คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Memoroma 08 - 100%
[HKS] Memoroma 08
“เลิกเป่าเถอะ..จั๊กจี้”
เสียงหวานสั่นจากคนที่คิดว่าหลับไปแล้ว ทำฮั่นหยุดลมหายใจเป่ารดรอบลำคอ เงยหน้ามองไปทางต้นเสียง..ที่ห่างกันเพียงอากาศกั้น
ใบหน้าแดงจัดของแกงส้ม หลบสายตาเขาหันข้างทันที แขนเรียวกำจิกผ้าปูเตียง อีกข้างแนบชิดลำตัว ริมฝีปากชมพูจัดกัดแน่น ดวงตากลมหรี่ปริ่มหยดน้ำใสสะท้อนทั้งความหวาดหวั่น....และ..หวั่นไหว
ตื่นแล้วเหรอ....หรือแค่แกล้งหลับ
หากเป็นอย่างหลัง...คงต้องเอาคืนหน่อยแล้ว
“ไม่ให้เป่า...แล้วจะให้ทำอะไร
ปลายจมูกโด่งปัดหยอกเย้าลากไล้จากลำคอแดงมาถึงปลายคางเรียว มือหนาที่วางบนต้นขาด้านในเปลี่ยนจากลูบเบากลายเป็นขยำแรงขึ้น...ใกล้ขึ้น...จนแกงส้มกระตุกไปทั้งตัว
หน้าท้องแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นจงใจไถลร่างขึ้นลงขยับไซร้ส่วนอ่อนไหวของร่างบางด้านล่าง..ที่ตอนนี้กำลังบิดไปมาแรงขึ้น ขาเรียวทั้งสองข้างหุบเข้าถูไถร่างกายหนาอย่างไม่ประสา...หารู้ไม่ว่าท่าทางตัวเองเร่าร้อนจนแทบจะเผาอีกคนให้ละลายกลายเป็นจุล
“อา..อ่ะ....ม่ะ..อ่า....ไม่....ไม่..รู้”
เสียงหวานครางกระเส่า ยังอุตส่าห์ตอบกลับ เรียกรอยยิ้มมุมปากผู้ดูแล แต่เขาก็ยังไม่หยุด.....ขยับตัว
มือด้านล่างละจากต้นขาลูบไล้ผ่านเอวบางปัดสาบเสื้อคลุมออก ก่อนลูบมาถึงลำคอและประคองใบหน้าหวานไว้ นิ้วโป้งถูกสอดเข้าในปากคุณแกงแยกกลีบปากออกจากกัน แกงส้มเผลอดูดขบนิ้วฮั่นบรรเทาความกระสัน ยิ่งกระตุ้นอารมณ์เขาแทบขาดกระเจิง ฮั่นกัดเบาปลายคางเรียว ลากริมฝีปากล่างย้อนขึ้นมาหยุดที่มุมปากสีชมพู
“ต้องรู้ซิ...อยากให้ผม...ทำอะไร”
“อยาก..อยาก...ให้...”
“..หยุด...หยุดก่อน”
อะไรนะ? นี่เขาหูฝาดไป หรือจะมาไม้ไหนอีกคุณแกง?
แกงส้มเห็นผู้ดูแลชะงักไปก็รีบพลิกตัวคว่ำลงบดบังร่างกายกึ่งเปลือยของตัวเอง ก่อนรีบตะกายตัวไปที่โต๊ะหัวเตียง และควานหาของบางอย่าง
ฮั่นถอนหายใจแรง ลุกขึ้นนั่งหย่อนขาข้างเตียง เฝ้ามองแกงส้มอย่างไม่เข้าใจ คุณแกงส้มคุกเข่าบนขาเรียวละเอียดมือซ้ายรวบสาบเสื้อกุมแน่นกลางอก อีกข้างยังค้นของไม่พบ..
“หาอะไรครับ?” เสียงต่ำลอดผ่านก้อนแห่งความอดทนมาอย่างยากลำบากเต็มที
“เจอแล้ว!”
คุณแกงชูกระดาษแผ่นเล็กคล้ายนามบัตร ส่องกับแสงไฟโคมเหนือเตียง ก่อนจะยกหูโทรศัพท์สายภายใน และเริ่มกดเบอร์โทรออกทันที
“คุณทำอะไรน่ะ?!!”
จะโทรฟ้องยุทธนาเหรอ ใครกันที่พร่ำบอกว่าอยากมีแค่เขา อยากมีแค่เราสองคน แล้วจะโทรตามคนอื่นทำไม??
