คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คำตอบที่ไม่จริง 100%
ราวระเบียงอยู่สูงระดับเลยศีรษะไปมาก ฮารุกะเกาะราวระเบียง เหล็กสะท้อนความเย็นกลับสู่ฝ่ามือ
นากาโอกะยังคงมึนกับคำขอโทษของฮารุกะ โทษทำไม? ขอโทษเพื่ออะไร
ฮารุกะหันขวับมาแหงนมองหน้าคนรัก ที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอมันเงียบเกินไป ฮารุกะไม่ชอบความเงียบเธออยู่กับมันมามากเกินพอ เพราะบางคนแท้ๆเลย
“พี่มิยูเมื่อวาน เค้าลองถามพี่ๆในทีมดูแล้ว ทั้งพี่ซาโอริ พี่ไอมิ แม้กระทั่งพี่อิวาซากะ..แต่ไม่มีใครตอบเค้าได้ซักกะคนเดียว”
ไปถามอะไรพี่ๆเค้าละ? นากาโอกะใจชื้น ในที่สุดฮารุกะก็ทำลายความเงียบลงเสียที
“เวลารักใคร..เราจะต้องเผื่อใจใช่ไหมคะ”
นากาโอกะตัวชาวาบ.ขอ.เงียบแบบเมื่อกี้ ก็ดีน่ะ น้องเล็กพยายามจะสื่ออะไรกับเธอกันแน่
ความเกรียนปรอทแตกของฮารุกะแทบจะเหลือแค่30 % เท่านั้น
มือเล็กเกาะราวระเบียง สายตาเบนกลับไปหาซาโกดะอีกครั้ง ....
“เป็นคำถามที่ซับซ้อนน่าดู คนตอบคงจะต้องคิดหนัก”
“นั้นดิ ตอบไม่ตรงกันซักคน ”
นากาโอกะขมวดคิ้ว“พี่ไม่รู้...ว่าต้องเผื่อใจหรือเปล่า..แต่พี่น่ะ ไม่เคยเผื่อใจให้ใคร
พี่รักใคร ไม่มีนโยบายต้องแบ่งใจ นากาโอกะตอบตามความจริง เสียงของนากาโอกะซึมเข้าสู่หัวใจฮารุกะจากที่เริ่มมีสีดำตอนนี้ถูกคลุมทับด้วยสีขาวหมดแล้ว อาจจะเหลือเพียงจุดเล็กๆเท่านั้น
“ฮารุกะละ เผื่อใจให้ใครบ้าง? ?”
ฮารุกะเอียงตัวเข้าหานากาโอกะ คิ้วขมวดเหมือนเดิม วันนี้วันคำถามแห่งชาติหรือเปล่านะ เธอโดนตั้งคำถามจากคนรัก ทั้งอดีตคนรัก
“ฮารุกะเอียงหน้าเชิดขึ้น45องศา //อะไรจะขนาดนั้น
“นากาโอกะเม้มริมฝีปาก กลั้นใจรอ” น้องเล็กคนสวยยิ้มบางๆ เหมือนกำลังทรมานนากาโอกะทางอ้อม
สิ่งที่ฮารุกะคิด มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่น เธอจะเผื่อใจให้ใครคนอื่นได้ยังไงกันละ
“เค้าก็เผื่อให้..ให้...ให้พี่มิยูคนเดียว คนเดียว คนเดียว ฮารุกะย้ำชัดเจน”
นากาโอกะหน้าเหยเกเหมือนคนจะหมดอ๊อกซิเจนและได้รับการเปลี่ยนถ่ายระบบหายใจ
แล้วคำถามถัดไป จะถามตอนนี้หรือจะรอต่อไป นากาโอกะอยากรู้ว่าจริงๆแล้ว
ตอนนี้ฮารุกะลืมซาโกดะได้หรือยัง ถ้าหากถามไป จะเป็นการไม่เชื่อใจกันมากไปหรือเปล่า
น้องเล็กจะมองว่าเธองี่เง่าไหมนะ อ๊ากกก มันน่าหงุดหงิดสุดๆ
ฮารุกะนิ่วหน้า เพราะมิยูยังดูมีอะไรค้างคาใจ แต่จนแล้วจนรอด นากาโอกะก็ไม่ยอมถาม..
