คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Memoroma 03 - 100%
[HKS] Memoroma 03
“ทำไมไม่วาดล่ะคุณ?”
ฮั่นเอ่ยถามนายหนุ่ม ที่เอาแต่นั่งกำชอล์คสีฟ้าในมือ มองผนังลายคลื่นสีดำเดิม ไม่ขีดเขียนอย่างที่เคยทำทุกวัน
“คุณแกงวาดไม่ได้ ไม่เคยเห็น”
แกงส้มถอนหายใจ ดึง KS มาใกล้ตัว มันนั่งคอตกไม่ต่างกับเจ้าของ เขาอยากให้ฮั่นภูมิใจที่ได้ใช้สีสวยๆที่ฮั่นซื้อให้ แต่จะให้ระบายยังไง ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นทะเล..สีอื่น
หรือแกงส้มจะตาบอดสี..ไม่น่าใช่ เพราะวันที่เขาเปลี่ยนเสื้อกางเกงให้ใหม่ ก็แยกสีออก บอกสีได้ เว้นเสียแต่ว่า..จะไม่เคยเห็นของจริง
“สีน้ำทะเล มีตั้งหลายสีแล้วแต่ความลึก มีทั้งสีฟ้าคราม ฟ้าใส ฟ้าอ่อน สีมันสวยมากเลยนะคุณ”
ได้ผล..เด็กแกงส้มตาโตขึ้น ขยับตัวเข้ามาฟังใกล้เรื่อยๆ..ใกล้กว่าทุกครั้ง ตั้งแต่คืนนั้นที่เด็กนั่นยอมให้เขานอนข้าง ช่องว่างถูกถมจนก้าวถึง แขนเล็กเขยิบแนบแขนขวาเขา คางเรียวแหงนขึ้นเกยไหล่หนาตั้งใจฟังสีสันท้องทะเล
ร่างแนบชิดทำฮั่นสัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจเต้นถี่..คงเป็นของแกงส้ม
“อยากเห็น..ไหมล่ะ?.. ออกไป..ดูด้วยกัน”
“คุณแกงไปได้เหรอ?”
“ไม่ได้!!”
ผู้ปกครองต่างสายเลือดยื่นคำขาด คุณแกงจะไปต่างหวัด? ไหนจะไปค้างคืนอีก ไม่มีทาง! คุณแกงไม่เคยออกไปไหน...โดยไม่มีเขา
“ข้างนอกมันร้อน คนเยอะ ไม่ดีหรอกคุณแกง อย่าไปเลย”
ยุทธนาตอบผ่านโทรศัพท์ เขาไม่ค่อยได้คุยโทรศัพท์กับคุณแกงบ่อยนัก นอกจากเรื่องด่วน คุณแกงจะเรียกแม่บ้านให้ต่อสายให้ แล้วนี่เหรอเรื่องด่วน จะออกจากบ้านตอนนี้เลย?
คุณแกงไม่เคยเป็นแบบนี้ ต้นเหตุคงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนายนั่น
“คุณแกงอยากไป อยากเห็นทะเลชัดๆ อยากวาดคลื่นให้เหมือนจริง”
“ที่คุณแกงวาดก็เหมือนจริงแล้ว”
“ไม่เหมือน! พี่ฮั่นบอกไม่เหมือน!”
พี่ฮั่น? เป็นคนนี้ใช่ไหมที่สอนคุณแกง เขาดีใจมากนะที่ไม่นานมานี้อยู่ดีๆ คุณแกงก็เริ่มเรียกเขาว่า..พี่
เคยเรียกแค่เขาคนเดียว
เคยเชื่อแค่เขาคนเดียว
“คุณแกงอยากไปจริงๆนะ..พี่ตาม พี่ฮั่นบอกว่าบ้านพี่ฮั่นอยู่ติดทะเลเลย มันสวยและอากาศดีมาก..”
