คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Memoroma 10 - 100%
[HKS] Memoroma 10
“แล้วพี่ฮั่นหึงคุณแกงไหม?”
“ไม่”
'เขาหึงน่ะ...ไม่อยากให้คนอื่นใกล้ชิดคนที่เขาชอบ'
เสียงคนเดียวกันที่เพิ่งพูดกลับมาดังย้อนในหัว
หรือ
ไม่หึง...เพราะคนที่คนอื่นใกล้ชิดไม่ใช่..คนที่เขาชอบ
ถ้าเป็นอย่างแรกก็คงดี
แต่ถ้าเป็นอย่างหลังคง...ดีกว่า
แต่ทำไมตอนนี้คุณแกง...รู้สึกไม่..ค่อย....ดี......เลย
ฮั่นยกยิ้มมองทะเลอย่างพอใจ ที่ตอบแบบนั้นไปก็เพราะอยากเอาคืนตัวต้นเหตุ ให้รู้สึกแย่...เหมือนเขาบ้าง
ความเงียบจากคนข้างตัว เดาได้ไม่ยาก เด็กแกงส้มคงกำลังหน้างอ ปากยู่ ตาละห้อย ก้มหน้าผิดหวังอยู่แน่ๆ
นึกแล้วก็อยากเห็น...คงตลกดี
แต่ภาพที่เห็น..ทำให้เขา...
หัวเราะไม่ออก
“คุณแกง!!”
แกงส้มก้มหน้าเข่าทรุดบนพื้นทราย แผ่นหลังห่อสั่นเทา แขนซ้ายยึดที่นั่งเก้าอี้ไว้ มือขวาเกร็งยันกับพื้นไม่ให้ตัวเองล้ม..
แต่หัวใจคนเห็น..ร่วงลงไปก่อนแล้ว
ฮั่นโผคุกเข่าเข้าประคองคุณแกงจากด้านหลัง แต่คนตัวเล็กกว่ากลับฝืนตัวหลบเขาทั้งที่แรงแทบไม่มี
ทำไม?
เพียงอึดใจที่ชะงักคิด ร่างคุณแกงโดนดึงไปจากเขารวดเร็ว นอกจากเจ้าตัวจะไม่ขัดขืน กลับพุ่งตัวไปซบอกชายคนนั้นอย่างว่าง่าย...ราวกับเป็นคนที่รอ...
"ปล่อย!"
ยุทธนาตะโกนสั่งมือฮั่นที่ยังจับข้อมือคุณแกง มือเล็กอีกข้างที่เป็นอิสระกำยึดเสื้อยุทธนาแน่น เช่นเดียวกับเจ้าของเสื้อที่โอบคนในอ้อมกอดไว้ทั้งตัว
"โกรธพี่เหรอ?"
เหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ตาเรียวหรี่กดเสียงต่ำถามคนที่ควรอยู่ข้างเขา ห่วงแทบตายนึกว่าจะเป็นลมอีก แต่มีกะใจกอดคนอื่นต่อหน้า โกรธจนต้องประชดเลยหรือไง? ยิ่งทำแบบนี้..เขายิ่ง..
หึง
"ปล่อย!!!!" ยุทธนาตะโกนสั่งดังขึ้นกว่าเดิม
ไม่มีใครหยุดฮั่นได้ สิ่งเดียวที่ต้องการคือคุยกับแกงส้มตอนนี้! เดี๋ยวนี้! โดยไม่ได้อยู่ในกอดของใครทั้งนั้น!
นอกจากเขา...เขาคนเดียว!
ฮั่นบีบแขนคุณแกงแน่นกระชากกลับมาทันที ยุทธนาไหวตัวทันพลิกร่างคุณแกงหลบเอาหลังตัวเองเป็นเกราะกันพร้อมเคลื่อนตัวเร็วเข้าหาฮั่นตามแรงดึง
หากเรายื้อคุณแกงไว้ฝืนกับแรงมหาศาลของอิสริยะ...มีหวัง...
แขนคุณแกงหลุดแน่ๆ
แต่ถ้าจะปล่อยคุณแกงให้อิสริยะตอนนี้...
