คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Night Bus!
ไม่มีเจตนาทำร้ายนักกีฬาแต่อย่างใดนะฮะ-/\-
01.30 รถบัสรับส่งนักกีฬาเดินทางเข้าสู่โอซาก้า เพื่อมุ่งไปจังหวัดเฮียวง่ะเมืองฮิเมจิ
ป้ายต้อนรับนักกีฬาตั้งเรียงรายตลอดทาง สาวๆที่เหน็ดเหนื่อยจากการเม้าท์มอยหลับสนิทบนรถไม่มีใครรู้สึกตัวสักคน ยกเว้น..มิยู นากาโอกะ และ.......
“เฮ้อ ..... ... หงุดหงิดชะมัด..นี่เราเป็นอะไรว่ะ หึงหรอ? หึงทำไมว่ะ
โฮ้ยย นากาโอกะคิดไม่ตก เธอไม่อยากให้ใครใกล้น้องและไม่อยากให้น้องเล็กใกล้ใคร TUT
“อ๊ากก มันจะเป็นไปได้หรอเนี่ย” นากาโอกะกัดปาก”
“พี่คิดมากจนนอนไม่หลับอีกแล้วหรอคะ?” ฮารุกะนั่งลงบนที่เท้าแขนใกล้ๆนากาโอกะ
เดินมาตอนไหนเนี่ย นากาโอกะไม่ตอบไม่สบตาน้องเล็ก งอนค่ะงอน ง้อค่ะง้อ”
พี่ยูกิย้ายไปนั่งไหนหรอคะ? ฮารุกะยิ้มน้อยๆ เธอสะกิดแขนนากาโอกะเบาๆ แต่อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
ย้ายไปนั่งข้างพี่ซาโกดะข้างหน้านู้น เบาะข้างๆ มันปรับนอนไม่ได้ มิยูตอบส่งๆ
=O= พี่มิยูง่วงไหม? ... ให้เค้านั่งเป็นเพื่อนมะ? นากาโอกะไม่ขยับเขยื้อนไม่ตอบไม่อุไม่อิ
“มาทำไมอ่ะ ...ไม่นั่งเป็นเพื่อนซาร่าซังหรอ เดี๋ยวเค้าเหงาน่ะ” นากาโอกะยิ้มมุมปาก
“ซาร่าซังเค้าหลับแล้วค่ะ” ^ ^
“หรออออออ นากาโอกะน้ำเสียงน้อยใจ ต้องรอหลับก่อนใช่ไหม ถึงจะมา? =_=;;
“ก็...พี่มิยูอ่า ..เค้าไม่นั่งเป็นเพื่อนก็ได้...มิยูเงยหน้ามองน้องเล็ก
เค้านั่งเป็นแฟนพี่เลยดีกว่า ^////^
“อ้อนไปเหอะตัวเล็ก ไม่ได้ผลหรอกเว้ย โกรธนะเนี่ย” มิยูพยายามกลั้นยิ้ม
พี่เห็นเรามุ้งมิ้งกับซาร่าซังอะไรนั้นตลอดทาง.....พอซาร่าหลับเลยเหงาก็มาหาคนเล่นด้วยใช่มั้ยล่ะ ทั้งสองคนคุยกันเหมือนกระซิบเพราะเกรงใจเพื่อนร่วมทีมที่หลับสลบสไลหมดแรง
“เห......อย่าบอกน่ะว่า...... พี่มิยู...หึงพี่เค้ากับซาร่าอ่ะ” ฮารุกะพูดขำๆ
“เหอะ...คิดหรอว่าพี่จะหึง ...เธอคิดถูกล่ะ....หึงหมดแหละ ใครจะชอบให้แฟนเราไปมุ้งมิ้ง งุงิกับคนอื่นต่อหน้าต่อตากันละ” = =''
“อร๊ายยย มีหึงด้วยย พี่อ่า น่ารักเกินไปแล้วนะ ฮารุกะยกมือขึ้นมาปิดปากไม่ให้ส่งเสียงดัง แฟนเธอน่ารักชะมัดเลย
“พี่อย่าชวนทะเลาะเลยนะคะ... พี่รู้ไหมว่า...ว่าพี่เป็นคนสำคัญน่ะ
“ไม่รู้อ่ะ ...นากาโอกะย่นจมูก
“จะกวนโมโหใช่ป่ะ? ฮารุกะเริ่มมีน้ำโห เด็กน้อยคิ้วผูกโบแบบหลวมๆ
นากาโอกะรีบเอามือโอบเอวแฟนสาวอย่างรวดเร็ว
“ก็พี่ไม่รู้จริงๆนี่ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะกวนอะไรเลยนะ” นากาโอกะเอนตัวไปซบอกน้องเล็กอย่างรวดเร็วและแนบเนียน
เอ่อ ได้ข่าวว่าตอนแรกฉันโกรธน่ะเนี่ย นากาโอกะได้แต่คิด = __ =
พี่รู้แค่ว่า ถ้าทะเลาะกันบ่อยๆ จะมีลูกหัวปีท้ายปี แค่นั้นละจ๊ะ =,.=
เฮ้อ..ฮารุกะถอนหายใจปรับอารมณ์”
“พี่รู้ไหม...เค้าอ่ะ ..เค้าน่ะ.... ไม่มองใครแล้ว...ตั้งแต่ที่มีพี่มาอยู่ในใจ” ฮารุกะจิ้มที่อกซ้ายตัวเอง
นากาโอกะจ้องเข้าไปในตาของน้องเล็กถึงแม้จะมืดมองไม่ชัด
แต่เธอก็อยากเห็นแววตาที่น้องพูด อยากได้ยินเสียงในใจน้องเล็กคนที่เธอรัก..