ฮั่นพุ่งตัวไปกดตัดสายทิ้งทันที โดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว คุณแกงกำหูโทรศัพท์ในมือค้าง ตากลมโตจ้องฮั่นอย่างตกใจ
“จะโทรไปไหน?!!”
เสียงกึ่งตะคอกทำคุณแกงสะดุ้ง มองกระดาษในมือสลับกับใบหน้าคนถาม ชั่งใจก่อนจะเอ่ยปาก….
“จะโทรหาหมอคนนั้น..หมอคนนั้นบอกว่า..ถ้าคุณแกงรู้สึกตัวร้อนๆ.ไม่สบาย..ให้รีบโทรหา...”
คุณแกงก้มหน้าแดงๆ มองโทรศัพท์อย่างรู้สึกผิด โดยที่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องรู้สึกอย่างนั้น..เขารับรู้ได้ว่า..เขาทำให้พี่ฮั่นผิดหวังอะไรสักอย่าง..แต่ไม่รู้คืออะไร...แต่เขาก็กลัว..กลัวว่าจะเป็นลมซ้ำสองอีก เพราะตอนนี้เขารู้สึกร้อนจริงๆ...ร้อนรุ่มไปหมด...ทั้งตัว
อารมณ์ฉุนเฉียวหายไปทันที ฮั่นเขยิบตัวเข้าใกล้แกงส้ม เอื้อมมือสัมผัสแผ่วเบาอังหน้าผากทุย แตะหลังมือไปทั่วใบหน้ามาถึงลำคอ อย่างทะนุถนอม...และแสนห่วงใย
ร้อนนะ ร้อนมาก...แต่ตอนนี้หัวใจมันเริ่มอุ่นแล้ว อุ่นทุกครั้งที่พี่ทำแบบนี้..พี่จะรู้ไหมว่าการกระทำเพียงเล็กน้อยของพี่ มีผลต่อหัวใจคุณแกงมากแค่ไหน...ขอบคุณที่กลับมาเป็นคนเดิม ไม่เอาแล้วนะผู้ชายน่ากลัวคนนั้น..ที่ดูเหมือนจะยังหลบอยู่ในตัวพี่..คุณแกงเห็นเขาผ่านแววตาแข็งกร้าวของพี่...บางเวลา..อย่างเช่นเมื่อกี้
“ร้อนจริงๆ ด้วย เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้..”
เด็กแกงส้มร้อนแดงระเรื่อไปทั่วตัว..ไม่ใช่เพราะไข้หรอก...
...แต่เพราะเขา
ฮั่นยิ้มเอ็นดูความไร้เดียงสาไม่รู้จบของแกงส้ม ก่อนจะลุกทำทีเป็นไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้..ที่ไม่รู้พอทำเสร็จแล้วจะเย็นลง...หรือยิ่งร้อนขึ้น
แรงกระตุกปลายแขนห้ามฮั่นก่อนลุกออกไป
“ไม่ใช่แค่ตัวร้อน...แต่มัน..มันพองด้วย”
ตัวเขาร้อนแปลกๆ ตั้งแต่ที่ตรอกเมื่อบ่ายแล้ว...และมัน ..มันก็พอง บวม ..เหมือนตอนนั้นเลย..ตอนที่ขาพี่โดนมัน...ตอนที่พี่...จูบเขา..แต่ครั้งนี้...ดูจะหนักกว่าเก่า...เขาจะเป็นอะไรไหม? พี่อย่าโกรธคุณแกงเลยนะ...คุณแกงแค่อยากหาหมอ...
คุณแกงก้มหน้างุดลง แขนข้างหนึ่งจับข้อมือเขาไว้ หน้าขาอ่อนสองข้างเอียงหุบเข้าหากันห่อหุ้มมือน้อยที่กำลังวางกดลงกลางลำตัวของตัวเองภายใต้ผ้าคลุมหลุดรุ่ย
ในค่ำคืนหนึ่ง...คนเรา...จะข่มใจได้นานแค่ไหนกันนะ?
ฮั่นนั่งลงแนบชิดแกงส้มลูบหัวทุยเบาๆ อายุ 20 แล้วแต่ไม่เคยมีอารมณ์แบบนี้ ไม่อยากเชื่อ..แต่เด็กคนนี้ก็มีอะไรเหลือเชื่อ ให้เขาประหลาดใจได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว...อีกเรื่องใหม่ของแกงส้ม..ที่เขา....ต้องเป็นคนลงมือ...