ไม่มีทาง
วินาทีที่ร่างยุทธนากระแทกโดน..ฮั่นยืนอึ้งชาไปทั้งตัว...
ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่...เพราะมัน...ดึงสติเขากลับมา
เราทำอะไรลงไป...
ควรเป็นเราที่ปกป้องเขา...ไม่ใช่ทำร้ายเขา
แท้ที่จริง...มีคนที่ทำได้ดีกว่า…อยู่แล้ว
หึ....ปฏิกิริยาชัด....ถึงเวลาต้องใช้วิธีนี้แล้ว....
จุดอ่อนสุดท้าย
"คุณแกงจะไปกับพี่ หรืออยู่กับเขา?" ยุทธนาโพล่งขึ้นถามคนกลาง แต่สายตายังจ้องฮั่นไม่กระพริบ
"...กับ...พี่..."
เสียงอู้อี้ขาดหายลอยจากอ้อมกอดยุทธนา
เสียงเบาๆ แต่แรงมากพอที่จะปลดข้อมือเล็กออกจากพันธนาการ….
ยุทธนาคว้ามือแกงส้มที่เพิ่งหล่นเป็นอิสระ รวบเข้าตัวแล้วรีบพาเจ้านายเดินกึ่งวิ่งกลับไปทางโรงแรมอย่างรวดเร็ว
ทำไม...ตอบแบบนั้น...ไม่มีวันเป็นไปได้...คุณแกงต้องเลือกเขา...มันแค่การเข้าใจผิด....
เขาต้องอธิบาย
ผู้ดูแลรู้สึกตัว รีบวิ่งตามคนทั้งคู่ไป...แต่ทันทีที่ก้าวขึ้นบันไดจากฝั่งขึ้นส่วนโรงแรม…
พลั่กกกกกก!!!
บอดี้การ์ดกระชากคอเสื้อฮั่นจากด้านหลัง เหวี่ยงร่างเขากระแทกลงกับพื้นทราย แขกโรงแรมที่เริ่มเห็นเหตุการณ์ ลุกขึ้นแตกฮือ ถอยห่างจากคนทั้งคู่..โดยมีคนของยุทธนากันพาออกนอกบริเวณ
ฮั่นปัดทรายออกจากหน้า สองตาเรียวขมวดเกรี้ยว เส้นเลือดเขม็งขึงริมขมับสองข้าง เสียงกัดฟันเล็ดลอดดัง มือเกร็งกุมพื้นทรายแน่น...เขาจะไม่เสียเวลากับบอดี้การ์ดงี่เง่านี้อีกต่อไป!
แค่นักแก้แค้นมือสมัครเล่น...จะมาสู้ทหารเก่ามืออาชีพงั้นหรือ?
บอดี้การ์ดยกเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นบังทรายที่ฮั่นสาดใส่ได้ทัน แล้วพุ่งตัวเข้าซัดฮั่นที่เพิ่งพยุงตัวลุกได้ ล้มลงไปคลุกทรายอีกรอบ ทั้งสองซัดกันนัวเนียริมหาด ร่างกายที่ไม่สมบูรณ์เท่าเทียม ทำให้คู่ต่อสู้ที่แขนเพิ่งโดนยิงไม่นาน...
เพลี่ยงพล้ำ
เลือดสดกระเด็นจากจมูกปาก สาดกระจายเต็มพื้นทราย ตามด้วยร่างเจ้าของเลือดที่ร่วงตามไป เขาพยายามตะกายยืนขึ้นสู้อีกครั้ง..แต่…
“ฮึก!!”
บอดี้การ์ดย่ำเท้าลงบนแผลฮั่นทันที พื้นรองเท้าหนาตรึงหัวไหล่ขวาแนบพื้นแน่น ..และอย่างไร้ความปราณี...เท้านั้นเริ่มขยับ...ออกแรง...ขยี้!
“เฮือก!!”