บ้านหลังนั้น...ไม่ใช่ที่ที่น่าไป อย่าไปอีกเลย
“พี่ตามให้คุณแกงไปนะ นะ นะ น้าาา”
นอกจากคำสั่ง คุณแกงไม่เคยร้องขออะไรเขา นี่เป็นครั้งที่สอง
แม้อันตรายจะใกล้ตัวมากแค่ไหนก็ตาม เขาไม่อยากหยุดรอยยิ้มที่แทบไม่มี ไม่อยากทำลายช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ของคุณแกง
“งั้นพี่ไปด้วย..รอก่อนนะ พี่จะรีบกลับไป”
“แต่….”
“ว่ายังไงคุณ ไปได้หรือเปล่า?”
ฮั่นถามขึ้นหลังจากแกงส้มวางหู สีหน้าผิดหวังปรากฏชัดบนใบหน้าหวานนั่น จริงๆคนที่เป็นนายคือธนทัต ยุทธนาจะขัดใจได้อย่างไร เหตุผลด้านความปลอดภัยก็ดูมีน้ำหนัก แต่คงไม่ถึงขั้นขังไว้ไม่ให้ไปไหนแต่เล็กจนโต
ข้อมูลจากคนเก่าเล่าว่า ที่ผ่านมายุทธนาพยายามพาแกงส้มออกไปเที่ยวข้างนอก แต่เจ้าตัวปฏิเสธตลอด แต่คราวนี้แกงส้มอยากไปเอง ยุทธนาน่าจะยินดีด้วยซ้ำ บอดี้การ์ดฝีมือดีก็มีเต็มบ้าน ใครคิดจะทำอะไรอีกคงไม่ง่ายนัก
เขาคนหนึ่งที่ไม่ยอม
เด็กคนนี้จะตายด้วยน้ำมือคนอื่น...ไม่ได้
ถ้ายุทธนาจะไม่อนุญาต สาเหตุเดียวคงเป็นเรื่องที่เขาแคลงใจ
“ไปได้ แต่พี่ตามจะไปด้วยนะ...”
ใช่ ยุทธนาไม่ไว้ใจเขา หึ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น
“เฮ้อ...ไม่อยากเลย คุณแกงอยากไปกับพี่ฮั่นแค่สองคน” เด็กน้อยพ่นหายใจแรงจนผมปรกหน้าผากปลิว
คงต้องทิ้งไพ่สักใบ
ไม่ต้องห่วงคุณแกง ทุกอย่างจะเป็นไปตามปรารถนา ต่อจากนี้ต้องมีแค่ 'เรา'
“คุณยุทธนาครับ...Mr.H จะเข้ามาบ่ายนี้นะครับ!”
อติรุจสวนเข้ามาทันทีในห้องท่านที่ปรึกษา จังหวะเดียวกับเจ้าของห้องกำลังรีบร้อนกลับคฤหาสน์
“อะไรนะ? ไม่มีในนัดหนิ ทำไมฉุกละหุกแบบนี้?”
Mr.H นายทุนร่วมหุ้นคนสำคัญ การพบปะแต่ละครั้งต้องติดต่อนัดล่วงหน้าร่วมเดือน และไม่เคยมาเองนอกจากส่งตัวแทนมา กะทันหันขนาดนี้ คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่
แล้วที่สำคัญเขาจะมาได้อย่างไร ในเมื่อ...
