คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : พี่ซาร่าของเค้า ♥
ฮารุกะแบกกระเป๋าส่วนตัวของเธอและกระเป๋าผ้าขนหนูของทีมเดินนำหน้าไอมิมาช้าๆ
เด็กน้อยเดินเซไปเซมาเอียงตัวไปมาตามน้ำหนักกระเป๋าสนุกสนานถึงแม้จะหนักสุดๆ
เป็นหน้าที่ของน้องเล็กในทีมที่ต้องรับผิดชอบสัมภาระของทีม ฮารุกะบอกกับตัวเองเสมอ เมื่อเธอได้รับบทหนักในการแบบกระเป๋าที่บางทีน้ำหนักอาจจะมากกว่าตัวเธอด้วยซ้ำ
“ต้องหาเหยื่อซะแล้ว” *_* ฮารุกะหันหลังขวับ เพื่อจะมองหาไอมิ แต่เมื่อเจอไอมิที่พันผ้าเทปที่ข้อมือซ้ายเธอก็สงสารรุ่นพี่ของเธอจับใจ ยัยพี่ซาโกดะรุนแรงจริงๆเล้ยย!!
ด้วยสัญชาติญาณรักน้อง ไอมิเอ่ยปากช่วยถือกระเป๋าให้ฮารุกะ ถึงแม้มือซ้ายจะยังเจ็บอยู่
จะดีหรอคะพี่ไอมิ? มือเจ็บอยู่นะ ฮารุกะมีแววตาเสียใจนิดๆ (นิดเดียวจริงๆ ) เพราะคนที่ทำให้ไอมิเจ็บตัวคือเธอเอง
“อื้อ สบ๊ายย เอามาเหอะ พี่ถือช่วย ถือคนเดียวตั้งสี่ใบ หนักน่าดู”
“เอ...งั้น....พี่ไอมิเอาไปใบเดียวพอ ....ใบที่หนักที่สุดน่ะ ****
ไอมิยื่นมือมาแต่โดยดี แต่ฮารุกะก็ดึงกระเป๋ากลับไปอย่างรวดเร็ว
เค้าล้อเล่นน่า .... ฮารุกะยิ้มสดใส ก่อนจะคว้ากระเป๋าของไอมิไปถือด้วย เค้าไปหาพี่มิยูดีกว่า ฮารุกะวิ่งดิ่งไปที่รถบัสที่จอดอยู่หน้าโรงยิม
“มิยูแฟนมาแหน่ะ” ยูกิกระแซะเพื่อน นากาโอกะหน้าแดงแปร๊ด
“แกรู้ได้งัยยูกิ ว่าฉัน..กับฮารุกะ…..เรา.....เป็นแฟนกันแล้วว >///<
“โอย เค้ารู้กันทั้งนั้นแหละ ว่าในห้องเก็บของเกิดอะไรขึ้น =w= ยูกิเดินหนีไป ทิ้งให้นากาโอกะยืนงง “รู้ได้งัยอ่า อย่าบอกน่ะว่าไปแอบดู” นากาโอกะคะยั้นคะยอ
“เอ่อ ..ในห้องนั้น มีกล้องวงจรปิดย่ะ ชัดแจ๋วด้วย ดูกันสนุกเลยแหละ พี่ฮิราอิถึงขั้นวิ่งไปซื้อขนมมานั่งดูเลยนะ ยูกิขำก๊าก
“จริงป่ะเนี่ยยอ๊ากกก อายยอ่ะ ^///^ ต่อไปจะทำอะไรต้องมิดชิดกว่านี้ซะแล้วว นากาโอกะคิดในใจ
เด็กน้อยวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าหานากาโอกะอย่างรวดเร็วเหมือนโดนดูดด้วยแม่เหล็ก
“พี่มาเร็วมากก เค้าไปหาอยู่ห้องมาไม่เจอเลย” ฮารุกะวางกระเป๋าลงที่พื้นรวมกับของคนอื่นๆ
“ไปหาอยู่ห้องเลยหรอ ดีใจจัง > < เป็นครั้งแรกที่ฮารุกะไปห้องเธอโดยที่เธอไม่ได้เป็นคนล่อลวงไป
นากาโอกะขยับเข้ามาใกล้ จนได้กลิ่นหอมพีชอ่อนๆ จากตัวฮารุกะ ฮารุกะขยับถอยหลัง แต่มือของนากาโอกะก็คว้าเข้าที่ข้อมือเธอ
“ถือของมาคนเดียวแบบนี้ หนักไหม มือแดงหมดเลย นากาโอกะพลิกมือน้องเล็กไปมา
“ไม่หนักหรอกค้า แต่เอวแทบเคล็ด =3=
“เก็บไว้ทำอย่างอื่นบ้างน่ะ เอวน่ะ” =,.=
บ้า!! พี่มิยูพูดอะไรเนี่ย ฮารุกะตีต้นแขนนากาโอกะเสียงดังสนั่นหวั่นไหว!