เสียงร้องรอดพ้นไรฟันที่กัดแน่นเพียงอึกเดียว ใบหน้าขาวคมเปรอะเลือดและความเจ็บปวดพยายามสกัดกั้น ไม่ให้แสดงความอ่อนแอ..ออกมา
“ฉันควรได้รับคำสั่งให้ฆ่าแก” บอดี้การ์ดกล่าวเสียงเย็นเยือก ปัดทรายออกจากมือร่วงลงเต็มหน้าคนที่เขาอยากจัดการเต็มที
“ก็เอาเลยสิ!” ฮั่นเค้นหัวเราะ ไอสำลักก้อนเลือดออกจากปาก คนอย่างมัน..มีแต่แรง และความกลัว มันไม่กล้าขัดคำสั่งยุทธนาหรอก...ถ้ามันคิดแหกกฎ..คงไม่ปล่อยเขามาถึงวันนี้
‘ไม่ต้องออกแรงหรอก’ ยุทธนาตอบเหมือนเดิมทุกครั้งที่เขาถาม
เจ้านาย ที่ทำแต่เรื่องเข้าใจยาก
แล้วเขาก็เบื่อที่จะเข้าใจแล้วด้วย
บอดี้การ์ดกดเท้าขยี้แผลหนักขึ้น ฮั่นบิดตัวเบี่ยงแขนกัดปากสกัดความเจ็บหนัก คนเหนือกว่าถุยน้ำลายเปื้อนเลือดลงบนหน้าคนใต้อุ้งเท้า ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในแจ็คเก็ตคว้าบางอย่างเล็งไปที่ฮั่นทันที!!
‘นายไม่ต้องเข้าใจ......’
‘…..แค่ทำตามที่สั่งก็พอ’
โธ่เว้ย!
ปืนที่กำลังเล็งไปกลางหน้าผากฮั่น ถูกลดระดับลงทิ้งตัวสงบข้างตัวในอุ้งมือเจ้าของ
ในที่สุดเขาก็ทำไม่ได้...เหมือนเคย
ฮั่นลอบกลืนน้ำลายก้อนใหญ่...เกมส์วัดใจที่เสี่ยงด้วยชีวิต ผ่านไปอีกขั้น ไม่อยากจะคิด...หากเขาพนันผิด...คงตายก่อนที่จะได้ทุกอย่างคืนมา...ตายก่อนที่จะได้พูดบางอย่าง กับคนบางคน...
บอดี้การ์ดกรอกตาขึ้น เสียงผู้เป็นนายยังกังวานในสมอง เขาก็แค่ผู้ตาม..ยุทธนาฉลาด และซับซ้อน เกินกว่านายคนก่อนๆ ที่เคยรับใช้มา เขาไม่ควรทำให้เสียแผน...รวมถึงเรื่องที่อยากบอกคุณแกงด้วย...คงต้องทบทวน..อีกครั้ง
ตอนนี้..ก็แค่ทำตามก็พอ...ไม่ต้องเข้าใจอะไรทั้งสิ้น
บอดี้การ์ดถอนหายใจแรง ก่อนจะควักกุญแจรถโยนลงอกฮั่นแทนกระสุนปืน
“กระเป๋าอยู่ในรถแล้ว ไม่ต้องกลับไปชัยอรรถอีก จนกว่าคุณแกงจะเรียก!”
ยุทธนาแยกคุณแกงออกจากเขา...คงตั้งใจจะบอกทุกอย่างให้คุณแกงรู้ในไม่ช้า
หมดเวลาแล้วใช่ไหม..
เวลาที่จะได้อยู่กับเขา..
บอดี้การ์ดถอนเท้าออกจากไหล่ฮั่น เดินกลับไปเก้าอี้ยาวตัวที่เขาเพิ่งนั่งคลอเคลียกับคุณแกงเมื่อไม่นาน...มันเก็บข้าวของทุกอย่างของคุณแกงอย่างรวดเร็ว รวมทั้งสีชอล์ค..ที่เขาให้...และสมุดที่คุณแกงยังวาด...ไม่เสร็จ
ฮั่นค่อยๆ ลุกขึ้น พาร่างบาดเจ็บของตัวเองเดินไปยังรถคันเดิมที่ขับมาเมื่อวาน..แขกโรงแรมไม่อยู่ในบริเวณนี้แม้แต่คนเดียว...และไม่แปลกใจที่พนักงานต่างคนต่างเลิกลั่กหันหลังให้ ทำเป็นไม่เห็นชายบาดเจ็บที่กำลังเดินกะเผลกกุมแผลชุ่มเลือดหยดเป็นทาง...ผ่านพวกเขาไป
ที่นี่..คือโรงแรมห้าดาว ในเครือชัยอรรถ..ผู้ไม่ปรารถนาดี..ก็สมควรได้รับสิ่งเดียวกันกลับไป
ริทกับพี่โน่คงยังอยู่ในห้องประชุม โชคดีที่ริทไม่เห็น..ไม่อยากให้ริทเป็นห่วงไปมากกว่านี้..เท่าที่ผ่านมา...ก็ยากไม่น้อยสำหรับริท
แล้วคุณแกงล่ะ..จะเห็นเขาไหม? กำลังมองเขาจากที่ไหนหรือเปล่า?..จะยังโกรธเขาอยู่ไหม?...จะรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา...