“เธอคว้าไหล่ฮารุกะให้หันมาเผชิญหน้ากัน นี่ก็แทบจะกลั้นใจตาย ระหว่างที่รอคำตอบแค่เพียงไม่กี่วินาที และคงขาดใจตายในทันทีหากต้องรอคำตอบต่อไปของฮารุกะ
ฮารุกะยังจะแอบมองซาโกดะอีก นากาโอกะหงุดหงิดแฟนเล็กๆ
“เฮ้อ พี่จะบ้าตาย.....นึกว่าเธอจะบอกเลิกพี่ซะอีก”
หา? เค้าจะบอกเลิกพี่ทำไมอ่ะ?
“โอโห้ ก็พอตอนที่....ที่เธอบอกซาโกดะเคยเป็นรักแรกของเธอ ..พี่ก็แบบ ....นากาโอกะหยุดนิ่ง
“พี่คนนั้นเป็นรักแรกของเค้าก็จริง แต่ไม่ใช่รักปัจจุบันและอนาคตของเค้าซักหน่อย แต่ถ้าพี่อยากฟังเรื่องอดีต เค้าจะเล่าให้ฟัง แต่ขอไม่ใช่วันนี้ได้ไหมคะ เค้าไม่อยากนึกถึงมันอีก”ฮารุกะหน้าบูด
พี่ก็ไม่พร้อมจะฟังวันนี้หรอก นากาโอกะได้แต่พยักหน้ารับ
โอ้ว ขอบคุณพระเจ้า นากาโอกะแหงนหน้ารับลม และรู้สึกว่าอากาศหนาวซักที เมื่อฮารุกะบอกชัดเจนว่ามันคืออดีต นากาโอกะคิดเองว่าซาโกดะคงต้องได้ยินมัน ขอให้ได้ยินที ว่าพี่ซาโกดะเป็นแค่อดีต นากาโอกะรู้ตัวดีว่า เรื่องหัวใจ มันเสียสละกันได้ที่ไหนล่ะ
“แถมที่สำคัญ..เค้าไม่เคยบอกเลิกใครก่อนน่ะ ..” ผมปลิวเกลี่ยหน้าน้องเล็ก จนเธอต้องทัดหูเอาไว้ จมูกโด่งรั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย
“พี่ไม่อยากเป็นคนแรก ที่โดนบอกเลิกนะ” นากาโอกะซุกหน้าที่ไหล่ของฮารุกะ ฮารุกะโอบกอดนากาโอกะเหมือนผู้ใหญ่โอ๋เด็ก
“เค้าให้พี่ทิ้งเค้าก่อน” ฮารุกะมีความเศร้าเจือในเสียง มือเล็กๆตบหลังนากาโอกะเบาๆ
“ไม่มีทาง! พี่จะทิ้งฮารุกะได้ยังไง..นากาโอกะเสียงกร้าว ร่างสูงจ้องมองตาอีกฝ่ายให้เห็นถึงความจริงใจของเธอ
โอ๊ะ...ฮารุกะอ้าปากค้าง
“เป็นอะไร” นากาโอกะประหลาดใจ น้องเล็กตาเบิกกว้าง
“พี่มิยูเวลาที่จริงจัง..มันดู เซ็กซี่”
“พี่จะจริงจังตลอดเวลา” นากาโอกะเก็กหน้าขรึม น้องเล็กยิ้มพึงใจ
วันนี้มีงานเลี้ยงแท้ๆ แต่เรากลับต้องมาเครียดกัน ใช่เรื่องไหมเนี่ย นากาโอกะทบทวนเหตุการณ์
จากเมาเหล้า ตอนนี้เค้ากลายเป็นเมารักละ ฮารุกะยิ้มกว้าง อารมรณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย
นากาโอกะโล่งใจในระดับหนึ่ง เหมือนยกภูเขาฟูจิออกจากอก ถึงแม้จะแค่ครึ่งเดียว
นากาโอกะซบหน้าลงที่ไหล่ของฮารุกะอีกครั้ง
ฮารุกะสะกดจิตตัวเอง ให้มันเป็นไปตามที่เธอบอกนากาโอกะ "ว่าเธอเผื่อใจไว้แค่คนเดียว"
ซาโกดะเองก็ได้ยินอย่างที่นากาโอกะคิดไว้ ถึงแม้จะไม่ชัดเจนแต่ก็พอจะเดาได้
เธอคงจะโดนลบออกจากใจของฮารุกะไปแล้ว ซาโกดะโทษตัวเอง
มันเป็นความผิดเธอเอง ..ที่ต้องเลือกระหว่างความรัก..หรือความฝันในวงการวอลเล่ย์บอล
หน้าที่ต้องมาก่อนหัวใจ พี่ห้ามงอแงน่ะ! ฮารุกะชอบพูดคำนี้บ่อยๆ
เมื่อไหร่ก็ตามที่ซาโกดะต้องเดินทางไปแข่งชิงแชมป์โลกหรือโอลิมปิกห่างกันนานๆ
“ถ้าหากฮารุกะรู้ความจริง ฮารุกะจะต้องบอกว่าพี่ทำถูกแล้ว ใช่หรือเปล่า"
ซาโกดะแหงนหน้ามองร่างของทั้งสองคน แววตาทรงพลังร้อนแรง สมกับเป็นซาโกดะอีกครั้ง
------
รถบัสสีฟ้าของทีมนักกีฬาเข้าจอดหน้าโรงแรมพอดีกับที่นากาโอกะและฮารุกะกลับมาที่โซนหน้าโรงแรม น้องเล็กตื่นเต้นกว่าปกตินั่นมันรถคุณคิมกับพี่ซาร่านี่นา ฮารุกะชี้มือชี้ไม้
"คนนี้มือที่สามตัวจริงใช่ป่ะ" นากาโอกะมองมือเซตคนสวยจากทีมชาติไทย
“ขอไว้คนนึงน่า ไอดอลเค้าน่ะ!
