คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คำถามของซาโกดะ
งานเลี้ยงรับรองนักกีฬาจัดขึ้นต้อนรับในโรงแรม สาวๆนักกีฬาดูมีความสุขที่ได้ผ่อนคลายความเครียด
หลังจากซ้อมหนักกันมาหลายวัน
ส่วนของพิธีการจบลงไปอย่างรวดเร็วเหลือเพียงการจัดเลี้ยงและมีวงดนตรีในงาน แฟนคลับที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในงานต่างก็จับกลุ่มคุยกับนักกีฬาคนโปรด เอบาตะดูเหมือนจะโดนรุมล้อมมากกว่าใคร
ฮารุกะเป็นคนเดียวที่ยังสวมชุดวอร์มของมิซึโนะ เด็กน้อยนั่งมองพี่ๆ ดื่มกันอย่างสนุกสนาน
แฟนคลับสองสามคนมาขอถ่ายรูปกับน้องเล็กก่อนจะปล่อยให้เธอนั่งเบื่อต่อไป
พี่ไอมินั้นแหละ มาห้ามไว้ บอกว่าเธอยังดื่มไม่ได้ เธอเลยอดไปก๊งด้วยเลย T^T
อยากลองดื่มบ้างงงงงง่า
ไม่ได้ๆ ไอจังเค้าห้ามไว้ โอตาเกะปฎิเสธสุดพลัง ฮารุกะมองตาปริบๆ น้องเล็กเดินเตร่ไปเตร่มาก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม
“ดื่มได้แต่อย่าหนักมากนักนะ ฮิราอิคุง”โค้ชตีไหล่ฮิราอิที่เริ่มหน้าแดง
“พรุ่งนี้ไม่มีซ้อมนี่ค่าโค้ชขรา” (*^▽^*)
“ไม่มีซ้อมก็ให้พักผ่อนไม่ได้หยุดให้เมาค้างน่ะ”
“รับทราบค่า จะไม่เมาค้างแน่นอน” ฮิราอิที่ค่อนข้างสนิทกับโค้ชทำท่าตะเบ๊ะ
บรรดาสต๊าฟโค้ชทยอยกลับปล่อยให้ทุกคนสนุกได้เต็มที่มานาเบะรู้ดีว่าหากตัวเขาอยู่ เด็กๆคงไม่สนุกเท่าไหร่นัก
“ฮารุกะจ๋า...พี่มิยูของฮารุกะไปไหนจ๊ะ” ริสะเดินเข้ามาถามฮารุกะที่นั่งจ๋อยอยู่ที่โต๊ะคนเดียว
ริสะวางแก้วพันซ์ที่ผสมแอลกอฮอลงบนโต๊ะ มองเผินๆ คล้ายแก้วพันซ์ของฮารุกะแต่รายนั้นปลอดแอลกอฮอ
“แหม ของเค้าที่ไหนละพี่ ยังไม่ได้กันซะหน่อย ฮารุกะแซวกลับ
ริสะตีแขนฮารุกะเบาๆกลบเกลื่อนอาการเขิน ทะลึ่งนะเราเนี่ย
"ก็พี่แซวเค้าก่อนนี่ ฮารุกะยิ้มจนตาหยี
"ถามจริงๆ นากาโอกะไปไหน ปล่อยเรานั่งคนเดียวเนี่ย?
“พี่มิยูพาพี่ยูกิไปหาคุณแม่ค่ะคุณพี่ริสะ แม่มาเยี่ยม”
“อ้าวหรอ ฮารุกะเหงาแย่เลย ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนไหม?”
“ม่ายยย พี่ไปสนุกเหอะ ดูพี่เอบาตะดิ สาวๆหนุ่มๆ รุมกันให้วุ่นปล่อยไว้จะดีหร๊อออ?”