แม้ไม่ได้เจ็บปางตาย..แต่ก็อยากให้คุณแกงอยู่ข้างๆ...เหมือนเมื่อคืนที่ถูกยิง...อยากเห็นสายตาแสนห่วงมองมาอีก...อยากให้มือเล็กนั่นลูบเบาที่แผลอีก...อยากได้รับสัมผัสอ่อนโยนนั้นอีกครั้ง…แค่มีเขา...ก็ไม่เหลือความเจ็บใด
ทำไม..เราอ่อนแอได้ขนาดนี้
ฮั่นพาตัวเองเข้ารถอย่างลำบาก ใช้มือซ้ายกระแทกประตูรถปิด แทนแขนขวาที่ระบมจนยกไม่ขึ้น เหงื่อไหลผ่านริมขมับกับเลือดเหนียวขอบปากและแก้มจับเศษทรายเกาะกรังบนใบหน้าคมขาวซีด ฮั่นหายใจถี่ฟุบลงพักเหนื่อยกับพวงมาลัย นึกถึงเหตุการณ์เดิมเมื่อคืน....ตอนที่เขาได้ยินเพลง...และฟุบไอตรงนี้....มือนุ่มๆของใครคนหนึ่งคอยลูบหลังปลอบโยนเขา...แล้วเป็นเขาเอง...ที่ปัดมือนั้นทิ้ง..
เขาเงยหน้าขึ้นมองไปเบาะข้างคนขับ..ที่ที่เด็กผู้ชายเจ้าของมือนั้น นั่งตาโตยิ้มหวานแก้มแดงเหรื่อมาด้วยกันตลอดทาง....
แต่ตอนนี้...กลับถูกแทนที่ด้วยสิ่งอื่น…
'อิสริยะ'
ซองขาวล้วนจ่าหน้าถึงเขา วางเด่นบนเบาะหนังสีดำเงาข้างคนขับ คิ้วหนากระตุกขึ้นเอื้อมหยิบมาแกะออก กระดาษโน้ตสีครีมตราโรงแรมพับครึ่งอย่างเร่งรีบ..เช่นเดียวกับลายมือ
‘กลับไปหยุด อย่าไว้ใจใคร’
แม้ไม่คุ้นลายมือ แต่คงไม่ใช่ใครอื่น..มีเพียงคนเดียวที่เพิ่งพูดเรื่องนี้กับเขา...แต่ประโยคถัดมา...เตือนเขาทำไม...ยุทธนาเตือนศัตรูทำไม...และ...
หมายถึงใคร?
ยังไม่หายสงสัย ทันทีที่เห็นกระดาษอีกใบในซอง...ตาคมหรี่ลงดึงมันขึ้นมาดูทุกรายละเอียด และเมื่อเห็นกลุ่มตัวเลขมุมล่างขวา..ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจ...
“เป็นไปไม่ได้...”
ฮั่นรีบหยิบมือถือกดหาอติรุจ หนีบโทรศัพท์กับคอรอสาย เช็ดคราบทุกอย่างออกจากใบหน้า ก่อนจะรีบเสียบกุญแจสตาร์ทรถขับพุ่งออกไปทันที!
‘ข่าวผิดจริงๆ ขอโทษฮั่น ฉันจะจัดการมันเอง!’