“ตั้งแต่วันที่เค้าตัดสินใจรักพี่ พี่คือที่สุดของที่สุดในใจเค้าเลยแหละ”
นากาโอกะหยุดฟัง....ถึงเธอจะบอกรักฮารุกะไปแล้ว แต่น้องเล็กยังไม่ได้ตอบรับความรู้สึกของเธอให้ได้ยินเลย ว่าน้องแค่ชอบ หรือว่ารักเธอกันแน่
“เค้ารักพี่น่ะ ... ฮารุกะกระซิบ.. เค้ารักพี่มากกๆ ถึงเค้าจะไม่ได้ไปรอพี่ที่ท่าน้ำทุกวัน แต่เค้าก็รักพี่มากมาก..อยากให้พี่ไว้ใจเค้าน่ะ”
น้องเล็กเล่นมุกไม่ฮาพากันเงียบทั้งสองคน
นากาโอกะจับที่แก้มใสๆของน้องเล็ก กลิ่นหอมพีชหวานๆ หอมอ่อนๆ ยิ่งทำให้นากาโอกะรู้สึกเสพติดในตัวฮารุกะ มือบางๆ เลื่อนไปที่ริมฝีปากเรียวได้รูป เธออยากสัมผัสมัน อยากเป็นเจ้าของมัน..อยากก..ทุกอย่าง
“พี่ก็รักเธอ ถามอีกแสนล้านครั้งพี่ก็จะตอบว่าพี่รักเธอเหมือนกัน”
ถ้าถามถึงความรักที่เธอมีให้ฮารุกะตอนนี้นะท่านผู้ชมค่ะ มันมากเกินจะหาเหตุผลมาอธิบายได้เป็นข้อๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักเกิดขึ้นตอนไหน เริ่มรักเมื่อไหร่ หรือเพราะอะไร รู้ตัวอีกที ฮารุกะมีอิทธิพลต่อหัวใจเธอเกิน100% ไปแล้ว เธอเฝ้ามองน้องด้วยความเป็นห่วงไม่ว่าจะทุกนัดในการแข่งขัน การซ้อมขอแค่ดูแลใกล้ชิด แต่เพราะความไม่กล้า.....และรู้สึกว่าความสนิทมากไปทำให้เธอลำบากใจที่จะบอก ความจริงในใจ ทำให้ต้องเก็บงำความรู้สึกที่เธอมีต่อฮารุกะ ว่ารัก..มาตลอด (โอ๊ย โครตอึดอัดเลยค่ะ ลองนึกภาพตามว่าแอบรักใครสักคนอยู่ใกล้ชิดตลอด แต่บอกรักไม่ได้นะคะ อิอิ)
ฮารุกะจับที่แก้มของนากาโอกะคืนบ้าง เมื่อรุ่นพี่เอาแต่จับแก้มเธอบิดไปบิดมา
“พี่มิยู เค้าประหลาดใจจริงๆ ว่าทำไมคนดีๆแบบพี่ถึงให้ความรักกับคนเด็กบ้าๆอย่างเค้า....
หรือว่ามันเป็นกรรมเวรของพี่ เอ๊ย โชคชะตาก็ไม่รู้เนอะ
ฮารุกะจับแก้มนากาโอกะบิดไปบิดมา
ในหัวมันวิ๊งๆ +_+ ไปหมดเลยฮารุกะพยายามตั้งสติ ความรู้สึกในใจที่ส่งผ่านการบิดแก้มกันไปมาเผื่อจะช่วยยับยั้งบางอย่างในใจของทั้งสองคนที่ก่อตัวขึ้นมาเงียบๆไว้ได้ (ไหมนะ?)
