คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ถาวร
ท่าทางพี่ซาโกดะจะอารมณ์ไม่ดีแฮะ เอบาตะยืนเท้าเอวมองร่างของรุ่นพี่ลอยเหนือเนต ตบบอลที่ไอมิเซทให้
“ใช่นะซิ โค้ชให้ซ้อมแบบเบาๆ แต่เจ๊ไฝแกเล่นตบซะลูกบอลแตกไป2ลูกแล้วละ แต่ไอมิยังถือว่าโชคดีนะ ที่เจ๊ไฝแกให้ไปเซท ถ้าให้มารับลูกเสริฟกันละก็ มีหนาว”
ไม่หนาวหรอก ในยิมอากาศร้อนจะตาย เอบาตะกวน
ริสะยิ้มมุมปากก่อนจะเขวี้ยงลูกบอลใส่อีกฝ่าย ตลกตลอดนะแก =_=++
“ทุกคนมารวมกันทางนี้เลยๆ “ มานาเบะ เรียกรวมตัวเพื่อสรุปการซ้อมในวันนี้
ในวันนี้เราซ้อมแบบสบายๆ โค้ชไม่มีอะไรจะเน้นเป็นพิเศษ เลยไม่มีอะไรต้องสรุป ยกเว้น ซาโกดะกับไอมิ ทีหลังไม่ต้องซ้อมรุนแรงถึงขั้นลูกบอลแตก สองสามลูกหรอกน่ะ
ซาโกดะหันมาขอโทษไอมิ เธอสติแตกหลังจากเห็นฮารุกะจุ๊บแก้มไอมิ ขอโทษน่ะ ซาโกดะพนมมือไหว้"
ไอมิผู้น่าสงสารได้แต่พยักหน้ายอมรับชะตากรรมของเธอในวันนี้ TUT
ส่วนที่เหลือก็เก็บอุปกรณ์กันให้เรียบร้อย กัปตันช่วยเช็คด้วยนะ
ซาโอริที่ไม่ค่อยสบาย รับคำเนือยๆ
หลังการซ้อมทุกคนดี๊ด๊าเป็นพิเศษ เพราะหลังจากนี้จะได้เปลี่ยนบรรยากาศไปเก็บตัวแถวคันไซเลยทีเดียว
ไปเตรียมตัวฮันนีมูนกันดีกว่า-.,- อาคาริรีบวิ่งไปจูงมือ ซาโตะ
อะไร ใครจะไปฮันนีมูนกับเธอย่ะ ซาโตะตว๊าดแว๊ดๆ -///-
ซาโอริเดินเนือยๆ ถือชาร์ทเพื่อไปเช็คอุปกรณ์
“เจ๊ ไม่สบายหรอ วันนี้เงียบๆ ไม่มีบทพูดเลย” ^_^
^ ^* ใช่นะสิ ไรเตอร์คิดบทฉันไม่ออกละมั้ง ซาโอริไอคอกแคก
ถ้าป่วยก็ไปพักเหอะ ตอนเย็นเดินทางไกล มันจะแย่เอาน้า
แหมๆ เป็นห่วงฉันหรอมิยูจัง? หรือว่าเราจะเปลี่ยนคู่ดี เป็นมิยู ซาโอริ
ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบแมว มิยูทำท่าขยะแขยง
แก... =_=
เลิกกวนดีกว่า เอาชาร์ทมา เดี๋ยววันนี้ฉันจัดการให้เอง ไม่ต้องห่วงไปนะ แชทกับคิมยอนคุงให้หายป่วยเถอะ
เออๆ ฝากด้วยละ ซาโอริยื่นชาร์ทให้ นากาโอกะตะเบะรับคำสั่ง
ฮารุกะเก็บบอลลงรถเข็นเป็นลูกสุดท้าย แต่อีกลูกก็ไหลมาโดนขาเธอ เธอเก็บใส่รถเข็น และอีกลูกก็ไหลถูกขาเธออีกครั้ง
“ถ้ามีอีกลูกนึง ก็เอามาเก็บเองเถอะนะ อย่ามาเป็นภาระลูกหลาน”
“หน้าที่เก็บบอลมันของฮารุกะนี่” ซาโกดะยื่นลูกบอลในมือให้น้องเล็ก
“นั้นมันเมื่อปีก่อนค่ะ ตอนนี้หน้าที่นั้นมันเปลี่ยนไปละ วันนี้พี่ซาโอริไม่สบาย ฉันเลยมาทำแทน” ฮารุกะรับบอลจากซาโกดะ
“อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปว่าไหม?