มือซ้ายที่เคยใช้การได้อ่อนแรงตามอีกข้าง...ฮั่นอ้าปากค้างทิ้งมือปล่อยโทรศัพท์ตกลงบนพื้นทราย
ร่างหนาโงนเงนนั่งพับลงกับพื้น ควักกระดาษใบที่สองขึ้นมา...ยกมันเทียบกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า....
สิ่งที่ทำให้เขาเกือบวู่วาม...ฆ่าใครบางคนไป...
ภัทรมานพ
รูปถ่ายบ้านภัทรมานพ ในช่วงเช้าวันนี้..ตามวันเวลาใต้รูป...ภาพเดียวกับของจริงตรงหน้า เบื้องหลังรั้วสูงตระหง่านเมื่อคืน...มันคือ..บ้านของเขา....มันยังอยู่...ไม่รกร้างอย่างที่เห็นครั้งสุดท้าย...เหมือนมีคนดูแลตลอด...เหมือนตอนที่เขาเคยอยู่ตั้งแต่เกิดทุกประการ....ทั้งรั้วกำแพงเตี้ยกั้นส่วนบ้านกับหาดส่วนตัว...ตัวบ้านสองชั้นสีขาวล้วน...หลังคาสีฟ้าคราม...สนามหญ้ากว้างกับต้นสนรอบล้อม....เก้าอี้ตัวยาวตั้งติดขอบรั้วตรงที่แม่ชอบนั่ง...หรือแม้แต่กรงนกขนาดใหญ่ริมสวนทางทิศเหนือ
“คุณหนู! ไปดูลูกนกออกจากไข่กันไหมครับ?"
คนสวนชวนไปดูลูกนกตัวสุดท้ายกำลังออกจากไข่ลืมตาดูโลก...เด็กชายผิวขาวคิ้วเข้มจัด เกาะกรงใหญ่เฝ้าลุ้นลูกนกตัวจิ๋วค่อยๆ ถีบตัวเองพ้นเปลือกไข่นิ่ม...มันไม่แข็งแรงเหมือนพี่ๆ ปีกข้างหนึ่งลีบเล็กติดลำตัว...นอนนิ่งบนรังไม่เคลื่อนไหว....มีแต่หัวใจดวงน้อยที่ยังขยับอยู่...แม่มันกลับบินมาจิกลูกตัวเองไม่ยั้งจนเหวอะหวะ...เด็กน้อยตกใจรีบเปิดกรงพาลูกนกสีชมพูออกมาเช็ดแผล ป้อนน้ำป้อนอาหารประคบประหงมมันทั้งคืน….แต่ก็ช่วยไว้ไม่ได้....เช้ามาหัวใจมัน...ก็ไม่เต้นอีกเลย
“นั่นแม่มันไม่ใช่เหรอลุง?? แม่ที่ไหนฆ่าลูกตัวเอง!!!”
เด็กน้อยโกรธจัด..วิ่งไปกระชากกรงออก คว้ากิ่งไม้ไล่ตีแม่นกที่ตีปีกบินหนีร้องดังไปทั่วกรง...จนพ่อมาเห็นเข้า ลากตัวเขาออกมา...และใช้กิ่งไม้นั่นเอง..ทำโทษเขา...
เขากัดฟันกั้นเสียงร้องระหว่างโดนพ่อตี..แต่กลับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ตอนฝังลูกนกนั่นไว้ใต้ต้นสน หากเจ้านกน้อยรู้ว่าเกิดมาต้องเผชิญกับอะไร..บางทีมันอาจจะเลือกหลับตาภายในไข่ใบนั้นไปชั่วกาล...
"คุณหนูฮั่นใช่ไหมครับ?"
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินใครเรียกแบบนี้...ฮั่นตื่นจากอดีต...เอาภาพที่ถืออยู่ลง...ชายแก่ผมสีดอกเลากำลังกุมเข่าย่อตัวลงพินิจมองเขา...เช่นเดียวกับคนที่ถูกเรียกว่า ‘คุณหนู’ ก็จ้องชายคนนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา
“ลุงพล!”
