คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
สงคราม...
สงคราม...มาพร้อมกับหายนะ
และสงคราม....มาพร้อมการสูญเสีย
บัดนี้ ท้องฟ้าสีครามที่เคยสดใสกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงโลหิตดูน่าสะพรึงกลัว เสียงกรีดร้องโหยหวนดังระงมทั่วทุกแผ่นดิน แผ่นดินที่เคยขาวสะอาด กลับเปื้อนไปด้วยความอาฆาตแค้น และเลือดจากการสูญเสีย
ณ ยอดปราสาทสูงที่ตั้งตระหง่านกลางสมรภูมิอันดุเดือด ร่างๆหนึ่งของเด็กหญิงกำลังทอดมองสงครามตรงหน้าไม่ไหวติง นัยน์ตาคู่เล็กฉายแววบางอบ่างที่อ่านยาก ก่อนจะละจากภาพเบื้องหน้าแล้วมองหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในห้อง
“ ท่านไม่ต้องกังวลใจไปหรอกเจ้าหญิง...ไม่นาน..ทุกอย่างจะจบลง” เสียงของสตรีสาวพูดกับเด็กหญิง แต่คำพูดไม่ได้ทำให้แววตาคู่นั้นเปลี่ยนไปเลย
นัยน์ตาของเด็กหญิงสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าดูอ่อนโยนของพี่เลี้ยงสาว ก่อนจะหุบลง แล้วเอ่ยเสียงเบา
“ทุกอย่างจะจบลง...ด้วยดีรึเปล่า?”
หญิงสาวตรงหน้ายิ้มก่อนจะเดินตรงเข้ามาแล้วกอดร่างเล็กไว้แน่นราวกับปลอบโยน
“ทุกอย่างจะจบลงด้วยดีแน่ๆ...ท่านไม่ต้องกังวล”หญิงสาวกล่าว ก่อนจะพาร่างน้อยตรงไปยังที่บรรทม
“ไม่ต้องห่วงพอท่านตื่นขึ้นมา ทุกอย่างจะเหมือนเดิมเอง” ว่าพลางลูบหัวเด็กหญิงอย่างอ่อนโยน
“ราตรีสวัสดิ์เพค่ะ เจ้าหญิงเซเรนน่า”
เด็กหญิงค่อยๆหลับตาลงอย่างอ่อนล้า แต่ประสาทความรู้สึกยังคงรู้ว่าพี่เลี้ยงยังอยู่ในห้อง เจ้าตัวเลยเอ่ยเรียก
“ นี่...ไดแอน ข้าอยากได้น้ำอุ่นๆสักแก้ว หามาให้ข้าได้ไหม?” หญิงสาวนาม ไดแอน หันกลับมาก่อนจะย่อกายรับคำสั่ง
“รับบัญชาเพค่ะ”
เสียงฝีเท้านั้นกำลังก้าวออกไปนอกห้อง ก่อนจะตามด้วยเสียงปิดประตูเบาๆ เพราะกลัวรบกวนผู้ที่นอนอยู่บนเตียง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ทำให้ความคิดของเด็กหญิงเริ่มแล่น
“ท่านพ่อ...ท่านแม่” เด็กหญิงพูดเสียงแผ่วเบานึกถึงบุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธอที่ตอนนี้กำลัง ต่อสู้ในสงครามเบื้องล่าง ลางสังหรณ์บางอย่างแล่นเข้าสู่จิตใจดวงน้อย ทำให้หัวใจที่เคยสงบกลับไหววูบ
ร่างของเด็กหญิงค่อยๆขยับกายลุกขึ้น ก่อนจะสาวเท้าก้าวลงจากเตียง แล้วตรงไปยังประตูเบื้องหน้า ไม่รู้สึกแม้เวทมนต์ปกป้องที่ถูกร่ายอยู่รอบๆห้อง
ร่างน้อยรีบก้าวเท้ายาวๆลงบันไดหินที่แข่งแกร่ง เพื่อไปยังชั้นเบื้องล่าง
โถงชั้นล่างของปราสาทเงียบสนิทไร้วี่แววของผู้คน มีแต่เพียงเสียงสงครามข้างนอก ที่ดูจะไม่สิ้นสุดลงง่ายๆ ไม่มีวี่แววแม้แต่พี่เลี้ยงของเธอที่เพิ่งจะออกไปได้ไม่นาน
เด็กหญิงสูดหายใจลึกก่อนจะก้าวไปยังประตูปราสาทที่เปิดแง้มๆอยู่
ภาพตรงหน้าดูน่ากลัว ร่างไร้วิญญาณของทหารในสมรภูมิรบนับร้อยนอนตายเกลื่อน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งชวนให้ต้องเบือนหน้าหนี แต่เจ้าหญิงน้อยกลับไม่เกรงกลัว ก้าวเท้าข้ามร่างไร้วิญญาณของชีวิตไปเรื่อยๆ หวังว่าจะเจอกับใครสักคนที่เธอกำลังนึกถึง
ตูม!!!!