“ไม่ทราบครับท่าน คงเป็นเรื่องด่วนมากจริงๆ”
นี่คงเป็นทางเดียวที่จะหยุดยุทธนาได้
อติรุจสังเกตปฏิกิริยาเจ้านายชั่วคราว ยุทธนารู้ทันพวกเขา
การปรากฏตัวของ Mr.H มีค่าพอกับการแลกตั๋วไปทะเล หลังจากอิสริยะสั่งให้เขาจับตามากขึ้นก็ประจวบเหมาะกับการโก่งราคาของผู้ถือหุ้นรายหลังๆ
แผนการหุบชัยอรรถราบลื่นมาตลอด ตั้งแต่เขาเข้ามาป่วน แนะนำเอช กรุ๊ป ปันส่วนหุ้นที่เคยเกินครึ่งของธนทัต แล้วลอบเก็บซื้อหุ้นที่เหลืออย่างเงียบๆ จนถึงกุญแจดอกสุดท้ายกลับต่อรองด้วยเงินก้อนใหญ่เกินจริง ถึงได้รู้ว่ายุทธนาไหวตัวทัน
แม้สถานการณ์การเงินจะย่ำแย่ แต่ยุทธนาก็ไม่ปล่อยชัยอรรถให้หลุดมือ เงินของธนทัตถูกถ่ายเทเพื่อพยุงสถานภาพบริษัท และไล่ซื้อหุ้นตัวเองคืนด้วยราคาสูงลิบหลิ่ว
อิสริยะเคยวางแผนให้ซื้อตัวยุทธนา ที่ปรึกษาคนเก่งที่ไม่ได้อะไรเลยจากชัยอรรถ นอกจากตำแหน่งและเศษหุ้นหยิบมือ การยุแยงให้หักหลังธนทัตเด็กนอนงอมืองอเท้ารับผลประโยชน์อย่างเดียวน่าจะทำได้ไม่ยาก
แต่ไม่ง่าย
จากการใกล้ชิดมานาน ทำให้รู้ว่าไม่มีอะไรทำลายความภักดีของเขาได้เลย ยุทธนาไม่เคยต้องการอะไร ชีวิตของเขามีเพียงชัยอรรถ และธนทัตเท่านั้น
การทรยศธนทัตไม่ใช่สิ่งสุดท้ายที่ยุทธนาจะทำ เพราะเขาจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้น
ยุทธนาไม่ใช่หมูที่จะเชือดได้โดยง่าย ทำไมปล่อยให้ศัตรูยังอยู่ใกล้คนสำคัญในขณะที่เบื้องหลังฟาดฟันกันดุเดือด เขาต้องมีแผนอะไรอยู่แน่นอน ต้องบอกให้ฮั่นระวังตัวมากกว่านี้
“แสบตา”
แกงส้มสวมแว่นตาดำอันใหญ่ก่อนออกจากบ้าน เด็กหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีฟ้าเข้ม กระโดดขึ้นนั่งเบาะหลังด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
“คุณมานั่งข้างหน้าเถอะ ผมไม่ใช่คนขับรถ!”
ฮั่นเสียงแข็งกับเจ้านายผ่านกระจกมองหลัง แม้จะเป็นลูกจ้างแต่ก็แค่กำมะลอ ภัทรมานพไม่ใช่ขี้ข้าใคร ความทะนงตัวกลบไม่มิดไม่ว่าสถานะใด
“อ้าว...แล้วใครจะขับล่ะ?”
นั่นสิ
“ฮ่าๆๆ” เขาพลาดเอง ตลกตัวเองจริงๆ ลืมนึกไปเลยว่าเด็กนี่ซื่อแค่ไหน
“หัวเราะบ่อยๆนะ...คุณแกงชอบ”
แกงส้มปีนขึ้นมานั่งข้างคนขับตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เด็กน้อยยิ้มกว้างจ้องเขาผ่านเลนส์ดำ
อยากเห็น…ชัดกว่านี้
ฮั่นหยุดหัวเราะใช้สองมือค่อยๆถอดแว่นตาแกงส้มออกแล้วลากขาแว่นผ่านลำคอขาวช้าเรื่อยมาถึงอกบางก่อนเสียบลงที่กลางคอเสื้อ ฮั่นเชยคางเรียวขึ้นเพื่อสบสองตากลมโต
“คุณก็ยิ้มบ่อยๆนะ...”
ผม...