“คุณหนูโตขึ้นมาก...ยิ่งโตยิ่งหล่อเหมือนคุณท่าน...โดยเฉพาะคิ้วเข้มเหมือนคุณกฤษณ์มาก...ลุงจำได้ทันทีเลย”
แม้จะเกลียดแค่ไหนที่มีคนบอกว่าเหมือนพ่อ..แต่เขาก็โกรธลุงพลคนสวนที่เห็นเขามาตั้งแต่เกิดไม่ลง...
ฮั่นในเสื้อยืดสีเทาของลุงพล ก้มลงมองอดีตคนสวนที่กำลังตั้งใจทำแผลใหม่ให้เขาหน้าชานบ้านลุง ซึ่งอยู่ไม่ไกลบ้านเขานัก...วันที่เกิดเรื่อง..ลุงก็อยู่ในบ้านหลังนี้...เช่นเดียวกับแม่บ้าน และคนงานคนอื่นๆ ที่คืนนั้นแม่สั่งให้ทุกคนกลับบ้านตัวเอง...ออกจากภัทรมานพให้หมด...เหลือแต่พ่อกับเขา...
ไม่มีใครคาดคิดว่านั่น...จะเป็นสัญญาณแรก...ของแม่นก
"คุณหนูคงลำบากมาก" ลุงพลก้มหน้ากล่าวเสียงเบา เมื่อเห็นคุณหนูของเขาเงียบไป
"ไม่เลยครับ...ผมสบายดี" ลุงคงพอรู้เรื่องญาติฝั่งแม่ผมมาบ้าง ถ้าลำบากกายคงไม่แล้ว แต่เรื่องลำบากใจ..นับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
"เห็นชัดเลยครับ" ลุงยิ้มยักคิ้วมองรอยฟกช้ำทั่วใบหน้าคนสบายดี นั่นทำให้ชายต่างวัยทั้งสองหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
"แล้วลุง...เป็นอย่างไรบ้าง?"
“สิ้นคุณท่าน...ลุงก็รับจ้างทั่วไป..พอกินพอใช้..แต่เมื่อ 2-3 เดือนก่อน..ลุงเพิ่งได้งานเก่า...กลับมาดูแลบ้านคุณหนู"
ยุทธนาจ้างลุงพล?
“ดูแลให้กลับมาเหมือนเดิม...คนเก่าที่เคยอยู่ก็เหลือแต่ลุงนี่แหล่ะ..เห็นแก่ๆอย่างนี้..จำได้หมดนะ ว่าอะไรเคยอยู่ตรงไหน..บันไดสีอะไร...อิฐกี่ก้อน...ต้นไม้กี่ต้น..ฮ่าๆๆ”
“ผมเชื่อ...” ฮั่นอมยิ้มมองลุงพล ผลงานที่เห็นยืนยันได้ดี
"จริงๆ ลุงอยากพาคุณหนูเข้าไปในบ้าน..แต่เมื่อคืนมีคนยิงกัน...เขาเลยคุมเข้ม"
"ลุงเห็นเหตุการณ์ไหม?" ทั้งก่อน....และหลังยิง
"ไม่ครับ...ได้ยินแต่เสียงปืน..ไม่มีใครออกมาดูหรอก....คนแถวนี้รู้ตัวว่าต้องทำยังไง....หาดนี้ยิงกันบ่อย"
รวมถึง...ครอบครัวเขาด้วย
"เอ่อ...ขอโทษครับคุณหนู...ลุงไม่ได้ตั้งใจ.." ลุงพลเห็นแววตาฮั่นสลดลงวูบหนึ่งจึงฉุกคิดได้ ว่าพูดเรื่องไม่สมควรออกไป
"ไม่เป็นไรครับลุง" ผมก็ควรรู้ตัวได้แล้วว่าต้องทำยังไง..
"...แปลกนะ..พวกนั้นคุมเข้ม แต่กลับเอารั้วติดหาดออกแต่เช้า.."
รอผมมาเห็นไง
“เขาบอกลุงไหมว่าจะปรับปรุงบ้านไปทำไม?”