นากาโอกะลุกขึ้นยืน....น้องเล็กยังนั่งที่พักเก้าอี้....แสงไฟจากรถที่วิ่งสวนทางสาดส่องมาเป็นระยะ นากาโอกะลูบผมฮารุกะด้วยความเอ็นดู
“นี่เรื่องจริงใช่ไหม? พี่ไม่ได้ฝันใช่ไหม? นากาโอกะขยับตัวเข้ามาใกล้น้องเล็กมากจนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน มันทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน
ฮารุกะบิดชกท้องของนากาโอกะเบาๆ แต่ก็แรงพอจะทำให้เธอจุกได้
โอ๊ยย..เออะ นากาโอกะพยายามไม่ส่งเสียงดัง...เจ็บจริง...ที่จุกนี่เรื่องจริงสินะ นากาโอกะตัวงอ
“ถามได้ว่าฝันว่าหรือเปล่า ..ถ้าคนในฝันพี่มิยูหน้าตา เหมือนเค้า พี่ก็ไม่ยอมตื่นมาเจอเค้าในโลกความจริงก็แย่นะซิค่ะ” ฮารุกะยื่นหน้าไปใกล้ๆ รุ่นพี่ที่ยังก้มหน้ากุมท้องอยู่
เอ๊ะ..พี่เจ็บขนาดนั้นเลยหรอค่ะ.. หรือจะใช้แรงมากไป ฮารุกะงง
นากาโอกะใช้จังหวะนั้นประคองใบหน้าของน้องเล็กมาประคองจูบแบบเต็มๆ
ไม่ใช่ปากแตะปากแบบเดิมอีกแล้ว ...ไม่ใช่แค่แค่รสชาติลิปกลอสรสวนิลาที่ฮารุกะชอบใช้อีกต่อไป แต่เป็นรสชาติคาราเมลมัลคิอาโต้ที่ไม่ว่าใครก็ต้องอิจฉา รสจูบที่เธอจะขอแลกกับทุกๆอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองมันแต่เพียงผู้เดียว ///ไรเตอร์อิจฉา
ฮารุกะดึงชายเสื้อนากาโอกะไว้เพื่อประคองตัว เรี่ยวแรงที่มีหายไปไหนหมด น้องเล็กเสียการทรงตัว เธอจะลื่นไถลลงจากที่เท้าแขน นากาโอกะสอดมือเข้าไปประคองกอดน้องเล็กเอาไว้ในวงแขนที่แข็งแรงกว่า
...นากาโอกะถอนจูบจากริมฝีปากน้องเล็กอย่างช้าๆ ...กลิ่นหอมอ่อนๆชวน ละเมียดละไมบนริมฝีปากเรียวยังดึงดูดเธอให้สัมผัสมัน ...
มิ...มิยู..คะ..ฮารุกะเสียงหวานใส นากาโอกะปิดปากด้วยริมฝีปากเต่งตึงของเธออีกครั้ง
ฮารุกะ....อย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้..พี่ยังไม่อยากฟัง...นากาโอกะเลื่อนมือไปที่เอวของน้องเล็กช้าๆ เธอนึกเกลียดเสื้อแขนยาวของมิซูโนะที่ออกแบบมาหนาเกินไปในเวลานี้....แต่ก็ช่างเถอะ เพราะมือมันอยู่ใต้เสื้อกันได้เนอะ..