“ถ้าพี่ขอมีไอดอลบ้างละ?
“ตามสบายค่ะ นากาโอกะซัง” ฮารุกะพูดเสียงสงบเสงี่ยมซึ่งนากาโอกะรู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่น้องพูดเสียงเรียบๆ หรือสงบเสงี่ยมกว่าปกติ “อันตรายกำลังจะเกิดกับผู้ฟัง”
“คิดว่าไม่มีดีกว่า”
“พี่คิดถูกแล้วค่ะ” ฮารุกะยิ้มใส
ซาร่าและคิมยอนคุงกลับมาพักโรงแรมเดียวกันกับฮารุกะอีกครั้ง ทั้งสองคนต้องทำหน้าที่เป็นโค้ชฝึกซ้อมจำเป็นให้กับโรงเรียนต่างๆ รอบๆ เมืองฮิเมจิ เป็นการสร้างความฝันและแผนการสอนที่โค้ชตกลงกันระหว่างประเทศ ..
ซาร่าซังเดินตัวปลิวมาหาทั้งคู่ ส่วนคิมยอนคุงรับหน้าที่ลากกระเป๋าทั้งของตัวเองละซาร่าซัง
สุภาพบุรุษสุดๆ
“ฮารุกะจังงง สบายดีไหม ไม่เจอกันนานมากเลย ” ซาร่าสปีคญี่ปุ่นไฟแลบ
“พี่ซาร่าจ๋า” > < ทั้งสองคนโดดแตะมือกันเหมือนเด็กๆ
นากาโอกะย่นจมูก คิมยอนคุงยังส่ายหน้า
“สงสัยจะคิดถึงกันมาก” คิมยอนคุงกระซิบกระซาบกับนากาโอกะ เห็นด้วย!
นากาโอกะหาวแล้วหาวอีก เธอฝืนความง่วงไว้ไม่ได้อีกแล้ว
"ฮารุกะจัง พี่ง่วงมากเลย วันนี้ตะลอนกับยูกิทั้งวัน นากาโอกะยกมือปิดปากหาวอีกรอบ
ฮารุกะมองหน้ามิยูสลับกับซาร่า นากาโอกะพอะเข้าใจว่าน้องเล็กยังคงอยากอยู่กับซาร่า
“งั้นพี่ไปนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าซะด้วย”
"โอเช รับทราบค่ะ ฮารุกะทำมือเป็นเครื่องหมายตกลง
ฮารุกะส่งสายตาหวานเยิ้มให้นากาโอกะ "ฝันดีนะคะ"
” นากาโอกะก้มศีรษะให้ทั้งคิมยอนคุงและซาร่า และยังยืนอ้อยอิ่งที่คนรักสักพัก
ร่างสูงตรงไปยังลิฟที่อยู่ไม่ไกล
“เออ แล้ว ฮารุกะไม่ขึ้นไปพร้อมนากาโอกะหรอจ๊ะ” คิมคิตตี้มองร่างสูงที่กำลังจะก้าวเข้าลิฟท์ไป
“ไม่อ่า เค้ารอพี่ไอมิ........ เอ แต่ไปก็ได้ ”
เอ่า!! คิมกับซาร่างงพอๆกัน
ฮารุกะรีบวิ่งตามนากาโอกะไป
หลายวันมานี้ซ้อมหนักจริงๆ แถมเธอยังโดนจับแยกซ้อมคนละฝั่งของโรงฝึก
มีโอกาสเจอนากาโอกะมีแค่ช่วงตอนพัก และตอนเลิกซ้อมเท่านั้น
พอเลิกซ้อมเธอก็หลับเป็นตาย แต่กับซาโกดะเธอกลับเจอเช้าสายบ่ายเย็น
เพราะโค้ชมานาเบะไม่ยอมให้เปลี่ยนคู่ซ้อม
นี่อาจเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เธอเกิดความหวั่นไหว