เชอะ ...ก็ช่างสิ ริสะมองไปหาเอบาตะที่ยืนอยู่ในกลุ่มแฟนคลับ
“แต่เราอยู่ได้แน่นะ? ”
“สบ๊ายย เดี๋ยวพี่นากาโอกะคงมาละมั้งค่ะ พี่รีบไปหาพี่เอบาตะเหอะ” ฮารุกะก้มมองนาฬิกาที่ย่างเข้า3ทุ่มกว่าแล้ว
“ก็ได้ๆ ถ้าเบื่อก็ไปหาพี่ได้นะ” ริสะจับแก้มน้องเล็ก ก่อนจะวิ่งปรี๊ดไปหาเอบาตะอย่างรวดเร็ว
พี่ริสะๆ ฮารุกะเรียกตามหลังริสะ พี่ลืมแก้วพันซ์ ฮารุกะส่งแก้วพันซ์ให้รุ่นพี่
"นี่ไม่รีบนะเนี่ย ฮารุกะกลั้นขำ พี่ริสะหวงพี่เอบาตะน่าดูเลยแฮะ"
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ฮารุกะมองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า พี่มิยูอ่า เมื่อไหร่จะมาน่ะเนี่ย เค้าเบื่องานเลี้ยงเต็มทีละนะเนี่ย เด็กน้อยพึมพำลำพังแล้วหยิบน้ำพันซ์ขึ้นมาดื่ม .....
.รสชาติแปลกๆแฮะ..สงสัยมันจะโดนอากาศ ฮารุกะยกแก้วขึ้นซดรวดเดียวหมด แต่ก็อร่อยยยย > <
คุยไรกันจ๊ะสาวๆ
ไม่บอก ไอมิจิ้มแก้มฮารุกะอย่างเอ็นดู ^W^
ไม่บอกแล้วมาจิ้มแก้มเค้าทำไม ฮารุกะทำเสียงจิ๊จ๊ะ
“พี่ไอมิจ๊ะ เค้าขอจิบได้ป่าว ฮารุกะขออนุญาตผู้ปกครองพลางชี้ที่มือของไอมิที่ถือแก้วไวน์อยู่
“เฮ้ยๆ เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ได้”ๆ ไอมิรีบโบกมือไล่
“ทำไมล่ะ?” ฮารุกะพองแก้มท่าทีไม่พอใจ
“มันไม่ดีต่อสุขภาพน่ะเซ่”
“ถ้ามันไม่ดีพี่กินทำไมอ่ะคะ”? (´0ﾉ`*) ฮารุกะย้อนถาม ไอมิถึงกับเงิบ (￣∀￣*)
ฮาชิโมโตะขำก๊าก “เออจริง ไม่ดีกินทำไม ไอมิจางง”
” ฮารุกะแกล้งไอมิคลายเบื่อเสร็จจนพอใจ อิชิดะเรียกฮารุกะก่อนที่น้องเล็กจะเดินถึงโต๊ะของเธอ
ฮารุกะจางงง มานี่หน่อยๆอิขิดะกวักมือเรียก
คะ? เรียกเค้าหรอ (・・?น้องเล็กเดินงงๆ ไปหาอิชิดะที่ยืนอยู่กับซาโกดะและซาโอริอยู่มุมเครื่องดื่ม
พี่อิชิดะมีอะไรหรอ จะชวนดริ๊งหรอออค่ะ ?
น้อยๆหน่อย ซาโอริที่ยืนอยู่ข้างอิชิดะเขกหัวน้องเล็กเบาๆ
“นากาโอกะไม่อยู่ใช่ไหม”
“ค่ะ พาพี่ยูกิไปหาคุณแม่” ถามกันจังเลยนะ วันนี้” ฮารุกะสงสัย
งั้นเราก็อยู่คนเดียวอ่ะดิ
ไม่น่ะ ในงานเกือบสามสิบคนเลยแหละ
อิชิดะกลั้นใจ เธอไม่คิดว่าน้องเล็กจะเกรียนขนาดนี้
“พอดีเลย พี่จะออกไปคุยธุระกับพี่ซาโอริสักพักนะ ฝากซาโกดะทีนะ”
ฝาก?? (・・?
ทั้งซาโกดะและฮารุกะตกใจพอๆกัน ซาโอริเองก็งงไม่ทันตั้งตัว
“ฝาก คุยๆกันไปก่อน ไหนๆ สองคนนี้ก็ไม่ดื่มอยู่แล้ว พวกนั้นคงจะเริ่มเมาได้ที่ละแหละ อิชิดะหาข้ออ้าง
“เดี๋ยวมาน่ะๆ” อิชิดะวิ่งออกไปจากงานพร้อมลากแขนซาโอริออกไปด้วย
...........