สอนเอง
ฮั่นแกะมือแกงส้มข้างที่เกาะข้อมือเขาไล้นิ้วโป้งเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนมือน้อยนั้นวางที่ส่วนเดียวกันของตัวเอง ความเป็นชายใต้กางเกงยีนส์หนาอัดแน่นแข็งตึงอยู่ใต้มือเด็กไม่ประสา แกงส้มตกใจตาโตหันขวับมาทางฮั่นทันที
“พี่ฮั่นก็เป็นเหรอ...ไม่ได้แล้วต้องรีบโทรหาหมอ!!”
“ไม่...ไม่ต้อง...แค่นี้...ผมรักษาได้...จะรักษา...ให้คุณด้วย”
“หุบปากนะ!!!”
เสียงสะอื้นดังอยู่ข้างกายเขา ฮั่นรีบลุกขึ้นนั่ง กุมไหล่ห่อเล็กทั้งสองข้างที่กำลังนั่งร้องไห้ไม่หยุด
“เจ็บเหรอ?”
ฮั่นเกลี่ยเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานซีด ทำไมลุกขึ้นมาร้องไห้กลางดึกขนาดนี้ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ฮั่นพลิกร่างเล็กดูร่องรอยที่เขาฝากไว้
แกงส้มส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตา...ไม่ เขาไม่ได้เจ็บ...
“ถ้าอย่างนั้น...ฝันร้ายเหรอ?”
คุณแกงหยุดสั่นหน้า จ้องกลับแววตาอ่อนโยนของผู้ดูแล
ใช่..ฝันร้าย...แต่ไม่ใช่คุณแกงนะ
“มา..เอามานี่...เอาฝันร้ายมาให้พี่”
ฮั่นจับศีระษะแกงส้มสัมผัสหน้าผากตัวเอง แม่ชอบทำแบบนี้..ตอนเขาเด็กๆ ตอนแม่ยังสบายดีอยู่...ทุกครั้งที่เขาฝันร้าย แม่จะกอดเขาไว้ และเอาหน้าผากแม่ชนกับเขา..แม่บอกว่ามันจะถ่ายเทฝันร้ายจากเขาไปให้แม่แทน...ให้เรื่องร้ายๆ หายไปจากเขา...ให้เขา...นอนฝันดี..
แกงส้มขืนตัวเล็กน้อย..ก่อนจะเริ่มหยุดนิ่ง...ปล่อยให้ฮั่นทำตามใจ
คุณแกงหยุดร้องไห้ คลี่ยิ้มบางระหว่างลอบมองหน้าฮั่นที่กำลังหลับตาเอาหน้าผากแนบเขา...
ได้..ได้สิ...เอาฝันร้ายของพี่..มาให้คุณแกงแทนนะ...คุณแกงอยากให้เรื่องร้ายๆ หายไปจากชีวิตพี่..
อยากให้พี่...นอนฝันดี..
“ตื่นแต่เช้าเลยนะ”
“คุณก็มาแต่เช้าเลยนะครับ”
“ผมว่าช้าไปด้วยซ้ำ”
คำทักท้าทายยามเช้าระหว่างผู้ดูแล...และท่านที่ปรึกษาคนสนิท ฮั่นตื่นก่อนเจ้านายที่นอนเคียงข้างกันทุกคืน...ต่างแค่ว่าเมื่อคืนไม่เหมือนคืนก่อนๆ ที่เคยได้แค่...จับมือ
“แผลเป็นอย่างไรบ้าง”
“ไม่เป็นอะไรมากครับ...ขอบคุณ” ฮั่นชงกาแฟให้ตัวเองที่ริมเคาน์เตอร์ส่วนครัว ระหว่างที่ยุทธนากำลังนั่งไขว้ห้างบนโซฟา จับจ้องทุกอิริยาบทของ...
“อิสริยะ”
มือที่กำลังขนแก้วกาแฟหยุดชะงักเพียงอึดใจก่อนจะขนต่อไป..เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เขาไม่ได้ใช้ชื่อนี้สมัครงาน ชื่อจริงของเขา...อิสริยะ ภัทรมานพ ถึงแม้จะทราบเป็นนัยว่ายุทธนารู้ทุกอย่างแล้ว..แต่ไม่คิดว่าจะมาเปิดไพ่กันวันนี้…ตอนนี้
ฮั่นยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม มองออกไปนอกประตูริมสระว่ายน้ำไพรเวท..ยุทธนาต้องการอะไร...หรือเพราะเรื่องเมื่อคืน..เขาคงเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับแรก หมดเวลาที่จะปล่อยเขาไว้ใกล้ตัวแกงส้มแล้ว..