“ค่ะ มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว ”
ซาโกดะพยักหน้าน้อยๆ ฮารุกะจะเข็นรถเก็บบอลไปไว้ริมสนามแต่ซาโกดะก็คว้ามือของน้องเล็กเอาไว้
ฮารุกะเองก็อยากรู้ว่าซาโกดะจะทำอะไร เด็กน้อยไม่ได้ดิ้นหรือสะบัดมือหนี
ซาโกดะเขียนบางอย่างลงบนฝามือของฮารุกะ ด้วยนิ้วมือของเธอ
ไม่เปลี่ยน” ซาโกดะเขียนคำนี้
ฮารุกะสับสน ความรู้สึกแบบนี้ ... ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ...ทำไมถึงใจเต้นเพราะคำพูดแค่นี้...
“ให้พี่ช่วยเข็นไปเก็บช่วยนะ นากาโอกะแทรกตัวเข้ามาทันเวลา
ฮารุกะยิ้มถูกใจ “ขอบคุณนะคะ กำลังต้องการคนช่วยพอดี”
ฮารุกะมองมือซาโกดะที่ยังจับมือเธออยู่ ซาโกดะจึงจำเป็นต้องปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ
“หน้าที่เช็คของก็เปลี่ยนจากกัปตันมาเป็นมิยูแล้วหรอเนี่ย “^ ^
เปล่าหรอกค่ะ วันนี้กัปตันป่วย ฉันเลยมาช่วยก็เท่านั้น นากาโอกะตอบทั้งสองคนมองตากันอย่างไม่ลดละ
นั้นนะสินะ แค่ชั่วคราวสินะ ซาโกดะยิ้มละเมียด นากาโอกะหน้าเสีย =_=;;
“จะถาวรในเร็วๆนี้แหละค่ะ” ฮารุกะพูดขึ้นมา
“ไปกันเถอะค่ะพี่มิยู เค้ายังเก็บของไม่เสร็จเลย” ฮารุกะเข็นรถเก็บบอลนำหน้านากาโอกะ..
“ไปนะคะ” นากาโอกะโค้งตัวตามมารยาท ซาโกดะเดินไปอีกทาง
“ถ้าแวะไปที่โอกายาม่าก็น่าจะดีเนอะ ไม่ไกลจากฮิเมจิด้วย ” ฮารุกะชวนคุยตลอดทางไปห้องเก็บของ
“คงได้ไปวันหยุดละมั้ง นากาโอกะตอบเรียบๆ
“เค้าจะพาพี่ไปเจอโค้ชโทโมะ เพื่อนๆ ร่วมทีมเค้าน่ะ ชื่นชมพี่มากๆเลยละ มือซ้ายสังหาร”
ฮารุกะเลียนแบบมิยูตบวอลเล่ด้วยมือซ้าย แบบนี้ๆ เด็กน้อยกระโดดดึ๊งๆ
มิยูดูเหมือนไม่ค่อยสนใจฮารุกะเท่าที่ควร ปกติจะไม่ละสายตาเลยด้วยซ้ำ เธอได้แต่ยิ้มและพยักหน้า ปล่อยให้น้องเล็กพูดคนเดียวจนถึงห้องเก็บของ
“จะถาวรในเร็วๆนี้ หรอ หมายความว่างัยนะ” +_+ มิยูยังเบลอๆ เดี๋ยวก็ถาวรหรอ นี่ฮารุกะคิดว่าเราจะได้เป็นกัปตันเร็วๆนี้หรอ ? เอ..ตำแหน่งเช็คอุปกรณ์ก็เป็นหน้าที่กัปตันนี่นา เอ มันยังงัยกันเนี่ย
“พี่มิยูไปกันเถอะค่ะ” เค้าเช็คของครบแล้วละ" ^ ^
“ห๊ะ อ่ะ.. อื้ม แต่ด้วยความรีบร้อนและไม่มีสมาธิ มิยูสะดุดเข้ากับล้อรถเข็นบอล มิยูเซถลาจะล้ม
“เฮ้ย!! ฮารุกะตกใจรีบวิ่งเข้ามาคว้าแขนรุ่นพี่แต่ด้วยความผอมบางของสรีระทำให้กลายเป็นว่า ตอนนี้ เธอล้มลงมาทับมิยูบนพื้นแทน แรงกระแทกของรถเข็นบอลกับตู้เก็บกรวย ทำให้ของบนหลังตู้หล่นลงมาทับทั้งคู่ กรวยกลมสำหรับวิ่งหล่นลงมาเต็มห้องไปหมด ใครก็ช่างเอาไปเรียงไว้บนหลังตู้แบบนั้นนะ