อิชิดะแอบมองอยู่นอกห้องกับซาโอริ
“อิชิดะ เธอเล่ามาให้หมดเดี๋ยวนี้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วสองคนนั้นอะไรยังไง ไม่งั้นฉันจะสิงเธอแน่ พูดเลย”ซาโอริสั่งเสียงเข้ม เธอยอมเล่นตามแผนของอิชิดะเพื่อปล่อยให้ซาโกดะกับฮารุกะอยู่ด้วยกันตามลำพังในงาน
กะ..ก็ได้ๆ อย่าพึ่งสิงละปีศาจแมวว เรื่องมันมีอยู่ว่า....อิชิดะเริ่มเล่าในทันที
ฮารุกะหยิบแก้วพันซ์จากพนักงานเสิรฟในงานมาซด..น้องเล็กหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงหนักขึ้นเรื่อยๆ
ฮารุกะแอบมองหน้าซาโกดะ ตาคมๆของซาโกดะทำให้ฮารุกะละสายตาไม่ได้เลย
ทำไมฮารุกะไม่ใส่ชุดไปรเวทมาละ นานๆทีมีงานเลี้ยงน่ะ ซาโกดะทำลายความเงียบ
ใส่ชุดนี้ก็ดีแล้วค่ะ ชินอ่ะ ฮารุกะมองชุดวอร์มที่เธอใส่
หรอ.....ก็จริง ฮารุกะใส่ชุดอะไรก็น่ารัก
แน่นอนค่ะ น้องเล็กยิ้มนิดๆ แต่ชุดพี่ซาโกดะก็น่ารักดีนะคะ วันพีชสีขาวเขียว ฮารุกะชมจากใจจริง ซาโกดะยิ้มบางๆ
แล้ว...ฮารุกะจังเป็นไงบ้าง..ช่วงที่พี่ไม่อยู่” ซาโกดะตัดสินใจถาม
หมายถึง..สบายดีไหม..พี่หายไปนาน....ไม่ค่อยรู้เรื่องคนในทีมเท่าไหร่ ซาโกดะเริ่มทำตัวไม่ถูก
ฮารุกะมองเพดาน........”ก็ดี...มั้ง แหม คนโดนทิ้งน่ะ ถามมาได้ อารมณ์คงประมาณถูกรางวัลแล้วเจ้ามือหนีอะไรประมาณนั้น” ฮารุกะคิดในใจ น้องเล็กทำหน้าเบื่อๆ ตรงกันข้ามกับความรู้สึกภายใน
ซาโกดะย่นคิ้ว ...เหมือนรอคำตอบ
สบายดีค่ะ ทุกคนๆก็อย่างที่เห็นล่ะ ฮารุกะตอบส่งๆ
ซาโกดะกำมือ...ใบหน้าสวยดูเหมือนพยายามอดทนอย่างหนัก ตั้งแต่วินาทีแรกที่ฮารุกะยืนอยู่ตรงนี้ ซาโกดะก็เสียการควบคุม พี่อยากบอกเธอว่าพี่คิดถึงเธอ..ว่าพี่คิดถึงเธอ ซาโกดะเม้มปาก
ก็ดีแล้ว...เนอะที่ฮารุกะ..กับทุกคนสบายดี
ค่ะ..ฮารุกะรู้สึกผิดหวังเล็กๆ พี่ซาโกดะปากหนักไม่เปลี่ยนเลย ข้อเสียของพี่เลยนะเนี่ย ฮารุกะแอบมองไฝซาโกดะ นึกอยากเอามือไปจิ้มๆ ระบายอารมณ์
"เราไม่ค่อยมีโอกาสคุยกันจริงๆจังๆบบนี้เลยเนอะ ตั้งแต่พี่กลับมา"
"เอ๊ะ...คุยจริงจังหรอคะ? แบบที่เราคุยกันเค้าเรียกว่าคุยปกติต่างหากพี่ซาโกดะ ถ้าคุยจริงๆจังต้องประมาน