“บ้าอะไร พี่หมายถึง เอาไว้เซตลูก มันต้องดีดแผ่นหลังเร็วๆ เพิ่มสปีดบอล เอวเคล็ดมาจะทำไง? นากาโอกะตีหน้าซื่อ
อ๋อ.......หรอ..........ค่ะ...แหม แถจนเลือดไหลซิบๆเลยนะเพ่
“เพราะงั้น..ต่อไปพี่จะถือแทนเธอเองนะ” นากาโอกะยิ้มอบอุ่น
“เอ๊ะ.....ขอบคุณค่ะ ...แต่ไม่ได้หรอก... หน้าที่ถือกระเป๋าเป็นหน้าที่ของน้องเล็กนะคะ หน้าที่คือหน้าที่น่ะ” ฮารุกะบีบมือนากาโอกะ
แต่หน้าที่พี่คือแฟนฮารุกะ พี่ต้องช่วยซิ จริงไหมคะ? นากาโอกะก้มหน้าลงมาถามน้องเล็กใกล้ๆ
จะ...จริง =///=
“โค้ชจะไปรถอีกคัน ส่วนที่เหลือฝาซาโอริฝากด้วยละ โค้ชมานาเบะกระซิบกระซาบบางอย่างซาโอริก่อนจะเดินนำหน้าไปที่รถลิมูซีนที่จอดเยื้องไปไม่ไกล
ซาโอริโค้งตัวให้โค้ชก่อนจะเดินมาหาเพื่อนร่วมทีมที่จับกลุ่มคุยกันเจี้ยวจ้าวอยู่ข้างรถ
“เลือกที่นั่งตามสบายนะ วันนี้เราจะเดินทางกันนาน พักผ่อนให้เต็มที่ เข้าใจบ๊? @_@
เข้าใจจ้า จะเม้าให้เต็มที่ ฮิราอิรับคำ
ซาโอริดูหงุดหงิดหัวเสีย มึนๆ งงๆ เธอเดินวนไปวนมาเช็คกระเป๋าที่คนขับกำลังขนขึ้นรถ
“เจ๊ซาริดูเหมือนจะอารมณ์แปรปรวนนิดๆ ดูมึนๆหน่อยนะ” นากาโอกะกุมมือฮารุกะแกว่งไปมา ตั้งแต่น้องเล็กมายืนข้างๆ นากาโอกะยังไม่ปล่อยมือเธอแม้แต้วินาทีเดียว และไม่คิดจะปล่อยแม้แต่น้อย
“ไปถามดูไหมคะ ว่าเป็นอะไร เผื่อพี่ซาโอริจะให้ช่วยอะไรบ้าง ?