ปรับปรุงให้เหมือนเก่า ไม่ได้ทุบทิ้งสร้างใหม่..อย่างที่สายของแคนรายงานผิด แกงส้มอยากได้บ้านพักตากอากาศที่เป็นภัทรมานพเดิมเลยหรือ? หากเขาเป็นยุทธนาคงไม่ยอมให้คุณแกงมานอนในบ้านที่เคยมีคนตาย..แบบนี้
อิสริยะคงลืมไป...ว่าเมื่อไม่ถึง 24 ชั่วโมง ก่อนหน้า..เป็นตัวเขาเองที่พยายามพาแกงส้มมาขังทรมานในบ้านหลังนั้น
“ไม่รู้ครับ..แค่ได้เห็นมันกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง...ก็พอใจแล้ว...คุณหนูคงไม่โกรธนะครับ”
"ไม่หรอกครับ…ผมดีใจที่เป็นลุง"
หากมีใครต้องเปลี่ยนมัน ถือว่าโชคดีที่เป็นคนคุ้นเคย แค่เห็นว่ามันยังอยู่ก็น่าจะพอใจแล้ว...เหลืออยู่อย่างเดียว...
มันยังไม่ได้เป็นของเขา..อย่างที่ควรเป็น
“ไหวแน่นะคุณหนู? ให้ไอ้พรขับไปส่งดีกว่า?” ลุงพลออกมาส่งฮั่นหน้าบ้าน และทำท่าจะไปตามลูกชายมาขับรถให้คุณหนูฮั่นของเขา
“ไม่ต้องลุง..ผมไหว..มาได้...ก็ต้องกลับได้....ไว้ผมจะมาเยี่ยมลุงอีกนะ"
มีเพียงรอยยิ้มบางตอบกลับจากชายสูงวัย...
อีกไม่นาน...คุณหนูก็จะได้มันคืนอีกครั้ง..อยู่ได้ตราบนานเท่าที่คุณต้องการ..อาจจนชั่วชีวิตก็เป็นได้..
ลุงพลยืนมองรถหรูขับไกลจนลับตา แววตาอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นตึงเครียดทันที เมื่อโทรศัพท์มือถือแผดเสียงดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงเก่า มือชราสั่นเกร็งระหว่างหยิบมันมารับสาย
"ตามคาดครับ...เขาเชื่อ.."
TBC : Ninee >,<
50% ขอบคุณทุกคนนะคะที่เป็นห่วง ออกจากโรงพยาบาลมารอบหนึ่ง เดือนมกรา ปรากฏว่าเดือนกุมภาเข้าอีกรอบ ฮ่าๆๆๆ ตลกชะตาชะมัด ออกมาก็สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์พูนไปด้วยความขี้เกียจ (เหมือนเดิม) 55555 ขอลงอีกนิดล่ะกัน..กันลืมกัน...ยังแค่ครึ่งไม่ถึงร้อย...ไม่ว่ากันเน้อออ... (จะกี่กันแว้แก?)
สุดท้ายนี้...สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ ^^
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
70% ลงอีกนิด...อย่าเพิ่งตบ..ชอบให้ค้างเนอะ..ประสาทมากไรต์ ฮ่าๆๆๆ โฮะๆๆๆ
ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะคะ ยินดีต้อนรับรี้ดทุกๆ คน..ขอโทษที่ให้รอ..ช่วงนี้จะพยายามมาต่อบ่อยๆ ..บอกตรง คุณแกงเข้าฝันทุกคืนเลย..ว่างก็รีบแล่นมาเขียน (ผีขยันเข้าสิง) แต่มีดอดไปแต่ง My Happiness เป็นพักๆ ยิ่งเมื่อวานเห็นกุมารฮั่น ขำกร้ากเลยยย ยังกับหลุดมาจากฟิคเรา 555 แต่จริงๆ เราเอาพี่ฮั่นเป็นๆยัดฟิคเรามากกว่า ไม่ได้หลุดจากความจริงเบย กร้ากกก(ขำๆ นะคะ มโนล้ำคือคุณสมบัติของชาวเรา 5555)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
30% มาแล้ววววว ง่วงเหลือล้ำ...เดี๋ยวค่ำๆ กลับมาตอบทุกคนเลยยยย ใครคิดถึงคุณแกง...เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ
Lov love >,<
Ninee (@Jasmininee)
ความคิดเห็น