“ตอนที่ทิ้งเค้า...พี่รู้สึกยังไง อะไรแบบนี้ต่างหาก” ฮารุกะยิ้มลาก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง เมื่อเห็นซาโอริกับอิชิดะเดินกลับเข้ามาในงาน
“พี่จะตอบยังไง..ฮารุกะ ในเมื่อเธอไม่เคยอยู่ฟังเลย? ซาโกดะมองตามร่างของน้องเล็ก
วงดนตรีเล่นเพลงไปเรื่อย ฮารุกะนั่งงฟังเบื่อๆ ไลน์ก็ไม่ตอบนะพี่มิยูเนี่ย กลับมาจะงอนดีไหมเนี่ย"
ทำไมมึนหัวงี้น่ะ ต้องกินน้ำผลไม้เยอะๆ ฮารุกะหยิบแก้วพันซ์มาดื่ม โดยที่คิดเอาเองมาตลอดว่า พันซ์ที่เธอดื่ม ไม่มีแอลกอฮอล์
“โทษทีนะมิยูที่ให้พาไปรับแม่อ่ะ” แม่ยูกิกล่าวขอบคุณ นากาโอกะลงจากแท็กซี่ก่อนจะโค้งตัวให้ยูกิและคุณแม่ที่นั่งอยู่ในรถ
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ พักให้สบายนะคะ ไปนะคะแม่ ไปนะเว้ย ยูกิ” นากาโอกะยืนส่งยูกิกับแม่ คืนนี้ยูกิไปค้างกับคุณแม่ที่ต่างโรงแรม หลังจากที่แม่มาจากโตเกียวเพื่อจะเยี่ยมยูกิ
นากาโอกะวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในงาน สายตาเหลียวหาสุดที่รักของเธอ และพบว่าฮารุกะนั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียวท่าทางเซ็งๆ หน้าแดงระเรื่อ
ร่างสูงรู้สึกผิดไม่น้อยที่ปล่อยให้คนสวยนั่งหน้ามุ้ยในงานคนเดียวแบบนี้
นากาโอกะสำรวจในงานไม่พบสต๊าฟและโค้ชแต่อย่างใด ร่างสูงวิ่งอ้อมไปด้านหลังลังเลจะสวมกอดฮารุกะจากข้างหลัง
O///O เด็กน้อยหันมาทัน “มาแล้วหรอคะ? ฮารุกะกอดแขนนากาโอกะ
“มาแล้วจ๊ะ ขอโทษที่ให้รอนานนน่ะ จะให้จุ๊บลงโทษเอาป่ะ ”
ถ้าอยู่กัน2คนละไม่แน่นะเนี่ย ฮารุกะเล่นตามน้ำ >3<
“อ้าวแล้วพี่ยูกิละคะ”
“รายนั้นเค้าไปค้างกับแม่เค้าที่โรงแรมอื่นละ”
“อิจฉาจัง..เค้าอยากให้แม่มาหาบ้าง...แต่..คืนนี้พี่ก็นอนคนเดียวอ่ะดิ” ฮารุกะตาเป็นประกาย
นากาโอกะมองอย่างมีความหวัง “จะไปนอนเป็นเพื่อนหรอคะ?”
หื่อ..จะบอกระวังกุ๊กกู๋ ฮารุกะเลียนแบบสิ่งเร้นลับ
แหน่ะ..ฮารุกะแกล้งพี่
ซาโกดะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น สวีทกันไม่รู้เวลา ซาโกดะหมั่นใส้เธอคว้าแก้วไวน์มากระดก
ไวน์แก้วที่สามสี่ห้าตามมารวดเดียว เอบาตะตลึงงัน
พี่ซาโกดะคอแข็งมากๆ เชียสสสสสส เอบาตะยกแก้วขึ้นชนกับซาโกดะ ดื่มย้อมใจตัวเอง