เฮ้ย ไม่เอาหรอก ขืนไปถามพี่ก็โดนจับแยกไม่ให้นั่งกับฮารุกะ เจ๊แมวจ้องจะขโมยซีนพี่ตลอด (ไรเตอร์เองงก็ไบแอสเจ๊แมวนะ ฮารุกะระวังไว้ )
“แต่เค้านั่งอยู่ในใจพี่แล้วนี่นา พี่จะกลัวอะไรอีกละคะ? *0* ฮารุกะเอียงคอทำหน้ามุ้งมิ้ง
“อ๊ากกก จะไม่ไหวแล้ว นากาโอกะอยากจะกระโดดขย้ำเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเธอ อยากซุกหน้าลงที่แก้มใสๆ อยากได้กลิ่นพีชหอมๆหวานที่ต้นคอขาวๆของฮารุกะ ติดตรงที่สายตาของทุกคนจับจ้องอยู่
แต่ดูเหมือนสายตานั้นจะบอกว่า เอาเลย เอาเลย ฉันอยากดู “มากกว่าจะห้ามปรามน่ะ
“ฮารุกะจางงงง มานั่งกับพี่นะ” ซาโอริกวักมือเรียกน้องเล็กไปหาเธอ
“ค่า กัปตัน พี่มิยู...เค้าไปน่ะ” ฮารุกะหันมาส่งยิ้มหวานให้นากาโอกะ
ซาโอริขยิบตาให้นากาโอกะเป็นเชิงว่าฉันชนะ ก่อนจะเดินตามฮารุกะขึ้นรถไป
“หึ๊ยย!!เจ๊แมวบ้า อยากเอายาเบื่อแมวมามาคลุกโยเกิร์ตกินให้จริงๆเลย”
ยูกิยืนขำอยู่ข้างๆ ยาเบื่อแมวหรอ แกนั้นแหละ ยาพิษชั้นดีของกัปตันเลย ยูกิตบหลังเพื่อน ไปกันเถอะแก “
ซาโกดะเดินตามซาโอริขึ้นรถไป เธอเสียบหูฟังตลอดซาโกดะมองผ่านฮารุกะไป ฮารุกะแอบมองรุ่นพี่คนเคย....... แต่เธอก็ตัดสินใจยักไหล่ไล่ความคิดจะเป็นห่วงออกจากหัวไป ...แต่ก็ทำได้ซะทีไหนละ ฮารุกะหายใจติดขัด เหนื่อยหัวใจT_T
ซาโอริ ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือ ฮารุกะลอบมองกัปตันที่รู้สึกว่าจะหงุดหงิดตลอดทาง
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่ซาโอริ?
“หื๊อ? อ่ะ เปล่าจ๊ะ พี่ทำให้ฮารุกะอึดอัดหรอ? ซาโอริลูบหัวฮารุกะ
“เปล่าค่ะ แต่ดูเหมือน มือถือพี่จะทำให้พี่อึดอัดนะ” ฮารุกะชี้ไปที่มือถือในมือซาโอริ
“ก็...นิดหน่อยน่ะ มีเรื่องต้องจัดการ” =_=^ ซาโอริกดปิดหน้าจอโทรศัพท์
ฮารุกะสงสัยว่าอะไรทำให้กัปตันปั่นป่วนในค่ำคืนนี้ แต่ความง่วงก็เข้ามาครอบงำเธอเสียก่อน
ไอมินั่งหลับอยู่ข้างๆ โอตาเกะ ส่วนแถวถัดไปเป็นโซนตลาดสด ที่มีฮิราอิเป็นแกนนำหลัก มีริสะและเอบาตะคอยสมทบ ในรถจึงเต็มไปด้วยคนนอนหลับ คนหัวเราะ และคน..กำลังเสียใจอย่างซาโกดะ
“อย่าบอกใครเรื่องอาการบาดเจ็บนะ” โค้ชกำชับจริงจัง ซาโกดะนึกย้อนถึงวันที่เธอเข้าผ่าตัดเอ็นข้อเท้า
“เพราะไม่อยากให้คู่แข่งหรือสื่อจับได้ว่าเธอเจ็บ เค้าจะมองว่าเป็นจุดอ่อน และเธอจะไม่อาจกลับมาเล่นได้อีกครั้งเลยนะ” มานาเบะกำชับ