“หากคุณรู้สึกดีกับเขา...แม้แต่วินาทีเดียว..”
“….”
“..ก็ช่วยหยุด…หยุดเรื่องที่คุณคิดจะทำซะ”
“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร?”
“จุดประสงค์ที่คุณเข้ามาในชัยอรรถ”
“ผมมาทำงาน”
“คุณกฤษณ์เป็นคนดีมากนะ..ไม่น่าเชื่อว่าลูกชายเขาจะ..”
“อย่าพูดชื่อนั้น!!”
แก้วกาแฟกระแทกดังบนเคาน์เตอร์บาร์ พร้อมเสียงเค้นต่ำดังอย่างคั่งแค้น..ของผู้ดูแล..ลูกชาย..ผู้ชายคนนั้น
หึ...อิสริยะ...จุดอ่อนของนายก็คืออดีตของนายเอง..ข้อมูลที่ได้มาไม่มีผิด..อิสริยะมีปัญหาด้านการควบคุมอารมณ์ โดยเฉพาะเมื่อพูดถึงครอบครัว...พ่อ...แม่…และภัทรมานพ
แต่อิสริยะ คงยังไม่รู้..จุดอ่อนใหม่ของตัวเอง..
“อะไรที่เป็นของคุณ ก็ยังเป็นของคุณอยู่...ส่วนอะไรที่ไม่ใช่...ก็อย่าเอาไป”
“ผมจะเอา...คืนทุกอย่าง”
“ทุกอย่างอาจกลายเป็นความว่างเปล่าที่คุณคาดไม่ถึง”
“หึ..เหมือนบ้านผมใช่ไหม?”
“บ้านคุณ...ก็ยังอยู่ที่เดิม”
“อะไรนะ?”
“แต่บางอย่าง...คงไม่ได้อยู่ที่เดิม..”
“…..”
“คนบางคนไว้ใจคนยาก หากโดนหักหลังจากคนที่เชื่อใจ ทำอย่างไรคงไม่มีทางเหมือนเดิม...”
“…..”
“วันที่กอดแน่นแค่ไหนก็ไม่อุ่น…วันที่บอกรักดังแค่ไหนก็ไม่ได้ยิน”
“…”
“เชื่อเถอะ...คุณไม่อยากให้ถึงวันนั้นหรอก”
“คุณแกงเอาอีก”
แกงส้มยื่นชามเปล่าที่เคยเต็มไปด้วยข้าวต้มเครื่องพูนชามให้ยุทธนา เขาอมยิ้มก่อนลุกไปกดโทรศัพท์โทรสั่งอาหารเพิ่ม
“ทานเก่งจัง...ปกติตอนเช้า เห็นทานแค่นมน้ำผึ้ง” ฮั่นหันมาคุยกับแกงส้มที่นั่งข้างตัวเองหลังจากยุทธนาลุกออกจากโต๊ะไป
“ก็วันนี้ไม่ปกติไง...และจะไม่ปกติไปทุกวัน ทุกวันเลย”
แกงส้มตอบยิ้มกว้างสดใส ทำเอาทุกคนที่เห็นอดยิ้มตามไม่ได้ เสื้อยืดสีสดแบบที่มี แต่ไม่เคยใส่ ผ้าพันคอที่จงใจบังรอยช้ำเขียวรอบคอ กางเกงขาสั้นที่พร้อมลงเดินทะเลชายหาด
ยุทธนาไม่เคยเห็นแกงส้มทานข้าวมากขนาดนี้มาก่อน...กินได้ครึ่งจานก็เก่งมากแล้ว...นี่ขอเพิ่ม..ยุทธนายิ้มอีกครั้ง..เห็นเขาสุข...เราก็สุขไปด้วย...แม้ในความสุขนั้นจะไม่ได้มีเราร่วมอยู่ด้วยก็ตาม…
ยุทธนาวางหูโทรศัพท์ยืนมองแกงส้มหัวเราะกับคนข้างที่นั่งแนบชิดตัวติดกัน ความสดใสแบบที่ควรจะเป็น ความสุขแบบที่ควรจะได้รับ...
ใครจะไปทำลายได้ลง...
ถ้าไม่ใช่...
ฮั่น...หันมามองยุทธนาที่กำลังยืนมองพวกเขาอยู่ตรงโทรศัพท์ในส่วนรับแขก สายตาคมนั้นย้ำเตือนเขาอีกครั้ง...
