้เปรียบ สอดลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเด็กหนุ่ม ริมฝีปากด้านนอกที่เคลื่อนเฟ้นไม่หยุด ลิ้นก็ตวัดหาลิ้นเจ้าของปากไปทั่วจนเจ้าตัวไม่สามารถหนีได้ ยิ่งคุณแกงขัดขืนยิ่งกระตุ้นฮั่น การรุกรานทั้งบนล่างทำแกงส้มทรมานแทบขาดใจ ร่างอ่อนระทวยแทบไหลไปกองกับพื้น แต่มือแกร่งพยุงศีรษะทุยไว้ไม่ให้สองปากต้องแยกออกจากกัน ฮั่นบังคับใบหน้าหวานให้เอียงรับรสจูบที่ลึกแน่นขึ้นเรื่อยๆ เขาปล่อยให้อารมณ์ขับเคลื่อนตัณหาจนลืมควบคุม..
สองมือเล็กที่เคยขยุ้มอยู่ปกเสื้อฮั่น คลายออกและทิ้งตัวลงนิ่งข้างตัว
ห้วงอารมณ์พลุ่งพล่านกลืนสติจนหมดสิ้น ฮั่นเงยหน้าขึ้นจากปากแดงหวานลิ้น แล้วก้มลงไซร้ซอกคอเนียนหอมได้ไม่นานก็เริ่มชะงัก...เมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ…
โอ้ยยยย น่าอายเหลือเกินเขาไม่น่าเป็นลมไปทั้งอย่างนั้นเลย มารู้สึกตัวอีกทีก็เห็นพี่ฮั่นให้เขาดมอะไรก็ไม่รู้ ผ้าเย็นๆเช็ดไปทั่วตัวเขา พี่ฮั่นทั้งพัดทั้งบีบนวดตัวเขาไปด้วย เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากลับขึ้นรถมาได้อย่างไร ตรงที่เขาตื่นก็ไม่ใช่ที่จอดรถเดิมด้วยมันน่าจะเป็นปั้มน้ำมัน
ตอนเขาฟื้น..พี่ฮั่นก็ยิ้มให้อีกแล้ว ชอบจัง ไม่ว่าจะยิ้ม หรือหัวเราะของพี่ มันทำให้เขาสดชื่นอย่างประหลาด และมันมาพร้อมกับใจเต้นแรงทุกครั้ง เฮ้อออ เขาต้องควบคุมมันให้ได้ ไม่งั้นถ้าทำอย่างนั้นอีกบ่อยๆ.....เขาคงตายไวแน่
“รู้ไหม..เขาเรียกว่าอะไร?”
“จูบไง”
ทุกอย่างเงียบลงทันที ทั้งสองหันกลับมาสบตากันอัตโนมัติ แววตาพี่ฮั่นค่อยๆเปลี่ยนเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว..แย่แล้วคุณแกง พลาดอีกแล้ว เขาพูดอะไรออกไป!!
“ฮ่าๆๆๆ ฮ่า ฮ่า...”
แกงส้มหน้าแดงย่นจมูก กระชับ KS ที่เอามาด้วย พับขาขึ้นสองข้างกอดเข่าคู้ตัวหันหน้าหนีไปกระจกฝั่งตัวเอง แกล้งเขาอีกแล้ว จะล้อเขาไปถึงไหนเนี่ย เขินจะตายอยู่แล้ว พี่ฮั่นบ้า!
“ผมชี้ถามป้ายไฟแดงอันนี้...คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย?”
“รู้แล้วจะถามให้อายทำไมห๊า?!!” แกงส้มโวยวายขึ้น โดยไม่กล้าหันมาสบตาคนขับ
ฮั่นละมือซ้ายจากพวงมาลัยมาหยีหัวเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตรอก...เด็กคนนี้บอบบางเกินไป ถ้าไม่ใช่เขา..แกงส้มจะรอดไหม? หรือ ถ้าไม่ใช่เขา..แกงส้มคงไม่เจออะไรแบบนี้…
เมื่อเดินหน้าแล้วอย่าคิดถอยหลัง
“รู้จักจูบด้วยเหรอ?”
“คุณแกงไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ”
“เหรอ??...นี่ผมเข้าใจผิดมาตั้งนานนะเนี่ย...ฮ่าๆๆ โอ้ย!”
แกงส้มหันขวับกลับมาลงมือตีฮั่นไม่ยั้ง เสียงโวยวายของเจ้านายเคล้าเสียงหัวเราะของผู้ดูแลดังไปทั่วรถ
ความรู้สึกที่ตั้งใจปลูก กำลังงอกงามขึ้นเรื่อยๆ...