ช่องว่างระหว่างทั้งคู่จะมากเกินไปนิด แค่เห็นพี่ซาโกดะ..ใจมันก็สั่นๆ
ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลง ก็มีมือปริศนายื่นเข้ามาขวางเซ็นเซอร์ของลิฟท์ทำให้ประตูเปิดออก นากาโอกะเงยหน้ามองเจ้าของมือ
ฮารุกะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เด็กน้อยกดปิดประตูลิฟท์เธอเดินไปยืนอีกฝั่งตรงข้ามกับนากาโอกะ
ยิ่งมองฮารุกะ ยิ่งทำให้นากาโอกะหลงรักเด็กผู้หญิงคนนี้ เด็กที่ทำให้เธอยิ้มได้ตลอดเวลา จอมเผด็จการ จอมวางแผน ที่พูดมาเป็นข้อดีของฮารุกะใช่ไหม?
“ชั้นไหนคะ? นากาโอกะไม่ตอบ มัวแต่คิดอะไรในใจเป็นพระเอกหนังไทย
“ชั้นไหนคะ คุณลูกค้า” ฮารุกะถามซ้ำเลียนแบบพนักงานกดลิฟท์
“ห้ามตอบว่าชั้นรักเธอ เบื่อมุขนี้บอกเลย” เล่นเองขำเองฮารุกะชักจะเกรียนเกินไปละ
“ชั้นเหงา?” นากาโอกะย้ายฝั่งไปยืนติดกับฮารุกะอยากจะเก็บพนักงานกดลิฟท์กลับไปนอนกอดที่ห้อง”
“มีด้วยหรอคะ ชั้นเหงา แฟนยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน น้อยใจจุงง”
“แหม่..ก็พี่ต้องนอนคนเดียวนี่..เหงาแย่เลย” นากาโอกะก้มหน้าลงมาใกล้ๆ มือของเธอค่อยๆยกขึ้นมา
ใกล้เข้ามา ใกล้เรื่อยๆฮารุกะมองตามไม่กระพริบตา และสุดท้ายนากาโอกะก็แค่กดชั้นที่เธอต้องการจะไป
“ผิดหวังหรอคะ พนักงานกดลิฟท์ ? หน้าผากของมิยูแทบจะติดกับหน้าผากของฮารุกะ
“นิดนึง อุตส่าเปิดโอกาสให้แท้ๆ พี่รู้เปล่า คนอ่านเค้าอยากฟินกันน่ะ
เธอบ่นพึมพำให้อีกฝ่ายไม่รู้เรื่อง น้องเล็กหันหน้าหนี
“เพราะบนนั้นมีกล้องวงจรปิด นากาโอกะเหลือบตามองกล้องวงจรปิดในลิฟท์
คราวที่แล้วก็ในห้องเก็บของ คราวนี้จะในลิฟท์
ใครจะสน ? ฮารุกะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ได้น่ารักน่าเอ็นดู
นากาโอกะก็ชักจะไม่แคร์กล้องวงจรปิด ร่างสูงไล้มือไประหว่างไหล่และคอของฮารุกะ
แต่ลิฟท์เปิดดันออกเสียก่อน คู่สามีภรรยาจากชั้นสามก้าวเข้ามาในลิฟท์ทั้งคู่จึงจบการสกินชิพลงเพียงเท่านั้น
จนถึงชั้นที่9 ที่พักของนักกีฬาอยู่ชั้น7 และ ชั้น9 ซึ่งนากาโอกะอยู่ชั้นนี้
ฮารุกะเดินนำหน้า นากาโอกะมองตามร่างเล็กที่มีเอกลักษณ์ในการเดิน แค่เดินยังมีสเน่ห์เลยแฟนเรา
นี่! เดินนำรู้หรอว่าห้องไหน เธอไม่เคยมาห้องพี่ไม่ใช่หรอ?