‘หากคุณรู้สึกดีกับเขา...แม้แต่วินาทีเดียว...ก็ช่วยหยุด…หยุดเรื่องที่คุณคิดจะทำซะ’
“ทานเสร็จแล้ว ลงไปทะเลกัน...คุณแกงเอาสีไปด้วยนะ” ฮั่นหันกลับมาคุยกับคุณแกงอีกครั้ง ไม่ใช่แค่เจ้านายหรอกที่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ...คนดูแลก็ไม่แพ้กัน
“ได้เลย!”
“หมอภาคินติดธุระ จะเลื่อนมาตอนเย็นแทน คุณแกง…เดินไหวใช่ไหม?” เห็นคุณแกงเดินลำบากตั้งแต่ลงบันไดมาแล้ว จริงๆ อยากให้หมอภาคินมาดูอีกสักครั้งก่อนลงไปเที่ยวเล่น
“วะ...ไหวสิ พี่ตาม คุณแกงมาเพื่อดูทะเลนะ!”
“ไม่ไหวเดี๋ยวพี่อุ้มเอง” ฮั่นยิ้มทะเล้นตอบแกงส้ม ยิ้ม..แบบที่เจ้าตัวก็ไม่เคยทำมาก่อน
“..คุณแกงเดินได้หน่า..ไม่ได้เจ็บแล้วสักหน่อย”
“เจ็บก็ดีนะ..พี่จะได้...รักษา..ให้” ฮั่นชิดตัวใกล้กระซิบข้างหูเขา..ให้ได้ยินเพียงแค่สองคน
แค่ได้ยินคำนั้น...หน้าคุณแกงก็ขึ้นสีแดงระเรื่อทันที
รักษา...
แบบเมื่อคืนนะเหรอ
*** เอ็นไก่ไซส์มินิเริ่มเสริฟตั้งแต่คืนวันอังคารที่ 21 ต.ค.57 เป็นต้นไป ***
กติกาง่ายๆ
1. ทำไมถึงเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ และอ่านจนมาถึงตอนนี้ได้คะ?
(ชื่อเรื่องก็จำยาก อินโทรก็ไม่มี คำโปรยก็ไม่ทำ รูปก็ธรรมดา ประโยคปะหน้าแค่สองบรรทัด ไม่ได้น่าอ่านซักติ๊ด อัพก็โคตรช้า มาก็นิดเดียว รี้ดหลงเข้ามาได้ไงกันคะ 55555)
2. E-mail ค่ะ
(จะรออะไรอยู่คะพิมพ์โลดดด)
TBC : Ninee >,<
อยากให้....อะไรดีค่ะ???
อะคึ อะคึ เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้มาตอบและต่อครบ 100% พร้อมคุยกับรี้ดทุกคน
ขอไปนอนก่อน พรุ่งนี้ทำงานเช้า งื้อออ T__T
ปล.ยังไม่ไปไหนอีกเช่นเคย และเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางอีกแว้ววว 5555 ถ้าเช้ามาหาบทความไม่เจอก็แสดงว่าโดนอุ้มนะคะ กร้ากกกก
-------------------------------------------------------------
มาแล้ว....มาแล้วววว หลับกันหมดยัง 55555
มาคุยกันดีกว่า....
ก่อนอื่นเลย อย่าคาดหวังมากนะคะ อยากบอก แต่ไม่อยากสปอย แต่ไม่อยากให้รี้ดแบบ...อะโด่เอ้ยยยย แค่นี้ก็ต้องแปะ บ้าป่าวววแว้??? ตามเนื้อหามันงี้เลยนะ คือก็อยากลงเลย แต่ลงไปคงโดนเหยียบแบนเป็นแน่แท้ 5555 เอาเป็นว่า…ถือว่าเพื่อคลื่นลมสงบราบไม่ลื่นล่ะกันนะรี้ด กร้ากกกก
ตอนแรกว่าจะตั้งกติกาถามความเห็นเรื่องชื่อฟิค แต่เปลี่ยนดีกว่า เพราะเราก็ยังงงงวยอยู่เลย กร้ากกก ล้อเล่งงงง
โอเคร มาทอคกันดีก่า...เลส อะ โก โก้...