...เฮ้ย หยุดดดด สองคนนั้นนะ ...ฟิคนี้จะมี NC ใน ตอนต้นๆได้งัย พอๆ หยุด คัทๆ ๆ เด็กๆอ่านกันเยอะนะว๊อย แถมยังบนรถบัสอีกนะว๊อยยยย
“มิยู...มิยู...มิยูตื่นได้แล้วววววววววววว ” ยูกิเขย่าตัวเพื่อนรักเบาๆแต่สุดแรงเกิดตามแบบฉบับของตัวเอง
มิยูยังนอนยิ้มอยู่บนเบาะที่ปรับเอนนอนจนสุด
“นอนยิ้มเชียว กำลังฝันดีหรือเปล่า” ฮิราอิมายืนมุงด้วยอีกคน
“แน่ๆเลยค่ะพี่ฮิราอิ ดูซิ ยิ้มพริ้มเชียว แต่จะไม่ปลุกก็ไม่ได้ ถึงโรงแรมแล้วเนี่ย ทำไงดี” ยูกิค้ำเอว
“นากาโอกะ มิยู ลูกบอลจะตกพื้นแล้ว!!! จู่ๆ เอบาตะก็ตะโกนออกมา นากาโอกะลุกกระวีกระวาดตั้งท่าจะรับบอล
ทุกคนกลั้นขำกันสุดชีวิต
“อุ๊ย ปวดคาริอ่ะ ขอตัวนะ ได้ยินข่าวว่าก็ปวดใช่ไหมริสะจังไปกันเถอะ” เอบาตะรีบชิ่งคนแรกตามไปด้วยริสะที่เอาหน้าซุกหมอนกลั้นหัวเราะ
ฮิราอิหัวเราะจนน้ำตาเล็ก พี่ใหญ่สุดในทีมพยายามจะพยักหน้าเชิงบอกว่าขอโทษนะที่หัวเราะแต่มันไม่ไหวจริงๆ
นากาโอกะยังเบลอๆ ไหนลูกบอลอยู่ไหน
5555555555555555555555 มิยู...หน้าแก...ฮามากอ่ะ ...ยูกิขำแล้วขำอีก
จนมิยูตั้งสติได้ว่าโดนแกล้ง
เฮ้ยไรว่ะ.....นี่ฉันฝันไปหรอเนี่ยย? =_=++นากาโอกะทรุดลงนั่งที่เบาะ
ฝันไรอ่ะ ยูกิพยายามหยุดขำ”
ทั้งหมด..เมื่อคืน..ฉันฝันไปหรอเนี่ยยย...ห๊าาาาาาาาาาา =_=++
ยูกิงงเมื่อจู่ๆ มิยูก็หน้าเครียด...ถ้ามันเป็นฝัน..ฉัน..ฉันก็ยังไม่พร้อมตื่น...ยัง ยังไม่พร้อม
แก..มิยุยื่นมือยาวๆมาหายูกิ
ระ..ไรว่ะ ยูกิถอยฉาก..
แกปลุกฉันทำไมยัยนกฮูกตาตีบ..
อ้าว...กะ..ก็..ก็ถึงโรงแรมแล้วนี่นา ฉันก็ปลุกแกนะเซ่ยัยห้อย!!! ยูกิพูดทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว
เฮ้อออออ นากาโอกะถอนหายใจลากยาวจากโอซาก้ามาถึงโคราช ยาวไปน่ะ
ฝันดีชะมัดเลย แต่ยัยนกฮูกตาตีบ ...ฉันจะจำไว้เลยน่ะ ว่าแกเป็นคนปลุกฉันในวันนี้”
นากาโอกะนวดหว่างคิ้วเบาๆ คลายความปวดเหมื่อย
“ในชีวิตจริงจะทำแบบนั้นได้ไหมนะ...ถ้าทำแบบนั้นมีหวังโดนตบแน่ๆ” T.,T
นากาโอกะคว้ากระเป๋าใบเล็กๆบนชั้นเก็บของเดินตามยูกิลงไป
แน่นอนว่าเธอพักห้องเดียวกับยูกิ ถึงแม้จะอยากพักกับฮารุกะใจจะขาด
แต่ยัยเหมียวสยองมีหรือจะยอม
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ยูกิหายตัวไปจากห้อง ไปพบอีกทีที่ห้องของฮิราอิ นากาโอกะหิ้วตัวกลับมาที่ห้องเพื่อให้จัดการเรื่องรีดชุดให้เธอ
“ทำไมฉันต้องทำให้แกด้วยว่ะ” ยูกิถามทั้งๆที่พับเสื้อผ้าให้นากาโอกะ
“แกเป็นหนี้ฉัน”
“ฉันไปยืมอะไรแกตอนไหนห้อย”
“หนี้ความฝัน แกปลุกฉันทำไมเมื่อเช้างัยฮูก”
“ตลกแหละ ก็มันที่พักแล้ว คนขับรถเค้าก็จะกลับไปพักผ่อนจะให้เค้าเอาแกติดรถไปด้วยเป็นภาระของพี่คนขับเค้า ฉันทำไม่ได้หรอกนะ”
ไม่รู้แหละ แกต้องใช้คืน มิยูนอนดิ้นบนเตียง แกต้องมาเป็นเมดประจำตัวฉันตลอดทริปที่ฮิเมจิ เข้าใจม๊ายย ไม่งั้น..เรื่องพี่อิชิดะ….ฉันจะโพสทวิตให้รู้กันทั้งหมดเลย
คิดว่ากลัวหรอ?