เพื่อรอวันทำลาย
โทรศัพท์ฮั่นแผดเสียงดังขึ้น หยุดความสุขบนรถ สะเพร่าจริงๆ! เขาลืมปิดโทรศัพท์หลังจากเปิดอีกครั้งเพื่อโทรหลอกบอดี้การ์ด แปลก..ทำไมมันไม่โทรตามเขาอีก..
เมื่อมองไปที่หน้าจอ...เขาก็คว้ามาปิดทันที เพราะแกงส้มก็กำลังมองที่มันเช่นกัน
“ใครอ่ะ? นายบอดี้การ์ดรึป่าว ทำไมไม่รับล่ะ? รถเขาน่าจะอยู่ใกล้ๆ เรานะ หรือว่าหลงกัน นายนั่นต้องโดนพี่ตามดุแน่ๆ”
เปล่า...ไม่ใช่นายนั่น...ทั้งๆที่ควรจะเป็น
“ห่วงบอดี้การ์ดทำไม?...ไหนคุณบอกว่าอยากมากับผมแค่สองคน..” ฮั่นทำเสียงคล้ายงอน จนคนฟังเริ่มรู้สึกผิด
“…มีแค่เราไม่ดีรึไง?”แกล้งงอนไม่นานก็จู่โจมอีก ฮั่นเคลื่อนหน้าไปใกล้ทันที แต่ฉุกคิดได้ทันยั้งตัวเองไว้ เลื่อนตัวออกมาก่อนที่จมูกจะชนกัน
“ก็...ดี”
แกงส้มลอบถอนหายใจ...ขอบคุณนะพี่ฮั่น ขอบคุณ..ขอให้เขาแข็งแรงกว่านี้ วันนี้หัวใจเขาทำงานหนักเหลือเกิน..
คุณแกงค่อยผลอยหลับไป โดยไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง..
วันนี้ยังไม่หมดวัน...
หัวใจ และร่างกายเขายังต้องทำงานหนักกว่านี้
อีกหลายร้อยเท่า....
TBC : Ninee >,<
สวัสดีค่ะ ดำเนินมาถึงตอน 4 ขนาดนี้ไม่ใช่ Short Fic แล้วค่ะ ยาวเกิ๊นนน อิไรต์พยายามเปลี่ยนชื่อเป็น Long Fic แต่ไม่สำเร็จ เด็กดีท่านบอกว่าชื่อเรื่องซ้ำ (กริ่งเกรงว่าจะเป็นเรื่องนี้แล 555) ดังนั้นเข้าใจตรงกันนะคะว่าเรื่องนี้ยาวแล้นนน 555
เรื่องมันเยอะอ่ะค่ะ เขียนไปเขียนมาเหมือนเรื่องย่อละครเล่มละ 25 บาท 5555
แก่นพล๊อตก็แสนโบร้าณ โบราณ แก้แค้น หลอกให้หลง แล้วรักเอง ถูกต้องเลยคร้าบบบ
แต่ระหว่างทางจะเป็นเช่นไร? ตอนจบจะเป็นยังไงหนอ? มันมีอะไรมากมายเลยค่ะ
ไรต์กำลังกรองน้ำแยกกากอยู่ (กากโยนให้เกรียนพี่เรื่องแรก) น้ำ..เน่า (โยนเข้าเรื่องนี้) กร้ากกกก
ชอบไม่ชอบยังไงเขียนติชมกันได้นะคะ ไรต์ชอบบบ ^^
อยากขอโทษ สารภาพอีกอย่าง ว่าอัพได้ช้าโฮกกกก...T__T งานเยอะบ้าง หัวตันบ้าง อู้บ้าง (ไม่ใช่ล่ะ 5555) ด่ากันได้เน้อออ แต่อย่ากดแบนนะเออ 5555
ปล. มีน้องแพนด้าน่ารัก!! (ใส่ซาวน์เพลง น้องเปิ้ลน่ารัก – พาราดอกซ์) หรือน้อง kawaiipanda นั่นเอง
ถามมาว่า...ชื่อเรื่องมาจากไรอ่ะเพ่?? Memo+Aroma หรา??
ยังไม่ถูกค่ะคุณน้อง แต่ใกล้แล้วค่ะ แล้วรี้ดท่านอื่นคิดว่าไงคะ?
เอาไว้พอถึงตอนนั้น ค่อยส่งความเห็นแลกเอ็นไก่ล่ะกัน กร้ากกก จะมีเหรอ???? ตารี้ดโตลุกวาววาว เราเห็นนะ 5555 เลือกเดินพล๊อตนี้ไม่มีก็เสียชาติฟิคซิค่ะ >,-
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกวิว ทุกกำลังใจ ทุกการติดตามนะคะ
Ninee >,<
(@Jasmininee)
ความคิดเห็น