“พี่ไม่บอก แต่พี่ยูกิบอกตั้งแต่เมื่อวานละค่ะ ห้อง906” ฮารุกะตอบหน้าชื่น
“อ๋อ หรอ แสดงว่าเราก็สนใจความเป็นอยู่ของสามีเหมือนกันนะ
“อุ๊บบ กระอักน้ำลาย ฮารุกะสดุ้ง ไม่นึกว่านากาโอกะจะกล้าพูดอะไรแบบนี้"
“ขอโทษนะคะสามี คือแบบ วันๆ ภรรยาแทบจะสลบคาสนามวอลเล่ย์บอลแต่ต่อไป
ภรรยาจะปรับปรุงให้ดีขึ้น สนใจสามีและลูกๆให้มากขึ้น” ฮารุกะลอยหน้าลอยตา
อาการร่าเริงของฮารุกะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ปัจจัยเสี่ยงอย่างเดียวของฮารุกะคือเจ๊ไฝหรือเปล่า
“ก็เตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆก็ดีนะ เผื่อเรามีลูกหลายๆคน ”
“ที่ว่าหลายๆคนนี่มากแค่ไหน” ฮารุกะยังสนุกไม่หาย
“ก็ นากาโอกะแกล้งหยุดคิด กะไว้ ว่าตั้งสโมสรวอลเลย์บอลได้ละมั้ง รวมตัวสำรองด้วย
“เค้าจะแถมโค้ชและเด็กเก็บบอลให้ด้วยเลย ถ้าพี่ทำได้อ่ะ กร๊ากก ฮารุกะหัวเราะเสียงดัง
**ยัยไรเตอร์ใเขียนบทให้พวกชั้นไร้สาระเกินไปละนะ นากาโอกะบ่น**
ระยะทางจากลิฟท์มาที่ห้อง เจ้าของห้องอยากให้มันยาวสักสามร้อยเมตรจริงๆ
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ทั้งสองคนหยุดที่หน้า 906
ฮารุกะยืนรออยู่หน้าประตูระหว่างรอนากาโอกะไขกุญแจ น้องเล็กพิงกำแพงมือเล็กกอดอกรอนิ่งๆ
ท่าทีอ่อนล้าเห็นได้ชัด
“เข้าไปไหม?”
น้องเล็กลังเล ก่อนจะส่ายหน้า
"ไว้วันหลังนะคะ ที่รัก”
ฮารุกะยืนตรงซุกมือเข้ากระเป๋าเสื้อ ท่วงท่าแมนๆ มิยูกลั้นขำ ขัดกับหน้าหวานๆของเธอจริงๆ รู้ตัวไหมนะ”
“ภารกิจลุล่วง เค้าไปหาพี่ไอมิดีกว่า” ฮารุกะรู้สึกจะเกิดพลังงานบางอย่างขึ้นระหว่างเธอและคนตรงหน้าแล้ว ขืนอยู่ต่อไปคงโดนครอบงำ และคงจะเดินตามนากาโอกะข้าห้องแบบงงๆ
"ขอบคุณที่มาส่งนะ มิยาชิตะ ฮารุกะซัง "มิยูโค้งตัวนิดๆพอเป็นพิธี
ฮารุกะเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บแก้มของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว “ฝันดีคะพี่มิยูววว
ฮารุกะขวยเขินเกินจริงจนมิยูหมั่นใส้ ฮารุกะไม่อยากตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ร่างบางโบกมือลาและวิ่งไปที่ลิฟท์ นากาโอกะยืนมองจนลับตา
----
ฮารุกะยิ้มแป้นกลับมาหาซาร่าและคิมยอนคุงที่ล็อบบี้ของโรงแรม
“อ้าว ลงมาเร็วจัง ไม่นอนด้วยกันหรอ" คิมยอนคุงสงสัย
“อุ๊ย เอ่อ คำถามสยองขวัญจังเลย เค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะ เค้าแค่ขึ้นไปส่งพี่มิยูเท่านั้น”
จะเสียงสูงทำไม คิมยอนคุงเอ็นดูฮารุกะ
“เห..นึกว่าจะอยู่ด้วยกันแล้วซะอีก” ซาร่าซังเสริมทัพ