“แม้แต่..ฮารุกะจังหรอคะ โค้ชขมวดคิ้วสงสัย
เอ่อ คือเราเป็นเมทกันนะคะโค้ช ถ้าเกิดหายไปนานๆขนาดนั้น” ซาโกดะพูดเบาๆ
แล้วฮารุกะ เป็นคนในครอบครัวเธอด้วยหรือเปล่า โค้ชถามหน้านิ่ง
.......ไม่ค่ะ
“งั้นก็ไม่ต้องบอก ให้รู้เฉพาะคนที่เกี่ยวข้องเท่านั้น ทุกอย่างที่ทำไปก็เพื่อทีมญี่ปุ่นของเราน่ะ ฝากด้วยนะ ” มานาเบะพูดหนักแน่นก่อนจะเดินออกจากห้องพักฟื้นไป
ซาโกดะเอนตัวลงนอนอย่างหมดแรง เพื่อทีมญี่ปุ่น..หรอ “
เธอถูกพาตัวมารับการพาตัดเอ็นข้อเท้าในกลางดึกคืนหนึ่ง เพราะอาการบาดเจ็บที่เรื้อรังมานาน และเป็นการมาแบบเงียบๆ แม้แต่รูมเมทที่นอนอยู่ข้างๆกัน..ก็ไม่รู้เรื่องนี้ รู้ในเวลาต่อมาว่าเธอขอลาพักเท่านั้น
ซาโกดะเหม่อมองนอกหน้าต่าง “เล่นหายไปดื้อๆแบบนั้น คงจะโกรธพี่มากเลยใช่ไหม ...พี่ขอโทษ น่ะ ซาโกดะน้ำตาคลอเบ้า”
“จู่ๆ รถก็จอดที่หน้าโรงแรมสไตล์ตะวันตกแห่งหนึ่ง ทุกคนรีบลุกมามองที่กระจกรถ
“อย่าบอกนะว่าเราจะพักกันที่นี้ หรูชะมัดเลยยย ริสะชะโงกมอง
“มีคาสิโนด้วยไหมเนี่ย =[]= เอบาตะลุกขึ้นยืนบังริสะ
“ที่ญี่ปุ่นไม่มีหรอกย่ะ ต้องไปลาสเวกัสนู้น” ริสะผลักหัวเอบาตะให้พ้นจากทัศนียภาพ
“ก็ไหนบอกจะพักโอซาก้า นี่ยังไม่น่าจะถึงนะ” โอมิเกาะไหล่เพื่อน
“คือ..ทุกคน .. ฟังทางนี้”ซาโอริลุกขึ้นยืนแล้วพูดใส่ไมโครโฟนในรถ
“ในการเก็บตัวครั้งนี้ จะมีนักกีฬาจากชาติอื่นมาร่วมเก็บตัวด้วย”
เห...?????
“เป็นการสานสัมพันธฺระหว่างประเทศน่ะ เรื่องนี้มันละเอียดอ่อน เอาไว้โค้ชจะมาอธิบายเองทีหลัง เพราะฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมียนกัน โค้ชพึ่งบอกก่อนขึ้นรถว่าต้องแวะมารับนักกีฬาต่างชาติที่พักที่นี้”
ทุกคนดูเหมือนจะไม่สนใจสิ่งที่ซาโอริพูด เพราะมีบางคนมายืนอยู่ด้านหลังเธอ
อะไรกันยัยพวกนี้ ทำหน้าเหมือนไม่เคยเห็นฉันงั้นแหละ ซาโอริหันไปมองตามเพื่อนร่วมทีม
โย่ว! คุณ ทาคุยะ คิมูระ คิมยอนคุงยกมือขึ้นทักทายกัปตัน ^o^
“สวัสดีทุกคนด้วยนะคะ” คิมยอนคุงโค้งตัวทักทายทุกคน
O[]O ซาโอริตลึง
คิมูระ ซาโอริย่ะ !! กัปตันตะโกนโวยวาย
อิวาซากะถึงกับส่ายหน้า คืนนี้ไม่ได้นอนกันพอดี.... =_=;;
คิมยอนคุงยืนซ้อนท้ายกัปตันเป็นเงา ซาโอริเบ้หน้าก่อนจะหันมาพูดผ่านไมค์อีกครั้ง =_=^^^
ในทีมที่มาในวันนี้ก็จะมี คุณจางเล่ย จากจีน คุณเฟการาย จากบราซิลแล้วก็ยัยนี่ ซาโอริเอามือชี้กลับหลังไปหาคิมยอนคุงและก็อีกคน ซาร่าซัง จากประเทศไทย