อิชิดะเล่าให้ซาโอริฟังทุกอย่าง ซาโอริได้แต่นึกสงสาร TT^TT
เฮ้ย พี่จะร้องไห้ทำไม? ...อิชิดะถามซาโอริที่น้ำตาไหล
“ก็เศร้าอ่ะ ..สองคนนั้น . ซาโกดะกับฮารุกะอ่ะ...ซาโอริเช็ดน้ำตา
พี่อย่าไปเล่าให้ใครฟังละ เรื่องนี้ขนาดฮารุกะยังไม่รู้เลย เหมือนโค้ชจะให้เก็บเป็นความลับ
แล้วอิชิดะรู้ได้งัย? กัปตันถามต่อ
“วันนั้นอ่ะ ญาติเค้าคลอดลูกพอดี เค้าเลยได้ไปที่โรงพยาบาล บังเอิญเห็นโค้ชกับพี่ซาโกดะที่ห้องตรวจคนไข้เลยแอบไปถามพยาบาลดู ถึงรู้ว่าพี่เค้าต้องเข้ารักษาตัวเรื่องอาการบาดเจ็บ”
พยาบาลเล่าระเอียดเนอะ
แน่ละสิ เค้าจำฉันได้ ตอนที่ลงแข่ง WGP ปีนั้นพอดี เลยไปตีเนียนล้วงข้อมูล
ซาโอริพยักหน้าเข้าใจ ซาโอริคลายความสงสัยลงไป ถ้าฮารุกะรู้ความจริง....อ๊ากกแค่คิดก็วุ่นวายละนะเนี่ย
นากาโอกะลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆน้องเล็ก
หน้าแดงๆ ไม่สบายหรือเปล่าตัวเล็ก? นากาโอกะอังมือที่หน้าผากอย่างถนุถนอม
“ไม่รู้....เค้าเวียนหัวนิดหน่อย”
หืมม ..กลิ่นเหล้าหึ่งเลย นากาโอกะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆร่างบางที่เริ่มนั่งเท้าคาง
เค้าไม่ได้กินเหล้าเลยนะ อายุไม่ถึง ฮารุกะรีบแก้ตัวเพราะนากาโอกะเริ่มจะน้ำเสียงไม่พอใจ
แล้วมีกลิ่นเหล้าได้งัย? มีใครเอาอะไรให้กินป่ะเนี่ย?
“ไม่มีๆเค้ากินแค่พันซ์เองน่ะ นี่งัยๆ ฮารุกะเลื่อนแก้วพันซ์ไปให้นากาโอกะดม
นี่มันคอกเทลเหล้านี่นา กินไปกี่แก้วแล้วห๊ะ?
ฮารุกะชูนิ้วมือขึ้นมา7 นิ้ว
โหยยยยยยย ไม่เมาก็แย่แล้ว ผสมว็อดก้าทั้งนั้นนน นากาโอกะหัวเสีย
มีใครสนใจจะขึ้นมาร้องเพลงไหมคร๊าบบบ นักร้องในงานถามขึ้นมา
เสียงเฮฮาดังขึ้นเมื่อซาโกดะยกมือขึ้น
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆดังขึ้น เหล่าแฟนคลับสาวๆ ของซาโกดะที่ได้รับอนุญาติให้เข้ามาในงานด้วย
“แกร้องไหวแน่นะ อิชิดะถามห่วงๆ
“ไหวดิ ไม่ได้เมาน่ะเนี่ย” ซาโกดะหน้าแดงก่ำ
ฮิราอิกวักมือเรียกนากาโอกะและฮารุกะไปที่เวที ฮารุกะรีบชิ่งก่อนจะโดนนากาโอกะบ่น น้องเล็กวิ่งไปกอดแขนไอมิ
เค้าโดนพี่มิยูดุด้วย..ปกป้องเค้าที ฮารุกะซบไหล่ไอมิ ..