“ก็อยากอยู่เหมือนกัน เอ๊ยย ไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ เค้าเป็นรูมเมทพี่ไอมิ
เพราะพี่ไอมิมีสัดส่วนเป็นหมอนข้างที่ได้มาตราฐาน ISO 9002 มาตราฐานสากล”
ฮารุกะไม่ยอมบอกว่าเธอนอนดิ้นมากขนาดที่บางวันไอมิต้องย้ายตัวเองไปนอนที่โซฟาในห้อง
“นากาโอกะก็น่าจะนอนกอดอุ่นนะ แค่กล้ามแขนนี่ก็เหลือกิน พี่ยังอิจฉาเลย” คิมยอนคุงแหย่
ได้ผลซะด้วยฮารุกะคิดตามใบหน้าขึ้นสีนิดๆ แอบจินตนาการตามละสิ
“พี่ซาโอริก็คงจะกอดอุ่นน่าดูใช่ไหมคะ คุณคิม น้องเล็กย้อนคืน"
"บ้า !! ใครจะไปรู้ ฮารุกะจังอ่ะ" คุณคิมคิตตี้ยิ้มไม่หุบ พลางบิดคิตตี้ที่ห้อยกระเป๋าแก้เขิน
ฮารุกะยิ้มพอใจ ในที่สุดเธอก็ทายถูกว่าคุณคิมคิตตี้ชอบกัปตันของเธอจริงๆซะด้วย
สายตาของฮารุกะประสานงา?กับซาโกดะที่เดินออกจากงานมาเป็นกลุ่มสุดท้าย
บรรดาแฟนคลับยังรุมล้อมเหมือนเดิมไม่มีผิด
แก็งค์พี่ใหญ่เดินมาสมทบ ซาโกดะเมินไม่สนใจฮารุกะ ซึ่งจริงๆมันตรงกันข้ามกับความรู้สึกจริงๆของกันและกัน
“ซาโกดะ ไม่ไปเม้าต่อที่ห้องพี่จริงอ่ะ คุณคิม ซาร่าจังก็ไปนะ” ฮาชิโมโตะถาม
“วันนี้ขอผ่านนะคะ ”ซาโกดะยิ้มบางๆ
ฮารุกะคาดหวังจะให้ซาโกดะสบตาเธอแต่คราวนี้... ซาโกดะกลับมองผ่านไป
“ก็ดี ฮารุกะยักไหล่ไม่สนใจ แต่หัวกลับหมุนติ้วๆ เกลียดโมเม้นท์ที่คนรู้จักกันแต่แกล้งเดินผ่านจริงว๊อย!
ซาโกดะกลับเข้าห้องพัก ชุดวันพีชถูกถอดตั้งแต่หน้าห้อง
เด็กสาวรีบเปลี่ยนชุดวันพีชที่เธอตั้งใจใส่ให้ฮารุกะดู ฮารุกะเคยอ้อนให้เธอใส่ชุดวันพีซสวยๆให้ดูอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ
“ใส่วันพีชวันนี้มันจะมีประโยชน์อะไร ฮารุกะแทบจะไม่มองเธอด้วยซ้ำ”
ซาโกดะยืนมองโทรศัพท์ที่ชาร์ตแบตอยู่หัวเตียง ความคิดบางอย่างแว๊บเข้ามาในหัว
เธอปรึกษากัปตันซาโอริถึงเรื่องนี้ เรื่องที่..เธออยากให้..ฮารุกะรู้ความจริง
และถ้าถึงตอนนั้นเธอจะยอมรับผลแพ้ชนะจากการตัดสินใจของฮารุกะได้อย่างเต็มใจ”
“ฮัลโหล มีอะไรหรือ ซาโกดะ..โค้ชมานาเบะส่งเสียงงัวเงีย บ่งบอกถึงอาการหลับลึก
โค้ชค่ะ..หนูขอโทษที่โทรมารบกวน ซาโกดะกรอกเสียงตอบกลับไป ซาโกดะเสียงสั่น เป็นเพราะเธอต้องเก็บงำหลายสิ่งหลายอย่างเอาไว้ในใจ
มานาเบะตาสว่าง “ไม่เป็นไร มีเรื่องอะไรที่งานเลี้ยงหรือมานาเบะเป็นห่วงลูกทีมของเขา
ไม่เกี่ยวกับเพื่อนๆในทีมหรอกค่ะ มันเกี่ยวกับหนู…หนูขอโทษที่ต้องผิดสัญญาที่ให้ไว้กับโค้ช”
“สัญญา อะไร มานาเบะคิด อ๋อ เรื่องอาการบาดเจ็บนะหรือ”?
“ใช่ค่ะ..หนูคงจะปิดเป็นความลับกับใครบางคนอีกต่อไปไม่ได้แล้ว”
โค้ชส่งเสียงหัวเราะมาตามสายโทรศัพท์ ซาโกดะงงงวย โค้ชไม่โกรธเธอหรือไงกันนะ?