ซาร่าซัง?? O///O ฮารุกะเหมือนได้ยินคำสำคัญเธอลืมตาขึ้นมาเหมือนโดนไฟฟ้าช๊อต
ซาร่าซังก็มาหรอเนี่ย..นากาโอกะแอบบุ้ยปาก =___=
“ฮ่า ฮ่า แกเป็นหมาหัวเน่าแน่ๆงานนี้ ผิดแผนหมดเลยซินะ แบบนี้” ยูกิกระซิบเบาๆ =w=
=O= ย่ะ ขอบใจมากเพื่อนที่ให้กำลังใจ นากาโอกะดึงผมยูกิเบาๆแต่สุดแรง
“ซาร่าซังจะมาอยู่กับเราจนเกือบจบการฝึก ส่วนคุณเฟการายและคุณจางเล่ย ก็จะไปสอนวอลเล่บอลให้เด็กๆในเมืองรอบๆ
“ฉันละ? *w*คิมกระซิบถามซาโอริ
จะไปไหนก็ไป” ซาโอริยิ้มเย็นๆ
“อ้าว ไปเซ่ ซาโอริโบกมือไล่คิมยอนคุงที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ใกล้ๆ
“ฉันจะนั่งตรงนี้ ข้างๆ น้องคนสวย” คิมยอนคุงชี้ที่นั่งข้างๆ ฮารุกะ ฮารุกะเองได้แต่ยิ้มเขินๆ
นากาโอกะเดือดปุดๆ พอๆ กับซาโอริ
“น้อยๆหน่อย ..นี่มันที่นั่งฉันย่ะ” =_=++
แล้วจะให้ไปนั่งไหนอ่ะ ?
ถ้าไม่มีที่นั่งก็วิ่งตามรถไปละกัน ขาก็ยาว นะน่าจะวิ่งทัน >[]<
ก่อนจะเกิดสงครามบนรถบัส ขวัญใจฮารุกะก็เดินขึ้นมาบนรถ
“เอ่อ.. สวัสดีค่ะ ฉันนุสราค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” ซาร่าพูดญี่ปุ่นตะกุกตะกัก
ทุกคนปรบมือต้อนรับอย่างจริงใจ
น่ารักกกกกกกกกกจังงงเลยย ซาร่าซางงง > < ฮารุกะแทบละลายลงกับเบาะที่นั่ง
“ คุณคิมูระคะ ที่นั่งฉันตรงไหนคะ ซาร่าหันมาเบรกเกมฝีปากของคิมยอนคุงกับกัปตันไว้พอดี
“ตรง...ตรงนั้นเลยค่ะ ติดกับคนที่นั่งหลับอยู่อ่ะคะ ฮารุกะลุกขึ้นตอบแทนกัปตัน
พี่ไอมิ ชูมือหน่อยค่ะ ไอมิชูมือแบบงงๆ ถึงแม้จะหลับตาอยู่ก็ตามเมื่อได้ยินเสียงฮารุกะ รู้เลยว่าหลงน้องเล็กมาก โอตาเกะหัวเราะ
“ เดี๋ยวหนูไปนั่งเป็นเพื่อนเองนะคะ”
ซาร่ายิ้มดีใจ “ขอบคุณมากค่ะ “ ก่อนจะเดินนำหน้าฮารุกะไป
“เชิญนั่งแทนได้เลยค่ะ คุณคิมยอนคุง ..ตามสบายนะคะ โชคดีนะคะพี่ซาโอริ” ฮารุกะโบกมือให้กัปตันก็จะเดินตามไอดอลของเธอไปติดๆ
“ขอบใจน้า ฮารุกะจัง ทั้งสวยทั้งใจดี คิมยอนคุงโบกมือไหล่หลังน้องเล็กไป
ซาโอริได้แต่ส่ายหน้าTxT
“ครบแล้วนะครับ จะออกรถแล้วนะครับ” คนขับรถส่งเสียงเตือนให้ซาโอรินั่งลง
“ฝากตัวด้วยนะ คิโมริ ซาอุระ *w*
คิมูระ ซาโอริว๊อย กัปตันปัดมือที่คิมยอนคุงยื่นมาจับก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมหัวนอน
คิมยอนคุงอมยิ้ม “คิดถึงนะเหมียวน้อยกุ๊กกู๊ คิมพูดลอยๆให้เข้าหูกัปตัน
ซาโอริแอบยิ้มอยู่ใต้ผ้าห่ม
เหมียวน้อยกุ๊กกู๊อะไรว่ะ !! >///<
ฮารุกะทั้งเขินและตื่นเต้นเด็กน้อยวางตัวไม่ถูก ซาร่าซังเนี่ยน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ฮารุกะชมจากใจ
เอ๊ะ..คือ..ฉันยังฟังภาษาญี่ปุ่นไม่เก่งเท่าไหร่นะคะ ซาร่าซังโค้งตัวขอโทษน้อง
งั้นหรอค่ะ..หนูพูดภาษาอังกฤษก็ได้ค่ะ ฮารุกะพูดน้ำไหลไฟดับ ซาร่าซังได้แต่อมยิ้ม กับท่าทีตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ๆ จนไฟในรถดับลง เสียงหัวเราะของซาร่าซังกับฮารุกะจังถึงเงียบไป
นากาโอกะลุกขึ้นแอบมองมาจากมุมมืด
“สงสัยจะหลับกันไปแล้ว” ยูกิพูด
“ก็ดึกแล้วน่ะ..” นากาโอกะเห็นด้วย
“ดูสนิทกันเร็วเนอะ” ฮิราอิพูดขึ้นในความมืด
นั้นนะซิ นากาโอกะพยักหน้าเห็นด้วย =__=*
ซาร่าซังก็มีสเน่ห์สุดๆไปเลย มีแฟนหรือยังนะ เอบาตะแอบมองด้วยในความมืด
อยากรู้อยู่เหมือนกัน =__=++ นากาโอกะตอบเบาๆ
“ก็แอบชอบมาตั้งแต่เล่นวอลเล่ย์บอลใหม่ๆ ได้เจอแบบนี้คงดีใจสุดๆเลยน้า ฮารุกะจังอ่ะ” ริสะก็แอบมองอยู่ในความมืดด้วย
“ชอบมาตั้งแต่เล่นแรกๆเลยหรอ..นากาโอกะทวนคำ..=__=^
“เป็นฉันนะ จะขอโค้ชนอนห้องเดียวกัน .....แล้วก็จับปล้ำซะให้รู้แล้วรู้รอด โอมิแสดงความคิดเห็นในความมืดอีกคน
“เข้าท่าดีๆ” .. =_=^^^
“สงสัยว่าโค้ชจะยอมให้พักรวมกันหรือเปล่าแค่นั้น ซาโตะเองก็แอบมองในความมืดอยู่เหมือนกัน
ใช่...แต่ที่น่าสงสัยไปกว่านั้น..
มีอะไรน่าสงสัยกว่านี้อีกหรอ ซาโกดะถาม
“ก็.....สงสัยว่า...ใครถามมความเห็นพวกพี่กันเนี่ยยยยยยย!!! แล้วมายืนเบียดกันตรงที่นั่งฉันทำม๊ายยยยยยยคร่ะ????? คือบับบบแม้แต่พี่ซาโกดะก็ยังมากับเค้าด้วยยหรอคะ??
อ๊อยยยย คนยิ่งเครียดๆ อยู่ด้วย นากาโอกะจะแปลงร่างแล้วหนีเร็ววว บรรดารุ่นพี่รีบกระจายตัวกันกลับสู่ที่นั่งและรัดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว
“ใครใช้ให้มีแฟนน่ารักระดับ Top5ละแกร๊ ยูกิยิ้มละไม
“เอ่า นี่ความผิดตูหรอฟร่ะ” TT^TT
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้าค่อยฟินกันนะ ตอนนี้เปิดทางให้กัปตันกับคุณคิมเค้าหน่อย 555
ต่อไปจะเน้นที่เมนหลักละ จัดหนัก ๆ ถ้าทำได้ 5555
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลย เราแต่งเพราะเราชอบจริงๆเน้อ ไม่หวังไรเลย
> <
ความคิดเห็น