โทรศัพท์อยู่ไหนน้า มิยูเอื้อมมือไปหยิบไอโฟนที่ชาร์ทอยู่หัวเตียงมาถือ
เออ จบเป็นเมดค่ะ \-_-/ ..ยูกิก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขยันขันแข็ง
เพื่อนร่วมทีมยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ข้างรถเกือบครบแล้ว เพื่อจะเดินทางไปยังโรงยิมในฮิเมจิ
สิ่งแรกที่เธอทำคือเหลียวหาหวานใจคนสวย ...อยู่ไหนนะ..ต้องเหลียวหาซาร่าซังสิน่ะ
ฮารุกะที่ยืนคุยกับซาร่าซังอยู่ไม่ไกล เด็กน้อยยิ้มหวานให้เธอทันที่สบตากัน
v(^O^)v
...อรุณสวัสดิ์..นากาโอกะพูดเป็นภาษาใบ้ให้ฮารุกะอ่านปาก
“ซาร่าจังเดี๋ยวหนูมาน่ะ >____________<
อื้อ ซาร่ายิ้มให้ฮารุกะ >_____<
เด็กน้อยวิ่งตรงดิ่งมาหาเธอ ใบหน้าแจ่มใส..เต็มไปด้วยความสุข..ใบหน้าที่เธอหลงรักหัวปักหัวปำ
อรุณสวัสดิ์ค่ะ... ^_^
มิยูทำตัวไม่ถูก ….เธอฝันแบบนั้น..เฮ้อ อายชะมัดเลย
“วันนี้ตั้งใจซ้อมนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ฮารุกะพูดอย่างเป็นทางการเพราะมีทีมงานสต๊าฟโค้ชหลายคนยืนอยู่ใกล้ๆ
ฮารุกะจังด้วยนะ นากาโอกะแตะบ่าน้องเล็กเบาๆ ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างเคอะเขิน
..เค้าไปน่ะ เราไปรถคนละคันกัน รถเค้าจอดอยู่นู้น ฮารุกะบอกมิยู
“อ่ะ หรอ โอเค เจอกันที่ยิมน่ะ นากาโอกะโบกมือ
พี่ค่ะ..
นากาโอกะเลิกคิ้วรอ O_O!
“เมื่อคืน.....พี่ฝันดีมากเลยหรอคะ
เอ๊ะ..ทำไมถามแบบนั้นละ O[]O
ก็..เพราะว่าเมื่อคืน... เค้าก็ฝันดีมากๆเหมือนกันค่ะ >///<
ฮารุกะพูดจบก็วิ่งปรู๊ดดดไปหาซาร่าซังในทันที ปล่อยให้นากาโอกะยืนเป็นหินแกะสลัก @_@
....”ฉันไม่แบกแกขึ้นรถหรอกน่ะ ได้สติเมื่อไหร่รีบตามมาละกัน ยูกิเดินมาสำรวจนากาโอกะที่ยืนนิ่งค้างท่าเดิมนานกว่า1 นาที
“แมลงวันจะปิดเข้าปากแล้ว” ซาโอริยกกรามนากาโอกะขึ้นมาประกบกัน
ยูกิเดินกลับลงไปจากรถลงไปจูงแขนนากาโอกะขึ้นมาบนรถเธอจัดการให้เพื่อนสนิทนั่งอย่างเสร็จสรรพ
คงจะเป็นแบบนี้ไปอีกสักพัก..ไม่รู้ว่าช็อกอะไร ยูกิหันไปคุยกับซาโอริที่นั่งอยู่เบาะถัดไป
-----เมื่อคืน....สรุป...ฝันหรือไม่ฝันกันแน่เนี่ยยยยย!!!!------------------
--------------------------------------------------------
สรุปมิยูฝันไหม ? ไม่ฝันเรื่องมันจบลงตรงไหนน่ะ?
อิอิ แถมให้คนที่เม้นติดตามกันเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณมากเลย คุณคือพลังงานบางอย่างที่มีอิทธิพลมากๆเลยนะคะ > < 5555 ขอบคุณค่ะ
ให้เวลาความรักของ2 คนนี้หน่อยนะ มันจะโตไปในทิศทางไหน
สงครามแห่งความรักมันยังไม่เริ่มต้นขึ้นเลยน่ะเนี่ย ไรเตอร์เริ่มวิตกกังวลแหละ 555
ป.ล วันนี้ไรเตอร์ฟังเพลง KISS ME ของ นักร้องชื่อ J เป็นเพลงK popนะ
ทำให้แต่งตอนนี้ไหลลื่น ต้องขอบคุณคุณนักร้องไว้นะทีนี้
ลองไปฟังกันดูนะคะ บ๊ายย ตอนต่อไป จะดราม่าหรือไม่นั้น คิดว่าไม่นะ แล้วจะถามเพื่อ 555
ความคิดเห็น