เมามั้ง..นากาโอกะที่เดินตามหลังมาทำปากขมุบขมิบ
แต่ฉันไม่ได้ให้ดื่มเลยน่ะ ไอมิรีบบอก
รู้แล้ว..เค้าดื่มของเค้าเองแหละ นากาโอกะยืนกอดอกมองน้องเล็กที่ทำตัวมุ้งมิ้งใส่ไอมิจัง
...อิชิดะเอามือกุมขมับ ซาโกดะวิ่งขึ้นเวทีไปอย่างรวดเร็ว
“ขอเพลง...ค่า” ซาโกดะกระซิบกับนักร้อง นักดนตรีพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จังหวะเพลงจะดังขึ้น
ทันทีที่เสียงของซาโกดะดังขึ้น ฮารุกะก็ยืนตัวตรง ตั้งใจฟังกว่าปกติ
นากาโอกะแอบมองฮารุกะที่มองซาโกดะ น้องเล็กจะจ้องพี่ซาโกดะแบบนี้เสมอ ถ้าเจอกัน แววตาแตกต่างไปจากมองรุ่นพี่คนอื่นๆ แววตาเดียวกับที่มองเธอเลย
นากาโอกะจับมือฮารุกะ น้องเล็กปล่อยแขนไอมิ
พี่..กลัวเค้าหลงหรอคะ? (^_^)
กลัวลืมมากกว่า..ว่าพี่ยืนตรงนี้ T///T
นั้นนะสิ..ฮารุกะสูดลมหายใจลึกๆ
“เพลงนี้..เป็นคำตอบของคำถามนั้นแล้วกัน” ซาโกดะพูดขึ้น
♪ If you haven't changed your mind
ถ้าหากเธอไม่เปลี่ยนใจ
そばにいてほしいよ Tonight
sobani itehoshiiyo tonight
อยากจะขอให้อยู่ข้างๆฉัน เเค่คืนนี้
強がることに疲れたの 幼すぎたの
tsuyogarukotoni tsukaretano osanasugitano
มันเหน็ดเหนื่อยยากเย็นเลยหรือ
Everytime I think about you baby
เเต่ฉันยังคิดถึงเธอทุกเวลา
今なら言える I miss you
imanara ieru I miss you
ตอนนี้ฉันพูดได้ว่า คิดถึงเธอ
It's so hard to say I'm sorry
เเต่มันยากที่จะพูด ฉันเสียใจ♪
ซาโกดะร้องเพลง “endless story” ประโยคคำถามที่ฮารุกะถามไว้ ได้รับคำตอบแล้ว
ฮารุกะรู้สึกใจหายแว๊บบ อาการมึนๆๆ ค่อยๆหายไป เหลือเพียงอาการอึนๆเข้ามาแทน (=_=;)))
นากาโอกะรู้สึกได้ว่าว่าซาโกดะร้องเพลงนี้ให้ใคร
นากาโอกะกุมมือฮารุกะแน่น แสดงถึงความเป็นเจ้าของและการยินยอมถูกครอบครองของฮารุกะ
ซาโกดะรู้ดีว่านี่เป็นทางเดียวที่ฮารุกะจะรับรู้ถึงความในใจที่เธอมีให้ "เธอจะเข้าใจพี่บ้างไหม ฮารุกะ ได้ยินเสียงในใจพี่บ้างไหม ซาโกดะได้หวังเล็กๆ
"ซาโกดะเนี่ย สวยชะมัดเลยอ่ะ" ฮาชิโมโต้ชม แถมร้องเพลงก็เพราะอีก
"น่ารักแบบนั้น ใครได้เป็นแฟนโชคดีตายเลย ฉายาเจ้าแม่สามเมตร" ฮิราอิยกไวน์ขึ้นจิบ
"จดหมายที่มาส่งให้ที่หอน่ะ 80%เป็นของพี่ซาโกดะแหละ" ไอมิเสริม
ฮารุกะฟังแล้วชักจะอึดอัด "พี่มิยู เค้าเวียนหัว"
"เราออกไปข้างนอกไหม? ชั้นสองมีลานกว้างๆด้วยแหละเมื่อกลางวันพี่ไปนั่งเล่นมา สงบดี" มิยูชวนออกไปรับอากาศบริสุทธิ์
อื้อ ฮารุกะพยักหน้ารับ น้องเล็กสบตาซาโกดะระยะสั้นๆ ความหมายมากมายที่ซาโกดะสื่อสารผ่านเพลง...แทรกซึมเข้าในใจเธอแล้วตอนนี้....อย่างน้อยฮารุกะก็ไม่ได้ปล่อยมันสูญเปล่า