มิยูตกใจ ประคองร่างของฮารุกะเอาไว้มือนึงก็จับที่หัวของน้องเล็กเอาไว้แนบอก ป้องกันอันตราย ถึงแม้จะเป็นฝ่ายนอนอยู่พื้นก็เถอะ
“ฮารุกะ! เจ็บตรงไหนไหม ..เป็นอะไรหรือเปล่า! ฮารุกะ” นากาโอกะเขย่าตัวฮารุกะด้วยความตกใจ ฮารุกะยังซบอยู่ที่อกของนากาโอกะ น้องเล็กไม่ขยับเขยื้อน
“ฮารุกะ ฟื้นสิ อย่าเป็นอะไรนะ พี่จะพาเธอไปหาหมอเดี๋ยวนี้ ! นากาโอกะน้ำตาคลอ เธอทำให้ฮารุกะต้องได้รับบาดเจ็บเพราะความสะเพร่าของตัวเอง พี่ขอโทษ นากาโอกะเสียงสั่น
น้องเล็กยังคงนอนนิ่งในอ้อมกอดเธอ มิยูประคองตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่มือน้อยๆ ของอีกฝ่ายก็แตะที่ใบหน้าของเธอเบาๆ
“นอนท่านี้...สบายชะมัดเลย” ฮารุกะพูดเสียงอู้อี้เพราะหน้ายังอยู่ที่หน้าอกของนากาโอกะ
นากาโอกะถอนหายใจโล่งอก เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ไหน พี่ดูซิ “
เจ็บ ...
“เจ็บหรอ ... ตรงไหน เงยหน้ามาบอกพี่เร็วเข้า นากาโอกะเร่งเร้า
“เจ็บ..ตรงไหนได้งัยอ่า พี่กอดเค้าแน่นขนาดนั้น เหมือนโดนห่อด้วยสาหร่ายในข้าวปั้นเลย” ฮารุกะยันตัวขึ้นมาคร่อมอีกฝ่าย
นากาโอกะได้แต่หมดแรง... "เฮ้อ เล่นเอาตกอกตกใจหมดเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป พี่จะทำไง พี่คิดไม่ออกเลย ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหน นากาโอกะระบายความรู้สึก
“ฮารุกะเบิกตา O_O
“คราวหลังอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกรู้ไหม พี่แทบจะบ้าตาย ถ้าเธอเจ็บตัวเพราะพี่ พี่คงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ เพราะ......
นากาโอกะหุบปากรู้สึกตัวว่าพูดมากไปแล้ว
“ลุกขึ้นได้แล้ว ดูสิ มอมแมมไปหมด” นากาโอกะปัดฝุ่นจากแขนของฮารุกะ
“พี่ยังพูดไม่จบเลย ว่าเพราะ..เพราอะไรคะ เพราะ.. อะไรหรอ ? ฮารุกะยังไม่ยอมลุก เธอยังคร่อมร่างสูงเอาไว้ ตาเป็นประกาย* - *
ถ้าพี่ไม่ตอบ เค้าก็ไม่ลุก เค้าพูดจริงๆนะ”
“เพราะว่า...เพราะว่า..นากาโอกะลังเล จะบอกหรือไม่บอกดี “ความจริงในใจของเธอ”
ฮารุกะเอียงคอรอ แกล้งพี่มิยูนี่สนุกจริงๆเล้ย ฮารุกะยักคิ้ว
นากาโอกะรวบรวมความกล้าพลิกตัวฮารุกะลงไปนอนที่พื้นแทนที่เธอ