“จะบอกมิยาชิตะละสิ..เอาเหอะตามสบาย ถ้าบอกว่าเค้าเป็นคนในครอบครัวตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่ต้องปิดแล้ว” โค้ชมานาเบะทำให้ซาโกดะถึงกับน้ำตาร่วงจากดวงตาคู่โต
“นึกว่าจะบอกให้รู้แล้วซะอีก เธอนี่ใจเด็ดจริงๆ รีบบอกรีบเคลียร์กันอย่าให้กระทบการซ้อมล่ะ เข้าใจน่ะ”
ค..ค่ะ..ซาโกดะรับคำ ก่อนที่มานาเบะจะวางสายไป
ในคืนนี้ซาโกดะเสียน้ำตาไปถึงสองครั้ง........แต่มันก็คุ้มที่จะเสียไป เพราะมันจะเป็นวันที่เธอจะได้ฮารุกะกลับมา
----
ในห้อง906 ถึงแม้ไฟจะมืดสนิทไปทั้งห้อง แต่เจ้าของห้องกลับไม่มีท่าทีจะหลับสนิท
ความกังวลใจทำให้นากาโอกะผุดลุกผุดนั่งหลายรอบ ความง่วงจึงถูกกำจัดไปหมดในเวลาไม่กี่นาที
หน้าต่างห้อง906 เห็นวิวทิศทัศยามค่ำคืนในเมืองฮิเมจิ นากาโอกะได้แต่ยืนเหม่อมองท้องฟ้า
แววตากังวลมากมายที่เธอซ่อนฮารุกะเอาไว้ ว่าเธอไม่สบายใจเกี่ยวกับรุ่นพี่คนนั้น มันยังคงคอยกวนใจนากาโอกะอยู่เรื่อยๆ
เค้าเผื่อใจให้พี่คนเดียว คำพูดของฮารุกะดังขึ้นในใจ
นากาโอกะลูบแก้มตัวเองเบาๆ แค่คิดถึงฮารุกะ ร่างสูงยังใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
" ขอแค่ได้อยู่ข้างๆกัน ได้เจอกันทุกวัน ได้ปกป้องได้คอยดูแล" เคยบอกแบบนั้น
ถึงตอนนี้นากาโอกะกลับต้องการฮารุกะเพิ่มขึ้นทุกนาที.. เหมือนเสพติดสารแห่งความสุข
เธอต้องเก็บอาการไม่ให้น้องเล็กรู้ว่าทุกครั้งที่ยืนข้างกัน ตัวของนากาโอกะเบาหวิว มือสั่น หัวใจหวิวๆ .. ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน จนถึงวันนี้..
**********************************
“เค้า..เค้าทำไมเป็นคนแบบนี้ ฮือ ” ฮารุกะกัดหมอนระบายอารมณ์ น้องเล็กรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
“ห้ามกัดหมอนพี่น่ะ” ไอมิรีบไปดึงหมอนตัวเองมากอดเอาไว้
ไอมิรีบพาฮารุกะกลับห้อง ทั้งๆที่กลุ่มสนทนาระหว่างซาร่าซังและพวกเธอพึ่งจะเริ่มขึ้น
"เค้าไม่สบาย น้องเล็กอ้อนเธอจับมือไอมิอังที่หน้าผาก ไอมิจึงจำเป็นต้องบอกลารุ่นพี่พาฮารุกะกลับห้อง
“ทั้งๆที่พี่มิยูดีกับเค้ามาตลอด ทั้งรัก,,ทั้งห่วง
ส่วนพี่ซาโกะดะ คนที่ทิ้งเราไป คนที่ทำให้เสียน้ำตาเป็นลิตร ก็ยังไปคิดถึงเขาอยู่ได้
ฮารุกะโมโหตัวเอง เธอยีผมจนกระเซอะกระเซิง
"แล้วที่บอกพี่มิยูไป ว่าจะเผื่อใจให้พี่มิยูคนเดียว นั้นมันก็ไม่จริงหรอ ม่าย" ฮารุกะกดหน้าลงกับหมอน
“ถ้าขืนเป็นแบบนี้ ต้องไม่มีสมาธิซ้อมแน่ๆ แถมทั้งซาโกดะและมิยูแยกเรื่องส่วนตัวกับการซ้อมออกจากกันได้อย่างมืออาชีพ ไม่งั้นเธอคงไม่ต้องลำบากใจเลือกใคร เพราะถ้าซาโกดะกับนากาโอกะแยกเรื่องส่วนตัวกับการซ้อมไม่ได้ ..เธอก็คงจะๆไม่เลือกใคร เพื่อตัดปัญหาไปเลย