คุณแกงหน้าแดงระเรื่อ หลบตาคมเขยิบตัวออกชิดประตูรถแล้วหันออกไปข้างนอกซ่อนความอาย แต่เขาคงไม่รู้ว่ารอยยิ้มหวานตัวเองสะท้อนชัดบนกระจก จนคนแอบมองเผลอยิ้มตาม...ไม่รู้ตัว
ฮั่นเคลื่อนตัวเข้าไปชิดคนนั่งข้าง จนคนไม่มีทางหนีช้อนตามองวิงวอน
จะแกล้งกันไปถึงไหน แค่นี้ใจเขาก็เต้นไม่เป็นระส่ำแล้ว มือก็สั่น หน้าก็ร้อน เหงื่อก็ออก เขาจะตายไหม?
“คุณเป็นอะไร? ไม่ต้องกลัว ผมแค่จะคาดเข็มขัดให้เท่านั้นเอง”
ฮั่นขำอมยิ้มเอื้อมมือไปดึงสายรัดนิรภัยใส่กับตัวล็อคโดยไม่ลืมที่จะทิ้งสัมผัสบนร่างแกงส้มตั้งแต่ไหล่ไล่มาแผ่นอกข้างเอว และหยุดที่มือเล็กซึ่งกำลังสั่นไม่หยุด
เขากุมมือนั่นไว้ ลูบปลอบหลังมือแผ่วเบา จนมันค่อยๆหยุดไปเอง
“เฮ้ออออ..” แกงส้มลอบถอนหายใจยาวลอดผ่านริมฝีปากชมพูใส
ทำไมไร้เดียงสาขนาดนี้ เขาโตมาแบบไหน ถูกเลี้ยงมายังไง ทำไมเด็กยี่สิบคนนี้ไม่ต่างจากเด็กแรกรักเลย
“มันสั่นเพราะพี่นะ” หายใจทันแกงส้มก็ชูมือขึ้นโดยยังมีมืออีกคนเกาะกุมอยู่
รู้แล้ว..
“มันเต้นเพราะพี่นะ” เขาดึงมือฮั่นเข้าหาตัวทาบบนอกซ้ายของตัวเอง ก้อนเนื้อเล็กเต้นแรงภายใต้ฝ่ามือหนา
อันนี้ก็รู้..
“แล้วแก้มแดงๆนี่..เพราะผมด้วยใช่ไหม?”
ฮั่นเลื่อนนิ้วไล้แก้มเนียนสีกุหลาบ ยังไม่ทันได้ตอบ เจ้าของแก้มก็โดนคนถามก้มลงฝังจมูกหอมฟอดใหญ่
เด็กแกงพวงแก้มแดงจัดกว่าเดิม ตั้งตัวได้ก็ลูบแก้มตัวเอง ย่นจมูกรั้นใส่เขา
น่ารัก
ไม่ ไม่ได้
ไม่เห็นน่ารักสักนิด
ฮั่นหุบยิ้ม ปล่อยมือแกงส้มแล้วหันไปสตาร์ทรถทันที
“ตกลงพี่ขับเหรอ?”
“ครับ”
คนขับหยิบแว่นดำจากกระเป๋าเสื้อตัวเองมาใส่ อำพรางแดด อำพรางดวงตาที่ไม่รู้ว่าตอนนี้พูดอะไรไปแล้วบ้าง
“คุณก็ใส่แว่นเถอะ แดดมันแรง”
แล้วจะถอดให้ทำไม
“ไม่อ่ะ..คุณแกงจะลองดู”
“ร้อนมั้ย?”
แกงส้มส่ายหน้าปฏิเสธยิ้มสดใส ไม่ร้อนได้ยังไงเหงื่อออกเต็มเลย ฮั่นหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อเกาะพลายริมขมับเด็กหนุ่มที่ยื่นหน้าให้เขาเช็ดอย่างเต็มใจ
พวกเขาอยู่ที่จุดพักรถริมทาง เพราะแกงส้มอยากเข้าห้องน้ำ บอดี้การ์ดจึงเข้าเคลียร์ทางก่อนให้นายน้อยเข้า
ถึงแม้ยุทธนาจะยอม แต่ก็มีข้อแม้ ต้องพักโรงแรมที่เขาจองให้ ทานอาหารที่เขาจัดให้ และยอมให้บอดี้การ์ดติดตามอยู่ด้วย นอกจากดูแลความปลอดภัยแกงส้ม คงได้รับมอบหมายให้จับตาความเคลื่อนไหวเขาด้วย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา Mr.H ต้องเข้าบริษัทตามเวลาแน่นอน
“กินไอติมมั้ยคุณ?”