“..พี่..มิยู” จะทำอะไรก็รีบทำ ฮารุกะคิดในใจ //เฮ้ยๆ นางเอกรักษาภาพด้วยย
คนบนนี้ต้องเป็นพี่สิ อย่างนี้ค่อยจะถูกต้อง จริงไหม? นากาโอกะเริ่มก่อกวนฮารุกะกลับบ้าง
O///O
"ที่เธอถามว่าเพราะอะไรนะ พี่จะบอกให้ฟังก็ได้ แต่มันมีข้อแลกเปลี่ยนนะ "
"งั้นไม่อยากฟังแหละ" ฮารุกะรู้ตัวว่าจะเสียเปรียบ เด็กน้อยรีบดันร่างของรุ่นพี่แต่มีหรือมือเซทจะสู้แรงมือตบได้
ฮารุกะยอมจำนน เธอนอนนิ่งๆ รอฟังเงียบๆ
“เพราะว่า เพราะ .. .. พี่...รักเธอยังไงล่ะ รักมาก รักมาตลอด พูดจบนากาโอกะก้มหน้าลงไปจูบร่างบางทันที
ความจริงในใจที่เก็บมานานของนากาโอกะ มิยูผู้นี้ได้ระบายออกไปแล้ว //ไรเตอร์ ขอบน้ำใจมากกก
แค่ริมฝีปากแตะกันเบาๆ แค่นั้นก็ทำให้จังหวะหัวใจของทั้งสองคนเต้นเร็วกว่า ของบนตู้ตกลงมาทับได้100 เท่า
ฮารุกะยังช็อกเล็กๆ เด็กน้อยยไม่ได้ปฏิเสธหรือยอมรับในที นากาโอกะลุกขึ้นนั่งปล่อยฮารุกะให้เป็นอิสระ
นากาโอกะรู้สึกผิดคูณสอง ทั้งทำให้ฮารุกะเจ็บตัว ยังขโมยจูบเธออีกด้วย ในคราวเดียวกัน
พี่ขอโทษ...เธอคงจะโกรธพี่ซิน่ะ T///T นากาโอกะพึมพำ
ใช่! โกรธมาก!! ฮารุกะลุกขึ้นมานั่ง
พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอกน่ะ นากาโอกะยอมรับผิดแต่โดยดีTxT
“เค้าโกรธที่พี่มิยูแค่เอาปากแตะปาก จูบมันต้องทำแบบนี้ต่างหากล่ะ” ฮารุกะโน้มตัวมิยูมาจูบอย่างดูดดื่ม รสชาติมันเหมือนคาราเมลมัลคิอาโต้ รสจูบในตอนนนี้
นากาโอกะ ดึงตัวฮารุกะเข้ามาชิดตัวเธอ..สองมือโอบเข้าที่รอบเอวอย่างรวดเร็ว ฮารุกะถอนริมฝีปาก ถึงแม้จะยากมากมายก็ตาม
“เค้าให้พี่ทำตำแหน่งนั้นถาวรละนะ” ฮารุกะกระซิบที่ข้างหูของนากาโอกะ
ถาวร?
“เข้าใจยากจริ๊งงง พี่อ่ะ เป็นแฟนกันแบบถาวรเถอะนะคะ” >///<
“ปกติพี่ต้องขอป่ะเนี่ย” ^////^
“ไม่รู้แหละ ขี้เกียจรอแล้ว พี่เล่นตัวอ่ะ ตกลงจะเป็นไหม "แฟน" เนี่ย? ” ฮารุกะหัวเราะ
นากาโอกะไม่ตอบแต่ดึงฮารุกะมากอดแทน “ ขอบคุณนะ ฮารุกะ ขอบคุณที่กล้ารักกัน"
“เอ..ประโยคนี้คุ้นๆนะคะพี่”
“แหะๆ พี่เอามาจากหนังไทยเรื่อง Yes or no อ่ะ นางเอกน่าร๊ากกกสุดๆไปเลย ”
“นี่แหนะ ฮารุกะหยิบกระดาษชาร์ทมาตีแขนมิยูก่อนจะลุกขึ้นยืน นางเอกนะ เค้าจองแล้ว = w =
♥♥
มาต่อค้าาาาาา ฟินไหม ไม่รู้ 5555 ไรเตอร์พยายามสุดๆละ แต่สัญญาว่าจะพัฒนาไปเรื่อยๆ ค่อยๆ ไปเนอะ แบบช้าๆ 5555 แต่งไปแต่งมา สงสารซาโกดะอ่ะ เอ.. ยังไงดีเนี่ย T T
ความคิดเห็น