ไอมิยืนมองงงๆ ฮารุกะคงจะกำลังต่อสู่กับตัวเอง นั่งเถียงกับตัวเองบนเตียงอย่างเมามันส์
“เค้ามีความสุขตอนอยู่กับพี่มิยู แต่ก็หวั่นไหวกับพี่ซาโกดะ”
“เค้าอยากอยู่กับพี่นากาโอกะตลอดเวลา แต่ก็อยากเจอพี่ซาโกดะด้วย”
“เค้ารู้สึกดีที่มีพี่มิยูอยู่ข้างๆ แต่..เค้าก็อุ่นใจที่มีพี่ซาโกดะ” ฮารุกะบอกความลับในใจให้ไอมิฟัง
เค้า.....นี้นั้นนู้นอีกสามร้อยรายการที่ฮารุกะอธิบายให้ไอมิฟัง
ไอมิได้แต่นั่งฟังแล้วพิจารณาเงียบๆ
“อาการแบบนี้มันเป็นโรคลังเลซินโดรมชัดๆ”
“หา? โรคอะไรซินโดรมนะคะ แล้วมันจะรักษาหายไหมอ่ะ” ฮารุกะนอนดิ้นไปดิ้นมาบนเตียง
“หาย”
ฮารุกะหยุดดิ้น “ยังไงหรอคะพี่ไอมิ” น้องเล็กหูแมวตั้งตรงรอฟัง ไอมิรู้ดีว่าฮารุกะฉลาดกว่าที่คิด แต่เธอเพียงต้องการใครสักคนฟังความในใจเท่านั้น ไอมิจึงจำเป็นต้องให้ฮารุกะตัดสินใจด้วยตัวเอง
“ไม่ยากเลยฮารุกะจัง ก็แค่เลือก สักคน! หายขาดแน่ๆ ก่อนจะขาดหายไปทั้ง2คน”
เลือกคนที่รัก
ปัญหาคือใครคือคนนั้น ?
ไอมิดันตัวฮารุกะกลับไปนอนฝั่งของตัวเอง ก่อนจะปิดไฟหัวเตียงเพื่อเข้า Sleep Mode
ฮารุกะบุ้ยปาก "พี่ไอมิ เค้าเป็นคนเห็นแก่ตัวมากใช่ป่ะ ที่เป็นแบบนี้"
"คนกลางน่าสงสารสุด ไอมิเสียงอู้อี้ ใครจะอยากเจอสถานการณ์นี้ เจ็บทุกทาง"
ฮารุกะทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างหมอนข้างจากโอกายาม่า ที่ชื่อไอมิ คาวาชิม่า
ถึงแม้ภายนอกจะดูเฉยชาหรือดูเกรียนๆในบางเวลา ..ในบางมุมฮารุกะก็มีเรื่องให้ต้องกังวลหรือต้องคิด ไม่น้อยกว่ารุ่นพี่เลย หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ การแสดงออกว่าไม่รู้สึกอะไร
หรือเกรียนไปวันๆทำให้การใช้ชีวิตไม่หนักหรือตึงเกินไป
แรงกดดันเพราะการยืนอยู่ในตำแหน่งเซตเตอร์เบอหนึ่งของทีมชาติ
แถมตอนนี้ยังต้องคิด..เรื่องเกมของหัวใจเพิ่มอีกเรื่อง
ฮารุกะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ไม่คงไม่คิดแล้ว ..ฮารุกะข่มตาให้หลับ ให้ผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไปซะ
จู่ๆ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
ฮารุกะจัง..เสียงอันแสนคุ้นเคยเรียกชื่อเธอ
พ..พี่ xxxxxx
--------------------------------------------------------------------------------------------------
จะต้องเลือกแล้วซินะ ฮารุกะ...ว่าแต่ รู้หรือยัง ว่าควรจะเลือกใคร..
เรามาหนักใจไปด้วยกันน่ะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ไรท์พยายามแต่งให้ดีแล้ว ได้แค่นี้? 555
ตอนนี้ยาวมาก เหมือนควบ 11 นิดๆ เลย ว่าแต่ตอนต่อไปใครมาหาฮารุกะกันน้อ ^ ^
ความคิดเห็น