ท่อนสุดท้ายของเพลงจบลง แต่นากาโอกะและฮารุกะก็ไม่ได้อยู่ในห้องนั้นอีกต่อไป ซาโกดะวิ่งลงจากเวทีและออกจากห้องจัดเลี้ยงไป บรรดาแฟนคลับงงกันเป็นแถว ซาโอริรีบแก้สถานการณ์ เพลงต่อไป เค้าขอร้องเอง ขอใจแลกเบอร์ค่า “ มาเต้นกันน ซาโอริปาดเหงื่อนิดๆ
นากาโอกะกับฮารุกะที่ออกมาจากห้องจัดเลี้ยง มาที่ลานระเบียงด้านหลังชั้นสองของโรงแรม ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย
"หายใจเข้าลึกๆ อากาศบริสุทธิ์มีปริมาณอ็อกซิเจนเยอะ จะช่วยให้ดีขึ้น"
"ทีหลังก็ระวังด้วย เป็นเด็กเป็นเล็ก กินของแบบนั้นไม่ได้รู้ไหม"
ฮารุกะหลับตา ร่างบางเชิดหน้ารับอากาศบริสุทธิ์ และพยายามหยุดคิดเรื่องซาโกดะ "เราคิดเรื่องพี่ซาโกดะตอนอยู่กับพี่มิยูได้ไง เลวชะมัด" น้องเล็กตำหนิตัวเองในใจ
"พี่มิยูบ่นเป็นป้าแก่ๆฮารุกะ"ทำปากมุบมิบ แล้วอีกอย่าง เค้าไม่เล็กแล้วนะ ฮารุกะยังเกรียนไม่เลิก
จริงอ่ะ? นากาโอกะเลิกคิ้ว
“เห...พี่อ่าาา” ฮารุกะดิ้นพอเป็นพิธีเมื่อนากาโอกะดึงตัวเธอเข้ามากอดในอ้อมแขน
“ แล้วตรงไหนที่ไม่เล็ก ขอดู ไม่ก็ขอจับ นากาโอกะโยกตัวไปมา น้องเล็กในอ้อมกอดก็พลอยโยกตัวไปด้วย
“ฮ่าาา..พี่มิยูเปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะ รู้ตัวมะ? ไม่ขี้อายแล้วด้วย ฮารุกะเอานิ้วชี้จิ้มปลายจมูกนากาโอกะ แล้วเลื่อนมือไปแตะที่ริมฝีปากมิยูเบาๆ
“แล้วงัยต่อ”นากาโอกะโอบรอบเอวฮารุกะ มือยังวนเวียนที่ชายเสื้อของน้องเล็ก
แถมยังหื่นขึ้นอีก...ฮารุกะทำหน้าคิด ....น่าจะสัก80เปอร์เซนเห็นจะได้
นากาโอกะไม่พูดอะไร เธอกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
จะรวมร่างกันอยู่แล้ว ฮารุกะพูดขำๆ
นากาโอกะก้มลงจูบที่หน้าผากน้องเล็กเบาๆ แล้วเลื่อนลงมาที่แก้มใสๆของฮารุกะ
น้องเล็กเอามือลูบแก้มเบาๆ
เป็นอะไรกันกับแก้มเค้ามากไหมเนี่ยย วันนี้เค้าโดนพี่ริสะจับแก้ม พี่ไอมิจิ้มแก้ม แล้วก็ยังโดนจุ๊บแก้มอีก >////<
นากาโอกะอมยิ้ม เอ็นดูท่าทีเด็กเกรียนฮารุกะ
"ยิ้มอะไรมากมาย" ฮารุกะอายม้วน นากาโอกะจับแก้มฮารุกะบิดไปบิดมา
ริมฝีปากอวบอิ่มห่างจากริมฝีปากเรียวงามแค่ไม่กี่มิลลิเมตร
พะ...พอแล้วว (｡･ˇ_ˇ･｡)
นิดนึงๆ มิยูประท้วงนิดๆ (￣‥￣)=3
เยอะๆๆๆ (ノ><)ノ ฮารุกะดิ้นจนหลุดจากวงแขนของร่างสูง เด็กน้อยวิ่งไปเกาะขอบระเบียงทอดสายตาออกไปถนนหลังโรงแรม
“เอ๊ะ..นั้นน พี่..ซาโกดะ” จู่ๆ ฮารุกะก็เรียกชื่อซาโกดะออกมา
ซาโกดะอะไรอี๊ก บรรยากาศกำลังดีแท้ๆ นากาโอกะเดินตามมาที่ระเบียง