“หืมมม?”
ฮั่นเอ่ยถามแกงส้ม เมื่อพวกเขาเดินผ่านร้านไอศครีมระหว่างทางกลับที่จอดรถ มันคงช่วยดับร้อนได้บ้าง คนที่เคยอยู่แต่ในห้องเย็นเชียบตลอดเวลา คงร้อนมากกว่าคนทั่วไป เขาจะเคยกินไหมนะ ไม่น่ามีเด็กคนไหนไม่เคยกินไอศครีม แต่เด็กนี่มีเรื่องให้แปลกใจอยู่เสมอ
“เคยทานหรอกน่า ไม่ต้องทำหน้างั้นเลย!” ชอบถามอยู่เรื่อย เคยไปไหม? เคยทำไหม? เคยเห็นหรือเปล่า? แล้วนี่ไม่ต้องพูดก็รู้แล้วว่าจะถามว่าอะไร ดูถูกเขาจริงๆเลย
ย่นจมูกใส่อีกแล้ว จากเคยตวาดโวยวายเวลาถูกขัดใจ เหลือกลายเป็นท่านี่
“เอารสไหนล่ะคุณ” เอาเลย ดูซิจะสั่งว่าไง
แกงส้มแปะหน้าไปที่ตู้กระจกเย็นส่ายสายตาหาไอศครีมที่ชอบ ท่าทางไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กๆเลย ไม่ใช่ฮั่นเพียงคนเดียวที่กำลังมองอยู่ ผู้ชายหลังตู้ที่กำลังถือที่ตักไอศครีมก็กำลังยิ้มมองแกงส้มไม่วางตา
“อันนั้น…เอาสีนั้น”
“วานิลลานะครับ? ใส่โคนหรือใส่ถ้วยดีครับ...น้อง....?”
เสียงพ่อค้าผิวขาวหน้าตาดีอายุไล่เลี่ยกับผู้ดูแลที่ยืนหน้าเครียดข้างเด็กหนุ่ม มุกถามชื่อแบบเด็กๆคงใช้ได้กับเด็กเท่านั้นแหละ
“คุณแก..”
“ใส่ถ้วย! เร็วๆด้วย!” ผู้ดูแลตัดบทสั่งเสียงดัง ทำเอาทั้งคนตักคนชี้สะดุ้งโหยง
“ชอบวานิลลาเหรอคุณ? หรือชอบแค่สี?” ฮั่นวางมือที่ไหล่ข้างไกลดึงเขามาถามใกล้ระหว่างรอ
“เปล่า..คุณแกงเห็นมันเหลือเต็มถาดเลย”
“มีแต่คนเขาเลือกอันที่เหลือน้อยๆ เพราะมันคงอร่อยขายดี แต่คุณเลือกอันเหลือเยอะๆเนี่ยนะ?”
“อืม....เพราะไม่มีคนสนใจมัน..เหมือนคุณแกงเลย” แกงส้มมองถาดวานิลลายิ้มเศร้า
“เอาวานิลลาอีกถ้วย”
ถ้าจะมีใครสักคนถามความหมายของคำว่าถูกทอดทิ้ง เขามั่นใจว่าเข้าใจมันดีที่สุด ตอนนี้เริ่มรู้ไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวที่ตอบได้
“พี่ฮั่น!!!.พี่ฮั่นจริงๆ ด้วย”
เสียงเรียกดังจากอีกฟากถนนเรียกทุกคนบริเวณนั้นหันไป
“ริท!....”
TBC : Ninee >,<
(twitter @Jamininee)
ความคิดเห็น