คุณ Artitaya Mahadprom >> มามโนต่อเร็ว..ดีใจนะคะที่ชอบ ^_^
คุณ Ice_HKS >> น่ารักเนอะคุณแกง เขียนไปเขียนมาอยากจับมาฟัดซะเอง ไม่ให้พี่ฮั่นแหล่ะ
คุณ แกงมะรุม >> อารมณ์เปลี่ยนไปมา ตามวัยทองของไรต์ ไม่ใช่ล่ะ 5555
คุณ Whisky_Prigking >> อย่าทนเลยยยย มามาะ มาอ่านต่อเร็ววว ^__^
คุณ waa >> เราลอยติดเพดานแล้วว ขอบคุณมากนะคะ เราแค่มือสมัครเล่น บ้าๆบอๆไปตามเรื่อง แค่มีคนมาอ่านก็ชื่นใจมากๆแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ติดตาม ที่คอยแปะให้ ซึ้ง T__T
kawaiipanda>> กรี้ดมาเลยคุณน้อง เพราะคุณแกงก็คิดว่าตัวเองเป็นพวกอย่างนั้นเหมือนกัน 5555 สงสารคุณแกงง...เหมาะจริงเหรอ? หรือไรต์จะเอาดีทางนี้แทน 5555
คุณ sky1650 >> ตื่นแน่แท้แล้วค่ะโดนคุณพี่ลวนลามซะขนาดนี้ ลักหลับเป็นอาชีพเลยอิพี่ หลายเรื่องแล้ว 5555 (ล้อเล่งนะพี่ฮั่นนน) ขอบคุณที่ชอบนะคะ ชื่นใจๆๆ >,<
คุณ ya-nang >> ละมุน ละไม ละหม่อม ละมุด มังคุด ไม่ใช่ล่ะ 5555 มาแล้วค่ะพี่ ไม่รู้รอกันนานไหมแต่หนูว่าหลังๆนี้หนูพัฒนาตนแล้วนะ 55555
พี่ก้อยจ้า >> ไม่ช้านะๆๆ น้องสปีดไวขึ้นเยอะ..อยากเอาไปลงในบล๊อกความสุขเหมือนกันพี่ แต่คิดไปคดมา แยกอารมณ์กันดีก่า มันคงละฟิลเบย..
คุณ Windylee >> ไม่รู้เป็นไรมันเป็นโรคจิตของไรต์ชอบให้ค้าง กร้ากกก อยากให้ อยากให้ ...อยากให้รี้ดมาอ่านคุณแกงต่อ...>///<
คุณ Nilq >> อย่าๆๆ เก๊าฆ่ารี้ดไม่ลง มาฆ่าเราดีกว่า... ฆ่าไรต์ ฆ่าไรต์ให้ตายดีกว่า...ใยถึงชอบเขียนค้าง..5555
คุณ Platong_IPH >> กร้าดดดดด วร้ายยยย มามะ มากรี้ดต่อ ^__^
คุณ Kathy >> อิพี่โหมโรงขนาดนี้...ใครก็ทนไม่ไหว กร้ากกก ยังไงก็ต้องตื่นแล้วคุณแกงเรา 5555 // ถ้าจะโดนอุ้มขอเป็นพี่ฮั่นได้เปล่า 555
คุณ Jai >> พี่ฮั่น..รู้ตัวไหม อะคึ อะคึ..คิดว่า น่าจะมีคำตอบแล้วนะคะ อร้ายยย >////< // เก๊ามาต่อแล้ววว ตามคำขอออ
ปล.อีกที รี้ดท่านใดเพิ่งผ่านมาเจอฟิคนี้ เม้นท์ไว้ได้นะคะ เราจะมาตอบพร้อมตอนใหม่เลยค่ะ
ปล.อีกครั้ง เก๊าเขียนอยู่อีกเรื่องนะ แนวซีเรียส เครียด จิตตก ไม่ใช่ล่ะ! มันแนวบ้าบอติ๊งต๊องไร้สาระสุดๆ แวะไปอ่านได้นะคะไม่ได้อยู่ในนี้ แค่พิมพ์คำว่า “Fic HKS My Happiness” ลงในอากู๋หาได้เลยค่ะ ยินดีต้อนรับเสมอ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ^__^
(Ninee – twitter @Jasmininee)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ส่งเอ็นไก่ไปแล้นนะคะ ติดขัด 2 ท่านที่รักยิ่ง
1.คุณ Kathy >>> kvongpee@hotmail.com เมลนี้ส่งไปแล้วมันเด้งกลับอ่ะค่ะ ส่งไม่ไปอ่า แปะใหม่น้า2.คุณ Dolphin >>> รี้ดไม่ได้แปะเมลอ่า แปะใหม่ๆ
ความคิดเห็น