เสียงระเบิดดังก้องสะท้านไปทั่วทุกอาณาบริเวณ แรงระเบิดทำให้ร่างบางของเด็กหญิงกระเด็นไถครูดไปกับพื้นดิน ก่อนจะได้ยินเสียงหนึ่งตะโกนขึ้น
“ระเบิด!!..เกิดระเบิดที่ด้านปีกซ้ายของปราสาท” เสียงทหารนายหนึ่งตะโกนลั่น ก่อนจะเรียกกำลังทหารบางส่วนมุ่งตรงไปยังสถานที่ดังกล่าว
“ปีกซ้ายของปราสาท” เด็กหญิงพึงพำเบาๆก่อนจะใช้แรงที่เหลืออยู่อันน้อยนิด วิ่งตามทหารเหล่านั้นไป
สภาพปีกซ้ายของปราสาทที่ถูกกล่าวถึง พังยับเยินไม่มีชิ้นดีร่างของผู้ที่อยู่ใกล้บริเวณ แต่ละคนเจ็บหนัก บางคนก็ไม่สามารถต้านทานฤทธิ์ของแรงระเบิดได้ จึงต้องยอมสังเวยชีวิตให้กับสงครามครั้งนี้
.” แฮ่ก.. แฮ่ก..” เสียงหายใจหอบเหนื่อยจากเด็กหญิง ที่ตอนนี้ยืนมองสภาพปราสาทที่เธอเคยอาศัยมานับ 7 ปี พังยับเยินดวงตาคู่เล็กนั้นกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดที่ร่างๆหนึ่งที่พิงกำแพงปราสาท ส่วนที่ยังไม่ได้รับความเสียหาย
ร่างที่คุ้นตาและคุ้นเคยมาเท่าชีวิตของเธออยู่ตรงนั้นในสภาพเปื้อนเลือดอย่างน่ากลัว ร่างกายอันเบาะบางนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ โดยเฉพาะแขนทั้งสองที่เหมือนถูกของมีคมกรีดลึก
ร่างที่ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นวูบ มือไม่สั่นราวกับหวาดกลัว ดวงตาที่ทอดมองฉายแววปวดร้าว ขอบตาเริ่มร้อนผาวน้ำใสๆอาบสองข้างแก้มอย่างควบคุมไม่อยู่
“ ทะ...ท่าน...แม่.” เสียงที่เปล่งออกมาแหบพร่าราวกับคนไม่มีแรงก่อนร่างบางจะทรุดหวบลงกับพื้น
“ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! องค์ราชินีท่าน...”เสียงของทหารชั้นสูงฟังดูร้อนรน ขณะที่บุรุษที่ถูกกล่าวสมญานามว่า ฝ่าบาท เบิกตากว้างราวกับรู้ว่าคนตรงหน้าจะพูดเช่นไร
นัยน์ตาสีนิลเยี่ยงรัตติกาลวาววับฉายแววโรจน์ก่อนจะตวาดเสียงดังลั่น
“ทุกกองกำลังรวมพล ไปพบข้าที่ปีกซ้ายเดี๋ยวนี้!!” สิ้นเสียงบัญชาร่างของบุรุษผู้ถืออำนาจสูงสุด ก็พุ่งทะยานพร้อมอาชาสีเงิน ไปยังปีกซ้ายของปราสาททันที
ทันทีที่ไปถึง ร่างของทหารอีกคนก็รีบเข้ามาทำความเคารพก่อนจะทูลเรียน
“ ฝ่าบาท! ตัวปราสาทถูกทำลายไปมาก ทหารของเราบาดเจ็บสาหัสและตอนนี้...เจ้าหญิงเซเรนน่าอยู่ที่นี่พะยะค่ะ!”
คำกล่าวสุดท้ายทำให้ร่างขององค์ราชาชาวาบ เมื่อนึกถึงพระธิดาองค์น้อยที่ตอนนี้อยู่ในสถานที่สมรภูมิแห่งนี้
“ เซเรนน่าอยู่ไหน!!”
“ ตรงกำแพงด้านหลังพะยะค่ะ”
.......................
.....
ท่านแม่........ท่านแม่....
ไม่....ท่านแม่อย่าทิ้งข้าไป....อย่าทิ้งข้าไปแบบนี้
“ไม่!!” เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้อง น้ำตาไหลพรั่งพรูไม่หยุดสาย พร้อมกับหัวใจที่แตกละเอียด แผลในใจยากที่จะหายไป
“เซเรนน่า ! เซเรนน่า !” ผู้เป็นบิดาตะโกนลั่นก่อนจะรีบเข้าไปกอดร่างเล็กที่กำลังกรีดร้องอย่าเจ็บปวด นัยน์ตาสีดำสนิทตวัดไปมองร่างหญิงสาวอันเป็นที่รักที่ไร้ซึ่งสัญญาณแห่งชีวิต อย่างปวดร้าว
“ พวกเจ้าต้องชดใช้...เซท พวกเจ้าต้องชดใช้!!”
แสงสีขาวเรืองออกมาจากดาบศักดิ์สิทธิ์ข้างกายของบุรุษผู้ทรงดาบ ดาบนั้นถูกชูขึ้นก่อนจะตวัดวูบ เพียงการลงดาบครั้งเดียวรัศมีแห่งการทำลายล้างก็แผ่กระจายไปทั่วอาณาจักร
ภาพตรงหน้ากลายเป็นสีขาวแห่งความว่างเปล่า ... ว่างเปล่าเหมือนจิตใจของเธอ
แผลในใจที่ยากจะหาย... ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าใดถึงจะสามารถเยียวยา
สติสุดท้ายดับวูบลงพร้อมกับหัวใจดวงน้อย ที่บัดนี้ถูกปิดกั้นไปในที่สุด...
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ความคิดเห็น