ร่างสูงที่กำลังวิ่งตรงมาด้านหลังโรงแรม ..นากาโอกะมองไม่ออกว่าเป็นซาโกดะ แต่ฮารุกะรู้ได้ทันทีว่าเป็นคนนั้นอย่างแน่นอน
อิชิดะวิ่งตามเพื่อนไปติดๆ ซาโกดะทรุดตัวลงนั่งที่พื้นหลังโรงแรม หัวเข่าโผล่พ้นกระโปรงวันพีชกระแทกพื้นปูนอย่างแรง แต่ซาโกดะไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ตลกชะมัด..ฉันร้องไห้หรอเนี่ย น้ำตาเปื้อนใบหน้าได้รูป
ถึงแม้ไฟจะไม่สว่างมากแต่ก็พอจะเห็นว่าซาโกดะกำลังร้องไห้ ฮารุกะยืนอึ้ง
มันเกินจะเก็บเอาไว้ได้แล้วจริงๆซินะซาโกดะ อิชิดะสงสารเพื่อนจับใจ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้
“โธ่..ซาโอริ” อิชิดะดึงซาโกดะมากอดปลอบใจ
ฮือออ ฮึกกก ฮือออ...ฉันน... ฉันต้องทำยังไง..ฮืออออ จะบอก..ยังไงดี..ทำยังไง.ฮารุกะถึงจะ...กลับมา
ซาโกดะถามเสียงขาดห้วง ฉัน.....คิดถึงฮารุกะ...คิดถึง..จริงๆ ฮือ ซาโกดะร้องไห้หนักหน่วง
ฉันทนเกือบไม่ไหวแล้ว....ซาโกดะผละจากอิชิดะเด็กสาวซุกหน้าลงกับฝ่ามือ
ฮารุกะกัดริมฝีปาก นากาโอกะเองก็ได้ยินชัดเจนทุกคำพูดนากาโอกะยืนมองซาโกดะที่ทรุดตัวร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนอิชิดะ ร่างสูงตัวแข็งทื่อ ความเจ็บปวดทรมานแบบไหนกันนะที่พี่ซาโกดะเผชิญอยู่
ความเจ็บปวดที่สูญเสียสิ่งสำคัญเสมอใจไป...นากาโอกะเคว้ง
"ฮารุกะ พี่ซาโกดะเค้า..พูดถึงฮารุกะด้วยเนอะ นากาโอกะหันไปมองน้องเล็กที่สายตาเหม่อลอย
คะ? ฮารุกะทวนด้วยประโยคสั้นๆ
"พี่ซาโกดะกับฮารุกะ...เกิดอะไรขึ้นกับ..นากาโอกะลังเลใจที่จะถาม
พี่ซาโกดะเป็นรักแรกของเค้า ฮารุกะพูดเหมือนละเมอ
ฮารุกะลืมคำว่า"เคย"หรือเปล่า เคยเป็นรักแรกใช่ไหม? นากาโอกะพยายามให้กำลังใจตัวเอง
เคยเป็นแฟนกันมาก่อน...หรอ?
ฮารุกะหันมายิ้มเศร้าๆ ...
นากาโอกะเอื้อมมือจะแตะไหล่บางแต่ก็คว้าได้เพียงอากาศ
พี่มิยู....เค้าขอโทษ...
100%
เย้ๆ 100%ไปเลยตอนนี้ ดราม่าแบบงงๆ บังคับๆ ให้รีดเดอร์มาอ่านกันน่ะ 555
ไรเตอร์อ่านยังเครียดเลย 555555 ฟิคนี้จะว้าวุ่นหน่อย เพราะไรเตอร์จับแนวไม่ได้สักอย่าง ไม่ถนัดสักทาง 555
แต่ไม่รู้ซาโกดะจะอะไรนักหนา นี่มันฟิคมิยามิยูเค้าน่ะ ซาโกดะเอามาให้แอดดูแลเอง 555
ขอโทษทุกคนที่ตามอ่านด้วยนะ เราไม่ค่อยว่างเลย แต่ตอนนี้เริ่มจะว่างแหละล่ะ
จะมาอัพบ่อยๆ ขอบคุณกำลังใตมากๆเลย ฟิคเรื่องแรก แต่งมา(เมาๆ)ได้ขนาดนี้ ก็เพราะทุกคนเลยนะ
จุ๊บบบบบ ตอนหน้า อะไรจะเกิดขึ้น ถึงจุดแตกหักแล้วหรอ ระหว่างมิยูกับฮารุกะ??
ความคิดเห็น